Morgunblaðið - 08.06.1993, Blaðsíða 43
standendum og vinum okkar inni-
legustu samúð.
Jóhann Hálfdanarson, Þorgeir
Jóhannsson, Salberg Jóhannsson
og Ragnheiður Gunnarsdóttir.
Af öllum þeim gæðum sem okkur
veitir viturleg forsjá til ánægju-
auka er vináttan dýrmætust.
(Epíkúros)
Það sem kom sterkt fram í fari
Guðmundar alla tíð var einlæg vin-
átta og kærleikur. Fjölskyldan var
honum kærust og vinum gaf hann
traust og velvilja. Mér er efst í
huga glaðlyndi hans og mann-
gæska.
Árið 1964 varð ég þess heiðurs
aðnjótandi að fá að kynnast Guð-
mundi Salbergssyni fyrir tilstilli
góðvinar okkar, Baldurs Bjamasen,
sem þá var yfírmaður viðhaldsdeild-
ar Loftleiða í Stafangri. Ég var þá
lærlingur í flugvirkjun hjá Braaten-
flugfélaginu í Stafangri. Æxluðust
mál þannig að við Guðmundur urð-
um samferða í nám til Spartan
School af Áeronautics í Tulsa, Okla-
homa. Tókust strax með okkur
sterk vináttubönd sem aldrei rofn-
uðu. Að fluvirkjanámi loknu störf-
uðum við saman hjá Loftleiðum í
New York, síðan í Stafangri og að
lokinni dvöl í Stafangri hófum við
störf hjá Loftleiðum, síðar Flugleið-
um á Keflavíkurflugvelli.
Guðmundur var afbragsgóður
fagmaður og mikils metinn af
vinnufélögum sínum og félaginu.
Það var sérstaklega gott að hafa
hann sér til halds og trausts, enda
óspar á að miðla af reynslu sinni.
Honum var margt til lista lagt
bæði í starfi og leik.
Þegar litið er yfir farinn veg og
hugsað til þeirra ótal mörgu
ánægjustunda sem við áttum saman
með fjölskyldurn okkar og vinum,
þá kemur fram magnþrunginn
söknuður, en minningin um góðan
dreng mun alltaf lifa í hjörtum okk-
ar. Það er sorglegt að missa góðan
vin. Við fjölskyldan í Hvannalundi
1 komum ávallt til með að hugsa
til Gumma með hlýhug og minning-
in mun verma okkur um hjartaræt-
ur. Fjölskyldu hans og vinum vott-
um við okkar dýpstu samúð.
Elsku Kalla, Hrund og Sigga,
missir ykkar er mikill. Megi björt
minning um góðan dreng lýsa ykk-
ur veginn um alla framtíð.
Jóhannes Jónsson.
í dag kveðjum við vin okkar og
vinnufélaga, Guðmund Salbergsson
flugvirkja. Ekki hvarflaði það að
okkur um vaktaskiptin á fímmtu-
dagsmorgun fyrir hvítasunnu, að
hann Gummi hefði staðið sína sein-
ustu næturvakt. Hann kvaddi okkur
jafn hress og kátur og venjulega
þó tólf tíma vaka væri að baki,
enda fríhelgi framundan og dvöl í
sumarbústaðnum. En hann var ný-
kominn austur þegar hann var
skyndilega kallaður á brott úr þess-
ari tilveru.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír deyr aidregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Gummi hafði flesta þá kosti til
að bera, sem aðrir óska sér. Hann
var greindur vel og hafði ríka kímni-
gáfu. í starfí var hann bæði mjög
fær og dugmikill, enda mikils met-
inn bæði af vinnufélögunum og fé-
laginu, sem hann starfaði hjá svo
lengi. Síðast en ekki síst var honum
mjög annt um fjölskyldu sína og
sátu hans nánustu í fyrirrúmi hjá
honum.
Gummi hélt á sínum tíma, ásamt
fleiri ungum mönnum, til náms í
flugvirkjun á Spartan School of
Aeronautics í Tulsa, Oklahoma, á
vegum Loftleiða. Að námi loknu
hóf hann flugvirkjastörf á Loftleið-
um. Var fyrst um hríð á Kennedy-
flugvelli í New York, einnig hjá
Braathen í Stavanger í Noregi. Og
að lokum hóf hann störf á Keflavík-
urflugvélli, fyrst hjá Loftleiðum,
síðar Flugleiðum. Þar vann hann í
framlínu flugsins þar til yfir lauk.
Það kom fljótt í ljós að þarna var
á ferð efni í góðan flugvirkja, enda
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚNÍ 1993
Þórhalla Þórarins-
dóttirfrá Valþjófs-
stað íFljótsdal
ávann hann sér fljótt traust sam-
starfsmanna sinna, yfirmanna og
áhafna vélanna. Síðar var hann
settur vaktastjóri og að lokum
starfaði hann í daglegri viðhalds-
stjórn, sem er ábyrgðarmikið starf.
Gummi þurfti oft að fara utan
að sinna störfum fyrir félagið sitt.
Hann fór m.a. í fyrstu sveit vaskra
flugvirkja, þegar Loftleiðir hófu
pílagrímsflug, og vann síðar í mörg-
um slíkum verkefnum, meðan þau
voru í gangi. Þar reyndi sannarlega
á hæfni og útsjónarsemi flugvirkj-
anna, því að ekki var fullkominn
varahlutalager í næsta nágrenni,
ef eitthvað vantaði.
Gummi lét sig ætíð miklu varða
málefni stéttarfélags síns og átti á
árum áður bæði sæti í stjórn þess,
samninganefndum o.fl. Hann var
hagmæltur og setti oft saman vís-
ur, sérstaklega ef um spaugileg
atvik var að ræða hjá félögunum.
Þess vegna var hann oft fenginn
til að koma fram á árshátíðum Flug-
virkjafélagsins og fara með slíkar
drápur og segja sögur, öllum til
mikillar skemmtunar.
Gummi átti við meðfæddan
hjartakvilla að stríða, þótt fæstir
vissu um það. Hann lét fylgjast
reglulega með heilsufari sínu og
batt góðar vonir við eðlilegt líf
framundan.
En enginn veit sína ævina fyrr
en öll er. Það er þó huggun í harmi,
sú vissa, að vel verður tekið á móti
Gumma hinum megin, bæði af föð-
ur hans, sem hann missti svo ung-
ur, og systur, en þau létust bæði
um aldur fram. Einnig taka á móti
honum margir félagar úr fluginu,
sem sumir hveijir voru einnig kall-
aðir á brott fyrir tímann. Við biðjum
Guð, okkar hæsta höfuðsmið, að
styrkja Köllu og dæturnar í sorg
þeirra, svo og þeirra nánustu. Bless-
uð sé minnig um góðan félaga.
Hvíl þú í friði, vinur.
Kveðja frá Línu-
flugvirkjum á
Keflavíkurflugvelli.
Hann Gummi er dáinn. Hann er
farinn. Hann kemur ekki aftur.
Einhvern veginn hljómar þetta
óraunverulega. Hann sem alltaf var
til staðar þegar á reyndi, alltaf til-
búinn til að hjálpa, hvert svo sem
vandamálið var.
Gummi var borinn hagleiksmað-
ur og naut sín vel í því starfí sem
hann lærði til, flugvirkjun. Oftast
þegar talið berst að flugmálum
kemur í ljós að þeir sem vinna þann-
ig störf að þeir eru ekki alltaf í
sviðsljósinu er sjaldnast getið. Þeir
gæta þó að öryggi flugsins ekki
síður en hinir. Þar fór Gummi
fremstur í flokki. Honum var annt
um öryggi og viðhald flugvéla og
það fyrirtæki sem hann starfaði
fyrir af trúmennsku í nær 27 ár.
Þó naut hann sín best með sína
nánustu í kringum sig. Umhyggja
og ást sem hann bar fyrir fjölskyldu
og venslafólki var einstök. Ekki var
hann síður tryggur vinur. Minning-
arnar hellast yfír. Atvik úr vinn-
unni, pílagrímaflug, ferðalög innan-
lands og utan. Eitt stendur þó allt-
af uppúr, glensið og grínið, góðlát-
leg stríðni þótt alvara lífsins væri
stutt undan. Okkur leið alltaf vel í
návist Gumma, höfðum öryggistil-
finningu, það gat ekkert slæmt
komið fyrir ef hann var nálægt.
Það eru bara nokkrir dagar síðan
við hjónin komum úr vikudvöl er-
lendis með Gumma og konunni sem
hann unni heitast, henni Köllu. Þar
var spjallað og hlegið, en líka rætt
af alvöru um ýmsa hluti. Engan
grunaði að þetta væri í síðasta sinn
sem við værum saman. En þótt
Gummi sé allur, þá lifír minningin
um góðan dreng, góðan vinnufélaga
og tryggan vin.
Elsku Kalla, Hrund, Sigga og
Inga amma, ykkar missir er mest-
ur. Megi góður Guð vernda ykkur
og blessa.
Sævar og Hrönn
Fleiri minningargreinar um
Guðmund Hermann Salhergs-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
Fædd 2. júní 1897
Dáinn 31. maí 1993
Þegar fólk sem fætt er fyrir alda-
mótin er kvatt verður manni hugsað
til þess lífsviðhorfs sem það hefur
tileinkað sér í áranna rás. Konu af
þessari kynslóð kveðjum við nú,
Þórhöllu Þórarinsdóttur sem fædd-
ist 2. júní 1897.
Þórhalla giftist Birni Björnssyni
bankaritara, syni prestshjónanna
að Laufási Björns Björnssonar og
Ingibjargar Magnúsdóttur. Björn
og Þórhalla lifðu í farsælu hjóna-
bandi í 17 ár eða til 1944 er Björn
varð bráðkvaddur. Þórhalla stóð þá
ein uppi með þijú börn: Ingibjörgu,
Björn og Þuríði sem gift er undirrit-
uðum. Þrátt fyrir erfiða tíma hafði
Björn maður Þórhöllu með ráðdeild
skilið vel við fjölskyldu sína með
byggingu reisulegs húss að Hring-
braut 114. Það hús varð síðan
griðastaður barnanna og maka
þeirra þann tíma sem þau voru að
koma sér þaki yfír höfuðið. Á þeim
árum sá ég vel mannkosti Þórhöllu,
mannkosti kynslóðar sem lifað hafði
tímanna tvenna: fórnfýsi, trygg-
lyndi og örlæti.
Þórhalla fæddist 2. júní 1897 að
Valþjófsstað í Fljótsdal. Foreldrar
hennar voru Þórarinn Þórarinsson
prestur að Valþjófsað (áður prestur
Mýrdælinga) og Ragnheiður dóttir
séra Jóns Jónssonar prófasts að
Hofi í Vopnafirði. í 44 ár sátu og
bjuggu foreldrar Þórhöllu Valþjófs-
stað og á því tímabili varð þeim
átta barna auðið í aldursröð: Þuríð-
ur, Sigríður, Margrét, Þórhalla,
Unnur, Jón, Þórarinn og Stefán.
Öll eru þau nú látin.
Valþjófsstaður var héraðsfrægt
fyrir margra hluta sakir. Hafandi
eru eftir ummæli dr. Stefáns Ein-
arssonar háskólakennara í Vestur-
heimi „er risnu þessara hjóna
[Ragnheiðar og Þórarins] kennari
en frá þurfi að segja, hafa þau um
langt skeið með söng sínum og fjöri
gert Valþjófsstað að menningar-
miðstöð, eigi aðeins í sveitinni held-
ur svo að segja um allt Austur-
land.“ Ekki þarf að tíunda hve
mótandi áhrif æskuheimili Þórhall-
ar hafi haft á lífsviðhorf hennar.
Nú þegar leiðir skiljast minnist
ég þess er við hjónin og börnin ferð-
uðumst með Þórhöllu um landið.
Sérstaklega er mér minnisstætt
þegar hún hafði á orði hve merki-
legt það væri að kona fædd fyrir
aldamótin skyldi lifa það að aka
hringveginn. Þórhalla óskaði þess
reyndar sérstaklega að við færum
fyrir Sanda og kæmum í fæðingar-
sveit hennar upp úr Breiðdalnum.
Aldrei gleymi ég gleði hennar er
við komum upp á Breiðdalsheiði og
við blasti Héraðið frá sjónarhorni
sem hún hafði ekki upplifað áður.
Að endingu Þórhalla, ég minnist
þess hve ljúft var að blanda geði
með þér og hvað þú sýndir mér
mikið traust og kærleika. Gull-
hringurinn sem þú gafst mér minnir
mig ávallt á þig.
Ánton Erlendsson.
Það var afmælisdagurinn hennar
ömmu, ég var rétt komin inn úr
dyrunum heima hjá mér í Svíþjóð
eftir viku ferðalag þegar síminn
hringdi. Það var mamma að til-
kynna mér að amma hefði dáið í
fyrradag. Þó svo við vissum að
hvetju stefndi er alltaf erfitt að
sætta sig við dauðann. Þegar ég
kvaddi ömmu í janúar vissi ég innst
inni að þetta væri ef til vill í síð-
asta skipti sem ég sæi hana. Ég
var hins vegar orðin full bjartsýni
og hlakkaði til að hitta hana í sum-
ar þegar ég kæmi heim. Minningar
um yndislega ömmu streymdu fram
það sem eftir lifði kvölds og langt
fram á nótt.
Föðuramma mín og báðir afarnir
voru látin áður en ég fæddist þann-
ig að amma var ekki bara amma
fyrir mér, hún var miklu meira.
Þegar ég var yngri var ég svo lán-
söm að fá tvö fyrstu æviár mín hjá
ömmu. Hún sá um mig meðan þau
unnu úti og þegar ég byrjaði á leik-
skóla var ég hálfan daginn hjá
henni. Ég man ennþá þegar við
sátum tvær í borðstofunni, hún las
ævintýri fyrir mig upp úr stóru
bókinni sem hún geymdi í „buffet-
inu“ og ég stautaði fyrir hana upp
úr Gagni og Gaman. Það var ekki
ónýtt veganestið frá ömmu, 5 ára
var ég fluglæs og með kollinn fullan
af allskyns kvæðum og vísum. Það
voru heldur ekki ófáir morgnarnir
sem við gengum saman í Vestur-
bæjarlaugina og komum við í búð-
inni á heimleiðinni. Eftir að við
fluttum komst sú hefð á að amma
kæmi í mat um helgar og hélst hún
alveg fram á mitt siðasta ár eða
meðan hún hélt heilsu. Þær kasínur
og þeir veiðimenn skiptu orðið þús-
undum sem við amma spiluðum á
sunnudögum. Ég mann enn þegar
ég fór stolt að sækja ömmu í mat
daginn eftir að ég fékk bílprófið.
Amma brást mér ekki þá frekar en
fyrri daginn og sagði jafn stolt og
ég þegar við komum heim „Birna
er ansi lipur bílstjóri." Þetta hefur
hún svo sagt af og til í 13 ár. Það
er ekki nema rúmt ár síðan ég sótti
hana síðast í mat. Hún lét sig ekki
muna að klifra upp í jeppann, sat
virðuleg i framsætinu og sagði að
vanda: „Það er munur að vera á
tröllinu." í flestum ferðalögum sem
farin voru var amma með, hvort
sem farið var hringveginn eða til
Spánar og oftast vorum við amma
herbergisfélagar.
Haustið 1985 flutti ég til ömmu
og bjó hjá henni í rúm tvö ár. Mér
fínnst afskaplega vænt um þennan
tíma. Það var notalegt að koma
heim úr skólanum og setjast niður
með ömmu, drekka kafii og spjalla.
Við áttum okkar eigin snyrtikvöld
og þó að aldursmunurinn væri 66
ár þá kom það fyrir að við fengjum
lánað úr fataskáp hvor annarrar,
en föt voru einmitt sameiginlegt
áhugamál. Snyrtivörur og föt var
alltaf hægt að gefa ömmu enda var
hún ætíð glæsiieg til fara. Ég borð-
aði góðan „ömmumat" hjá henni
og hún rétti ættaða frá ýmsum
heimshomum hjá mér. Þegar ömmu
fannst fullmikið fara úr krydd-
bauknum laumaðist hún í ísskápinn
og fékk sér vænan sopa af bijóst-
sviðameðalinu og sagðist þá vera
klár í hvað sem er. Alltaf virti hún
mitt einkalíf, bankaði á hurðina ef
hún þurfti að tala við mig og skildi
ástæðurnar ef ég kom ekki niður í
stofu á hveiju kvöldi að horfa á
sjónvarpið , með henni. Auðvitað
urðu öðru hvoru árekstrar eins og
hjá öðru sambýlisfólki en það var
regla hjá okkur að fara ekki að
sofa ósáttar. Þegar íbúðin mín var
tilbúin samgladdist amma þó að
tómlegt yrði hjá henni þegar ég
flytti.
Amma var ung í anda og naut
þess að hafa ungt fólk í kringum
sig. Hún fylgdist vel með öllu hvort
sem um var að ræða heimsfréttir
eða gengi handboltalandliðsins. í
dag kveð ég að sinni elskulega
ömmu mína sem hefði orðið 96 ára
2. júní. Hún haðif lifað tímana
tvenna og sagðist sjálf vera tilbúin
að kveðja. Ég veit það er eigingirni
að óska þess að fá að hafa ömmu
hjá mér lengur en ég á yndislegar
minningar sem enginn getur tekið
frá mér. Elsku amma, ég veit þér
líður vel núna og að afi sem þú
misstir fyrir 49 árum tekur á móti
þér eins og við töluðum svo oft um.
Takk fyrir allar góðu stundirnar
sem við áttum saman. Guð geymi
ömmu mína.
43
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast, ■
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Birna.
Þórhalla Þórarinsdóttir var dóttir
hjónanna Þórarins Þórarinssonar
prests á Valþjófsstað og Ragnheið-
ar Jónsdóttur.
Hún var fjórða barnið í hópi níu
systkina, sem í dag eru öll farin
yfir móðuna miklu. Á meðan þau
lifðu höfðu þau náið samband sín
á milli og hittust þegar færi gafst.
Best þótti þeim að hittast á Val-
þjófsstað sem var þeirra bernsku-
heimili, en þangað fór amma á
hveiju sumri með börn sín og dvaldi
hjá foreldrum sínum við sveitastörf
yfír sumartímann. Alltaf var sveitin
í huga hennar og margar voru sög-
umar þaðan sem borgarbarnið
hlustaði á, sem sögðu frá öðrum
tímum og lifnaðarháttum en það
þekkti. Þar sem hestar voru eina
farartækið og voru óspart notaðir
bæði til gagns og gamans. Þar sem
eldurinn var geymdur og gætt í
hlóðum ekki bara frá degi til dags
heldur langtímum saman. Þar sem
skótau var notað sparlega og
heimasæturnar voru með sigglag á
iljunum, sem gagnaðist þeim eins
og fínustu skósólar.
Á þrítugsaldri fór Þórhalla til
Akureyrar þar sem hún kynntist
Birni Björnssyni frá Laufási í Eyja-
firði, en þau giftust þar nokkrum
árum síðar. Þau eignuðust þijú
börn, Björn, Þuríði og Ingibjörgu.
Saman byggðu þau húsið Hring-
braut 114 í Reykjavík og bjó Þór-
halla þar til 92 ára aldurs. Á Hring-
brautinni komu börn þeirra og
barnabörn gjarnan saman og þar
byijuðu börn þeirra sinn hjúskap
og barnabörnin að ganga sín fyrstu
spor.
Björn dó aðeins 47 ára að aldri
og sá Þórhalla eftir það fyrir fjöl-
skyldunni með saumaskap. Hún var
alla tíð hörkudugleg og með járn-
vilja sem kom best í ljós þegar heilsa
hennar og þrek fóru að dvína, en
viljinn ei.
Á síðustu æviárunum bjó Þór-
halla á Dvalarheimili aldraðra í
Seljahlíð og færi ég starfsfólki þar
þakkir, fyrir alla þá úmönnun og
hlýhug sem það sýndi henni.
Kæra amma mín, nú er leiðir
skilja að sinni þakka ég þér sam-
fylgdina og bið að allt hið góða þig
leiði og lýsi þér til nýrri og betri
heima.
Þórhalla Björnsdóttir.
9093 Flautuketill
Verð: 6.900,-
VARIST EFTIRLÍKINGAR
ALESSI
KRINGLUNNI S: 680633