Morgunblaðið - 25.01.1992, Qupperneq 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. JANpAR 1992
37
aðdáendur. Hann þreyttist aldrei á
að spyija kokkana í eldhúsinu, þess-
um skrítna ævintýraheimi, út í allar
stóru sleifarnar, ausurnar, pottana
og pönnurnar. Þetta var allt of stórt
í augum tveggja ára snáða. Hann
mundi líka ennþá eftir því þegar
einn af lögregluþjónum staðarins
gaf honum 50 krónur. Þetta var sko
ekkert venjulegur peningur heldur
löggupeningur og bláu eugun ljóm-
uðu. Eins höfum við oft talað um
þegar hann lítill, pissaði í veskið
hennar frænku sinnar sem var auð-
vita fyrirgefið á stundinni.
Óli Hjörtur fæddist 1. mars 1973.
Hann var fyrsta barn foreldra sinna
sem eru Sigurður Stefán Ólafsson
og Jóhanna Guðbrandsdóttir.
Systkini hans eru Eyjólfur Rúnar,
Guðbjörg og Sandra Sif.
Þegar hann var 7 ára gamall
flutti fjöikyldan til Stykkishólms
þar sem þau búa enn. Eins og al-
gengt er með börn þá undi hann
sér vel í þessu nýja litla samfélagi,
eignaðist góða vini og vinkonur.
Þeir voru ekki mjög háir í loftinu
félagarnir þegar byijað var að lemja
á heimatilbúin hljóðfæri og þeir
ákveðnir í að stofna hljómsveit.
Árin liðu og hljómsveitin varð að
veruleika. Hún hlaut nafnið Busarn-
ir og meðlimir hennar urðu mjög
nánir vinir sem hefur best komið í
ljós í veikindum Óla Hjartar.
í ágúst þegar Óli Hjörtur var 14
ára gamall greindist hann með hvít-
blæði. I tvö ár gekk hann í gegnum
erfiða lyfjameðferð sem gekk von-
um framar. Bjartsýnin var ríkjandi.
Á þessum tíma stundaði hann nám
eftir bestu getu og með dug og vilja
gat hann fylgt sínum jafnöldrum
eftir. Ári síðar kom annað reiðar-
slag. Sjúkdómurinn hafði tekið sig
upp aftur og eftir nokkurra mánaða
lyfjagjöf var ákveðið að hann færi
í mergskipti til Svíþjóðar. Bróðir
hans, Eyjólfur, gat gefið honum
þann merg sem þurfti. I mars héldu
foreldrarnir ásamt sonum til Sví-
þjóðar og nú fór í hönd 3 mánaða
erfitt tímabil. Eins og endranær
voru þau öll ótrúlega sterk. Um
miðjan júní kom glöð ijölskylda
heim frá Svíþjóð. Þeim var vel fagn-
að því að þetta var mjög stór áfangi.
Meðferðin hafði gengið vel.
Sumarið leið og Óli Hjörtur naut
þess að vera í Hólminum hjá unn-
ustu sinni, Særúnu, fjölskyldunni
og vinum. Hljómsveitin Busarnir
enn í fullu fjöri og nú var æft vikum
saman því að framundan var versl-
unarmannahelgin og áttu þeir að
spila 3 árið í röð á Galtalæk. Það
gerðu þeir með pomp og prakt.
En þegar hausta tók þá haustaði
líka í lífi Óla Hjartar. Sjúkdómurinn
var enn á ný kominn á kreik. Fjöl-
skyldan í sinni samheldni hófst
handa á ný við að beijast fyrir lífi
unga mannsins. Við sem stöndum
hjá með heilbrigðan líkama þökkum
það sennilega aldrei nógsamlega
hvað við erum lánsöm. Að horfa á
elskulegan frænda sem sýndi svo
mikinn þroska og þrautseigju í sín-
um veikindum hefur kennt mér
margt sem ég ætla að muna.
Ég bið Guð að geyma hann í
nýjum heimkynnum. Við eigum eft-
ir að hittast síðar.
Elsku Stebbi, Jóhanna, Særún,
Eyjólfur Rúnar, Guðbjörg og
Sandra Sif, þið eigið alla mína sam-
úð. Minningin um Óla Hjört mun
lifa með okkur.
Lína.
Enn einu sinni hefur maðurinn
með ljáinn borið niður þar sem síst
skyldi og víst er að sá slyngi sláttu-
maður spyr ekki um tíma og rúm
þegar hann reiðir til höggs. Þann
18. janúar sl. laut ungur vinur okk-
ar, Ólafur Hjörtur Stefánsson, í
lægra haldi eftir liðlega fjögurra
ára hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm. Óli, eins og hann var jafn-
an kallaður, var elstur fjögurra
barna hjónanna Jóhönnu Guð-
brandsdóttur og Ste.fáns Ólafssonar
og hefði orðið 19 ára í mars ef
honum hefði enst aldur til. Fundum
okkar Óla bar fyrst saman þegar
ég starfaði sem hjúkrunarfræðing-
ur á barnadeild Landsþítalans sum-
arið 1987. Þrátt fyrir erfiðar kring-
umstæður sá ég strax að þar fór
einstaklega jákvæður, lífsglaður og
efnilegur unglingur. Á því fékk ég
enn frekari staðfestingu eftir að ég
flutti ásamt fjölskyldu minni til
Stykkishólms og varð nágranni Óla
og fjölskyldu hans.
Þegar ég kveð þennan unga og
kjarkmikla dreng er mér efst í huga
einstakir mannkostir hans. Á þeim
fjórum árum sem ég fékk að njóta
samvista við hann var hann allan
tímann sjúkur af krabbameini en
fylgifiskur þess illvíga sjúkdóms er
óneitanlega hin nagandi óvissa um
hvað framtíðin ber í skauti sér. Og
sannarlega skiptust á skin og skúr-
ir í lífi Óla og fjölskyldu hans þenn-
an tíma. En hinn ungi og dugmikli
vinur minn var ekki á því að láta
veikindin skyggja á líf sitt. Öðru
nær. Frá fyrsta degi var hann
ákveðinn í að beijast til þrautar og
hvika hvergi. Um það vitnaði starfs-
orka hans og lífsgleði svo eft'r var
tekið. Eins og títt er um unglinga
var hann orkukmikill og starfssam-
ur og tók virkan þátt í öllu því sem
hugurinn bauð hveiju sinni. Þrátt
fyrir erfíð áföll sem dundu yfír á
þessu tímabili gerði han áætlanir
um framtíðina og var eftir sem
áður hrókur alls fagnaðar meðal
vina og fjölskyldu. Þegar halla tók
undan fæti sl. haust og ljóst var
þrek hans færi minnkandi var að-
dáunarvert hversu dugmikil og
kjarkaður hann var. Hann var stað-
ráðinn í að halda fyrirætlunum sín-
um og áformum til streitu. Til
marks um elju þessa unga manns
má geta þess að fjársjúkur lék hann
með hljómsveit sinni á dansleik hér
í Stykkishólmi á nýrásnótt. Það
hafði hann ákveðið að gera og við
það stóð hann. í huga hans var
uppgjöf ekki til. Vorkunnsemi var
honumi síst að skapi enda taldi hann
sig enga þörf hafa á slíku. Um-
hyggja hans beindist fremur að líð-
an annarra.
Óli var einstakur drengur sem
ekki verður lýst nema að litlu leyti
með fátæklegum kveðjuorðum.
Hann var óvenju þroskaður og vilja-
sterkur og gaf miklu meira til ann-
arra en hann þáði. Sjálf hef ég
lært margt af kynnum okkar þann
stutta tíma sem við þekktumst og
eftir á að hyggja er fyrst og fremst
þakklæti í huga mínum. Þakklæti
fyrir þau forréttindi að hann skyldi
miðla okkur af mannkostum sínum
og lífsspeki. Sem samstæð heild
stóð fjölskyldan sem klettur við bak
hans og studdi hann með ráðum
og dáð. Til marks um það má geta
þess að foreldrar Óla voru upphafs-
menn að stofnun styrktarfélags
krabbameinsveikra barna og eru
þar bæði stjórnarmann. Þau hafa
lagt af mörkum ómetanlegt starf í
þágu sonar síns og annarra barna
sem ganga í gegnum hliðstæða lífs-
reynslu. Það er von mín að stjórn-
völd þessa lands sýni minningu
þessa ljúfa og lífsglaða drengs þann
sóma, að hlúa að málefnum þess
félagsskapar og hraði byggingu nýs
barnaspítala sem kostur er.
Með ótímabæru fráfalli ungs
drengs í blóma lífsins er skarð fyr-
ir skildi. Með honum er fallið enn
eitt lífsblómið sem var rétt að byija
að blómstra. Við sem eftir sitjum
yljum okkur við minningar um ein-
stakan dreng sem sannarlega var
fremstur meðal jafningja. Guð
blessi minningu Ólafs Hjartar Stef-
ánssonar.
María Davíðsdóttir.
„Er sárasta sorg okkar mætir
og söknuður huga vorn grætir,
þá líður sem leiftur úr skýjum
Ijósgeisli af minningum hlýjum."
(Hallgrímur I. Hallgnms.)
Þessi orð koma upp í hugann
núna þegar ég horfi á eftir unnusta
mínum og besta vini hverfa á vit
æðri heima.
Það er sárt til þess að vita að
svona ungur og lífsglaður maður
sé kallaður á brott, langt fyrir aldur
fram, eftir að hafa barist af miklum
krafti í fjögur og hálft ár við þenn-
an erfíðan sjúkdóm sem hann fyrir
rest varð að gefast upp fyrir.
Óli var sannkallaður sólargeisli
sem mun halda áfram að skína og
ylja okkur sem eftir lifum og áttum
því láni að fagna að fá að kynnast
honum.
Ég var svo heppin að fá að eyða
með honum seinustu tveimur árun-
um sem hann lifði og áttum vð
yndislegar stundir saman. Ég sé
fyrir mér, okkur tvö í labbitúrum
um nágrenni Stykkishólms, sjálfum
okkur nóg, hann spilandi fyrir mig
á gítarinn, en tónlistin var hans líf
og yndi og hljómsveitin hans „Bus-
arnir“ stóð honum mjög nærri, við
tvö í bíltúr í nýja bílnum hans, sem
hann var svo stoltur af, hann geisl-
andi af gleði þrátt fyrir allt það
mótlæti sem hann mátti þola.
Þetta hefur kennt mér mikið og
hugsuninni um fallega brosið hans
sem náði svo skemmtilega til himin-
blárra augnanna, mun ég aldrei
gleyma.
Það er svona sem ég ætla að
minnast hans í framtíðinni, en
gleyma hinu, löngum sjúkrahúsleg-
um í baráttunni við alls konar kvilla
sem eru fylgifiskur sjúkdómsins eða
erfiðar iyfjagjafir sem tilheyra sjúk-
dómsmeðferðinni sjálfri, langri og
erfíðri sjúkdómsmeðferð í Svíþjóð á
síðasta ári og nú síðast erfiðustu
göngunni, þegar vitað var að lækn-
ing yrði sennilega ekki fengin og
líkaminn loks varð að gefa sig þrátt
fyrir af lífsviljanum væri hvergi
brugðið.
Oli barðist hetjulega, eins og
honum einum er lagið, fram á síð-
asta dag og trúði því að hann myndi
sigra að lokum, en þegar kallið kom
sýndi hann ótrúlegan styrk og var
sáttur við sín örlög. Hann fékk
hægt og fallegt andlát og hefur
örugglega átt góða heimkomu.
Það er mér huggun harmi gegn
að nú hefur Óli verið leystur frá
kvölunum sem undir það síðasta
voru honum nánast óbærilegar en
við sem eftir stöndum eru harmi
slegin og biðjum algóðan Guð mun
að styrkja okkur í sorginni.
Elsku Jóhar.na, Stebbi, Eyfí,
Guðbjörg og Sandra. Ég og íjöl-
skylda mín vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Guð blessi minningu
elskulegs drengs, hún mun lifa.
Særún Sigurðardóttir.
Augasteinn vorsins,
lambagrasið litla,
löngum í draumi sá
ég þig í vetur.
Guði sé lof, að líf þitt
blómstrar aftur,
líkt þeirri von, sem
aldrei dáið getur.
(Jóhannes úr Kötl-
um)
Ég er þakklát fyrir að hafa feng-
ið að kynnast Óla. Hann gaf mér
mikið og minning um hann mun
ætíð eiga hlut af mínu hjarta.
Elsku Jóhanna, Stefán, Eyjólfur,
Guðbjörg, Sandra og Særún, ég
bið Guð að styrkja ykkur í’þessari
miklu sorg og söknuði.
Vibeke.
Fleirí minningnrgreinar uni Ólaf
H. Stefánsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
t
Systir okkar,
MÁLFRÍÐUR S. GERAGTHY,
100771, DahlAve.,
Chisago City, Minnesota,
lést 21. janúar.
Kristín Sigurbjörnsdóttir,
Margrét Olly Sigurbjörnsdóttir.
t
Maðurinn minn,
AÐALSTEINN HALLGRÍMSSON,
Hraunbæ 42,
Reykjavík,
andaðist í Borgarspftalanum fimmtudaginn 23. janúar.
Sigurbjörg Ragnarsdóttir.
t
SIGURLAUG KRISTJÁNSDÓTTIR,
Dalbraut 27,
Reykjavík,
lést á heimili sínu 22. þ.m.
Útförin fer fram frá Laugarneskirkju miðvikudaginn 29. janúar
kl. 15.00.
Aðstandendur.
+
Elskulegur faðir okkar og fósturbróðir,
JÓN MÁR GESTSSON,
Hringbraut 119,
Reykjavík,
andaðist 22. janúar.
Kolbrún Jónsdóttir,
Áslaug Jónsdóttir, -
Jón Már Jónsson,
Guðlaug Gunnarsdóttir.
+
Faðir okkar, afi og langafi,
ÓSKAR S. KRISTJÁNSSON,
elii- og hjúkrunarheimilinu Grund,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni 28. janúar kl. 15.00.
Ósk Norðfjörð Óskarsdóttir,
Hjördís Óskarsdóttir,
Sigríður T. Óskarsdóttir,
Kristján Óskarsson,
Vilhelmína Norðfjörð Óskarsdóttir.
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær eiginmaður minn og faðir okkar,
GUNNLAUGURPÉTURHELGASON
flugmaður,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík mánudaginn
27. janúar kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er vinsamlega bent á heimahlynn-
ingu Krabbameinsfélagsins.
Erla Kristjánsdóttir,
Gunnlaugur K. Gunnlaugsson,
Björn Gunnlaugsson.
+
Okkar innilegustu þakkir fyrir samúð
og vinarhug við andlát og útför eigin-
konu minnar, móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÁSLAUGAR INGIBJARGAR
FRIÐBJÖRNSDÓTTUR,
Krókahrauni 6,
Hafnarfirði.
Sérstakar þakkir eru færðar læknum
og hjúkrunarfólki á St. Jósefsspítala, Hafnarfirði.
Guðmundur Magnússon,
Eygló F. Guðmundsdóttir, Hreiðar Georgsson,
Maggy Guðmundsdóttir, Egill Egilsson,
Guðný B. Guðmundsdóttir, Erlendur Steingrímsson,
barnabörn og barnabarnabörn.