Morgunblaðið - 05.09.1995, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 5. SEPTEMBER 1995 39
VIGDÍS MAGNEA
GRÍMSDÓTTIR
+ Vigdís Magnea
Grímsdóttir
var fædd á Aslaug-
arstöðum í Selár-
dal í Vopnafirði 26.
mars árið 1903.
Hún lést 24. ágúst
síðastliðinn á
Hrafnistu í Hafn-
arfirði. Foreldrar
hennar voru Grím-
ur Grímsson, f. 27.
nóvember 1859, d.
13. nóvember
1915, og Margrét
Sæmundsdóttir, f.
19. apríl 1862, d.
7. mars 1943, þau bjuggu síð-
ast í Hvammsgerði í Selárdal.
Systkini Vigdísar voru: Sigríð-
ur, f. 6. maí 1887, Ólafur, f.
20. ágúst 1889, Elísabet Sig-
ríður, f. 24. júlí 1891, Elín
Salína, f. 6. janúar 1893, Sæ-
mundur, f. 12. febrúar 1897,
Gunnhildur Ingiríður, f. 7. júní
1900 og Jón, f. 17. janúar 1906.
Þau eru öll látin. Vigdís giftist
25. janúar 1925 Helga Kristni
Einarssyni, f. 7. september
1894 í Hóísseli á Fjöllum, d.
31. júlí 1970. Vigdís og Helgi
bjuggu fyrst á Leifsstöðum og
Breiðumýri í Selárdal, síðar á
Vopnafirði en fluttust tii Seyð-
isfjarðar og áttu þar lengst
heimili sitt. Þau slitu samvist-
um. Vigdís og Helgi eignuðust
þrjú börn. Þau eru:
Einar, f. 9. ágúst
1925, maki Hulda
Marinósdóttir, f.
19. desember 1924,
og eiga þau tvö
börn og fjögur
barnabörn; Grím-
ur, f. 2. september
1927, d. 26. des-
ember 1989, maki
Hólmfríður Sig-
urðardóttir, f. 2.
nóvember 1930, og
eignuðust þau sjö
börn sem upp kom-
ust og barnaböm
þeirra eru fjórtán; Unnur, f.
6. október 1930, d. 9. janúar
1992, maki Gordon Kimmel.
Unnur átti einn son og á hann
þrjú börn. Þau Vigdís og Helgi
gengu Bimu Björnsdóttur, f.
22. maí 1922, systurdóttur
Vigdísar, í móður- og föður-
stað. Maður hennar er Axel
Jóhannesson, f. 27. febrúar
1916, og eiga þau fjögur börn,
þrettán barnabörn og fjögur
barnabarnaböm. Síðari lífs-
förunautur Vigdísar var
Gunnar Sigurðsson sjómaður
frá Seyðisfirði, f. 18. apríl
1907, d. 12. mars 1987. Hann
átti sex böm.
Vigdís verður jarðsungin
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin kl. 13.30.
En handan við fjöllin
og handan við áttimar og nóttina
ris tum ljóssins
þar sem tíminn sefur
Inn í frið .hans og draum
er förinni heitið.
(Snörri Hjartarson.)
í dag er til moldar borin Vigdís
Magnea Grímsdóttir frá Vopna-
firði. Mig langar að minnast henn-
ar í örfáum orðum.
Lífshlaup Dísu tengdamóður
minnar er á enda, langri ævi lokið,
land tekið „handan við áttirnar og
nóttina".
Öll erum við börn okkar tíma.
Kona sem hefur lifað í níutíu og
tvö ár hefur gengið í gegnum ótrú-
lega miklar þjóðfélagsbreytingar
og öðlast djúpa lífsreynslu. Reynsl-
an gerði Dísu milda og hlýja. Þeim
sem minna máttu sín sýndi hún
ævinlega hjálpsemi og greiðvikni.
Hún var laus við fordóma þrátt
fyrir að ýmsar breytingar sem hún
og hennar kynslóð lifðu væru ef
til vill ekki allar til bóta. Dísa var
dul í skapi og ef henni þótti lét
hún lítt á því bera en aldrei varð
ég vör við að hún væri ósveigjan-
leg til sátta.
Dísa var gædd næmri kímnig-
áfu, átti gott með að sjá og greina
það broslega í lífinu. Hún bjó yfir
miklum persónutöfrum og var afar
fögur kona. Ung er hún sögð hafa
verið há, grönn, dökkhærð og skipt
vel litum, borið sig vel á velli. Þeg-
ar ég kynntist henni var hún á
miðjum aldri. Mér þótti hún enn
fögur. Snyrtimennska var henni í
blóð borin og hún naut þess að
vera fallega klædd. Dísa var vel
að sér til munns og handa; hún
var bráðlagin í höndunum, vandvrk
og ákaflega vel verki farin. Tón-
elsk var hún líka eins og hún átti
kyn til, söng t.d. árum saman í
kórum þegar hún átti heima á
Seyðisfírði.
Dísa var afar barngóð. Ævin-
lega var það fyrsta hugsun hennar
að víkja einhverju að bömum. Hag
síns fólks vildi hún ætíð sem mest-
an og bestan, umvafði það ástúð
og góðvild. Hin síðari ár hafði hún
enn glæsileika og þokka til að bera.
Hún bjó yfir hljóðum huga og frið-
sæld í hugsun. Hjá slíkum mann-
eskjum er gott að sitja og spjalla.
Rósemi þeirra lætur engan ósnort-
inn. Friðurinn fylgir okkur út í
dagsins önn og eril.
Óll þörfnumst við kærleika, gef-
um hvert öðru, þiggjum ást og
vináttu, opnum hjörtun fyrir þeim
sem við treystum og þykir vænt
um. Margar voru þær orðnar
stundimar er við sátum saman,
héldum í andartakið, nutum stund-
anna, gáfum hvor annarri og þáð-
um einnig. Trúnaðartraust ríkti
okkar í millum. Þessra stundir eru
mér mikils virði. Minningu um hina
öldnu, góðu konu mun ég geyma
innra með mér, djúpt í sálu minni.
Ég er þakklát fyrir að hafa átt
trúnað hennar og vináttu.
Dísa fór ekki varhluta af sorg
og andstreymi lífsins fremur en
aðrir sem hafa lifað svo langan
dag. Fráfall barna hennar, Gríms
og Unnar, markaði djúp sár í huga
hennar og hjarta. Einsemd sótti
oft á hana. Þá þóttu henni ljósin
dofna en greind hennar og lífs-
reynsla sagði henni að hún hlyti.
að takast á við ábyrgðina sem lífið
legði henni á herðar. Og lífið hélt
áfram. En þótt söknuður byggi í
bijóstinu naut hún samvistanna
við ástvini sína og aðra þá sem
önnuðust hana og aldrei glataði
hún lífsþorstanum og gleðinni.
Ég bið forsjónina að halda hlífi-
skildi yfir öllum ástvinum Dísu,
frændfólki og vinum. Fyrir hönd
ættingja hennar færi ég alúðar-
þakkir starfsfólki á Hrafnistu fyrir
frábæra umönnun og hlýju í henn-
ar garð.
Hólmfríður Sigurðardóttir.
í fjarska meiri en hjartað þorir
að gruna átti fólkið mitt heima.
Þar sprettur enn vatn undan kletti
og vindléttum fótum hefur þú
gengið yfir öræfin og ausið úr lófa
þér úr lindinni að dreypa á augu
mín og bera að vörum mér.
Blessuð sé hún amma mín,
Helgi Grímsson.
Maður skrifar ekki af skynsam-
legu viti um ömmu sína af því að
í eðli sínu er hún fjarlæg manni
og nálæg í senn, yfir og allt um
kring án þess að vera það og skipt-
ir þá engu hvort hún er þessa heims
eða annars og hvort maður er full-
orðin kona eða stelpa. Umhverfis
ömmuna er ekki tími og því enginn
aldur og þegar hún snýr sér að
manni, gömul kona með hvítt hár,
bendir manni að líta í þennan speg-
il þarna í hominu, bendir á sjálfa
sig og segir hlægjandi: — Það er
svo skrítið en það er einsog ég
kannist stundum eitthvað við þessa
manneskju í speglinum, það er ein-
sog ég komi brosinu fyrir mig en
ég er þó ekki viss, þekkir þú hana?
Veit maður að það býr margt
undir orðunum, margt annað og
miklu meira en einmitt það sem
þau merkja á yfirborðinu og maður
veit líka að hún ætlast ekki til
svars, hún vill að maður hlæi og
við vitum að hláturinn hefur líka
fleiri en eina merkingu og við hlæj-
um saman einsog við höfum alltaf
gert og ég ekki get betur séð en
konan í speglinum rétti öll úr sér,
verði tignarleg og flott, sveipi um
sig rauðu sjali og greiði sitt svarta
hár.
Og samt ég segi ekki: — Þú ert
alltaf eins, amma mín, af því að
maður skjallar ekki gáfufólk, en
ég finn samt að hláturinn breytir
sjón hennar á sama hátt og minni
og hún sér það sama og ég.
Og þá er ég orðin þessi stelpa
sem ég verð alltaf nálægt henni
og við byijum að spjalla um gamla
daga, við gerum það af því að við
þekkjum þá og þeir eru okkar nú-
tíð, en áður en við gerum það höf-
um við formála, kannski er hann
til að hita okkur upp og líka til
að við gleymum því hvorugar að í
dag er nútíð okkar önnur og fjar-
lægðin nær en þá.
Hún byijar.
Hún: Segðu mér af krökkunum
þínum, hvemig gengur með þá?
Ég: Allt gott af þeim, skólinn
gengur vel og ég held að þau séu
bæði sæmilegar manneskjur.
Hún: Þessi orð minna mig á
mömmu þína, hún kom í gær eins
og hún er vön, það bregst ekki,
hún bregst ekki.
Ég: Eg veit það.
Hún: Sumt fólk kann að rækta,
sumt fólk veit alltaf að það verður
að vökva blóm, það nægir ekki að
minnast þeirra, í dag fékk ég til
dæmis kort frá henni Steingerði,
henni er annt um blóm.
Ég: Hún er góð.
Hún: Hugsaðu til blómanna.
Ég: Ertu að reyna að láta mig
fá samviskubit af því að það eru
tveir mánuðir síðan ég kom síðast,
ertu að reyna það?
Hún: Ég er bara að segja það
sem ég hugsa en það er gaman
þegar þú kemur, þú mættir koma
oftar, samt skaltu ekki halda að
ég sé einmana, ég á vini, stúlkurn-
ar hérna á deildinni eru skemmti-
legar og góðar og hér er gott að
vera, það er gótt að vera gamall
og ósiður að halda annað.
Ég: Ég hef ákveðið að koma
oftar.
Hún: Ég veit það, en þú gerir
það ekki og það er allt í lagi, ég
nýt þess þegar þú ert hjá mér,
augnablikið er oft lengra en þú
veist.
Og auðvitað hefur hún rétt fyrir
sér, ég kem alltof sjaldan og held
þeirri reglu sem ég er þó ekkert
hrifin af, en af því að samtalið er
orðið ónotalegt, snertir þessa
strengi sem hljóma einsog surg í
sálinni þegar maður horfir á hana
ömmu sína róa brosandi fram í
gráðið hafandi ekkert vopn nema
sannleikann, breytir maður um tíð,
yfir í þá sem við eigum saman,
yfir í þá sem gleður okkur báðar
og ég spyr hvort hún muni ekki
þegar við Vidda vorum hjá henni
á Garðaveginum, fengum kannski
að vera eina helgi. Stundum leng-
ur, tvær saman frænkurnar í frels-
inu hjá henni, að plotta og grínast
og stinga af og stelast til að vaka
frameftir og kíkja í gegnum skáar-
göt og banka á glugga og hlaupa
spretthlaup og læðast út á kvöldin
og vera lengur en við megum vera
og hlæja með henni og líka með
Gunnari þegar hann er ekki á sjón-
um heldur í fríi og þau eru ham-
ingjusöm og okkur Viddu finnst
þau alveg jafnung og mamma og
pabbi þegar þau kyssast.
Og þá kemur hann þessi glampi
í augu hennar sem gerir hana fal-
legustu konu heimsins og hún hlær
og segist muna allt og líka hafa
vitað um kíkjumar og að það hafi
alltaf verið gaman að hafa okkur
hjá sér, þessar stelpur, þessar
nöfnur sínar sem sífellt voru að
reyna að taka upp á einhveiju og
koma á óvart en hafi því miður
aldrei tekist það.
Og einmitt núna segir hún þessa
setningu sem gerir allt svo tíma-
laust og satt:
Hún: Hvað heldur þú að það sé
að þykja vænt um einhvern?
Og ég þarf ekkert að svara og
hún er enn með glampann í augun-
um og við rifjum upp þegar þau
Gunnar búa í Kinnunum og hún
fer á hárgreiðslustofu, ákveður að
drífa sig og splæsa nú almennileg-
um lit í hárið á sér en það tekst
ekki betur til en svo að það verður
blátt, dimmblátt einsog himinninn
á kvöldin og þótt fólk sé eitthvað
að agnúast út í hana að vera nú
ineð þetta pjatterí er hún ánægð
með þennan lit af því að hún hefur
alltaf haft dálítið gaman af því að
ögra og hún segir að það sé nú
svo merkilegt að það þurfi svo lít-
ið til að kippa í halann á nágrann-
anum, fólk hafi lítið við tímann að
gera og hún geti ekki annað en
notið þess að auka við samveru-
stundir þess og ræðugleði. Og ég
segi að hún hafi nú sjálfsagt fæðst
á vitlausum tíma en hún á til svar
við því.
Hún: Elskan mín, að flestu leyti
er alltaf sami tíminn, sumt breytist
ekki, og þá veit ég að hún vill tala
um sorgina eða réttara sagt óskar
hún þess að ég geri það án þess
að hún biðji, amma biður ekki, hún
leiðir mann að óskinni og ég byija
að tala um pabba og Diddu, segist
vera reið yfir því að þau hafi ekki
fengið lengri tíma, segist ekkert
skilja hvernig þessu sé eiginlega
varið, þau sem hafi átt eftir að
gera svo margt, einmitt á þessum
aldri þegar fólk fer að ráða sínum
tíma, ég segist sakna þeirra beggja
og oft mikið, ég segi það af því
að ég geri það og af því að ég
veit að hún getur ekki sagt það,
hún getur bara kinkað kolli og
strokið sér um augun, hert sig síð-
an upp og sagt:
Hún: Það er óbærilegt að missa
bömin sín en ég á Einar minn og
Birnu, það er ekki einsog ég eigi
ekki neitt, það skalt muna, og þeg-
ar hún segir það veit ég að nú hef
ég talað nóg um það sem erfitt
er og vont, nú vill hún glensast
og gantast, nú vill hún að ég hermi
éftir kennurunum mínum í bama-
skóla eða hátíðlegum skáldum eða
kannski einhveiju kvikindi sem ég
hef nýverið sett í hermisafnið. Og
ég geri það þangað til hún hefur
fengið nóg af því og þá er kominn
tími til að kveðja, taka sitt hafur-
task og segjast koma fljótt aftur
þótt líði langt og hún brosir og
segir að ég sé nú alltaf sjálfri mér
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N sími 562 0200
Erfidrykkjur
Safnaðarheimili
Háteigskirkju t l\
« A1
55i . l J |
lík. Og það sé nú einna best við
fólk, það sé alltaf sjálfu sér líkt,
þess vegna þyki henni vænt um
það. Og þegar ég halla aftur hurð-*
inni veit ég ekki að einn daginn
horfi ég á hana í rúminu, liggja
þar einsog unga stúlku eins og
dauðinn hafi gert hana sæla, gefið
henni frið og lostið hana töfmm
sem einungis amma manns er
gædd, þessum töfmm tignar og
fegurðar og mildi.
Ég sagði í upphafi þessarar
minningargreinar að maður gæti
ekki skrifað af skynsamlegu viti
um ömmu sína og kannski hefur
mér tekist að sanna það. Ég setti
samt þessi orð á blað ef ske kynni *r.
að hún læsi þau, brosti til mín og
segði:
Hún: Áttu ekki eitthvað ósagt?
Ég: Nei, varla, ekkert sem hægt
er að segja.
Hún: Getur það verið, hvað
varstu vön að segja þegar þú
kvaddir?
Ég: Það er svo væmið, þau orð
segir maður bara þegar maður er
einn með þér og enginn heyrir.
Hún: Það væri samt gaman að
sjá þau í blaði.
Ég: Amma mín, ég elska þig
meira í dag en í gær og minna en
ég mun elska þig á morgun.
Hún: Einmitt. y
Vigdís Grímsdóttir.
Handa ömmu
Dagurinn
kyrr og hljóður
tár fellur niður andlit
skurðir meðfram ógenpum vegi.
Anna Þrúður Grímsdóttir.
Mig langar til að flytja Vigdísi
vinkonu minni nokkur kveðjuorð.
Vigdís eða Dísa frænka, eins og
hún var kölluð á okkar heimili, var
móðursystir mannsins míns og sú
fyrsta sem ég kynntist af fjölskyld-
unni og man ég hvað ég kveið
fyrir því að fara í heimsókn en sá
kvíði var óþarfur. Tekið var á
móti mér með brosi og dálítilli
glettni, en það voru hennar ein-
kenni, góðmennska og glettni.
Heimsóknirnar urðu fleiri er árin
liðu og sama var hvort komið var
að kveldi, þá var oft tekið í spil,
eða að degi með fullt af börnum,
þá var farið út í búð og keypt súkk-#y
ulaði til að gleðja þau og dót tekið
út úr skápnum svo þau hefðu eitt-
hvað fyrir stafni og leiddist ekki,
svona var hún öllum jafn góð, því
mammamun gerði hún ekki.
Dísa var fögur kona og tiguleg
allt fram á síðustu daga, því hún
vildi alltaf vera fín og vel snyrt,
sem betur fer, og vegna þess hélt
hún sinni fögru reisn, þó að oft
hin síðari ár hefi hún verið veik.
Dísa mín, ég varð betri mann-
eskja við að kynnast þér.
Fyrir hönd okkar Gríms og
bama okkar sendi ég ættingjum
hennar kærar kveðjur.
Minning þín lifir. ■**
Helga Sveinsdóttir.
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðbord, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
ísíma 5050 925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
ilÓTEL L0FTLE1IIIR