Morgunblaðið - 08.10.1992, Qupperneq 46

46
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. OKTÓBER 1992
,'þettcLr yJir&ist i lagt-. /Msetti
’eg próficL þ&b b- ótjcigrunum.- hja þér- "
*
Ast er...
..: að líta um öxl.
TM Reg. U.S Pat 01».—all rights reserved
® 1992 Los Angeles Times Syndicate
Mér er sama hvort þú skilur
mig eða ekki. Þú hefur aldr-
ei skilið eitt né neitt.
Ég hef verið á léttu fæði í
nokkrar vikur. Mér finnst
hálft ár síðan ég byijaði.
HÖGNI HREKKVfSI

BRÉF ITL BI.ADSINS
Aðalstræti 6 101 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 691222
Neyðaráætlun
á Grundartanga
Frá Hallgrími Sveinssyni:
EFTIRTEKTARVERT var að lesa
í Morgunblaðinu föstudaginn 25.
september viðtal við Jón Sigurðs-
son forstjóra Járnblendiverksmiðj-
unnar á Grundartanga. Starfsmenn
verksmiðju þessarar beijast nú fyr-
ir lífí hennar og greinilegt er að
forstjórinn ætlar, ásamt mönnum
sínum, að nota meðöl í þeirri bar-
áttu, sem ekki hafa beinlínis átt
upp á pallborðið hér á landi þegar
hallað hefur undan fæti hjá at-
vinnutækjum.
Forstjórinn segir að hann og
menn hans verði að leita út fyrir
fyrirtækið eftir aðstoð. Það þykir
þeim hins vegar ekki mögulegt að
gera fyrr en þeir eru búnir að taka
rekstrinum og sér sjálfum tak á
allt öðrum og róttækari forsendum
en þeir hafa gert áður, bæði í al-
mennum rekstrargjöldum, manna-
haldi og starfsmannakostnaði. Þeir
séu búnir að gera sér neyðaráætlun
sem unnið verði eftir.
Ekki er annað að sjá en hér sé
um að ræða tímamótayfirlýsingu
eða þó a.m.k. all óvanalega. Jón
Sigurðsson og menn hans ætla sér
að taka til heima hjá sér áður en
farið er fram á aðstoð frá öðrum.
Og einn athyglisverðasti liður í
neyðaráætlun þeirra Grundar-
tangamanna er, að það á að lækka
laun þeirra hæstlaunuðu aukalega
um 7%.
Sannleikurinn er sá að hér á
landi er vanalega byijað neðanfrá
þegar gera þarf neyðarráðstafanir
í íslensku atvinnulífí.
Allt of sjaldan er byijað ofanfrá.
Á Grundartanga á greinilega að
fara öðruvísi að og er það fangnað-
arefni. Að vísu hefur verið tilkynnt
um uppsagnir starfsmanna og eru
það út af fyrir sig váleg tíðindi.
Svo virðist þó að þær uppsagnir
komi ekki til framkvæmda fyrr en
eftir nokkra mánuði og væri
óskandi að sú móralska sókn sem
blásið hefur verið til á staðnum
geri það að verkum að sem flestir
haldi atvinnu sinni, þegar upp er
staðið.
Þegar neyðin er stærst, er hjálp-
in næst. Þeir sem hafa vit og kjark
til að hjálpa sér sjálfír munu komst
yfír flesta erfiðleika. Við núverandi
aðstæður verða íslensk fyrirtæki
að skera miskunnarlaust niður
kostnað og lækka skuldir. Það er
lykilatriði að starfsmenn fyrirtækj-
anna, háir sem lágir, geri sér
Frá Elisabeth Degn:
DUNGANON var enginn drykkju-
svoli og Súsanna Svavarsdóttir sýnir
fádæma þekkingarskort á aðalper-
sónunni í leikritinu sem hún skrifar
um (skrif Súsönnu Svavarsdóttur
um leikritið Dunganon í Morgun-
blaðinu 20. september sl.). Ég átti
því láni að fagna að þekkja Dungan-
on í mörg ár í Kaupmannahöfn sem
prúðmenni og hann var heiðursmað-
ur í orðsins fyllstu merkingu. Hann
var elskulegur og aðlaðandi maður
með mikinn virðuleika. Ég var við-
stödd frumsýninguna á „Dungan-
on“; sem var ástæðan fýrir för minni
til Islands.
Ég skil ekki íslenzku, en tilsvörin
hljóta að hafa verið góð, því áhorf-
endur skemmtu sér og hlógu, og það
eru einmitt viðbrögð manna þegar
um Dunganon var að ræða: hlátur-
inn var fyrir aðra, einmanaleikann
og alvöruna átti hann sjálfur.
Kalle gat átt það til að koma með
einhveija flausturslega fyndni, sem
hann sjálfur hló að, en virðuleiki
hans lá alltaf í alvörunni.
Hann virtist sem í draumi, maður
innsæis og glöggskyggni sem var
hnitmiðuð. Þetta voru eiginleikar
sem hann gjörþekkti, en menn vita
lítið um hjá sjálfum sér, og jafnframt
eiginleikar sem við eigum að læra
að nýta okkur ef við viljum eiga
okkar tilverurétt.
í huga sínum - lífsviðhorfi - líkt
og í listinni var Dunganon einförull
glögga grein fyrir þessu. Þó sumir
grenji og beijist um á hæl og
hnakka þegar þeir fá ekki eyðslufé
eins og þeim þóknast, má ekki
hlusta á slíkt.
Það verður að breyta eyðslu-
hugarfarinu í íslenskum atvinnu-
rekstri, hvað sem það kostar, hvort
sem um opinberan eða einkarekstur
er að ræða. Og menn verða að taka
til í sínum eigin garði, áður en leit-
að er eftir aðstoð frá öðrum. Neyð-
aráætlun Jóns Sigurðssonar og
manna hans er gott fordæmi fyrir
aðra sem eru í svipaðri stöðu.
HALLGRÍMUR SVEINSSON,
Hrafnseyri.
í leit að lífsreynslu. Slíkur maður
hlýtur að hafa sínar eigin þarfir.
Við eigum ekki að „mótast“ eft-
ir einhverri þröngri fyrirmynd, okkur
ber að hlusta á sjálf okkur og aðra.
Að halda því fram að þessi einstaki
og göfugi maður með alla sína hæfi-
leika hafi drukkið um of er ekki
aðeins þröngsýni, það er guðlast.
Ég var á íslandi í fjóra daga og mér
fannst ég vera svo velkomin. Þið
hljótið að vera ein af yndislegustu
og fijálsustu þjóðum heims.
ELISABETH DEGN
Damgárdsvej 7, Stenlose,
Danmörku
Athugasemd frá
gagnrýnanda
Sú mynd sem höfundur leikritsins
um Dunganon birtir, er af dapurlega
drykkfelldum manni og um hann er
flallað í gagnrýninni. Gagnrýnandi
ber enga ábyrgð á drykkju Dungan-
ons; með öðrum orðum, hafði ekki
heiðurinn af því að hella í hann
glundrinu.
Skrif mín um Dunganon hafa því
ekkert með fáfræði að gera. Þau
hafa ekki heldur neitt með persónu
hans að gera. Leiklistargagnrýnandi
er ráðinn til að skrifa um sviðsverk,
ekki til að dæma um ævi fólks.
Hvað guðlast varðar bið ég for-
láts. Ég játa að ég vissi ekki að al-
mættið hefði stigið niður til jarðar
á þessari öld.
Súsanna Svavarsdóttir
Dunganon var
enginn drykkjusvoli
Víkveiji skrífar
róunarfélag Reykjavíkur vakti
á sínum tíma athygli á nauð-
syn þess að merkja höggmyndir í
Reykjavík.
Stjóm félagsins samþykkti í júní
1991 að leggja til við borgarráð,
að höggmyndir í borginni yrðu
greinilega merktar, þar sem fram
kæmu nafn höggmyndarinnar, ártal
og nafn listamanns, fæðingar- og
(dánar)ár. Borgarráð vísaði málinu
strax mánuðinn eftir til afgreiðslu
borgarverkfræðings, en Víkveiji
veit ekki til þess að neitt hafi orðið
af framkvæmdinni. Nú er ástandið
svo, að af 26 höggmyndum í höfuð-
borginni eru 7 merktar, 19 með
ófullnægjandi merkingu og 10 eru
ómerktar með öllu.
XXX
Annað mál, sem stjóm Þróunar-
félags Reykjavíkur ýtti úr vör
um svipað leyti og styttumerking-
unum var að setja skyldi upplýs-
ingaskilti á hús í höfuðborginni 100
ára og eldri.
Víkveiji þekkir ekki nákvæmlega
til gangs þessa máls í borgarkerf-
inu, en eins og í fyrra tilfellinu
hefur ekki dregið til framkvæmda,
þótt rúmlega tvö ár séu liðin síðan
málinu var fyrst hreyft.
Víkveiji hvetur eindregið til þess,
að þrátt fyrir erfiða tíma, þá leiði
borgaryfirvöld þessi sjálfsögðu
menningarmál til lykta strax!
xxx
Kunningi Víkveija gerði á dög-
unum að umtalsefni, hvort
virkilega gæti verið algengt, að
þegar börn og unglingar kæmu
heim til sín með ný hjól, nýja
íþróttaskó eða eitthvað annað sem
þau hefðu einfaldlega stolið, þá létu
foreldramir bara eins og ekkert
væri. Eða eru foreldrar svo víðs
fjarri börnum sínum, að þeir verði
ekki slíks varir?
Drengur fór á handboltamót á
Akureyri í sumar og var meðal
annars í Nike íþróttaskóm, sem
hann hafði eignast um það bil þrem-
ur vikum fyrir mótið. Einn keppnis-
daginn skildi hann skóna eftir í hillu
í gangi íþróttahússins og þegar
leiknum var lokið voru þeir horfnir.
Þrátt fyrir mikla eftirgrennslan
bæði á mótinu og eftir það fundust
skórnir hvergi.
Það er með íþróttaskó eins og
gallabuxur, ákveðin tegund er
meira í tísku en önnur. Víkveiji
frétti af foreldrum sem voru að
kaupa svokallaða Jordan-skó á
drenginn sinn. Afgreiðslumaðurinn
benti þeim á að ekki væri nóg að
merkja skóna, heldur yrði drengur-
inn að hafa þá inni í skólastofunni
á meðan kennslu stæði, hann yrði
að taka þá með sér inn í leikfimisal-
inn þegar hann væri í leikfimi og
í sundi yrði hann að læsa þá inni
í skáp. Sem sagt hann yrði að
gæta skónna á sama hátt og hann
passaði upp á úrið sitt!
i
i
í
í
i
í
i
i
i
i
i
i
(
I
(