Morgunblaðið - 20.10.1990, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. OKTOBER 1990
25
Minning:
Valur Arnþórs-
son, bankastjóri
Fæddur 1. mars 1935
Dáinn 13. október 1990
Slys gera ekki boð á undan sér.
Svo er einnig um brotthvarf bestu
manna í blóma lífsins.
Við Valur sáumst síðast í Borg-
amesi 8. október sl., en þar var
hann á fundi Byggðanefndar for-
sætisráðherra, til að hlýða á 37
framsögumenn, að leggja í pott
byggðarnefndarmanna úrræði til
lausnar byggðavandans. Hann var
ekki í hópi þeirra, sem opinberuðu
sig á þessum fundi, en auðséð var
að hann fylgdist með af eftirvænt-
ingu því sem fram fór á fundinum.
Þetta tók af öll tvímæli um að
þrátt fyrir að hann hefði valið sér
nýjan vettvang í Landsbankanum
var hann enn sem áður sami lands-
byggðarmaðurinn og þegar hann
var á meðal okkar hér fyrir norðan.
Ég tel mig ekki hafa tök á að
rekja feril Vals Arnþórssonar svo
margþættur var hann. Hvílíkt starf
sem liggur eftir hann á miðjum
aldri. Það er meira að umfangi en
ég tel mér fært að rekja hér í
stuttri minningargrein.
Sá rithagi maður Helgi Sæ-
mundsson sagði í minningargrein
um Hauk Snorrason ritstjóra, sem
lést af slysförum á sviplegan hátt
á besta aldri, að hann hefði lokið
slíku ævistarfi, sem taki aðra langa
ævi og dugar ekki til. Svo var um
Val Arnþórsson. Hann lauk ævi-
starfí á við marga ágætismenn
fyrir miðjan aldur.
Kynni okkar Vals eru gömul,
allt frá þeim dögum þegar við vor-
um áhugasamir liðsmenn samtaka
ungra framsóknarmanna. Hann
var einn þeirra manna, sem lyfti
félagi ungra framsóknarmanna í
Reykjavík úr því að halda fundi
sína í herbergi í fundarsal og á
þann veg að eftir var tekið.
Hlutskipti okkar beggja var að
flytjast norður í land til ólíkra verk-
efna. Báðir að framkvæma hug-
sjónir sínar og takast á við kom-
andi veruleika.
Á Húsavíkurárum mínum hratt
ég af stað umræðu um stóriðju og
stórvirkjanir á Norðurlandi.
Ljóst var að ekki voru möguleik-
ar til að staðsetja stóriðju í ná-
grenni Húsavíkur. Skilyrðin voru
best við Eyjafjörð. Það var ekki
fyrr en á fyrstu árum Vals Arn-
þórssonar fyrir norðan og í sam-
starfí við þáverandi bæjarstjóra,
Bjarna Einarsson, og Lárus Jóns-
son, sem þá vann að norðurlandsá-
ætlun á vegum Efnahagsstofnun-
ar, að Eyfirðingar fóru að gefa
þessu gaum.
Þrátt fyrir það að margir Eyfírð-
ingar voru þungir í taumi og að
þeir skildu ekki sinn vitjunartíma
um að verða öfugt mótvægi á
móti höfuðborginni, hélt Valur
þessu máli vakandi og það í óþökk
margra.
Ég tel mér óhætt að fullyrða
að ef ekki hefði notið atfylgis Vals
í stóriðjumálum hefði Eyjaijörður
aldrei í alvöru verið á borðunum
varðandi staðarval fyrir stóriðju.
Svo kunnugur þykist sá vera sem
þessar línur ritar innviðum þeirra
aðila, sem mestu hafa ráðið og
ráða enn um stórvirkjunarröð og
staðarval stóriðju á Islandi, að
þetta er fullyrt hér.
Nú er skarð fyrir skildi. Fallinn
er frá sá maður sem gjörþekkti
innviði þessara mála og gat veitt
forystu til gagnsóknar.
I starfi mínu sem framkvæmda-
stjóri Fjórðungssambands Norð-
lendinga, átti ég mjög góð sam-
skipti við Val og mat mikils stuðn-
ings hans. Hann mun hafa setið
tvö fjórðungsþing, þegar fjallað
var um orkumál og Norðurlands-
virkjun.
Ég er einn þeirra manna, sem
hefur notið mikils í kynnum við
Val Arnþórsson.
Ég harma þau grimmu örlög að
brottkalla frá okkur afburðamann
í miðju ævistarfi.
Svo fjölhæfur var Valur, að
hann hefði sómt sér vel í fremstu
röð stjórnmálaforingja þjóðarinn-
ar.
Ef til vill beið þetta hans, hefðu
ævidagarnir orðið fleiri.
Áskell Einarsson
Hugurinn hvarflar áratugi aftur í
tímann. Við tengdumst og bund-
umst órofa vináttu. Valur eignaðist
sinn góða lífsförunaut og vináttu-
böndin treystust enn.
Þegar svo vel er til stofnað sem
hjá þeim hjónum verða ávextirnir
ríkulegir. Börn þeirra, andi heimil-
isins — allt — ber því svo fagurt
vitni.
Við gengum saman í gleði og
sorg og í hugann koma ljóðlínur
Göethes:
Allt veita guðirnir, óendanlegir,
ástvinum sínum til fulls:
Gleðinnar ómæli öll,
þrautanna ferlegu Qöll -
til fulls.
Þungur hanriur er nú kveðinn
að allri ijölskyldunni og þjóðin
hefur misst einn sinn mætasta son.
Guð styrki konuna hans, börnin,
öldungana tvo, systkini hans og
íjölskyldur þeirra, okkur öll.
Ég er gæfusöm og rík að hafa
átt hann að vin — hann sem ávallt
reyndist sem bróðir.
Verði góður drengur vel kvadd-
ur.
Bobba
Það tilheyrir sextugsaldrinum
að vera farinn að venjast því að
vinir hverfi fyrirvaralítið yfir móð-
una miklu vegna bráðra sjúkdóma.
Maður veit, að samkvæmt lögmál-
inu hendir þetta ákveðinn hluta
okkar og fyrir því beygir maður
sig því alvaldur ræður. En þegar
mikill hæfileikamaður á besta aldri
er hrifínn á brott á lítt skiljanlegan
hátt eins og Valur Arnþórsson
kemur upg sterk löngun til að
mótmæla. íslenska þjóðin þurfti á
honum að halda miklu lengur því
Valur hafði sérstæða og mikilvæga
hæfileika, sem nýttust honum afar
vel í hinu nýja starfi sem banka-
stjóri Landsbanka íslands, eins og
þeir nýttust honum í 'fyrri störfum.
I bankanum vann hann að því að
leysa vandamál sem eru brýn úr-
lausnar og sem varða okkur öll,
Sæti Vals er vandfyllt og tjón fá-
mennrar þjóðar er mikið. Enn
þyngra er þó áfall ijölskyldunnar
sem fékk hina. óvæntu helfregn
þegar enginn átti sér ills von. Árin
framundan, sem áttu að verða svo
góð, þegar uppskornir yrðu ávextir
farsællar starfsævi og fjölskyldu-
lífs, virðast allt í einu myrk og
kvíðvænleg. Besti vinurinn, eigin-
maður, faðir, afí, sonur og bróðir,
er horfinn og allt verður að hugsa
upp á nýtt.
Leiðir okkar hjóna og Vals og
Siggu lágu snemma saman. Ég
man fyrst eftir þeim á fundum í
FUF fyrir meira en 30 árum. Kynni
konu minnar og þeirra voru þá
nánari því hún lenti í vinahópi
ungs fólks, þar sem þau voru með-
al vinanna. Alltaf vissum við hvert
af öðru en allt í einu lágu leiðirnar
þétt saman norður á Akureyri.
Valur fór til starfa hjá KEA og
var þar að búa sig undir að taka
við starfi kaupfélagsstjóra þegar
ég fór þangað norður sem bæjar-
stjóri. Valur og Sigga tóku okkur
opnum örmum og mikið var auð-
veldara að nema land á nýjum stað
með þá hauka í horni. Síðan fluttu
Lárus Jónsson og Rúna í bæinn
og við, þessi þrenn hjón, héldum
oft hópinn. Á þessum árum kynnt-
umst við mannkostum þeirra Vals
og Siggu. Minnisstæð var hugul-
semin, það að muna eftir manni
og gera svolítið meira fyrir mann
en maður átti von á. Aldrei gleym-
um við því, þegar við vorum fjögur
að koma heim úr jólaferð til ætt-
ingja syðra með fimmta fjölskyldu-
meðliminn rétt ófæddan. Það var
kalsaleg tilhugsun að fara ferðalú-
inn beint í dimma íbúðina á jólun-
um og fara síðan að undirbúa
kvöldverð og sinna börnum. En
Valur beið í flugstöðinni, að því
að við töldum til að keyra okkur
heim, og það var góður greiði. En
hann ók ekki heim til okkar heldur
heim til sín þar sem Sigga beið
með dásamlega máltíð, og þar
hvarf ferðalúinn og jólaskapið tók
við. Þetta er eitt af gullkornum
minninganna og þeir sem slíkum
komum dreifa yfir líf annarra
safna sjóðum þar sem vert er að
eiga sjóði.
Valur Arnþórsson tók störf sín
mjög alvarlega og einnig hafði
hann mikinn áhuga á málefnum
bæjarins, landsbyggðarinnar og
landsins alls. Oft voru þessi mál
tekin til umræðu í tveggja eða
þriggja manna hópi. Ég tók fljótt
eftir því hve Valur hlustaði vel á
það sem aðrir sögðu, hve auðvelt
hann átti með að greina aðalatrið-
in frá aukaatriðunum og hve fljót-
ur hann var að átta sig á flóknu
máli. Þetta eru grundvallar eigin-
leikar þess sem ráða á miklu. Við
þetta bættist svo fjölhæfnin og
þessi gífurlega starfsorka, sem ég
sáröfundaði hann af. Mér og öðrum
á Akureyri var fljótt ljóst, að þar
fór maður sem ná mundi langt og
sem skila mundi miklu og góð
ævistarfí. Og fyrir norðan kom
hann víða við, ekki bara hjá KEA
og fyrirtækjum þess og Sambands-
ins heldur einnig hjá bænum, þar
sem hann varð afbragðs bæjarfull-
trúi, einstaklega farsæll nefndar-
maður og aðsópsmikill og ákveðinn
forseti bæjarstjórnar, sem um-
gengist gat hvaða tignarmann sem
að garði bar á einfaldan, látlausan
en virðulegan hátt.
Valur var gæfumaður í starfi
og í einkalífi. Þau Sigríður lögðu
snemma hugi saman og hófu bú-
skap og eignuðust barn þegar aðr-
ir voru að leika sér. Oft er sagt
að hjónabönd sem stofnað er til
snemma endist skammt. En þarna
varð raunin önnur. Samstæðari
hjón hef ég ekki þekkt, og víst er
það ein skýringin á því hve Val
vegnaði vel í starfí og á hinni enda-
lausu starfsorku hans, hve gott
heimili Sigríður bjó honum og hve
dyggilega hún studdi hann. Valur
unni fjölskyldu sinni og heimili, það
var hans heilaga vé. Börnin urðu
fimm á um tuttugu árum. í þeim
öllum koma hæfíleikar foreldranna
fram, ekki sist fjölhæfnin, því þeim
er margt til lista lagt.
Það er eðlilegt að staldrað sé
við, ihugað og spurt hver tilgang-
urinn sé með þvi að taka slíkan
mann sem Val Arnþórsson frá
okkur, einmitt þcgar við þurfum
umfram allt á hæfileikamönnum
eins og honum að halda. Störf
hans voru einstaklega uppbyggileg
og í þeim tilgangi unnin að bæta
lífíð í landinu. Slík störf eru unnin
í guðs þágu og í guðs nafni enda
virti Valur guð af einlægni, var
sáttur við hann og efaði ekki hjálp-
ræði hans. Því er, samkvæmt
mannlegum skilningi, rökrétt, að
honum hefði verið tryggð sem
lengst starfsævi. En okkur tjáir
ekki að deila við hinn mikla dóm-
ara, hann hlýtur að hafa þurft á
Val að halda til enn mikilvægari
verka.
Við, sem söknum vinar, góðs
drengs og mikilhæfs manns, höfum
rétt til að harma. En sárari er sökn-
uður eiginkonu og barna, aldraðs
föður og annarra ástvina. Tjón
þeirra verður aldrei bætt þótt ná
verði sáttum við þann sem þessu
réði. Við hjónin og börnin okkar
vottum ykkur öllum dýpstu samúð
og við biðjum guð að styrkja ykk-
ur. Minningu Vals skulum Við öll
bera í hjörtum okkar þar til við
hittum hann aftur.
Bjarni Einarsson
Fjölskylduvinur okkar, Valur
Arnþórsson, lést með sviplegum
hætti laugardaginn 13. október
síðastliðinn. Frétt sem erfitt var
að átta sig á en var engu að síður
staðreynd. Valur var jöngu orðinn
þjóðkunnur maður. Ég ætla því
ekki að fara út í það að telja upp
öll þau störf þar sem hann lagði
hönd á plóginn. Það gera eflaust
margir aðrir.
Mig langar aðeins að minnast á
fyrstu kynni okkar hjónanna af
Val. Við fórum niður í KEA til að
panta okkur nýjan bíl. Okkur var
vísað inn til Vals sem tók okkur
með vinsemd og hlýju sem hélt
síðan alla tíð eftir það.
Valur var mikill listunnandi og
cftir að hann heyrði Kristján Jó-
hannsson syngja í fyrsta sinn var
hann ekki í vafa um þá hæfileika
sem hann hafði frá náttúrunnar
hendi. Hann kallaði Kristján á sinn
fund og bauðst til að hjálpa honum
eins og hann gæti við námið er-
lendis og lét Kristján finna að hann
hefði óbilandi trú á honum. Valur
kom með konu sinni til Ítalíu til
þess að vera viðstaddur frumraun
Kristjáns í Scala-óperunni og var
bæði stoltur og glaður yfír árangr-
inum. Eftir að Valur flutti til
Reykjavíkur hringdi hann með
stuttu millibili til þess að fá fréttir
af Kristjáni og var alltaf jafn
áhugasamur. Ég hitti Val í síðasta
sinn fyrir frama Hótel KEA í maí
síðastliðið vor. Hann spurði mig
um Kristján eins og hann var van-
ur og ég sagði honum frá öllum
samningunum, sem búið væri að
undirrita. Hann brosti glaðlega og
sagði: „Þetta er alveg stórglæsi-
legt. Hef ég ekki alltaf sagt þér
að ég veðja aldrei á rangan hest.“
Ég minnist Vals Arnþórssonar
með þakklæti og virðingu og ég
vona að árangur Kristjáns, sonar
míns, á listabrautinni verði verðug-
ur minnisvarði um framsýnan og
bjartsýnan mann.
Kæra Sigríður, ég votta þér og
börnunum mína dýpstu samúð.
Guð blessi ykkur.
Fanney Oddgeirsdóttir
Fáein kveðjuorð um Val Arn-
þórsson. Ég átti því láni að fagná'
að kynnast þessu góða heimili þeg-
ar þau áttu heima á Eskifírði. Þá
var ég í næsta húsi við þau og
daglega heima hjá þeim og aldrei
fór ég þaðan út öðruvísi en að
þiggja góðgerðir enda voru þau
hjón bæði gestrisin. Þá kynnist ég
bæði Val og Gauta, elskulegum
drengjum, og vel gerðum, enda
kom það í ljós þegar þeir uxu úr
grasi, þeir urðu báðir frammámenn
þjóðarinnar, annar læknir og hinn
bankastjóri. Nú er Valur sem guð
gaf okkur komin til guðs og umvaf-
in englum hans og er laus við þenn-
an synduga heim. Hans verður
saknað af mörgum. Hann var ung-
ur að árum þegar hann kvaddi
þenna heim. Svona er lífíð, enginn
veit hver næstur er. Ég hef mikla
samúð með vini mínum Arnþóri
og konu Vals við þetta sviplega
slys. Guð styrki þau í þessari miklu
sorg. Ég vil votta öllum aðstand-
endum hans samúð mína.
Fari vinur minn Valur í friði,
friður guðs hann blessi.
Megi minningin um Val lifa,
hafi hann þökk fyrir allt.
Jóhann Þórólfsson
Kveðja frá Félagi ís-
lenskra einkaflugmanna
í gær var jarðsettur Valur Arn-
þórsson, bankastjóri Landsbank-
ans, sem fórst með flugvél sinni í
Skerjafirði 13. október sl. Valur
Arnþórsson öðlaðist flugréttindi
árið 1985 og gekk hann þá til liðs
við félag okkar sem hann studdi
dyggilega í starfi þess að hags-
munamálum íslenskra einkaflug-
manna. Sat Valur á tímabili í vara-
stjórn félagsins, en flugöryggis-
málin áttu hug hans sérstaklega.
Valur Arnþórsson naut fyllsta
trausts kennara sinna sem af-
burðanemandi. Hann var vinmarg-
ur á meðal einkaflugmanna um
allt land sem kunnu vel að meta
einstaka persónuhæfíleika hans og
hlýtt viðmót. Þeir þakka nú fyrir
samfylgdina, en minningin um Val
Ai-nþórsson mun lifa áfram á með-
al okkar. Eiginkonu og börnum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Siguijón Ásbjörnsson,
form. Félags íslenskra
einkaflugmanna.