Morgunblaðið - 13.08.1991, Blaðsíða 37

Morgunblaðið - 13.08.1991, Blaðsíða 37
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. AGUST 1991 37 Einar S. Guðjóns- son - Minning Fæddur 22. október 1901 Dáinn 2. ágúst 1991 í dag kveð ég elskulegan afa minn. Einar afi var sannur Austfirð- ingur. Hann fæddist á Borgarfirði eystra, fór ungur með móður sinni í Mjóafjörð en bjó mestan hluta starfsævi sinnar á Seyðisfirði. Ég kynntist afa mínum þegar hann flutti til Reykjavíkur; Afi kom mér fyrir sjónir sem afar barngóður, nægjusamur, eldri maður. Hann gerði litlar kröfur til lífsins og ann- arra en sinnti sínum störfum til sjós og lands af samviskusemi aldamóta- kynslóðarinnar. Aðaláhugamál hans var spilamennska og skemmtilegast þótti honum að spila brids. Oft sagði hann mér sögur af því þegar hann spilaði langt fram á nætur en var auðvitað mættur til starfa í býtið næsta dag. Nú seinni árin var hugur afa oft á æskustöðvunum og var það mér mikið gleðiefni að fara með fjöl- skyldu minni, foreldrum, afa og ömmmu austur á Seyðisfjörð sumar- ið 1988. Þar vorum við í nokkra daga en afí var þá 86 ára og orðinn lélegur í fótunum. Ég hafði áhyggj- ur af því að hann þyldi ekki þetta ferðalag en afráðið var að bregða sér í dagsferð í Mjóafjörð. En þvílík- ur kraftur og þrek sem kom í ljós er afi nánast hljóp um hlaðið og túnið í Fjarðarkoti. Þar voru tóftir einar og gömul hrísla. Hann settist við hrísluna og rifjaði upp með okk- ur mannlífið í Mjóafirði, hvalveið- arnar og búskapinn. Glaður í bragði sagði hann okkur sögur af hveijum hól og hverri þúfu. Hann sagði okk- ur frá smalamennskunni og silung- sveiðinni í ánni. 12 ára gamall reri hann til fiskjar út á Mjóafjörð og batt oft bátinn við hvali sem biðu þess að verða dregnir upp í hval- stöðvarnar. Andlitið ljómaði eins og sólin í Mjóafírði þennan dag. Minn- ingarnar um árin í Mjóafirði yljuðu honum oft á síðustu árum. Afí og amma leystu upp heimili sitt fyrir rúmu ári vegna veikinda ömmu. Afi var afskaplega þakklátur fyrir þá aðstoð sem þau fengu í Skjóli, en hann var orðinn lélegur til heilsu en andlega mjög hress. Hann fylgdist með öllum fréttum og var vel inni í því sem var að gerast í heimi íþróttanna. Hann vissi allt um úrslit hinna og þessarra leikja í handboltanum og fótboltan- um. Afi var mjög minningur og mundi m.a. öll nöfn og fæðingar- daga langafabarnanna. Alltaf var hann giaður og þakklátur þegar lit- ið var inn og átti ævinlega sætindi í skál handa litlum munni. Nú er afi horfinn úr þessu jarð- lífí en minningin um elskulegan afa lifir. Anna Vilborg Einarsdóttir Ég dey, og ég veit að dauðann að ber. Ég dey, þegar komin er stundin. Ég dey, þegar ábati dauðinn er mér. Ég dey, þegar lausnin mér hentust er og eilífs lífs uppspretta er fundin. (Sálmur, þýð. Stefán Thorarensen.) Að kvöldi föstudagsins 2. ágúst sl. lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli Einar S. Guðjónsson. Einar var eiginmaður tengdamóð- ur minnar og mér og fjölskyldu minni mjög kær. Þegar ég kynntist fjölskyldu mannsins míns var Einar ekki í fjölskylduhópnum nema sem faðir hálfsystkina hans. Þau tengda- móðir mín, Anna Guðmundsdóttir, og Einar höfðu skilið og Einar kvænst öðru sinni og bjó á þessum tíma með síðari konu sinni, Arman- níu Jónsdóttur, á Seyðisfírði. Ármannía lést árið 1964 og sá ég hana aldrei. Að henni látinni flutti Einar til Reykjavíkur og hófu þau Anna fljót- lega búskap saman og giftust öðru sinni. Má segja, að þá hafi ég eign- ast annan tengdaföður og bömin mín afa. Hann tók okkur ætíð sem slíkum og varð ég aldrei þess vör að við nytum ekki þess þó Hreggvið- ur væri ekki hans sonur. Hreggviður hefír ætíð sagt, að Einar hafí verið honum mjög góður sem barni, en þeir bjuggu báðir á Seyðisfirði. Ein- ar var samt alltaf ávarpaður með Skírnarnafni, því að tengdafaðir minn lifir enn. Lítil sonardóttir sagði þó eitt sinn við mig, þegar ég sagð- ist ætla að heimsækja Önnu langömmu og Einar. „Víst er Einar líka langafi minn.“ Einar var fædd- ur í Breiðuvík á Borgarfirði eystra, en báðir foreldrar mínir eru líka fæddir á Borgarfirði eystra. Upp- vaxtarár sín átti Einar þar og í Mjóafírði og á Seyðisfírði bjó hann blómann úr ævi sinni eða þar til árið 1965. Flestar minningar frá æskuheimili mínu eru tengdar Aust- urlandi og því voru menn og ör- nefni, sem bar á góma í umræðum, oft mér kunn, þó ég sé borin og barnfædd í Reykjavík. Ég gat því ótrúlega oft sett mig inn í umræður þó svo að ég ekki tengdist þeim í minningum mínum. Einar var með afbrigðum minn- ugur á menn og málefni og fylgdist með þjóðmálum fram til síðasta dags, þrátt fyrir háan aldur. Hann var dagfarsprúður og fór aldrei með hávaða, það var því auðvelt að taka ástfóstri við hann. Hjá honum gilti sannarlega sú gullvæga regla, að „ræðan er silfur en þögnin gull.“ Gaman var að gleðja Einar, því að hann tók ætíð viljann fyrir verkið. Síðustu mánuðina kvaddi hann míg jafnan, ef ég var ein á ferð með þessum orðum: „Þakka þér fyrir komuna og fyrir að gefa þér tíma til að líta á gamla manninn“. Hin síðustu ár voru Önnu og Ein- ari erfíð, heilsufari þeirra fór hrak- andi á sinn hátt hjá hvoru, hennar andlega og hans líkamlega. Ætt- ingjar þeirra voru afar þakklátir er þau fengu skjól á hjúkrunarheimil- inu Skjóli í Reykjavík, þar sem þau gátu í vanmætti sínum þó notið þess að fylgjast náið með líðan hvors annars. Börn þeirra Einars og Önnu eru Vilborg Sigríður, gift Einari Run- ólfssyni, þau eiga 3 börn á lífí, en misstu son, þegar Suðurlandið fórst á jóladag 1986: Einar, kvæntur Ólöfu Stefánsdóttur og eiga þau 4 böm; og Jórunn gift Friðþjófi Más- syni, þau eiga 5 börn. Sonur Önnu er Hreggviður Þorgeirsson, kvæntur undirritaðri, börn okkar eru 3. Einar fylgdist grannt með öllum afkomendum þeirra en barnabörnin eru mörg og 6 eru langalangafa- börnin. Starfsfólki á 5. og 6. hæð Skjóls eru hér með færðar þakkir fyrir umönnun þeirra hjóna beggja. Að leiðarlokum er þakklæti efst í huga og Einari þakka ég um- hyggju fyrir minni fjölskyldu, hans verður ætíð minnst að góðu einu. Aðstandendum öllum einkum tengd- amóður minni, færi ég og fjölskylda mín öll dýpstu samúð. Langri ævi er lokið, hana ber að þakka. Minningin lifír. Hvíli hann í friði. Herborg H. Halldórsdóttir Svo skapast allt, jafnt orð sem dáð, við iðugeislann, fagra hlýja. Og lífstré rís úr röðuls náð, frá rústum vona í hallir skýja. Og hátt til lofts sem lauf þess grær, skal blað hvert stofnins vexti vígja. (E.B.) Við andlát ættingja og vina koma minningar liðinna samverustunda upp í hugann. Andlátsfregnin kemur á óvart jafnvel þó um háaldrað fólk sé að ræða. Um verslunarmannahelgi fórum við hjónin í ferðalag norður í land. Við kvöddum tengdaföður minn og hann sagði: „Þið þurfíð ekki að hafa áhyggjur af mér, ég er sæmilega hress núna.“ En við hittum hann ekki aftur á lífí. Víst hefðum við viljað vera hjá honum síðustu stund- irnar sem hann lifði. Það eru nú um það bil 26 ár síðan Einar tengdafað- ir minn flutti til Reykjavíkur, þá nýlega búinn að missa konu sína, Ármanníu Jónsdóttur, sem hann var giftur í 12 ár og bjuggu þau á Foss- götu 4 á Seyðisfirði. Þau voru barn- laus en börn bræðra hennar dvöldu oft hjá þeim á sumrin og eitt sumar Stefán sonur okkar. Við Einar þekktumst ekki mikið þá. Hann bjó á Seyðisfirði og kom ekki oft til Reykjavíkur. Við vorum sjaldan á ferðinni og þá var langt til Seyðisfjarðar, vegir slæmir og þótti það þó nokkurt ferðalag í þá daga að fara þangað. Það var því kominn tími til að tendafaðir minn tæki sér frí úr vinnu og kæmi í heimsókn til barna sinna og tengdabarna. Fyrst fór hann til Jórunnar dóttur sinnar og Friðþjófs manns hennar sem búa í Vest- mannaeyjum og síðan til Reykjavík- ur. Um þessar mundir fæddist Ein- ar, yngsti sonur okkar, og fannst mér upplagt að Einar tæki að sér matreiðslu og innkaup á meðan ég var á spítalanum þar sem að hann hafði verið kokkur til sjós í mörg ár. Hjá okkur var hann í rúma þijá mánuði í þetta sinn. Hann ætlaði ekki að stoppa svona lengi í Reykja- vík en enginn ræður sínum nætur- stað segir máltækið. Hver hefði trú- að því að hann og hans fyrri kona, tengdamóðir mín, tækju saman aft- ur eftir 30 ára aðskilnað. Já, það lifír stundum lengi í gömlum glæð- um. Til Seyðisfjarðar fór hann aftur aðeins ti! þess að ganga frá sínum málum þar og keypti sér svo litla íbúð í Reykjavík. Lengst af bjuggu þau Anna og Einar í Austurbrún 4 enda vann Anna við hjúkrunarstörf á Hrafnistu og því stutt að fara til vinnu. Einar fór fljótlega að vinria í Gamla kompaníinu eftir að hann kom til Reykjavíkur og vann hann þar við framleiðslu á hurðum. Hann var þar í góðum félagsskap og var treyst fyrir vandasömum störfum þó að hann væri ekki iðnlærður. Þetta voru góð ár sagði hann. Einar missti ungur foreldra sína og flutti með móður sinni, Jórunni, Björnsdóttur, til Seyðisfjarðar 1918 en hún dó það sama ár. Ekki var um skólagöngu að ræða hjá Einari aðra en barnafræðslu en hann var ákaflega verklaginn og það var sama hvort það var til sjós eða lands, öll verk léku höndum hans. Hann byijaði að vinna hjá Vilhjálmi á Hánefsstöðum við Seyðisfjörð og vann þar öll algeng störf til sjós og lands. í mörg ár var hann landform- aður á vertíðum á Höfn í Hornafírði og í Keflavík. Kokkur á vélbátnum „Valþóri" frá Seyðisfirði og sigldi með honum til Englands á stríðsár- unum og síðar sigldu þeir til Dan- merkur. Alls staðar var Einar vel liðinn og dugnaðarforkur hinn mesti. Þau Einar og Anna heimsóttu Seyðisfjörð árlega og hittu þá bróð- ur Önnu, Einar, sem lést si. vetur en hann dvaldi i áratugi í sjúkrahús- inu á Seyðisfirði. þau dvöldu alltaf hjá ættingjum og vinum meðan á heimsókn þeirra stóð og voru þakk- lát fyrir. Síðustu ferðina til Seyðis- fjarðar fóru þau þegar Anna varð 85 ára. I þetta sinn var dvalið í Skógum, sumarhúsi Seyðfirðingafé- lagsins, og þaðan var farið í heim- sókn til Mjóafjarðar og Borgarfjarð- ar eystra. Margt skyldmenna var með í för. Einar naut þessarar ferð- ar mjög vel og nefndi öll nöfn og kennileiti á leið okkar í Mjóafirði og mundi þetta eins og hann hefði verið þama í gær. Það var gaman að fylgjast með honum þegar hann gekk um gömlu æskustöðvarnar í Fjarðarkoti. Hann settist undir gamla fúna hríslu sem stóð við bæjarrústirnar og líkti sjálfum sér við hana, þau væru bæði orðin göm- ul og lúin. Ég hef fundið hve starfsfólkið í Skjóli hefur borið hann á höndum sér, já, eiginlega dekrað hann dálít- ið og ekki má gleyma fólkinu á 6. hæðinni sem var eins og ein fjöl- skylda. Þau sögðust öll sakna hans og þakka honum góða samveru. Við þökkum hjartanlega öllum hjálpsemi og vináttu í hans garð. Börnum hans þótti öllum mjög vænt um pabba sinn og hann vissi það. Ég votta þeim öllum samúð mína, einn- ig tengdamóður minni sem nú dvel- ur í Skjóli og hefur svo mikið misst. Blessuð sé minning tengdaföður míns. Ólöf Stefánsdóttir Þriggja ára snáði strauk frá fólk- inu heima á Hánefsstöðum og rangl- aði niður að sjóhúsunum og bryggj- unni, sem voru í hvarfi. Þetta var í matarhléi um hádegisbil og allir heima að borða. Drengurinn ætlaði út í árabát, sem lá bundinn við bryggjuna. Þá tókst svo til, að hann féll í sjóinn milli báts og bryggju. Um leið rak hann upp mikið óp. En í þeirri andrá kom maður fram á brekkubrúnina og heyrði neyðaróp- ið. Maðurinn snaraðist niður brekk- una og bjargaði barninu af miklum vaskleik. Þessi maður hét Einar Guðjónsson, en drenghnokkinn var sá, er þetta ritar. Einar Sigfínnur Guðjónsson frá Seyðisfirði andaðist 2. ágúst sl. tæplega níræður að aldri. Hann var fæddur í Breiðuvík í Norður-Múla- sýslu 22. október 1901. Hann var yngstur átta systkina, sem öll eru látin, og missti föður sinn ungur. Móðir hans, Jórunn, flutti með böm- in að Fjarðarkoti í Mjóafirði, en árið 1918 fluttu þau að Brimbergi í Seyðisfjarðarhreppi, en þá lést móðir hans. Einar fór þá kaupamaður í Há- nefsstaði til Vilhjálms Árnasonar afa míns. Hann vann við sjóinn en jafnframt að landbúnaðarstörfum. Hann var mjög eftirsóttur starfs- maður, hamhleypa til vinnu, ágætur sláttumaður, verklaginn og góður smiður. Einar var fremur lágvaxinn en óvenju snarpur og vaskur í fram- göngu. Um 1920 kvæntist hann Onnu Guðmundsdóttur frá Gull- steinseyri á Þórarinsstaðaeymm. Fóru þau að búa á Hánefsstaðaeyr- um. Börn þeirra eru Vilborg, hús- móðir í Kópavogi, Einar, rafvéla- virki, starfsmaður Tryggingastofn- unar ríkisins, og Jórunn, húsmóðir í Vestmannaeyjum. Þau systkin eiga hálfbróður, Hreggvið Þorgeirsson, rafmagnstæknifræðing hér í Reykjavík. Árið 1937 fluttu þau inn á Seyðisfjörð, en skildu á því ári. Einar bjó áfram búi sínu á Seyð- isfirði, en árið 1952 giftist hann Ármanínu Jónsdóttur, frænku minni. Bjuggu þau í svonefndu Járn- húsi alla tíð, þar til hún lést árið 1964. Á Seyðisfirði starfaði Einar sem sjómaður, m.a. í siglingum. En einn- ig við netaviðgerðir og smíðar með Sveinlaugi Helgasyni. Einar átti jafnan nokkrar kindur og hafði yndi af því. Helsta tómstundaiðja Einars var að grípa í spil og var hann ágæt- ur spilamaður. Eftir lát Ármanínu flutti Einar fljótlega til Reykjavíkur og þau Anna giftu sig aftur og bjuggu saman alla tíð. Fyrst á Aust- urbrún, en seinustu árin á hjúkruna- rheimilinu Skjóli. í Reykjavík vann Einar lengi hjá Gamla Kompaníinu eða þar til hann hætti að vinna fyr- ir nærri 20 árum. Var hann jafnan mjög ánægður í þeirri vinnu. Einar Guðjónsson var af alda- mótakynslóðinni, sem nú safnast óðum til feðra sinna. Hann fæddist við frumstæð lífsskilyrði á afskekkt- um útnesjabæ. Hann vandist hinni gömlu verkmenningu til sjávar og sveita. Hertist í mótlæti og erfíði en lifði einnig vaxandi tækni,- og vélvæðingu nýrra tíma. Hann var jafnan liðtækur verkmaður. Eftir hann liggur mikið ævistarf, sem unnið var í kyrrþey og af trú- mennsku og óvenjulegum dugnaði. Ég blessa minningu Einars, þegar af þeirri ástæðu að hann bjargaði lífí mínu á örlagastundu, og færi fjölskyldu hans og ættingjum hlýjar samúðarkveðjur. Tómas Árnason MEGA SKÍFULAGA ÞAKPLÖTUR LANGTÍMALAUSN SEM ÞÚ LEITAR AÐ SPARAÐU VIÐHALD NOTAÐU ÁL ÞAK YFIR HOFUÐIÐ! MEGA skífulaga álplötumar ryðga ekki og upplitast ekki. Þsr eru langtímalausnin sem þú leitar að. Fást í mörgum stærðum. Ytir þrjátíu ára reynsla á fslandi. Mega h/f, Engjateigi 5, 105 Reykjavík Pósthólf 1026, 121 Reykjavík. Sími 91-680606. Fax 91-680208.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.