Morgunblaðið - 24.05.1995, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 24. MAÍ1995 35
+ Jóhann Jör-
undsson fæddist
20. maí 1908. Hann
andaðist 26. apríl sl.
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði á 87. aldurs-
ári. Jóhann var son-
ur hjónanna Sigríð-
ar Arnadóttur og
Jörundar Eben-
esarsonar _ er
bjuggu að Álfadal á
Ingjaldssandi. Jó-
hann kom úr stór-
um systkinahópi og
var hann 10. í röð-
inni, þrjú eru enn
lifandi, en systkini hans voru:
Guðjón, f. 15.1. 1894, d. 22.9.
1921, Ebeneser, f. 30.7. 1895,
d. 11.11. 1913, Ingibjörg, f.
30.9. 1896, látin, Rakel Katrín,
f. 24.3., dó ung, Rakel Katrín
Jóna, f. 17.8. 1900, d. 6.5. 1956,
Gísli Guðbjartur, f. 8.9. 1901,
d. 22.9. 1921, Siguijón Árni, f.
14.10. 1903, Gradíana Sigríður,
f. 22.6. 1905, d. 22.5. 1972,
Ágúst Guðmundur, f. 6.11.
1906, d. 19.5. 1964, Sigtryggur
Kristmundur, f. 5.8.1909, Hjalti
Hannes, f. 24.3. 1912, d. 11.7.
1979, Guðrún Ebba, f. 6.11.
1914, Gunnar, f. 10.11. 1915,
+ Guðleif Pétursdóttir fædd-
ist í Selshjáleigu í A-Land-
eyjum 7. maí 1927. Hún lést á
Landspítalanum 14. maí síðast-
liðinn og fór útför hennar fram
frá Fossvogskirkju 22. maí.
GUÐLEIF eða Leifa eins og hún
var oft kölluð, var tíunda barn hjón-
anna Péturs Guðmundssonar og
Soffíu Guðmundsdóttur úr Austur-
L,andeyjum, en þeim varð alls 14
barna auðið. Leifa eignaðist fjögur
börn, Guðbjörgu, Grétu, Örn og
Júlíus, sem hafa fundið sinn farveg
í lífinu við hlið maka ásamt bömum
og jafnvel bamabörnum.
Það er kyrrlátt og hljótt á Týs-
götu 4, Leifa dó aðfaranótt 14. maí
á Landspítalanum. Það er svo stutt
sjðan hún gekk raulandi upp stig-
ann á leið inn til sin. Oft kom hún
við á neðri hæðum hússins til að
spjalla og fá sér kaffisopa. Sambúð-
in milli þriggja einhleypra kvenna
í húsinu var góð. Leifa sagði alltaf
að í því væri góður andi, en hann
d. 25.12. 1992, og
Páll Sigurður, f.
5.12. 1918, d. 24.12.
1992.
Jóhann giftist
Guðbjörgu Kristínu
Hálfdanardóttur,
þau eignuðust tvö
börn, Kristján og
Sigríði, en að auki
tóku þau að sér
hálfsystur Guð-
bjargar, Nönnu
Hálfdanardóttur,
nokkurra mánaða
gamla.
Jóhann var jarð-
sunginn frá Hafnarfjarðar-
kirkju 3. maí síðastliðinn.
OKKUR systkinin langar að minn-
ast föður okkar með örfáum orðum.
Þær minningar sem við eigum
eru allar góðar og verða ekki upp-
taldar hér nema örfáar.
Pabbi var aldrei iðjulaus hvorki
til sjós né lands og jafnvel í veikind-
um sínum var hann með eitthvað á
milli handanna.
Pabbi hafði alltaf tíma fyrir okk-
ur, við gengum fyrir öllu hjá honum
og ef við vomm ekki hjá honum
var hann með hugann hjá okkur
var ekki síst henni að þakka. Hún
hafði góða kímnigáfu, mikla rétt-
lætiskennd og hlýju og var ætíð til
staðar ef á þurfti að halda. Þessara
eiginleika fengu allir vinir hennar
að njóta jafnt lágir sem háir, þeir
sem minna máttu sín í þjóðfélaginu
eða voru ungir að ámm og brokk-
gengir og svo allir hinir. Leifa lét
líka álit sitt í ljós ef svo verkast
vildi. Þegar önnur okkar flutti inn
í húsið kaldan febrúardag fyrir fjór-
um ámm, stóð lágvaxin kona í stig-
anum og grái hárlokkurinn upp af
enninu jók myndugleik ábúðarmik-
ils andlitsins. Hún hvessti augun á
innflytjandann og sagði: „A að
drepa mann úr kulda hérna eða
hvað?“ rigsaði inn og skellti á eftir
sér. Innflytjandanum var nær öllum
lokið og kveið fyrir framhaldinu en
slíkt var óþarfí, þegar að var gáð
var þetta aðeins í nösunum á henni
og fljótlega voru allir farnir að
drekka saman kaffí hvenær sem
færi gafst.
Leifa talaði ekki mikið um sig
og sína en af stuttum kynnum gerð-
MINNINGAR
og við hjá honum. Kristján bróðir
fór eins oft til hans og hann gat
og ég, sem bý út á landi, hafði
samband símleiðis ef ég var ekki í
bænum, það var bæði ánægjulegt
og hryggilegt að heyra rödd hans
því ég saknaði hans mikið, ég hefði
viljað getað skriðið í gegnum síma-
línuna til hans. Síðustu árin var
pabbi á Hrafnistu í Hafnarfirði og
þar vann hann mikið eins og ávallt
áður. Við sjáum hann fyrir okkur
pijónandi lopapeysur, sokka, húfur,
smyrnandi, saumandi eða hnýtandi
öngla. Þetta er aðeins lítill hluti af
því sem hann lagði fyrir sig.
Eftir að hann var kominn á
sjúkradeildina á Hrafnistu og hætt-
ur að geta unnið var hann svo glað-
ur þegar við komum. Við sjáum
hann fyrir okkur teygja hendurnar
á móti okkur og spyija hvort við
ættum ekki að taka ólsen.
Það var alltaf jafn erfitt að kveðja
því við vissum ekki hvort við sæum
hann aftur.
Elsku pabbi, við biðjum Guð að
fylgja þér um eilífð.
Við kveðjum þig nú en minningin
lifír.
Hvíl þú í friði, blessuð sé þín minning
ávallt sem fyrr.
Hve ljúf er mér sú kynning
með englaliði
Drottinn sé þig krýna, andans um dyr.
Við hinstu hvílu þína.
Kristján Jóhannsson,
Sigríður Jóhannsdóttir.
um við okkur grein fyrir að hér var
kona sem öðlast hafði mikla lífs-
reynslu og kunni að miðla henni á
réttan hátt. Hún hafði alltaf unnið
mikið um dagana en það var ljóst
að síðustu árin var þrekið og heils-
an að dala. Alltaf var þó lundin
létt og hún var fljót að átta sig á
spaugilegum hliðum málanna þegar
aðrir voru fastir í gráma hversdags-
leikans.
Leifa unni sínu fólki, sérstaklega
litlu barnabörnunum. Það síðasta
sem hún gerði var að kaupa sæng
í afmælisgjöf handa Skorra litla.
„Hann á að fá sæng eins og hin,“
sagði hún, en það var erfítt fyrir
hana að ganga þennan stutta spöl
til að kaupa gjöfína. Þá fyrst gerð-
um við okkur grein fyrir hversu
veik hún var í raun. Leifa kvartaði
aldrei en hún hefur eflaust fundið
að tíminn styttist, því hún sagði
eitt sinn: „Ég verð ekki hér um
næstu jól.“
Leifa sofnaði útaf, það var það
sem hún óskaði. Við söknum henn-
ar mikið en mestur verður söknuð-
urinn hjá litlu ömmubörnunum sem
eiga erfitt með að skilja af hveiju
ekki er hægt að heimsækja ömmu
á Týsgötunni lengur.
Elsku Leifa, takk fyrir allt.
Ragnheiður og Kristín.
JÓHANN
JÖR UNDSSON
GUÐLEIF
PÉTURSDÓTTIR
JÓHANNA
SVEINSDÓTTIR
+ Jóhanna Sveinsdóttir, bók-
menntafræðingur og rithöf-
undur, fæddist í Reykjavík 25.
júní 1951. Hún lést af slysförum
í Frakklandi 8. maí síðastliðinn
og fór útför hennar fram frá
Langholtskirlq'u 18. maí.
VIÐ Jóhanna bjuggum saman á rue
Lamarck númer 63 í París. Um leið
og þessi sterka manneskja hafði
hreiðrað um sig í hinu herberginu
í hrörlegu íbúðinni, litverptist heim-
ilislífið. Það var allt málað og
skreytt, maður var vakinn með
handkreistum ávaxtasafa á réttum
tíma á hveijum morgni og allt sem
sást og allt sem var sagt fékk merk-
ingarauka eða nýja vídd. Þannig
varð sambúð okkar Jóhönnu að lif-
andi ljóði og bútar úr þessu ljóði
vpru skráðir af Jóhönnu í minnis-
bókina hennar sem hún skildi aldrei
við sig og síðar í ljóðabókina sem
gefin var út fyrir síðustu jól; „Guð
og mamma hans“.
Við vorum báðar að lesa bók-
menntafræði, ég á frumstigi fræð-
anna en hún að vinna að cand.mag,-
ritgerð sinni. Hún var kennari í sér
og fyrr en varði var hún búin að
setja sig vel inn í mínar lexíur og
þreyttist ekki á að spjalla um þær.
Eins deildi hún sínum pælingum
með mér og kveikti áhuga minn á
súrrealismanum sem hún var að
skrifa um og sá allt í kringum sig.
Gönguferðir okkar um Montmar-
tre urðu ævintýraferðir því ein-
hvemveginn sognðust undarlegar
uppákomur að Jóhönnu og hún túlk-
aði þær jafnharðan á spaugilegan
hátt og svo hlógum við saman þang-
að til við treystum okkur til að fara
aftur heim og halda áfram að skrifa
verkefnin okkar.
Jóhanna var orkumikil og góð
eins og maturinn sem hún eldaði.
Matarboðin hjá okkur þróuðust fljótt
á þann veg að hún eldaði eitthvað
guðdómlega gott en sendi mig út á
svalir með fordrykk handa gestun-
um og lét mig halda þeim selskap
þangað til hún sagði „gjöriði svo
vel“. Þessi matarboð enduðu aldrei
bara á kaffísopa. Miklu oftar var
lesið upphátt á latínu, farið á hverf-
isbarinn í kúluspil og Calvados-
staup eða í lengri göngur niður á
Pigalle til að skoða litríkt mannlifið.
Jóhanna er manneskja sem ekki
er hægt að tala um í þátíð, hún er
ennþá með okkur sem þekktum
hana og nutum samverunnar við
hana. Eg dáðist að henni fyrir að
lifa lífinu eins og henni hentaði og
ég dáist enn að því sem hún fékk
áorkað hér í þessum heimi. Hún
bætti einhveiju við líf allra sem
kynntust henni, einhveiju kryddi
sem enginn annar þekkti og var
einstakt og ógleymanlegt.
Þó að ég kveðji Jóhönnu nú sorg-
mædd og grátklökk, veit ég að ég
mun hitta hana aftur hjá Guði og
svo get ég alltaf lesið skrifin hennar
þar sem ég fínn hana aftur, flókna,
fyndna og umhyggjusama eins og
hún var heima hjá okkur í París.
Elsku Hanna vinkona, ég sam-
hryggist þér af öllu hjarta mínu.
Foreldrum og bræðrum Jóhönnu
sendi ég hugheilar samúðarkveðjur.
Minning Jóhönnu Sveinsdóttur
lifir með okkur um alla eilífð.
Eva María Jónsdóttir.
EINAR ÞORÐUR
GUÐJOHNSEN
+ Einar Þórður Guðjohnsen
fæddist 14. apríl 1922 á Höfn
í Bakkafirði í Norður-Múlasýslu.
Hann lézt á heimili sínu síðla
dags 11. maí og var jarðsunginn
frá Dómkirkjunni 19. maí sl.
VIÐ ÓKUM saman heim á leið að
afloknum hádegisfundi hjá Skál-
klúbbi Reykjavíkur fyrir þrem vikum.
Það var vor í lofti, og um leið og við
skildum óskaði ég vini mínum Einari
góðrar ferðar til Óslóar, en þangað
ætlaði hann um miðjan maí, ásamt
Bergljótu konu sinni, á Norðurlanda-
mót Skálklúbbanna 18.-21. maí.
Þetta er alþjóðlegur félagsskapur
þeirra, sem starfa eða hafa starfað
við ferðaþjónustu. Einar sótti fleiri
alþjóðleg Skálklúbbaþing vítt og
breitt um heim en nokkur annar ís-
lenskur félagi og var víða að góðu
kunnur.
Kynni okkar Einars spanna röskan
aldarfjórðung, eða allt frá þeim tíma
er hann gegndi framkvæmdastjóra-
starfí hjá Flugfélagi íslands á árun-
um 1963-1975. Þá sat hann einnig
í stjórn félagsins um átján ára skeið.
Einar stofnaði síðan ferðafélagið
Útivist árið 1975 og var fram-
kvæmdastjóri þess til 1981.
Ferðabakterían kviknaði fljótt hjá
Einari, því ungur að árum hélt hann
í Vesturveg og vann ýmis störf í
Bandaríkjunum 1948-1952. M.a.
starfaði hann hjá Eastman Kodak í
Seattle um tíma. Þá sagði Einar mér
frá því fyrir stuttu að hann hefði
ráðið sig á laxveiðar með skipi við
strendur Alaska eitt sumar, en veiðin
hefði nú frekar verið sýnd en gefin
í það skiptið.
Einar var manna fróðastur um
allt er að ferðamálum laut. Hann
þekkti nánast hvert kennileiti og
hveija þúfu á landinu, enda mikill
ferðagarpur, sem kunni að njóta stór-
fengleiks og fegurðar íslenskrar
náttúru. Hann miðlaði landsmönnum
fróðleik sínum m.a. með sex bókum,
sem hann skrifaði í ritröðinni
„Gönguleiðir á íslandi", en vannst
því miður ekki tími til að ljúka því
verki. Þá var hann með fróðlega
ferðaþætti í sjónvarpi fyrir nokkrum
árum.
Einar hafði fastmótað skoðanir á
mönnum og málefnum og fór ekki
alltaf troðnar slóðir. Hann var mikill
málafylgjumaður og markaði víða
spor í orðsins fyllstu merkingu. Ekki
var auðvelt fyrir alla að fylgja Ein-
ari eftir, því hann var óvenju sporlétt-
ur og manna hraðgengastur.
í stað Óslóarferðar er nú önnur
og meiri ferð fyrir höndum hjá Ein-
ari, ferð sem bíður okkar allra fyrr
eða síðar. Að leiðarlokum er Einari
þökkuð vinátta og margar ánægju-
legar samverustundir liðinna ára.
Saknað er góðs vinar og félaga.
Skarð er fyrir skildi. Ég sendi Berg-
ljótu og sonum hans innilegar sam-
úðarkveðjur.
Njáll Símonarson.
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför,
ARA GÍSLASONAR
Vesturgötu 138
Akranesi,
Helga Helgadóttir,
og dætur.
t
Ástkær eiginmaður minn,
KRISTJÁN GUNNÓLFSSON
frá Þórshöfn á Langanesi,
lést á heimili okkar Háaleitisbraut 40
mánudaginn 22. maí.
Fyrir mfna hönd og systkina hins látna,
Ingibjörg Gunnarsdóttir.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SVEINBJÖRN VALGEIRSSON
frá Norðurfirði,
til heimilis að
Dvalarheimilinu Höfða,
verður jarðsunginn frá Akraneskirkju
föstudaginn 26. maí kl. 14.00. Þeir, sem
vildu minnast hans eru beðnir um að
láta Dvalarheimilið Höfða, Akranesi,
njóta þess.
Guðrún Sveinbjörnsdóttir, Júlíus Veturliðason,
Þorgerður Sveinbjörnsdóttir, Erlendur Halldórsson,
Gestur Sveinbjörnsson,
Sesselja Sveinbjörnsdóttir,
Heiðrún Sveinbjörnsdóttir,
Valgerður Sveinbjörnsdóttir,
Guðjón Sveinbjörnsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Kristfn Jónsdóttir,
Hlöðver Sigurðsson,
Jón Valgarðsson,
Lárus Olafsson,
t
Þökkum innilega öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför eiginkonu minnar,
móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
BJARGARBERGÞÓRU
BERGÞÓRSDÓTTUR,
Sólvangsvegi 1,
Hafnarfirði.
Herbert Sigurjónsson,
Inga Þóra Wessman, Ib Wessman,
Sigurjón Herbertsson, Helga Hákonardóttír,
Einar Ingþór Einarsson, Sólveig Gísladóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.