Morgunblaðið - 03.12.1992, Qupperneq 38

3»_________________ _______ MORGUNBLADIÐ KIMMTUD.AQ.UB 3. DESKMBEK 1992
Indriði Einars-
son - Minning
Fæddur 30. janúar 1971
Dáinn 21. nóvember 1992
Á meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn og blómgast ævinlega
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Þessi orð eru í ljóði Tómasar
Guðmundssonar sem hann orti að
vini sínum Jóni Thoroddsen látnum
og þau koma í huga mér nú þegar
ungum vini, með innan við tvö ár
um tvítugt, er fyrirvaralaust kippt
burt úr lifendaheiminum. Ungur
maður með framtíðina fyrir sér,
vonimar að byija að springa út,
ævistarfíð varla hafíð. Ungur, lifs-
glaður og kappsamur og langaði
áreiðanlega til að lifa lengi, lengi.
Það er gott að við vitum ekki hve
mörg komin í tímaglasinu em. í
tímaglasinu hans hafa þau síðustu
nú sáldrast niður.
Ég kynntist Indriða komungum
dreng, þegar mamma hans gekk til
liðs við Félag einstæðra foreldra.
Næstu ár voram við einlægt með
yngstu krakkana okkar í för f alls
konar starfí fyrir félagið. Indriði var
fallegur krakki, fyrirferðarmikill og
uppátektarsamur, skýr og skapmik-
ill. Orkan virtist óþijótandi. Seinna
beindist áhugi hans að íþróttaiðkun
og þar fékk krafturinn í honum
holla útrás og árangurinn lét ekki
á sér standa.
Ungur maður var hann gjörvileg-
ur útlits, hár vexti og bjartur yfírlit-
um, sór sig í andliti í svipsterka
föðurætt.
Við létum oft ganga athugasemd-
ir á milli og ekki síst gagnkvæmar
skýringar af því við áttum sljömu-
merkið sameiginlegt og fannst við
eiga auðvelt með að skilja ýmislegt
í fari hins sem ekki var að okkar
dómi alltaf metið að verðleikum.
Við höfðum bæði lúmskt gaman að
þessu.
Indriði ólst upp í Skipasundinu
ásamt systur sinni. Foreldrar Ind-
riða, Stella Jóhannsdóttir og Einar
Benediktsson, sem lést fyrir nokkr-
um áram, höfðu þá slitið samvistir.
Milli þeirra mæðginanna var vænt-
umþykja og trúnaður sem fór ekki
framhjá þeim sem kynntist fyöl-
skyldunni. Hann var vinmargur og
mér fannst heimilið í Skipasundi
stundum eins og hálfgerð félagsmið-
stöð, þar sem alltaf var pláss fyrir
vini og allir vora velkomnir. Ef fleiri
bættust við var bara staflað meira
og þótti ekki annað en sjálfsagt.
Þrátt fyrir opið fas held ég að
Indriði hafí um margt verið dulur
og veifaði ekki tilfinningum sínum
framan í hvem sem var. Hann var
tryggur vinum sínum og þeim hjart-
fólginn eins og hefur sýnt sig þá
daga sem era liðnir frá láti hans.
Gamalt orðtak segir að tíminn
lækni öll sár. Kannski og kannski
þó ekki. Tíminn græðir en ör er
eftir. En smám saman mildast sorg
og gerir þeim kleift, sem syrgja nú,
að lifa með henni.
Ég sendi stúlkunni hans, Auði,
sem honum þótti ákaflega vænt um
og hugsaði sér ekki framtíðina nema
hún væri með honum, kærar kveðj-
ur mínar, Amdísi systur hans og
Einari litla frænda. Og öllum þeim
sem þótti vænt um hann. Stellu vin-
konu minni bið ég þess að hún finni
sorginni og söknuðinum seinna þann
farveg að hún fái undir því risið.
Jóhanna Kristjónsdóttir.
Það var laugardaginn 21. nóvem-
ber sl. að Ingvar sonur minn hringdi
frá Möltu þar sem hann dvaldi, til
að tilkynna að æskuvinur hans Indr-
iði hefði orðið bráðkvaddur á heim-
ili þeirra félaga þann dag.
Það var eins og jörðin hefði stöðv-
ast. Var ég að heyra rétt? Var ekki
um einhvem misskilning að ræða,
eða var mig kannski bara að dreyma
þetta? Guð minn góður — ekki láta
þetta vera satt. En sannleikurinn
var sá að elsku vinur okkar, aðeins
tuttugu og eins árs, var farinn frá
okkur. Ég sagði syni mínum að ég
kæmi með fyrstu vél út til hans, en
hann sagði: „Mamma, ég fer ekki
héðan nema Indriði komi heim með
okkur. Ég fer ekki frá honum.“ Og
svona fór það. Viku seinna lentum
við á Keflavíkurflugvelli. Það var
mikill léttir að vera loksins komin
heim.
Lífið er sannarlega óútreiknan-
legt, já oft virðist það jafnvel órétt-
látt. Fótboltinn var líf þeirra strák-
anna. Það komst ekkert að nema
fótboltinn. Ég man þegar Ingvar
minn var 6 ára gamall og Indriði 7
ára, þeir vora úti á fótboltavellinum,
daginn út og daginn inn. Hvað þeir
gátu sparkað boltanum endalaust.
Þeir vora „bestir" og ætluðu að
vera það áfram. Draumurinn var
að verða atvinnumaður í útlöndum.
Þeir stefndu að því. Ætluðu að verða
frægir og sjá alveg um sig og Stellu,
móður Indriða, í framtíðinni.
Þeir félagar fengu að upplifa
drauminn stóra, þó það stæði stutt
yfír. Indriði hafði verið á Möltu í
tæplega tvo mánuði og var þegar
orðinn frægur maður. Ingvar hafði
ekki verið nema viku á Möltu og
spilaði með öðra liði. Já, draumurinn
stóð stutt yfír, en hann rættist. Nú
spilar Indriði annars staðar. Ingvar
sagði mér að þótt hann hefði aðeins
verið í eina viku með Indriða úti,
þá hefði þetta verið hamingjuríkasti
tími sem þeir félagar hefðu átt sam-
an og að Indriði, blessaður vinur
okkar, fór héðan hamingjusamur
maður.
Nú er tómt hjá Ingvari. Hann
hefur tapað hluta af sjálfum sér.
Hann á eftir að sakna símtalanna
eftir hvern einasta leik sem þeir
spiluðu hvor í sínu liðinu. En Ingvar
huggar sig við það að hann hefur
verið sendur til Möltu til að vera
hjá besta vini sínum síðustu dagana
í lífí hans.
Ég bið algóðan Guð að gefa
Stellu, unnustunni, fjölskyldunni og
Ingvari mínum styrk í þessari miklu
sorg. Og ég vil þakka elsku Indriða
fyrir einlæga vináttu hans við Ingv-
ar. Guð blessi minningu hans.
Ég veit þú, Guð, mín gætir hér
í gieði, sorg og þraut
og glaður mun ég gefast þér
þá gengin er mín braut.
(Ingibjörg R. Magnúsdóttir.)
Anna Thordarson.
Það var mikil harmafregn er ég
heyrði af andláti Indriða Einarsson-
ar. Indriði var vinur og félagi Krist-
ins sonar míns, og léku þér fótbolta
hjá knattspymufélaginu Fylki í
Reykjavík.
Indriði hóf sinn íþróttaferil hjá
Þrótti í Reykjavík og stundaði bæði
handbolta og fótbolta. Fylgdist ég
með honum í gegn um yngri flpkka
Þróttar, þar sem Þróttur og Fylkir
háðu oft harða baráttu á vellinum.
Það var ekki hægt annað en að taka
eftir Indriða, vegna þess hve fyrir-
ferðarmikill hann var og alltaf var
hann með hóp af drengjum í kring-
um sig. Hann var harður í hom að
taka og með mikið keppnisskap. Á
þessum árum líkaði mér ekki alls-
kostar við þennan ólátabelg.
Það var ekki fyrr en nokkrum
áram seinna er Indriði fór að vinna
hjá Tómasi manni mínum í Kj'ötsöl-
unni hf. að ég kynntist honum. Sá
ég þá að þar fór góður drengur og
einlægur.
Síðar þegar hann hóf að spila
fótbolta með Fylki og varð tíður
gestur á heimili mínu, sá ég enn
betur hvem mann hann hafði að
geyma. Alltaf kátur og hress, alltaf
tilbúinn að rétta hjálparhönd.
Eftir að Indriði fór til Möltu hafði
ég oft samband við hann og sagði
honum helstu Fylkisfréttir að heim-
an og þótti honum vænt um það.
Indriði var vinur strákanna „okk-
ar“ úr Fylki, en hann var einnig
vinur minn og fjölskyldu minnar og
er hans sárt saknað.
Ferðir okkar era mislangar og
leiðir skiljast. Ándartak átti ég sam-
leið með Indriða, en minningin um
góðan dreng lifír.
Ég votta fjölskyldu hans og unn-
ustu mína dýpstu samúð.
Asa.
Menn setti hljóða í félagsheimili
íþróttafélagsins Fylkis laugardag-
inn 21. nóvember þegar þau tíðindi
spurðust frá Möltu að Indriði hefði
látist þá fyrr um daginn, skömmu
eftir að hann kom heim af æfíngu
þá um morguninn.
Hvernig má það vera að svo ung-
ur maður, hraustur og fullur af lífs-
krafti, deyja svo skyndilega?
Það er von á slíkum stundum að
menn hugsi; vegir Guðs era órann-
sakanlegir og þeir deyja ungir sem
guðimir elska. En það hjálpar samt
lítið þegar einhver deyr sem maður
þekkir vel og þykir vænt um.
Indriði gekk til liðs við okkur
Fylkismenn sumarið 1989, þá leik-
maður í öðram aldursflokkki, og
vakti þá strax athygli fyrir styrk-
leika sinn og fjölhæfni á vellinum.
Sumarið eftir var hann kominn í
meistaraflokk félagsins og nú í sum-
ar sem leið náði hann þeim áfanga
að spila 50 meistaraflokksleiki.
Indriði lék einn leik með 21. árs
landsliði íslands, en stefndi að því
ótrauður að komast í A-landslið, og
ræddum við oft um það hvort væri
heppilegra fyrir hann að vera vam-
armaður eða framlínumaður með
það í huga, en báðum stöðunum gat
hann skilað mjög vel, slík var fyöl-
hæfni hans í knattspymunni.
Um síðustu áramót bauð ég Indr-
iða að starfa með sér í rafvirkjun
og kanna hvort það vekti hjá honum
áhuga um framtíðarstarf. Við unn-
um svo saman fram á mitt ár, og
var samstarfíð mjög gott, því Indr-
iði var góður verkmaður og óað-
finnanlegur vinnufélagi, og þar sem
við áttum sameiginlegt áhugamál,
þ.e.a.s. knattspymuna, höfum við
óþijótandi umræðuefni. Það var
okkur Fylkismönnum mikið gleði-
efni í haust að geta stuðlað að því
að þrír ungir menn úr meistara-
flokki félagsins fóra utan til vetr-
ardvalar og knattspymuiðkunar á
hlýrri slóðum, meðan snjór og frost
hylur ísland.
Ég er viss um að Indriði hefur
verið ánægður þar sem hann var
búinn að koma sér fyrir á Möltu í
sól og hita og var að gera það sem
honum þótti skemmtilegt, en fljótt
skipast veður í lofti, og heimkoma
Indriða er með öðram hætti en
nokkur gat átt von á.
Ég bið góðan Guð að blessa hann
og varðveita á hans nýju slóðum.
Móður hans, systur, unnustu og litla
frænda sendi ég og fjölskylda mín
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðmundur Sigurðsson,
Helga Geirsdóttir.
Komdu strax til Stellu, hrópaði
konan mín með grátstafínn í kverk-
unum. Það hefur eitthvað komið
fyrir hann Indriða, hún Stella heldur
■að það sé eitthvað alvarlegt. Innan
örfárra mínútna stóðum við í stof-
unni í Skipasundinu. Ingvar, besti
vinur Indriða, hafði hringt frá Möltu
og sagt Stellu að Indriði væri með-
vitundarlaus en læknir væri á leið-
inni til þeirra. Eftir um hálfa
klukkustund náðist loks samband
við Ingvar aftur og tjáði hann mér
þá titrandi röddu að læknir hefði
úrskurðað besta vin sinn og æsku-
félaga látinn. Það var sem raf-
straumur færi um mig allan. Þetta
getur ekki verið satt. Er ég vak-
andi. Hvað er að gerast. Sem I
leiðslu gekk ég til Stellu og hvíslaði
helfregninni að henni. Einkasonur
hennar og sólgargeislinn hafði verið
kvaddur til annarra heimkynna.
Sá er öllu ræður hafði kallað
hann til sín. Hvers vegna gerir hann
þetta, að beita flugbeittum ljánum
undir beltisstað og taka til sín unga
og hrausta menn í blóma Iífsins?
Hvaða réttlæti er þetta? En þannig
er nú blessað lífíð, það eina sem er
öraggt er að við förum öll á fund
hans fyrr eða síðar. Hann spyr
hvorki um aldur né kyn þegar hann
kallar.
Indriði Einarsson, eða Indi eins
og ég kallaði hartn iðulega, fæddist
í Reykjavík 30. janúar árið 1971
og lést laugardaginn 21. nóvember.
Hann var því tæplega 22 ára gam-
all þegar kallið kom. Indriði var
sonur Stellu Jóhannsdóttur, Frí-
mannssonar frá Gunnólfsvík á
Langanesi og Einars heitins Bene-
diktssonar lyfsala, Gíslasonar frá
Hofteigi. Indriði var alinn upp í
Reykjavík og bjó þar alla tíð utan
síðustu mánuði, sem hann dvaldi
sem atvinnumaður í knattspymu á
eyjunni Möltu í Miðjarðarhafínu.
Þegar Indriði var tveggja ára gam-
all slitu foreldrar hans samvistir og
ólust hann og Amdís eldri systir
hans upp þjá móður sinni. Hálfsyst-
ir hans, Ama, ólst upp í föðurhús-
um. Þrátt fyrir aðskilnaðinn hafði
Indriði alltaf samband við föður sinn
og var það honum því þungbær
missir er hann lést langt um aldur
fram í janúarmánuði árið 1985,
aðeins örfáum mánuðum fyrir ferm-
ingu Indriða. Frá því Indriði var
tveggja ára bjó fjölskyldan í Skipa-
sundi 31.
Á stundu sem þessari er erfítt
að rita um líf Indriða. Það einkennd-
ist aftrausti, lífsgleði, bráðskemmti-
legri kímnigáfu, hraða og boltum.
Ég minnist hrokkinhærða glókolls-
ins, sem geislaði af Iífsgleði og var
alltaf á fullri ferð. Það skipti ekki
máli hveiju nafni boltamir nefnd-
ust, þeir fóra að rúlla í Skipasund-
inu strax á unga aldri. Þeir vora
ófáir munimir sem féllu um koll og
þurftu að finna nýjan verastað þeg-
ar kappinn var að „æfa“ í stofunni
þjá mömmu. Þolinmæði móðurinnar
var aðdáunarverð en þama var ein-
mitt lagður grannur að því sem síð-
ar skilaði sér sem einmuna lagni
og list í að meðhöndla knöttinn við
ólíklegustu aðstæður. Þegar Indriði
hafði aldur til gekk hann til liðs við
Þrótt og eyddi þá öllum stundum
með félögunum á vellinum. Síðar
gekk hann til liðs við Fylki og þá
naut sín kunnátta hans og fæmi.
Hann var einn af máttarstólpum
Fylkis og síðastliðið sumar átti hann
mikinn þátt í því að koma Fylki í
fyrstu deildina í knattspymu, en þá
skoraði hann á annan tug marka. í
haust barst honum tilboð um að
fara til Möltu, gerast atvinnumaður
í knattspymu. Langþráður draumur
um að komast í atvinnumennsku
erlendis var að rætast. Á Möltu stóð
hann sig frábærlega vel og var mik-
ið fjallað um afrek hans í þarlendum
íjölmiðlum. Eftir að hann lést var
sýndur sérstakur þáttur í sjónvarp-
inu á Möltu þar sem knattspymu-
afrek hans síðustu mánuði voru tí-
unduð.
Indriði var fyrirmynd ungra
drengja í Fylki. Hann var ímynd
þess sem þá dreymdi um að verða.
Hraustur, sterkur, fljótur, síbros-
andi og alltaf að skora mörk. Hvers
meira geta ungir drengir óskað sér?
En vinsældir hans náðu ekki aðeins
til Fylkismanna. Hann var einn af
framtíðar knattspymumönnum
landsins og í heimi knattspymu-
manna vora miklar vonir bundnar
við hann. Hans var sérstaklega
minnst á nýafstöðnu þingi KSÍ.
Mjög náið samband var á milli
Indriða og móður hans. Hann virti
hana og var henni meira en sonur.
Hann var traustur félagi hennar.
Hann var vinmargur og ávallt var
opið hús hjá Stellu í Skipasundinu.
Hún reyndist félögum Indriða sem
móðir og án þess að halla á aðra
foreldra leyfí ég mér að halda því
fram að sumir félaganna hafí treyst
Stellu betur fyrir hugðarefnum sín-
um og vandamálum en eigin foreldr-
um. Hversu mikið hún gaf af sér
fyrir drengina sést best á þeirri hlýju
og umhyggju sem þeir bera til henn-
ar á þessum erfíðu tímum.
Á milli heimilis okkar og Skipa-
sunds var ávallt mikill samgangur.
Raunar má segja að stundum hafí
heimilin rannið saman í eina heild.
Öll hafa bömin mín gist ófáar næt-
ur þar og þegar Indriði var yngri
kom ósjaldan fyrir að hann eyddi
nóttinni með okkur. Heimsóknimar
á aðfangadagskvöld voru alltaf sér-
stakar. Eldri bömum mínum var
hann traustur félagi, en þó voru
yngri börnin sérstaklega hænd að
honum. í augum fjögurra ára sonar
var Indriði tákn um eitthvað æðra.
Æðsti draumur stráksa var að eign-
ast Fylkishandklæði. Þegar svo Ind-
riði uppfyllti þessa ósk síðastliðið
sumar var hann um leið tekinn í
dýrlingatölu. Indriði uppfyllti kröfur
bamanna, sem við foreldramir vor-
um of uppteknir til þess að skilja.
Tengslin á milli bamanna okkar og
hans vora því ekki aðeins þau að
þau væra systraböm heldur litu þau
frekar á hann sem bróður. Missir
þeirra er því sár og mikill. Á stund-
um sem þessari þegar minningamar
hrannast upp kemur mér sí og æ í,
huga þegar Indriði og Stella heim-
sóttu okkur til Bandaríkjanna. Hann
var j)á rúmlega fímmtán ára gam-
all. I fríinu þreyttist Indriði aldrei á
því að reyna að fræða mig um íþrótt-
ir. Áhugi minn var ekki mikill, en
eftir að hafa ekið frændunum dag-
lega á golfvöllinn og þrætt allar
helstu sportvöraverslanir bæjarins
hafði honum tekist að kenna mér
meira um íþróttir en nokkram öðr-
um hafði tekist fram að þeim tíma.
Verslunarferðimar okkar Indriða á
þessum tíma renna mér seint úr
minni. Við prúttuðum saman í versl-
unum og studdi hann mig ávallt af
mikilli festu. Eftir á hlógum við síð-
an af öllu saman og höfðum gaman
af. En sonur minn sem var með
okkur þorði síðan ekki að láta sjá
sig aftur í viðkomandi verslunum.
Að Indriða stóðu stórar fjölskyld-
ur. í stórfjölskyldum eru margir
hátíðisdagar. Það er alltaf einhver,
sem á afmæli, er að gifta sig eða
gefur tilefni til þess að fólk gleðjist
og eigi ánægjulegar stundir saman.
Því miður er það staðreynd að sorg-
ardagamir verða einnig fleiri í slík-
um íjölskyldum.
Við eram mörg sem getum ekki
áttað okkur á þessu sem hefur gerst.
Ein er sú manneskja sem hefur stað-
ið sig sem hetja á þessum erfiðu
tímum og virðist sem hún búi yfír
yfimáttúralegum krafti. Þetta er
unnusta Indriða, Auður Albertsdótt-
ir. Það var unun að fylgjast með
því hvemig ástin neistaði á milli
þeirra. Ég fylltist krafti, bjartsýni
og ánægju í hvert sinn sem ég hitti
þau saman. Sem hendi væri veifað
vora allir framtíðardraumar þessar-
ar dásamlegu stúlku þurrkaðir út.
í tóminu situr hún nú með draum-
ana um heimsókn til Möltu um jólin
og sambúð með hækkandi sól.
Megi góður guð veita ykkur Stella
mín, Auður, Amdís, Ama og Einar
þann styrk sem ykkur er nauðsyn-
legur á þessum erfíðu tímum.
Hannes Hafsteinsson.
Góður vinur okkar og félagi, Indr-
iði Einarsson, lést skyndilega hinn
21. nóvember síðastliðinn. Einn okk-
ar var skólafélagi hans frá upphafí
skólaferilsins, en það var þó fyrst
og fremst knattspyrnan sem tengdi
okkur traustum vináttuböndum,
einkum þó síðustu árin, bæði í æf-
ingum og í keppni með félagsliðum
okkar, og nú síðast á erlndri grand,
þar sem tveir af okkur voru svo
heppnir að geta verið með honum
á þessu ári, og þar bar lát hans að
höndum - staðreynd sem erfitt er
að horfast í augu við.
Indriði var traustur og góður fél-
agi sem auðvelt var að leita til hve-
nær sem var. Það var ósjaldan sem
við félagamir fóram eitthvað sam-
an, og skemmtum okkur ávallt kon-
unglega. Með Indriða lentum við í
mörgum ævintýrum þar sem ýmis-
legt var brallað og verður erfitt að
fylla það skað sem fráfall hans í
okkar félagahópi hefur í för með