Morgunblaðið - 20.12.1995, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 20. DESEMBER 1995 49
ÞÓRA
ÞÓRÐARDÓTTIR
+ Þóra Þórðar-
dóttir var fædd
á Akranesi 31.
mars 1922. Hún lést
í Sjúkrahúsi Akra-
ness hinn 14. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þórður Ás-
mundsson, útgerð-
armaður og kaup-
maður, f. 7. júní
1884, d. 3. maí
1943, og Emilía
Þorsteinsdóttir, f.
17. febrúar 1886,
d. 30. júlí 1960.
Systkini Þóru eru: Ólína Ása,
f. 30. nóv. 1907, Hans Júlíus,
f. 11. mars 1909, Steinunn, f.
8. feb. 1910, d. 15. apríl 1915,
Ragnheiður, f. 22. ágúst 1913,
Steinunn, f. 26. júlí 1915, Arn-
dís, f. 2. des. 1917, Inbjörg Elín,
f. 22. sept. 1920, og Emilía, f.
9. mars 1927. Þóra giftist Ólafi
Magnúsi Vilhjálmssyni, húsa-
23.
nóv. 1946, f. 29.
okt. 1926, d. 16. júní
1985. Dætur Þóru
og Ólafs eru: 1)
Emilía, f. 6. septem-
ber 1947, gift Jóni
Sigurðssyni, fram-
kv.stj. Þeirra dætur
eru: Þóra, f. 14.
ágúst 1967, gift
Pétri Ottesen. Dæt-
ur þeirra eru: Emil-
ía og Bryndís,
Kristjana, f. 14. maí
1974, gift Hafsteini
Gunnarssyni. 2)
Kristbjörg, f. 7. júní 1952, gift
Finni Garðarssyni, líffr., þeirra
börn eru: Maren, f. 22. júní
1969, gift Andrea Bettaglio, og
Ólafur Magnús, f. 3. ágúst
1979.
Þóra Þórðardóttir verður
jarðsungin frá Akraneskirkju
miðvikudaginn 20. desember og
hefst athöfnin klukkan 14.00.
ÉG KYNNTIST Þóru, tengdamóð-
ur minni, þegar á barnsaldri. Það
var u.þ.b. þegar ég var að byrja í
barnaskólanum á Akranesi. Krissa,
yngri dóttir hennar, var þá einn
af mínum bestu leikfélögum og síð-
an bekkjarsystir, kærasta og eigin-
kona. Ég var því eins og hver ann-
ar húsgangur hjá þeim Þóru og
Búdda á Sunnubrautinni öll mín
uppvaxtarár. Þau hjón voru ein-
staklega samhent og manni leið
ávalit vel í návist þeirra. Gestrisni
var Þóru í blóð borin, enda alin upp
af þeim sómahjónum á Grund,
Þórði Ásmundssyni og Emilíu Þor-
steinsdóttur ásamt stórum systk-
inahópi. Mér er tjáð að Grundar-
heimilið hafi verið rómað fyrir gest-
risni og þar hafi nánast verið opið
hús fyrir gesti og gangandi og glað-
værð hafi öllu framar verið þar ríkj-
andi. Faðir Þóru, sá kunni athafna-
maðúr, Þórður Ásmundsson, lést á
besta aldri, en hann var Þóru mik-
ill harmdauði, því hún dáði hann
mikið og talaði gjarnan um hann
með glampa í augum.
Það sem mér finnst einkenna
Þóru og hennar fjölskyldu eru þessi
sterku fjölskyldutengsl. Þóra mátti
aldrei heyra nokkrum í hennar fjöl-
skyldu hallmælt á nokkurn hátt,
tók slíkt óstinnt upp og hélt uppi
'hörðum vörnum fyrir sína. Þóra var
myndarkona í útliti, skapmikil en
þó skapgóð. í samskiptum við ann-
að fólk var hún mjög hreinskiptin
og umgekkst fólk gjarnan sam-
kvæmt reglunni, sem henni varð
oft á orði: Eins og þú kallar í skóg-
inn færðu svar. Hún var gæfu-
manneskja í sínu einkalífi. Éigin-
maður hennar, Ólafur Vilhjálms-
son, ávallt kallaður Búddi, var ein-
stakt ljúfmenni og mikill fjölskyldu-
maður. Hann var húsasmiður að
mennt og völundur hinn mesti eins
og t.d. sumarbústaður hans ber
vitni um, en hann teiknaði og smíð-
aði Búddi yst sem innst. Þar áttum
við fjölskyldan oft yndislegar
stundir saman með Þóru og Búdda.
Þegar við Krissa eignuðumst
dóttur okkar, Maren, vorum við
kornung, þá nýorðin 17 ára, ég í
MR og Krissa í Verslunarskólanum.
Þessu uppátæki okkar unglinganna
var ljúfmannlega tekið af Þóru og
Búdda og má segja að þau hafi
alið Maren upp hennar fyrstu ár
þar til Krissa lauk náini og við
hófum búskap. Maren býr alla ævi
að því góða atlæti er hún hlaut
fyrstu ár ævinnar hjá afa og ömmu.
Hún var enda mjög hænd að þeim
báðum.
Tengdafaðir minn lést fyrir 10
árum síðan, þá aðeins 58 ára. Mér
fannst Þóra ekki söm eftir það,
enda höfðu þau voru mjög sam-
rýnd. Báðar dætur Þóru hafa alltaf
haft mikil og náin tengsl við móður
sína. Eftir að Þóra veiktist hefur
mest mætt á Emmý, dóttur henn-
ar, en báðar önnuðust þær systur
móður sína af mikilli alúð. Þóra
hélt reisn sinni í erfiðum veikindum
til hinstu stundar er hún lést þann
14. desember sl. Ég vil að endingu
þakka Þóru fyrir samfylgdina og
allt sem hún gerði fyrir mig og fjöl-
skyldu mína um leið og ég votta
öðrum aðstandendum og vinum
samúð mína.
Finnur Garðarsson.
Við ólumst upp á Sunnubraut
hjá ömmu og afa, í góðu yfirlæti.
Þá var amma heimavinnandi, þann-
ig að við áttum hana nær óskipta.
Eflaust hefur hún haft nóg að gera
þar sem uppátækin voru ýmisleg,
svo sem ásókn í snyrtidót og skart-
gripi eða matarslagur, en alltaf
vorum við jafn yndisleg fyrir
ömmu. Morgunmaturinn var ávallt
í hávegum hafður, þá kom „Fusk-
urinn“, eins og hún kallaði afa,
heim úr sementinu og borðaði með
okkur. Eftir hollan morgunverð
settumst við í gluggakistuna í borð-
stofunni, þar sem amma fékk sér
einn vindilstúf og sagði okkur sög-
ur um álfaprinsessur og ævintýra-
heima.
Amma talaði við okkur eins og
fullorðnar manneskjur allt frá
fyrstu tíð og urðum við öll altal-
andi mjög snemma. Hún kenndi
okkur bænir og svo söngva úr
gömlu revíunum sem hún söng sjálf
í á stríðsárunum. Þegar kassettu-
tækið kom til sögunnar vorum við
látin syngja, segja sögur og brand-
ara inná spólur, sem í gegnum tíð-
ina hafa oft verið teknar fram og
mikið hlegið að. Þegar við kom-
umst á unglingaaldurinn yfirheyrði
amma okkur vel og vandlega eftir
hveija ballferð og skemmti sér kon-
unglega við að upplifa spennu ungl-
ingsáranna með okkpr. Sjálf hafði
hún gaman af að segja okkur frá
sínum sokkabandsárum. Við hlust-
uðum með athygli á þegar hún
sagði okkur frá íþróttaskólanum á
Laugarvatni, „ástandinu“ á stríðs-
árunum og hinum margfrægu leik-
fimisýningum sem þá tíðkuðust.
Það var alveg sama hvað við
tókum okkur fyrir hendur, hvort
sem það var námið, söngur, dans
eða íþróttir, þá hafði amma óbil-
andi trú á okkur og fannst við
eflaust yfirburðamanneskjur á
þessum sviðum. Þegar við stelpurn-
ar völdum mannsefnin okkar var
amma sannfærð um að valið hefði
ekki getað verið betra og tók þá
sem ’ sína. Þessi óbilandi trú og
hvatning hefur reynst okkur gott
veganesti.
Afi byggði sumarbústað í Borg-
arfirði sem fékk að sjálfsögðu nafn-
ið Þórukot. Þar dvöldum við oft
með þeim í fríum og þaðan eigum
við ógleymanlegar minningar. Við
þökkum ömmu fyrir alla hennar
ást, umhyggju og trú sem aldrei
verður lýst í orðum. Amma Þóra
mun alltaf lifa með okkur því þær
minningar sem hún lætur eftir sig
eru svo stór hluti af okkar lífi.
„Það líf, sem náttúran gefur
oss, er stutt, en eilíf er minningin
um líf, sem vel er varið“. - Cicero.
Þóra, Maren, Kristjana
og Ólafur Magnús.
Það var fyrir um það bil tíu árum
sem við vinkonurnar, þá sautján
ára gamlar, kynntumst Þóru fyrst.
Við vorum ásamt Maren, dóttur-
dóttur hennar, að halda upp á lok
vorprófa og vorum ólmar að kom-
ast út úr bænum. Þóra leyfði okkur
að dveljast yfir helgi_ í sumarbústað
hennar, Þórukoti. Áttum við þar
góðar stundir í hlýlegu og vinalegu
umhverfi sem brá upp betri mynd
af eigandanum en orð geta lýst.
Það var viss kjarni, sem fór á hverju
sumri upp í Borgarfjörð öll okkar
menntaskólaár. Stundum bættust
fleiri góðir vinir í hópinn, stundum
færri. Ýmislegt var ritað í gesta-
bókina hjá Þóru á þessum helgum
og gat maður séð fyrir sér hvernig
hún hristi höfuðið og hló yfir þess-
um stelputrippum og spurði Maren
snögg upp á lagið hvort engin okk-
ar væri farin að ganga út svo við
færum nú að róast.
Þóra átti stóra og samrýnda íjöl-
skyldu sem mun sakna hennar sárt.
Samband hennar og Marenar, eins
og hinna barnabarnanna, ein-
kenndist af vináttu og væntum-
þykju sem er öllum er til þekktu
minnisstætt.
Sá sem eftir lifír
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifír
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Elsku Maren, Krissa, Finnur,
Búddi og fjölskylda. Innilegar sam-
úðarkveðjur á sorgarstund.
Rannveig, Erna, Unnur,
Áslaug og Jóhanna.
Nú þegar jólahátíð er að ganga
í garð ríkir sorg og söknuður hjá
dætrum og fjölskyldum Þóru Þórð-
ardóttur sem við kveðjum í dag.
Það er með djúpri sorg og söknuði
sem við kveðjum í dag okkar kæru
Þóru, en undanfarna mánuði átti
hún við erfið veikindi að stríða.
Alltaf vonuðum við að hún ynni
þetta stríð og næði heilsu en sú
von brást.
Þóra var ákaflega falleg, trygg
og góð kona, hún var sannur vinur
vina sinna. Tel ég mig hafa þekkt
það nokkuð vel því eiginmenn okk-
ar voru mjög góðir vinir allt frá
barnsaldri. Þóra var gæfusöm, átti
mjög góðan mann og dætur sem
allt vildu fyrir hana gera. Þau hjón
áttu yndislegt heimili sem þau
reistu sér á Sunnubraut. Það varð
Þóru þungt áfall þegar maður
hennar féll mjög snögglega frá
fyrir 10 árum. Eftir að Búddi dó
hafa dætur hennar og þá sérstak-
lega Emilía verið vakin og sofin
yfir velferð móður sinnar svo að
aðdáunarvert er. Þóra gerðist Odd-
fellow og var virkur félagi í regl-
unni. Vil ég fyrir hönd systra í Rb.
stúkunni nr. 5 Ásgerði senda dætr-
um hennar, tengdasonum, barna-
börnum, systkinum og öðrum sem
um sárt eiga að binda innilegar
samúðarkveðjur. Megi ljós jólanna
lýsa ykkur kæru systur, Émilía og
Kristbjörg.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi
hin Ijúfu og góðu kynni
af alhug þakka þér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf sem gleymist eigi
og gæfa var það öllum
sem fengu að kynnast þér.
(Höf. Ingibj. Sig.)
Blessuð sé minning Þóru Þórðar-
dóttur.
Ástríður Þ. Þórðardóttir.
ÁGÚSTA
ERLENDSDÓTTIR
-JUÁgústa Er-
' lendsdóttir
fæddist í Reykjavík
30. júní 1911. Hún
lést í Landspítalan-
um í Reykjavík 10.
desember 1995.
Foreldrar hennar
voru Erlendur Þor-
valdsson, söðla-
smiður í Reykjavík,
og kona hans, Mar-
ía Guðmundsdóttir.
Systkini Ágústu
voru: 1) Jón Marils,
f. 26. nóv. 1904. 2)
Oddfríðurt f. 9. maí
1907. 3) Astbjörg, f. 11. maí
1909. 4) Jón Sigurðsson, f. 28.
ágúst 1914. 5) Guðmundur
Hinrik, f. 30. mars 1916. 6)
Guðmundur Alfreð, f. 11. maí
1921. 7) Rósa María, f. 12. nóv.
1922. 8) Sessejja, f. 15. júlí
1924. Nú eru aðeins tvöjþeirra
systkina eftir lifandi. Ágústa
giftist 6. mars 1943 Jóhanni
Þ.K. Björnssyni, sjómanni og
verkamanni í Reykjavík, f. 24.
júlí 1901, d. 22. ágúst 1994.
Þau bjuggu allan sinn búskap
í Reykjavík. Börn þeirra eru:
1) Björn, f. 20. maí 1943, vél-
virki í Reykjavík. Kona hans
er Sigrún Tryggvadóttir. Þau
ÁSTKÆR föðuramma mín er látin.
Hún lést að morgni 10. desember
sl. á 85. aldursári.
Þær eru margar minningarnar,
sem koma upp þegar litið er til
baka til þess tíma þegar ég sem
lítill strákur fékk oft að dvelja hjá
ömmu og afa, sem þá bjuggu á
Kvisthaga 19 í Reykjavík. Mér var
alltaf tekið opnum örmum og af
mikilli hlýju og kærleika. Vel var
fyrir öllu séð og alltaf hugsað um
að gestinn skorti ekki neitt, enda
var röð og regla höfð í hávegum
hjá henni ömmu.
Amma var ein af stofnendum
Óháða safnaðarins í Reykjavík.
Sýndi hún málefnum safnaðarins
mikinn áhuga og vann þar gott
starf. I ýmsum öðrum félagsmálum
var amma einnig geysilega virk
og vann að þeim málum með festu
eins og öðru, sem hún tók sér fyr-
eiga þrjú börn. 2)
Jóhann, f. 20. ágúst
1945, húsasmiður á
Akranesi. Kona
hans er Elísabet
Guðbjörg Jónsdótt-
ir. Þau eiga þijá
syni. 3) Ágúst, f. 20.
ágúst 1945, hús-
gagnasmiður í
Reykjavík. Kona
hans er María Har-
aldsdóttir. Þau
eiga þijú börn.
Fyrir hjónaband
eignaðist Ágústa
eina dóttur: Kol-
brúnu Arnadóttur, f. 7. júní
1936. Hún býr í Bandaríkjun-
um. Maður hennar er John
W. Mayovsky. Þau eiga tvo
syni. Áuk venjulegs barna-
skólanáms stundaði Ágústa
nám í Hvítárbakkaskóla í
Borgarfirði laust eftir 1930.
Auk húsmóðurstarfa vann hún
í ýmsum ráðum og nefndum, „
sem vörðuðu baráttumál
kvenna. Hún starfaði í áfengis-
varnarnefnd kvenna, í kvenna-
deild Slysavarnafélagsins o.fl.
Útför Ágústu fór fram frá
kirkju Óháða safnaðarins í
Reykjavík 15. desember síðast-
liðinn.
ir hendur. Ég varð þessa sérstak-
lega var þann tíma sem ég dvaldi
á Kvisthaganum þegar ég var 9
ára og gekk í skóla í Reykjavík.
Sýndi hún því máli mikinn áhuga.
Þessi tími reyndist mér mikil bless-
un og á ég henni mikið að þakka
fyrir þær stundir.
Og leið mín átti oft eftir að liggja
að Kvisthaga og þar átti ég eftir
að lifa margar góðar stundir. Það
var alltaf góður og tryggur andi
hjá ömrtiu og afa og til þess á ég
eftir að líta með miklum söknuði
langa tíð.
Elsku amma mín, ég kveð þig
og þakka þér fyrir samverustund-
imar, hlýjuna og kærleikann, sem
þú hefur veitt mér gegnum tíðina.
Það ailt verður mér jafnan ofarlega
í huga. Guð blessi þig.
Jóhann Eggert Jóhannsson,
Stokkhólmi.
JÓHANN SVERRIR
KRISTÓFERSSON
+ Jóhann Sverrir
Kristófersson
var fæddur á
Blönduósi 3. mars
1921. Hann lést á
Héraðssjúkrahúsi
Húnvetninga 9.
desember sl. og fór
útförin fram 16.
desember.
ÉG MAN fyrst eftir
Sverri á böllum á
Blönduósi, þar sem
hann spilaði fyrir
dansi og var þá oft
mikið fjör.
Ég kom þó oft á skrifstofuna
hans til að greiða happdrættismiða
og fá hann til að innramma mynd-
ir, sem hann gerði á mjög smekk-
legan hátt enda var hann mjög
handlaginn.
En ég fór ekki að kynnast hon-
um að ráði fyrr en hann var sestur
í helgan stein, sem hann kallaði
svo, hér á Flúðabakka. Rifjaði
hann þá oft upp hina gömlu daga,
en frásagnagleði og mælska Sverr-
is var mikil. Sérstaklega voru hon-
um minnisstæðar hrakningar í
ferðum milli Blönduóss og Reykja-
víkur, en Sverrir ók flutningabíl
fyrir Kaupfélag Húnvetninga á
þeirri leið um skeið.
Þótt hann væri ekki
risi að vexti, var hann
liðugur, snöggur í
hreyfingum og sérlega
fylginn sér í öllum
verkum. Við áttum
margar ánægjustund-
ir hér á Flúðabakka
og þö að heilsu hans
hrakaði birtist hin inn-
gróna snyrtimennska
meðal annars í mikilli
umhyggju fyrir bíl
þeirra hjóna, sem
ávallt var hreinn og
gljáandi.
Einkenni Sverris var að vera allt-
af vel klæddur, í skyrtu og með
beindi og í jakka hvern dag og var
ekki laust við að ég öfundaði hann
af þessum hefðbundna vana margra
eldri manna. Orgel átti hann sem
hann lék á, sér til dægrastyttingar.
Nú berast ekki lengur hugljúfir
tónar frá íbúð þeirra hjóna þegar
gengið er þar hjá garði.
Við íbúarnir á Flúðabakka 1
þökkum Sverri samfylgdina á liðn-
um árum og sendum Elsu og fjöl-
skyldu okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Lifi minning um góðan dreng.
Torfi Jónsson.