Morgunblaðið - 20.12.1995, Blaðsíða 48

48 MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 1995
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
UNNUR
BENEDIKTSDÓTTIR
+ Unnur Benediktsdóttir var
fædd á Moidhaugum í Glæsi-
bæjarhreppi i Eyjafirði 24. maí
1909. Hún lést í Hátúni 10 19.
nóvember síðastliðinn. Hún var
dóttir hjónanna Málfríðar Bald-
vinsdóttur og Benedikts Guð-
jónssonar bónda, kennara og
hreppstjóra. Unnur var fjórða í
röðinni í systkinahópnum. Látin
eru Jón Marínó fyrrum spari-
sjóðsstjóri á Akureyri, Snjólaug,
sem starfaði lengi hjá Iðnaðar-
deild SIS á Gleráreyrum og
ÞEGAR við leiðum hugann að þeim
atriðum sem gefa lífinu hvað mest
gildi vegur þungt á þeirri vogarskál
fólkið sem er í kringum okkur og
þau tengsl sem við náum við það.
Það skortir lífsfyllingu ef við höfum
ekki gott fólk með okkur til þess
að njóta lífsins og halla okkur að
bæði í gleði og sorg. Góðir kunn-
ingjar, vinir, ástvinir og fjölskylda
eru því mikilvægir homsteinar í
mótun lífshamingjunnar. Ef að er
gáð tökum við líka eftir því að fólk-
ið sem við umgöngumst er líka
mismikið gefandi. Sumir vilja að-
^ips þiggja en hafa lítið að gefa.
Aðrir eru alltaf tilbúnir til þess að
gefa en ætlast ekki til mikils af
samferðamönnunum.
Eg var svo heppinn, þegar ég
eignaðist yndislega eiginkonu fyrir
28 árum, að ég fékk í kaupbæti
einstaka tengdaforeldra sem falla
vel inn í þann hóp sem ég nefndi
hér að framan. Þau hjón Unnur og
Óskar hafa ekki verið fyrirferðar-
mikil í lífínu í veraldlegum skilningi
en í hógværð sinni hafa þau verið
stórmannleg og gefandi án þess að
ætlast til endurgjalds. Unni sjálfri
fannst hún alltaf vera þiggjandi af
öðrum m.a. okkur hjónum og vildi
láta sem minnst hafa fyrir sér en
samt veitti hún öðrum meira en hún
gerði sér sjálf grein fyrir. Það var
ekkert til í þessum heimi sem þau
hjón hafa ekki viljað gera fyrir okk-
ur og börn okkar.
Það er mikilvægur lestur í lífsins
bók að horfa á samferðamennina
og læra af þeim. Mér hefur það
verið mikill lærdómur að fá tæki-
færi til þess að fylgjast með sam-
búð þeirra hjóna þau 30 ár sem ég
hef verið tengdur fjölskyldunni.
Meðan allt um kring er rótleysi og
^treita og Iífsgæðakapphlaup eyði-
leggur líf svo margra hjóna hefur
það verið lærdómsríkt að sjá hve
nægjusemi, náinn og innilegur fé-
lagsskapur og hæfileikinn til þess
að geta glaðst yfir litlu sem stóru,
getur leitt til mikillar lífshamingju
tveggja einstaklinga. Snerting,
hlýtt handtak, falleg orð, hjálp-
semi, nærgætni og gagnkvæm alúð
eru verðmætustu eðalsteinarnir
sem hægt er að gefa í hinu daglega
lífí. Þau hjón gáfu hvort öðru ríku-
lega af slíkum gjöfum.
Unnur var skarpgreind kona og
með ólíkindum minnug fram á síð-
Daney, fyrrum matráðskona hjá
Vegagerð ríkisins á Akureyri.
Lifandi eru Anna, sem lengi var
ráðskona á Laugarlandi á Þela-
mörk í Eyjafirði og Guðmund-
ur, fyrrum yfirmaður Vega-
gerðar ríkisins á Akureyri. Unn-
ur giftist eftirlifandi manni sín-
um, Óskari Magnússyni frá
Steinum undir Eyjafjöllum árið
1942. Þau eignuðust eina dótt-
ur, Elínu Guðrúnu.
Útför Unnar fór fram 27.
nóvember.
ustu ár. Hún var vel lesin og víða
vel heima. Þegar hún ræddi um
menn og málefni frá fyrri tíð og
við spurðum nánar um deili sagði
hún oft: „eins og allir eiga að vita.“
Dagblöð las hún af mikilli ná-
kvæmni og fylgdist vel með. Við
gerðum það okkur stundum til gam-
ans að spila spil eins og Trivial
Pursuit sem er spumingaspil. Unn-
ur bar oftast sigur úr býtum.
Það hefði legið létt fyrir Unni
að leggja fyrir -sig langskólanám
ef það hefði þótt viðeigandi í æsku
hennar. En léleg sjón háði henni
mikið í uppvexti og alla tíð. Mennta-
leið Unnar lá fyrst í Kvennaskólann
á Blönduósi. Minntist hún oft þeirra
skemmtilegu ára og þar eignaðist
hún góðar vinkonur sem héldu hóp-
inn og hittust reglulega allt fram á
síðustu ár. Unnur fór síðan í Kenn-
araskóla íslands þaðan sem hún
brautskráðist árið 1936. Unnur
kenndi m.a. undir Eyjafjöllum. Þar
kynntist hún tengdaföðu'r mínum,
Óskari Magnússyni frá Steinum
undir Eyjafjöllum. Þau giftust á
gamlársdag árið 1942. Þau hófu
búskap í Reykjavík og bjuggu þar
alla tíð.
Unnur hafði unun af ferðalögum
og skoðun náttúrunnar. Fyrr á
árum þegar Óskar ók bílum fyrir
Guðmund Jónasson á sumrin fór
Unnur oft með og naut ríkulega
þeirra ferðalaga. Þegar við ferðuð-
umst saman var oft glatt á hjalla
og Unnur hafði frá mörgu að segja
um þá staði sem við sóttum heim.
Unnur kunni mikið af ljóðum og
lögum. A æskuheimili hennar var
mikið sungið. Hún hafði mjög gott
tóneyra og gat sungið millirödd með
hvaða lagi sem var. Einnig spilaði
hún ágætlega á munnhörpu. Á
yngri árum langaði hana mikið til
þess að læra á hljóðfæri en slæm
sjón kom í veg fyrir það. Unnur var
einnig Iiðtæk í vísnagerð og setti
saman vísur á góðum stundum.
Stundum er rætt um slæmt sam-
komulag milli tengdamæðra og
tengdasona. Ef einhver fótur er
fyrir slíkum orðrómi þekki ég hann
ekki. Okkur Unni var einstaklega
vel til vina. Hún hefði ekki reynst
mér betur sem eigin móðir. Unnur
var mjög gamansöm og átti létt
með að gera að gamni sínu. Margar
léttar rimmur háðum við um ættir
okkar og ágæti þeirra. Þegar ég
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fytgi útprentuninni. Auðveld-
ust er möttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslu-
kerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til
blaðsins á netfang þess MblÞcentrum.is en nánari upplýsingar þar um má lesa á
heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki yfir eina og hálfa
örk A-4 miðað við meðallfnubil og hæfilega Ifnulengd — eða 3600-4000 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem auðsýndu okkur samúft og
hlýju við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföð-
ur, afa og langafa,
BJARNA JÓNASSONAR,
Ásgerði 4,
Reyðarfirði.
Jórunn Ferdinandsdóttir,
Ferdinand Bergsteinsson, Jóhanna Sigfúsdóttir,
Jónas Pétur Bjarnason,
Þröstur Bjarnason, Guðriður Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
tefldi fram ágæti ætta minna eins
og Víkingslækjarættar, Deildar-
tunguættar, Bergsættar og hvað
þær nú allar heita sagði Unnur að
allar þessar ættir til samans væru
heldur léttvægar á móti hennar ætt
einni, Krossættinni norðlensku.
Hún færði fyrir því mörg og sterk
rök.
í störfum mínum hef ég átt þess
kost að_kynnast mörgu fólki. Ég
geri mér það oft til gamans að
skipta fólki í hópa eftir ýmsum eig-
inleikum þess. Ein aðgreiningin er
aldur. Niðurstaða mín er sú að til
sé tvenns konar aldur. Annars veg-
ar er almanaksaldurinn og hins
vegna andlegi aldurinn. Fylgni er
ekki alltaf þar á milli. Það er margt
fólk sem verður snemma andlega
gamalt þótt almanaksaldurinn sé
ekki hár. Svo er hins vegar til
margt fólk sem nær háum alman-
aksaldri en er andlega ungt. Þannig
var Unnur tengdamóðir mín. Hún
var síung og hafði skoðanir og hug-
myndir sem hæfðu miklu yngra
fólki. Þess vegna m.a. var svo gam-
an að vera nálægt henni.
Ég þakka Unni fyrir öll góðu
árin okkar og bið Guð að blessa
minningu hennar.
Þráinn Þorvaldsson.
Þar sem ég sit hér og skrifa
minningarorð um elsku ömmu
mína, birtast mér ýmsar dýrmætar
minningarmyndir.
Ég sé hvar við erum tvær inni í
eldhúsi, búnar að loka okkur frá
afa og litlu systur. Amma er Gissur
bílasali sem hefur bílasölu sína á
eldhúsbekknum við ísskápinn og ég
á heima á eldhúsborðinu. Ég kem
keyrandi allan hringinn til að kaupa
bíi hjá honum og Gissur bílasali
kemur líka keyrandi til að heilsa
upp á fastan viðskiptavin. Pabbi og
mamma eru ekki komin þegar við
systur förum að sofa, svo amma
háttar okkur, les með okkur bæn-
irnar og signir síðan dyrnar um
leið_ og hún fer fram.
Ég sé okkur fjölskylduna fara
með flugvél til Danmerkur í sum-
arfrí og við systur fullvissum ömmu
um að hún þurfi ekkert að vera
hrædd, við munum gæta hennar,
því við erum smeykar um að hún
ætli að hætta við þegar hún segist
vera flughrædd.
Ég sé okkur fjölskylduna í einni
af mörgum sumarbústaðarferðum
sitja spilandi Trivial Pursuit. Allir
vilja helst vera í liði með ömmu,
því það lið er sigurstranglegast.
Hún vissi svo mikið og mundi svo
margt, enda skrifaði hún niður allt
það sem henni þótti markvert og
vildi muna.
Ég sé okkur íjölskylduna í kring-
um eldhúsborðið hjá afa og ömmu
að gæða okkur á góðgerðum. Þó
að við séum búin að gera kaffi-
brauðinu allt of góð skil og stöndum
á blístri, spyr amma hvort við viljum
ekki meira eða hvort við séum að
halda í við okkur. Alltaf sama góð-
vildin og umhyggjusemin.
Ég sé okkur sitja í stofunni þeirra
hjóna. Amma situr í „drottningar“
stólnum sínum, afí í stólnum með
gula teppinu, pabbi í stólnum við
hliðina á honum, mamma í ruggu-
stólnum og við Hrönn systir og
Óskar bróðir í sófanum; oft að spila.
Afi fer og nær í eitthvert góðgæti
sem við gæðum okkur á. Spjallað
er um heima og geima og mörg
gamanyrði eru látin falla þar sem
arnma er miðpunkturinn, enda
kunni hún frá svo mörgu skemmti-
legu að segja. Þetta er helst sú
minningarmynd sem mér þykir
vænst um ásamt þeirri mynd þar
sem við sitjum öll saman í stofunni
okkar heima á jólunum, allir glaðir
og kátir. Afa og ömmu finnst við
gefa þeim allt of mikið, en sjálf
gefa þau okkur miklu meira, meira
en þau grunar: Þau eru hjá okkur
um jólin.
Þetta er aðeins lítið brot af þeim
myndum sem amma, ásamt afa,
gaf mér. Það er gott að hafa þær,
því þær gaf mér yndisleg og góð
kona sem mér þótti svo vænt um,
hún amma mín.
Sif Þráinsdóttir.
OLAFUR
EDVINSSON
+ Ólafur Edvins-
son fæddist 17.
september 1934 á
Sandi á Sandey í
Færeyjum. Hann
lést í Borgarspít-
alanum 10. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar Ólafs
voru Súsanna Cat-
arina Olsen og Ed-
vin Sigmund Olsen.
Ólafur átti þrjú
systkini, Alfreð,
Högna og Alfridu.
Fyrri kona Ólafs
var Guðrún Lísa
Óskarsdóttir. Hún átti soninn
Óskar Þór Sigurðsson, sem
Ólafur ól upp, saman áttu þau
tvö börn, Andra og Súsönnu.
Þau slitu samvistir.
Eftirlifandi eiginkona Ólafs
er Monsa Edvinsson.
Útför Ólafs verður gerð frá
Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
GÓÐVINUR og nágranni okkar
hjóna, Ólafur Edvinsson, er látinn.
Löngu og hörðu stríði við banvæn-
an sjúkdóm er lokið.
Hann var fæddur á Sandi á
Sandey í Færeyjum þar sem for-
eldrar hans bjuggu. Þau hjón eign-
uðust þrjú börn, tvo syni og eina
dóttur. Ólafur var yngstur þeirra
systkina, föður sinn missti hann
aðeins árs gamall.
Starfsvettvangur hans var hafið
eins og svo margra góðra drengja
frá Færeyjum, þeirrar hollvina-
þjóðar okkar íslendinga. Ólafur var
góður fulltrúi þjóðar sinnar, traust-
ur og heiðarlegur hvar sem hann
fór. Alla tíð vann hann á sjó, fyrst
heima í Færeyjum ungur drengur
eins og hann orðaði það sjálfur og
síðan lá leiðin til íslands þar sem
hann festi rætur og átti heima æ
síðan, í Vestmannaeyjum og síðar
í Þorlákshöfn.
Síðasta skiptið sem hann var á
var Freyja frá Reykjavík. Þar átti
hann góða vini sem reyndust hon-
um vel, ekki síst eftir að hann fór
fársjúkur í land og gekk aldrei
heill til skógar upp frá því. Hann
var karlmenni sem aldrei lét deigan
síga og vann á meðan stætt var.
Svipmikill og góður persónuleiki
er horfinn með honum.
Kynni okkar Ólafs hófust ekki
að ráði fyrr en við fluttum í sömu
götu og hann árið 1987, þar sem
hann bjó þá einn í húsi sínu á
Selvogsbraut 15. Hann var sá
fyrsti sem rétti okkur hönd sína
og bauð velkomin í nágrennið, frá
því fyrsta handtaki var hann vinur
okkar. Hlýr og góður færði hann
okkur glænýjan fisk af Freyjunni
sinni.
Eitt sinn þegar hann var í landi
kom hann í heimsókn, með honum
var tilvonandi eiginkona hans sem
hann vildi kynna fyrir okkur. Hún
Monsa var frá Færeyjum eins og
hann. Við samglöddumst honum
innilega, konan var svo elskuleg
og góð og þau voru hamingjusöm
saman. Þau giftu sig 22. apríl
1989 og hófu búskap í Reykjavík
og síðar eða frá 1992 bjuggu þau
í húsinu hans í Þorlákshöfn, sem
þau endurbættu og gerðu sem
nýtt; hamingjan blasti við þeim.
En fljótlega brast heilsa hans og
þessi stóri lífsglaði maður varð
ósjálfbjarga á örfáum árum.
Monsa var hans „góði engill",
hjúkraði og líknaði honum heima
eins lengi og hægt var og hjá
honum var hún á Borgarsjúkra-
húsinu eins mikið og oft og frek-
ast var unnt. Aðeins einum mán-
uði fyrir andlát sitt var honum
tilkynnt lát bróður síns frá Fær-
eyjum. Að Óla látnum er systir
hans ein eftir á lífi og fylgir hon-
um síðasta spölinn til grafar.
Ólafur átti tvö böm af fyrra
hjónabandi og voru
bamabörnin orðin þijú.
Nú að leiðarlokum
þökkum við samfylgd-
ina, vináttu og tryggð
og biðjum góðan Guð
að blessa minningu
hans og ástvini.
Lát akker falla, ég er í höfn,
ég er með frelsara mínum.
Far vel þú æðandi dimma
dröfn
vor drottinn bregst ekki sínum
á meðan akker í ægi falla
ég alla vinina heyri kalla
sem fyrri urðu hingað heim.
(Valdimar V. Snævarr.)
Ragnheiður Ólafsdóttir,
Björgvin Guðjónsson.
Þegar virtur skipsfélagi og vinur
flyst yfir landamæri lífs og dauða
myndast tóm í hjarta og söknuður-
inn verður allsráðandi. Hugurinn
reikar og smátt og smátt fara
minningarnar að streyma um ljúf-
an og glaðlyndan mann. Maður
fyllist þakklæti fyrir öll góðu árin,
félagsskapinn og glaðlyndi hans.
Hann hafði róið frá barnæsku á
dorium, skútum, trillum, bátum og
skipum í stormum og stillum; og
nú seinast á Freyju RE 38, þar sem
við Ólafur rerum saman í mörg
góð ár, þangað til hann veiktist.
Fyrst engin lækning fannst erum
við þakklát fyrir að erfiðum veik-
indum er lokið og fögnum því í
vissu okkar um að vinur okkar sé
kominn til betri heima, laus við
amstur jarðlífsins og veikindin. Á
kveðjustund fyllist hugur okkar
þakldæti, þakklæti fyrir allt sem
hann var okkur.
Elsku Monzu, börnum og barna-
börnum vottum við okkar dýpstu
samúð. Guð blessi minningu Ólafs
Elvinssonar.
Jón Magnússon
og fjölskylda.
Kveðja frá áhöfn og útgerð
vs. Freyju RE 38
Ólafur Edvinsson var fæddur í
Færeyjum. Hann stundaði sjó-
mennsku frá 14 ára aldri, fyrst í
Færeyjum en nær óslitið hér á ís-
landi frá árinu 1959.
Eftirlifandi eiginkona hans er
Monsa Edvinsson.
Ólafur kom fyrst til íslands árið
1959, en þá var atvinnuástand
fyrir sjómenn í Færeyjum erfitt,
en hér á Islandi vantaði sjómenn
til starfa. Hann var á skipum í
Vestmannaeyjum og frá Reykja-
vík, en frá því í maí 1982 var hann
í skiprúmi á vélskipinu Freyju RE
38, sem gert er út frá Reykjavík,
allt þar til í ársbyrjun 1994, að
hann varð að hætta sjómennsku
vegna veikinda.
Ólafur var harðduglegur sjó-
maður, rammur að afli og verklag-
inn.
Fylgdumst við náið með hetju-
legri baráttu Ólafs við erfiðan sjúk-
dóm í nærfellt tvö ár. Lítillega
rofaði til í veikindum hans og var
það von hans og trú að hann myndi
ná einhverri heilsu, Iífsviljinn var
mikill. Hann var með hugann hjá
okkur og fylgdist með hvemig afl-
aðist og gangi mála.
Erfiðu sjúkdómsstríði er lokið.
Við erum þess fullviss að Ólafí líði
nú vel og hann sigli lygnan sjó.
Við kveðjum með söknuði góðan
vin og minnumst margra ánægju-
legra stunda sem við áttum með
honum.
Við sendum eftirlifandi eigin-
konu hans, Monsu Edvinsson, sem
hugsaði einkar vel um Ólaf í hans
erfiðu veikindum, og börnum hans
og þeirra fjölskyldum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ólafs Ed-
vinssonar.