Morgunblaðið - 04.12.1992, Blaðsíða 48

Morgunblaðið - 04.12.1992, Blaðsíða 48
48 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. DESEMBER 1992 Hjónaminning Lára Ólafsdóttir Magnús Halldórsson Lára, Fædd 4. mars 1903 Dáin 17. nóvember 1992 Magnús, Fæddur 7. júní 1904 Dáinn 24. nóvember 1992 Þá hafa þau kvatt þetta jarðlíf, vinir mínir og tengdaforeldrar, þau Magnús og Lára. í gegnum tíðina hefur hlutverk tengdaforeldra og þá sérstaklega tengdamóðurinnar verið heldur neikvætt eins og sjá má í teiknimyndasögum og skrýtlum og gamansögum hvers konar. Þar er tengdamóðirin oftast hið argasta skass sem er flestum til ama, einkum þó tengdasyninum. Sjálfsagt eiga ein- hveqir slíkar minningar um tengda- foreldra sína. En ekki hann ég. Ég komst að því fyrir ekki mörgum dög- um að ég hafði einhvem veginn aldr- ei hugsað um þau Láru og Magnús sem tengdaforeldra, heldur miklu fremur sem vini eða kunningja. Reyndar var ég og er kvæntur dóttur þeirra en það var eins og það væri oftar aukaatriði; okkar spjall snerist aldrei um ættartengsl eða slík bönd heldur eitthvað allt annað. Ég man það enn þegar ég hitti hana Láru í fyrsta sinn, við vorum þá bæði í kaupstaðarferð, hún komin vestan úr Dölum og ég staddur í Reykjavík að gera hosur mínar græn- ar fyrir dóttur hennar. Ég var kynnt- ur fyrir henni og sagt að þetta væri nú strákurinn sem hún Kata væri með. Eitthvað var ég uppburðarlítill þetta sinnið, gott ef það var ekki kaupstaðarlykt af mér. En sú var ekki raunin á með hana Láru. Ég man hana ennþá, heldur hnarreista, eins og hún jafnan var og einhvern veginn fannst mér eins og hún hefði nú ekki mikið álit á þessum tilvon- andi tengdasyni. Einhvem tíma var mér sagt að mæður bæra hvað mesta umhyggju fyrir ráðahag yngsta bamsins síns og líklega hefur það vakað fyrir gömlu konunni; henni var ekki alveg sama um hvers það væri sem fengi yngstu heimasætuna á bænum. En síðan hefur mikið vatn rannið til sjávar og hafí hún Lára einhvem tíma verið snefsin við mig í upphafí þá er það löngu liðin tíð. Við urðum nefnilega mestu ágætis vinir. Við Katrín dvöldumst oft að Ketils- stöðum, bæði að sumarlagi og vetrar- lagi, þar á meðal fyrstu jólin eftir að við festum ráð okkar. Þá kynntist ég Magnúsi fyrst. Hann var einstakur maður. Dæmigerður íslenskur bóndi, hæglátur og rólegur, íhaldssamur en athugull og fylgdist mel með. Vildi vera sjálfum sér nógur. Ekki svo mjög ósvipaður Bjarti í Sumarhúsum að mörgu leyti. Hann tók flestum hlutum með miklu jafnaðargeði, sama hvort um var að ræða lán eða ólán. Þægilegur maður og skemmtilegur með góða frásagnargáfu. Ég á marg- ar góðar minningar um hann þegar við sátum í eldhúsinu á Ketilsstöðum að kvöldlagi eftir að verkum var lok- ið. Þá sagði hann frá vertíðum í Vest- mannaeyjum og öðram skemmtileg- um uppákomum. Stundum var kon- íakstár með kaffínu og enn man ég orðtökin hans þegar honum var boðið út í bollann: „Það er nú alveg óþarfí," eða „Þakka þér fyrir góði“. Alltaf sama hæglætið. Og svo gat hann verið hrókur alls fagnaðar; í sam- I t Hjartkær eiginmaður, faðir, stjúpfaðir, afi og langafi, HÖGNI BRYNJÚLFSSON, lést að morgni 3. desember f St. Jósefsspítala, Hafnarfirði. Halldóra Bjarnadóttir. t Móðursystir mín, ANNA JÓNASDÓTTIR VELEK, er látin. Fyrir hönd aðstandenda, Sigrún Magnúsdóttir. t Faðir okkar og afi, BJARNI PÉTUR JÓNASSON, Engihjalla 9, lést í Borgarspítalanum 3. desember. Friðjón Bjarnason, Inga Brynjólfsdóttir, Sigurður Bjarnason, Hilde Stoltz, Valgeir Bjarnason, Margrét Bjarnadóttir og barnabörn. t Ástkær móðir mín og systir, KRISTBJÖRG JÓHANNSDÓTTIR, Kirkjustig 1, Grindavik, lést 3. desember. Jóhann Hjaitason, Jón Ingvar Jóhannsson. + Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi, hallgri'mur georg björnsson, Reykjavikurvegi 33, Hafnarfirði, lést í St. Jósefsspítala í Hafnarfirði 2. desember. Margrét Þorvaldsdóttir, Þorvaldur S. Hallgrímsson, Svanhildur Leifsdóttir, Guðbjörn Hallgrfmsson, Hreinn Sumarliðason, barnabörn og barnabarnabörn. kvæmum og á réttarböllum. Þá átti hann það til að fara upp á svið og stjóma, bæði hljómsveit og dansi. Það var hreint ógleymanlegt. Og jól á Ketilsstöðum vora einstök jól; það voru jól bændafólks. Ég var vanur því frá barnæsku að jól gengju í garð stundvíslega kl. sex á aðfanga- dag. Þá skyldu allir vera klæddir í sitt besta skart og klárir að taka á móti hátíðinni. Þess vegna brá mér hálfvegis í brún, fyrsta sinn er ég dvaldi á Ketilsstöðum um jól, að um fímmleytið á aðfangadag sýndi eng- inn þess merki að jól væru að ganga í garð. Ég kunni ekki við að fara og klæða mig upp á, einn míns liðs, og beið þess sem verða vildi. Eitthvað rúmlega fímm kom hún Lára með vasaljós og bað mig að skreppa upp í hlíð og tína svolítið af einiberjalyngi til að skreyta með. Nú var Vest- mannaeyingurinn ekki klárari en svo í grasafræði að hann þurfti leiðsögn um það hvemig einibeijalyng liti út. En allt hafðist það. Klukkan varð sex á Ketilsstöðum og engin jól virtust ætlað að ganga í garð. Ég ákvað að taka því sem yrði, kannski yrðu þetta jól að enskum sið, haldin daginn eft- ir. En Vestmannaeyingurinn hafði gleymt því að til sveita ríkja önnur lögmál en í þéttbýli, skepnumar ganga fyrir hvort sem jól eða virkir dagar. Og við Magnús héldum í fjár- hús að gefa, rétt um sexleytið og var það raunar vel við hæfí á þessari hátíð þegar frelsari okkar kom í heim- inn í slíkum húsakynnum. En svo þegar við komum heim frá gegning- um var allt til reiðu hjá þeim mæðg- um, við þurftum einungis að þvo okkur og klæða upp á og svo var allt klárt. Jól vora raunar haldin í Dölum vestur, aðeins nokkra seinna en ég hafði kynnst í minni heima- byggð. Og helgi jólanna var engu minni þama; jafnvel meiri ef eitthvað var. Ég átti margar heimsóknir vestur í Dali meðan heilsa og þróttur þeirra tengdaforeldra minna leyfði að þau stunduðu búskap. Það var alltaf jafn ánægjulegt að koma þangað, Siáður Váx aiitáí svo óskaplega velkominn, rétt eins og eitthvert stórmenni væri komið í heimsókn. Og þetta var ekk- ert einsdæmi með mig, það fengu allir slíkar viðtökur. Og svo var bara að taka þátt í lífínu eins og það gekk, heyja að sumarlagi, stinga út úr fjár- húsunum að vorlagi, taka í spil að kvöldlagi, skreppa á réttarball að hausti. Hún Lára átti ættir sínar að rekja austur á Djúpavog. Magnús var aftur á móti Dalamaður í húð og hár, frá stórbýlinu í Magnússkógum f Fæddur 30. janúar 1971 Dáinn 21. nóvember 1992 Kallið er komið, komin er nú stundin, vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinimir kveðja vininn sinn látna, er sefur hér hinn síðsta blund. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. (V. Briem.) A morgni sunnudagsins 22. nóv- ember bárust okkur þær hörmulegu fréttir að Indriði vinur okkar væri ekki lengur á meðal okkar, því hann væri dáinn. Okkar kynni af Indriða byijuðu árið 1989 í gegnum fyrrverandi kærasta annarrar okkar. Um það bil ári seinna vorum við famar að þekkja hann ágætlega. Indriði var lffsglaður ungur dreng- ur. Honum datt allt mögulegt í hug sem hann vildi að aðrir tækju þátt í með sér og þá sérstaklega einn vin- ur hans, hann Finnur. Það kemur ekki oft fyrir að við vinkonumar tölum um þá hvom í sínu lagi. Og oftast ef maður sá annan þeirra, þá sá maður hinn. Það skipti Indriða miklu máli að allir skemmtu sér ef við vorum ein- hvers staðar saman komin. Það voru margir leikimir sem við vinkonumar Hvammssveit. Þau Lára kynntust í kaupavinnu ef ég man rétt frá að segja. Eftir það bjuggu þau saman. Ég minnist þess þegar ég fletti gamla fjölskyldualbúminu og sá myndir af þeim frá þessum árum hversu glæsi- leg þau vora bæði tvö. Og allt fram á níræðisaldurinn héldu þau reisn sinni. Ég átti því láni að fagna að kynnast þeim báðum einkar vel og hafí tvö hjörtu nokkum tímann sleg- ið í takt- þá var það hjá þeim. Ekki svo að skilja að það hafí alltaf verið einhver ijómablíða þeirra í millum, það gat stundum kastast í kekki enda skapfólk bæði tvö. En þau kunnu þá gullnu lífsins list að virða skoðanir annarra og sætta sig við að þurfa ekki alltaf að hafa síðasta orðið. Þau Lára og Magnús settu upp bú að Ketilsstöðum í Hvammssveit í Dölum í árdaga sinna samvista. Ekki vora efnin mikil, landið erfítt og að miklu leyti í órækt þegar þau tóku við því, húsakynni allt önnur en þau sem tíðkast nú á dögum. Og fyrstu árin voru erfið, það sögðu þau mér bæði. Við nútímabörnin, sem höfum vanist því að fá flesta hluti upp í hendumar án sérstaks átaks eða erf- iðis, eigum erfítt með að skilja þá baráttu sem kynslóðin á undan okkur mátti heyja þegar e.t.v. var enginn matur í búri þegar átti að hafa kvöld- mat og fólk lagðist til svefns án þess að vita hvort nokkuð rættist úr með föng til næsta dags. Þetta var oftar en ekki áhyggjuefni þeirra sem ólu okkur upp. En harðfylgi og þraut- seigja þessa fólks var með eindæm- um, ekki hvað síst í Dölum vestur, og fímm bömum komu þau Magnús og Lára til manns, Halldóri, Ingu, Þór, Steinunni og Katrínu. Þau Lára og Magnús urðu fyrir því áfalli á frumbýlingsáram sínum að missa allt sitt í eldsvoða. Nær engu varð bjargað, þó tókst að bjarga heimilisorgelinu ásamt fjölskyldu- myndum og fleira smávegís. Magnús ætlaði sér til Reykjavíkur skömmu eftir þann atburð til að bjarga aðför.g- um í nýt+ hÚS; ekki skyldi nú gefist upp. Þá vildi ekki betur til en svo að flugvélin brotlenti á Hvammsfírði og mátti hann teljast heppinn að sleppa lifandi úr þeim ósköpum. Frásögn Magnúsar af þessum atburði birtist í bókinni Lífsreynsla sem út kom fyrir þremur áram. En suður komst hann á endanum og nýtt hús var reist að Ketilsstöðum. Mörg ár liðu og þá endurtók sagan sig. Aftur brann á Ketilsstöðum. Að þessu sinni tókst ekki einu sinni að bjarga orgelinu, orgelinu sem ég og fleiri höfðum átt svo góðar minningar um, sérstaklega frá jólum þegar fóram á til að horfa á þá vinina keppa með Arbæjarliðinu Fylki. Núna í byijun þessa árs varð sam- bandið á milli okkar ekki eins mikið og áður. En alltaf þegar við hittum hann, var hann hress og skammaði okkur oft fyrir að koma ekki á Fylkis- leiki og hvað þá að hafa ekki sam- band við hann. Daginn áður en hann fór til Möltu hittum við hann og kvöddum en núna erum við að kveðja hann í síðasta skiptið. Það fyrsta sem maður hugsar eft- ir svona fréttir er hve ósanngjöm örlögin eru. Við trúum því samt að þeir deyji ungir sem guðirnir elska og að hans bíði annað og mikilvæg- ara hlutverk á öðrum stað. Þó að hann sé ekki á meðal okkar hér á jörðu þá er minning hans ávallt með- al okkar og hann mun fylgjast með okkur. Við viljum biðja Guð um að styrkja fjölskyldu hans, unnustu og vini á þessum erfíða tíma en munum að hann verður ávallt með okkur. Hulda Bjarnadóttir og Díana Guðjónsdóttir. Þegar við fáum fréttir af svipleg- um atburðum verðum við slegin en þegar atburðirnir færast nær okkur er sorgin þung og söknuðurinn mik- ill. Ungur og lífsglaður maður er horfinn af sjónarsviðinu. Gamall fé- lagi minn Indriði Einarsson er látinn. Ég kynntist Indriða fyrst í Lang- holtsskóla en síðan lágu leiðir okkar saman á sviði íþróttanna. Það var sama hvaða íþrótt Indriði reyndi fyr- ir sér í, það sáu það allir að hæfíleik- Magnús settist og spilaði jólasál- mana. Og að þessu sinni var ekki hugsað að endurreisn Ketilsstaða í Hvammssveit. Gömlu hjónin flutu búferlum til Reykjavíkur þar sem þau bjuggu í Breiðholtinu allt til þess er þau urðu að hverfa þaðan vegna van- heilsu og elli. Það var ekki síður gott að sækja þau heim bæði tvö í Breiðholti en var vestur í Dölum. Ég hafði það fyrir fastan sið að hringja í hana Lára þegar von var á mér í bæinn og segja: „Jæja Lára mín, ég er að koma í bæinn, farðu að setja upp kjötsúp- una.“ Hún Lára kunni nefnilega þá list að elda kjötsúpu á þann hátt sem enginn maður hefur nokkurn tíma kunnað og mun aldrei kunna. Það var einstakur matur. Þau Magnús og Lára vora trúuð þótt þau flíkuðu sjaldan skoðunum sínum í trúmálum. Eftir slysið í Hvammsfírði, þegar Magnús kíkti inn fyrir dauðans dyr, efaðist hann aldrei um líf eftir þetta líf. Og trúin hennar Lára hefur líklega verið eitthvað í ætt við það sem við köllum barnatrú. En hún Lára var feiknarlegur heim- spekingur og flestar okkar viðræður helguðust af slíku. Einhveiju sinni hafði ég orð á því að ákveðinn mað- ur, sem ég þekkti, væri ákaflega leið- inlegur. Þá sagði hún Lára þessi fleygu orð: „Veistu það Geiri minn, að ef manni fínnst einhver maður leiðinlegur, þá er það vegna þess að maður er svo leiðinlegur sjálfur." Ég hef oft hugsað um þessi orð hennar Lára minnar og alltaf fundið meiri og meiri sannleika í þeim. Svona var það með flest sem hún sagði, það var vel ígrundað og þess virði að taka eftir því. Ég sagði hér að framan að hjörtu þeirra Lára og Magnúsar hefðu sleg- ið í takt. Það voru orð að sönnu. Ekki leið nema vika frá því að Lára kvaddi og þar til Magnús var allur. Spegilmynd af lífí þeirra: saiRhent jafnt í lífí ssm uauða; borin saman tii grafar. Fátt endurspeglar jafnvel samheldni þeirra. Þau eiga góða heimavon, vinir mínir þau Magnús og Lára frá Ketils- stöðum, það veit ég. Ef guð lofar þá taka þau á móti mér hinum megin á sinn sérstaka hátt, þannig að maður fínnur að maður er einstaklega vel- kominn. „Sæll góði!“ segir Magnús á sinn yfirlætislausa hátt. „Blessaður Geiri minn,“ segir hún Lára með sínum hvella, glaðlega og smitandi hlátri, „segðu mér nú ein- hveijar fréttir." Og svo fáum við okkur kjötsúpu. Sigurgeir Jónsson. ar hans vora miklir. Þegar maður lítur til baka og hugsar um þá tíma sem Indriði var á vegi manns þá kemur ætíð upp í hugann brosið breiða sem Indriði bjó yfír. Alltaf var stutt í gleðina sem við viljum öll búa yfír. Sviplegur atburður hefur átt sér stað, atburður sem ég mun seint gleyma, en minningin er góð um Ijúf- an dreng. Ég vil þakka Indriða fyrir þá tíma sem við áttum saman, stund- ir sem munu geymast í huga mér um ókomin ár. Fjölskyldu, unnustu og vinum vil ég senda mínar dýpstu samúðarkveðjur. Gunnar Sverrisson. Þegar félagi okkar Indriði Einars- son hætti fyrir nokkram áram að leika með okkur körfuknattleik var missirinn mikill því Indriði var geysi- lega mikið efni og góður félagi. En við áttum aldrei von á því að söknuð- urinn myndi breytast í sorg. Ungur og lífsglaður maður er horfínn okkur. Indriði Einarsson byrjaði ungur að árum að leika með IR í körfu- knattleik. Alltaf lagði hann hart að sér og var mikill keppnismaður, jafnt innan vallar sem utan. Indriði var mjög hæfileikaríkur á sviði íþrótta en það kom að því að hann þurfti að velja og valdi hann knattspyrn- una. J»ar vann hann marga glæsilega sigra með félagsliði sínu og einnig með íslenska landsliðinu. En sigram- ir vora ekki bara inná leikvellinum. Með skemmtilegri og gleðilegri fram- komu sinni vann hann hjörtu okkar hinna og veitti okkur mikla ánægju að fá að kynnast honum. Við viljum þakka Indriða fyrir þau ár sem hann spilaði undir okkar merki. Fjölskyldu, unnustu og vinum viljum við veita okkar dýpstu samúðarkveðjur. Megi minningin lifa um góðan dreng. Félagar úr Körfuknatt- leiksdeild ÍR. Kveðjuorð Indriði Einarsson
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.