Morgunblaðið - 20.12.1995, Page 54

54 MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 1995
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
Tommi og Jenni
Ferdinand
Smáfólk
Kæri Monsieur Jóli,
„Monsieur“ Jóli?
Ég býst við að þér hafi aldrei
dottið í hug að hann gæti verið
franskur....
BREF
TTL BLAÐSINS
Kringlunni 1103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Kynþáttafor-
dómar eða
fyrirhyggja
Frá Ester Sveinbjarnardóttur:
OFT HEYRAST þær raddir að
íslendingar séu kynþáttahatarar
og vilji ekki fá útlendinga inn í
landið. Ég tel rökin fyrir þessum
fullyrðingum hæpin. Það er ekki
kynþáttahatur heldur fyrirhyggja
að vilja ekki falla í sama pytt og
t.d. Svíar og Danir. Nú standa
þessar þjóðir frammi fyrir mikilli
óeiningu heima fyrir, sem rekja
má til mikils fjölda innflytjanda
sem ekki hafa aðlagað sig að lífs-
háttum innfæddra. Þjóðveijar
eiga einnig í miklum vanda sem
stafar m.a. af því að mikið var
flutt inn af vinnuafli frá Tyrk-
landi eftir stríð og sinna þeir nú
illa launuðum störfum sem Þjóð-
veijar sjálfir til þessa hafa ekki
fengist til að vinna. Einnig má
benda á stóru nýlenduþjóðirnar,
Breta og Frakka, sem mikið hefur
verið fjallað um í fjölmiðlum.
Getum við eitthvað lært af þess-
um þjóðum?
Að vera íslendingur felur í sér
aðlögun margra kynslóða frá land-
námsöld að lifnaðarháttum í stóru
og harðbýlu landi. Árlega ferst
fjöldi manna hérlendis og má leita
orsakanna til óblíðrar náttúru og
svartnættis langs vetrar. Sakir
fámennis höfum við þróað með
okkur öflugt starf sjálfboðaliða
sem með vinnu sinni gera líf okk-
ar allra mun léttbærara og fjöl-
breyttara. Þar má nefna t.d. hjálp-
arsveitir, ungmrnnafélög, kvenfé-
lög, líknarfélög og svo kannast
allir við hjálpsemi samlandans
þegar á reynir. Af sömu orsökum
höfum við sótt menntun út fyrir
landsteinana og borið heim með
okkur erlendan andblæ frá öllum
heimshornum og aðlagað að ís-
lenskum háttum. Þannig hefur
þetta ætíð verið að þrátt fyrir land-
fræðilega einangrun landsins höf-
um við víðsýni heimsmannsins.
Tungumál okkar hefur langa
og merkilega sögu sem ekki þarf
að tíunda hér. Reynslan hefur sýnt
að fólk sem ekki hefur vanist
málinu frá unga aldri á oft mjög
erfitt með að læra það, þó auðvita
séu nokkrar undantekningar frá
því. Hluti af því að aðlagast lífí í
nýju landi er að geta talað málið
og lært siði þeirra innfæddu svo
betra samband náist við fólkið sem
fyrir er. Við verðum að gera þær
kröfur til þeirra sem vilja lifa í
landi okkar, sem vilja verða íslend-
ingar, að þeir læri málið og reyni
að tileinka sér lifnaðarhætti okk-
ar. í gegnum árin hefur það ekki
reynst auðvelt að öðlast íslenskan
ríkisborgararétt og tel ég það rétt
að taka strangt á þessum málum.
Það er okkar lán að við höfum
eignast marga góða Islendinga frá
öðrum löndum í gegnum tíðina,
sem hafa aðlagast og blandast
þjóðinni. Við, þessi fámenna þjóð
, verðum að sníða okkur stakk
eftir vexti. Sýnum fyrirhyggju og
látum ekki blekkjast af ósann-
gjörnum áróðri. Höldum vörð um
menningu okkar og sérstöðu.
ESTER SVEINBJARNARDÓTTIR,
Garðhúsum 31, Reykjavík.
Er eitthvað að,
Olafur minn?
Frá Jóni Steinari Gunnlaugssyni:
í ORÐAHNIPPINGUM milli mín
og Ólafs B. Thors forstjóra hjá
Sjóvá-Almennum tryggingum hf. á
Stöð 2 í síðustu viku, þar sem Ijall-
að var um breytingartillögur á
skaðabótalögum og iðgjöld í bíla-
tryggingum, vék hann að persónu
minni með frekar óvirðulegum hætti
og talaði niður til mín. Það er nú
kannski afsakanlegt, enda verður
varla talið að menn sem sitja í svo
háum forstjórastóli sem Ólafur, geti
talað í aðra átt en niður. Á honum
var að skilja að ég kynni lítið fyrir
mér í skaðabótarétti og væri haldinn
misskilningi um ýmis þýðingarmikil
málsatriði.
í tilefni af þessu sendi ég honum
á sjónvarpsstöðinni áskorun um að
hitta mig á opinberum vettvangi,
þannig að við gætum skipst á skoð-
unum í heyranda hljóði. Taldi ég
að við það myndi tvennt vinnast.
Ólafur gæti talað niður til mín
milliliðalaust og svo gæti líka verið
að ég myndi bæta við þekkingu
mína með því að eiga við hann
orðastað. Bauð ég honum meira
að segja að hafa sér við hönd alla
þá sérfræðinga frá félaginu, sem
hann sjálfur kysi. Ólafur mun hafa
svarað þessu á Bylgjunni. Hann
mætti ekki vera að því að hitta
mig fyrir jól. Eftir jól, þegar hann
hefði tíma, yrði umræðuefnið að
vera skýrt afmarkað. Ólafur ætlaði
þá að tala fyrstur og skýra þau
atriði, sem ég hefði misskilið. Síðan
mætti ég svara þeim. Um fleira
yrði ekki fjallað á þeim fundi.
Ekki veit ég hvers vegna for-
stjórinn vill takmarka umræðuefni
okkar á þennan hátt. Mér finnst
það ágætt fyrirkomulag sem er
algengt á fundum, að fundarefnið
sé ákveðið með almennum hætti
og síðan ákveði ræðumenn sjálfir
hvað þeir segja. Eða má það vera
að málstaður vátryggingafélag-
anna í þessu máli sé þess háttar,
að ekki þoli uinræður. Er eitthvað
að, Ólafur minn?
JÓN STEINAR GUNNLAUGSSON,
hæstaréttarlögmaður.