Morgunblaðið - 03.11.1994, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
FIMMTUDAGUR 3. NÓVEMBER 1994 37
þeirra beið skemmtileg heimsókn
ef þau voru að koma til þín, pínulít-
ið góðgæti í litla munninn, það
klikkaði ekki, svo að skoða allar
myndirnar þínar, af þér og ömmu
i tilhugalífinu, alltaf saga á bakvið
hverja mynd, nú og svo að kíkja í
bækurnar, t.d. Skipstjóra- og stýri-
mannatal sem var alltaf jafn gaman
að glugga í með þér.
En núna eigum við bara allar
góðu minningarnar sem við geym-
um í huganum til að geta sagt
börnunum okkar sem eru of ung
til að muna eftir þér.
Elsku afi, hafðu þökk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir okkur. Öll-
um ástvinum sendum við okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Hvíl í
friði, elsku afi.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Inga Björg, Matthildur
og Hjörleifur Þórðarbörn.
Flýt þér, vinur, í fegra heim.
Kijúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa Guðs um geim.
(J. Hallgrimsson)
Með þessum fögru og fleygu
orðum ljóðskáldsins góða minntist
ég Guðjóns á Skyldunni fyrir
nokkrum árum. Því þykir mér
hlýða að kveðja nú Sigursvein sam-
starfsmann okkar um mörg ár með
sömu upphafsorðum. Drengur góð-
ur, traustur vinur og einkar sam-
viskusamur samstarfsmaður er
genginn.
Sigursveinn var fæddur á Krossi
í Beruneshreppi, Suður-Múlasýslu,
2. maí 1917, næst elstur fimm
systkina. Árið 1925, skömmu áður
en síðasta barnið fæddist, drukkn-
aði heimilisfaðirinn í róðri á Beru-
firði. Má gera sér í hugarlund þá
miklu erfiðleika, er biðu ekkjunnar
með börnin öll í ómegð. Árið 1929
flyst fjölskyldan til Neskaupstaðar
og þar bætist fósturdóttir í barna-
hópinn. Sigursveinn, bræður hans
og systur, þurftu því snemma að
taka til hendi og hlaupa undir
bagga með móður sinni til að sjá
heimilinu farborða.
Ungur að árum eða um ferm-
ingu hóf Sigursveinn að stunda
sjóróðra, fyrst sem háseti og einn-
ig mótoristi. Árið 1941 lýkur hann
minna fiskimannaprófi á Akureyri
og átti eftirminnilegt kvöld heima
hjá ömmu. Ekki datt mér í hug að
það væri í síðasta sinn sem Isak
væri með okkur. En svona er lífíð.
ísak giftist Sonju Geirharðsdótt-
ur, og átti með henni þrjá syni,
Pál, búsettan í Danmörku, Bjarna
sem lést af slysförum árið 1979 í
Krossá, og Ragnar búsettan í
Reykjavík. ísak og Sonja skildu.
I desember 1990 fór ísak á
Heilsuhælið í Hveragerði og kynnt-
ist þar yndislegri konu, Guðrúnu
Arnardóttur, og eyddu þau saman
síðustu árum hans. Það var svo
gaman að sjá þau, hve hamingju-
söm þau voru og ánægð. En þá var
hann tekinn frá okkur öllum. Við
vitum þó að hann dó hamingjusam-
ur. Ég vil þakka Guðrúnu fyrir alla
þá ást og hlýju sem hún gaf hon-
um, hann átti hana svo sannarlega
skilið.
Það er skrýtið að keyra framhjá
Skálabrekku núna og sjá ísak ekki
og vita að hann kemur aldrei aftur
að vinna á litla verkstæðinu sínu.
En ég á góðar minningar um' ferðir
mínar þangað sem ég geymi vel.
Ég bið Guð að styrkja Guðrúnu,
ömmu og alla aðra.
Ragnheiður Ólafsdóttir.
Seinni part dags 26. október
barst okkur sú sorgarfrétt að afi
okkar væri látinn. Erfitt er að
ímynda sér að maður sem alla tíð
og næstu árin vóru margar svað-
ilfarirnar farnar með fisk á erlend-
an markað og að öllu jöfnu á að-
eins 60 tonna báti. Árið 1950 lýk-
ur hann meira fiskimannaprófi frá
Stýrimannaskólanum í Reykjavík.
Sigursveinn reyndist ávallt fiskinn
og farsæll skipstjórnarmaður og
síðustu 20 árin sem hann var á
sjónum var hann á hvalveiðibátun-
um og þar af sjö ár sem skipstjóri
á Hval 8.
í ársbyijun 1972 hóf hann störf
hjá Slysavarnafélagi íslands og
gegndi varðstöðu hjá Tilkynninga-
skyldu íslenskra skipa. Á þeim
vettvangi kom berlega í ljós hversu
heill og sannur Sigursveinn var í
starfi, skyldurækinn og ósérhlíf-
inn. Starf það er þannig vaxið að
æði oft þurfa „karlarnir á Skyld-
unni“ að hafa samskipti við fjölda
aðila, sjómennina sjálfa og að-
standendur þeirra, að sinna fyrir-
spumum um ferðir skipanna. Sér-
staklega mæðir oft mjög á starfs-
mönnum Skyldunnar, þegar veður
eru válynd og voveiflegir atburðir
hafa dunið á. Á slíkum stundum
var gott að eiga styrka og trausta
samstarfsmenn sér við hlið, sem
miðlað gátu af reynslu og þekkingu
og höfðu sem sjómenn alist upp
við og tileinkað sér göfgi og hug-
sjón slysavama- og björgunar-
starfsins.
Hinn 31. desember 1985 lét Sig-
ursveinn af störfum af heilsufars-
ástæðum. Við þau tímamót var
hann sæmdur þjónustumerki SVFI
úr gulli og á sjómannadaginn 8.
júní 1986 var hann meðal hinna
„öldnu kempna“, sem heiðraðar
vom þennan dag. Að baki var 41
ár sem starfandi sjómaður, við-
burðaríkur starfsvettvangur,
kröfuharður og erfiður.
Milli Sigursveins og konu hans
Bjargar Björnsdóttur ríkti djúp-
stæður kærleikur, sem maður fann
svo vel í viðmóti hennar, þegar hún
kom í heimsókn á Skylduna. Björg
andaðist árið 1988 og var það
Svenna mínum þungt áfall. Þá
fannst honum líka sem „skjótt
hafi sól brugðið sumri“. Við þessi
þáttaskil er Sigursveini send hinsta
kveðja vináttu og samstarfs í virð-
ingu og þökk. Börnum hans og
öðrum aðstandendum er vottuð
dýpsta samúð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi'
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Hannes Þ. Hafstein,
fyrrverandi forstjóri
Slysavarnafélags Islands.
hefur gegnt stóru hlutverki í lífi
okkar skuli svona skyndilega og
fyrirvaralaust vera horfinn. Afí bar
alltaf velferð okkar barnabarnanna
fyrir brjósti og alltaf mundi hann
eftir afmælisdögum okkar. Þeirri
væntumþykju og hlýju sem hann
veitti okkur í gegnum árin er erfitt
að lýsa með orðum og sárt er að
hafa ekki fengið lengri tíma.til þess
að endurgjalda hana.
Oft áttum við barnabörnin góðar
stundir með afa í bílnum hans, til
dæmis þegar hann tók okkur með
sér í veiðitúra og bíltúra eða þegar
hann sótti okkur heim til sín í mat,
en hann var snilldarkokkur og
framreiddi margar veislumáltíðirn-
ar. Margar góðar sögur hafði hann
að segja okkur og oft var stutt í
grínið og góðlátlega striðnina. Ófá-
ar eru þær góðu stundir er við höf-
um fengið að njóta í návist afa
okkar og harmþrungið er að hugsa
til þess að þær verði ekki fleiri.
Fráfall hans er kaldur skuggi á
þessu hausti og söknuður er það
eina sem fyllir hug okkar. En hug-
ljúf minning hans mun lifa með
okkur um ókomna tíð og við þökk-
um guði fyrir að hafa gefið okkur
hann. Við biðjum guð að varðveita
hann og styrkja hana Guðrúnu sam-
býliskonu hans og hana lang-
mömmu okkar í þeirri raun sem þær
nú þurfa að takast á við.
Barnabörn.
HELGA AGUSTA
HALLDÓRSDÓTTIR
+ Helga Ágústa
Halldórsdóttir
fæddist í Hnífsdal
31. ágúst 1909. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 24. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Halldór Elías
Jónsson, formaður,
frá Naustum í Skut-
ulsfirði og kona
hans Salóme Páls-
dóttir. Helga átti
einn bróðurj sem
hét Jón Olafur.
Helga giftist Eg-
gerti Sveinssyni frá Hálsi í
Grundarfirði, f. 24. desember
1906, d. 19. febrúar 1994.
Helga og Eggert eignuðust sex
börn. Þau eru: Halldór Salóm-
on, f. 12. febrúar 1931, kona
hans er Hlíf Jónsdóttir, Sig-
urður, f. 9. janúar 1933, kvænt-
ur Elínu Sigurvinsdóttur;
Guðný Anna, f. 2. júní 1934,
gift Kenneth D. Crist, búsett í
Bandaríkjunum; Salóme Osk,
f. 4. september 1935, gift
Hjalta Guðmundssyni; Sveind-
ís, f. 29. júní 1940, gift John
Charais, búsett í Bandaríkjun-
um, og Ásgeir Valur, f. 26.
ágúst 1942, var kvæntur Hall-
dóru Stewart. Helga og Egg-
ert slitu samvistir 1942. I tutt-
ugu ár bjó Helga með Einari
Jónssyni, f. 7. júlí 1918, d. 31.
maí 1977. Útför Helgu fer
fram frá Fossvogskapellu í
dag.
VIÐ andlát Helgu tengdamóður
minnar koma upp í hugann minn-
ingar um góða og hjartahlýja konu,
sem alla vildi umvefja með kærleika
sínum.
Hún var kölluð héðan fyrirvara-
laust. Oll söknum við hennar mjög,
en við vitum, að hvíldin var henni
kærkomin. Hún var orðin lúin og
þreytt og lausnin vár henni kær-
komin og mikil blessun og við vit-
um, að hún hefur nú gengið á fund
frelsara síns Jesú Krists, sem hún
trúði og treysti á. Honum hefur
hún falið sig og sína og leitað skjóls
hjá honum á erfiðum stundum lífs-
ins og alltaf átti hann skjól og
næga birtu, sem lýsti inn í hjarta
hennar og veitti henni margar
gleðistundir í lífinu.
Stærsti ijársjóður hennar voru
börnin hennar, sem hún elskaði öll
innilega og heitt. Þau voru henni
allt og hún lifði fyrir þau. Hún vildi
gera allt fyrir þau, sem hún megn-
aði. Þegar þau voru ung, gaf hún
þeim hinn fegursta fjársjóð, sem
nokkur móðir getur gefið. Hún
leiddi þau inn í dýrðarheim bænar-
innar. Hún kenndi þeim bænir og
vers, sem þau geymdu síðan í hjarta
sínu alla ævi og gátu síðan gripið
til hvenær sem var á lífsleiðinni.
Hún kunni líka ógrynni bænaversa
og sálma sem hún fór oft með, sér
og öðrum til blessunar.
Helga var mikil bænakona og
hún endaði hvern dag með því að
biðja fyrir börnunum sínum og fjöl-
skyldum þeirra. Þétta voru mörg
nöfn og engum var gleymt. Állir
voru fólgnir Drottni í bænum elsk-
andi móður. Einnig bað hún fyrir
öllum þeim, sem hún vissi, að leið
illa eða áttu erfítt og hún gaf þá
bestu gjöf, sem hún þekkti, en það
var bænin til Guðs á himnum.
Á kveðjustund reikar hugurinn
til baka og ég sé hana fyrir mér
unga að árum vestur á ísafjarðar-
djúpi, þar sem rætur hennar lágu.
Hún var stolt af því að vera Vest-
firðingur og af hinni ágætu Arnar-
dalsætt. Hún minntist oft á dvöl
sína í Grunnavíkurhreppi, þar sem
hún kynntist hinum merka presti
sr. Jónmundi Halldórssyni, en hún
bar mikla virðingu fyrir
honum og minntist oft
á hann með hlýjum orð-
um.
Hún átti gott heimili
hjá elskandi foreldrum,
sem allt vildu fyrir hana
gera. Það var sagt um
Halldór föður hennar,
að hann væri mikill öð-
lingur og sérstakur
ágætismaður, fallegur
og myndarlegur. En
sorginni kynntist Helga
ung, því að hún missti
móður sína 17 ára göm-
ul. Það var mikil sorg,
er hún lést á besta aldri.
Ég sé Helgu fyrir mér, þegar
hún kemur til Grundarfjarðar rétt
fyrir 1930 til að fara þar í vist.
Þessi unga og fallega stúlka vakti
athygli hvar sem hún fór og hún
kveikti eld í hjörtum ungu mann-
anna þar vestra. Heitastur brann
hann í hjarta unga bóndasonarins
á Hálsi. Það var Eggert Sveinsson
og þau Helga drógust hvort að
öðru og gengu í hjónaband. Börnin
þeirra urðu sex og Helga átti ellefu
barnabörn og sextán langömmu-
börn og hún var orðin langalan-
gamma tveggja barna.
Þau Helga og Eggert slitu sam-
vistir 1942, en héldu alltaf vináttu
sín á milli, sem fór vaxandi síðustu
árin. Eggert lést fyrr á þessu ári,
eða 19. febrúar, svo að þau systkin-
in hafa mátt sjá á bak báðum for-
eldrum sínum á skömmum tíma,
en við minnumst þeirra beggja með
miklum kærleika og djúpri þökk
fyrir allar þær góðu stundir, sem
við höfum átt með þeim.
Um tuttugu ára skeið bjó Helga
með Einari Jónssyni og var hann
henni ákaflega góður og nærgæt-
inn. Þau átti gott líf saman og fóru
nokkrum sinnum í utanlandsferðir
saman, m.a. að heimsækja dætur
Helgu, sem eru búsettar í Banda-
ríkjunum og fjölskyldur þeirra og
voru þessar ferðir Helgu til mikillar
gleði. Einar andaðist 31. maí 1977.
Síðusut árin dvaldi Helga á
Hrafnistu í Reykjavík og naut þar
góðrar umhyggju og hjúkrunar.
Þar var hlúð að henni af miklum
kærleika og erum við fjölskylda
hennar ákaflega þakklát starfsfólk-
inu á deild 3A og biðjum Guð að
blessa það í göfugu starfi.
Við horfum yfir farinn veg með
einlægu þakklæti í huga fyrir allar
samverustundirnar og allar gleði-
stundirnar. Það er ljúft að kveðja
yndislega góða konu, sem elskaði
fjölskyldu sína af öllu hjarta og
vildi gefa þeim allt, sem hún átti
og dýrmætustu gjöfína gaf hún í
elsku sinni og kærleika og í sínum
hreinu og tæru bænum, sem allar
voru helgaðar heill og hamingju
barnanna og fjölskyldna þeirra.
Guð blessi góða og hjartahlýja
konu.
Hjalti Guðmundsson.
Nú hverfur þú á braut, Helga,
tengdamóðir mín. Hvernig var að
fæðast á Vestfjörðum árið 1909
og alast þar upp? Þegar konur
hverfa úr þessum heimi á þeim
aldri sem Helga var er sjaldnast
stofnunum lokað vegna jarðarfara
eða margar opnur teknar undir
minningargreinar í blöðum. En
þetta er samt sú kynslóð sem ruddi
okkur brautina og varðaði veginn.
Konur unnu gjarnan „óæðri störf-
in“ svokölluðu og settu sjálfar sig
sjaldan í fyrsta sætið. Karlmennirn-
ir áttu að hafa sig í frammi og
hafa skoðanir á landsmálunum.
Þannig var tíðarandinn þegar
Helga ólst upp. Hún fæddist fyrir
vestan, en þaðan kemur gjarnan
kjarngott fólk. Hún var falleg
stúlka, svo laglég að líklegt er að
hún hefði komið til greina í fegurð-
arsamkeppni ef hún hefði fæðst á
öðrum tíma. En frá Vestfjörðunum
kom hún til Grundarfjarðar þar sem
hún sá draumaprinsinn sinn standa
á bryggjunni. Hann var í bláum
galla. Þessa sögu sagði hún mér
oft. Þetta var Eggert Sveinsson frá
Hálsi í Grundarfirði. Hann var
glæsilegur piltur eins og öll hans
systkini og allt hans ættfólk ber
með sér. Fram á síðustu stundu
gekk hann teinréttur, grannur og
glæsilegur og mætti til okkar um
jólin síðustu hress og kátur. Þá
spilaði hann við sonarbörn sín og
hló og spjallaði, en hann kvaddi
þennan heim aðeins fyrir nokkrum
mánuðum.
Helga og Eggert hafa verið fal-
leg hjón og að skoða gamlar mynd-
ir af þeim og börnum þeirra litlum
er eins og maður skoði myndir af
kvikmyndastjörnum. Helga og
Eggert eignuðust sex börn sem öll
eru á lífi. Þeim auðnaðist ekki að
ganga leiðina saman lengi en slitu
samvistir 1942. Það hefur kannski
ekki verið neitt sældarlíf að vera
orðin einstæð með sex börn eins
og það kallast í dag. Helga þurfti
að láta börnin í fóstur og fengu
þau öll gott.atlæti og eru hennar
afkomendur orðnir margir. Helga
var svo lánsöm að eiga góðan föru-
naut síðari árin, sem var Einar
Jónsson. Hann var vandaður maður
sem reyndist henni vel en féll frá
um aldur fram.
Börnin hennar Helgu voru alltaf
í fyrsta sæti. Aldrei kom hún svo
í heimsókn að hún gæfí ekki öllum
eitthvað. Krakkarnir okkar sátu
oftast í glugganum og biðu þegar
von var á Helgu ömmu í heimsókn.
Þegar Helga kom inn þyrptust þau
að henni og vildu fá sögu, vildu fá
pönnukökur og síðast en ekki síst
vildu þau að amma gisti um nótt-
ina. Öllum bænum þeirra varð hún
við, enda þekktu þau ekki annað.
Amma Helga signdi alltaf yfir
börnin þegar þau voru sofnuð. Því
gleymdi hún aldrei. Helga var góð
tengdamóðir að eiga að. Hún gerði
aldrei kröfur fyrir sjálfa sig, aðeins
fyrir aðra. Samband hennar og
barna hennar var óvenju hlýtt og
fallegt, þar bar aldrei skugga á,
enda reyndust þau henni öll vel og
voru ræktarleg við hana fram á
síðustu stundu.
Helga Ágústa Halldórsdóttir var
sönn í sinni trú og ást á fjölskyldu
sína. Hún var ekta og heiðarleg,
en yfirborðsmennska og tilgerð var
ekki til í hennar framgöngu. Þann-
ig manneskjur eru því miður ekki
á hveiju strái í dag.
Ég þakka tengdamóður minni
fyrir samfylgdina og allt það sem
hún var minni fjölskyldu. Jólin
verða ekki söm nú í ár þegar
tengdaforeldrar mínir eru báðir á
braut. Það er ekki tilviljun að þau
hverfa með svo stuttu millibili, það
er Guðs vilji. Nú munu þau á ný
hvíla hlið við hlið, en það var þeirra
beggja ósk að vera jarðsett þannig.
Síðustu andvörpin tók Helga í örm-
um sonar síns Sigurðar og hefur
það einnig verið æðri máttarhönd
sem því stjórnaði. Blessuð sé minn-
ing trúaðrar móður.
Elín Sigurvinsdóttir.
LEGSTEINAR
MOSAIK
Hamarshöfða 4
H.F.
sími 871960