Morgunblaðið - 16.03.1995, Qupperneq 34

34 FIMMTUDAGUR 16. MARZ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
V
t
Systir mín og mágkona,
AÐALHEIÐUR ÓLAFSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Sóivangi,
áður Austurgötu 26,
Hafnarfirði,
andaðist á Sólvangi mánudaginn
13. mars.
Guðmann Pálsson,
Guðmunda Sigurðardóttir,
Sigurborg Valdimarsdóttir.
t
Okkar elskulegi
ODDUR PÉTURSSON
löggiltur endurskoðandi,
Kambsvegi 17,
Reykjavik,
lést á Reykjaiundi þann 15. mars síðastliðinn.
Ragna Jónsdóttir,
Guðbjörg Oddsdóttir,
Guðbjörg Oddsdóttir,Sigurður Arnar Jónsson,
Sigurrós Jóna Oddsdóttir,
systkini og aðrir vandamenn.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
MAGNÚS JÓNSSON
leigubílstjóri,
Ljósheimum 6,
sem andaðist aðfaranótt 12. mars,
verður jarðsunginn frá Langholtskirkju
á morgun, föstudaginn 17. mars,
kl. 15.00.
Kristin L. Magnúsdóttir, Heiðar Guðmundsson,
Jón B. Magnússon, Sigríður Þorvaldsdóttir,
Valur Magnússon, Bryndi's Þráinsdóttir,
Tryggvi Magnússon, Jónína Gunnlaugsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
MARGRÉT JÓNSDÓTTIR,
Heiðmörk 39,
Hveragerði,
verður jarðsungin frá Hveragerðiskirkju laugardaginn 18. mars
kl. 14.00.
Jóhannes F. Skaftason, Hulda Bj. Sigurðardóttir,
Jósef Skaftason, Elín Guðmundsdóttir,
Hólmfríður Skaftadóttir, Gfsli J. Gfslason,
Auður Skaftadóttir, Þröstur A. Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndú okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför föður okkar, tengdaföður, afa, langafa og fóstur-
bróður,
JÓHANNS EINARSSONAR
bónda
Efra-Langholti,
Hrunamannahreppi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Sjúkrahúss Suðurlands á Selfossi.
Borghildur Jóhannsdóttir, Bjarni Einarsson,
Jóhanna V. Jóhannsdóttir,
Einar Pálmi Jóhannsson, Barbara Wdowiak,
Sveinn Flosi Jóhannsson, Jóna Sofffa Þórðardóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og Sveinn Kristjánsson.
t
Af einlægni þökkum við auðsýnda samúð
við andlát og jarðarför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
VALGERÐAR
HILDIBRANDSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks lungna-
deildar Vífilsstaðaspítala, vina og
starfsfólks vistar á Hrafnistu í Hafnar-
firði, ásamt starfsfólki deildar 4-B á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Fyrir hönd annarra aðstandenda,
Gunnhildur G. Smithson, Clyde S. Smithson jr.,
Ásgeir B. Guðlaugsson, Arndís L. Níelsdóttir,
Sævar Guðlaugsson, Karen Ólafsdóttir,
Gísli Hildibrandur Guðlaugsson, Jóna V. Höskuldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
HREIÐAR
STEFÁNSSON
+ Hreiðar Stef-
ánsson var
fæddur á Akureyri
3. júní 1918. Han
lést í Reykjavík 10.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Benedikta
Asgerður Sigvalda-
dóttir og Stefán
Guðjónsson. Systk-
ini hans voru níu og
dóu fimm í bernsku.
Eftirlifandi systur
hans eru Rósa Guð-
rún, búsett í Reykja-
vík, og Hermína
Stefanía og Sigur-
lína Gunnfríður, búsettar á Ak-
ureyri.
Eftirlifandi kona Hreiðars er
Jenna Jensdóttir rithöfundur.
Eldri sonur þeirra er Astráður
Benedikt, lyflæknir, f. 14. des-
ember 1942, kvæntur Ástu
Bryndísi Þorsteinsdóttur, hjúkr-
unarfræðirigi. Börn þeirra eru
Arnar og Ásdís Jenna háskóla-
ELSKULEGUR tengdafaðir minn,
Hreiðar Stefánsson, kennari og rit-
höfundur, er látinn á 77. aldursári.
Það má með sanni segja, að dauðinn
hafi verið honum líkn í þraut, því
baráttan við vægðarlausan sjúkdóm
var löngu töpuð. En harmurinn er
engu að síður mikill.
Á kveðjustund leitar hugurinn yfír
farinn veg. Það er bjart yfír minning-
unni um Hreiðar. Eg minnist okkar
fyrstu kynna, kvöld eitt, er sonur
hans, mannsefnið mitt, leiddi mig á
fund foreldra sinna. Það er eins og
það hafí gerst í gær, en er í raun svo
óralangt síðan. Þau voru þá nýlega
flutt til Reykjavíkur frá Akureyri, þar
sem Hreiðar var fæddur og uppalinn
og þar sem hann hafði varið fyrstu
tveim áratugum af ævistarfí sínu í
það að uppfræða æsku Akureyrar.
Norðlenskur andi sveif yfir vötn-
unum í íbúðinni í Álfheimum 58 þetta
kvöld, sem er mér ógleymanlegt. Ég
var full kvíða en um leið eftirvænt-
ingar, því það gerist ekki oft I lífí
ungrar stúlku, að á sama kvöldinu
hitti hún verðandi tengdaforeldra og
eftirlætishöfunda þeirra bóka, sem
áttu hugann í uppvextinum. Ég var
í grænum heimasaumuðum ullarkjól,
vildi skarta því besta, sem ég átti.
Ég hitti þama fyrir glæsileg hjón,
sem tóku mér af mikilli hlýju. Það
sem hefur greipst í endurminning-
unni frá þessu kvöldi er það, hversu
mjög ég hreyfst af málfari Hreiðars
og valdi hans á íslenskri tungu. Fyr-
ir mér, vesturbæjarstúlkunni, var
þetta heillandi, og ég man það mjög
vel, hversu eftirsóknarvert mér
fannst það að öðlast svo tæran og
hreinan framburð tungunnar. Hinn
meðfæddi hæfileiki Hreiðars, sem
kennari og uppalandi, kallaði eitt-
hvað fram í huga ungrar stúlku, eitt-
hvað sem virtist vera gott til eftir-
breytni eða eftirsóknarvert. Þegar
ég lít til baka, fínnst mér eins og
ég hafi verið beitt einhverskonar
ósýnilegum töfrum kennslufræðinn-
ar, því mér varð það slíkt kappsmál,
á næstu árum, að tileinka mér mál-
far, sem væri sæmandi að nota í
návist hans. Hreiðar var kennari af
guðs náð og þessi hæfíleiki hans
kallaði áreynslulaust fram þörf hjá
manni til þess að mennta sig og
bæta strax frá fyrstu kynnum.
Spor Hreiðars lágu víða. Að loknu
námi við Kennaraskólann hélt hann
aftur heim og stofnaði ásamt Jennu
smábamaskóla á Akureyri, og þar
starfaði hann allt til ársins 1963 er
þau Jenna ákváðu að söðla um og
flytja til Reykjavíkur. Hófu þau bæði
störf við Langholtsskóla, sem varð
þeirra starfsvettvangur, þar til þau
létu af störfum sökum aldurs. Hreið-
ari líkaði vel að starfa í Langholts-
skóla og eiga þau Jenna marga góða
og traústa vini frá þessum tíma. En
þótt Hreiðar hefði getað sest í helgan
stein, hvílt sig frá kennslu og notið
annarra hugðarefna sinna, var hon-
um ómögulegt að segja skilið við
kennsluna. Hann hóf kennslu við
Námsflokka Reykjavíkur hjá góðri
nemar og Þorsteinn
Hreiðar mennta-
skólanemi. Yngri
sonur þeirra er Stef-
án Jóhann, barna-
læknir, f. 28. júlí
1947, kvæntur Mar-
gréti Oddnýju Magm-
úsdóttur, meina-
tækni. Börn þeirra
eru Hrafnhildur og
Magnús háskólanem-
ar og Jenna grunn-
skólanemi. Hreiðar
lauk kennaraprófi
1942 og rak smá-
barnaskóla á -Akur-
eyri (Hreiðarsskóla)
til ársins 1963. Hann kenndi við
Langholtsskóla í Reykjavík í
rúm tuttugu ár og síðan við
Námsflokka Reykjavíkur í nokk-
ur ár. Hann skrifaði einn og með
konu sinni tæplega þrjátíu
barnabækur.
Útför Hreiðars fer fram frá
Langholtskirkju 16. mars og
hefst athöfnin kl. 13.30.
vinkonu þeirra Jennu, Guðrúnu Hall-
dórsdóttur, skólastjóra. Þar sá hann
m.a. um kennslu fullorðinna fatlaðra,
sem hinn almenni skóli hafði ekki
sinnt sem skyldi. Þar tókst honum,
eins og alltaf áður, að ná frábærum
árangri í starfi sínu.
Þrátt fyrir annir við dagleg störf,
gaf Hreiðar sér alltaf tíma til þess
að sinna sínu aðalhugðarefni. Hann
var ástríðufullur bókasafnari og átti
stórt safn fágætra bóka. Myndin er
skýr í minningunni af Hreiðari við
bókasafnið sitt, sem hann varðveitti
af einstakri alúð og umgekkst af
lotningu. Ófáum stundum varði hann
við lestur góðra bóka, enda var hann
óvenju víðlesinn og sérstaklega vel
að sér í bókmenntum. Hann var mik-
ill unnandi góðrar tónlistar og var
góður söngmaður sjálfur. Hann tók
sjálfan sig ekki hátíðlega, og kímnin
og glettnin voru aldrei langt undan.
Hreiðar var ekki fyrir að sýnast eða
láta bera á sér. Hann var eftirsóttur
kennari og því buðust honum ýmis
störf, sem mörgum fyndust eflaust
metnaðarfyllri en kennsla yngstu
barnanna. Það var til dæmis sóst
eftir honum til kennslustarfa við
Kennaraháskóla íslands, en það
vafðist aldrei fyrir honum hvar hann
vildi helst vera. Það var við kennslu
yngstu bamanna, sem hann vildi
veija starfskröftum sínum.
Þær eru ótal ljúfu minningamar,
sem fylla hugann, þegar horft er til
baka, meðal annars minningar sam-
vemstunda frá þeim ámm, sem við
Ástráður og bömin okkar bjuggum í
Danmörku. Jenna og Hreiðar heim-
sóttu okkur nær árlega í þau tæpu
tíu ár sem við bjuggum þar. í Dan-
mörku naut Hreiðar sín vel, dönsk
menning höfðaði til hans og hann
naut vel veðurblíðunnar, sem oftast
einkenndi dönsku sumardagana. En
hans stærsta gleði á þessum ámm
vom þó bamabömin, sem nutu svo
ríkulega að vera návistum við ástrík-
an afa sinn, sem var þeim mikill fræð-
ari og viskubmnnur. Þau nutu síðan
þess að flytja aftur til íslands og nær
afa sínum og ömmu, og hafa uppskor-
ið ríkulega af nánum tengslum og
handleiðslu þeirra í uppvextinum.
Síðustu árin hafa verið Hreiðari
erfið og hann hefur sjálfsagt oft þráð
hvfldina. Jenna hefur staðið við hlið
hans eins og klettur allan þennan
tíma. í þau rúmlega þrjú ár, sem
hann dvaldi á Oldrunardeild
Landlspítalans í Hátúni lOb, naut
hann frábærrar umönnunar starfs-
fólks, sem létti honum lífið eins og
hægt var og gerði okkur aðstandend-
um hans umhugsunina um það að
geta ekki annast hann, léttbærari.
Fjölskyldan er þeim öllum óumræði-
lega þakklát.
Ég bið Guð að varðveita Jennu,
tengdamóður mína, í sorginni.
Að leiðarlokum vil ég þakka Hreið-
ari tengdaföður mínum samfylgdina
og allt það sem hann var okkur Ást-
ráði og börnum okkar. Blessuð sé
minning hans.
Ásta B. Þorsteinsdóttir.
Lífsgöngu Hreiðars tengdaföður
míns er nú lokið eftir erfíð og lang-
vinn veikindi. Á kveðjustundu leitar
hugurinn til horfínna stunda og ég
lít til baka með þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast honum.
Mín fyrstu kynni af Hreiðari voru
fyrir tæpum 28 árum, þegar ég fór
að venja komur mínar á heimili þeirra
Jennu og Hreiðars með yngri syni
þeirra. Viðmót hans var í byijun vin-
gjarnlegt, en varfærið. Smám saman
komu í Ijós eðliskostir hans. Hann
var hæggerður og hlýlegur, en
lúmskt skopskyn hans var ekki langt
undan, aldrei meinfysið, en gott vopn
í amstri daganna.
Mér fannst ég skilja mannkosti
hans enn betur, er ég kynntist nokk-
uð uppruna hans haustið 1968, en
þá dvaldist ég í nokkra daga á heim-
ili aldraðra foreldra hans á Akur-
eyri. Hjá þeim var engan biturleika
að fínna þó að ég vissi að sorgin
hafði ítrekað gist heimili þeirra, þeg-
ar fímm barna þeirra létust í bernsku.
Ég skynjaði glöggt þá hógværð,
hjartahlýju, gæsku og heiðarleika,
sem einkenndu foreldra hans og ég
kynntist enn frekar í fari Hreiðars
sjájfs.
í orðum manns míns um bamæsku
sína minnist hann með væntumþykju
föður síns, einkum fjölda gönguferða
á sunnudagsmorgnum á Akureyri og
samverustunda í Hreiðarsskóla að
loknum kennsludegi. Sjálf minnist
ég hlutar hans í uppeldi barna okkar
og heimsókna hans og tengdamóður
minnar í sjö ára fjarveru okkar innan
lands og utan og ferðalaga tengdum
þeim. Áttum við þar góðar stundir
saman.
Hreiðar var landsþekktur fyrir rit-
störf sín og fyrir kennslu þeirra íjöl-
mörgu, sem hann leiddi fyrstu sporin
á námsbrautinni. Fyrir mér var hann
fyrst og fremst góður tengdafaðir,
faðir og afí, sem gaf bömum mínum
gott veganesti á leið þeirra út í lífið.
Margrét O. Magnúsdóttir.
Afi er dáinn. Nú þegar hann er
horfinn koma upp í huga okkar minn-
ingar frá bamæsku okkar, sem hann
átti svo stóran þátt í.
Við munum alltaf minnast þess
hve gaman það var að fá að gista
hjá afa og ömmu í Goðheimum. Afí
veitti okkur alltaf óskipta athygli,
spilaði við okkur og sagði okkur sög-
ur. Afí var mikill sælkeri óg tíðar
voru ferðir með honum út í sjoppu,
enda sagði hann alltaf að það væri
fallegt að vera feitur. Afi var mjög
léttur í lund og átti ekki erfítt með
að sýna okkur væntumþykju, enda
var oft slegist um sæti í fanginu á
honum.
Heimsóknimar í Goðheimana voru
ekki bara skemmtun, heldur einnig
mjög lærdómsríkar. Sem barnakenn-
ari var það hann sem lagði grunn
að lestrarkunnáttu okkar og gjgum
við öll okkar uppáhaldsbækur sem
minna á góðar stundir í fanginu á
afa;
Á meðan við dvöldumst í Banda-
ríkjunum komu afí og amma oft í
heimsókn til okkar. Við munum sér-
staklega vel eftir, hvernig afí og
hundurinn Táta urðu mestu mátar
og sátu stundum saman úti í garði
og sleiktu sólina.
Við eldri systkinin erum ánægð
með að hafa flutt heim meðan Jenna
var enn ungbarn. Hún fékk því að
kynnast góðum dögum með afa eins
og við höfðum.
Elsku afi. Við vorum heppin að
eiga þig sem afa og þökkum þér
fyrir þinn hlut í uppeldi okkar og
mótun.
Hrafnhildur, Magnús
og Jenna.
Nú þegar sól er farin að hækka á
lofti og vorið í nánd hefur kvatt þenn-
an heim vinur minn, Hreiðar Stefáns-
son, sem mig langar til að minnast
í fáeinum orðum. I bernskuminning-
unni hvílir ákveðinn ævintýraljómi
yfir frændfólkinu á Akureyri sem rak
smábarnaskóla og skrifaði uppáhalds
bækurnar mínar. Þó að alltaf hafi
verið náin tengsl á milli heimila okk-
ar þrátt fyrir fjærðlægðina kynntist
ég Hreiðari ekki vel fyrr en ég var
svo lánsöm að fá að búa á heimili
hans og Jennu á skólaárum mínum
í Reykjavík. Ég minnist Hreiðars við