Morgunblaðið - 19.05.1992, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. MAÍ 1992
Bræðraminning:
Ulfljótur G. Jónsson
Hreiðar S. Jónsson
Úlfljótur
Fæddur 1. júlí 1930.
Dáinn 11. maí 1992
Hreiðar
Fæddur 8. júní 1929
Dáinn 2. mars 1991
í dag, þriðjudaginn 19. maí, er
til moldar borinn móðurbróðir okk-
ar, Úlfjótur Guðbjartur Jónsson,
eða Úlli, eins og hann var kallaður
innan fjölskyldunnar, aðeins rúmu
ári á eftir bróður sínum, Hreiðari
Svan. Þeir fæddust með árs milli-
bili fyrir rúmum sextíu árum.
Það er stórt skarð höggvið í
systkinahópinn frá Þingeyri við
Dýrafjörð. Þeir voru synir Jóns
Erlendssonar frá Ketilseyri í Dýra-
fírði og Lilju Björnsdóttur frá Bæj-
arnesi á Barðaströnd.
Þau bjuggu fyrst á Bakka, síðan
á Holti í Dýrafirði og þar fæddust
börnin. Þau fluttust til Reykjavíkur
árið 1944 og bjuggu með hópinn
sinn að Litlalandi við Sundlaugar-
veg.
Þeim hjónum varð níu bama
auðið, tvö elstu dóu komung. Nú
era aðeins tvö á lífi. Þau era Ingi-
björg Indiana, móðir okkar, f. 22.
apríl 1919, hún er elst af þeim sjö
sem komust til fullorðinsára, og
Bjami Vilmundur, f. 8. des. 1932,
hann var yngstur af bræðranum.
Hin systkinin dóu öll langt um ald-
ur fram, ýmist vegna ólæknandi
sjúkdóma eða af slysförum.
Þau vora: Pétur Bjöm, f. 26. júní
1927, d. 6. mars 1969. Gíslína
Svandís Erla, f. 2. október 1937,
d. 30. maí 1981, og Jóhannes, f.
16. apríl 1925, d. 2. nóvember 1989.
Þetta var vandað fólk í hvívetna,
harðduglegt og vel gefíð. Okkur
sem eftir lifum þykir brottför þeirra
allra ótímabær og sár. Það er þung
raun að horfa á eftir þessum stóra
Opið alla daga frá kl. 9-22.
" ';’7m------------ ----------------- --------------------—--------------
og glæsilega systkinahópi frá mök-
um, stórum barnahópi, barnabörn-
um, systkinum og vinum.
En vegir Guðs era órannsakan-
legir og stundum óskiljanlegir.
Skarð ér fyrir skildi, en eitt sinn
skal hver deyja. Söknuðurinn er
mikill en við geymum ljúfar minn-
ingar um elskuleg frændsystkini
okkar um ókomin ár.
Þeir Úlli og Hreiðar voru um
margt líkir, en einnig ólíkir. Þeir
voru mannkostamenn, drengir góðir
og sérstök snyrtimenni. Það sem
sammerkt var með þeim var hve
barngóðir þeir vora og áttu auðvelt
með að nálgast börn hvor á sinn
hátt. Um það getum við borið af
eigin reynslu.
Úlli frændi var einstakt prúð-
menni, hógvær og lítillátur. Hann
var frændrækinn og lagði sig fram
um að halda tengslum við sem flesta
í fjölskyldunni.
Hann var fámáll um sína hagi
og ekkert var honum fjær skapi en
að íþyngja öðram með þjáningum
sínum eða áhyggjum.
Hann hafði ekki gengið heíll til
skógar um nokkurra ára skeið. En
sjúkdóm sinn bar hann af slíku
æðruleysi og karlmennsku að engan
grunaði hversu alvarlegur hann
var. Skyndilegt fráfall hans vegna
hjartasjúkdóms hinn 11. maí sl.
kom því öllum á óvart. Honum hafði
liðið svo vel undanfarið að því er
virtist, það var óvenju stutt í brosið
og kímniglampann í augunum.
Hann beið eftir hjartaþræðingu á
Landspítalanum sem hann batt
miklar vonir við.
Úlli kvæntist ungur Brynhildi
Jónsdóttur frá Akureyri og eignuð-
ust þau tvö börn, Jón Svavar, prent-
smið, f. 9. ágúst 1954 og Sigfríði
Fanney, viðskiptafræðing, f. 5.
september 1955.
Úlli og Brynhildur skildu. Hann
lauk farmannaprófí frá Stýrimann-
askólanum í Reykjavík árið 1954
og var um tíma stýrimaður á skip-
um innanlands, þ. á m. Selfossi.
Hann hélt síðan til Svíþjóðar og var
stýrimaður á fragtskipum í milli-
landasiglingum um nokkurra ára
skeið.
Okkur systranum og móður okk-
ar sendi hann oft kort frá hinum
ýmsu stöðum í fjarlægum löndum
og heimsálfum sem hann sigldi til.
Fylgir því ljúfur ævintýraljómi í
minningunni. Okkur er í fersku
minni hve við glöddumst alltaf yfir
hlýlegum kveðjunum og smágjöfum
sem okkur bárast af ogtil. Myndirn-
ar á kortunum opnuðu gluggann inn
í ævintýraheim framandi landa og
ólíkrar menningar sem við höfðum
BLOM
SEGJA ALLT
Mikið úrval
blómaskreytinga
fyrir öll tækifæri.
Opið alla daga frá kl. 9-22.
Sími 689070.
ekki áður kynnst. En þó að sigling-
ar og fjarlæg lönd veittu íslenskum
sveitapilti og sjómannssyni nokkra
gleði var hann oft einmana og sakn-
aði sárt barnanna sinna og fjöl-
skyldu. Leitaði hann þá huggunar
í trúnni og þangað sótti hann styrk,
huggun og von æ síðan. Aðrar leið-
ir höfðu reynst of þyrnum stráðar.
hann var vel hagmæltur þó að hann
flíkaði því ekki frekar en öðra, held-
ur geymdi það með sjálfum sér og
lítið skrifaði hann niður. Hann átti
ekki langt að sækja þann hæfíleika
því móðir hans, Lilja Björnsdóttir,
var þekkt fyrir hve auðvelt hún
átti með að tjá sig í bundnu máli.
Árið 1975 hóf hann störf hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkur sem
lokunarmaður og starfaði þar ti!
dauðadags.
Hreiðar var ævinlega hrókur alls
fagnaðar hvar sem hann var. Hon-
um fylgdu ávallt hispursleysi og
glaðværð. Frásagnarhæfíleikinn
var einstakur, og oftar en ekki gerði
hann óspart grín að sjálfum sér.
Hann var harðduglegur og verklag-
inn og eins og öll systkinin fór hann
snemma að vinna, enda ekki van-
þörf á þar sem heimilisfaðirinn og
fyrirvinnan féll frá aðeins 55 ára
gamall, frá eiginkonu og sjö börn-
um, því yngsta aðeins 10 ára. Hann
vann ýmist við múrverk í landi eða
sem háseti eða kokkur á togurum,
eða þar til heilsan fór að gefa sig.
Hreiðar var afburðasjómaður
enda með vestfírskt sjómannsblóð
í æðum. Ekki var hann síður góður
múrari, það var einstök upplifun
að sjá hann vinna. Slík verklagni
og dugnaður er að okkar mati fáséð
í dag. Allt virtist svo einfalt og
auðvelt, allt lék í höndunum á hon-
um.
Afköstin vora ótrúleg og gæði
verksins einnig. Fór svo að lokum
að múrrykið eyðilagði stóran hluta
lungna hans. Á þeim árum fór
umræðan um heilbrigðis- og holl-
ustuhætti, eða fyrirbyggingu at-
vinnusjúkdóma, ekki hátt og menn
uggðu ekki að sér.
Eftir að heilsu hans fór að hraka
vann hann ýmis störf í landi. Það
hljóta að hafa verið mikil viðbrigði
fyrir slíkan atorkumann, sem hafði
tamið sér langan vinnudag og fáar
tómstundir að þurfa að sætta sig
við skerta starfsorku.
Hreiðar giftist ungur Ragnhildi
Guðnadóttur og eignuðust þau þrjár
dætur, Kolbrúnu, Margréti og
Guðnýju. Þau skildu.
Hreiðar sást ekki alltaf fyrir í
leik og varð það steinn í götu hans
um hríð. Hann sótti styrk og leið-
sögn til AA-samtakanna í nokkur
ár og varð það honum ómetanleg
hjálp.
Hann varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Jónu Margréti Pét-
ursdóttur, þau giftust árið 1969.
Við teljum að það hafi verið hans
mesta gæfuspor í lífínu. Þau eign-
uðust eina dóttur, Lilju Margréti,
nemanda í Verslunarskóla íslands,
f. 5. febrúar 1972. Fyrir átti Jóna
tvær dætur. Steinunni, fóstrunema,
og Guðnýju, hjúkrunarnema.
Þau bjuggu sér gott heimili með
dætrunum þrem og duldist engum
að þar fór samhent fjölskylda þar
sem vináttan sat í fyrirrúmi.
Hreiðar háði langa og erfiða
sjúkdómsbaráttu af einskæram
dugnaði og æðruleysi, það var ekki
hans venja að gefast upp fyrr en í
fulla hnefana. Hann naut einstakrar
umhyggju og ósérhlífni Jónu og
dætranna til hinstu stundar.
Blessuð sé minning elskulegra
frænda okkar.
Ástvinum þeirra sendum við okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Kristín og Lilja Óskarsdætur.
Þórarinn Guðjóns
son - Kveðjuorð
Þórarinn Guðjónsson var fæddur
á Kirkjubæ í Vestmannaeyjum 20.
janúar 1912. Sonur hjónanna Guð-
jóns Eyjólfssonar og Höllu Guð-
mundsdóttur frá Vesturhúsum í
Vestmannaeyjum.
Tóti á Kirkjubæ, eins og hann
var ávallt kallaður meðal manna í
Eyjum, ólst upp í föðurhúsum í fjöl-
mennum systkinahóp en alls voru
systkinin 12. Komust 9 þeirra til
fullorðinsára, 4 systur og 5 bræð-
ur, og uppeldissonur. Þar sem ég
ætla ekki að fara nánar út í ætt
Tóta en iæt aðra um það, langar
mig að minnast hans með nokkram
orðum.
Ég var ekki hár í loftinu þegar
ég fékk að fara með frænda út í
Elliðaey að veiða lunda aðeins 9
ára polli með stuttan háf sem Tóti
gaf mér og fékk ég að vera þar í
viku tíma. Er mér í fersku minni
þessi ævintýraferð sem var með
veiði, glensi og gríni. Það var oft
glatt á hjalla í veiðikofanum á
kvöldin, þegar allir veiðimennirnir
vora komnir til bóls, þá vora tekin
upp spil, sungið og haldnar ræður
fram á nótt. Þar voru bestu vinir
Tóta, Oddstaðarbræðurnir, Gummi
í Presthúsum sem var æskuvinur
hans, Pétur, Kristófer, Laugi, Hjölli,
Addi og Ingólfur, og ekki má
gleyma Hávarði Sigurðssyni sem
var góður vinur Tóta ásamt fjölda
annarra sem ekki verða nafngreind-
ir. Þetta var hans paradís enda fór
hann oft rheð vísu sem hljóðaði
þannig:
Hér lífið er frelsi við unað og yndi
við óminn frá lundans og svölunnar klið
í úteyiarfaðminum vægum í vindi
við skulum gleðjast að bjargmanna sið.
Nú veiði er lokið og sigin er sól
og syngjum því glaðir og skálum við ból.
Oft var gaman að standa nálægt
Tóta þegar ÍBV var að keppa. Þá
heyrðist oft: „út af með dómar-
ann!“ Allt það sem eitt sinn fylgdi
á eftir læt ég ósagt.
Það var oft smá glettni og kýt-
ingur á milli veiðimanna í Bjarnarey
og Elliðaey. Þegar verið var að
byggja nýjan veiðikofa í Elliðaey
spurði Súlli Johnsen Tóta að því,
hvað væri svona gott við staðihn
þar sem nýi kofinn ætti að standa.
Þá svaraði Tóti um hæl, að það
væri svo mikill kostur að Bjarnarey
sæist ekki frá kofastæðinu.
Tóti var mjög barngóður maður
og allir krakkar hændust að honum.
Reyndi hann að fá alla krakka til
að ganga í knattspyrnufélagið Týr
með alls konar brögðum, en þó með
misgóðum árangri, en Tóti var með
allra hörðustu Týruram sem ég
þekki. Tóti fór í allar ferðir út í
Elliðarey, bæði til eggja- og fugla-
veiða, sem hafa verið farnar sl. 60
ár eða meira og fór hann svo lengi
sem heilsan leyfði. Tóti mætti alltaf
á lundaböll, bæði sem félagi og
heiðursgestur svo lengi sem hann
var rólfær. Það lýsir Tóta nokkuð
vel, að eitt sinn sem oftar var lunda-
ball og ætlaði frændi auðvitað
þangað, þó að hann væri þá orðinn
fótafúinn og kæmist hvergi. Bára
Þegar maður býr í öðru landi,
langt frá vinum og ættingjum, er
alltaf spennandi þegar síminn
hringir, því þá á maður von á því
að fá fréttir að heiman. Fram að
þessu hafa það nú nær eingöngu
verið gleðifréttir sem hafa borist
yfír hafíð frá heimalandinu. Á
þessu varð þó breyting þegar ég
fékk upphringingu þar sem mér
var tilkynnt lát fyrrverandi vinnu-
félaga, Einars Guðmundssonar,
Geirastöðum, á Sendibílastöðinni.
Hjarta manns fylltist söknyði við
slíka fregn.
Ég vil með þessum fátæklegu
línum þakka fyrir þau ár sem við
unnum saman á Sendibílastöðinni.
Það er leitun að betri vinnufélaga
og yfírmanni en hann var. Hann
frænka hans reyndi að hafa hann
ofan af þessu og segir: „Það ætlar
enginn af þessum gömlu á ballið“.
Þá svarar Tóti: „O jú, góða mín
víst ætlar hann Hjölli" (en hann var
20 áram yngri).
Þegar fermt var í fjölskyldunni
gaf Tóti öllum innrammað skeyti
og lét skrautskrifa eftirfarandi
heillavísu sem er svo hljóðandi:
Farðu á skautum farsældar
fram hjá brautum glötunar
gakktu á skíðum gæfunnar
í grænum hlíðum lukkunnar.
Tóti á Kirkjubæ var drengur
góður og þótti okkur öllum í Svan-
hól mjög vænt um Tóta frænda,
og kom hann á hverjum degi í heim-
sókn. Þessi fátæklegu orð um Tóta
frænda minn ætla ég að láta nægja
og enda á kvæði eftir Óskar Kára-
son sem var lengi veiðimaður í EIl-
iðaey, sem Tóti fór svo oft til.
Elliðaey á frelsi og feguið lista
fugl og gróður prýða bergin ströng.
Hennar fold ég ungur gerði gista
glöðum drengjum með í leik og söng.
Eg þrái hennar frelsi og dýrð að finna
fullkomin þá júlísólin skín.
Þá er hún meðal draumadjásna minna
dásamlepst paradísin mín.
var bæði glaðlyndur og góður og
alltaf tilbúinn að hlusta og hjálpa
ef eitthvað amaði að.
Til þín Magga mín vil ég segja
þetta: „Þú áttir mikið og hefur
misst mikið. En svona er gangur
lífsins. Við lifum til að deyja.“
Einar Guðmundsson gleymist
ekki. Hann var mikil persóna og
ég tel mig betri manneskju eftir
að hafa kynnst honum og er ég
viss um að svo hugsa fleiri. Ég
endurtek. Fyrir þessi ár vil ég
þakka. Þau gleymast ekki.
Ég vil að endingu votta þér,
Magga mín, mínar innilegustu
samúðarkveðjur við fráfall eigin-
manns þíns. Blessuð sé minning
hans.
Sigríður Guðnadóttir.
Diddi í Svanhól.
Kveðjuorð
Einar Guðmundsson