Morgunblaðið - 24.05.1995, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
y MIÐVIKUDAGUR 24. MAÍ1995 31
“7-
afsvík og bað hana fara til Svíþjóð-
ar að kynna sér nýjungar í kennslu.
Að því loknu réð hann Svövu sem
kennara við Barnaskóla Akureyrar.
Sýnir þetta gloöggt álit þessa mæta
manns á henni.
Svava giftist Geir Jónassyni
1936. Þau slitu samvistir eftir nokk-
urra ára hjónaband. Svava var alla
tíð leitandi ljóss og fegurðar og í
Guðspekifélaginu fann hún farveg
sem samrýmdist lífsviðhorfum
hennar. Einn helsti talsmaður þeirr-
ar stefnu var Grétar Fells. Þeirra
sálir urðu brátt svo nátengdar að
hvorugt mátti af hinu sjá. Þau
gengu í heilagt hjónaband 24. des-
ember 1944.
Gestagangur á heimili þeirra í
húsi Guðspekifélagsins var með
ólíkindum. Þar var ekki farið í
manngreinárálit, háum og lágum
tekið með sömu góðvild og hlýju.
Þar var Svanfríður á sannkölluðu
kærleiksheimili til hinstu stundar,
en hún andaðist 91 árs að aldri.
Eftir andlát Grétars 1968 fluttist
Svava á Freyjugötu 6. Þar hélst
sama „andrúmsloft" og verið hafði
á heimili þeirra hjóna. Ollum fagnað
af hjarta, glaðst með glöðum og
sorgmædd hjörtu umvafin friði og
kærleika.
Upphafsorð þessarar greinar
voru fyrir Svövu ekki bara orð. Hún
lifði samkvæmt þeim. Þau kærleiks-
korn sem móðirin sáði og hlúði að
á mótunarskeiði Svövu báru sann-
arlega ávöxt. Þau voru sífellt vökv-
uð með tilbeiðslu, umhyggju, þakk-
læti og sannri lotningu fyrir lífinu.
Við sem nutum þessa í návist
Svövu höfum mikið að þakka. Þakk-
lætið sýnum við ekki best í sorg
og tárum, heldur með því að reyna
að feta í fótspor hennar.
Reynum að opna hjörtu okkar
fyrir kærleikanum í hennar minn-
ingu.
Svo hjálpi okkur góður guð.
Þórný og skyldulið,
Karfavogi 32.
Svava Fells er horfin úr þessum
heimi. Hún kvaddi á fögrum vor-
morgni, sólskinsbjörtum, þegar
fyrstu grösin voru að gægjast hik-
andi upp úr moldinni og fuglamir
að hefja ástarsöngva til fagnandi
og vaknandi lífs. Sannarlega tákn-
rænt fyrir líf Svövu. Hún var vors-
ins barn, sem hvarvetna flutti með
sér birtu og yl. Þegar slíkt fólk
hverfur brott er eins og veröldin
breyti um svip, hafi misst eitthvað
af auðlegð sinni og ljóma.
Við systkinin kynntumst Svövu
þegar hún giftist Grétari Fells rit-
höfundi. Hann hafði þá misst fyrri
konu sína, Þuríði Kolbeinsdóttur
Fells, en hún var móðursystir okk-
ar. Ég man að það ríkti mikil eftir-
vænting að fá að sjá nýju konuna
hans Grétars. Og það urðu vissu-
lega ekki vonbrigði. Frá fyrstu
kynnum átti hún hug okkar í fjöl-
skyldunni.
Minningar streyma að eins og
myndir á skuggsjá. Tvær litlar
systur, sveitastelpur, eru að koma
í fyrsta sinn í höfuðstaðinn. Reykja-
vík er stórborg í þeirra augum,
allt er svo framandi og nýtt, líkt og
í ævintýri. En skemmtilegast er að
fara í verslanirnar, sjá allar fínu
vörurnar, kaupa, finna búðarlykt-
ina. Mamma og pabbi vilja líka
fara í heimsóknir til vina og kunn-
ingja. Það er ekkert gaman, reynd-
ar bara hundleiðinlegt. Svo er
ákveðið að heimsækja Grétar og
Svövu og stelpurnar verða að láta
sig hafa það að fylgja með. Þær
eru þungar á brún þegar þær stíga
inn fyrir þröskuldinn á húsinu við
Asvallagötu þar sem Grétar og
Svava búa. En þar er þeim tekið
af slíkum kostum og kynjum og
glöðu sinni að vonda skapið fýkur
út í veður og vind. - Þetta voru
fyrstu kynnin af Svövu Fells og
má segja að hún hafi brætt hjörtu
okkar systranna með því ljúffeng-
asta súkkulaði sem við á ævinni
höfðum smakkað.
Tíminn leið. Ég settist á skóla-
bekk í Menntaskólanum í Reykja-
vík. Þá var aðeins steinsnar upp í
Guðspekifélagshús í Ingólfsstræti
22, þar sem þau Grétar og Svava
bjuggu nú. í löngu frímínútunum
var alltaf skokkað uppeftir. Þar
stóð borð fullt alls kyns gómsætra
kræsinga fyrir svanga skólastelpu.
Og það var ekki aðeins næring
fyrir líkamann sem fékkst út úr
þessum ferðum. Hin andlega fæðan
var ennþá meira virði. Er skemmst
frá því að segja að heimsóknirnar
til Grétars og Svövu á þessum árum
var einn sá dýrmætasti fjársjóður
sem ég eignaðist og veganesti allt
lífið fram á þennan dag. Þar kynnt-
ist maður í senn yndislegum hjón-
um sem gáfu af auðlegð hjarta síns
öllum er á veginum urðu og einnig
háandlegri visku af speki í starfi
Guðspekifélagsins, en Grétar var
þá forseti þess og aðalfyrirlesari.
Það bókstaflega gneistaði í kring-
um þau Svövu og Grétar. Þau gáfu
sér alltaf tíma til þess að spjalla
við fólk, ekki síst unga fólkið sem
laðaðist að þeim í leit sinni að hinu
mikilvægasta í lífinu og allir fengu
einhvetja leiðsögn 1 átt til hins
góða, fagra og fullkomna. Þessir
tímar standa upp úr í minningunni
eins og glitrandi gullmoli innan um
sandkorn á sjávarströnd.
Það var alltaf árviss viðburður
að Svava og Grétar kæmu í sumar-
heimsókn austur í sveit til foreldra
okkar. Slíkt var jafnan tilhlökkun-
arefni, þau þóttu góðir gestir. Var
þá ekkert til sparað að undirbúa
komu þeirra sem best. Heimilisfólk-
ið setti sig raunar í vissar andlegar
stellingar þá daga sem þau dvöldu
í sveitinni. Þetta var eins konar
hátíð. Þá var setið og spjallað um
allt milli himins og jarðar, sagðar
sögur í léttum dúr og Grétar hló
sínum lágværa dillandi hlátri. Síðan
gengu hjónin hönd í hönd um land-
ið, fundu ilminn af grasinu og
hlustuðu á niðinn í læknum. Þá
talaði Grétar um „leynifegurð" sem
Flóinn væri svo ríkur af.
Það varð Svövu mikið áfall þegar
Grétar féll frá árið 1968. En hún
talaði þó alltaf eins og hann hefði
aðeins farið í ferð, að vísu dálítið
óvenjulega, en kæmi samt aftur á
sínum tíma. Hún fann sterkt fyrir
nálægð hans og í hennar augum
var dauðinn ekki til, aðeins þrep
að öðru tilverustigi.
Eftir burtför Grétars kom Svava
í ótal margar ógleymanlegar heim-
sóknir í sveitina og rifjaði þá um
leið upp gönguleiðir þeirra Grétars.
Þetta voru henni áreiðanlega ljúfar
stundir. Þá vildi hún alltaf fara ein
um landið og ganga í aljar höfuð-
áttimar, norður, suður, austur og
vestur. Hún talaði um að heilsa
náttúmnni, fá kraft frá henni og
blessa landið. Eitt haustkvöld stóð
hún á túninu og lyfti höndunum
eins og í bæn mót hnígandi kvöld-
sólinni. Þá var hún að láta sólar-
kraftinn streyma um líkama og sál.
Já, hún Svava var einstök kona.
Hún átti svo mikið að gefa öðrum.
Handtakið hennar var svo hlýtt. í
dýpstu gleði og þyngstu sorg var
gott að fá að halda í höndina henn-
ar. Henni tókst jafnan að láta tárin
víkja fyrir brosinu, láta fólk koma
auga á ljós vonarinnar í myrkrinu.
Hún Svava safnaði ekki auði þessa
heims, eltist ekki við hégóma og
kapphlaup veraldlegra gæða. En
hún átti þann auð sem mölur og
ryð fær ei grandað, kærleika, hrein-
leika, auðmýkt og visku hjartans.
Það eru forréttindi að hafa fengið
að eignast slíkan samferðamann.
Og nú er Svava öll, við köllum
það að deyja. En hvað er dauðinn?
Er hann ekki aðeins nýr þáttur,
kaflaskil, nýjar, ókunnar dyr sem
við öll verðum einhvern tíma að
ljúka upp til þess að sjá ljómann
og dýrðinga fyrir innan?
Ég sé Svövu Fells í anda þar sem
hún leggur af stað eftir veginum
ókunna. En hún er ekki ein á ferð.
A móti henni rétta þau hendur
Grétar og Þuríður og leiða hana
áleiðis móti ljósinu eilífa á vit nýrra
hlutverka.
Guð fylgi þér, elsku Svava, og
þökk fyrir allt.
Sigríður I. Þorgeirsdóttir.
SIGRÍÐUR
ÁSGEIRSDÓTTIR
Sigríður
Andrea As-
geirsdóttir fæddist
14.4.
nesi. Hún lést á
Hrafnistu 10. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Sigríður Sveins-
dóttir og Ásgeir
Björnsson. Sigríður
giftist 1940 Ingvari
Guðmundssyni frá
Bæ í Steingríms-
firði. Þau bjuggu á
Akranesi til 1956,
síðan í Reykjavík.
Sigríður og Ingi eignuðust átta
börn og eru sjö á lífi. Elstur
er Sigurgeir, tannlæknir, f.
21.9. 1940, búsettur í Svíþjóð.
Maki Sigríður Þorvaldsdóttir
og eiga þau fjögur börn og tvö
barnabörn. Næstur var Samúel,
f. 19.2. 1942. Hann lést í sjó-
slysi í mars 1963. Þriðja Ing-
veldur, f. 9.11.1943. Maki henn-
ar Ólafur E. Egg-
ertsson og eiga þau
fjögur börn og sex
barnabörn. Fjórði
Guðmundur R., við-
skiptafræðingur, f.
21.5. 1945. Maki
hans er Unnur
Sveinsdóttir. Þau
eiga fimm börn og
eitt barnabarn.
Fimmti Ásgeir, við-
skiptafræðingur, f.
2.5. 1947. Maki Silja
Sigurðardóttir, þau
eiga tvær dætur.
Sjötti Halldór H., f.
18.10. 1952. Maki Bjarndís
Jónsdóttir, þau eiga þrjú börn.
Sjöunda Rakel R. sjúkraliði, f.
15.11. 1954. Maki Heiðar Krist-
insson, á fimm börn. Áttunda
Ragnheiður A., búsett í Svíþjóð,
f. 7.1. 1958, á tvö börn.
Sigríður verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 13.30.
MAMMA mín. Fyrir mér ert þú
ógleymanleg. í hjarta mínu og
minningu munt þú alltaf lifa.
Þegar hugurinn hvarflar til baka
og minningamar líða hjá, ein af
annarri, þá get ég ekki annað en
undrast yfir því hversu mikið lífið
hefur á þig lagt.
Ég finn til sorgar en samtímis
aðdáunar yfír því hversu ótrúlega
sterk þú hefur verið öll þau ár sem
veikindin hafa htjáð þig. Ég sé þig
fýrir mér, litla og fíngerða en þjáða.
Að öllum líkindum höfðu allar þínar
minningar frá þeim ámm þegar þú
varst tápmikil og hress, dofnað eða
máðst út.
Hjartfólgnast var þér að fjöl-
skyldan stæði saman og að barna-
börnunum liði vel. Þú gafst mikla
hlýju og kærleik. Af því getur eng-
inn fengið of mikið, voru þín orð.
Aldrei heyrði ég þig segja
styggðaryrði um nokkra manneskju
eða fella dóm yfir öðrum. Þú tókst
alltaf upp hanskann fyrir þann sem
á var hallað og fannst ætíð öllum
eitthvað til málsbóta.
Ef guð er til þá veit ég að það
verður tekið vel á móti þér. Því
hreinni, trúfastari og heiðarlegri
manneskju er örugglega leitun að.
Mamma, þú lætur eftir þig stóra
fjölskyldu og marga einlæga vini.
Þú ert ekki ein, við emm hjá þér í
huganum og þú munt ætíð finnast
í hjarta okkar.
Þín dóttir,
Ragnheiður, og bania-
börnin Philip og Nathalie.
Elsku Sigga er dáin.
Andlát hennar bar skjótar að en
mig grunaði og í huga mínum
brennur spumingin: Gat ég ekki
gert meira fyrir hana?
Ég kom fyrst á heimili Siggu,
tengdamóður minnar, i Álftamýr-
inni fyrir um 22 árum í fylgd með
Halldóri syni hennar. Þá var Sigga
52 ára gömul, illa farin af lömun í
kjölfar veikinda. Lömunin, sem hún
varð að sætta sig við til æviloka,
varð þó ekki til þess að hún missti
áhugann á umhverfi sínu og sínum
nánustu; allt til hinstu daga voru
bömin og bamabömin henni allt.
Sigga var mjög trúuð og henni
tókst að varðveita með sér léttu
lundina og æðruleysið sem var svo
einkennandi fyrir hana. Hún hall-
mælti ekki nokkmm manni heldur
beindist áhugi hennar ætíð að vel-
ferð þess fólks sem að henni stóð.
Sigga dvaldi á Hrafnistu í Hafn-
arfirði síðustu sjö árin og átti oft
erfitt með að sætta sig við að geta
ekki verið heima í Álftamýrinni þar
sem hún undi sér best.
Mig langar að þakka henni alla
þá umhyggju sem hún bar í bijósti
fyrir okkur. Blessuð sé minning
hennar.
Bjarndís Jónsdóttir.
BJARNIL
BJARNASON
+ Bjarni Ingi
Bjamason mál-
arameistari fædd-
ist á Austurvöllum
á Akranesi 5. apríl
1909. Hann lést á
heimili sínu á Akra-
nesi 17. maí síðast-
liðinn. Bjarni ólst
upp á Austurvöll-
um og átti þar
heima til ársins
1956 er hann flutti
í nýtt hús sem hann
hafði byggt á Aust-
urvallalóðinni
(Kirkjubraut 17) og
bjó þar til dauðadags. Foreldr-
ar Bjarna voru Bjarni Gíslason,
trésmíðameistari á Austurvöll-
um, og kona hans Helga Sigríð-
ur Bjarnadóttir húsmóðir.
Bjarni var elstur fjögurra
systkina, auk hans eru látnir
tveir bræður, Gísli Kristinn tré-
smiður á Akranesi, f. 1910, og
Sighvatur málarameistari í
Reykjavík, f. 1911. Ein systir
er á lífi, Ingibjörg, f. 1911, tví-
burasystir Sighvats, húsmóðir
á Akranesi. 19. júlí
1952 kvæntist
Bjarni eftirlifandi
eiginkonu sinni,
Guðrúnu Jónsdótt-
ur, f. á Hólmavík 12.
mars 1924. Dóttir
Bjarna og Guðrúnar
er Helga, f. 10.11.
1947, húsmóðir á
Akranesi, gift Birni
Tryggvasyni tré-
smið og skipverja á
ms. Akraborg og
eiga þau þrjú börn.
Bjarni nam málara-
iðn hjá Áma B. Sig-
urðssyni á Akranesi og lauk
sveinsprófi í þeirri iðn 1937.
Hann vann við iðn sína á Akra-
nesi, en jafnframt gegndi hann
starfi organista og söngstjóra
við Akraneskirkju í 27 ár. Um
árabil var hann húsvörður við
Iðnskóla Akraness og síðar við
tréiðnadeild Fjölbrautaskóla
Vesturlands.
Bjarni verður jarðsunginn
frá Akraneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.00.
VIÐ minnumst Bjama afa okkar með
miklum söknuði. Við höfum átt
heima í húsinu hjá afa og ömmu frá
því við fæddumst. Hann var alltaf
tilbúinn að hjálpa okkur ef eitthvað
bjátaði á og vakti yfir okkur með
umhyggju sinni og vináttu. Hann var
einlægur trúmaður og kenndi okkur
fallegar bænir og sálma. Hann hafði
mikla samúð með þeim sem minna
máttu sín eða voru sjúkir og var allt-
af tilbúinn að hjálpa þegar til hans
var leitað. Afi okkar var góður söng-
maður og organisti og oft lék hann
fyrir okkur á orgelið sitt og söng.
Við minnumst þeirra stunda með
þakklæti. Afí var mjög kirkjurækinn
og sótti kirkju sína flesta sunnudaga /
ársins og aðra hátíðisdaga.
Þá kunni hann líka mikið af sálm-
um og átti sína uppáhalds sálma,
„Víst ertu Jesús, kóngur klár“ og
„Son Guðs ertu með sanni“. Eftirfar-
andi vers, eftir Ólínu Andrésdóttur,
var ofarlega í huga afa okkar á síð-
ustu ævidögum hans:
Þó missi ég heym og mál og róm
og máttinn ég þverra finni,
ó, Drottinn, gef sálu minni
að vakna við söngsins helga hljóm
í himneskri kirlqu þinni.
Við biðjum Guð að blessa minn-
ingu afa okkar og munum aldrei
gleyma öllu því góða sem hann
kenndi okkur.
Bjarni Ingi, Guðrún
og Elínborg.
STEFÁN RAFN ÞÓRÐARSON
+ Stefán Rafn Þórðarson
fæddist í Hafnarfirði 27.
júní 1924. Hann lést á Borgar-
spítalanum 14. maí síðastliðinn
og fór útför hans fram frá Víði-
staðakirkju 23. maí.
Kveðja frá Lionsklúbbi
Hafnarfjarðar
OKKUR lionsmenn setti hljóða þeg-
ar við fréttum andlát Stefáns Rafns
félaga okkar um áratugaskeið, en
hann gekk i klúbbinn árið 1967.
Stefán Rafn var alla tíð áhugasam-
ur líonsmaður og vann ötullega að
öllum verkefnum klúbbsins, hvort
sem var á sviði félagsmála eða
ræktunar í reit Lionsklúbbsins í
hrauninu fyrir ofan Hafnarfjörð.
Hann átti sæti í mörgum nefndum
á vegum. klúbbsins, var um tíma
varaformaður og síðar formaður.
Má hiklaust segja að það var sama
hvaða embætti Stefán Rafn skipaði
innan klúbbsins, allt starf hans var
vel af hendi leyst. Á árinu 1990
fóru þau hjónin frú Guðrún Sigurm-
arsdóttir og Stefán Rafn á alþjóða-
þing lionsmanna, sem haldið var í
Miami á Flórída, sem fulltrúar ís-
lenskra lionsmanna, ásamt hópi
annarra og sýnir það vel að þau
spöruðu hvorki fé né fyrirhöfn þeg-
ar Lionshreyfingin átti í hlut. í
þeirri ferð héldu þau hátt á lofti
merki íslands og íslenskra lions-
manna, en þar gafst einstakt tæki-
færi til kynningar á landi og þjóð.
M.a. var haldið sérstakt íslands-
kvöld sem íslensku þátttakendurnir
sáu alfarið um og fengu þeir mjög
góðar móttökur. í þakklætisskyni
var honum árið 1992 veitt æðsta
viðurkenning lionsmanna, er hann
var gerður að Melvin Jones félaga.
Já, þar er svo sannariega margs
að minnast á kveðjustund og við
lionsmenn munum sárt sakna góðs
vinar úr hópnum. Við sendum frú
Guðrúnu og fjölskyldu hans allri
einlægar samúðarkveðjur.
F.h. Lionsklúbbs Hafnarfjarðar,
Eggert ísaksson.