Morgunblaðið - 29.06.1996, Síða 47

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 29. JÚNÍ 1996 47
MIIMIMINGAR
SIGTRYGGUR
SNORRI
ÁSTVALDSSON
Sigtryggur
Snorri Ast-
valdsson fæddist í
Valgarði í Garða-
hreppi 20. ágúst
1945. Hann lést af
slysförum 20. júní
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Fíladelfíukirkjunni
28. júní.
Þegar hún mamma
sagði mér að Sig-
tryggur væri dáinn
þyrluðust hugsanirnar
upp í huga mér. Það
er svo margs að minnast en það
er einhvern veginn þannig að á
svona stundum hrökkva orðin svo
skammt.
Sigtryggur verkaði eins og seg-
ull á börn og þar sem ég var aðeins
barn að aldri þegar hann og Sirrý
systir mín byrjuðu að vera saman,
urðum við strax góðir vinir. Ég man
alltaf fyrsta skiptið sem ég sá hann,
Sirrý kom heim í Sunnuhlíð með
þennan ókunna mann og ég vildi
sko fá að vita hver væri að koma
með „litlu mömmu“ heim. Ég stóð
uppi á vegi með leikfangariffilinn
minn og miðaði á bílinn. Þannig
voru okkar fyrstu kynni og í gegn-
um árin höfum við Sigtryggur oft
hlegið að þessu í eldhúskróknum
hjá honum og Sirrý.
Þar sem ég kallaði Sirrý alltaf
„litlu mömmu“ varð Sigtryggur
ósjálfrátt „litli pabbi“. Og það var
hann mér, ég man eftir svo ótal-
mörgum dæmum um það hvernig
hann tók mér eins og einu af sínum
börnum. Nokkrum sinnum fékk ég
að fara með honum og Sirrý upp í
sveit og var þá alltaf glatt á hjalla.
Ósjaldan fór hann þá með okkur
krakkana í bíltúr á traktornum og
stundum leyfði hann mér að taka
í. Þannig var t.d. fyrsta ökuferðin
mín á traktornum uppi í Brynjudal.
Ég gleymi því aldrei þegar að Ey-
þór sonur þeirra fæddist að þá
hringdi Sigtryggur í mig og bauð
mér með sér í pabbatímann. Þegar
svo Sirrý spurði hann eftir á af
hveiju hann hefði tekið mig með
þá var svarið: „Hva, hún er nú ein
af stelpunum okkar.“
Sigtryggur var rammur að afli
og munaði ekki um að lyfta ótrú-
lega þungum hlutum. Ég man þeg-
ar við mamma fluttum í Krumma-
hólana þá stóðum við inni í eldhúsi
að taka á móti því sem strákarnir
komu með inn, þegar við sáum allt
í einu ísskápinn okkar koma gang-
andi inn. Þá var það Sigtryggur sem
einn og óstuddur sippaði ísskápnum
í fangið og rölti með hann inn. Sig-
tryggur var höfðingi heim að sækja
og það var alltaf gott að koma til
þeirra hjóna. Þegar svo
ég kynntist manninum
mínum tók hann honum
strax vel og var alltaf
tilbúinn til að veita okk-
ur hjálparhönd ef okkur
vanhagaði um eitthvað.
Þegar við giftum okkur
í fyrra og stofnuðum
heimili upp úr því var
hann óþreytandi að
hjálpa okkur með ráð-
um og dáð. Og þannig
var hann allt fram á
síðasta dag, alltaf boð-
inn og búinn að rétta
öðrum hjálparhönd
enda þótt hann þyrfti þá kannski
að fórna einhveiju af sjálfum sér.
Sigtryggur var ærlegur, traustur
og góður maður sem ég minnist
með söknuði en jafnframt með
þakklæti í huga. Ég veit að Sig-
tryggur fær nú að hvílast í fögnuði
herra síns Jesú Krists og að þar
líður honum vel.
Elsku Sirrý mín, Snorri, Krist-
björg, Eyþór, Karl, Guðrún, Anna
María og „amma“, Guð styrki ykk-
ur í sorg ykkar og gefi ykkur frið
sem er æðri öllum skilningi. Elsku
Sigtryggur, hafðu þökk fyrir allt.
Þín „litla systir",
Elín Birgitta.
Atburðir gerast hratt. Heimili
sem var fullt af gleði og væntingum
til framtíðarinnar, hefur misst eig-
inmann, föður og vin. Sem nágrann-
ar höfum við fylgst með þessari
fjölskyldu dafna og vaxa síðustu
sjö árin, þessi ár verða okkur
ógleymanleg. Sigtryggur var dag-
farsprúður maður og lét ekki mikið
á sér bera. En alltaf var hann að
og það sem hann gerði var vel gert.
Ef eitthvað vantaði af verkfærum,
góðum ráðum eða aðstoð, þá vissum
við að hægt var að leita til Sig-
tryggs. Hann var alltaf tilbúinn að
veita okkur alla þá aðstoð er við
þurftum. Hvort sem um var að
ræða að bera hluti uppá efstu hæð,
smíða eða lána okkur stiga þegar
við vorum læst úti, þá var þetta
allt sjálfsagt og gert með glöðu
geði. Heimilið hefur alltaf verið
opið fyrir drengjunum okkar, hafa
þeir alltaf verið velkomnir þar og
mætt umhyggju og kærleika. Okkur
er það minnisstætt þegar Magnús
var í pössun á heimilinu að Sig-
tryggur hafði orð á því að hann
væri bara eins og einn úr barna-
hópnum hans.
Elsku Sirrý, Snorri, Kristbjörg,
Eyþór og Karl. Við vitum að hann
dvelur nú heima hjá Drottni og
hvergi er betra að vera en þar.
Ykkur, Guðrúnu, Önnu Maríu og
móður Sigtryggs og öllum ættingj-
BJORN SIGURÐUR
ÍVARSSON
+ Björn Sigurður ívarsson
fæddist á Hofsósi 9. janúar
1942. Hann lést á Sjúkrahúsi
Skagfirðinga á Sauðárkróki 26.
maí síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Hofsóskirkju 1.
júní.
Hann Bassi er dáinn, hann sem
var mér alltaf svo góður og tók
mig alltaf upp þegar ég var lítil
þegar hann kom á Krókinn og vildi
eiga litlu tána. Hann fékk nú að
eiga hana að lokum, þegar ég gerði
mér grein fyrir því að hann tæki
hana ekki af.
Hann Bassi var alltaf svo hress.
Ég man þegar hann kom til ömmu
og afa, og sat við eldhúsborðið og
sagði eitthvað skemmtilegt. Þótt ég
skyldi ekki hvað var svona fyndið,
þegar ég var yngri, þá fannst mér
svo gaman að heyra smitandi hlát-
urinn hans Bassa.
Ég trúði því að hann kæmist
yfir veikindin en raunin varð önn-
ur, og nú er hann kominn til Söndru
sinnar.
Elsku Sigrún, Kristín, Bogga,
Hafdís og fjölskyldur, megi guð
gefa ykkur styrk.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Auður.
um vottum við okkar dýpstu samúð.
Megi Drottinn hugga, styrkja og
varðveita ykkur um ókomna tíð.
Jafnvel þótt ég fari um dimman
dal, óttast ég ekkert illt, því að þú
ert hjá mér, sproti þinn og stafur
hugga mig. (Sálmur 23,4.)
Valgerður, Sigurður
og strákarnir.
í dag er til moldar borinn Sig-
tryggur Snorri Ástvaldsson. Mig
langar að minnast kærs vinar og
samstarfsmanns með nokkrum orð-
um.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
norður á Laugarbakka í Miðfirði.
Það var smalað saman mönnum í
steypuvinnu því til stóð að steypa
veggi á einbýlishúsi. Þegar steypt
var í sveitinni var venjulega byijað
snemma morguns og ekki gefið upp
fyrr en það var búið, til að ekki
kæmu steypuskil. í þetta sinn var
búið að steypa upp úr hádegi og
taldi ég þá best að fara í mat. En
þá sagði ungur og snaggaralegur
piltur, líklega þá tuttugu og fimm
ára: „Við hreinsum bara strax, þá
er þetta búið,“ sem og við gerðum.
Ég sá að það var töggur í þessum.
Strákurinn kunni vel á kústinn, en
það er ekki öllum gefið. Þó starfið
sé ekki flóknara en að sópa gólf
er misjafnt hvernig það fer úr hendi.
Á meðan Sigtryggur var að hreinsa
gekk ég til hans og spurði hann
hvort hann héti Sigtryggur. Hann
sagði ,já“ en leit ekki upp. Svo
spurði ég hvort hann vildi ráða sig
hjá mér. Þá leit hann upp og sagði:
„Það má athuga það.“ Skömmu síð-
ar réð hann sig til mín og vann hjá
mér í nokkur ár og reyndist hann
mjög hæfur og heill í starfi. Síðan
ók hann mjólkurbíl hjá mjólkurbú-
inu á Hvammstanga í nokkur ár.
Eftir það fylgdist ég ekki með hon-
um um tíma. Þá vann hann hjá
húsasmíðameisturum hér í Reykja-
vík.
Svo birtist Sigtryggur allt í einu
á vinnustað hjá mér og sagðist vera
nýbúinn að missa vinnuna og spurði
hvort ég hefði eitthvað fyrir sig að
gera. Eg réð hann á staðnum og
sagði: „Þú getur komið hingað í
fyrramálið.“ Þetta var í byijun júlí
1990 og hefur hann starfað hjá
mér við húsasmíðar síðan.
Sigtryggur var sérstaklega
ábyggilegur og tryggur starfsmað-
ur, það mátti treysta honum full-
komlega. Hann var oftast fyrsti
maður á vinnustað á morgnana og
síðastur af vinnustað. Hann sá óum-
beðið um að opna vinnuskúrana á
morgnana og að læsa á kvöldin og
ef einhveijir einhverra hluta vegna
voru lengur en hann, gerði hann
ráðstafanir til að þeir gengju frá.
Sigtryggur var afar orðvar mað-
ur, ég man ekki eftir að hafa heyrt
hann hallmæla nokkrum manni.
Hannn var fremur alvörugefinn, en
stutt var í kímnina. Hann sá jafnan
spaugilegu hliðarnar og leyndi sér
ekki brosið í augunum og smitandi
hláturinn eftirminnilegur.
Við starfsfélagar Sigtryggs
söknum hans sárt. Það skarð sem
kom í hópinn verður seint fyllt. Sig-
tryggur var hjartahreinn maður.
„Sælir eru hjartahreinir því að þeir
munu Guð sjá.“ (Mt.5;8.)
Þótt likaminn falli að foldu
og felist sem stráið í moldu,
þá megnar Guðs miskunnarkraftur
af moldum að vekja hann aftur.
(Sbj.E.)
Ég bið góðan Guð sérstaklega
að styrkja Sirrý og börnin hans á
þessum erfiðu stundum og votta
þeim og öðrum aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Björn Traustason.
í dag kveðjum við góðan vin.
Fréttin af sviplegu fráfalli Sig-
tryggs barst okkur um miðjan dag
á fimmtudegi en þá vorum við á
ferðalagi í Borgarfirði. Hún var
okkur slíkt reiðarslag að hvorugt
okkar vildi trúa að hún væri sönn.
Við ókum rakleiðs til Reykjavíkur
og á leiðinni hrönnuðust upp minn-
ingamar. Sigtryggur var hógvær
maður og að eðlisfari lítillátur.
Hann var heiðarlegur og ábyggileg-
ur og þannig fjölskyldu sinni til
sóma og mikillar fyrirmyndar. Þeg-
ar mannkostir einstaklings eru
metnir hlýtur maður að skoða börn-
in hans. Því börnin læra það sem
fyrir þeim er haft. Og í börnunum
hans endurspeglast það traust, ein-
lægni og heiðarleiki sem Sigtryggur
hafði til að bera. En ekki einasta
var hann bömum sínum góður fað-
ir, heldur var hann öllum börnum,
og þar á meðal okkar, afskaplega
góður er leiðir okkar lágu saman.
I samskiptum okkar fann maður
vel að maður skipti máli. Kurteisis-
hjal var ekki til í hans lífi, heldur
innihaldsríkt spjall sem færði manni
heim sönnur á velvilja hans. Hann
var duglegur að spyija frétta og
sýndi þannig ræktarsemi sem oft
yljaði um hjartaræturnar. Af öllum
þeim minningum sem Sigtryggi
tengjast er efst í huga heimsókn
hans og fjölskyldunnar til ísafjarðar
síðastliðið sumar. Þar fengum við
að njóta með þeim yndislegra daga,
daga sem í minningunni eru dýr-
mætari en orð fá lýst. Fyrir þá
daga og allar aðrar minningar
þökkum við af einlægni hjartans.
Þegar jafn góður drengur og náinn
fjölskyldumeðlimur er kvaddur
verða orð svo fátækleg og lítils
megnug. Þá er einu huggunina að
finna í þeim sannleika að Drottinn
hefur tekið hann til sín og þar gefst
okkur tækifæri til að sjá hann aftur.
Elsku Sirrý okkar, Drottinn
blessi alla framtíð þína og barnanna
þinna og huggi í sorginni og gefi
ykkur sinn styrk á komandi mánuð-
um.
Elsku Guðrún og Anna María og
fjölskyldur ykkar, megi Drottinn
blessa framtíð ykkar og hugga í
sorginni og gefa sinn styrk á kom-
andi mánuðum. Öllum öðrum að-
standendum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Theodór, Katrín og börnin.
„Af ávöxtunum skuluð þér því
þekkja þá,“ segir Jesús í Matt-
eusarguðsjalli. Þessi orð koma upp
í hugann nú er ég kveð elskulegan
mág minn, hann Digga. Digga hef
ég verið að kynnast smám saman
síðustu þrettán árin eða svo. En
Diggi var þannig maður að það tók
tíma að kynnast honum en því bet-
ur sem maður kynntist honum því
betur líkaði manni við hann. Ég
var reyndar svo lánsamur að vinna
með honum í upphafi þeirra kynna
þannig að kannski gengu þau hrað-
ar fyrir sig en ella hefðr orðið. Þar
kynntist ég glettninni og prakkara-
skapnum sem honum leiddist hreint
ekki að taka þátt í. En einnig kom
þar berlega í ljós kærleikur hans
til þeirra sem minna máttu sín.
Þess vegna minnist ég orða Jesú
Krists um ávextina. Því þó að Diggi
bæri ekki skoðanir sínar og tilfinn-
ingar á torg sá maður hvern mann
hann hafði að geyma í viðbrögðum
hans og afstöðu til lítilmagnans.
Þar þekktist hann af ávöxtunum.
Ég gleymi því held ég aldrei þegar
við unnum einu sinni saman. Verk-
stjóra nokkrum hafði orðið eitthvað
uppsigað við mig og hótað að reka
mig. Næsta morgun var ég að segja
Digga og tveimur öðrum frá þessu
og ákveðið var að stríða aðeins
verkstjóranum. Tókst það með slík-
um ágætum að hann óð til okkar
trítilóður og rak mig heim. En áður
en það náði fram að ganga gekk
Diggi fram af skörungsskap og
sagði honum þá að reka sig líka,
þar sem hann hefði tekið jafnan
þátt í þessu. Þá var hann fjöl-
skyldumaður en ég einn. Þetta
sýndi mér öllu orðskrúði betur að
hann lét ekki vaða yfir vini sína á
skítugum skónum heldur tók
áhættu til verndar þeim sem hann
unni. Þetta sama viðhorf hefur
maður síðan séð æ ofan í æ, að
hann hefur heldur látið halla á sjálf-
an sig en aðra.
Auðvitað er margs að minnast.
Þegar maður leit inn til þeirra hjóna
sat maður gjarnan við eldhúsborðið
og lét systur sína dekra við sig og
umræðan fór í gang. Það var gam-
an að spjalla við þau hjónin. Reynd-
ar var það nú oft þannig að Diggi
spurði frétta og hélt svo áfram að
spyija. í umræðunni kom maður
aldrei að tómum kofunum hjá hon-
um enda fylgdist hann vel með
fréttum og ýmsu fræðsluefni. Hann
var hugsandi maður og hafði þann
skemmtilega eiginleika að geta sett
sig inn í umræður um nánast allt
og ef hann hafði ekki þekkingu á
efninu spurði hann af slíkri rökvísi
að maður varð að vanda sig til
þess að svara af einhveiju viti. En
þannig umræður eru skemmtilegar,
sitja eftir í minningunni og fyrir
þær er ég þakklátur. í umræðum
um menn og málefni man ég ekki
til þess að Diggi hafi hallmælt nein-
um manni. Því síður man ég til
þess að hann hafi einhveijum for-
mælt. Auðvitað var hann manni
ekki alltaf sammála en hann virti
álit manns og aldrei fann ég inn á
að hann liti niður á mig eða mínar
skoðanir þótt þær væru ekki ávallt
samhljóða hans eigin. Og þannig
held ég einmitt að Diggi hafi verið,
að menn gátu komið til dyranna
eins og þeir voru klæddir og hann
tók þeim einmitt þannig. Annað var
það sem maður alltaf sá þegar
maður kom í heimsókn. Það var
sú virðing, aðdáun og væntum-
þykja sem börnin auðsýndu föður
sínum. Og reyndar kom það ekkert
á óvart. Þegar maður sá hvernig
hann lék við börnin sín og var þeim
góður skildi maður hitt svo vel. Það
lýsir honum kannski ekki síst að
um síðustu helgi hafði verið ráð-
gerð fjölskylduferð í fjölskyldunni
hans Digga. Ætluðu börnin að
kaupa sér vatnsbyssur og öll ætl-
uðu þau að skjóta á Digga. Það
var nefnilega allt í lagi, því að
hann myndi nefnilega ekkert reið-
ast heldur bara skjóta á móti. Börn-
in fundu nefnilega í honum jafn-
ingja. Hjá Digga voru þau nefni-
lega ekki fyrir. Þar mættu margir
taka hann sér til fyrirmyndar.
Margt leitar á hugann á kveðju-
stund sem þessari. Það verður aldr-
ei fyllilega fært í letur. En minning-
in er ljúf og fyrir hana þakka ég.
Kveðjustund sem manni finnst
koma allt of snemma. Hann hafði
af trúmennsku mætt í vinnuna um
langan tíma og ekkert benti til
þess að það færi neitt að breytast.
En maðurinn áætlar en Guð ræð-
ur. Guð ákvað að taka hann til sín
og leyfa honum að dvelja í þeim
himnesku bústöðum sem hann fór
til þess að búa okkur. Þar munum
við svo hitta hann aftur. Þar er
okkar von og þess væntum við. Í
sorginni er það okkar huggun. Að
við fáum að hitta hann aftur.
Elsku Sirrý mín, frændsystkin
og allir aðrir aðstandendur, fyrir
hönd okkar Ástu og Hermanns
Inga votta .ég ykkur okkar dýpstu
samúð og bið algóðan Guð að
hugga ykkur, styrkja og hjálpa
ykkur í sorg ykkar, að horfa til
hans sem er höfundur og fullkomn-
ari trúarinnar þannig að friður
Guðs sem er æðri öllum skilningi
megi varðveita hjörtu ykkar og
hugsanir í Kristi Jesú.
Kristinn P. Birgisson.
HRAUNBERGS
APÓTEK
Hraunbergi 4
INGÓLFS
APÓTEK
Kringlunni 8-12
eru opin til kl. 22
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Ingólfs Apótek