Morgunblaðið - 03.12.1992, Qupperneq 42

42
----------------:----------------
væri kirkjan Guðs hús og að þar
væri hlið himinsins að finna.
Það sem verkaði einnig sterkt á
mig þennan vetur á Ketilsstöðum
voru dagleg samskipti við afa og
ömmu. Afi tók mig t.d. oftast með
sér þegar hann sinnti skepnunum.
Þegar ég heyri líkinguna um góða
hirðinn verður mér alltaf hugsað til
afa. Það er einkum ein minning sem
kemur oft upp í hugann í þessu
samhengi. Það var á björtum, sól-
ríkum vetrardegi að afí tók mig sem
oftar með sér í fjárhúsin. Hann lyfti
mér upp þegar við vorum komin út
á hlað til þess að sýna mér að nú
væri þriggja stiga frost. Við geng-
um síðan í átti til fjárhúsanna og
það marraði í snjónum í hveiju
skrefí. Ég man enn þann dag í dag
hversu höndin hans var stór og hlý,
og hvemig frá honum geislaði þess-
um friði og hljóðlátu innri gleði.
Miðja vegu til fjárhúsanna stöðvaði
hann, leit til fjalls og kallaði. Þá
gerðist undrið. Það var eins og kind-
umar spryttu upp úr snjó og stein-
um, og skyndilega vom þær á hraðri
leið niður fjallið og stefndu í áttina
til okkar. Þegar Kristur segir „ég
er góði hirðirinn og þekki mína, og
mínir þeklqa mig“, þá veit ég hvað
hann á við, því að ég hef fengið
að horfa á slíkt með eigin augum.
Afí var líka að öllu öðm leyti eins
og lifandi dæmi um góða hirðinn,
sem leggur líf sitt í sölumar fyrir
sauði sína — hvað eftir annað.
Ekki höfðu samskiptin við ömmu
minni áhrif. Hún var kennari og
uppalandi af Guðs náð. Hún hafði
yndi af því að kenna og fræða, og
gerði af svo mikiili hlýju og gleði
að það kveikti í manni námslöngun,
og þótt ég hafí ekki byijað form-
lega skólagöngu fyrr en níu ára
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. DESEMBER 1992
hefur þessi innri námslöngun enst
mér allt fram á þennan dag. Það
sem var einna áhrifamest í fari
hennar sem uppfræðara var að hún
kom fram við alla sem jafningja.
Böm eiga þessu ekki að venjast.
Þetta kunnum við bamabömin
hennar, og aðrir þeir sem hún tók
að sér, vel að meta. Ef hún hins
vegar fann inn á „höfðingjahroka"
eða stærilæti gat hún verið hvöss
og sjálfsagt hefur þá stundum svið-
ið undan athugasemdum hennar.
Hún neitaði staðfastlega að horfa
öðmvísi á náungann en sem jafn-
ingja.
Amma var líka einstaklega opin
fyrir heimi bamsins. Eitt atvik lýsir
þessu mjög vel. Ég var nýbúin að
uppgötva að bílrúður á fjölskyldu-
bflnum virkuðu eins og spéspegill.
Á Ketilsstöðum var þegar þetta var
stór hluti fjölskyldunnar saman
kominn. Þegar maður telur sig hafa
uppgötvað eitthvað er það mannlegt
eðli að langa að deila því með öðr-
um. Ég gekk því á milli fullorðna
fólksins og bað hvem og einn að
koma og sjá. Einhveijir vom að
lesa blað eða bók, aðrir að hlusta
á útvarp og enn aðrir að tala sam-
an. Enginn hafði tíma til að koma
út á hlað. Ég endaði inni í eldhúsi
þar sem amma var í óða önn að
elda mat fyrir allan mannskapinn.
Ég sagði henni frá uppgötvun
minni. Það næsta sem ég vissi var
að amma dró steikarpönnuna til
hliðar á hellunni og gekk með mér
út á hlað til að deila með mér þess-
ari „miklu uppgötvun". Svona var
amma. En hún var ekki aðeins með
opið hjarta gagnvart bömum, held-
ur gagnvart allri sköpun Guðs —
hvort sem það var maríuerlan á
hlaðinu og þrösturinn í garðinum
eða trén, mnnarnir og bíómin sem
hún gróðursetti og nostraði við í
garðinum sínum. Hún kenndi mér
að njóta fegurðar náttúmnnar og
kynnti mér leyndardóma fjalls og
Qöm. Þega ég eltist var hún mér
ekki aðeins amma, við urðum trún-
aðarvinir og sálufélagar.
Hjónaband afa og ömmu var
kapítuli út af fýrir sig. Hann var
glaðlyndur, systkinaelskur, ósér-
hlífínn, vinnusamur og duglegur
maður, sem naut þess að vera innan
um fólk. Hún var aftur á móti frem-
ur alvömgefín, gjafmild, gestrisin,
opinská og hreinskilin kona, sem
kunni ekkert sérstaklega vel við sig
í margmenni. Vinnusemina áttu þau
sameiginlega því hvomgt taldi sig
mega missa verk úr hendi. Þau
vom þannig um margt ólíkir ein-
staklingar, en náðu að vefa sinn
sameiginlega lífsvef þannig að úr
varð fögur mynd. Vinkona mín sem
sá þau saman fyrir tíu ámm sagði
við mig: „Ég held að ég hafí aldrei
séð svona falleg hjón.“ Og vissulega
vom þau það og höfðu náð því stigi
í hjónabandi sínu að orð verða nán-
ast óþörf.
Heimilislífíð eins og ég kynntist
því á Ketilsstöðum einkenndist af
friði og ró, hlýju og nægjusemi. Þar
var lengst af ekkert rafmagn og
því var lesið og spjallað á síðkvöld-
um í mildu ljósi olíulampanna. Þar
var skilvinda og strokkur í óupphit-
uðu herbergi, búrinu, sem var ís-
skápur þeirra daga. Ég man hvað
okkur krökkunum þótti búrið
spennandi herbergi, og hvemig við
skiptumst á að strokka fyrir ömmu
þegar nægur ijómi hafði safnast.
Ég man líka eftir mörgum kynngi-
mögnuðum kvöldum á Ketilsstöð-
um, þegar Hvammsfjörðurinn og
--------------------------------------
himinninn yfír honum mynduðu
ólýsanlega fagra heild, og kyrrðin
var slík að maður verður aldrei
samur á eftir. Eigin tilvera öðlast
einhveija dýpt, sem aldrei verður
tekin frá manni.
Kærleikur og elska er ein dýr-
mætasta gjöf lífsins. Afí sagði mér
oft frá Ingbjörgu móður sinni, sem
ég var reyndar svo lánsöm að kynn-
ast. Kærleikurinn, mildin og hlýjan
streymdu frá henni eins og sólinni
sjálfri. Það er líklega í einu skiptin
sem ég sá tár í augunum á afa
þegar hann sagði mér frá henni og
hjartagæsku hennar. Á sama máta
sagði amma mér frá ömmu sinni,
Rannveigu. Hún sagði mér að enga
persónu í lífinu hafi hún elskað
meira, og notið eins mikils kærleiks
frá. Hún missti hana þegar hún var
átta ára og þá fannst henni að heim-
urinn hryndi. En kærleikurinn hafði
verið kveiktur og eftir að hún eign-
aðist afkomendur sjálf, flutti hún
þennan kærleika áfram til sinna.
Henni fannst ekkert of gott fyrri
böm sín og bamabörn, hvort sem
það vom makar eða veraldleg gæði.
Allir hennar afkomendur skyldu fá
það allra besta. Ég man enn eftir
því þegar hún fór að fá ellilífeyri
hvernig hún safnaði honum, kom
síðan suður til Reykjavíkur og
keypti rausnarlegar gjafir handa
öllum fjölskyldunum fímm. Krist-
alsskálin sem hún gaf foreldrum
mínum var á þeim tíma mesti dýr-
gripur heimilisins. Hún amma hugs-
aði svo stórt, og ætíð síðast um
sjálfa sig.
Á hveiju ári frá því að ég man
eftir mér voru Ketilsstaðir fyrir-
heitna land hvers sumars. Fagnað-
artilfínningin þegar lagt var af stað
vestur átti á þeim árum engan sinn
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BJARNÞÓR GÍSLI BJARNASON
frá Hoftúni,
Stokkseyrarhreppi,
er lést 29. nóvember sl., verður jarðsunginn frá Stokkseyrarkirkju
laugardaginn 5. desember kl. 14.00.
Sigþóra Sigurðardóttir,
Unnur Sigrún Bjarnþórsdóttir, Þorlákur Marteinsson,
Guðrún Bjarnþórsdóttir, Hilmar Þröstur Sturluson,
Birna Bjarnþórsdóttir, Ingólfur Skúlason
og barnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
MAGNÚS JÓNSSON,
Aðalstræti 68,
Akureyri,
er lést 29. nóvember sl., verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 4. desember kl. 13.30.
Kolbrún Magnúsdóttir,
Auður Magnúsdóttir,
Sverrir Leósson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóöir og amma,
GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR,
áðurtil heimilis á Reykjavíkurvegi 25a,
Reykjavik,
andaðist á Hjúkrunarheimilinu Skjóli þriðjudaginn 1. desember.
Einar Sæmundsson,
Sigrún E. Einarsdóttir, Gunnar Guðmundsson,
Ásbjörn Einarsson, Jóna Guðbrandsdóttir
og barnabörn.
+
Ástkær og elskulegur sonur okkar,
bróðir, unnusti og faðir,
LÚÐVÍK HAFSTEINN GEIRSSON,
Ásbúð 36,
Garðabæ,
andaðist 29. nóvember sl.
Guðrún Bjarnadóttir,
Geir Lúðvfksson,
Björg Geirsdóttir, Þórður Þórisson,
Svandís Geirsdóttir, Arnar Hjaltested,
Jóna Bjarnadóttir,
Sirrý Björt Lúðviksdóttir, Guðrún Edda Þórðardóttir.
+
Ástkær móðir okkar,
ÓLÖF HELGADÓTTIR,
áðurtil heimilis á Álfaskeiði 43,
Hafnarfirði,
lést í St. Jósefsspítala, Hafnarfirði, 2. desember.
Börn hinnar látnu.
+
Elskuleg móðir okkar, tendamóðir, amma og langamma,
MARÍA ÞÓRÐARDÓTTIR,
Skipasundi 86,
lést 1. desember sl.
Haukur Ingimarsson, Ása Hjálmarsdóttir,
Þorkell Ingimarsson, Grethe Ingimarsson,
Martha Ingimarsdóttir, Alexander Goodall,
barnabörn og langömmubörn.
+
Faðir minn, tengdafaðir og afi,
SR. KÁRI VALSSON
fyrrverandi sóknarprestur í Hrísey,
lést í Fjórðungssjúkrahúsi Akureyrar að morgni 30. nóvember.
Jarðarförin fer fram frá Hríseyjarkirkju laugardaginn 5. desember
kl. 14.00. Ferjuferð frá Árskógssandi kl. 13.30.
Minningarathöfn fer fram í Fossvogskirkju fimmtudaginþ 10. des-
ember kl. 15.00. Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim sem vildu minnast hans er bent á að láta Fjórðungssjúkra-
hús Akureyrar, Hríseyjar- eða Árskógskirkju njóta þess.
Elín Káradóttir, Karl Sigurgeirsson
og synir.
+
Sonur minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og bróðir,
BJÖRGVIN KRISTINN
FRIÐSTEINSSON,
Skipholti 40,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 3. desember kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Friðsteinn Helgason,
Halldór Björgvinsson,
Friðsteinn Björgvinsson, Sigrún Jónsdóttir,
Björgvin Björgvinsson,
Einar Björgvinsson,
Samúel Björgvinsson,
barnabörn og systkini hins látna.
li'ka. Þegar ég var fjórtán ára átti
ég síðan því láni að fagna að fá
að vera hjá afa og ömmu heilt sum-
ar. Það var gott sumar. Þá kynntist
ég enn betur þeirri alúð sem þau
lögðu bæði í störf sín. Ég er enn
þakklát afa fýrir umburðarlyndi
hans gagnvart tilraunaelda-
mennsku minni þegar amma fór í
viku ferðalag með kvenfélaginu
þetta sumar. Hann var góðu vanur
því amma var eiginlega listamaður
á sviði matargerðar. En afí tók öll-
um mannlegum mistökum með stó-
ískri ró, brosti hlýlega og sagði
„þetta er allt i lagi vina mín, þetta
er alveg ágætt hjá þér“. „Hvílík
miskunnsemi," hugsaði ég, en
ákvað þó jafnframt að leggja ekki
fyrir mig matargerðarlist.
Það er sérstætt þegar samrýmd
hjón kveðja með viku millibili.
Reyndar kom það mér ekki á óvart
því fyrir ekki löngu dreymdi mig
draum sem ég túlkaði þá þegar á
þann veg að þau myndu kveðja
bæði fyrir jól og að stutt yrði á
milli þeirra. Mig dreymdi að amma
kom til mín og sagði: „Sigga mín,
ég ætla að kveðja þig.“ „Ertu að
fara?“ spurði ég. „Já, nú er ég að
kveðja." Ég kvaddi hana og hélt
síðan í draumnum til afa til að segja
honum frá þessu. Hann lá þá með
hvítt lak yfir sér. Ég tók á honum
en hann var kaldur viðkomu. Ég
hugsaði með sjálfri mér að það
þyrfti að hlýja honum og lagðist
því upp í til hans og fór að reyna
að hlýja honum, en við það vaknaði
ég. Eftir þennan draum var ég svo
sannfærð um að það væru um það
bil að fara að kveðja að ég einsetti
mér að fara til Reykjavíkur og vera
hjá •ömmu hálfan dag. Því miður
fór sá dagur öðruvísi og ég náði
því aldrei að kveðja hana öðruvísi
en í draumi. Afa kvaddi ég hins
vegar klukkustund áður en hann
dó og var aðkoman ótrúlega lík því
sem hún var í draumnum. Elsku
afí. Fyrir nokkru síðan sagði hann
við mig: „Mér fínnst þetta nú undar-
leg tilvera Sigga mín, að hafa búið
með sömu konunni alla sína ævi,
en vera síðan aðskilin síðustu æviár-
in.“ En hann var þá Grund, en
amma á Heilsuverndarstöðinni. Ég
veit því að það hefði afi helst kosið
sér, að mega kveðja þetta líf með
ömmu, eins og hann nú gerir. Kon-
unni sem hann elskaði og virti.
Þessari ótrúlega hugrökku konu
sem gekk hnarreist í gegnum lífíð
og var sínum allt.
Amma sagði við mig fyrir nokkr-
um árum, þegar hún var orðin nokk-
uð þjáð af verkjum: „Um leið og
einhver fer frá mér og ég er orðin
ein, fer ég að biðja. Ég bið Guð
stöðugt um að hjálpa mér og að
hann taki mig nú til sín.“ Nú hefur
Guð orðið við bón hennar og jafn-
vel bón þeirra beggja. En þótt þau
hafí nú kvatt þennan jarðlíf, lifír
minningin um þau í hjörtum þeirra
sem auðnaðist að kynnast þeim, og
sú minning mun vonandi lifa kyn-
slóð eftir kynslóð; minningin um tvo
dýrmæta einstaklinga sem mættust
á lífsins leið og skilja nú eftir sig
49 afkomendur. Það er dijúgt dags-
verk. Þau gáfu okkur afkomendum
sínum veganesti, sem vonandi gerir
okkur öll að betri manneskjum. Þau
gáfu okkur einnig þá fyrirmynd að
flytja kærleikann og mildina áfram
til næstu kynslóða. Megi hjarta-
gæska forfeðranna fínna sér farveg
í gegnum kynslóðimar og áfram til
eilífs lífs í kærleika Guðs. Það er
mín einlæg bæn á þessari kveðju-
stund.
Sigríður Halldórsdóttir.
ERFIDRYKKJUR
^ Verð frá kr. 850-
PERLAN sími 620200
Kransar Krossar Kistuskreytingar
Opið alla daga frá kl. 9-22
Fákafeni 11
s. 68 91 20