Morgunblaðið - 25.01.1992, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. JANÚAR 1992
Minning:
Ólafur H. Stefáns-
son, Stykkishólmi
Fæddur 1. mars 1973
Dáinn 18. janúar 1992
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson.)
Okkur langar með nokkrum fá-
tæklegum orðum að minnast Óla,
sem kom eins og sólargeisli inn í
líf okkar, alltaf hress og kátur og
stutt var í brosið sem lýsti upp og
skein úr andlitinu. Orð fá ekki lýst
þeim mikla harmi sem nú grúfir
yfir þeim stóra ástvinahópi er að
baki honum stóð. Hann er horfinn
sjónum okkar og hefur kvatt okkur
um sinn, því Guð, hinn hæsti höfuð-
smiður himins og jarðar, hefur kall-
að hann á sinn fund.
Hver er tilgangurinn með að
leggja svo miklar þrautir á ungt
fólk eins og lagðar voru á Óla.
Þessu er erfítt að svara en við trú-
um því að Drottinn hafí ætlað hon-
um stórt hlutverk annars staðar.
Aldrei gafst hann upp og alltaf fram
á síðasta dag var hann með framtíð-
arplön í gangi. Þessi orð, ef ég
get, heyrðust aldrei. Óli sagði þegar
ég get þá ætla ég, þannig var Öli.
Við hjónin minnumst oft .ferðar í
Hólminn með fjölskyldu Óla á gaml-
ársdag 1990 þegar Óli kom af spít-
ala í Reykjavík til að eyða áramót-
unum heima og var veikur alla leið
í Hólminn. Var það hans fyrsta
verk, þrátt fyrir veikindinn, er heim
kom að moka bílinn sinn úr stærðar
snjóskafli, slíkur var krafturinn.
Hann lét ekkert aftra sér frá því
að geta spilað með Busunum þá
um kvöldið, en þá var betra að
hafa bílinn til að skjótast á milli.
Tónlistin var hans stærsta og mesta
áhugamál og var gítarinn alltaf við
höndina.
Óli var sannur og heill í allri
umgengni og öðrum til fyrirmynd-
ar.
Góður Guð gefi foreldrum hans,
unnustu og systkinum allan þann
kraft sem fyrirfinnst, til að axla
þá byrði sem lögð hefur verið á
herðar og hug þeirra.
Biðjum við góðan Guð að gæta
Óla og varðveita.
Anna og Benni.
Það er napur sunnudagsmorgunn
þegar mér barst sú sorgarfregn að
vinur minn, Ólafur Hjörtur Stefáns-
son, hefði látist kvöldið áður, eftir
langa og hetjulega baráttu við erfið-
an sjúkdóm. Mig setti hljóða.
Óli, eins og hann var jafnan kall-
aður, vakti athygli hvar sem hann
fór, prúður og kurteis, með fallegt
bros og glampa í augum. Hann
átti hug og hjörtu allra, sem hann
þekkti.
Ég man fyrst eftir Óla spilandi
á gítar með félögum sínum á stúku-
fundi í bamastúkunni Björk í
Stykkishólmi, þá tíu ára gömlum.
Seinna stofnuðu þessir strákar
hljómsveitina Busana sem lék víða,
m.a. á Bindindismótinu á Galtalæk
við góðan orðstír. Félagsskapur
strákanna í hljómsveitinni var Óla
mikils virði í veikindum hans. Þeir
voru bestu vinir hans og félagar
og stóðu saman í gegnum súrt og
sætt.
Aldrei mun síðasta sumar líða
mér úr minni. Allar stundimar sem
við krakkamir áttum saman, grill-
veislunar hjá Óla, ballferðimar og
3Íðast en ekki síst ferðin okkar til
Flateyjar þar sem Busamir spiluðu
allir saman í síðasta sinn þar sem
ainn félagi þeirra hélt til Bandaríkj-
anna til ársdvalar.
í haust hittumst við Óli á fömum
vegi hér í Reykjavík. Bæði nýbyijuð
í skóla. Óli stundaði nám í Iðnskól-
anum og fetaði þar í fótspör föður
síns og lærði rafeindavirkjun. Óli
sýndi mér stoltur bílinn sinn sem
hann var nýbúinn að kaupa. Við
ræddum saman dágóða stund og
hann sagði mér þá frá því að sjúk-
dómurinn hefði tekið sig upp aftur
og aðgerðin, sem hann gekkst und-
ir í Svíþjóð um vorið, hefði ekki
borið þann árangur sem vonir stóðu
til. Vonbrigði hans vom augljós, en
hann bar sig vel og var ákveðinn í
því að takast á við erfíðleikana sem
blöstu við.
Nú um áramót spiluðu þeir strák-
amir langt fram á morgun á nýárs-
dansleik í Félagsheimili Stykkis-
hólms. Óli lék þar á gítarinn sinn
og bar sig eins og herforingi, þótt
hann væri fárveikur. Ég efa að
margir lékju þann leik eftir. Það
var ekki vani Óla að gefast upp
þótt móti blési, hann barðist áfram
af þolinmæði og von sem hann átti
nóg af. Ég þakka fyrir að hafa feng-
ið að kynnast Óla.
• Astvinum Ólafs Hjartar votta ég
mína dýpstu samúð.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Ásthildur Sturludóttir.
Við sonur minn viljum þakka
fyrir að h_afa fengið tækifæri til að
kynnast Óla. Það er þroskandi og
mannbætandi að tala við ungan
mann sem er ekki bara greindur
og hæfileikaríkur, heldur hefur
meiri lífsreynslu en harðfullorðin
manneskja og meiri lífsþrótt en
flestir þeir sem em við hestaheilsu.
Við kynntumst Óla fyrir rúmu
ári, en þá lá sonur minn á fullorðins-
deild á Landspítalanum þó ungur
sé og langaði skiljanlega í félags-
skap jafnaldra. Einn daginn þegar
hann var að spila á gítarinn sinn
kom hjúkrunarkona og færði hon-
um þ'ær fréttir að á barnadeildinni
lægi strákur sem ekki aðeins spil-
aði á gítar, heldur væri í hljóm-
sveit. Þetta þóttu Fróða heldur bet-
ur tíðindi og um leið og hann fékk
leyfí til var rokið upp á næstu hæð
til að hitta hinn strákinn, kanna
hvemig tónlist hann hefði áhuga á
og hvort hann væri góður á gítar-
inn. 1
Þetta varð langt tónlistarspjall
og ekki held ég að þeir hafí eytt
mörgum orðum í veikindatal. Eftir
það hittust þeir eins oft og þeir
gátu, stundum kom Óli niður á full-
orðinsdeildina, en oftar fór Fróði
upp og alltaf kom hann glaður og
hress til baka.
Svo skilja leiðir um stund, en
aldrei verður það frá manni tekið
að hafa kynnst bjartsýnum, dug-
miklum og góðum dreng.
Við Fróði vottum Ingibjörgu,
Stefáni og öðram ættingjum Ola
samúð okkar.
Edda Þórarinsdóttir.
I dag kveðjum við ungan og
hjartnæman vin okkar, hann Ólaf
Hjört, sem lést eftir langan og erf-
iða baráttu við krabbamein.
Okkur setur hljóðan, hver er til-
gangurinn? Hann hlýtur að vera
einhver, að minnsta kosti viljum við
trúa því. Þegar svona ungur og lífs-
glaður drengur er horfínn á brott
í blóma lífsins. Honum hlýtur að
vera ætlað eitthvað mikilvægara
hlutverk.
Já, það er sárt að þurfa að horfa
á eftir svona yndislegum dreng eins
og Óli var, án þess að geta nokkuð
að gert.
Hetjan hann Óli barðist við þenn-
an illkynja sjúkdóm í fjögur og
hálft ár. Hvert áfallið dundi yfír en
samt lét hann hvergi bugast, hann
barðist til síðustu stundar. Lífsvilj-
inn og dugnaðurinn í Óla var ólýs-
anlegur.
Um jólin var hann órðin mjög
veikur, þegar hann að | eigin ósk
dvaldi heima hjá foreldrum sínum
í Stykkishólmi. Þar hjúkraði
mamma hans honum, af mikilli alúð
og hlýju sem fyrr.
Ekki vildi óli hlusta á neina vor-
kunnsemi, hann kaus frekar að
horfa á björtu hliðarnar og valda
ekki öðram óþarfa áhyggjum. Sem
dæmi um það sagði Jóa okkur að
hún hefði verið að tala við Jón lækn-
inn hans Óla í síma, um það hvem-
ig Óla liði og dró ekkert undan. Svo
vildi til að Óli hlustaði á símtalið,
að því loknu skammaði hann
mömmu sína fyrir að segja Jóni
alveg hvernig honum liði, nú myndi
honum líða svo illa. Þessi lýsing er
dæmigerð fyrir það hvernig Óli
hugsaði. Við töluðum um dugnaðinn
í Óla, hann átti ekki langt að sækja
hann. Foreldrar hans hafa verið
ótrúlega dugleg í gegnum veikindi
hans. Okkur vinum þeirra kveið oft
fyrir því að tala við þau þegar áföll-
in dundu yfír, en það var óþarfí,
þau töluðu mjög raunsætt um sjúk-
dóminn og vora opin, sem auðveld-
aði okkur að umgangast þau. Fjöl-
skyldan hefur verið mjög samhent.
Jóa fylgdi Óla alltaf í gegnum allar
hans meðferðir og Stebbi alltaf
þegar hann mögulega gat. Annars
hugsaði hann um hin börnin og
heimilið.
Systkini óla litu upp til hans,
enda var hann þeim góð fyrirmynd
með dugnaði sínum og lífsgleði, sem
hreif þau með sér. Voru þau sannar-
lega virkir þátttakendur í baráttu
hans.
Mikill Ijósgeisli kom inn í líf Óla
þegar hann kynnist Særúnu unn-
ustu sinni, það var aðdáunarvert
að sjá hversu vel hún studdi hann
þegar mest á reyndi.
Oli var mjög músíkalskur, stytti
það honum oft stundirnar að grípa
til gítarsins og spila hvort sem var
á gleði eða sorgar stundum. Hann
var einn af meðlimum hljómsveitar-
innar Busamir, sá félagsskapur gaf
honum mikið. Um áramótin síðustu
spilaði hann með hljómsveitinni fyr-
ir dansi í síðasta sinn, meira af vilja
en mætti.
Við sitjum hér vinirnir og minn-
ingamar hrannast upp. Það fyrsta
sem kemur upp í huga er mynd af
Óla nokkurra mánaða, sitjandi í
bamastól uppi á eldhúsborði heima
hjá Ástu frænku hans. Stóra bláu
augun, löngu augnhárin og dillandi
hláturinn bræddu hvers manns
hjarta. Óla gleymum við aldrei.
Elsku Jóa, Stebbi, Eyfi, Guð-
björg, Sandra Sif og Særún. Guð
blessi ykkur og styrki í sorginni.
Þín náðin, Drottinn nóg mér er
þvi nýja veröld gafstu mér.
Þótt jarðnesk gæfa glatist öll,
ég glaður horfi á lífsins Qöll.
(E.H. Kvaran)
Gróa, Gummi, Solla og Böddi.
Englar drottins yfir þér vaki
enginn svo þig skaði saki,
verði þér ætíð vært og rótt.
Sá er krossinn bar á baki,
blessi þig og að sér taki.
Guð gefi þér góða nótt.
(Gamalt vers.)
Nú kveðjum við góðan vin okk-
ar, Óla, eftir allt of stutta samveru.
Það er erfítt að sætta sig við það
og manni finnst það ekki réttlátt
þegar bundinn er endi á líf 18 ára
drengs. Við tökum líka öllu sem
sjálfsögðum hlut, ekki síst því sem
okkur þykir vænst um.
Við getum samt huggað okkur
við það að nú er hann á góðum
stað og mun ávallt líða vel.
Ég sé hann fyrir mér tvístígandi
með krosslagðar hendur og með
bros á vör. Eða með gítarinn sinn,
einbeittan á svip og með hattinn
sinn sem hann bar svo vel.
Hann passaði líka alltaf upp á
sitt og var ávallt búinn að skipu-
leggja hlutina vel áður en hann
hófst handa.
Óli kenndi mér, og án efa okkur
öllum, að lífíð er ekki bara eitthvað
sem er sjálfsagt. Það er svo margt
að lifa fyrir.
Hann kenndi mér að gefast aldr-
ei upp þótt hlutirnir gengju ekki
vel, þá var bara að reyna aftur.
Hann kenndi mér að trúa og
halda ávallt í vonina því sjálfur
komst hann svo langt á því. Nokkr-
um dögum áður en hann skildi við
töluðum við Særún um dauðann.
Ég sagði henni að hann hræddi
mig ekki ef um gamalt og lasburða
fólk væri að ræða, en aftur á móti
hræddi hann mig mjög eins og hann
kemur að ungu fólki. En ég held
að ég geti ekki hræðst dauðann
eins og hann kom að Óla.
Ég veit að hann hefur öragglega
séð eitthvað fallegt og fengið góðar
móttökur. Hann lá liðinn með bros
á vör og þjáningarsvipurinn var
horflnn. Hann hafði fengið friðinn.
Það vantar mikið í vinahópinn
okkar núna, en við vitum að Óli
heldur samt áfram að vera með
okkur um alla framtíð.
Það verður oft sem við minnumst
hans og uppátækjanna okkar sam-
an. Við eigum margar góðar minn-
ingar um frábæran vin. Þær ætlum
við að hjálpást að við að geyma og
rifja upp í framtíðinni. Ég mun aldr-
ei gleyma Óla sem barðist fram á
síðustu stundu og skilur svo óend-
anlega margt eftir sig sem við get-
um haft að leiðarljósi og lært af.
Elsku Særún mín, sem hjálpaðir
honum svo mikið og varst honum
svo mikill stuðningur. Mundu allar
góðu stundimar ykkar og hvað
honum þótti vænt um þig. Þú veist
að hann er alltaf hjá okkur. Það
er líka gott að trúa á endurfund.
Elsku Jóhann, Stebbi, Eyvi, Guð-
björg og Sandra Sif, ykkur sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur og bið Guð að styrkja ykkur.
Að lokum vil ég kveðja Óla og
þakka honum yndislegar samvera-
stundir.
Jófríður.
Margs er að rainnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna,
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Mig langar til að minnast í fáum
orðum elskulegs frænda míns, Óla,
eins og hann var alltaf kallaður,
sem jarðsettur verður í dag frá
Stykkishólmskirkju.
Óli var elsta bam foreldra sinna
Jóhönnu Guðbrandsdóttur og Stef-
áns Ólafssonar, systkini hans era
Eyjólfur Rúnar, fæddur 2. mars
1976, Guðbjörg, fædd 31. október
1979 og Sandra Sif, fædd 25. febrú-
ar 1990.
Það var sumarið 1987 sem móð-
ir Jóhönnú (uppeldismóðir mín)
hringdi í mig og sagði mér að Óli
væri með hvítblæði. Mig setti
hljóða, þessu fannst manni erfítt
að trúa, af hveiju hann þessi fjör-
ugi og myndarlegi strákur væri
veikur. Við fáum víst engu við ráð-
ið. Honum hefur verið ætlað annað
og stærra hlutverk hjá Guði, mál-
tækið segir: „Þeir deyja ungir sem
guðirnir elska."
Ég er sannfærð um að vel hafí
verið tekið á móti honum og nú líði
honum vel í faðmi Ólafs afa, Guð-
rúnar langömmu og Guðbrands lan-
gafa.
Óli barðist hetjulega við þennan
illvíga sjúkdóm og var alltaf bjart-
sýnn og ákveðinn. Hann ætlaði að
gera svo margt og stóðu foreldrar
hans ásamt góðum vinum fast við
hliðina á honum öll þessi ár. Móðir
hans stóð við hlið hans, hvort held-
ur var á Landspítalanum eða
sjúkrahúsinu í Stykkishólmi. Ekki
síst þegar hann fór út til Svíþjóðar
í mergskipti nú í vor. Hún hætti
tímabundið í sinni vinnu. Hún er
sjúkraliði. Á hún hrós skilið fyrir
frammistöðuna. Hún var Óla mikil
stoð. Óli lá núna síðasta hálfa mán-
uðinn á Landspítalanum og vakti
hún yfír honum allan sólarhringinn
má segja. Unnusta Óla, Særún Sig-
urðardóttir, var hjá honum síðustu
dagana. Á hún nú um sárt að binda.
Óli flutti ungur með foreldram
sínum og systkinum í Stykkishólm,
lauk þar skólagöngu þrátt fyrir
veikindin. Eftir skyldunám settist
hann á skólabekk í Iðnskólanum
og hugði á nám í rafiðnaði. Hann
hafði unnið á sumrin með föður
sínum í sambandi við það. Ekki var
hann búinn að vera lengi í Iðnskól-
anum þegar hann þurfti að hætta
vegna sjúkdómsins. Ekki gafst
hann upp heldur settist aftur á
skólabekk í haust þegar birti til en
hann varð að hætta brátt aftur.
Óli var ekki hár í loftinu þegar
hann byijaði að spila á gítar og
stofnaði hljómsveitina Busarnir
með vinum sínum og áttu þeir hug
og hjörtu margra þeirra sem hafa
verið í Galtarlækjarskógi um versl-
unarmannahelgar undanfarin ár.
Óli lagði mikið kapp á að komast
heim fyrir jólin til að þeir gætu
spilað saman félagarnir á áramóta-
dansleik í félgsheimilinu í Stykkis-
hólmi, sem hann gerði og tókst með
ágætum. Besta jólagjöfin sem
nokkur getur öskað sér fékk fjöl-
skyldan um jólin, að hafa Óla
heima.
Allan þann tíma sem hann þurfti
að leita sér lækninga hér í bænum
var hans athvarf og fjölskyldunnar
hjá móðurforeldram í Búðargerði
5, og vora þau boðin og búin að
hjálpa á alla lund og ófá vora þau
sporin hans afa niður á Lándspítala
til að vera hjá afastráknum sínum.
Ég verð að viðurkenna hér og
nú að ég hafði ekki kjark í mér til
að heimsækja Óla eins oft og ég
hefði viljað. Oft var hugurinn þar.
Vona ég að mér sé það fyrirgefíð.
í dag er búið að höggva stórt
skarð í fjölskylduna okkar og eftir
standa minningar um fjöragan og
ungan dreng. Vil ég og fjölskylda
mín votta öllum ættingjum og vin-
um okkar dýpstu samúð.
Elsku Særún, Jóhanna, Stebbi,
Eyfí, Guðbjörg og Sandra. Megi
góður Guð styrkja ykkur og blessa
í ykkar sorg og veram minnug allra
góðu stundanna. Guð blessi ykkur.
;
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs engiar saman í hring
sænginni yfir minni.
Kristur minn, ég kalla á þig,
komdu að rúmi mínu.
Gjörðu svo vel og geymdu mig,
Guð í faðmi þínum.
(Sálmur)
Jóna, Villi, Villi Ragnar,
Björgvin og Ingibjörg.
Hann Óli Hjörtur frændi minn
óg vinur er dáinn. Aftur og aftur
velti ég þessari óraunveralegu stað-
reynd fyrir mér. Því gátum við ekki
fengið að hafa hann lengur hjá
okkur? Hann þráði lífið og var tilbú-
inn að ganga í gegnum allar þær
þrautir er fylgja sjúkdómnum
vonda, því að hann trúði því svo
heitt að bráðum yrði hann sá sem
sigraði. En þó að hann hafí ekki
sigrað á þessum vígvelli þá er það
hann sem stendur uppi sem hetja.
Ég man svo vel eftir honum sem
litlum heilbrigðum og blíðum
hnokka með yndislega blá augu og
dillandi hlátur. Sumarið 1975 bjó
ég á Höfn í Hornafírði hjá foreldrum
hans sem dvöldu þar um tíma. Óli
Hjörtur var þá á þriðja ári. Stundum
fóram við saman í göngutúr og
komum þá oft við á vinnustað mín-
um á hótelinu. Þar átti hann nokkra