Morgunblaðið - 07.02.1995, Page 36

36 ÞRIÐJUDAGUR 7. FEBRÚAR 1995
MORGUNBLAÐIÐ
+ Elsku bróðir okkar,
SIGURÐUR MAGNÚSSON
verkstjóri, Hjallavegi 30,
andaðist á heimili sínu 1. febrúar. Jarðarförin auglýst síðar. Systkini hins látna.
+
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SKARPHÉÐINN NJÁLSSON,
lést á Hlíf, ísafirði, 3. febrúar.
Jarðsett verður á Isafirði laugardaginn 11. febrúar kl. 14.00.
Soffía M. Skarphéðinsdóttir,
Þórleif Skarphéðinsdóttir,
Grétar N. Skarphéðinsson,
Gísli Skarphéðinsson,
Rósmundur Skarphéðinsson,
Valdís Skarphéðinsdóttir,
Kristmundur M. Skarphéðinsson,
Gissur Skarphéðinsson,
Gísli Jónsson,
Konráð Jakobsson,
Ruth Árnadóttir,
Ingibjörg Sveinsdóttir,
Kamilla Thorarensen,
Valgarður Valgarðsson,
Jóhanna I. Sigmarsdóttir,
Erna Elíasdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
MARGRÉT BRYNJÓLFSDÓTTIR,
Álfheimum 17,
Reykjavik,
lést á heimili sínu þann 3. febrúar.
Friðrik Rafn Kristjánsson,
Bjarney Friðriksdóttir,
Brynjar Þór Friðriksson.
+
Eiginkona min, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
GUÐRÚN EYJÓLFSDÓTTIR,
Birkihæð 6,
Garðabæ,
lést 4. febrúar.
Sigurður J. Helgason,
Maria Sigurðardóttir,
Helga Sigurðardóttir, Marius Ólafsson,
Jóhann Þór Sigurðsson, Júlíana Gunnarsdóttir
og barnabörn.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÍÐUR ZOÉGA,
Bankastræti 14,
andaðist í Landspítalanum 5. febrúar.
Hanna Zoéga, Guðmundur Ágúst Jónsson,
Jón Gunnar Zoéga, Guðrún Björnsdóttir,
Anna Sigríður Zoéga,
Nanna Guðrún Zoéga, Lárus Johnsen Atlason,
barnabörn og barnabarnabörn.
UNION
FOM4
EUROBATEX
PÍPU-
EINANCRUN
í sjálflímandi rúllum,
plötum og hólkum.
Þ. ÞORGRÍMSSON & CO
ÁRMÚLA 29 - REYKJAVÍK - SÍMI 38640
MINNINGAR
ANNA SVALA JOHNSEN
+ Anna Svala Johnsen fædd-
ist í Vestmannaeyjum 19.
október 1917. Hún lést á
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja 16.
janúar síðastliðinn og fór út-
för hennar fram frá Landa-
kirkju 21. janúar.
SVALA í Suðó, eins og dóttir mín
kallaði hana oft, hefur nú kvatt
þennan heim, eftir harða baráttu
við krabbamein. Okkur langar að
minnast þessarar góðu konu með
fáum orðum. Við sjáum nú á eftir
kappsamri og ósérhlífinni persónu,
sem var alltaf tilbúin að gefa af
sér ef ástæða var.til. Hún naut
vinsælda og virðingar, hún var
sjálfri sér nóg og leysti vandamál
sín upp á eigin spýtur.
Við mæðgurnar kynntumst
Svölug Óla fljótlega eftir að við
fluttum til Eyja árið 1990. Strax
við fyrstu kynni stóðu okkur opnar
dyr í Suðurgarði. Alltaf var svo
gott að koma upp í Suðurgarð og
þær voru ófáar ferðimar sem við
fórum og hefðu mátt verða fleiri.
Alltaf hugsaði Svala fyrir börnun-
um því Karen fór aldrei tómhent
frá Suðurgarði. Karne kallaði hana
oft ömmu og hún reyndist okkur
sem besta amma.
Það er svo margs að minnast.
Mig langar að nefna eina stutta
sögu sem er dæmigerð fyrir þann
persónuleika og dugnað sem Svala
hafði að geyma, en við vorum oft
búnar að hlæja að þessu. Þetta
var fyrir jól fyrir fáum árum. Svala
átti að fara í hárgreiðslu á Þorláks-
messu, sem er nú ekki í frásögu
færandi, nema hvað það var mjög
vont veður. Svala komst niður í
bæ í tímann sinn með vörubíl, en
þegar átti að fara heim var heldur
orðin erfiðari færð. Hún lét það
ekkert á sig fá heldur fékk jarðýtu
til að koma sér heim.
Svala stundaði sundlaugina stíft
síðustu árin og oft hittumst við
þar á góðri stundu. Svala saumaði
sængur þegar tími gafst, sæng-
urnar voru orðnar svo vinsælar
að hún var að drukkna í verkefn-
um. Þessar sængur og koddar
hafa yljað mörgum manninum,
hafði hún þökk fyrir.
Nú er ei annað eftir
en inna þakkar-mál
og hinztri kveðju kveðja
þig, kæra, hreina sál. •
Þín ástarorðin góðu
og ástarverkin þín
í hlýjum hjörtum geymast,
þótt hverfir vorri sýn.
(E. Kvaran)
Við viljum þakka innilega fyrir
allar ánægjulegu samverustund-
irnar og biðjum algóðan Guð að
geyma og varðveita Svölu.
Elsku Oli, börn, systkini og aðr-
ir ættingjar, við vottum ykkur
okkar dýpstu samúð. Megi góður
Guð styrkja ykkur og styðja í sorg-
inni. Guð blessi minningu Önnu
Svölu Johnsen.
Aðalheiður, Karen
og Gísli.
MAGNÚS HALLUR
KRIS TINSSON
+ Magnús Hallur Kristinsson
fæddist á Reyðarfirði 17.
júní 1948. Hann varð bráð-
kvaddur 23. janúar síðastliðinn
og fór útför hans fram frá
Bústaðakirkju 30. janúar.
HRATT flýgur stund er gjaman
stundin um áramót og víst er það
að tíminn virðist líða hraðar eftir
því sem æviárin verða fleiri. Um
37 ár eru liðin frá því kynni okkar
Magnúsar hófust en samt virðist
svo skammt síðan. En nú er hún
öll ævi félaga míns og vinar og
vegir lífsins eru órannsakanlegir
og þegar svona gerist er eins og
við neitum að trúa. Minningin er
svo skýr í huga mér þegar við
sáumst fyrst er ég kom tíu ára
gömul til Reyðarfjarðar með bróð-
ur mínum sem var giftur systur
Magnúsar og átti ég að búa hjá
þeim um óákveðinn tíma. Arin
urðu alls fimm og vorum við eins
og ein stór fjölskylda. Fór strax
vel á með okkur Magnúsi og var
hann mér eins og besti vinur og
bróðir á þessum árum.
Ég man eftir að hann sagði við
krakkana á staðnum: Ég á þessa
stelpu, hún býr í mínu húsi. Pabbi
hans og mamma ráku verslun
(yndislegt fólk) og fengum við að
hjálpa til, þó sérstaklega fyrir jól-
in, og var oft glatt á hjalla hjá
okkur þá. Ég minnist þess þegar
við vorum beðin að fara niður eft-
ir í búðina. Það var kannski helgi
og vantaði ef til vill baunir með
sunnudagssteikinni og við trítluð-
um og vorum kannski lengur en
við áttum að vera, því ekki gátum
við látið sælgætið og gosið fram
hjá okkur fara og fylltum magann
af þessu góðgæti og var oft búið
að borða þegar heim var komið
og matarlystin lítil sem engin.
Við vorum í sama bekk enda
þótt Magnús væri árinu yngri.
Lærðum við oft saman og alltaf
var hann fljótari að gera heima-
verkefnin. Ofundaði ég hann hve
snöggur hann var að læra utan-
bókar, enda var hann alltaf með
þeim hæstu í bekknum enda þótt
hann hefði oft verið frá vegna
veikinda sinna en hann var veikur
í nýrum sem barn.
Magnús var mikill bókaormur
og las mikið á þessum árum og
eflaust alla tíð.
Ég gæti endalaust sagt frá
þessum árum en eitt verð ég að
minnast á en það var sumarið
1990 þegar við bekkjar- og ferm-
ingarsystkini hittumst fyrir austan
yfir eina helgi, borðuðum kvöld-
verð niðri á Reyðarfirði, fórum
síðan með rútu upp á Hérað á
dansleik, og ég man að Magnús
hafði enga dansskó en fékk lánaða
skó hjá mági sínum sem voru að-
eins of stórir. Þá dó Magnús ekki
ráðalaus, tróð bara í tærnar á
skónum og dansaði eins og herfor-
ingi allt kvöldið og skemmti sér
konunglega eins og við reyndar
öll gerðum. Þegar við Magnús hitt-
umst eftir þetta þá minntumst við
alltaf á þessa helgi þegar hann
dansaði á stóru skónum. Við
ætluðum alltaf að hittast, þau
okkar sem búa hér fyrir sunnan,
og endurtaka þetta, en eins og við
vitum þá líður tíminn svo hratt.
Hver veit nema við Magnús eigum
eftir að taka sporið þegar við hitt-
umst hinum megin því það eitt
vitum við að við förum öll þessa
sömu leið eftir þessa jarðvist hér.
Ég kveð þig hér, kæri vinur,
því að þú varst sannkallaður vinur
þeim sem kynntust þér, þú áttir
alltaf nóg rúm í hjarta þínu fyrir
aðra, hugsaðir kannski ekki nóg
um sjálfan þig og því fór sem fór.
Ég votta aðstandendum
Magnúsar mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði. Guð veri með þér.
Þín vinkona,
Kolbrún Magnúsdóttir.
+ Bjarni Jónsson fæddist í
Reykjavík 16. maí 1934.
Hann lést á Borgarspítalanum
22. janúar 1995 og fór útför
hans fram frá Víðistaðakirkju
27. janúar.
HANN Bjarni er dáinn.
Fyrir okkur starfsmenn Trefja
var hann bara Bjarni. Því þrátt
fyrir að hafa unnið með Bjarna
um nokkurt skeið held ég að við
flestir samstarfsmenn hans höfum
ekki leitt hugann að því hvers son
hann væri. Hann var bara Bjami
okkar.
Bjarni Jónsson var fæddur 16.
maí 1934 og og bjó með fjölskyldu
sinni í Laufvangi 1 í Hafnarfirði.
í sex ár vann hann hjá Trefjum
hf. í Hafnarfirði við skipasmíðar
og fleira. Vinnuveitandi hans,
Auðunn Óskarsson, sem ekki er
margmáll maður en segir það sem
honum í hjarta býr, sagði um
þennan starfsmann sinn: „Hann
var traustur maður.“ Ekki mörg
orð og satt að segja þarf ekki fleiri
Hvar sem góðir menn fara
flytja þeir himnaríki með sér
og jörðin andar nýjum ilmi*úr sporum þeirra.
Hvar sem góðir menn fara
opnar lífið til hálfs hinn innsta helgidóm,
og á eyðmörk mannsins spretta fram djúpar
lindir
sem breyta jörðinni í paradís.
(Gunnar Dal.)
Magnús hefur kvatt okkur,
genginn á vit mikilla ævintýra.
Eftir situr minning um góðan
starfsmann og kæran vin.
Við unnum saman í Andrews
Theater, kvikmyndahúsi varnarl-
iðsins á Keflavíkurflugvelli, í 18
ár og á þeim tíma myndaðist milli
okkar góða vináttu.
Að kynnast innri manni
Magnúsar voru forréttindi sem ég
varð ætíð þakklát fyrir.
Magnús trúði á mátt ljóssins,
ávallt reiðubúinn að liðsinna þeim
er leituð til hans, ávallt reiðubúinn
að hlusta og gefa góð ráð. Áhugi
hans á andans málum átti sér
engin takmörk, allt lesið og prófað
og smituðust margir í bíóinu af
þessum áhuga.
Við starfsfólk hjá Andrews The-
ater sendum fjölskyldu og öðrum
ættingjum Magnúsar okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Kæri Magnús, minning um þig
lifir í hjörtum okkar allra.
Rúna og starfsfólk
Andrews Theater.
orð því við starfsmenn aðrir getum
heils hugar tekið undir þau.
Ég starfaði sem aðrir við hlið
Bjarna heitins. Maðurinn var
náma af fróðleik um lönd og þjóð-
ir. Væri hann spurður um forn-
minjar Egypta, heiti gjaldmiðils
Kýpur'eða hvorir hefðu unnið leik-
inn í gær FH-ingar eða Haukar
þá fékkst ætíð svar, rétt svar.
Hann Bjarni var ekki að segja
þetta í dag og annað á morgun,
því hann var ákveðinn í skoðunum
og breytti þeim ekki. Hann var
sem klettur við hlið okkar.
Bjarni! Látinn ert þú, þitt hjarta
gaf sig en fyrir okkur starfsfélaga
þína sem kveðjum þig nú er minn-
ing þín fersk og gleymist ei.
Mestur er missir konu þinnar
sem við hlið þér stóð í blíðu og
stríðu, barna og barnabarna. Við
vottum þeim sem og öðrum ætt-
ingjum og vinum þínum okkar
samúð.
Kristinn Grétar
og aðrir starfsfélagar.
BJARNIJÓNSSON