Morgunblaðið - 20.01.1995, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 20. JANÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
LILJA
KARLSDÓTTIR
+ Lilja Karlsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 6. júní 1947. Hún
lést á Landspítalan-
um 12. janúar sl.
Foreldrar hennar
voru Karl Péturs-
son, f. 18. mal 1913,
d. 20. mai 1989, og
Jóhanna Gísladóttir,
f. 1. apríl, 1917, d.
30. desember 1988.
Systkini hennar eru
María Elsa, Hrafn-
hildur og Karl Jó-
hann. Lilja var gift
Sigurði Guðmunds-
syni, f. 3. nóvember 1944. Þau
eignuðust einn son, Guðmund
Gísla, f. 1. mars 1965. Kona
hans er Linda Rós Guðmunds-
dóttir, f. 16. maí 1965, og eiga
þau eina dóttur, Lilju Dögg, f.
17. desember 1991, og dreng,
f. 18. janúar 1995. Útför Lilju
fer fram frá Askirkju í dag.
Ég dey og ég veit, nær dauðann að ber,
ég dey, þegar komin er stundin,
ég dey, þegar ábati dauðinn er mér,
ég dey, þegar lausnin mér hentust er
og eilífs lifs uppstretta er fundin.
(Stefán Thorarensen)
Sú harmafregn barst mér síðla
dags hinn 12. janúar sl. að hún
vinkona mín væri dáin. Hversu dug-
leg sem Lilja var, þá bar sjúkdómur-
inn hana ofurliði. Ég kveið alltaf
fyrir að hringja í hana, en það var
hún sem styrkti mig, því þessi ein-
staka kona stóð alla tíð í þeirri trú
að nú væri sjúkdómurinn horfinn
og hún yrði heilbrigð á ný. „En
þeir _sem guðirnir elska deyja ung-
ir.“ Ég er sannfærð um það að Lilja
hefur verið burtkölluð til að sinna
störfum annars staðar. Við ræddum
oft um lífíð og tilveruna hvað biði
okkar fyrir handan. Báðar. vorum
við fullvissar um að það væri ekki
bara þetta líf, heldur væri okkur
ætiað framhaldslíf á öðrum stöðum
þar sem við gætum látið gott af
okkur leiða. Eg efast ekki um að
Lilju er ætlað að sinna einhvetju
ákveðnu verki og ekki í vafa um
að hún mun leysa það örugglega
mjög vel af hendi eins og hún gerði
með alla hluti í okkar tíma og rúmi.
Ég bið góðan Guð að styrkja Sigga,
Gumma, Lindu, litlu Lilju Dögg og
aðra aðstandendur í
sorginni.
Þín vinkona,
Bella.
Við systkinin viljum
með þessum sálma-
versum þakka elsku
Lilju okkar fyrir allt
sem hún hefur gert
fyrir okkur í gegnum
árin.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Siggi, Guðmundur, Linda
og Linda Dögg, Guð styrki ykkur
í sorginni. Kveðja.
Lilian og Frank, Lúxemborg.
Mig langar til að minnast með
örfáum orðum kærs starfsfélaga
míns, Lilju Karlsdóttur, sem nú er
fallin frá langt um aldur fram. Það
var síðastliðið sumar sem Lilja
greindist með þann sjúkdóm sem
ekki varð við ráðið. En eins og fleiri
lifði ég alltaf í voninni um að Lilja
kæmist yfir þetta og kæmi aftur
til starfa.
Árið 1988 kom ég til starfa hjá
Hug hf. þar sem Lilja vann. Með
okkur Lilju tókst strax hin besta
vinátta. Lilja var einstaklega þægi-
leg og hæfileikarík manneskja og
frábær bókhaldari. Alltaf var hægt
að leita til hennar, og af þolinmæði
hafði hún nóg. Það var sama hvað
hún tók sér fyrir hendur, að hekla,
pijóna, sauma eða garðvinnu, allt
var aðdáunarvel gert.
Lilja giftist ung eftirlifandi
manni sínum Sigurði Guðmunds-
syni. Þau eignuðust einn son, Guð-
mund, sem býr á Norðfirði ásamt
unnustu sinni, Lindu, og dótturinni
Lilju Dögg, sem var augasteinn
ömmu sinnar. Guðmundur og Linda
eiga von á öðru barni sínu um þess-
t
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma, langamma og
langalangamma,
HALLDÓRA KRISTÍN ÞORKELSDÓTTIR,
Austurbraut 2,
Kelfavík,
áður Seljavegi 7,
Reykjavík,
andaðist í Keflavíkurspítala miðvíkudaginn 18. janúar.
Ásdis Óskarsdóttir, Jóhannes G. Jóhannesson,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Lokað
Véladeild og raftæknideild verða lokaðar í dag,
föstudaginn 20. janúar, kl. 13-16, vegna jarðarfarar
LIUU KARLSDÓTTUR.
Fálkinn,
Suðurlandsbraut 8,128 Reykjavík.
Lokað
Lokað eftir hádegi í dag vegna jarðarfarar
ÖLDU MAGNÚSDÓTTUR.
Fotoval,
Skipholti 50b.
MINNINGAR
ar mundir. Það eru ekki nema tæp
fimm ár síðan Lilja og Siggi fluttu
í húsið sitt í Efstasundi, æskuheim-
ili Lilju. Þar hafa þau unnið hörðum
höndum við að breyta og lagfæra,
og sáu fram á að á næstu árum
gætu þau notið þessa erfiðis síns.
Lilju er sárt saknað af vinnufé-
lögum sínum, en mestur er söknuð-
urinn hjá fólkinu hennar. Um leið
og ég kveð kæran starfsfélaga og
vin sendum við hjónin Sigurði, fjöl-
skyldu hans og öðrum ættingjum
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Anna Kristjánsdóttir.
Kveðja frá samstarfsmönnum
Það hefur vafalítið verið sérkenni-
legt samfélag sem blasti við Lilju
þegar hún hóf störf hjá Hug hf. á
fyrri hluta ársins 1987. Fyrirtækið
var þá nýorðið eins árs, drifið áfram
af nokkrum áhugasömum einstakl-
ingum sem fannst tíma sínum betur
varið í annað en bókhald og önnur
skrifstofustörf. Lilja var ráðin til að
sjá um öll fjármál fyrirtækisins.
Starfíð var afar lauslega skilgreint
og því • féíl það í hennar hlut að
móta það og koma skipulagi á þessi
mál í fyrirtækinu á næstu misserum
og árum.
Að ráða starfsmann er vanda-
samasta verk hvers stjórnanda.
Þetta á einkum við í litlu fyrirtæki
sem er í mótun og sambýli einstak-
linganna mjög náið. Lilja var elst
okkar og raunar eini kvenmaðurinn
framan af. Mér var ljóst frá fyrsta
degi að Lilja bar með sér inn í fyrir-
tækið þekkingu og reynslu úr at-
vinnulífinu sem reyndist ómetanleg
á þessum fyrstu árum. Hún gekk
að hvetju verki af æðruleysi og fór
ekki frá því fyrr en hún hafði feng-
ið fullan botn í það. Hún var mjög
fljót að tileinka sér nýja hluti og
var síleitandi leiða til að vinna verk-
efni á hagkvæmari hátt. Lilja varð
smám saman „móðirin" í þessu sam-
félagi og til hennar leitað með ótal
vandamál sem sum hver tengdust
fyrirtækinu óbeint.
Lilja kom til starfa í fyrirtækinu
á uppgangstímum. Þensla var í þjóð-
félaginu og þetta unga fyrirtæki fór
ekki varhluta af því. En veður skip-
ast skjótt í lofti. Strax á árinu 1988
fór að halla undan fæti í rekstrinum
og grípa þurfti til aðgerða til að
forða stóráföllum. Enn komu eigin-
leikar Lilju í ljós. Hún var bæði
reiðubúin að leggja á sig mikla vinnu
og taka sjálf beinan þátt í að leggja
fyrirtækinu lið á þessum erfiðlei-
katímum. Alltaf gekk hún til verk-
anna af sama æðruleysinu og ég
þykist raunar vita að þessi eiginleiki
hennar er sá sem gerði henni lífið
bærilegra í glímunni við erfiðan
sjúkdóm á síðasta hálfa árinu.
Lilja var góður félagi og vinur
og naut þess að vera í góðum hópi.
Seint mun okkur líða úr minni vel
heppnuð ferð starfsmanna og maka
til Édinborgar fyrir nokkrum árum.
Lilja og Siggi léku þar á als oddi
og nutu þess að vera saman í fal-
legri borg í glöðum hópi.
Við sjáum nú á bak einstökum
samstarfsmanni og vini. í okkar hóp
hefur verið höggvið skarð sem verð-
ur vandfyllt. Minning hennar mun
lifa á meðal okkar.
Við vottum Sigurði eiginmanni
Lilju, syni þeirra, barnabami og
öðrum aðstandendum innilega sam-
úð okkar. Guð gefi þeim styrk í
sorginni.
Gunnar Ingimundarson.
Kveðja frá kvennakór SFR
Það var góður fengur fyrir okkur
kórkonur þegar Lilja og systir henn-
ar Hrafnhildur hófu að syngja með
okkur á síðasta ári. Þær voru mjög
samhentar, músíkalskar, tónvissar
og fljótar að læra texta.
Lilja var ekki aðeins við sönginn
kennd, heldur lék hún einnig á
harmonikku. Hún kom alltaf með
okkur þegar við vorum að syngja á
mannamótum og undir það síðasta
lét hún sig ekki vanta þó sárþjáð
væri orðin.
Við þökkum henni góð kynni og
sendum samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu hennar.
Aðalheiður og Margrét.
+ Alda Magnús-
dóttir fæddist í
Reykjavík 25. febr-
úar 1943. Hún lést
á heimilis sínu að-
faranótt 20. janúar
síðastliðins. For-
eldrar hennar voru
Magnús Guðmunds-
son bóndi og Kristín
Jónsdóttir frá Ira-
felli í Kjós. Systkini
Öldu eru Lilja, f. 7.
ágúst 1930, Svava,
f. 9. september
1931, og Bergur, f.
25. janúar 1935.
Alda lauk landsprófi í Reykja-
vík og stundaði eftir það nám
við Húsmæðraskólann á Var-
malandi. Hinn 5. desember
1964 giftist Alda Gunnari Borg,
f. 10. september 1942. Synir
þeirra eru Emil Borg, f. 22.
nóvember 1965, og Þórir Borg,
f. 29. desember 1968. Sambýlis-
kona Þóris er Agnes Hauks-
dóttir. Dóttir þeirra er Sara
Indriðadóttir.
Útför Öldu fer fram frá Sel-
jakirkju í dag.
Mín kæra vinkona.
Mér er efst í huga nú að þakka
fyrir mig. Þakka fyrir allar stund-
irnar sem við áttum saman. Það
er svo margs að minnast þó ekki
séu liðin mörg ár frá því að við
kynntumst, þá höfum við snúist í
heilmiklu saman. í kvenfélaginu,
bæði í stjóm og utan, þar sem þú
varst mjög ötul og vannst af mik-
illi samviskusemi og af ánægju þau
verk sem þú tókst að þér og ófáar
eru ljósmyndirnar sem til eru hjá
félaginu þar sem þú gættir þess á
tímabili að mynda hinar ýmsu uppá-
komur þar. Þar lagði maðurinn þinn
sitt af mörkum einnig. Einnig í kór
kvenfélagsins, sem stofnaður var
fyrir fáum árum og þú varst þar
fyrsti ritarinn.
í þessu samstarfi þróaðist vinátt-
an milli okkar og ég er þakklátust
fyrir hana og afar stolt yfir því að
hafa átt þig að vini, því þú varst
einstök manneskja.
Oft fórum við út að ganga sam-
an. Þú varst mikill náttúruunnandi
og við emm búnar að ganga Breið-
holtið margsinnis þvers og kmss,
Elliðaárdalinn og Vatnsendahæðina
og einu sinni fómm við í sveitina
þar sem þú varst alin upp. Við sett-
umst gjaman niður á steina eða í
grasið og röbbuðum saman um lífið
og tilvemna, fjölskyldumar okkar
og væntingar bamanna. Þér varð
tíðrætt um litlu ömmustelpuna þína
og barst hag hennar mjög fyrir
bijósti. Það era þessi samtöl okkar
sem mér em svo minnisstæð því
það var sem þú værir skör hærra
staðsett í hugsanagangi og öllu
tali og þó fylgdi einatt þessi góðlát-
lega kímni sem var svo einkennandi
fyrir þig og stutt var í hláturinn.
Mér fannst, eftir hvern okkar
fund ég verða ögn betri manneskja,
mér leið vel, var rórri í skapi og
leit allt veraldarvafstrið svolítið
mildari og jákvæðari augum. Þann-
ig vom áhrifin frá þér, þannig get
ég best lýst þér. Það var mannbæt-
andi að umgangast þig. Og hetjuleg
baráttan við þennan andstyggilega
sjúkdóm sem heltók þig á örstuttum
tíma, hún skerpti aðeins karakter-
línurnar, þú breyttist ekki hætis hót
í veikindunum, alltaf sama rósemin,
alltaf sama bjartsýnin og glettnu
tilsvörin allt til enda.
En nú held ég að þér þyki nóg
komið af hrósyrðum svo ég hef
þetta ekki lengra þó ég gæti haldið
áfram á sömu nótum lengi enn.
Elsku Alda, þakka þér fyrir sam-
fylgdina, ég sakna þín sárt en mér
er ekki vorkunn svo rík er ég og
lánsöm að hafa átt vináttu þína.
Ég mun halda sambandinu við fólk-
ið þitt og fylgjast með litlu Söru.
Vertu sæl að sinni.
Elsku Gunnar, Emil, Þórir, Agn-
es, Sara og aðrir að-
standendur, mínar
innilegustu samúðar-
kveðjur.
ísabella
Með örfáum orðum
vil ég minnast góðs
félaga, Öldu Magnús-
dóttur, sem látin er
langt um aldur fram.
Kynni okkar Öldu hó-
fust í Kvenfélagi Selja-
sóknar 1989, er hún
var í fjáröflunamefnd
í stjórnartíð minni. Þar
áttum við gott sam-
starf. Alda var ein af þeim konum
er ávallt var hægt að stóla á og
treysta fullkomlega fyrir því er hún
tók að sér. Hún gekk til allra starfa
með jákvæðu hugarfari. Við stóðum
saman ásamt fleiri konum að stofn-
un kvennakórs er hlaut nafnið
„Syngjandi seljur". Þar kom einnig
í ljós hversu traustur félagi hún
var. Alda var jákvæð og heilsteypt
kona. Koma upp í huga minn orð
hennar er við töluðumst við.í síma
skömmu fyrir andlát hennar hversu
jákvæð hún var er ég spurði um
heilsu hennar. „Ég þarf ekki að
kvarta, ég get bæði borðað og sof-
ið.“
Ég kveð að sinni, kæra Alda.
Megi góður guð vaka yfir þínum
nánustu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
(V. Briem.)
Guðríður Guðbjartsdóttir.
Það er komið að leiðarlokum.
Baráttan við illvígan sjúkdóm hef-
ur tapast og mann setur hljóðan
og spyr sig á stundu sem þessari
hver stjórni því að góð kona á
besta aldri og í fullu fjöri er svo
skyndilega burt kölluð frá sínum
nánustu ástvinum.
Eitthvað hlýtur þar að liggja að
baki, e.t.v. eru henni ætluð önnur
og verðugri verkefni, þangað sem
för hennar er nú heitið.
í dag kveðjum við kæra vin-
konu, Öldu Magnúsdóttur, sem við
hjónin kynntumst fyrir um fimmt-
án ámm, er við fluttum í Hálsasel-
ið.
Eftir því sem árin liðu myndað-
ist góður kunningsskapur og vin-
átta milli fjölskyldna okkar. Á
þessum árum var ýmislegt
skemmtilegt gert, ótal minningar
koma upp í hugann. Að frumkvæði
Öldu og Gunnars var t.d. orðin
hefð fyrir því að fara í Jónsmessu-
göngu ár hvert, þá var grillið tekið
með og þess notið að vera úti í
náttúmnni fram eftir nóttu.
Alda var einmitt einstakt nátt-
úrabam og hafði yndi af allri úti-
veru. Hún skokkaði reglulega sér
til gamans og heilsubótar, oft
marga kílómetra á dag og setti sér
það mark, eitt sinn ekki alls fyrir
löngu, að hlaupa hálft Reykjavík-
urmaraþon um fimmtugt.
Aida hafði mikinn áhuga á garð-
rækt og mátti glöggt sjá það á
garðinum þeirra, en þar átti hún
margar ánægjustundir við að fagra
hann og endurbæta. Hún var mjög
fróð um tegundir og heiti plantna
og oft var skipst á upplýsingum
og fróðleik varðandi garða okkar.
Við fráfall Öldu er höggvið stórt
skarð, sem erfitt verður að fylla,
því vandaðri og elskulegri konu
höfum við vart, kynnst.
Við viljum þakka góðri vinkonu
fyrir ánægjulegar samverustundir
á liðnum árum, vinkonu sem við
eigum eftir að sakna mikið. En
mestur er missirinn og söknuður-
inn hjá Gunnari, Emil og Þóri svo
pg Söm litlu, sem kom inní líf
Öldu sem nýr sólargeisli fyrir
skemmstu.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
Gunnar, Emil og Þóri svo og aðra
ALDA
MAGNÚSDÓTTIR