Morgunblaðið - 25.11.1994, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 25. NÓVEMBER 1994 35
I
»
)
)
í
í
Vj
í
9
i

:
'
í
í
,
0
-+
annars 28 feta seglbát sínum til
Skotlands. í tilefni af langferðum
var hann útnefndur „Sæfari ársins“
af Siglingasambandi íslands. Auk
þess að vera keppnismaður í
fremstu röð var Ingi framarlega í
félagsmálum siglingamanna. Hann
var ritari Siglingasambands íslands
um skeið. Hann var í hópi stofn-
enda Kjölbátasambands íslands og
sat lengi í stjórn þess. Hann var
og virkur félagi í Siglingafélaginu
Ými í Kópavogi, þar sem hann sat
meðal annars í stjórn um tíma, en
auk þess gegndi hann mikilvægum
trúnaðarstörfum fyrir Siglingafé-
lagReykjavíkur, Brokey. Viku áður
en hann lést hafði hann einmitt
tekið að sér að hafa umsjón með
framkvæmdum við nýja félagsað-
stöðu Brokeyjar við Reykjavíkur-
höfn. Það er til marks um það álit
sem Ingi naut, að meðan hann lifði
kom enginn annar til greina í það
vandasama starf.
En þrátt fyrir allt þetta munu
siglingamenn fyrst og fremst sakna
Inga sem góðs félaga. Hann var
jafnan fyrstur manna á staðinn ef
taka þurfti til hendinni, hamhleypa
til verka og hvers manns hugljúfi
þótt hann gæti verið hvass ef hon-
um þótti að sér eða félögum sínum
vegið og ekki síður ef honum þótti
menn fara með fleipur. Það þoldi
hann afar illa, enda rökfastur mað-
ur sjálfur og fylginn sér. En hvern-
ig sem á stóð var alltaf stutt í hlát-
urinn og hann var einskis manns
óvinur til lengdar. Um leið og við
kveðjum Inga nú í hinsta sinn vott-
um við öðrum vinum hans og öllum
vandamönnum samúð okkar. Við
sem sigldum með og á móti Inga
vitum að missir þeirra er mikill.
Siglingafélagar.
Laugardaginn þann 12. nóvem-
ber barst okkur starfsmönnum á
YST sú sorgarfrétt að Ingi. S.
Asmundsson tæknifræðingur hefði
fundist látinn stutt frá heimili sínu
í Breiðholti.
Banamein hans var hjartabilun.
Okkur vinnufélagana setti hljóða
við þessa hörmulegu frétt og minn-
ingar um liðnar samverustundir við
störf og leik sóttu á hugann.
Ingi Sigurður Ásmundsson, en
svo hét hann fullu nafni, nam í
fyrstu vélvirkjun hjá vélsmiðjunni
Héðni hf. en sneri sér síðan að
tæknifræði og lauk prófi í þeirri
grein frá tækniskólanum í Álaborg
árið 1970 sem véltæknifræðingur.
1. nóvember sama ár hóf hann
störf á Verkfræðistofu Sigurðar
Thoroddsen í Reykjavík og vann
þar þannig í rétt 24 ár. Ingi varð
meðeigandi í VST hf. árið 1977.
Á verkfræðistofunni vann hann
ýmiskonar hönnunar- og eftirlits-
störf. Hönnun lagnakerfa í skóla-
hús, sundlaugar, sjúkrahús og
íbúðarhús var aðal starfsvið hans
fyrstu árin.
Síðan tóku við eftirlits- og hönn-
unarstörf við dælustöðvar Hitaveitu
Akrness og Borgarfjarðar, og Hita-
veitu Akureyrar auk hönnunar lagn-
akefa í stöðvarhús Kröfluvirkjunar.
Ingi var sem hönnuður gætinn
og nákvæmur og vann sín verk
óaðfinnalega og var gott til hans
að leita um ráð og leiðbeiningar á
sviði hans.
Á fyrstu starfsárum sínum á
stofunni var Ingi mikilvirkur í
starfsmannafélagi VST og vann
mikið starf við uppbyggingu á or-
lofssvæði VST í Skorradal.
Siglingaíþróttin varð þó fljótlega
aðaláhugmál hans og vann hann
mikið sjálfobðastarf fyrir siglinga-
íþróttina. Hann var einnig keppnis-
maður í siglingum og oftar en ekki
í einu af verðlaunasætunum í sigl-
ingakeppnum.
Hér á stofunni er Inga minnst
fyrir hans léttu lund. En glaðvær
og gáskafullur hlátur hans er nú
þagnaður og félagi jafnt innan stof-
unnar sem utan er horfinn á braut
allt of fljótt.
Við sendum ættingjum hans ein-
lægar samúðarkveðjur.
Félagar og vinir á Verkfræði-
stofu Sigurðar Thoroddsen.
KRISTRUN
NÍELSDÓTTIR
+ Kristrún Níels-
dóttir var fædd
á Akranesi 10. júní
1920. Hún andaðist
á Borgarspítalanum
20. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Níels Kristmanns-
son verkstjóri og
meðeigandi í fyrir-
tækinu Bjarni Ólafs-
son & Co. á Akra-
nesi og kona hans
Margrét Jónsdóttir,
Sveinssonar próf-
asts á Akranesi. Al-
systir hennar var
Sigríður Jónsdóttir, kjörmóðir
mín. Systkini hennar eru: Jón
Andrés, sem er látinn, og Mar-
grét, en Kristrún var yngst
þeirra. Hún giftist Ragnari Sig-
urðssyni, lækni, 10. júní 1943.
Börn þeirra eru: Sigurður, sál-
fræðingur, kvæntur Ingu Stef-
ánsdóttur, Ása Helga, leikkona,
hennar maður er Karl Gunnars-
son, og Andrés, sálfræðingur.
Útför Kristrúnar fer fram frá
Áskirkju í dag.
RÚNU, en svo var hún kölluð meðal
vina og vandamanna, hefí ég þekkt
frá bernsku. Hún ólst upp í foreldra-
húsum á miklu menningarheimili.
Níels átti gnótt íslenskra bóka, sem
óspart voru lesnar. Hann hafði mik-
inn áhuga á leiklist og tók þátt í
leikstarfi á Akranesi.
Hann var æruvert prúðmenni, við-
ræðugóður, víðsýnn og með fastmót-
aðar skoðanir, eindreginn sjálfstæð-
ismaður og ákafur bindindismaður.
Margrét kona hans var fyrirmynd-
arhúsmóðir og hafði sérstaklega
hlýtt og elskulegt viðmót og gerði
allt að góðu. Gestrisni var í fyrirrúmi
og mjög gestkvæmt.
Andrúmsloftið á þessu prýðisgóða
heimili lék um börnin, Rúnu sem var
yngst, Jón Andrés og Margréti.
Sumrin 1931-34 var ég ráðinn í
vinnu hjá Níelsi og bjó heima hjá
þeim hjónum. Unnið var myrkranna
á milli við hin margvíslegu störf því
alltaf var nóg að gera utan heimilis
sem innan. Við unglingarnir unnum
eins og aðrir og nutum þess þegar
hlé varð á til íþróttaiðkana, sund frá
Langasandi, knattspyrnu o.þ.h. Mikil
glaðværð og eindrægni ríkti meðal
okkar barnanna, í kristilegri góð-
hjartaðri umsjá sæmdarhjónanna
Níelsar og Margrétar.
Hann hafði góðan allstrangan aga
á sínu fólki og hafði ágætt lag á því
að láta mannskapinn lúta sinni hægl-
átu en þó ákveðnu stjórn.
Stundum lét hann okkur strákana
taka einhveija áhættu eða leysa ein-
hverja létta þraut til þess að stappa
í okkur stálinu, en allt hefur þetta
mikið uppeldisgildi. Sérhlífni var
honum fjarri skapi.
Hann átti traust vináttubönd við
ýmsa góðbændur í Borgarfirði og
stundum var farið í heimsóknir til
þeirra. Við_ unga fólkið fengum að
fara með. í fyrstu var ekið í bíl svo
langt sem komist varð, síðan haldið
á leiðarenda ríðandi.
Sumarið 1935 fórum við í eina
slíka ferð upp í Hvítársíðu og komum
að Bjarnarstöðum og Fljótstungu.
Þaðan fórum við unglingarnir í hellis-
ferð að skoða Víðgelmi undir leiðsögn
bræðranna Jóns og Páls Bergþórs-
sonar. í undirheimum hellisins
kynntumst við svartasta myrkrinu,
en bræðurnir leiddu okkur til Ijóssins.
Leiðir skildu, æskuárin voru að
baki. Rúna fór til náms í Húsmæðra-
skóla ísafjarðar og Margrét systir
hennar litlu síðar. Andrés settist í
Verslunarskólann og bjó hjá okkur
meðan námið stóð yfir.
Að loknu stúdentsprófi stundaði
ég ásamt bekkjarbróður mínum og
vini Ragnari Sigurðssyni nám við
læknadeild Háskóla íslands. Tókum
við upp á því að skreppa í skemmti-
siglingu til Akraness með Esjunni
einn fagran sumardaginn.
Þá hófust kynni þeirra Ragnars
og Rúnu, sem síðar varð til þess að
þau giftu sig er hann
hafði lokið kandidats-
prófínu.
Þau bjuggu um tíma
í mínu húsi og tókust
hin bestu kynni og vin- •
átta við Ragnhildi konu
mína og Rúnu og henn-
ar fjölskyldu.
Þegar Ragnar hafði
lokið framhaldsnámi í
nuddlækningum í
Stokkhólmi urðu fagn-
aðarfundir þegar við
árið 1949 komum heim
frá Kaupmannahöfn.
Allt síðan hefur þessi
vinátta haldist og ætið
farið vaxandi. Um marga aðra sam-
eiginlega vini okkar gildir hið sama
og þakka viljum við allt hið góða sem
okkur hefur áskotnast af ævarandi
vináttu á langri lífsbraut. Öll hin síð-
ari ár hefur Rúna átt við vaxandi
heilsubrest að stríða og að lokum var
svo komið að hún megnaði ekki að
rísa óstudd úr rekkju. Ragnar maður
hennar, börn og barnabörn hafa ann-
ast hana heima í þessum langvar-
andi veikindum og ekkert sparað til
þess að henni liði sem best og varð
ekki á betri umhyggju kosið.
Rúna var fríð kona, glaðlynd
greind og skemmtileg, föst í lund og
hafði ljósar og heilbrigðar skoðanir
á mönnum og málefnum. Hún var
einnig fyrirmyndar eiginkona og
húsmóðir, stjómaði sínu heimili með
glæsibrag og af rausn, en þau hjónin
vom ætíð samtaka í þeim efnum.
Leið því öllum vel á heimili þeirra,
er þáðu hlýjuna og vinsemdina er
þeir nutu.
Hún lét mann sinn og böm njóta
hins besta í lífinu með ást sinni og
umhyggju fyrir þeim.
Þeirra er missirinn og allra vin-
anna.
Blessuð veri minningin um hana.
Bjarni Konráðsson.
Fullir af þakklæti og ást langur
okkur til að kveðja þig í dag, elsku
amma.
Við emm svo ríkir að hafa átt þig
að. Gjafmildin þín var takmarkalaus.
Alltaf að hugsa um aðra — um okk-
ar hamingju og framtíð. Og manstu
þegar þú og afi komið að heimsækja
okkur á meðan við bjuggum í Dan-
mörku og hamborgarinn flaug út úr
brauðinu og tómatsósan skvettist í
allar áttir — manstu og þú fékkst
hláturskast — ætlaðir ekki að geta
hætt og smitaðir alla. Gleðin þín var
svo gefandi. Já, og manstu þegar
við komum heim úr skólanum og þú
beiðst með jólakökuna — ilmurinn
fannst alveg út á horn. Og svo þegar
fæturnir gátu ekki lengur borið þig
var samt alltaf hægt að leita til þín.
Þú hlustaðir og miðlaðir okkur af
hlýjunni þinni. Litli bróðir fékk að
skríða allt í kringum þig og núna
spyr hann hissa af hvetju hann geti
ekki hitt þig þar sem þú ert núna.
Hann skilur það seinna og þá veit
hann líka það sem við vitum — að
við hittumst öll aftur hjá Guði.
Elsku amma, orðin verða svo fá-
tækleg en samt er hjartað fullt. Og
í þögninni sendum við orð hjartans
til þín fullvissir um að þau nái til
þín, elsku amma.
Við kveðjum þig með þakklæti og
biðjum Guð að geyma þig.
Barnabörnin þín á Sporðagrunni,
Funi, Dagnr og Logi.
' Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H)
í dag er til moldar borin góð vin-
kona mín og kær frænka barna
minna og eiginmanns, Kristrún Ní-
elsdóttir.
Lífshlaup hennar spannaði 74 ár.
Rúna hitti ung Ragnar sinn og bund-
ust þau ævilöngum tryggðaböndum.
Hjá þeim hjónum var hjartahlýja og
gestrisni í fyrirrúmi og yljaði öllum
þeim er þar bar að garði. Hjá þeim
nutu börnin mín ástríkis og oft var
talað um „ömmu Rúnu frænku“.
Alltaf voru átthagarnir ofarlega í
huga Rúnu og fylgdist hún vel með
lífinu þar. Eftir að hún stofnaði heim-
ili í Reykjavík var fastur liður hjá
henni að koma í smá „afslöppun" upp
á Skaga eins og hún orðaði það. Kom
hún þá gjaman í miðri viku og heim-
sótti vinkonumar en Ragnar kom eft-
ir vinnu á föstudegi og saman spáss-
ereðu þau hönd í hönd upp Skagann
og litu inn hjá ættingjum og vinum.
Starfsvejdvangur Rúnu var alla tíð
innan veggja heimilisins — þar réð
hún ríkjum. Oft heyrði ég Ragnar
segja; „Hún Rúna mín veit þetta.“
Jafnframt fullyrti hann að hún Rúna
hans hefði byggt húsið þeirra á
Sporðagrunninu.
En Ragnar launaði þetta allt með
því að halda enn fastar í hönd Rúnu
sinnar síðustu árin heima á Sporða-
gmnn þegar veikindi sóttu á og gaf
henni allan þann styrk sem hann
mátti.
Vinirnir uppá Skaga voru henni
kærir og gleymdu þeir henni ekki
þó hún væri rúmföst síðustu 4 árin.
Heimsóknir og kveðjur þaðan glöddu
hana mikið.
í síðustu heimsókn minni á Sporða-
gmnn sá ég lítinn ömmustrák hlaupa
að rúmi hennar til að gefa henni koss
og var það dæmigert um það hve
börn hændust alla tíð að henni.
Ég of fjölskylda mín þökkum fyrir-
s'amfylgdina og allt sem hún gaf
okkur og kenndi. Blessuð sé minning
góðrar konu.
Yndi er að eiga
ást og fórnarblóð,
þín margir sakna mega
er meta verkin góð.
Þér ég þakkir færi
þín var kynning hlý.
Vík nú, vinur kæri,
verksvið inn á ný.
(G.K.)
Brynja.
Sumarið 1955 fluttu fyrstu íbú-
arnir í Sporðagmnn. Nýja hverfið
var byggt í holtinu neðan undir dval-
arheimili sjómanna sem þá var að
rísa eins og höll sem gnæfði yfir
götumar tvær, Selvogsgrunn og
Sporðagmnn. í grenndinni vom
Hringsjá, Jaðar og Reykir og standa
tvö síðast nefndu húsin enn. Og það
rauk úr þvottalaugunum í fjarska.
Holtið var stórgrýtt og þar lékum
við okkur í síðastaleik á steinum eða
í mun glæfralegri leikjum sem fólust
í því að eltast við hvort annað í stil-
lönsum bygginganna og stökkva
fram af í mjúka sandbingina. Frelsið
var ótakmarkað og þegar við urðum
örlítið stærri gengum við inn í Vatna-
garða, klifmðum í gömlum skipum
eða skoðuðum undur fjömnnar. Nú
eru Vatnagarðarnir horfnir undir
Sundahöfn.
Kristrúnu Níelsdóttur kynntist“ég
fyrir tæpum fjörutíu árum, en þá
urðum við Ása dóttir hennar bestu
vinkonur við fyrstu kynni. Heimilið
í Sporðagrunni 17 var einstakt, þar
var ég heimagangur mestan hluta
bernsku minnar og þar áttu bræður
mínir einnig öruggt og gott athvarf.
Hlýja og léttleiki einkenndi samskipt-
in innan fjölskyldunnar, ekki síst við-
mót hjónanna Ragnars og Rúnu
hvort við annað. Ragnar vann
óvenjulangan vinnudag utan heimil-
is, en Rúna var heimavinnandi eins
og flestar mömmurnar í götunni. Ég
var ævinlega velkomin á heimilið á
hvaða tíma sólarhrings og Rúna átti
alltaf eitthvað næringarríkt og gott
til í eldhúsinu. Og svo hló hún þess-
um heita, dillandi hlátri, þessi
greinda, skapmikla kona, sem um-
vafði okkur börnin öryggi.
Sami léttleikinn mætti mér uppi á
Skaga, á heimili Nielsar afa Ásu og
Möggu móðursystur hennar. Húsið á
Skaganum stóð vestast á nesinu,
reisulegt og dálítið dularfullt. Það var
ævintýri líkast þegar við Ása fórum
árlegar ferðir okkar upp á Akranes
með hinni glæsilegu Akraborg.
í sorg og i gleði reyndust Rúna
og Ragnar okkur systkinunum betur
en nokkur orð fá iýst. Fyrir það vil
ég þakka um leið og ég sendi Ragn-
ari, Möggu, Sigga, Asu, Adda og
fjölskyldum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ingibjörg Broddadóttir.
Handryksugur
Straujárn
H rauöristat
K afm a g n s h n íJ a r
K affi A ö n n u r
r. w
a a — Ju Sl j. * X B X. & t
IB iii
JS

Gerð:
1.700,-
Gerð
3871
Kr
1.880,-
F á s t u in land allt
Öll verð m7ö7o stgr.afsl.
EINAR
FARESTVEIT
&C0 hf
Gerð: Kr.
BA 3243. a 3.780,-
Borgartúni 28, sími 622900
Gerð: Kr.
AT2580. a a 2.260,-
Gerð: Kr.
WA2170.A A 3.790,-
1.890,-
Gerð:
EM
Raftækin
renna út