Morgunblaðið - 20.01.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 20. JANÚAR 1995 33
MINNINGAR
ástvini Öldu í þessari miklu sorg
og sendum þeim okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Öldu Magn-
úsdóttur.
Rannveig og Bjarni.
Kveðja frá kórfélögum
Í dag kveðjum við góða konu og
traustan félaga, Öldu Magnúsdótt-
ur. Það er stórt skarðið, sem Alda
skilur eftir í hópi okkar söngfélag-
anna. Hún hefur starfað með kórn-
um frá stofnun hans og átti mikinn
þátt í að efla hann og móta. Hún
tók hlutverk sitt alvarlega og skil-
aði því af vandvirkni og samvisku-
semi. Öldu þótti vænt um kórinn
sinn, sem sést best á því hve marg-
ar ljósmyndir eru til af kórnum við
hin ýmsu tækifæri, sem Gunnar
eiginmaður hennar tók, og eru þær
okkur sem dýrmætar minningar.
Veikindum sínum tók hún af æðru-
leysi og bjartsýn og ótrauð mætti
hún á kóræfingar þó fársjúk væri,
meðan kraftar entust.
Við þökkum Öldu samleiðina og
minningin um góða konu mun lifa.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu eftir þér í sárum trega
þá blómgast enn og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
I (T. Guðm.)
| Gunnari, sonum og öðrum að-
standendum vottum við innilegustu
samúð. Guð styrki ykkur í sorg
ykkar.
Seljur.
Af öllum þeim gæðum
sem okkur veitir
viturleg forsjá
til ánægjuauka
er vináttan
dýrmætust.
(Epikuros)
Það var á björtum septemberdegi
haustið 1962 að fjörutíu og tvær
ungpíur víðsvegar að af landinu
stefndu til Húsmæðraskólans að
Varmalandi í Borgarfirði. Eflaust
bærðust ýmsar tilfinningar í brjóst-
um þeirra, tilhlökkun að takast á
við námið, kvíðablandin eftirvænt-
ing, hvernig myndi þessi hópur
samlagast á komandi vetri í því til-
tölulega einangraða samfélagi sem
heimavistarskóli í sveit var. En sá
kvíði reyndist ástæðulaus. Þetta var
góður og glaðvær hópur sem fljót-
lega sýndi að hann var sjálfum sér
nógur bæði í starfí og leik.
Eftir brottför frá Varmalandi
kom fljótlega í ljós að margar yrðu
á höfuðborgarsvæðinu næsta vetur
bæði vegna búsetu og vinnu. Því
var ákveðið að stofna saumaklúbb
til að halda utan um hópinn sem
svo vel hafði náð saman í skólanum.
I þrjátíu ár höfum við haldið hóp-
inn. Mismunandi margar hveiju
sinni eftir aðstæðum hverrar og
einnar en alltaf fastur kjarni. Kjarni
sem alltaf er til staðar og sem skóla-
systur okkar af landsbyggðinni geta
alltaf gengið að. Það er því erfíð
tilhugsun og óendanlega sár að nú
hefur fýrsta skarðið verið höggvið
í kjarnann, þegar við í dag kveðjum
Öldu Magnúsdóttur sem lést hinn
13. þ.m. svo langt um aldur fram.
Hún Alda okkar var þessi stað-
fasta persóna sem tilheyrði innsta
kjamanum. Henni var sérstaklega
umhugað að halda hópnum saman
og það var eitthvað sérstakt ef hún
mætti ekki í saumaklúbb. Alda
hafði einstaklega heilsteypta skap-
gerð, það sást best á því hvernig
hún tókst á við veikindi sín. Hún
sýndi slíkan sálarstyrk og æðru-
leysi að aðdáun vakti. Hún gaf
okkur svo mikið sem við munum
aldrei gleyma.
Elsku Alda, að leiðarlokum vilj-
um við af öllu hjarta þakka þér
samverustundirnar gegnum árin.
Við emm ríkari að hafa átt þig og
vináttu þína.
Gunnar, Emil og Þórir, við send-
um ykkur og öðrum aðstandendum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og vonum að minningin um elsku-
•ega konu sefi sorg ykkar.
Saumaklúbburinn.
STEINUNN LILJA
BJARNADÓTTIR CUMINE
+ Steinunn Lilja
Bjarnadóttir
Cumine, söngkona
og leikari, fæddist
á Akranesi 15. febr-
úar 1923. Hún lést
í London á annan
dag jóla, tæplega
72 ára að aldri. For-
eldrar hennar voru
Bjarni Hallsteins-
son, f. 4. 1. 1891 í
Litlu-Fellsöxl í
Borgarfirði, en
kenndur við Skor-
holt, drukknaði í
Sandgerði 30. 1.
1925, mikill söngmaður og
hermikráka, og Geirþrúður
Kristjánsdóttir, f. 5. 4.1883, frá
Haukabrekku við Ólafsvík.
Systur Steinunnar voru tví-
burasysturnar Kristbjörg, og
Hallbjörg, f. 11. 4. 1915. Krist-
björg er látin, en hún bjó í
Englandi og var gift enskum
manni, Cyril Hatton. Hallbjörg,
sem er söngkona og leikari, er
gift Fisher Nielsen lyfjafræð-
ingi og skemmtikrafti. Þær
systur áttu hálfbróður, sam-
mæðra, Kristján Má Þorsteins-
son. Hann er látinn.
Steinunn varð snemma þekkt
ÞAÐ VAR á miðri jólahátíðinni að
það barst sú fregn til mín að hún
amma í London væri dáin. Kom
þetta eins og þruma úr heiðskíru
lofti, því ég var nýbúin að dvelja
hjá henni síðastliðið haust. En allir
deyja einhvern tíma, bara misjafn-
lega fljótt.
Það gustaði af henni ömmu hvar
sem hún var, þessari kraftmiklu
konu. Hún var jafn hlý eins og sól-
in og jafn traust eins og kletturinn
í sjónum. Ég átti ekki margar sam-
verustundir með henni vegna bú-
setu hennar í Englandi. Komst ég
þó til hennar í vikudvöl íyrir tveim-
ur árum og svo aftur núna í haust.
Þessar heimsóknir voru ógleyman-
legar og dýrmætar fyrir mig. Hún
amma var ekki feimin að sýna þeim
samúð sína sem henni þótti vænt
um, var alltaf að faðma mig og svo
Dagga sinn á eftir sem hún elskaði
svo heitt. Þau voru svo sæt saman,
svona pínulítil og orðin roskin. Hún
fékk þá ósk uppfyllta að deyja á
undan Dagga því hún sagði alltaf
að hún gæti ekki lifað án hans.
Amma sagði ætíð skoðun sína
án þess að tala undir rós, kom beint
að efninu og talsmátinn var ekki
alltaf fágaður. Hún þoldi ekki snobb
og annan flottræfilhátt hjá fólki og
þessa upphefð kóngafólksins á Eng-
landi. Hún vildi að fólk kæmi sér
áfram á eigin verðleikum og dugn-
aði og sýndi hvað .í því byggi og
væri stolt af því. Sagði hún við mig
eitt sinn: „Aslaug, ég æli þegar ég
sé drottninguna." Amma talaði oft
um að þessari og hinir væru smá
klikkaðir, en það var ekki illa meint
hjá henni. Að hennar áliti var alltaf
hægt að finna eitthvað gott við alla
þrátt fyrir að þeir væru smá klikk-
aðir. Ospör var hún að segja mér
hve henni þótti vænt um mig og
strákana sína, en hún hafði mjög
miklar áhyggur af því hvað við
eyddum miklum peningum í ein-
hvern óþarfa eins og Islendingum
er einum lagið í London.
Margir íslendingar dvöldu hjá
henni um skemmri eða lengri tíma
því hún leigði út herbergi í íbúðinni
sinni um þónokkurt skeið, og hélt
þetta fólk sambandi við hana alla
tíð eftir dvölina hjá henni. Hafði
hún yndi af að vera með þessu fólki
og hjálpa því oft í ýmiss konar
vandamálum og erfiðleikum sem
gátu komið upp. Sáluhjálp Steinku
kom sér oft vel þá. Henni þótti afar
vænt um þetta fólk sem var í flest-
um tilfellum svo ungt að hún gat
verið móðir þess og var það á sinn
hátt því hún lét ekkert afskipta-
laust sem var innan hennar veggja
fyrir söng og leik,
kom fram ásamt
Hallbjörgu systur
sinni og lék í ýms-
um revíum og leik-
ritum. Hún stund-
aði nám við Royal
Academy of Dra-
matic Arts í London
árin 1946-50 og
útskrifaðist þaðan
með mjög góðum
vitnisburði. Að
námi loknu fluttist
hún til Islands og
giftist Alfreð Krist-
inssyni. Þau skildu.
Synir þeirra eru Bjarni Geir,
f. 30. 5. 1951, kvæntur Herdísi
Björnsdóttur, og eiga þau eitt
barn auk þess sem Bjarni átti
eitt barn fyrir, og Kristinn
Halldór, f. 4. 3. 1958. Hann á
fimm börn.
Steinunn fluttist á ný til
London árið 1967, þar sem hún
giftist eftirlifandi eiginmanni
sínum, Douglas Cumine, og
bjuggu þau í Kensington.
Minningarathöfn um Stein-
unni verður í Dómkirkjunni í
dag, en útför hennar fór fram
frá Golden Greens Chappel í
London 7. janúar.
eins og mæðrum sæmir.
Amma var ákaflega stolt af því
að vera leikkona og greinilega hafði
hún haft yndi af því að leika sér á
árum áður og var hún ein af fýrstu
leikkonum Þjóðleikhússins þegar
það var opnað. En hún var einnig
góð söngkona og var allvel þekkt
fyrir það hér á landi en henni þótti
ekki neitt merkilegt við það og tal-
aði sjaldnast um það. Hún var ákaf-
lega glæsileg ung kona, dökkhærð
með sérstaka andlitsdrætti og
sterkt bros. Það var alveg hægt að
sjá hversu myndarleg hún hafði
verið ung að árum þó ellin hefði
færst yfír og hún orðin nær sjötíu
og tveggja ára þegar hún kvaddi
þennan heim. Megi minning ömmu
minnar, Steinunnar Lilju Bjarna-
dóttur Cumine, lifa bæði hér á ís-
landi og í Englandi. Hvíli hún í friði.
Guð blessi Dagga í sorg sinni og
söknuði um trygga og góða konu.
Samúðarkveðjur sendi ég pabba,
Bjarna, Katý og fjölskyldum þeirra.
Aslaug Rut Kristinsdóttir,
Reykholti.
Þeir sem mikið elska, verða aldr-
ei gamlir, þeir deyja kannski úr elli
en þeir deyja samt ungir. Þessi orð
A.W. Pinero koma mér í hug þegar
mér verður hugsað til vinkonu
minnar Steinunnar Bjarnadóttur,
Steinku Bjarna eða bara Steinu,
sem er látin eftir skamma sjúkra-
húslegu.
Steina var landþekkt hér fyrr á
árum sem leikkona og skemmti-
kraftur og er hennar síðast að minn-
ast sem Stínu stuð í ógleymanlegu
lagi með Stuðmönnum.
Ég var aldrei svo heppin að sjá
Steinu leika á sviði, en margar voru
stundirnar þar sem hún lék fyrir
mig og Dagga eiginmann sinn í
eldhúsinu á Stanwick Road, þar sem
hún flutti sögur af skemmtilegum
uppákomum á ferli sínum sem leik-
kona hér á landi. Steina var nefni-
lega bóhem, þótti gaman að segja
frá, skemmta sér og öðrum og varla
var haldin samkoma meðal Islend-
inga í London að Steina væri ekki
mætt, hrókur alls fagnaðar. Á
stundum þótti hún kannski stela
senunni einum of, en Steina var
áberandi persónuleiki.
Steina var „Mamma í London“
gagnvart mér og öðrum þeim náms-
mönnum sem hún tók upp á sína
arma, kom fram við okkur eins og
börnin sín, átti það til að húð-
skamma okkur ef henni þótti við
eiga og hrósa og styðja við bakið
á okkur ef svo bar undir. Mig átti
Steina með húð og hári frá þeirri
stundu er ég kom fyrst inn á heim-
ili þeirra Dagga, þá að stíga mín
fystu spor í leiklistarnámi og var
svo heppin að fá að búa hjá þeim.
Síðan stóðu dyr þeirra alltaf opnar
fyrir mér og ekki var það tekið í
mál að ég gisti annars staðar, ef
ég var í London, jafnvel þó að hús-
fýllir væri hjá þeim en gestakomur
voru tíðar hjá þeim hjónum.
Það sem ástríða okkar Steinu
beggja var leikhúsið, sátum við oft
heilu næturnar á kjaftatörn og
ræddum um leiklistina og ekki var
það verkefni sem ég gerði í skóla
sem opið var áhorfendum að Steina
og Daggi létu ekki sjá sig.
Steina er nú að stíga sín fyrstu
spor á nýju leiksviði, því er við tek-
ur handan móðunnar miklu og ef-
ast ég ekki um að þar verður henni
vel tekið.
Við sem eftir sitjum héma megin
eigum eftir áð sakna hennar.
Daggi, Diddi, Bjarni og fjöl-
skylda, ég votta ykkur samúð mína.
Minningarnar af Steinu geymi ég
í hjarta mér.
Guðjón Sigvaldason.
Mig langar að skrifa nokkur orð
um Steinunni Lilju Bjarnadóttur
Cumine, þessa einstöku manneskju
sem hún var. Það var fyrir nokkr-
um árum að ég fór til Lundúna
ásamt syni hennar Kristni Alfreð
og gistum við hjá henni. Oft hafði
ég heyrt talað um þessa sérstöku
konu sem aðstoðaði og studdi fjöl-
marga námsmenn og listamenn á
ferðum þeirra í London, heimili
þeirra hjóna var opið Islendingum
alla tíð. Ég man þegar ég kom
þangað í fyrsta skipti, þá var tekið
á móti manni eins og höfðingi
væri á ferð. Hún hlakkaði alltaf
mikið til þegar Diddi og Bjarni
kæmu í heimsókn til hennar, alltaf
sérstakir réttir á borðum sem hún
vissi að þeim þóttu góðir. Kjötsúpa
að hætti mömmu í London, sem
Bjami gat borðað alla dagana sem
hann dvaldi hjá henni, og vottaði
fyrir töluverðu stolti hjá gömlu
konunni að matreiðslumeistarinn
tók kjötsúpunni hennar framar
öðrum veitingum í Englandinu.
Nú síðastliðin ár hef ég búið hjá
þeim hjónum í þó nokkur skipti
og var alltaf tilhlökkun að hitta
Steinunni og Dagga og verður því
ferð okkar til London í næsta
mánuði öðruvísi en áður þegar
Steinunni vantar.
Ég minnist þorrablóts íslend-
ingafélagsins í fyrra þar sem Stein-
unn fór á kostum með gömlum
félögum í Stuðmönnum, en þar sló
hún í gegn að venju, frísk, ótrúlega
kraftmikil og létt á sér.
Það gustaði oft hressilega í
kringum Steinunni en hún var
kona sem sagði sína meiningu og
var ekki að skafa utan af því, þeg-
ar hún ræddi um menn og mál-
efni. Þótti mörgum oft nóg um,
en svona manneskja var hún og
ég mun alltaf meta þennan þátt í
fari hennar.
Allt frá því að ég kom fyrst inn
á heimili þeirra sæmdarhjóna í
Stanwick var mér vel tekið og eign-
aðist ég í þeim góða vini. í minn-
ingunni kemur margt upp i hug-
ann, fjörugar samræður í eldhús-
inu í Stanwick og ógleymanleg
leikhúsferð með Steinunni sem
endaði á veitingahúsi þar sem kom-
ið var fram við hana sem drottn-
ingu, enda stórglæsileg til fara og
höfðingleg á velli.
í lokin vil ég þakka henni fyrir
þau forréttindi að fá að kynnast
henni og umgangast þessi ár og
Dagga sem ég á vonandi eftir að
heyra fleiri fróðleiksmola frá um
lífíð og tilveruna, enda með af-
brigðum fróður og skemmtilegur
maður.
Elsku Daggi, Bjami og Diddi
minn, Guð blessi ykkur og fjöl-
skyldur ykkar og megi góður Guð
geyma minningu okkar um stór-
kostlega persónu sem Steinunn
hafði að geyma. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Ólafur H. Ólafsson
og fjölskylda.
MARGRET JOHANNSDÓTTIR
+ Margrét var fædd
á Hólabrekku Mýr-
um, Austur-Skafta-
fellssýslu 5. janúar
1945. Iiún andaðist á
heimili sínu hinn 14.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar eru
Ásta Bjarnadóttir, sem
býr á Skagaströnd, og
Þórhallur Henriksson,
d. 7. feb. 1964 (stjúp-
faðir). Margrét var elst
sinna systkina. Þau
eru Bjarni, sem býr á
Kiljuholti Mýrum í
Austur-Skaftafells-
sýslu; Súsanna, í sam-
búð með Rúnari Jósefssyni á
Skagaströnd og eiga þau þrjár
dætur; Sigríður Friðrika, gift
Eini Ingólfssyni í Vestmannaeyj-
um og eiga þau fimm böm; og
Ásta Þórhalla, býr á Skaga-
strönd og á einn son. Fjögurra
ára gömul fluttist Margrét með
móður sinni til Hafnar í Horna-
firði. Eftirlifandi eiginmaður
Margrétar er Sigfús Benedikts-
son frá Egilsstöðum, f. 20.
nóvember 1942,
sonur hjónanna
Benedikts Sigfús-
sonar og Helgu
Bjarnadóttur.
Börn þeirra Mar-
grétar og Sigfús-
ar eru: 1) Bene-
dikt Helgi, giftur
Ólöfu Kristjönu
Gunnarsdóttur,
Tjörn Mýrum, og
eiga þau fjögur
börn. 2) Guðbjörg
Jónína, gift Jóni
Gunnsteinssyni á
Hornafirði og
eiga þau tvö börn.
3) Ásta Margrét, gift Oddi
Sveinssyni á Hornafirði og eiga
þau tvo drengi. Áður hafði Mar-
grét eignast son, Ásþór, giftur
Elínu Helgadóttur og eiga þau
fjögur börn. Heimili þeirra
Margrétar og Sigfúsar var
lengst af Norðurbraut 4 á Höfn
í Hornafirði.
Útför Margrétar fór fram frá
Hafnarkirkju í gær.
Þannig hafa vetrar völd
váleg heimtað öll sín gjöld.
Hljótt er gengið, harmur sár
hjörtun nístir, falla tár.
Mig langar með þessum litlu
orðum, minnast minnar ástkæru
systur, Margrétar. Undarleg er
leiðin okkar frá vöggu til grafar.
Minningarnar hrannast upp í hug-
ann. Gleðistundirnar okkar saman,
þeim gleymi ég aldrei. Mikið var
hún sterk í sínum veikindum þegar
við hittumst í sumar, alltaf stutt
í hláturinn. En þessi óhugnanlegi
sjúkdómur bar hana að lokum of-
urliði.
Elsku Margrét mín, þú ert
gengin götuna heim til annarra
heimkynna. Megi algóður Guð
veita Fúsa mági mínum, Ása,
Benna, Guggu, Astu, móður minni
og öðrum aðstandendum huggun
og styrk í þeirra mikla harmi.
Ég skil þetta eftir í nafni Jesú
Krists.
Sigríður Friðrika.