Morgunblaðið - 16.03.1993, Side 36

36
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 16. MARZ 1993
Equitana ’93
F ramí'arir í tamning-
um en minni íburður
Hestar
Valdimar Kristinsson
HEIMSSSÝNINGU hestanna,
Equitana, lauk á sunnudag
þar sem 850 aðilar frá 25 lönd-
um sýndu allt milli himins og
jarðar er varðar hesta, hesta-
mennsku, hrossarækt og
ýmsu því tengt í 90 þúsund
fermetra sýningarhöllinni í
Essen í Þýskalandi. Talið er
að um 500 hross hafi komið
fram á sýningunni af 45 kynj-
um og þar á meðal var ís-
lenski hesturinn. Sýningin
sem stóð yfir í 9 daga var að
venju heilt ævintýri út af fyr-
ir sig og fyrir íslendinga sem
ekki hafa séð mikið af því sem
heimur hestamennskunnar
hefur upp á að bjóða er til-
finnningin svipuð því sem tíu
ára drengur verður fyrir þeg-
ar hann kemur í Disneyland
í fyrsta sinn.
Sýningarhallirnar eru sextán
salir en í einum þeirra er sýn-
ingarvöllur svipaður að stærð og
í Reiðhöllinni í Víðidal. Þar fóru
fram margskonar sýningar á
hrossum alla daga frá morgni
til kvölds og fimm kvöld voru
„Hop Top Show“ þar sem vinsæl-
ustu atriðin voru endurtekin. Frá
þvf íslenski hesturinn kom fyrst
fram á Equitana hefur hann
ávallt verið í einu af þremur efstu
sætum vinsældalistans. Venjan
hefur verið sú gegnum árin að
vinsælustu atriðin eru geymd þar
til síðast á kvöldsýningunum. Á
Equitana fyrir tveimur árum
þótti sýningin á íslensku hestun-
um ekki takast sem skyldi og
mikið um það rætt þá að taka
þyrfti skipulagningu og fram-
kvæmd næstu sýningar þ.e.a.s.
sýningarinnar sem nú er ný af-
staðin, föstum tökum. Ekki fór
þetta vel af stað nú og þeim er
höfðu samanburðinn frá síðustu
sýningu var vel ljóst að þetta var
jafn lélegt og fyrir tveimur árum.
Á fyrstu kvöldsýningunni komu
íslensku hestarnir fram um mið-
bik sýningarinnar sem er vís-
bending um minnkandi vinsæld-
ir. Allir voru sammála um að
atriðið hafi verið illa samæft og
sumir höfðu á orði að í hópinn
vantaði betri hesta þótt þama
væru einnig úrvals gæðingar
eins og til dæmis Mökkur frá
Flugumýrarhvammi sem Jón
Steinbjörnsson sat. Stóðu þeir
félagar sig með mikilli prýði út
allar sýningarnar og var Mökkur
án efa besti íslenski hesturinn
sem þarna kom fram. Mætti
landsliðsnefnd sem kemur til
með að velja liðið sem fer á
heimsmeistaramótið í Hollandi í
sumar hiklaust fylgjast vel með
Jóni og Mekki í sumar því telja
má að þeir hafi með frammistöðu
sinni nú og á Norðurlandamótinu
í fyrra bankað all hraustlega á
bakdyr nefndarinnar.
Svörtu perlurnar slógu í gegn
Að venju var nokkur metingur
„Svörtu perlurnar" frá Hollandi slógu eftirminnilega í gegn á
Equitana að þessu sinni.
Aegidienberger-hestarnir sem eru blanda
af íslenskum hestum og Peruvan Pasohest-
um komu nú fram öðru sinni á Equitana.
bragðsleik sem missti gersam-
Iega marks. Síðast á dagskrá var
glæsileg hópsýning stórra dress-
urhesta. Var hér um endurtekið
efni að ræða frá síðustu sýningu
en lakara nú að því leyti að tón-
listin féll þá betur að mynstur-
reiðinni. Þá er vert að geta atrið-
is sem Svisslendingur nokkur var
með en það fólst meðal annars
í því að hann var með tvo hesta
til reiðar og fylgdi honum hundur
sem stökk á bak taumhestinum
og var síðan stokkið yfir nokkrar
hindranir. Datt manni þar í hug
máltækið góða: „Milli manns og
hunds og hests hangir leyniþráð-
ur.“
Nú í fyrsta skipti komu gang-
hestar af ýmsum kynjum saman
fram í sérstökum dagskrárlið.
Þar var íslenski hesturinn
minnstur og loðnastur og naut
sín ekki vel í fyrstu sýningunni.
En eftir að atriðið var endur-
skipulagt þannig að hrossakynin
voru kynnt sérstaklega og meira
skipulag á því. Þarna komu fram
American Saddle Bred, Mangal-
arga Marchadore frá Brasilíu,
Peruvan Paso, Paso Fino, Tenn-
essy Walking, Racking, Aegidi-
enberger og Ísi-Frísi sem er
blanda af íslenskum hesti og frís-
neskri hryssu. Þarna átti vel við
íslenska máltækið þar sem segir
að misjafn sauður sé í mörgu fé
því sumt af þessum hrossum var
afar lítið spennandi að sjá.
Þetta er í fyrsta skipti sem
undirrituðum gefst kostur á að
sjá fyrstu kvöldsýningu af fímm
sem venjulega er boðið upp á
hverri Equitanasýningu og verð-
ur að segjast að í heildina séð
var þessi sýning mun hrárri,
mikið um smávægileg mistök' og
greinilegt æfingaleysi. Þá var
mun minna lagt í sýningarnar
nú en oft áður, minni íburður og
ljósa- og lasertækni ekki notuð
með sama hætti og verið hefur
áður. Að þessu leyti mátti greina
örlítil kreppuáhrif á Equitana ’93
sem er kannski ekkert óeðlilegt.
í næsta Hestaþætti verður sagt
frá maraþonþrammi um hina
víðfemu sali Equitana þar sem
gat að líta fjölbreytta vörusýn-
ingu.
Morgunblaðið/Valdimar Kristinsson
Sýning íslensku hestanna þótti ekki takast sem skyldi á fyrsta degi sýningarinnar en fór batnandi
eftir því sem á leið á sýningardagana.
eða keppni um hvaða hestakyn
hefðu komið best fyrir í kvöldsýn-
ingunum og nú blönduðu íslend-
ingamir sér ekki í þá baráttu.
Eftir undirtektum áhorfenda og
því sem mátti heyra á fólki eftir
á voru „Svörtu perlurnar" frá
Hollandi, frísnesku hestarnir,
óumdeilanlega hinir ókrýndu sig-
urvegarar. Eru þeir hreint ótrú-
lega tignarlegir í fasi og hreyf-
ingum þótt ekki hafí þeir töltið.
Brokkið hjá þeim bara þeim mun
stórfenglegra og er ekki ofsagt
að fólk hafí fengið gæsahúð þeg-
ar þeim tókst hvað best upp og
vöknaði sumum hveijum um
augu. Frísnesku hestarnir eru
gríðarlega stórir með langan og
vel settan háls og í reið er höfuð-
ið ávallt í lóð sem kallað er. Þeir
eru bæði faxprúðir og með feikn-
amikið hófskegg sem setur mik-
inn svip og undirstrikar vel rú-
man og fagran fótaburð. Svif og
fjaðurmagn á brokkinu er mun
meira en við eigum að venjast
af íslenska hestinum og þegar
þeim er safnað vel saman virðast
þeir vart snerta jörðina. Geta
sjálfsagt margir sem séð hafa
þessa hesta í því stuði sem þeir
voru nú á Equitana samþykkt
þá skoðun að „Frísverjarnir" séu
fallegustu hestar heimsins. Það
má vera mikið kalt tilfínninga-
laust hjarta sem ekki hrífst og
fellur fyrir þessum „svörtu perl-
um“.
Hinn ósýnilegi taumur
Equitana hefur í tímans rás
endurspeglað þær framfarir og
þróun í tamningalistinni sem orð-
ið hefur og virðist því engin tak-
mörk sett hversu langt hægt er
að ná. Það voru einkum tvö at-
riði sem nú vöktu athygli fyrir
það hversu miklu valdi menn
geta náð yfir hestum sé rétt að
farið. í öðru tilvikinu var að ræða
fransmann, Monsieur Pignon,
sem kom nú öðru sinni fram á
Equitana og miðar greinilega
áfram. Það er ekki mikil kúnst
að láta hest hlaupa á undan sér
og láta líta út sem maður sé að
reyna ná honum. En hvernig fer
maður að ef á að snúa þessu við
og þá fer nú málið að verða flók-
ið. Monsieur Pi^non lét hvítan
færleik elta sig og hundinn sinn
um völlinn þveran og endilangan
og alltaf þegar sá hvíti komst í
seilingarfjarlægð reyndi hann að
bíta húsbónda sinn. Eftirá léku
þeir ýmsar listir þar sem klárinn
lagðist á allar hliðar settist upp
og Monsieur Pignon tók fram-
fætur hestsins á herðar sér og
bar hann að hálfu. í hinu atrið-
inu átti einnig hlut að máli frans-
maður sem kom fram með hvítan
Camarguehest og léku þeir ýms-
ar listir og má þar nefna að
hann lét hestinn ganga aftur á
bak fyrir horn. Allt gerðu frans-
mennirnir þetta með röddinni og
handabendingum en beisli og
hnakkur virðist þessum snilling-
um nánast óþörf hjálpartæki.
Af öðrum ágætum atriðum má
nefna sýningu Lipizzanershest-
anna en aðeins einn Andalúsíu-
hestur kom fram á þessari fyrstu
kvöldsýningu af fimm en þeir
hafa löngum keppt um vinsældir
við íslenska hestinn. American
Saddle Bred tölthestar komu nú
öðru sinni fram á Equitana en
sýning þeirra virtist fara svona
heldur fyrir ofan garð og neðan
sem er eiginlega furðulegt svo
glæsilegir sem þeir nú eru. Inn
í sýningu þeirra var tvinnað inn
einhverjum óskiljanlegum lát-