Morgunblaðið - 10.04.1992, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. APRÍL 1992
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
GUNNAR BJÖRNSSON
bifvélavirkjameistari,
Funafold 1,
lést að morgni 9. aprfl.
Sigríður Ólafsdóttir,
Birna Gunnarsdóttir, Sturla Karlsson,
Erna Gunnarsdóttir, Gunnar Hámundarson,
Þórunn Gunnarsdóttir, Guðmundur Guðjónsson,
Ólafur Gunnarsson, Guðrún Jakobsdóttir
og barnabörn.
& t
Elskulegur sonur minn, KRISTJÁN JÓNSSON, Erluhrauni 11, Hafnarfirði,
lést af slysförum 8. apríl sl.
Petrína Hjörleifsdóttir.
t
Ástkær fóstra mín og amma okkar,
GUÐLAUG JÓNSDÓTTIR
frá Keflavfk,
’■ andaðist fimmtudaginn 9. apríl í Hrafnistu í Hafnarfirði.
Lilja Friðriksdóttir,
Guðlaug Rún Margeirsdóttir,
Hanna Dis Margeirsdóttir.
t
Ástkær móðir mín, amma okkar og langamma,
HULDA BJARNADÓTTIR,
Kleppsvegi 50,
Reykjavik,
andaðist 7. apríl í Borgarspítalanum.
Ómar Konráðsson,
Hafdís H. Ómarsdóttir,
Ásta Ómarsdóttir,
Rikhard E. Ómarsson,
, Hrund Ómarsdóttir
og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÚN SIGURÐARDÓTTIR,
Kárastíg 3,
Hofsósi,
sem andaðist í Héraðssjúkrahúsi Skagfirðinga, Sauðárkróki, 3.
apríl sl. verður jarðsungin frá Hofsóskirkju laugardaginn 11. apríl
nk. kl. 14.00.
Hulda Jónsdóttir Stören, Gunnar Stören,
Sigríður Friðriksdóttir, Sverrir Símonarson,
Snorri Friðriksson, Steinunn H. Ársælsdóttir,
Marteinn Friðriksson, Ragnheiður Bjarman,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær móðir, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
LÁRA STEINSDÓTTIR,
Lönguhlíð 3,
áðurtil heimilis i
Bergstaðastræti 28,
andaðist í Landspítalanum aðfaranótt
1. apríl. Jarðarförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Fyrir hönd ættingja,
Alda Berg. Óskarsdóttir,
Karl V. Stefánsson,
Guðný Stefánsdóttir Fountain.
Bagnheiður Blöndal
Bjömsdóttir - Minning
Fyrrverandi tengdamóðir mín,
Ragnheiður Blöndai Bjömsdóttir,
er látin eftir þungbær veikindi.
Mig langar að minnast hennar með
nokkrum orðum. Ragga, en það
var hún alltaf kölluð, fæddist 1.
október 1921 á Hergilsey, foreldr-
ar hennar voru Björn Blöndal
Bjarnason og Jóhanna Jónasar-
dóttir. Það er komið að skilnaðar-
stundu, minningarnar hrannast
upp. Efst í huga mér er þakklæti
fyrir árin okkar á Kríuhólum, þeg-
ar ég 18 ára gömul flutti að heim-
an til Röggu og Eggerts til að búa
með Bjössa syni þeirra. Það var
tekið vel á móti mér þar líkt og
ég væri þeirra eigið barn. Þar sem
við Ragga voram mikið tvær einar
myndaðist fljótlega mjög_ sterkt
samband á milli okkar. A þeim
árum var Eggert mikið á sjó og
Bjössi farinn til Bandaríkjanna í
nám. Átti ég elsta son minn, Björn,
meðan ég bjó hjá þeim hjónum.
Ragga var falleg kona, fíngerð og
mjög snyrtileg. Einn stóran kost
átti hún sem ég mat ætíð mikils,
það var hve auðvelt hún átti ætíð
með að sjá skoplegu hliðarnar á
lífinu og hjálpaði það henni örugg-
lega í gegnum erfiðleika hennar,
því ekki slapp hún við að fá sinn
skammt af þeim frekar en hver
annar. Við sátum oft og hlógum
að alvarleika lífsins og skemmtum
okkur vel. Ekkert aumt mátti- hún
sjá, kom þá hennar innri maður í
ljós, eins og einu sinni þegar ég
kom í Gnoðarvoginn; þá var hún
að gefa einhverri kisu fisk og
mjólk, ég hélt fyrst að hún væri
búin að fá sér kött - nei, nei þá
vorkenndi hún henni svo mikið.
Kom þessi kisa oft til hennar eftir
þetta. Var hún ætíð góð þeim sem
minna máttu sín í lífinu, hvort sem
voru dýr eða manneskjur. Veit ég
að hún tók skilnað okkar Bjössa
mjög nærri sér en ég veit líka að
í hjarta sínu var hún ætíð því þakk-
lát hvað við Bjössi höfum alla tíð
verið góðir vinir. Á hann nú um
sárt að binda vegna þeirra nánu
tengsla sem vora á milli þeirra og
einnig Eggert, Hrafnhildur, Edda
og Bryndís. Þau eiga virkilegt
þakklæti skilið fyrir hvað þau voru
einhuga í veikindum Röggu og ein-
settu sér að leyfa henni að dvelja
heima þar til yfir lauk. Ég votta
þeim öllum mína dýpstu samúð,
einnig tengdabörnum og barna-
börnum og öllum öðrum vinum og
ættingjum,
Bubbi biður fyrir kveðju og
þakkar ömmu sinni allt það sem
hún var honum. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem)
Björg Gísladóttir.
Mig langar að minnast elsku-
legrar mágkonu minnar, Ragn-
heiðar Blöndal Björnsdóttur, með
fáeinum orðum.
Hún fæddist 1. október 1921 í
Hergilsey. Foreldrar hennar voru
Jóhanna Jónasdóttir og Björn
Bjarnason. Ragnheiður ólst upp á
Hreggsstöðum á Barðaströnd hjá
þeim Bjarna Jónssyni og Jónfríði
Helgadóttur í stórum skyldmenna-
hópi. Átján ára að aldri fluttist
Ragnheiður til Reykjavíkur og
vann hún þar við ýmis störf eins
og þá gerðist. Hún var í vist og
starfaði á saumastofum.
Á þessum árum kynntist hún
bróður mínum, Eggert Kristins-
syni, eftirlifandi eiginmanni sínum.
Þeim varð þriggja barna auðið. Þau
eru Hafdís Edda, hjúkrunarfræð-
ingur í Reykjavík, Bryndís Erla,
húsmóðir í Grindavík, og Björn
Sævar, flugvirki í Nuuk í Græn-
landi. Eina dóttur, Hrafnhildi, átti
Ragnheiður áður en hún giftist og
barnabörnin era orðin mörg.
Mér er Ragga minnisstæð frá
fyrstu tíð, er hún kom inn á æsku-
heimili mitt. Hún var hugljúf og
hæglát og vann sér traust og vin-
áttu foreldra minna og systkina.
Hógværð og ljúfmennska eiri-
kenndu hana alla ævi og hún vildi
aldrei láta fara mikið fyrir sér, en
fjölskyldu sinni vann hún allt sem
hún gat til hinstu stundar. Ragga
kvaddi þennan heim eins og hún
hafði lifað lífinu, á hljóðlátan hátt
og æðrulaust. Seint á síðasta ári
kenndi hún þess meins, sem á örfá-
um mánuðum dró hana til dauða,
og hún naut góðrar umönnunar
eiginmanns barna, tengdabarna og
barnabarna á heimili sínu að Gnoð-
arvogi 60.
Við Guðlaugur, börnin okkar og
fjölskyldur þeirra, sendum Eggert
bróður mínurn og- allri íjölskyld-
unni innilegar samúðarkveðjur.
Minningin um góða konu lifir, þótt
hún sé nú horfin okkur úr þessu
jarðlífi.
Kristín H. Kristinsdóttir.
Minning:
Árni E. Sigmundsson
frá Suðureyri
Fæddur 22. júlí 1937
Dáinn 1. apríl 1992
Sú hörmungarfregn barst okkur
tjl eyrna að tengdaföður míns,
Áma Erlings Sigmundssonar, væri
saknað eftir að hafnsögubátnum
Þjóti frá Akranesi hvolfdi við
Grundartanga. Ólýsanlegan óhug
setti að okkur konunni minni. Þetta
gat ekki verið satt. Daginn eftir
fannst hann Iátinn. Mikil tómieika-
tilfinning og söknuður heltóku
hjartað. Mikill er missir tengda-
móður minnar, hennar Laugu, og
uppkominna systkinanna fimm
sem sjá nú á bak ástríkum eigin-
manni og föður, það skarð sem
hann skilur eftir sig verður seint
fyllt. Miskunnarleysi tilgangs-
leysisins virðast engin takmörk
sett þegar sjóvanur maður á besta
aldri fellur fyrir hrammi Ægis í
blíðskaparveðri. En mönnunum eru
búin örlög sem enginn sér fyrir,
eftir sitja syrgjendur í leit að til-
gangi og svörum við spurningum
sem á hugann leita.
Dádi, eins og hann var oftast
kallaður, var hæglátur og djúp-
hygginn maður. Hann öðlaðist
hvarvetna ósjálfrátt virðingu sam-
ferðamanna sinna er til hans
þekktu. Lundarfarið og hátternið
báru vott um þolgæði og seiglu
þess manns sem út'inn særinn skóp.
Hann var og ákaflega verklaginn
hvort sem borið var niður við smíð-
ar, pípulagnir eða múrverk. Þessi
þúsundþjalasmiður byggði sitt eig-
:ið hús fyrir um 30 árum á Suður-
eyri, þá voru iðnaðarmenn ekki
kvaddir á vettvang heldur var
hyggjuvitið látið ráða og reyndist
það honum ávallt best. Fyrir um
einu ári fékk ég notið liðveislu
þessa hagleiksmanns við smíði
hússins okkar, það var unun að
sjá hann vinna. Vandvirknin var
hans aðalsmerki, afraksturinn ber
völundinum gott vitni, eftir situr
kær minning sem ómetanlega ljúft.
er að hafa í kringum sig um
ókomna tíð.
Bókhneigð hans var rík, hann
var bæði næmur og fundvís á góð-
ar bókmenntir. Sérstakt dálæti
hafði hann á íslendingasögunum
og Sturlungu, stundum var eins
og eiginleikar hans samsömuðust
þeim eigindum er bestar þóttu á
þeim tíma. Þá var hann uppfullur
af skemmtilegum sögum af mönn-
um og atburðum á Suðureyri.
Hann hafði gaman af að segja mér
frá er við sátum tveir saman að
spjalli fram á rauðanótt. Þeir tímar
eru mér dýrmætir og Iíða seint úr
minni.
Dádi háði marga hildina við
Ægi og kunni vel glímutökin þegar
veður gerðust válynd. Hann reri
frá Suðureyri fram til ársins 1970
er hann fluttist á Akranes og
stundaði sjóinn þaðan. Þá var hann
um tíma stýrimaður á millilanda-
skipi. Hann þótti fengsæll skip-
stjóri og gjörþekkti miðin umhverf-
is landið. Landgrunn, strauinar og
veðurfar voru strengir í slaghörpu
þessa glögga manns.
Hann unni hafinu og átti sér
þá ósk heitasta að róa á lítilli
kænu til fiskjar, eftir að hann gerð-
ist hafnsögumaður á Akranesi.
Sumrin skyldu nýtt, draumurinn
átti að rætast. Undirbúningurinn
var ærinn við bátinn, lóðirnar og
skakrúllurnar, allt var þetta að
smella saman. En áður en kinnung-
arnir megnuðu að strjúka hinum
röku dætrum Ránar kom kallið.
Nú siglir hann á önnur ókunn
mið á vit feðra sinna sem líka
unnu hafinu.
Góður Guð varðveiti minningu
tengdaföður míns og veiti syrgj-
endum styrk.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alia daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega.
Þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Magnús Örn Friðjónsson.