Morgunblaðið - 02.02.1996, Síða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 1996 41
)
)
>
:
i
>
>
i
>
K
3
i
I
0
I
I
8
:1
::
Í
I
var Óla ofviða að leysa í fyllingu
tímans. Hann gaf sér tíma til þess
að „skilja“ dýrin og „sjá“ hvernig
þeim leið og þegar hann síðan fyllti
myndina með fyrri reynslu sinni af
svipuðum einkennum var oft ótrú-
legt að sjá hvernig hann komst fyr-
ir meinsemdimar.
Á sama hátt var Óli næmur á líð-
an mannfólksins. Hann fylgdist vel
með og enda þótt hann spyrði sjald-
an og prédikaði aldrei lagði hann
margt til þeirra mála sem efst voru
í huganum hveiju sinni - þó með
óbeinum hætti væri. Óla var það
kappsmál að fólkinu í kringum hann
liði vel - og ekki síst uppi á Geir-
landi. Hann hjálpaði til við að gera
klárt í útreiðartúrana þótt hann
færi sjaldan á bak sjálfur og tók
síðan á móti mannskapnum í hest-
húsdyrunum þegar komið var til
baka. Hann gladdist með börnunum
og ungiingunum í hvert sinn sem
vel gekk og fyllti Geirlandið í senn
hlýju og gamansemi sem hvorki
ungviðið né við sem eldri erum mun-
um nokkru sinni gleyma.
Og nú er þessi mikli söng- og
gleðimaður genginn. Maðurinn sem
kunni alla gömlu dægurlagatextana,
sálmana, hestavísurnar og ættjarð-
arlögin og yfir höfuð nánast allt sem
íslendingar sungu á árum áður. í
útreiðartúrunum söng enginn eins
og Óli og aldrei var hann jafn vel í
essinu sínu eins og þegar riðið var
á Þingvöll og sungið þar og dansað
undir réttarvegg fram eftir bjartri
vornóttu áður en haldið var heim í
morgunsárið - jafnvel eftir aðeins
örstuttan kríublund undir berum
himni.
Við vottum aðstandendum Óla
okkar dýpstu samúð, biðjum Guð að
blessa minningu hans og þökkum
fyrir að hafa fengið að vera honum
samferða.
Steinunn, Sveinn og börn.
Sauðfjáreigendur í Kópavogi og
Reykjavík kveðja nú með virðingu
og þökk traustan og góðan félaga.
Ólafur G. Siguijónsson, eða Óli á
Geirlandi, eins og við kölluðum hann
oftast, var einn þeirra ágætismanna
í hópi fjáreigenda á höfuðborgar-
svæðinu sem ég kynntist á unglings-
árunum, um 1960. Um hann á ég
margar góðar endurminningar, sem
ýmsir deila með mér, svo sem úr
rúningsréttum á vorin, göngum og
réttum, ferðum í útréttir, eftirleitum,
félagsstarfi og fleiru. Ólafur var um
árabil í stjóm Sauðfjáreigendafélags
Kópavogs og leitarstjóri í afrétti
Seltjarnameshrepps hins forna þar
sem fé úr Kópavogi og Reykjavík
gengur á sumrin. Hann þekkti af-
réttinn öðmm betur, kunni mjög góð
skil á örnefnum og hafði sérstakt lag
á að skipa fólki í göngur þannig að
vel færi. í réttum var hann mark-
glöggur, hafði gott auga fyrir fé og
átti alltaf fallegar kindur, sem hann
hirti af kostgæfni ásamt hestum sín-
um. Nú á seinni árum var hann einn
markavarða „Ingólfsskrár“, marka-
skrár fyrir Landnám Ingólfs Arnar-
sonar, og einnig á þeim vettvangi
áttum við nafni prýðileg samskipti.
Nokkur undanfarin ár höfðum við
Ólafur og fleiri félagar kindur okkar
saman á haustbeit og þá komu
mannkostir hans enn betur í ljós.
Það var ánægjulegt að sýsla við
kindur með honum í rólegheitum. Á
hann var alltaf hægt að treysta,
ákveðið var gengið til verks, gert
að gamni sínu og hlegið dátt, enginn
hávaði eða asi og allt gekk eins og
í sögu. Ég dáðist að æðruleysi hans
þrátt fyrir heilsubrest síðustu miss-
erin. Nú er mér efst í huga hjálpsem-
in og ljúfmennskan sem einkenndi
Ólaf því að hann var drengur góður
sem við fjáreigendur kveðjum með
söknuði. Honum eigum við margt
að þakka og mér fínnst mikils virði
að eiga svo góðar minningar um
samferðamann.
Aðstandendum votta ég innileg-
ustu samúð.
Ólafur R. Dýrmundsson.
Margar ljúfar og góðar minningar
streyma fram í hugann þegar ég
nú minnist vinar míns og samstarfs-
félaga til margra ára, Ólafs Geirs
Sigutjónssonar frá Geirlandi. Ungur
að árum réðst hann til starfa hjá
Skógræktarfélagi Reykjavíkur eða
1948 en faðir minn Einar G. E.
Sæmundsen var þá framkvæmda-
stjóri félagsins. Góður vinskapur
tókst fljótt með þeim sem hélst alla
tíð. Sem strákhnokki kynntist ég
Óla fljótlega í gegnum vinnuna og
þó ekki síður við ýmiskonar störf
sem hann vann fyrir fjölskylduna
meðan hún var að koma yfír sig
þaki í Kópavoginum og síðar sumar-
bústað í sveitinni. Alltaf var hann
boðinn og búinn að leggja á ráðin
og rétta hjálparhönd. í sameiginlegu
áhugamáli, hestamennskunni, nut-
um við oft hans góða handbragðs
við járningar og ýmissa viðvika í
heyskapnum meðan við heyjuðum í
Fossvoginum.
Á Geirlandi, sínu æskuheimili,
átti Óli griðastað þar sem hann
stundaði sitt áhugamál, búskapinn,
með nokkrar kindur og hesta. Þang-
að leituðu vinir og kunningjar oft
til að skrafa eða þiggja aðstoð sem
var svo auðfengin. Oli var sérlega
fróður um umhverfi sitt. Örnefni og
alla staðhætti þekkti hann eins og
lófa sinn svo unun var að heyra
hann lýsa nágrenni sínu. Hann hafði
góða söngrödd sem naut sín vel á
vinafundum. Einnig unni hann ljóð-
um og kunni mikið af tækifærisvís-
um sem hann fór oft með.
Á einum góðviðrisdegi í haust
átti ég þess kost að fara í stutta
ferð með Óla austur í Tungur að
skoða hrossin og sjá hann gleðjast
yfír því hvað tijágróðurinn hafði
bætt við sig frá því hann var þar
síðast á ferðinni. Á bakaleiðinni
komum við í gegnum Hengilssvæðið
niður á Mosfellsheiðina þar sem Óli
hefur átt mörg smalaspor um dag-
ana og verið fjallkóngur hin síðari
ár og þá fór hugurinn á flug þegar
talið barst að göngum og réttum.
Að lokum vil ég og fjölskylda
mín kveðja góðan vin og þakka
langa og trausta samfylgd og megi
minningin um góðan dreng lifa.
Ég sendi eftirlifandi eiginkonu,
Áróru Tryggvadóttur, börnum og
fjölskyldum þeirra mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Ólafur Sæmundsson.
Stundum er sárt að vera of seinn.
Stundum er sárt að geta ei snúið
við. Stundum er sárt að geta eigi
goldið þær gjafír sem okkur eru
gefnar dýrar. Stundum er sárt að
vera til. Þeir sem eru til, þeir eiga
á hættu að missa. Hvað er að missa?
Það að missa er að hafa ei goldið
til baka þær gjafir sem þér eru
gefnar. Vinur minn er dáinn. Aldrei
aftur þykkar þéttar hendur. Aldrei
aftur hjálp án nokkurra kvaða. Aldr-
ei aftur söngur fyrir þig en ekki
hann. Aldrei aftur Óli Geir, Óli Sig,
Óli á Geirlandi. Sumum er sú gæfa
gefín að geta í lítilræði sínu ekki
fundið hið minnsta til þess hversu
djúpt spor þeirra markar annarra
líf. Við hjónin kynntumst Ólafí Sig-
uijónssyni bæði á unglingsárunum.
Hann var hluti af okkar þroska.
Hann var hluti af okkar sambandi.
Á sinn óskiljanlega hátt hlúði hann
að elsku okkar hvor til annars. Efa-
laust naut ég þar fölskvalausrar
umhyggju hans fyrir Bellu, eigin-
konu minni. Við fyrstu sýn hijúfur.
Við frekari kynni óendanlega við-
kvæmur og mjúkur. Allur tónskal-
inn. Frá dýpstu til hæstu tóna.
Þannig var hann, ótrúlega brotgjarn
og breyskur, en um leið mildur,
mjúkur og traustur. Ég nefndi
traustið síðast vegna þess að það
brást mér aldrei. Einhvern veginn
finnst mér að það megi sefa sorg
mína að honum hafi þótt sér goldið
ef ég gæfí öðrum þann kærleik sem
hann gaf mér. Boðberum Guðs hef-
ur borist góð sál og mikill söngvari.
Við vildum gjarnan gátu lífsins ráða
og geta snúið við og takti breytt.
Óglöggt finnst oft mennskum markið þráða
en maður getur huga að því leitt,
að líkn er dauðinn fyrir þreytta og þjáða
og þessa líkn fær dauðinn aðeins veitt.
(H.H.)
Blessuð sé minning Ólafs Sigur-
jónssonar.
Haraldur Haraldsson.
TÓMAS EMIL
MAGNÚSSON
+ Tómas Emil
Magnússon var
fæddur á Ísafirði31.
maí 1911. Hann lést
á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
21. janúar sl. For-
eldrar hans voru
Magnús Ólafsson,
prentsmiðjusijóri á
Isafirði, fæddur á
Selakirkjubóli í Ön-
undarfirði 3. júlí
1875, dáinn 10. apríl
1967, og kona hans
Helga Tómasdóttir,
fædd að Hlíðarenda í Bárðardal
17. júlí 1873, dáin 22. október
1951.
Systkini Tómasar voru:
Kristín, f. 1898, gift Þórði Jó-
hannssyni, úrsmið; Lára, ljós-
myndari, f. 1900; Ólafur Ingólf-
ur, framkvæmdastjóri, f. 1902,
kvæntur Kristínu Gísladóttur;
Sigrún Anna, leikkona, f. 1904;
Arnþrúður Helga, ljósmyndari,
f. 1906, gift Harald
Aspelund, skrif-
stofustjóra; Elín
Margrét, hár-
greiðslukona, f.
1909; Halldór,
prentari, f. 1912 og
Jónas, kaupmaður,
f. 1916. Af þeim eru
enn á lífi þau Ólaf-
ur, Arnþrúður,
Halldór og Jónas.
Tómas bjó á
ísafirði fram undir
1960, en flutti þá
til Reykjavíkur.
Hann stundaði sjó-
mennsku, fiskvinnslustörf og
almenna verkamannavinnu um
ævina, síðast í Kassagerð
Reykjavíkur. Síðustu æviárin
dvaldi hann á dvalarheimilinu
Ási í Hveragerði og á Elli - og
hjúkrunarheimilinu Grund í
Reykjavík.
Utför Tómasar fer fram frá
ísaijarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
OKKUR eftirlifandi systkin Tóm-
asar langar til að minnast hans
nokkrum orðum. Við ólumst upp á
yndislegu heimili, þar sem foreldr-
amir lögðu sig alla fram um að
veita okkur gott, kristilegt uppeldi.
Foreldrar okkar og ættingjar voru
í forystu í ýmsum menningarmálum
á ísafirði, svo sem leiklist og tónlist
og í góðtemplarareglunni og mótað-
ist uppeldi okkar af því. Þá átti
margur sem minna mátti sín at-
hvarf á heimili okkar. Tómas hafði
mikið yndi af tónlist og hafði sjálf-
ur ágæta söngrödd.
Eftir fullnaðarpróf í Barnaskóla
ísafjarðar var Tómas í tvö ár í
Héraðsskólanum að Laugarvatni en
fór síðan á sjóinn og var sjómaður
í mörg ár. Þegar hann hætti á sjón-
um settist hann að í Reykjavík og
vann þar ýmis störf. Hann bjó fyrst
á Hagamel hjá bróður sínum, Hall-
dóri, en keypti síðan íbúð við Rauð-
arárstíg og bjó þar. Tómas þurfti
að hætta vinnu vegna sjóndepru og
veikinda, og fékk þá vist á Dvalar-
heimilinu Asi í Hveragerði. Þar var
þá fyrir æskuvinur hans frá ísafirði,
Bjarni Arngrímsson, sem var Tóm-
asi stoð og stytta í veikindum hans
og sjóndepru. Seinustu árin var
Tómas á Élli- og hjúkrunarheimil-
inu Grund í Reykjavík. Þrátt fyrir
erfíð veikindi leið Tómasi vel á
Grund, og viljum við þakka starfs-
fólkinu þar fyrir hve vel það hugs-
aði um hann og hjúkraði honum.
Einnig viljum við þakka frænda
okkar Högna Þórðarsyni og fjöl-
skyldu hans fyrir hugulsemi þeirra
við Tómas og þá sérstaklega Krist-
ínu Högnadóttur, sem annaðist
hann af mikilli ósérplægni í veikind-
um hans.
Við viljum kveðja bróður okkar
með þessu versi:
Þegar æviröðull rennur,
rökkvar fyrir sjónum þér,
hræðstu eigi, hel er fortjald,
hinum megin birtan er,
höndin sem þig hingað leiddi
himins til þig aftur ber,
Drottinn elskar, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(Sig. Kr. Pét.)
Við biðjum Guð að blessa bróður
okkar Tómas Emil og fylgja honum
heim. Kær kveðja frá systkinum
hans sem eftir lifa og aðstandend-
fyrir nútímanum. Þetta á ekki síst
við þegar vinir og ættingjar deyja,
því þá deyr hluti af okkur líka.
Ein höll minninganna, Sólgata 1
á ísafírði, er horfin okkur sjónum.
Hún vék fyrir nýrri kirkju, sem var
reist á rústum hinnar gömlu. í dag
er gerð útför eins þeirra, er gerðu
þetta hús að höll, Tómasar Emils
Magnússonar, ömmubróður okkar.
Langafí okkar og faðir Tómasar
byggði það góða hús yfír fjölskyldu
sína og prentsmðju og eftir hans
dag bjuggu þar nokkur bama hans:
Lára, Tómas, þar til hann flutti til
Reykjavíkur, Jónas, Sigrún og Elin.
Sólgata 1 var okkur, sem þetta
ritum, nær daglegur viðkomustaður
á æskuárum. Rétt eins og það til-
heyrði að koma við hjá ömmu í
Hafnarstrætinu og afa á úraverk-
stæðinu og í Jónasarbúð þegar
maður átti leið framhjá. Þegar leik-
urinn barst niður á bryggjurnar og
fjöruna við Edinborg, tilheyrði að
koma við hjá Öddu ljósmyndara og
systur Tomma.
Á öllum þessum stöðum mættum
við einstakri hlýju og væntumþykju.
Okkar var vænst og okkur fínnst,
eftir á að hyggja, að meiri virðing
hafi verið borin fyrir ungviðinu í
þá daga, en nú tíðkast. Enda þurft-
um við að standa skil á tíðindum
líðandi stundar. Og okkar biðu líka
oftast góðgerðir, sem skolað var
niður með því góða og fagra í
mannssálinni, sem einkenndi lífs-
viðhorf og skoðanir Sólgötusystkin-
anna. Sólgata 1 var menningar-
heimili. Þar hafði söng-.og leiklist
verið í hávegum höfð um langan
aldur og þar var stórt og mikið
bókasafn. Við kunnum kannski ekki
að meta það að verðleikum þá, en
vitum í dag, að áhrif Sólgötusystk-
inanna á okkur voru mikil.
Fvrsta minningin um Tomma
frænda er tengd því, er Hörður fékk
að rölta með honum upp í hlíð, til
að gefa gæsunum hans langafa. Á
þeirri leið var margt skrafað og
ekki síst sungið. I samsöngnum
þurfti maður að passa sig, því
Tommi söng oftast millirödd, þaul-
vanur kóramaðurinn. Þá voru sagð-
ar sögur af sjónum og af Sóloni í
Slunkaríki, sem hafði búið þarna í
hlíðinni, skammt frá gæsakofanum.
Og þar voru lagðar lífsreglurnar.
Kristín tengdist Tomma sterkum
böndum strax í bernsku og naut
þess æ síðan. Á hverjum jólum í
áraraðir fékk hún alltaf einum
pakka fleiri en við bræðurnir: Spilin
frá Tomma.
Tommi flutti frá ísafirði laust
fyrir 1960. Hann fylgdist samt vel
og af áhuga með lífshlaupi allra
systkinabama sinna og barnabarna
þeirra og hitti þau þegar hann kom
vestur um jól og í sumarleyfum.
Hann var ókvæntur og barnlaus
sjálfur.
Skólaganga Tomma var hefð-
bundin á þeirra tíma mælikvarða.
Hann stundaði þó nám í 2 ár við
Héraðsskólann á Laugarvatni á ár-
unum 1935-37. Hann sótti einnig
vélstjóranámskeið hjá Fiskifélagi^
íslands 1931. En Tommi var víðles-
inn og átti mikið og gott bókasafn.
Starfsvettvangur Tomma var
lengst af æfínni tengdur sjó-
mennsku og síðar fiskvinnslu í
landi. Síðast vann hann hjá Kassa-
gerð Reykjavíkur, en varð að hætta
störfum fyrr en hann vænti vegna
augnsjúkdóms. Að systrum hans,
Elínu og Sigrúnu látnum, var Sól-
götuhúsið selt ísafjarðarkirkju. Eft-
ir það, og á meðan heilsa hans ent-
ist til ferðalaga, stóð heimili for-
eldra okkar, Högna og Kristrúnar,
honum opið í heimsóknum hans til
ísafjarðar, einkum um jól og í sum-
arleyfum.
Okkur var líka tekið opnum örm—
um á heimili Tomma við Rauðarár-
stíginn og seinna á dvalarheimilinu
Ási í Hveragerði og á Elli- og hjúkr-
unarheimilinu Grund, þar sem hann
dvaldist síðustu æfiárin. Alltaf var
boðið upp á kaffí og meðlæti og
gætti starfsfólkið sem annaðist
hann þess, að hann gæti tekið vel
á móti gestum sínum. Það var hon-
um mikils virði og hélt við þeirri
sjálfsvirðingu, sem öldruðum er svo
mikilvæg. Fyrir það ber að þakka.
I Hveragerði var gamall ísfirðing-.
ur, Bjarni Arngrímsson, félagi
Tomma og var honum góður vinur
og hjálparhella.
Gjafmildi Tomma var einstök.
Öll föndurvinna hans miðaði að því
að búa til jóla- og tækifærisgjafir,
einkum handa smáfólkinu í fjöl-
skyldunni, og vissi hann upp á hár
hver hafði fengið hvað 2-3 ár aftur
í tímann. Ef hann var ekki nógu
afkastamikill, keypti hann sams
konar hluti af öðrum til að gefa.
Starfsfólkið í föndrinu á Litlu Grund
á mikinn heiður og þakkir skildar
fyrir hjálpsemi og elskulegheit í
Tomma garð, því mikið umstang
hlýtur að hafa fylgt þvi að ganga
frá, jjakka og senda allar hess^.
gjafír til réttra aðila á réttum tíma.
Þegar Tommi hætti að geta not-
ið veraldlegra hluta í eigu sinni, gaf
hann þá smám saman frændfólki
sínu. Það vildi hann gera á meðan
hann hefði vit til, eins og hann sagði
sjálfur. Að öllum öðrum ólöstuðum,
lét hann ugpáhöldin sín í ættinni
njóta þess. I gegnum árin var hon-
um sérstaklega hlýtt til Kristínar,
eins og áður sagði, og Láru Magn-
úsdóttur (Helga Ólafssonar). Af
smáfólkinu fengu Lára Betty Harð-
ardóttir og síðast en ekki síst nafni
hans, Tómas Emil Guðmundsson
að njóta örlætis hans og elsku.
Síðustu æfiárin var Kristín og
fjölskylda hennar stoð Tomma og
stytta. Reyndu þau að gera honum
æfikvöldið sem notalegast og end-
urgjalda ástúð hans og tryggð alla
tíð.
Við systkinin, makar okkar og
böm, kveðjum Tomma frænda með
söknuði og þökkum honum fyrir
allt og allt. Blessuð sé minning
hans.
Hörður, Þórður,
Kristín og Guðmundur.
um.
Ólafur, Halldór,
Jónas og Arnþrúður.
Því lengra sem líður á ævina,
Qölgar tilefnum til að minnast þess
liðna: æskuáranna, fólksins og
umhverfísins, sem mótaði okkur.
Sá heimur er horfinn okkur sjónum,
en birtist jafnan í ljúfsárum minn-
ingum í hvert sinn, er eitthvað okk-
ur kært breytir um svip, eða þokar
t
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
ÓLAFÍA GUÐRÚN STEINGRÍMSDÓTTIR,
Hraunbæ 103,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir i. febrúar.
Jón Guðbjartsson,
Sigurlaug Jónsdóttir,
Guðrún Jónsdóttir.