Morgunblaðið - 23.02.1990, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. FEBRÚAR 1990
Minniiiff:
Hafsteinn Júlíusson
múrarameistari
Fæddur 8. júní 1928
Dáinn 15. febrúar 1990
Hann fæddist í Vestmannaeyjum
8. júní 1928. Foreldrar hans voru
hjónin Sigurveig Björnsdóttir og
Júlíus Jónsson múrarameistari í
Eyjum.
Hann ólst þar upp við sjóinn,
klifraði í klettum og sprangaði sem
eyjasveina er siður og fór snemma
til fiskiróðra. Á árinu 1953 fórst
vélbáturinn Guðrún VE 163 og þá
komust 4 bátsmanna í björgunar-
bátinn og var hann einn þeirra, en
5 drukknuðu. Eftir mikla hrakninga
rak bátinn að landi við sandana og
gengu skipbrotsmennirnir langan
veg til byggða, en þetta markaði
djúp spor í huga hans. Hann gerð-
ist síðan fiskverkandi og stjórnaði
síldarsöltun á Seyðisfirði 3 sumur.
Hann lærði múrverk hjá föður
sínum, tók sveinspróf í greininni
og starfaði _ í Vestmannaeyjum í
nokkur ár. Árið 1963 fluttist Haf-
steinn upp á land, tók meistarapróf
í iðn sinni og hóf byggingarstarf-
semi, bæði einn og í félagi við aðra
þ. á m. Ingimar Haraldsson. Meðal
þeirra bygginga er hann stóð að
má nefna: Áskirkju, Veðurstofu ís-
lands, Heyrnleysingjaskólann í
Reykjavík, hús Lagadeildar háskól-
ans, norska sendiráðshúsið auk fjöl-
margra annarra bygginga, einbýlis-
og raðhúsa og annarra stórbygg-
inga. Hann tók mikinn þátt í störf-
um Meistarafélags múrara og var
þar í stjórn um 11 ára skeið. Haf-
steinn kvæntist 16. júní 1951 eftir-
lifandi konu sinni, Maríu Björns-
dóttur, skipstjóra Sigurðssonar á
Siglufirði og konu hans, Eiríksínu
Ásgrímsdóttur.
Þau bjuggu í fyrstu í Vestmanna-
eyjum, en fluttust þaðan og hafa
búið í Kópavogi í 27 ár. Þau eignuð-
ust 6 mannvænleg börn, sem öll
hafa komist vel til manns.
Hugur Hafsteins hvarflaði oft til
heimahaganna og í verki sýndi hann
það með því að taka virkan þátt í
atvinnulífí Eyjamanna. Hann átti
hlut í vinnslustöð Vestmannaeyja
og vélbátinn Unni VE 80. Árið
1985 keypti hann Akurfell hf. og
rak það síðan, en fyrirtækið annast
innflutning á kælibúnaði fyrir fyrir-
tæki.
Kynni okkar Hafsteins hófust
árið 1972, en þá gekk hann inn í
Oddfellowstúkuna nr. 12 Skúla
fógeta hér í bæ og gerðist þegar
mjög virkur félagi.
Auk þess að vera mikill fram-
kvæmdamaður á öllum þeim sviðum
sem hugur hans stóð til var hann
einnig mjög duglegur að vinna að
áhugamálum sínum. Hann lagði
dijúgan skerf bæði með vinnu og
peningagjöfum til mannúðar- og
Velferðarmála. Hafsteinn var
manna fyndnastur þegar hann var
í skapi til þess og kunni ókjörin öll
Minningar-
og afinælis-
greinar
Það eru eindregin tilmæli
ritstjóra Morgunblaðsins til
þeirra, sem rita minningar- og
afmælisgreinar í blaðið, að
reynt verði að forðast endur-
tekningar eins og kostur er,
þegar tvær eða fleiri greinar
eru skrifaðar um sama ein-
stakling. Vilji höfundur vitna í
, áður birt ljóð eða sálma verða
ekki tekin meira en tvö erindi.
Frumort ljóð eða kveðja í
bundnu máli eru ekki birt. Ef
mikill fjöldi greina berst blað-
inu um sama einstakling mega
höfundar og aðstandendur eiga
von á því að greinar verði látn-
ar bíða fram á næsta dag eða
næstu daga.
af skrítlum, gátum og kviðlingúm
sem hann flutti af kímni og gáska.
Hann var því hrókur alls fagnaðar
á mannamótum. Hann fékk fyrir
rúmum hálfum öðrum áratug áhuga
fyrir golfíþróttinni, sem átti brátt
hug hans allan. Hann stóð fyrir
golfmótum í Öndverðamesi, bæði
einka- og félagsmótum, og oft og
einatt buðu þau hjónin öllum þátt-
takendum í veislu í mótslok og
minnast þátttakendur þeirra stunda
með mikilli ánægju. Hann var með-
al stofnenda Landssamtaka eldri
kylfinga, var í stjórn þar um tíma
og tók fyrir íslands hönd þátt í al-
þjóðlegum kappmótum erlendis
þ. á m. í Svíþjóð, Portúgal og Sviss
með góðum árangri. Stundum fóru
þau María til annarra landa með
golfáhugafólki og minnist ég sér-
staklega samveru okkar { North
Berwick í Skotlandi. Hafsteinn var
fylginn sér og harður við sjálfan
sig og sem dæmi um það vil ég
nefna að hann hætti aldrei við
hálfnað verk þótt það kynni að
gera honum erfitt fyrir á marga
lund.
Með þessum línum kveð ég góðan
vin og félaga og met hans tryggð
og trúmennsku að verðleikum.
Hann andaðist á Borgarspítalanum
í Reykjavík eftir þunga sjúkdóms-
legu hinn 15. febrúar 1990. Ég
votta eiginkonu hans, Maríu, börn-
um þeirra, venslafólki og öðrum
ástvinum, fyllstu samúð.
Blessuð sé minningin um hann.
Bjarni Konráðsson
í dag, föstudaginn 23. febrúar,
kl 13.30 fer fram útför Hafsteins
Júlíussonar múrarameistara. Haf-
steinn lést á Borgarspítalanum í
Reykjavík 15. febrúar sl. Það eru
ekki nema fjórir mánuðir síðan við
Hafsteinn, ásamt fjölskyldum okk-
ar, fórum norður í land og vorum
þar við gleðiathöfn og hvern skyldi
hafa grunað þá að hveiju stefndi
hjá Hafsteini. Helgina eftir þessa
för okkar norður veiktist Hafsteinn
af þeim sjúdkómi sem varð honum
sterkari en lífsviljinn og sigraði að
lokum.
Hafsteinn Júlíusson fæddist í
Vestmannaeyjum 8. júní 1928. For-
eldrar hans voru hjónin Sigurveig
Björnsdóttir og Júlíus Jónsson
múrarameistari í Vestmannaeyjum,
oft kenndur við húsið sitt Stafholt.
Hafsteinn ólst upp í Stafholti hjá
föður sínum og móður, og síðar
stjúpmóður, Gíslínu Einarsdóttur,
en móðir hans lést 1934.
Við Hafsteinn vorum þremenn-
ingar, en leiðir til kunningsskapar
lágu ekki saman fyrr en ég kvænt-
ist mágkonu hans 1956. Á stundum
söknuðar, þegar við minnumst
góðra samferðamanna má líka geta
skemmtilegra atvika. Hafsteinn og
Garðar bróðir hans, sem lést 26.
ágúst 1988, voru kvæntir skip-
stjóradætrum frá Síglufirði, dætr-
um Björns Sigurðssonar, sem lengst
var kenndur við Hrönn.
Þriðja systirin, Halldóra, er einn-,
ig gift Vestmanneyingi. Ég er
fæddur í Vestmannaeyjum og tel
mig vera Vestmanneying. Mér er
sagt að Eiríksína tengdamóðir mín,
sem var mikil kjarnakona og vann
mikið að félagsmálum, einkum
slysavarnamálum, hafi sagt þegar,
hún frétti af því að Svava litla henn-
ar væri farin að vera með Vest-
manneyingi: „O, ekki fjórði Vest-
manneyingurinn." Að sjálfsögðu
var þetta góðlátlegt grín og ég veit:
ekki betur en alla tíð hafi farið velí
á með henni og tengdasonum henn-,
ar.
Hafsteinn lærði múraraiðn hjá
föður sínum og vann við þá iðn
mestan hluta ævi sinnar. Ásamt þvf
að vinna við múrverkið var hann
sjómaður á milli, fyrstu árin eða
fram til ársins 1955. Hann var há-
seti á mb. Guðrúnu, sem þá hafði
verið aflahæsti báturinn í Eyjum,
og ég held yfir allt landið í nokkrar
vetrarvertíðir, þegar hún fórst út
af Landeyjasandi 24. febrúar 1953.
Af níu manna áhöfn Guðrúnar
björguðust fjórir í gúmbjörgunar-
bát, sem síðan rak upp í Land-
eyjasand. Báturinn lenti á hvolfi í
sjónum í fyrstu og segir í fréttum
frá þessu slysi að það hafi tekið
þá allt að klukkutíma að rétta hann
við. Þetta varð mikil lífsreynsla fyr-
ir Hafstein, þarna fórst m.a. besti
vinur hans, Guðni Rósmundsson.
Þessi björgun skipveija á Guðrúnu
með gúmbjörgunarbáti var með því
fyrsta, eða jafnvel fyrsta björgunin
hér við land, þar sem gúmbjörgun-
arbátar sýndu ágæti sitt og hvað
þeir eru mikið öryggistæki fyrir sjó-
menn. Hafsteinn sagði mér seinna
að það erfiðasta hjá þeim hafi verið
meðan bátinn rak gegnum brim-
garðinn upp í fjöruna. Þá fór einn
skipsfélaga þeirra útbyrðis og hélt
sér í enda bátsins og hreinlega
stýrði honum í gegnum brimgarð-
inn.
Árið 1951 kvæntist Hafsteinn
Maríu Stefaníu Björnsdóttur frá
Siglufírðil Þau hófu búskap í Vest-
mannaeyjum sama ár. Börn þeirra
eru: Sigui-veig Helga þroskaþjálfi,
gift Bjarna Ragnarssyni rekstrar-
tæknifræðingi; Eiríksína Kristbjörg
sjúkraþjálfari, gift Óskari Sverris-
syni viðskiptafræðingi; Guðný
kennari, sambýlismaður hennar er
Jóhannes Sveinsson viðskiptafræð-
ingur; Sigurður byggingatækni-
fræðingur, kvæntur Svövu Aldísi
Viggósdóttur; Júlíus Geir trésmið-
ur, kvæntur Margréti Guðmunds-
dóttur sjúkraliða, og Þröstur blikk-
smiður, kvæntur Hrafnhildi Karls-
dóttur fóstru. Barnabörn Hafsteins
og Maríu eru ellefu.
Þau María og Hafsteinn bjuggu
fyrstu árin í Vestamannaeyjum, en
árið 1963 fluttist fjölskyldan hingað
til fastalandsins og settist að í
Kópavogi og þar hefur heimili Haf-
steins og Maríu verið síðan. Eftir
að þau fluttu hingað upp á fasta-
landið var Hafsteinn nokkur ár
verkstjóri hjá síldarsöltunarfyrir-
tækinu Borgum á Seyðisfirði. Haf-
steinn varð múrarameistari árið
1967 og átti sæti í stjórn Múrara-
meistarafélags Reykjavíkur í mörg
ár. Árið 1968 hóf hann sjálfstæðan
atvinnurekstur, sem verktaki að
múrverki í byggingariðnaðinum og
tók m.a. þátt í að byggja hús Laga-
deildar Háskólans, hús Veðurstofu
íslands, Þinghólaskóla í Kópavogi,
Æfingaskóla Kennaraskólans,
Heyrnleysingjaskólann, íbúðir og
verslunarhús við Hamraborg í
Kópavogi og fleira og fleira svo
eitthvað sé nefnt. Hafsteinn sá um
stækkun kerskála Álverksmiðjunn-
ar í Straumsvík og annaðist viðhald
keranna um nokkur ár. Hafsteinn
var hamhleypa til vinnu og fljótur
að framkvæma hlutina. í hita leiks-
ins gat hann verið nokkuð hijúfur
og snöggur í viðmóti, en innan við
hijúft yfirborð var heiðarlegur og
góður drengur.
En Hafsteinn stóð ekki einn.
Heimilið var stórt og í mörg horn
að líta, og hjá þeim eins og flestum
okkar hinna var ekki alltaf úr miklu
að spila fyrstu árin, meðan börnin
voru enn ung og þurftu mikið. Þá
sýndi María og alla tíð síðan hversu
traustur samferðamaður hún var.
Frá árinu 1985 hefur Hafsteinn
átt og rekið heildsölufyrirtæki, sem
sér um vörur og þjónustu fyrir
frystiiðnaðinn.
Hafsteinn unni golfíþróttinni
mikið og var virkur kylfingur í GR
um margra ára skeið. Hann lét
einnig félagsmál í golfinu til sín
taka, var m.a. einn af stofnendum
Landssambands eldri kylfinga.
Hann var einnig mikil drifijöður í
Golfklúbbi Öndverðarness en þar
er sumarhúsaland múrara. í landi
Öndverðarness áttu þau María og
Hafsteinn skemmtilegan sumarbú-
stað, sem auðvitað heitir Stafholt.
Það var oft glatt á hjalla í Staf-
holti eftir golfmót í Öndverðarnesi,
enda var Hafsteinn höfðingi heim
að sækja.
Hafsteinn var gleðimaður, þegar
svo bar undir og það var engin logn-
molla í kringum hann. Hann hafði
gaman af að segja sögur og lét oft
hátt rómur við þau tækifæri. Hann
gat átt það til að sýna samferða-
mönnunum smá strákapör, sem
alltaf voru þó saklaus. Stundum
hringdi hann til kunningjanna og
breytti þá gjarnan málrómi. Og þá
gat ýmislegt spaugilegt komið upp
á, eins og þegar hann hringdi til
konunnar minnar og spurði hana
hvort við hefðum borgað símahapp-
drættismiðann, en vinningur hefði
einmitt komið á númerið okkar.
Auðvitað höfðum við ekki borgað
miðann og konan mín var í öngum
sínum yfir því að tapa af vinningn-
um, sem var bíll ef ég man rétt.
En að sjálfsögðu hafði enginn vinn-
ingur komið á númerið okkar, enda
hefði Hafsteinn aldrei farið að fylgj-
ast með því. En þetta var að sjálf-
sögðu gott tækifæri til að gera svo-
lítið sprell í fólkinu sínu. Mér þótti
þetta ekkert fyndið á sínum tíma,
enda ungur þá og viðkvæmur fyrir
því að væri verið að gera grín að
mér og mínu fólki. En árin liðu og
viðhorfin breyttust, við Hafsteinn
riijuðum oft upp þetta prakkara-
strik hans og hlógum dátt að. Ég
ætlaði reyndar alltaf að launa hon-
um lambið gráa, en man satt best
að segja ejcki hvort ég virkilega
gerði það. Ég held ekki að svo hafi
verið, enda ekkert markmið í sjálfu
sér. En svona var Hafsteinn, svolít-
ið stríðinn en mjög raungóður og
fljótur til hjálpar ef á þurfti að
halda.
Að lokum votta ég mágkonu
minni, Maríu, börnum hennar,
tengdabörnum og barnabörnum
mína dýpstu samúð.
Hrafnkell Guðjónsson
Góður vinur og félagi er látinn,
Hafsteinn Júlíusson, hann andaðist
í Borgarspítalanum 15. febrúar
síðastliðinn og langar okkur til að
minnast hans með nokkrum fátæk-
legum orðum og þakka þátt hans
í tilveru okkar.
Við urðum þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Hafsteini og konu
hans, Maríu, þegar leiðir sonar okk-
ar, Bjarna, og dóttur þeirra hjóna,
Sigurveigar, lágu saman og varð
það gæfustund fyrir okkur öll. Við
metum aldrei til fulls, hversu mikils
virði hveijum manni er að eignast
góðan vin og félaga á lífsleiðinni,
vin sem veitir af gleði sinni og orku,
kætir og bætir hvern þann mann
sem á vegi hans verður. Hafsteinn
var svo sannarlega þannig maður,
hann var okkur öllum ætíð gleði-
gjafi og ætíð gengum við glaðari
og betri manneskjur af hans fundi,
jafnvel þegar hann var orðinn fár-
sjúkur, sló hann á létta strengi og
veitti okkur ríkulega af glettni sinni.
Hafsteinn var dugandi atorku-
maður sem sá vel fyrir fjölskyldu
sinni. Saman eignuðust þau hjón
sex mannvænleg börn og reyndist
hann þeim góður faðir, syni okkar
var hann ekki aðeins góður vinur,
heldur líka frábær félagi. Stærsta
gleði og gæfa hvers manns í lífinu
er að eignast góðan lífsförunaut og
góð börn og þar var Hafsteinn
gæfumaður og kunni að meta það.
Við hjónin ætlum ekki að tíunda
hér ævi hans né ætterni, en viljum
aðeins þakka af alhug liðnar sam-
verustundir, allar elskulegar.
Elsku María, við vottum þér og
börnum þínum okkar innilegustu
hluttekningu.
Guð blessi minningu Hafsteins,
með honum er genginn góður
drengur.
Steinvör og
Ragnar Þorsteinsson
Kveðja frá tengdadætrum
I ijarska drauma dvala
skín dýrlegt, himneskt Ijós.
Við loftsins létta svala
grær lífsins dýrsta rós.
(Jakob Jóhannesson Smári.)
Okkur langar að minnast í nokkr-
um orðum Hafsteins Júlíussonar,
tengdaföður okkar. Við komum all-
ar á svipuðum tíma inn í fjöiskyld-
una og tengdumst henni fljótt sterk-
um böndum.
Hafsteinn, með Maríu konu sína
sér þétt við hlið, var höfuð fjölskyld-
unnar, sem allir báru virðingu fyrir
og alltaf var gott að leita til, ekki
síst með fjárhagslegar ákvarðanir
unga fólksins.
Heimili þeirra í Kastalagerði 1
hefur verið miðpunktur fjölskyld-
unnar allrar. Það hefur verið föst
venja að koma þangað á föstudags-
eftirmiðdögum, hittast og spjalla
saman. Oft hafa umræðurnar verið
Ijörugar og snúist um allt milli him-
ins og jarðar. Þá naut frásagnar-
gleði Hafsteins sln í frásögnum af
ýmsum toga og ekki lá hann á skoð-
unum sínum um menn og málefni.
Barnabörnin höfðu ekki síður
gaman af þessum heimsóknum, því
það var ósjaldan sem afi tók þau
afsíðis, spilaði þá gjarnan fyrir þau
á orgelið, lék við þau og spjallaði.
Oft komst hann nálægt hugarheimi
barnanna, sagði þeim frá bátunum
sem hann sigldi á þegar hann var
ungur og sýndi þeim myndir af
þeim. Því undir karlmannlegu og
svolítið hijúfu yfirborði blundaði
barnið í honum.
Stoltið hans var stóra seglskútan
uppi á skáp í stofunni sem aðeins
var tekin niður við sérstök tækifæri.
Eitt helsta tómstundagaman
Hafsteins nú seinni árin var golf-
íþróttin. Hann byijaði að stunda
golf um fimmtugt og tók það með
trompi eins og alla aðra hluti sem
hann tók sér fyrir hendur á lífsleið-
inni. Barnabörnin nutu góðs af
þessari kunnáttu afa síns. Þau
stóðu ekki út úr hnefa þegar þau
fengu golfkylfu í hendurnar og voru
farin að taka þátt í púttkeppni á
stofugólfinu í Kastalagerðinu. Þar
voru alveg sérstakar reglur í heiðri
hafðar. Sérstök rós í teppinu í hol-
inu var upphafspunkturinn og
mjólkurglas í stofunni haft fyrir
holu. Þetta voru góðar stundir.
Hafsteinn og María eyddu ófáum
stundum austur í Öndverðarnesi I
sumarbústaðnum, Stafholti, sem
þau komu sér upp af sínum alkunna
myndarskap. Þar var oft margt um
manninn og allir alltaf velkomnir,
þar eins og heima. Þá skipti ekki
máli hvort það voru „sjö eða seytján
manns í mat“, eins og Hafsteinn
sagði. María á alltaf auðvelt með
að töfra fram veisluborð.
Okkur er sériega minnisstætt
síðastliðið sumar þegar við vorum
öll saman komin í bústaðnum, borð-
uðum og kættumst. Hafsteinn fór
þá út með barnabörnin og skipu-
lagði miktö kapphlaup þar sem allir
tóku þátt. Árangurinn var misgóður
þar sem börnin vru frá 2ja til 12
ára. Sumir hlupu alla leið en aðrir
sneru við á miðri leið, en allir stigu
þó á verðlaunapall og þáðu hrós og
verðlaunapening um hálsinn frá
afa.
Svona koma minningarnar upp í
hugann hver af annarri. Allar eru
þær hlýjar og kærar. Við vitum að
yngstu börnin koma til með að
muna lítið eftir Hafsteini afa en við
munum aldrei þreytast á að segja
þeim frá honum og sögurnar sem
hann sagði okkur munu ekki gleym-
ast. Guð blessi minningu um sannan
mann.
Guð blessi lífs þíns brautir,
þitt banastríð og þrautir
og starfs þíns mark og mið.
Við hugsum til þín hijóðir,
að hjarta sér vor móðir
þig vefur fast og veitir frið.
(Einar Ben.)
Svava, Margrét og Hrafnhildur