Morgunblaðið - 18.10.1994, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 18. OKTÓBER 1994 33
GUÐBJÖRG
HJARTARDÓTTIR
+ Guðbjörg
Hjartardóttir
var fædd á Gimli á
Hellissandi 23. des-
ember 1917. Hún
lést í Reykjavík 9.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Hjört-
ur Cýrusson, f. 26.
júlí 1891 á Önd-
verðarnesi, Snæ-
fellsnesi, bóndi í
Ytr i-Keflavíkurbæ
á Hellissandi, og
kona hans, Sigur-
rós Hansdóttir, f.
30. apríl 1898. Systkini Guð-
bjargar eru: Baldur, f. 1910;
Guðrún, f. 1916; Hansína
Sigurbjörg, f. 1919; Hörður,
f. 1922; Sigrún, f. 1923; Cýr-
us, f. 1927; Sigurhans Víglund-
ur, f. 1929; Hjördís Alda, f.
1934; og Hreinn Snævar, f.
1935. Guðbjörg giftist Jóni
Lárussyni árið
1940. Hann lést
1941. Árið 1944
giftist hún Eð-
varði B. Helga-
syni. Börn Guð-
bjargar eru: 1)
Helga Lára Jóns-
dóttir, f. 13. mars
1940. Maki Einar
Sigurðsson. Börn
þeirra: Alexandra,
Jón Þór, Guðbjörg
og Hjörtur. 2) Sig-
urrós B. Eðvarðs-
dóttir, f. 21. maí
1944. Maki Ásgeir
Flórentason. 3) Jón Eðvarðs-
son, f. 25. apríl 1946, d. 23.
desember 1982. Hans börn:
Harpa og Andrea. 4) Ásta B.
Eðvarðsdóttir, f. 16. nóvember
1948. Maki Sveinbjörn Stef-
ánsson. Börn þeirra: Krist-
jana, Stefán, Eðvarð Hlynur
og Sveinbjörn.
OKKUR langar í fáum orðum að
minnast ömmu okkar, sem var
okkur afar kær.
Amma átti við þrálát veikindi
að stríða, en lét þó aldrei bilbug
á sér finna. Það var sama hvað á
dundi, alltaf var hún amma okkar
hress og kát. í hvaða vandræði
sem við rötuðum í, alltaf var hægt
að leita til hennar. Hún var ætíð
boðin og búin til að rétta hjálpar-
hönd.
Við munum ætíð minnast
ánægjustunda okkar í Ljósheim-
um, þar sem oft var margt um
manninn. Eru jólaboðin og afmæl-
isdagar hennar okkur efst í huga.
Engin veisla var orðin veisla fyrr
en amma var mætt.
Amma undi sér vel í fjölmenni
og var mikil félagsvera. Hún var
því mikið á ferðinni milli ættingja
og vina og undi sér hvergi betur
en í faðmi þeirra.
Amma var mjög viljasterk og
sést það best á því að daginn fyr-
ir andlát sitt fór hún í slátur með
sínum nánustu og var henni þessi
stund mikils virði.
Hún amma okkar var einstök
kona, svo einstök að því verður
ekki lýst með orðum. Og svo sann-
arleg var hún vinur vina sinna og
reyndist þeim, sem minna mega
sín, ómetanleg stoð og miðlaði öll-
um af sinni óeigingjörnu elsku og
trúmennsku.
Þó amma hafi verið lág í loft-
inu, var hún stórmenni í okkar
augum. Munum við sárt sakna
hennar, en erum þó viss um að
vel hafi verið tekið á móti henni
og nú sé hún meðal vina og vanda-
manna. Með þessum orðum kveðj-
um við elskulegu ömmu okkar.
Barnabörn og fjölskyldur.
Án efa fáir, það er mín trú,
sér áttu göfugra hjarta’ en þú,
það vakti mér löngum lotning;
í örbirgð mestu þú auðugust varst
og allskyns skapraun og þrautir barst
sem værir dýrasta drottning.
Þannig kvað Matthías Jochums-
son um móður sína, fátæka al-
þýðukonu. Nú hálfri annarri öld
síðar eiga þau vel við aðra alþýðu-
konu sem upplifði þrautir og mót-
læti en lét aldrei bugast. Þegar
okkur barst fregnin um andlát
móðursystur okkar, Guðbjargar
Hjartardóttur, kom hún okkur í
senn á óvart en þó ekki. Daginn
áður en hún lést vorum við svo
lánsöm að eiga með henni yndis-
lega stund þegar hún fékk leyfi
MINNINGAR
af spítalanum og var með okkur
í sláturgerð eins og á hveiju hausti
undanfarin ár. Þessi dugmikla
kona bar sig vel eins og venjulega
og það var ekki að sjá að hún
ætti ekki nema rúman sólarhring
eftir ólifaðan þegar við kvöddum
hana seinni part dags. Æðruleysi
einkenndi framkomu hennar alla
tíð. Hún var alltaf hress og kát
þó lífið léki hana stundum grátt
og erfiðleikarnir hafi oft verið
miklir.
Gugga hefur ávallt verið mikil-
væg persóna í lífi okkar. Fyrstu
minningarnar um hana eru frá
heimsóknum hennar í Nökkvavog-
inn til ömmu. Gugga stoppaði aldr-
ei lengi og um leið og amma sá
hana renna í hlað var drifið í að
laga góðan kaffisopa svo Gugga
mætti njóta heimsóknarinnar sem
best. Koma Guggu var öllum á
heimilinu til ánægju, þó sérstak-
lega ömmu sem dáðist mjög að
dugnaði þessarar dóttur sinnar en
hafði jafnframt áhyggjur af því
að hún fengi litla hvíld. En Gugga,
þessi lágvaxna, léttstíga og kvika
kona, virtist hafa ótakmarkað
þrek. Á þessum árum hafði hún
fyrir stórri fjölskyldu að sjá og
átti fáar stundir fyrir sjálfa sig.
Hún gaf sér þó tíma til að líta inn
til foreldra sinna því hún vissi hve
það var þeim mikils virði.
Gugga vann erfiðisvinnu allt
sitt líf og þegar venjulegum vinnu-
degi var lokið fór hún í skúringarn-
ar á skrifstofuin Ríkisskipa. Sú
vinna hafði mikið aðdráttarafl fyr-
ir okkur börnin því á skrifstofun-
um var margt nýstárlegt að sjá.
Þegar horft er til baka rifjast upp
að það var ekki staðurinn einn sem
olli því hve við nutum ferðanna á
skrifstofurnar. Viðmót Guggu var
ekki síður ástæðan; aldrei skamm-
aðist hún yfir hlaupum á göngun-
um né látum heldur hrósaði hún
okkur og lét okkur trúa því að við
Afritnnar-
stöðvar
með hugbúnaði
frá kr. 25.000,-
*BOÐEIND-
Austurströnd 12. Sími612061.Fax612081
værum að gera henni stóran
greiða. Þannig örvaði hún okkur
um Ieið til dáða svo við buðumst
til að hjálpa og fengum ánægju-
legt hól fyrir.
Ferðalög voru líf og yndi Guggu
og hefur margur fengið að njóta
þess. Alltaf var hún boðin og búin
að taka krakkaskinn með meðan
pláss var í bílnum. Ein ferð með
Guggu og vini hennar Óskari á
Moskvitsnum er sérlega eftir-
minnileg. Farið var austur fyrir
fjall, á Selfoss og Hveragerði. í
Kömbunum á bakaleiðinni drap
bíllinn á sér í bröttustu brekkunni
og urðu farþegar í aftursætinu
ekki lítið skelkaðir þegar bíllinn
tók að renna aftur á bak. Gugga
lét sér ekki bregða, stóð sem
fastast á bremsunni meðan Óskar
setti steina við dekkin og þau fikt-
uðu síðan eitthvað í vélinni sem
fór í gang á endanum. Ekkert
æsingar- né styggðaryrði féll með-
an á þessu stóð en Gugga og Ósk-
ar glettust og hlógu að þessu.
Fjölskyldan var Guggu mikils
virði og hún takmarkaðist ekki í
hennar huga við systkini hennar
og börn. Fyrir Guggu voru allir
ættingjar hennar ein fjölskylda og
hún var óþreytandi að skipuleggja
fjölskylduferðir, ættarmót og jóla-
skemmtanir með systkinum sín-
um, Cýrusarættinni, Söndurum
eða hveijum þeim sem hún taldi
til síns fólks. Hún lét sér afar
annt um velferð ættingjanna og
ef hún taldi eitthvað á skorta gerði
hún allt sem í hennar valdi stóð
til að bæta úr því. Ef einhvern
vantaði stóla bauð hún sína, væri
einhver að leita að vinnu spurðist
hún fyrir um störf þar sem hún
þekkti til, væri einhver húsnæðis-
laus bauð hún íbúðina sína; þann-
ig var Gugga alltaf reiðubúin að
hjálpa, lána eða gefa af sínu þótt
efnin væru sjaldnast mikil. Það
þurfti sjaldnast að leita til Guggu,
hún var venjulega búin að bjóða
fram aðstoð sína áður en til þess
kom.
Saga Guggu verður varla skráð
á spjöld sögunnar frekar en saga
annarra alþýðukvenna. Þó er saga
hennar svo merk að hún má ekki
gleymast. Hún er saga konu sem
ólst upp við kröpp kjör alþýðufjöl- ,
skyldunnar og varð ung að fara
að vinna fyrir sér. Hún segir okk-
ur hvernig fátæk kona kom fjórum j
bömum til manns; sýnir okkur f
konu sem sigraðist á erfiðum sjúk-
dómum og æðraðist aldrei; hún }
sýnir okkur hvernig móðir sem ;
missir einkason sinn vinnur sig
út úr sorg sinni. Síðast en ekki ;
síst er hún saga verkakonu sem |
vissi að hún gegndi mikilvægu
hluterki rétt eins og aðrir þegnar \
þessarar þjóðar og bar því höfuðið f
hátt.
Það er oft sagt að almættið
leggi þyngstu byrðarnar á sterk- •
ustu einstaklingana. Gugga fékk
að reyna margt og stóðst hveija
raun. Hún fylgist nú með sínum
nánustu frá öðrum stað og vakir
yfir velferð þeirra og okkar allra
rétt eins og hún gerði hér áður.
Elsku Helga, Rósa og Ásta, við
fæmm ykkur og fjölskyldum ykk-
ar innilegustu samúðarkveðjur á
þessari kveðjustundu. Minningin
um góða konu með hlýtt hjarta
lifir.
Rósa, Guðbrandur
og Þröstur.
Hefur þú kynnt
þér
Lffeyrissjóðinn
Einingu?
Hringdu í síma 689080
og fáðu upplýsingar