Morgunblaðið - 24.05.1995, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
borin og til að sinna kalli listagyðj-
unnar komstu þér upp vinnustofu
mitt í pappírsflóði viðskiptanna. Þar
málaðir þú hvenær sem færi gafst
og bauðst öðrum myndlistarmönn-
um slíkt hið sama. Tónlistin heillaði
þig einnig og af sama krafti settir
þú upp heimatilbúið hljóðver þar
sem þú spilaðir og samdir eigin
músík.
Þú fékkst góðar vöggugjafir, Sig-
urgeir, og bjóst yfír mörgum hæfí-
leikum. Þú varst sannkallað nátt-
úrubarn sem stundum áttir það til
að leggjast út í íslenska sumarið,
einn með hestum þínum og hugsun-
um. Svo komstu til baka, til okkar
hinna, endumærður og með nýja
og óvænta sýn í farteskinu. Þessari
sýn vildir þú deila með öðrum því
þú trúðir því að við ættum að vinna
saman og styðja hvert annað. Þú
varst alltaf tilbúinn að rétta hjálpar-
hönd, vildir öllum vel og áfelldist
engan. Þá eiginleika er gott að
muna. Þú hugsaðir hátt og varst
að horfa til nýrra og framandi dval-
arstaða. Um leið vomð þið Inga að
byggja við húsið í Hafnarfírði og
búa í haginn fyrir framtíðina. Sér-
hver ferð þín í leit að nýju var til
að tengja þig fastar við heimaslóðir
og uppmnann.
Hver vegur að heiman
er vegur heim I...I
En handan við fjöllin
og handan við áttimar og nóttina
rís tum ijóssins
þar sem tíminn sefur.
Inn í frið hans og draum
er fórinni heitið.
(Snorri Hj.)
í dag kveð ég góðan dreng og
vin og votta öllum aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Hulda Arnljótsdóttir.
Frá því ég var lítil stúlka hugs-
aði ég oft um það hversu heppin
ég væri að eiga unga foreldra. Ég
átti stóran, sterkan og ungan pabba
sem mér fannst ekkert geta komið
fyrir. En svo skyndilega fæ ég ekki
að njóta hans lengur.
Pabbi minn var sérstaklega barn-
góður og virtist skilja böm betur
en gengur og gerist. Þau hændust
að honum og fáir sýndu bömum
jafn mikla virðingu og skilning og
hann. Pabbi gaf sér alltaf nægan
tíma fyrir mig og kenndi hann mér
að lesa og reikna áður en ég byij-
aði í skóla. Lengi vel barðist hann
við að þróa með mér listræna hæfí-
leika, kenndi mér að mála með olíu-
litum eða hann kom heim með hin
ólíklegustu hljóðfæri í von um að
áhugi minn á hljómlist vaknaði.
Hann vonaði innilega að ég hefði
erft þessa hæfíleika frá sér og gerði
allt sem hann gat til þess að kalla
þá fram. Fyrir utan þessa miklu
listrænu hæfíleika var pabbi óvenju
vel lesinn og fróður maður. Það
skipti ekki máli hvert umræðuefnið
var, trúarbrögð, vísindi, heimspeki
eða saga, alls staðar var hann vel
að sér og kenndi mér alltaf eitthvað
nýtt.
Pabbi minn var sá sem skildi
mig best. Hann gaf sér alltaf tíma
til að skoða öll mál niður í kjölinn.
Þó hann væri ekki alltaf sammála
ákvörðunum mínum studdi hann
mig ætíð án þess að reyna að
stjórna mér. Hann virti skoðanir
mínar og vilja. Hann var ekki pabbi
sem skammaði heldur leiðbeindi
með tiltali og leiðsögn og hann
hjálpaði mér að láta drauma mína
rætast.
Síðastliðin ár hef ég oft verið
hrædd um pabba minn vegna þeirr-
ar baráttu sem hann stóð í. í gegn-
um baráttu hans kynntist ég svo
miklu ranglæti og illsku sem ég
hefði aldrei trúað að væri til. Ef
aðeins Guð gæti gefíð að svona
hefði ekki farið, því að þá væri
hann pabbi minn sem mér þykir svo
vænt um ennþá hjá mér. Menn
greiða það misdýru verði að hafa
slíka réttlætiskennd, að una sann-
leikanum og leita hans hvað sem
hann kostar.
Þessi síðustu ár pabba sem hafa
einkennst af baráttu voru pabba
MIÐVIKUDAGUR 24. MAÍ1995 33'
MINNINGAR
MAGNÚS HLÍÐDAL
MAGNÚSSON
erfíð en Inga Björk konan hans gaf
honum styrk til þess að halda
áfram. Með henni átti pabbi sínar
góðu stundir.
Elsku pabbi minn, ég þakka þér
fyrir að hjálpa mér að láta drauma
mína rætast og ég þakka þér fyrir
allan stuðningin og jjolinmæðina
sem þú sýndir mér. Eg var alltaf
stolt af þér og aldrei mun ég sætt-
ast við það hvernig komið var fram
við þig. Ég fínn fyrir miklum sárs-
auka þegar ég hugsa um það sem
hefur gerst og ég sakna þín svo
mikið, elsku pabbi minn. Eg trúi
að til sé staður þar sem þú situr
nú með pensil í hönd og málar.
Einnig vonast ég til að þar sé gott
bókasafn þar sem þú unir þér við
lestur góðra bóka og leitar svara
við þeim spumingum sem leituðu á
hug þinn.
Elsku Inga Björk, amma, afí,
Beta, Gaui, Siggi, Inga, Jón Gunnar
og Kamilla, Guð gefi okkur öllum
styrk.
Jenný Rut Sigurgeirsdóttir.
Sigurgeir Sigurðsson félagsmað-
ur í Fjölskylduvernd er horfínn af
sjónarsviði lífsins. Kynni okkar Sig-
urgeirs hófust í byijun síðasta árs
en hann hafði um fímm ára skeið
átt í erfíðri viðureign við félags-
málayfírvöld í Hafnarfirði. Sigur-
geir þekkti af eigin raun hversu ill-
framkvæmanlegt það er að fá yfír-
völd til þess að leiðrétta mistök sín
eða draga þau til ábyrgðar fyrir
vanhugsaðar stjórnvaldsathafnir.
Hann var virkur þátttakandi og
ötull baráttumaður í Fjölskyldu-
vemd og var ósmeykur að greina
opinberlega frá óvandaðari af-
greiðslu sljómvalda í fjölskyldumál-
um en hann taldi að opin og mál-
efnaleg umræða um óréttmætar
aðgerðir stjómvalda væri líklegasta
leiðin til að draga úr misbeitingu
valds á þessu sviði.
Sigurgeir átti bágt með að skilja
skeytingarleysi stjórnvalda um per-
sónuleg réttindi sem tengjast frelsi,
æru og tilfinningalífi einstaklings-
ins. Sjálfur átti hann að baki þung-
bæra reynslu af óréttmætum að-
gerðum stjómvalda og vildi nýta
þá dýrkeyptu þekkingu sem hann
hafði öðlast til þess að liðsinna öðm
fólki sem átti um sárt að binda
vegna aðgerða stjómvalda. Þraut-
seigja hans var aðdáunarverð og
ekki gat ég merkt í fari hans beiskju
eða gremju vegna þeirrar illu með-
ferðar sem hann mátti þola. Á hinn
bóginn mátti greinilega skynja að
hann var haldinn réttlátri reiði í
garð þeirra gæfusnauðu aðila innan
kerfisins sem tekst að hylma yfír
ranglætið af þverúð og guðlausri
þijósku.
Sigurgeir var góður félagi sem
af alúð og góðum vilja lagði sinn
skerf af mörkum til þess að beijast
fyrir persónulegum réttindum ein-
staklinga og tryggja mannréttindi
þeirra með málefnalegum hætti og
stuðla þar með að betra samfélagi.
Ég vil fyrir mína hönd og sam-
takanna Fjölskylduverndar senda
ijölskyldu Sigurgeirs og aðstand-
endum mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guð blessi og varðveiti minningu
Sigurgeirs Sigurðssonar.
Pétur Gunnlaugsson,
formaður
Fj ölsky ldu verndar.
Það var lán okkar nemenda sem
settust í fyrsta sinn á skólabekk
haustið 1959 að fá að halda hópinn
næstu sex árin undir frábærri hand-
leiðslu heiðurskonunnar Sigur-
bjargar Guðjónsdóttur kennara.
Fljótlega myndaðist mikil sam-
heldni í hópnum og við urðum öll
miklir vinir og best leið okkur ef
við gátum verið sem mest saman í
leik og starfi.
Síðar er leiðir skildi misstum við
ekki sjónar hvert á öðru og hópur-
inn hefur hist nokkrum sinnum sfð-
astliðin ár.
í dag kveðjum við kæran bekkj-
arbróður okkar, Sigurgeir Sigurðs-
son.
Við skyggnumst í minninganna
myndasöfn og minnumst hans sem
góðs drengs sem alla tíð var ákaf-
lega dagparsprúður og lét ávallt
gott af sér leiða. Snemma bar á
listrænum hæfileikum Sigurgeirs
og teiknaði hann og skrifaði afar
vel. Það var því ætíð tilhlökkunar-
efni að fá minningabókina svo-
nefndu, sem gekk á milli okkar,
eftir að hún hafði dvalið hjá Sigur-
geiri.
Við gerðum margt skemmtilegt
saman á þessum áhyggjulausu
árum og m.a. fórum við í reglu-
bundnar hjólaferðir um nágrenni
Hafnarfjarðar. Sigurgeir var góður
félagi og vinur og alltaf tilbúinn
að rétta hjálparhönd ef eitthvað fór
úrskeiðis enda varð hann snemma
verklaginn.
Mönnum er ætluð misjöfn örlög
og snilldin er að sjá ekki fyrir hvað
verður.
Við sendum aðstandendum Sig-
urgeirs einlægar samúðarkveðjur
og biðjum guð að geyma hann.
Bekkjarsystkin í Barnaskóla
Hafnarfjarðar.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að
breyta því sem ég get breytt, og vit til að
greina þar á milli.
Kæri vinur.
Ekki áttum við von á að þurfa
að kveðja þig svo fljótt. Við héldum
að þú yrðir allra manna elstur. En
mennimir ákveða en guð ræður.
Það er margt sem kemur upp 5
huga okkar á þessari sorgarstund.
Við munum vel hversu vel þú tókst
á móti okkur fyrir um tíu árum er
við vorum að hefja nýtt líf.
Síðar áttum við því láni að fagna
að leigja þér aðstöðu undir fyrir-
tæki þitt.
Ekki hefur lífíð verið þér neinn
sérstakur dans á rósum, en þú
plumaðir þig vel.
Við þökkum þér góð kynni og
biðjum guð að varðveita þig.
„Þegar þú ert sorgmæddur skoöaðu þá hug
þinn og þú sérð að þú grætur vegna þess
sem var gieði þín.
(Kalihl Gibran)
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við aðstandendum.
F.h. íbú'a í Kletti,
Guðni og Siyólaug (Dódó).
Hún hljómaði ótrúlega fréttin
sem ég fékk um að vinur minn Sig-
urgeir Sigurðsson hefði látist með
hræðilegum hætti. Sigurgeir var
um margt mjög sérstakur persónu-
leiki. Við kynntumst þegar hann
gekk til liðs við okkur Víkinga í
handknattleik árið 1974. Okkur
vantaði sterkan markvörð í hópinn
okkar og við töldum Sigurgeir rétta
manninn, og var það okkur mikið
happ er hann ákvað að slá til. Sigur-
geir varði svo mark Víkinga árið
1975 þegar ísinn var brotinn og
grunnur lagður að nýju stórveldi í
íslenskum handknattleik.
Það var ekki síst Sigurgeiri að
þakka að við urðum íslandsmeistar-
ar 1975 og síðan fylgdu margir titl-
ar í kjölfarið. Sigurgeir var frábær
keppnismaður og er ég viss um að
það hefur komið honum til góða
síðar þegar hann þurfti að beijast
á öðrum vígstöðvum í lífi sínu. Erf-
iðleikar hafa sett mark sitt á lif
Sigurgeirs og hefur hann mátt þola
miklar raunir. Samt kvartaði hann
aldrei eða bar sig illa og aldrei sagði
hann styggðaryrði um nokkurn
mann þegar við hittumst. Hann er
nú farinn frá okkur með sviplegum
hætti. Vinir drúpa höfði og spyija:
Hvers vegna?
Sigurgeir var hreinskiptinn og
heill maður og sagði alltaf það sem
í bijósti bjó. Hann var mjög list-
rænn og málaði afar fallegar mynd-
ir. Hann var nú loksins kominn á
rétta hillu í lífinu sem listamaður,
ákvörðun sem hann átti kannski
að taka miklu fyrr.
Við Víkingar kveðjum kæran fé-
laga sem átti svo stóran þátt í að
gera félagið okkar að stórveldi í
handboltanum. Við sendum nán-
ustu ættingjum hans innilegar sam-
úðarkveðjur.
Hvíl í friði, kæri vin, friður guðs
þig blessi.
Viggó Sigurðsson.
+ Magnús Hlíðdal Magnússon,
var fæddur í Vestmannaeyj-
um 11. júlí 1910. Hann lést í
Borgarspítalanum 13. maí síð-
astliðinn. Utför Magnúsar var
gerð frá Lágafellskirkju 23.
mai sl.
Mér ljúft er að minnast þín
elsku ástin mín
ég mun minningu þína geyma
en ekki gleyma.
Um minn aldur og ævi
þín minning omar mér.
Þínar mjúku hendur
og góða hjarta
ég líta ætti framtíðina bjarta.
En ég sakna þín svo mikið
að tár mín hrynja og aumt er mitt hjarta
Guð hjálpi mér
að þerra tárin og eiga við sðknuð
sem þú vekur i hjarta mér.
Nú leiðir skilja
og af öllum vilja og þrá
við verðum að sjá það bjarta
að við hittumst aftur
Guðsnáðarkraftur
Guð geymi þig og vemdi
hann leiði þína hendi
elsku ástin mín
ég mun sakna þín.
Elsku amma og langamma okk-
ar, Guð styrki þig I sorg þinni.
Fríða Dóra og fjölskylda.
Oss héðan klukkur kalla,
svo kallar Guð oss alla
til sín úr heimi hér
þá söfnuð hans vér sjáum
og saman vera fáum
í húsi því sem eilíft er.
(V. Briem)
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Það er svo skrítið, að þó að við
vitum að það liggur fyrir okkur
öllum að kveðja þennan heim, þá
erum við einhvernveginn aldrei til-
búin að kveðja. En nú er afi okkar
dáinn og er það ekki auðvelt að
setjast nú niður allt í einu og skrifa
minningargrein. Við höfum haft
afa svo lengi hér hjá okkur að við
göngum alltaf að því sem sjálfsögð-
um hlut.
Afí var fæddur í Vestmannaeyj-
um 11. júlí 1910 og hefði því orðið
85 ára í sumar. Hann var sonur
Magnúsar Þórðarsonar (Manga Th)
og Margrétar Bjarnadóttur. Ólst
upp í Vestmannaeyjum og fór ung-
ur að stunda sjómennsku og sigldi
víða.
Á Langanesi var staður sem
nefndur var Skálar og þar kynntist
hann eftirlifandi eiginkonu sinni
og ömmu okkar Halldóru Halldórs-
dóttur og hófu þau búskap þar. Þau
+ Ása Eiríksdóttir fæddis 26.
■ júní 1914 á Hamraendum á
Mýrum. Hún lést á Landspítal-
anum 5. maí sl. Ása var jarð-
sungin frá Fossvogskirkju 15.
maí sl.
OKKUR langar til að kveðja elsku
ömmu okkar með nokkrum orðum.
Það var alltaf svo gott að koma
til hennar, vel tekið á móti okkur
með ný bökuðum vöfflum og öðru
góðgæti. Á meðan hún hafði heilsu
til, hittist öll fjölskyldan heima hjá
henni á jóladag og borðaði saman
jólamatinn. Það var oft glatt á
hjalla, mikið spilað og málin rædd
fram eftir kvöldi. Eftir að heilsu
ömmu fór að hraka tók Lára
frænka við þessu hlutverki. Alltaf
naut hún amma þess að hafa alla
eignuðust 10 böm og 1 fósturson.
Um tíma bjuggu þau svo á Þórs-
höfn. Árið 1956 fluttust þau svo í
Mosfeilssveitina og byggðu upp á
Sveinstöðum. Réðst afí sem vél-
stjóri hjá Áburðarverksmiðjunni í
Gufunesi og starfaði þar til ársins
1976. Þau höfðu ekki búið nema
sex ár á Sveinstöðum þegar stórt
áfall varð í lífí afa í janúar 1962,
þá brann íbúðarhúsið til kaldra
kola og allt sem í því var og var
með naumindum að allir gætu forð-~
að sér út. Það getur hver maður
gert sér í hugarlund hversu átakan-
leg sjón það hefur verið að sjá per-
sónulegar eigur og.annað sem safn-
ast hafði á 26 ára búskap verða
eldinum að bráð. Enda minntist afí
oft á bókasafnið sitt sem hann sá
mikið eftir. En með dugnaði og
atorku var byggt upp á Sveinstöð-
um og þar bjuggu afí og amma
þegar við systkinin komum inn í
líf afa. Það voru ófáar ferðirnar
sem við systkinum fórum með for-
eldrum okkar upp í Mosó og eigum
við öll góðar minningar þaðan. Þær
minningar geymum við hvert um
sig um ókomin ár.
Afí og amma fluttu svo í Kópa-
voginn og hreiðruðu um sig í Reyni-
hvammi 27. Það var alveg sama
hvenær við komum þangað, maður
var alltaf jafn velkominn, afí var
alltaf í góðu skap og gat gert að
gamni sínu. Ég undirritaður minn-
ist þess að hann sagði svo oft við
mig að vera nú bara rólegur, því
sem bam hafði ég svo oft sagt við
hann, „afí, vettu baða lólegur".
Eitt verð ég að minnast á til gam-
ans, það var þegar þau fóru saman
til Bandaríkjanna fyrir nokkrum’
árum og keyrði ég þau út á flug-
völl, og kominn að stað þegar ég lít
í baksýnisspegilinn og sé að hann
er hattlaus og það gekk nú ekki,
því hattlaus var hann aldrei utan-
dyra. Hann var með hatt í passa-
myndinni svo ég snéri við til að
sækja hattinn.
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að hafa afa svo lengi hér hjá okk-
ur, það eru ekki allir svo lánsamir
að geta haldið upp á 60 ára brúð-
kaupsafmælið, það gerði afí þegar
við hittumst öll í Perlunni fyrir
nokkrum árum og héldum uppá það
með þeim. Já, afi var góður afí,
hlýr heim að sækja, og auðvitað
fórum við allt of sjaldan að hitta
afa, sem fannst við alltaf koma of
lítið í heimsókn.
Við eigum eftir að sakna þess
að sjá þau ekki saman, en jafn-
framt þökkum við fyrir að hafa
fengið að njóta hans svo lengi heil-
an heilsu. Ommu okkar biðjum við
Guð að styrkja og styðja í hennar
mikla missi.
Elsku afí, hafðu hjartans þökk
fyrir öll góðu árin og megi leiðin
að ljósinu verða þér greið.
Fyrir hönd systkina minna,
Sigþór Hólm Þórarinsson.
sína nánustu hjá sér, ekki síst eft-
ir að langömmubörnin bættust í
hópinn. Einnig langar okkur að
þakka ömmu fyrir hve góð hún var
við pabba eftir að hann slasaðist.
Hún fór alltaf til hans þegar heils-
an leyfði, en ef ekki hafði hún
símasamband við mömmu. Amma
var mikil handavinnukona og eru
mörg falleg verk til eftir hana.
Eitt af því síðasta sem hún saum-
aði, var mynd sem Fríða Björg'
langömmubam hennar fékk á
þriggja ára afmælisdaginn sinn.
Henný stóra systir á einnig góðar
minningar um langömmu sína.
Mikill söknuður ríkir hjá okkur
systkinum og foreldrum okkar.
Megi Guð geyma ömmu og
langömmu okkar.
Sóley, Kristján, Hinrik,
Henný og Fríða Björg.
ÁSA EIRÍKSDÓTTIR