Morgunblaðið - 13.08.1991, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. ÁGÚST 1991
að hafði þjóðinni í kreppunni miklu.
Ríkisstofnanir og fjármálastofnanir
héraðsins voru í seilingarfjarlægð
frá Sigtúnum og ráðist var gegn
æðandi haföldunni á fjögurhundruð
kílómetra hafnlausri sunnlenskri
strönd, sem boðað hafði sæfarendum
grand allt frá landnámsöld, með
uppbyggingu hafnar í Þorlákshöfn.
Þessi hugsjónabarátta var veganesti
Gríms útí lífið.
Enginn veðrur óbarinn biskup.
Grímur tók ótrauður við hugsjóna-
starfi föður síns, sem lést 1961,
dyggilega studdur af Sambandinu.
En Þorlákshöfn reyndist of dýr,
kaupfélagið var í erfiðleikum og ör-
lögin mótdræg. Grímur lét af kaup-
félagsstjórastarfinu 1966 og hefur
búið í Kópavogi síðan. Aldrei heyrði
ég æðruorð, en það kostaði eldgos
í Vestmannaeyjum að Sunnlending-
ar fengju boðlega höfn í Þorláks-
höfn, sem jafnframt tryggir sam-
göngur við mestu verstöð landsins,
Vestmannaeyjar.
Skólasystur Sistu, einnar dóttur
Gríms og Dísu, höfðu stundum á
orði við hana í MR, að hann væri
illa bónaður bíllinn pabba hennar,
þegar hann var í bænum kominn frá
Selfossi yfir Hellisheiði. Langafi
Gríms var Skúli Thorarensen, lækn-
ir og alþingismaður Rangæinga að
Móeiðarhvoli, bróðir Bjama Thorar-
ensens skálds og amtmanns. Afi
þeirra var Bjarni Pálsson, fyrsti
landlæknir íslendinga. Hugsjónir
læknastéttarinnar eru heilbrigði og
vellíðan mannfólksins, ekki ytra
prjál og skraut. „Læpuskaps
ódyggðir" voru Grími jafn fjarlægar
eins og innantóm skrautmynd. Hann
var maður hjartalagsins, félagskap-
arins og hefði farið veröldina á enda
fyrir vin sinn, þótt reiðskjótinn yrði
svitastrokinn. Grímur og Dísa áttu
átta börn, en misstu tvö. Þá aðeins
hef ég séð Grími mínum brugðið,
þegar þau háðu sitt dauðastríð.
Yndislegri móðursystur votta ég
mína dýpstu samúð, börnum, barna-
börnum og bamabarnabömum sem
og öllum ættingjum og vinum. Al-
valdur og algóður Guð ræður og
gaf, því erum við hans, hvort sem
við lifum eða deyjum.
Guðlaugur Tryggvi Karlsson.
Nú er skammt stórra högga á
milli. Við misstum Ola Andreasson
var hans innri maður ekki síður fall-
egur.
Þau voru glæsilleg hjón Magnús
og Rúna og höfðingjar heim að
sækja. Bjuggu sér einstaklega fallegt
heimili að Fjölnisvegi 8, en það sem
glæsilegast var þar þó innan veggja,
voru þau sjálf. Kveðjuorð Magnúsar
eftir hverja samverastund vora:
„elskurnar mínar, mér þykir svo
vænt um ykkur," og þessum orðum
fylgdi hlýtt og traust faðmlag. Það
eru forréttindi að hafa eignast slíkan
vin. Við mættum öll gera meira af
því að láta vini okkar finna og heyra
að okkur þyki vænt um þá, meðan
við höfum þá hjá okkur. Á morgun
gæti það verið of seint.
Það var yndislegt að „músisera"
með Magnúsi og hvert tækifæri
óspart notað til þeirra hluta. Hvort
heldur var með vinum og vanda-
mönnum á heimili Magnúsar og
Rúnu, eða þegar söngglaði vinahóp-
urin kom saman hver á heimilum
annars, þá var það hápunktur slíkra
stunda þegar nafni minn, óspart
hvattur af Rúnu og okkur hinum,
söng nokkur hugljúf lög af sinni al-
kunnu smekkvísi. Það eru ljúfar
minningar sem við Ingibjörg eigum
og geymum með okkur um þennan
mæta mann og þau hjón bæði. Fyrir
vináttu þeirra þökkum við hér í dag.
Kæri Jakob. Þið Borghildur og
fjölskyldur ykkar, svo og Rúna og
Guðmundur og fjölskyldur hafið mik-
ið misst á skömmum tíma. Megi Guð
gefa ykkur styrk og æðruleysi og
minningin um gott fólk, í orðsins
fyllstu merkingu, lýsa ykkur veginn.
Við Ingibjörg sendum öllum að-
standendum og ástvinum Magnúsar
innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu Magnúsar
Guðmundssonar frá Hvítárbakka.
Magnús Ingimarsson
Mér var kennt að Guðdómurinn
ætti engin endalok. Vinátta heldur
engin takmörk.
Þessi speki kom mér í hug þegar
ég frétti um fráfall góðs vinar míns,
í vor, þann ágæta félaga og góða
dreng.
Nú kveðjum við Grím, makker
minn í fjölda ára. Hann var oftast
skrifaður fyrir brids-sveit okkar í
Kópavogi og er nú fjórði maðurinn
í þeirri sveit sem fer yfir móðuna
miklu. Óli í vor og áður Kári Jónas-
son, póstfulltrúi, og Ragnar Stefáns-
son, kenndur við SÍF, en hann var
einnig makker Gríms í Krumma-
klúbbnum.
Grímur hafði yndi af að spila og
var í stjórnum bridsfélaganna á Sel-
fossi, í Kópavogi og Krammaklúbbn-
um. Hann var einnig hvatamaður
að bæjakeppnum Selfoss og Hafnar-
fjarðar og síðar Kópavogs og Sel-
foss, en í þá keppni höfðu bæði hann
og Óli gefið farandbikara, en þó
hvor í sínu lagi.
Grímur var félagslyndur maður
og lét sig ekki vanta í veiðiferðirnar
í Straumana, en þangað var farið
næstum á hverju vori og þar átti
hann nokkram sinnum afmæli. Þar
voru oftast mættir sex spilarar úr
BK og voru þá tveir úti í á að veiða,
en fjórir sátu inni við spilin, því að-
eins mátti veiða á tvær stengur.
Undirritaður hefur þekkt þennan
mæta mann í yfir 35 ár, og man
þá tíð, er við kepptum í íslandsmót-
um í Breiðfirðingabúð. Hann fyrir
Selfoss. Þá var oft spilað til kl. 2
eða 3 um nóttina og alltaf fór Grím-
ur heim til Selfoss, í hvaða veðri sem
var. Þar átti hann yndislega konu,
Bryndísi Guðlaugsdóttur, sem var
honum allt ásamt íjölskyldunni, sem
er stór.
Það myndast tómarúm í BK og
Krummaklúbbnum við fráfall Gríms
og þar munu margir sakna hans.
Eins og einn spilafélagi okkar sagði:
„Sæti Gríms og Óla verða ekki auð-
fyllt."
Við spila- og veiðifélagarnir,
ásamt eiginkonunum, sendum
Bryndísi og öllum ættingjum Gríms
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi hann hvíla í friði.
Guðmundur Pálsson
í dag, þriðjudaginn 13. ágúst,
verður til moldar borinn minn ágæti
tengdafaðir, Grímur E. Thorárensen,
sem lést á Landspítalanum 3. ágúst
eftir skamma sjúkdómslegu.
Grímur E. Thorarensen frá Sig-
túnum var fæddur á Selfossi 7. júní
Magnúsar Guðmundssonar frá Hvít-
árbakka.
Mér er hryggð í huga og harmur
í bijósti að sjá á bak heiðursmanni.
Að hitta hann á förnum vegi og fá
milda svipinn hans og óræða brosið,
var eins og að vakna af værum
blundi. Hlýjan og elskulegheitin geis-
luðu frá honum.
Nú er hann allur.
Söknuðurinn situr eftir, en minn-
ingin lifir. Listamannshæfileikar
hans voru ótvíræðir og aldrei gleym-
ast mér þær stundir, er við sungum
saman í kvartett á yngri árum. Flau-
elsmjúka baritón-röddin hans var
eins og ylur frá Undralandi og túlk-
unin og tónvísi full af söng.
Lífinu er ekki lokið, þrátt fyrir allt.
í eyrum hljómar enn fagur söngur
Magnúsar og ég er þess viss, að
hann mun enduróma meðan áhugi
söngmenntar ríkir. '
Blessuð sé minning þessa mæta
manns. Eg sendi aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur.
Ragnar Ingólfsson
Aðfaranótt föstudagsins 2. þ.m.
andaðist vinur minn Magnús Guð-
mundsson, stórkaupmaður, frá Hvít-
árbakka.
Með honum er fallið frá hið mesta
prúðmenni og drengur góður.
Hann fæddist að Ytri-Skelja-
brekku í Andakílshreppi. Foreldrar
hans voru Guðmundur Jónsson bóndi
þar, síðar á Hvítárbakka, og Ragn-
heiður Magnúsdóttir frá Gilsbakka í
Hvítársíðu.
Ungur stundaði Guðmundur bún-
aðarnám á Norðurlöndum. Eftir að
hann gerðist bóndi hlóðust á hann
trúnaðarstörf af ýmsu tagi. Hann
var hreppstjóri í sinni sveit og full-
trúi hennar í flestum málum. Hann
var í stjórn Búnaðarsambands Borg-
arfjarðar, Kaupfélags Borgfirðinga
og skólanefnd Reykholtsskóia svo
eitthvað sé nefnt. Ragnheiður var
mikilhæf kona og hafði forystu um
margt sem til hins betra horfði í sinni
sveit, sérstaklega í félags- og menn-
1920. Hann var sonur hjónanna
Kristínar og Egiis Gr. Thorarensen
kaupfélagsstjóra og stórathafna-
manns á Selfossi. Kristín lifir son
sinn og dvelur í hárri elli á Hafnar-
búðum, hjúkrunarheimili fyrir aldr-
aða, en Egill lést árið 1961. Foreldr-
ar Kristínar voru Níelsína Abigael
Ólafsdóttir kaupmanns í Hafnarfirði
og Daníel dyravörður í stjórnarráð-
inu Daníelsson. Foreldrar Egils voru
Grímur Sk. Thorarensen hreppstjóri
í Kirkjubæ á Rangái’völlum og Jón-
ína Egilsdóttir frá Múla í Biskupst-
ungum. Grímur var elstur fjögurra
systkina en hin eru Edda, húsmóðir
í Reykjavík, gift Ólafi Sveinssyni,
Benedikt, deildarstjóri hjá Meitlinum
í Þorlákshöfn og hreppstjóri Ölfús-
hrepps, giftúr Guðbjörgu Magnús-
dóttur og Jónína, húsmóðir í
Garðabæ, gift Gunnari Pálssyni.
Grímur giftist 16. maí 1942 eftir-
lifandi eiginkonu sinni, Bryndísi
Guðlaugsdóttur í Tryggvaskála og
eignuðust þau átta börn. Tvö þeirra
misstu þau ung úr sjúkdómum en
dóttirin Bergljót dó aðeins 16 ára
og sonurinn Grímur Þorsteinn 31
árs gamall. Þau börn Gríms og
Bryndísar sem nú syrgja föður sinn
eru Kristín, gift Erni Vigfússyni,
Guðríður Margrét, gift Þórði Ás-
geirssyni, Egill, sambýlismaður Þór-
unnar Gestsdóttur, Guðlaugur, gift-
ur norskri konu, Lailu, búsettur í
Bergen, Daníel, giftur Þóreyju Hilm-
arsdóttur og Sigurður, giftur Ás-
laugu Guðmundsdóttur.
Grímur Egilsson Thorarensen fór
ungur til náms í verslunarfærðum
til Þýskalands, en kom heim til ís-
lands er stríð var að bijótast út árið
1939. Hann hafði ætlað sér að dvelja
lengur í Þýskalandi við nám og störf
en stríðið breytti þeim framtíðará-
ætlunum. Eftir að heim kom hóf
Grímur verslunarstörf og fljótlega
tók hann við starfí innkaupastjóra
hjá föður sínum í Kaupfélági Árnes-
inga á Selfossi. Þegar Egill, kaupfé-
lagsstjóri, lést árið 1961 var Grímur
svo ráðinn til að gegna kaupfélags-
stjórastöðunni. Það gerði hann með
prýði í nokkur ár en flutti svo í
Kópavoginn þar sem þau Bryndís
hafa búið síðan. Eftir búferlaflutn-
inginn hóf Grímur eigin verslunar-
rekstur í Reykjavík. Hann átti og
rak um skeið tvær skóverslanir, en
keypti síðan bílasölu Matthíasar sem
ingarmálum. Þau voru sannkölluð
heiðurshjón og héraðshöfðingjar.
Þeim varð tveggja sona auðið, Magn-
úsar sem hér er minnst og Jóns bónda
á Hvítárbakka.
Magnús Guðmundsson stundaði
ungur nám í Hérðasskólanum í Reyk-
holti, en varð stúdent frá Verzlunar-
skóla íslands vorið 1946. Hann gerð-
ist starfsmaður á aðalskrifstofu
Sambands íslenskra samvinnufélaga
árið 1947, og á skrifstofu þess í
Kaupmannahöfn til ársins 1953, er
hann hóf störf á skrifstofu Flugfé-
lags íslands í sömu borg, til ársins
1955. Hann var starfsmaður ís-
lenskra Aðalverktaka í New York á
áranum 1955-1957 og hjá sama fyr-
irtæki á Keflavíkurflugvelli árin
1957-1961. Magnús stofnaði ásamt
fleiraim Umboðs- og heildverslunina
ísól hf. árið 1959 og var forstjóri
hennar ásamt Sophusi J. Nielsen til
dauðadags.
Þótt við Magnús væram jafnaldr-
ar, værum fæddir í sama byggðar-
lagi og gengjum í sama skóla, tók-
ust ekki með okkur náin kynni fyrr
en fundum okkar bar saman í Karla-
kórnum Fóstbræðrum, þegar hann
hóf þar söngstarf öðru sinni árið
1958 nokkru eftir að hann var alkom-
inn heim til íslands.
Þrátt fyrir að vinnustaður hans
var þá langa leið frá Reykjavík og
að hann ætti þess vegna mun óhæg-
ara um vik en aðrir söngmenn að
sækja æfingar og annað félagsstarf,
tók hann upp þráðinn með Fóstbræð-
um á ný.
Óhikað má fullyrða að með kórn-
um hóf nú starf einn af mætustu
félögum hans frá upphafi.
Hann var ágætur söngmaður,
hafði kröftuga og blæfagra bariton-
rödd og var því oft á tíðum einsöngv-
ari með kómum. Þar kom best fram
hve góður söngmaður hann var.
Hann var að auki óvenju músikalskur
og fróður um tónlist yfirleitt.
Allir þessir þættir öfluðu honum
virðingar þeirra sem til þekktu og
juku án efa vinsældir Fóstbræðra.
hann rak þar til fyrir fáum árum
að hann seldi það fyrirtæki og stofn-
aði bílasöluna Vörubílar sf. í Hafnar-
firði sem hann rak til dauðadags.
Þegar Grímur var lagður inn á
Landspítalann fyrir rúmum mánuði
var ekki talið að um lífshættulegt
mein væri að ræða. Veikindin reynd-
ust þó mun alvarlegri en ætlað var
og eftir tvo erfiða uppskurði og
þriggja vikna baráttu á gjörgæslu-
deild urðu endalokin ekki umflúin
og nú er minn ágæti tengdafaðir
kvaddur hinstu kveðju. Minning
hans mun þó áfram standa skýr um
ókomna tíma í núnum huga og ann-
arra sem voru svo heppnir að kynn-
ast Grími. Hann var gríðarlega
sterkur persónuleiki bæði að ytra
útliti og innri manni. Hann var stór
og mikill, yfirbragðið hijúft og gu-
staði af honum. En börn hændust
að honum meir en að öðrum mönnum
sem ég hef þekkt og það voru ekki
bara hans eigin barnabörn sein köll-
uðu hann afa Grím. En Grími var
fleira gefið en að geta glatt börn
með gæsku sinni og örlæti. Ég held
að engum manni hafi leiðst í návist
hans enda var þar ekki lognmollunni
fyrir að fara. Grímur málaði bæði
menn og málefni sterkum litum í
málfari sínu. Hann sagði einstaklega
skemmtilega frá, kunni fjöldann all-
an af skemmtilegum sögum, hafði
ákveðnar skoðanir á flestum málum
og kryddaði allar umræður með sinni
skemmtilegu framsetningu og smit-
andi hlátri sem hann átti alltaf nóg
af. Mér er minnisstætt hversu til-
komumikill og skemmtilegur maður
mér þótti þessi tilvonandi tengdafað-
ir minn vera þegar ég hitti hann í
fyrsta sinn í Sigtúnum á Selfossi og
átti með honum langt eintal í bóka-
herbergi í kjallara þess glæsilega
húss. Og þá er ekki síður ljómi yfir
laxveiðiferðunum í Sogið. Það var
unun að sjá hve fallega og árangurs-
ríkt Grímur kastaði flugunni með
14 feta Hardy stönginni sinni og
njóta leiðsagnar hans um það hvern-
ig umgangast skuli laxveiðiá með
virðingu, en lengst munu þó lifa
minningarnar úr litla veiðikofanum
á Tannastaðartanga. Þar var ein-
ungis pláss fyrir tvö rúmstæði, lítð
borð á milli þeirra og við innganginn
eldavél og skápur. Grímur bauð okk-
ur tengdasonum sinum oft að vera
með sér þarna öðrum eða báðum í
Þessi eiginleiki fór heldur ekki
framhjá forráðamönnum annarra
kóra, svo sem Pólyfónkórnum og
Söngsveitinni Fílharmoníu en hann
söng oft með þessum kórum.
í annan stað bættist Fóstbræðrum
afkastamikill afhafnamaður og
drengur hinn besti. Hann vann kórn-
um feikna vel alla tíð og átti óskorað
traust kórfélaganna eins og sjá má
af því að hann var kosinn í stjórn
haustið eftir að hann kom aftur til
starfa með kórnum. Frá þeim tíma
þótti Fóstbræðrum fám ráðum ráðið
nema að Magnús Guðmundsson
kæmi þar við sögu enda var hann
samfellt í stjórn til ársins 19.68.
Hann var sæmdur heiðursmerki
finnska karlakórsins „Muntra Musi-
kanter" og gullmerki Karlakórsins
Fóstbræðra. Nokkru eftir að Magnús
var kosinn í stjórn kórsins komst
verulegur skriður á byggingaráform
kórsins sem ávallt hafa verið ofarlega
í hugum Fótbræðra. Hann var kosinn
í fyrstu byggingarnefnd félagsheim-
ilisins árið 1964 og endurkosinn á
öllum félagsfundum þar til nefndin
lauk störfum og félagsheimilið var
tekið í notkun vorið 1972. Vinna
hans og framlag í þágu þessa máls
í samfelld 8 ár verður seint metin
að verðleikum eða fullþökkuð.
Magnús var tvíkvæntur. Fyrri
kona hans var Bryndís Jakobsdóttir
kaupfélagsstjóra á Akureyri Frí-
mannssonar og konu hans Borghild-
ar Jónsdóttur. Hún er látin. Þau eign-
uðust tvö börn, Borghildi, sem gift
er Gísla Gunnlaugssyni og Jakob
Frímann, en kona hans er Ragnhild-
ur Gísladóttir söngkona. Dóttir þeirra
er Bryndís.
Síðari kona Magnúsar var Rúna
Guðmundsdóttir, kaupkona, bónda
og fyrrum skipstjóra á Móum á Kjal-
arnesi Guðmundsson og konu hans
Kristínar Teitsdóttur. Hún lést fyrir
fáum árum
Langt samstarf okkar Magnúsar
Guðmundssonar að sameiginlegum
áhugamálum var oft á tíðum svo
náið að naumast leið sá dagur að
41
senn og hafði jafnan frá mörgu að
segja á sinn einstaka hátt. Þetta
voru ógleymanlegar stundir. Og nú
þegar ég rifja upp samverustundim-
ar með Grími og það hvernig hann
var mér og börnum mínum þá renn-
ur upp fyrir mér hversu mikil dýpt
getur verið í orðinu tengdafaðir.
Grímur var ekki einungis sérstak-
ur faðir, tengdafaðir og afi. Hann
var heimsborgari, bridsspilari góður
og keppnismaður í þeirri íþrótt og
alla tíð var hann yfirmáta rausnaleg-
ur gestgjafi og höfðingi heim að
sækja. Þar naut hann atbeina Brynd-
ísar konu sinnar og lífsförunauts en
þau hjónin voru svo samrýnd og
samstillt í öllu að fágætt er. Þá var
ekki síður ánægjulegt að fá Grím
og þau hjónin í heimsókn og þurfti
ekki sérstakt tilefni til því eins og
móðir mín hefur oft sagt eftir að
hafa hitt þau Grím á heimili okkar
Systu eða annars staðar: „Er það
ekki alveg stórkostlegt hvernig hann
Grímur breytir fárra manna sam-
komu í samkvæmi. Það er sko alltaf
fulit hús þar sem hann er.“ Þetta
eru orð að sönnu en Grímur naut
sín ekki síður í margmenni og oft
var fjölmennt í kringum hann eins
og á honum árlegu fjölskylduþorra-
blótum heima í Kópavoginum eða
þá á ættarmótum Gríms og Dísu
eins og við kölluðum það. Þau hafa
verið haldin á hveiju sumri í mörg
ár víðs vegar um landið á einhveijum
þeim stað sem Grímur valdi og komu
þá saman yfir eina helgi ættliðirnir
fjórir, Grímur og Bi-yndís, börn
þeirra og tengdabörn, barnabörnin
og barnabarnabörnin. Þetta var
venjulega 20-30 manna hópur og
var jafnan glatt á hjalla enda Grím-
ur ávallt miðpunkturinn. Skugga bar
á þessa samkomu nú í sumar því
Grímur lagðist á sjúkrahúsið rétt
áður en en haldið var að Flúðum
þar sem komið var saman að þessu
sinni. Er ljóst að fjölskyldumót
Gríms munu ekki bera sitt barr hér
eftir en þau verða hluti af þeim stóra
sjóði hinna dýrmætu minninga sem
niðjar Gríms og við tengdabörnin
eigum um ánægjulegar samvistir við
hann. Megi Guð og þessar góðu
minningar styrkja Bryndísi í bráð
og lengd í sorg hennar því hennar
harmur er mestur. Blessuð sé minn-
ing Gríms E. Thorarensen.
Þórður Ásgeirsson
við ekki hittumst eða ræddumst við
í síma. Fljótt eftir kynni okkar mynd-
uðust náin vináttutengsl milli fjöl-
skyldna okkar og hafa þau aldrei
rofnað.
Ég tel það hið mesta lán að hafa
átt Magnús Guðmundsson að vini
nær hálfa ævi mína, og að á þá vin-
áttu hafi aldrei fallið skuggi.
Við Annie sendum bömum hans
og öðrum aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Þá skulu hér fluttar hugheilar
samúðarkveðjur frá söngbræðram
Magnúsar í Karlakórnum Fóstbræð-
rum og Gömlum Fóstbræðram.
Blessuð sé minning Magnúsar
Guðmundssonar.
Þorsteinn R. Helgason
Legsteina Framleiðum alia stærðir og gerði af legsteinum. Veitum fúslega upplýsingar og ráðgjöf um ger£ og val legsteina r r r
I S.HELGAS0N HF STEINSMIÐJA SKEMMUVEGI48. SlMI 7667? :

>
Ritstjórnarsímimi er69 11 00