Morgunblaðið - 12.04.1991, Qupperneq 52

, MQRGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 1991
Aélt aB hér [/•seru cýnd Stcemm tiatné'i,."
Ást er
3-S
. . . að gera hana alveg mátt-
vana.
TMReg. U.S. Pat Off. — all rights reserved
® 1991 Los Angeles Times Syndicate

innrás, er ákaflega þröngt
um okkur mamma mín ...
HÖGNI HREKKVÍSI
M/EfZN/G GENGUPZ. £EPP/)NO*1
þ/NUM í HL yÐN/SKÓL 4NUM þ*
HRETiM TlUVtLJUN FHJÐ- ^
< VITRÐ, RfifÐHE'RRR, ElNSOS- Ioó
LYSTlR RFIUNRR SdRLFUR YRIR UM DflSr-
IMM EM ÉTda- ER SPlMT HRÆDCXJR UM RO
. éct VERÐl RÐ HRvÉScSiJR |PlcS- MEÐ PVl ,
k. RÐ Vl-Ð ERUM HÉR-NR TlLBÓIN MEÐ
ENN EUNM BÆXLIN&INN
litrtwa\wxT\
i iláior-
iMMUl
LfíHOOe\

oas MMrrM/N
O /*//>*/»
M/Át/ //fi/fir.
zS->y,*//rw//fi/*/////
/ir*T£/*í/t//&
y£\\y&OMt i*x~
r±%%rT~** "*•
\/yrjK ****"■/*//&#
Kvenfyr irlitning
Kæri Velvakandi.
Nú er mér gjörsamlega nóg boðið.
Föstudagskvöldið 5. apríl hugðist ég
hafa það gott heima við og kom mér
makindalega fyrir við skjáinn. Á Stöð
2 var að heijast kvikmynd sem bar
heitið Ástarlínan. Ekki hafði áhorf-
unin staðið lengi yfir þegar ég áttaði
mig á því að þorri kvenpersóna
myndarinnar virtist hafa lítið sem
ekkert í kollinum og ef greindarvísit-
ala einhvers af hinu kyninu virtist
undir meðallagi var ávallt stúlka
honum_ við hlið sem var honum fáv-
ísari. Ég var fljót að færa mig yfir
á hina stöðina þar sem var öllu betra
efni. Mér finnst mjög lélegt af Stöð
2 að senda frá sér svona efni og er
þetta ekki í fyrsta skipti sem þjóðin
þarf að þola slíkt af þessari annars
oft ágætu sjónvarpsstöð. Ráðamenn
hennar verða að gera sér grein fyrir
því hvaða ábyrgð þeir hafa tekið sér
á hendur með rekstri stöðvarinnar,
því nú er efni hennar inni á mörgum
heimilum landsmanna þar sem börn
eru stór hluti áhorfenda og víst læra
þau það sem fyrir þeim er haft. Þá
tel ég að það eigi að vera algert for-
gangsmál slíks áhrifavalds sem stöð-
in er að forðast eins og heitan eldinn
efni þar sem kynt er undir hvers
kyns misrétti líkt og t.d. í fyrr-
greindri mynd.
Hér með skora ég á ráðamenn
Stöðvar 2 að bæta úr þessu allsnar-
lega og ef ekkert verður að gert
vona ég að jafnréttisráð kynni sér
þessi mál til hlítar. Það er ekki hægt
að bjóða fólki hvað sem er.
Margrét Sigurðardóttir
Víkverji skrifar
Aborð Víkverja koma fjölmörg
rit. Og sem betur fer eru þau
fleiri þessa dagana en kosninga-
plöggin. Fréttabréf MENOR, Menn-
ingarsamtaka Norðlendinga, 3. tbl.
9. árgangs, er nýkomið út. Þar er
tíunduð menningar- og listastarf-
semi í Norðlendingaljórðungi og
þegar blaðsíðunum 44 hefur verið
flett, er ljóst, að þessi starfsemi er
bæði fjölbreytt og mikil að vöxtum.
Haukur Ágútsson, formaður
MENOR, skrifar ritstjórarabb
fréttabréfsins og segir: „Líttu í
kringum þig, vinur góður. — Virtu
fyrir þér umhverfi þitt og sann-
færðu þig um það, að þrekið og
viljinn til átaká í starfi að menningu
og listum eru rík í gífurlegum fjölda
manna í Norlendingafjórðungi.
Ef til vill hefur þú lengi vitað
þetta og gert þér fulla grein fyrir
því. En finnst þér, eins og mér
stundum, að í stað orðsins „gífur-
legum“ hér á undan, hefði verið
betur við hæfi að nota orðið „ótrú-
legum“, eða eitthvað annað orð
svipaðrar merkingar?
Mér finnst þetta iðulega, þegar
ég lít yfir aðstæður margra þeirra
karla og kvenna, sem leggja frí-
stundir sínar ómælt og algerlega
endurgjaldslaust í félagsvinnu á
ýmsum sviðum menningar og lista.
Kemur fyrir, að þér þyki, eins
og mér, þetta starf iðulega lítils
virt og það oft vanþakkað? Þó þyk-
ir það sjálfsagt, þegar það er unnið
— og hefurðu tekið eftir því, hve
sárlega þess er saknað, þegar það
fellur niður?
Við vitum þetta öll. Ekki endilga
meðvitað — og ekki bara hinir al-
mennu borgarar þess samfélags eða
þeirrar byggðar, sem í hlut á, held-
ur líka ráðamenn. Þeir, sem ráða
fjármálum og geta skapað eða
bætt aðstöðu. Allir vita hvern akk
samfélagið hefur af því, að sjálfboð-
aliðastarf áhugamannanna um
menningu og listir sé sem samfelld-
ast og markvissast.
XXX
En — sjáðu til — það er ekkert
sjálfsagt við það, að áhuga-
mannastarf sé unnið að menningu
og listum. Samfélagið á enga kröfu
á áhugasama einstaklinga um það,
að þeir leggi tíma sinn til þessara
mála, þegar aðrir hvílast. Framlag
áhugamnna er miklu frekar gjöf til
samfélagsins en nokkuð annað —
og við eigum enga kröfu á það, að
okkur séu gefnar gjafir — er það?
Líttu í kringum þig, vinur góður
— og gerðu þér í hugarlund um-
hverfi þitt, eins og það væri, ef þar
væri ekkert félagsstarf. Enginn
áhugamannahópur um menningu
og listir. Engir, sem legðu fram
hvíldarstundir sínar frá erfiði dags-
ins til þess að taka þátt í tónlist,
kórstarfi eða leiklist. Engir, sem
væru að fást við myndlist, kveð-
skap, ritstörf, nytjalist eða nokkuð
það annað, sem telst til lista og
menningar. Engir, sem sinntu al-
mennu félagslífi á hvaða sviði sem
um er rætt. Allir hrærðust í
brauðstritsönn sinni einni og engu
öðru.
Mundirðu ekki sakna einhvers?
Þætti þér ekki tilveran, kringum-
stæður þínar fátæklegri, en þær eru
nú?
Mér fyndist það — og ég held
að þér hljóti að finnast það líka.
xxx
*
Atyllidögum er gjarnan rætt
fjálglega um gildi menningar
og lista. Þá er minnt á menn, karla
og konur, sem báru merki þessara
þátta samfélagslífsins hátt, og þeim
þakkað framlag sitt til auðugra
mannlífs. Þessir forgöngumenn,
sem oftast eru liðnir, eru nefndir
hvatar til átaka og fyrirmyndir okk-
ar um það, hveiju sé unnt að fá
ágengt.
Einmitt þetta er eitt höfuðgildi
starfs að menningu og listum í
hveiju samfélagi. Það felur í sér
hvata til átaka á öllum sviðum
mannlífsins. Það vekur okkur til
umhugsunar um það, hverju sé
unnt að fá ágengt. En einmitt vegna
þessa, vegna þess hvata og þeirrar
mögnunar sem felst í lifandi menn-
ingar- og listalífi, er starf að þess-
um málum og áhugi á þeim ekki
bara tyllidagaefni og spariflík. Það
er lífsvaki hversdagsins, sem við
getum ekki verið án og sem við
söknum sárlega, þegar það hverfur;
þegar við hættum að njóta gjaf-
mildi áhugamannsins.
xxx
sér gjöf til gjalda,“ segir
í gömlu máltæki. Það
felur ekki í sér það, að gefandinn
eigi rétt á endurgjaldi, heldur hitt,
að gjöfin getur af sér hlýtt hugar-
þel hjá þiggjandanum. Hugarþel,
vináttu, virðingu og jákvætt mat á
því, sem gefið er og þeim, sem
gefur.
Þetta á að vera andsvar samfé-
lagsins við framlagi áhugamanna
um listir og menningu til auðgunar
mannlífsins á hveijum stað. And-
svarið á að vera það hlýja þel, sem
gerir það sjálfsagt, að sköpuð sé
aðstaða til þess að þiggjandinn geti
haldið áfram að njóta gjafanna. Og
við sjáum, að geri samfélagið þetta,
nýtur gefandinn þess vitanlega, en
fyrst og fremst er þiggjandinn,
samfélagið sjálft, að búa í haginn
fyrir sig.“