Morgunblaðið - 29.06.1996, Side 49

MORGUNBLAÐ'IÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 29. JÚNÍ1996 49
ÖRN EIRÍKSSON
+ Örn Eiríksson
fæddist á Akur-
eyri 28. janúar 1926.
Hann lést í Reykja-
vík 15. júní síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 24. júní.
1 formála minninga-
greina um Örn Ei-
ríksson á bls. 32 í
Morgunblaðinu á
sunndag féll niður
nafn Ernu Kristjáns-
dóttur, systur Arn-
ar, í upptalningu
systkinanna. Hlutað-
eigendur eru innilega beðnir
afsökunar á þessum leiðu mis-
tökum.
Örn Eiríksson loftsiglingafræð-
ingur er látinn. Hann var einn af
þeim fjölmörgu piltum norðan af
Akureyri sem heilluðust af flugi og
gerðu það að ævistarfi sínu. Örn
nam fræði sín við Spartan-flugskól-
ann í Tulsa í Oklahoma. Að námi
loknu hóf hann störf hjá Flugfélagi
Islands hf. Örn var einn af fyrstu
loftsiglingafræðingum okkar og tók
virkan þátt í uppbyggingu þess
mikla ævintýris sem flugið varð og
lagði grunninn að velgengni þess
sem íslenska þjóðin nýtur nú í ríkum
mæli. Örn var sterkur persónuleiki,
hress og ákveðinn í framkomu, lét
sér annt um samferðamenn sína og
vini, ekki síst fæðingarbæinn sinn
fagra norðan heiða, Akureyri, sem
hann nefndi gjarnan Oxford svona
rétt til þess að undirstrika þann
stóra þátt sem Akureyri hafði lagt
til skólamála og sem mikill skóla-
bær.
Kynni okkar Arnar hófust á vor-
dögum árið 1958 er ég hóf störf í
hlaðdeild Flugfélags íslands hf.
Allar götur síðan hefur vinátta okk-
ar haldist og aldrei borið skugga
á. Örn bar hag sinna nánustu mjög
fyrir brjósti, var mikill fjölskyldu-
maður og voru þau bönd traust.
Aðdáunarvert var hversu fjölskyld-
an öll stóð við sjúkrabeð hans og
létti honum glímuna við illvígan
sjúkdóm og sýndi Örn einnig mikið
æðruleysi í veikindum sínum.
Eftir að Örn hætti að fljúga hóf
hann störf við flugumsjón og starf-
aði við það uns hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir. Örn leysti störf
sín af hendi af mikilli alúð og
ábyrgð og naut hann trausts sam-
starfsmanna sinna í hvívetna.
Nú er Örn horfinn af sjónarsvið-
inu og kemur ekki aftur með hress-
andi umræður um sameiginlega vini
og samferðamenn eins og „Styr-
mand Jenssen" og fleiri góðvini
okkar. Ég vil að leiðarlokum þakka
Erni fyrir vegferð hans og þakka
honum framlag hans til íslenskra
flugmála og votta Bryndísi og son-
um þeirra, tengdadætrum og barna-
börnum mína dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Arnar Eiríks-
sonar.
Aðalsteinn Dalmann
Októsson.
Bassi var sannur íslendingur.
Hann fékk snemma útþrá og
nam ungur flug og loftsiglingar í
Kaliforníufylki í Bandaríkjunum. Á
ferðum um framandi lönd svalaði
loftvíkingurinn fróðleiksþorsta sín-
um. Hvert flug Arnar hófst þó og
endaði heima á Fróni. Hann unni
öllu sem íslenskt var. Bassi var
mikill hestaunnandi og áhugamað-
ur um garðrækt. ísland og íslend-
ingar stóðu þó næst hjarta hans.
Bassi gat manna best rakið rætur
landa sinna nær og fjær og dregið
skyldleika á milli ætta eins og línur
á landakorti. Það fór ekkert fram
hjá honum. Bassi hafði hvort í senn
víðara sjónsvið og næmara auga
en aðrir. Sem faðir breiddi hann
vængi sína ekki bara yfir syni sína,
heldur einnig okkur vini þeirra, svo
og alla þá sem nutu úrræða hans
og umhyggju. Má meðal annars
nefna flugáhafnir Flugfélags ís-
lands og síðar Flug-
leiða. Þar var áratuga
reynsla og útsjónar-
semi hans oft þung á
metunum í öruggum
flugsamgöngum.
Það var einstakt að
kynnast manni eins
og Bassa á lífsleið-
inni. í honum einum
sameinuðust svö
margir eiginleikar svo
margra góðra sam-
landa okkar. Bassi
gat einn innbyrt það
sem var heims og
heima. Plötusafn
hans einkenndist jafn mikið af
Karlakórnum Heimi og konungi
jazzins. í blaðagrind hans gat að
líta jafn ólík rit og Heima er best
og heimsblaðið New York Times
og hann kunni jafn vel við sig á
Ráðhústorginu á Akureyri og á
Ráðhústorginu í Kaupmannahöfn.
Bassi kenndi okkur, sem búið höf-
um svo mikið erlendis, að tapa
ekki áttum. Hann var heimakær
heimsmaður. Bassi var okkar viðm-
iðunarpunktur.
Missir fjölskyldu Bassa og vina
er mikill. Á heimili hans nutu sín
jafnt heimsviðhorfin og heimasjón-
armiðin. En hugsunarháttur þessa
einstaka manns mun alltaf lifa með
okkur sem þekktum hann. Guð
blessi minningu Arnar Eiríkssonar.
Björn K. Kjartansson,
Rúmeníu og Jón G. Jónsson,
Bandaríkjunum.
Það syrtir ætíð að við andláts-
fregn góðs vinar, þrátt fyrir að vit-
að sé að hveiju stefnir. Enn er einn
fjölskylduvinurinn kvaddur á brott.
Örn Eiríksson er látin eftir erfiða
baráttu við krabbamein. Örn eða
Bassi Eiríks, eins og hann var ávallt
kallaður, fór ungur að árum til
náms í Bandaríkjunum. Að námi
loknu átti hann heimili í Reykjavík
þar sem starfsvettvangur hans var.
Hinir gömlu heimahagar Bassa á
Akureyri áttu alla tíð sterk ítök í
honum. Hvenær sem færi gast og
það gafst oft, starfs hans vegna,
skaust hann til Akureyrar. Hann
taldi fegurðina þar hvergi í heim-
inum eiga sinn líka: Að virða fyrir
sér rennisléttan Pollinn eða íjalla-
hringinn umhverfis Akureyri þótt
Bassa ætíð óviðjafnanlegt. Að sjá
kvöldsólina lýsa upp Eyjafjörðinn á
kyrrlátum sumarkvöldum var guð-
dómlegt. Allar þessa myndir voru
greiptar í huga hans frá æskudög-
um úr Eyrarlandsveginum, sem
liggur fremst í Syðri-Brekkunni á
Akureyri.
Okkur hjónum eru ógleymanleg-
ar samverustundir bæði innan
lands og utan. Ferð um hálendi
íslands þar sem gerðar voru nýjar
uppgötvanir. Ferð um Vestfirði á
haustdögum í einmuna blíðu og
ólýsaniegri fegurð, þar sem lítt og
ótroðnar slóðir voru farnar. Hvar
sem farið var kom Bassi ætíð auga
á eitthvað áður óséð og athygli
vert, þótt ætla mætti að allt væri
áður kannað. Á vorferðum var jafn-
an áð í skógarreitum og fylgst með
er náttúran vaknaði til lífsins af
vetrardvala.
Kynni mín af Bassa Eiríks hó-
fust þegar hann kvæntist frænku
minni, Bryndísi Pétursdóttur, í
febrúar 1949. Eiginmaður minn,
Gunnar Steindórsson, og Bassi
voru æskuvinir frá Akureyri. Því
skal ekki undra að órjúfanleg vin-
átt treystist milli okkar hjóna og
barna okkar. Elskulegri og einlæg-
ari fjölskylduvin er vart hægt að
hugsa sér. Umhyggjan og góðvildin
fyrir hag okkar allra var einstök.
Kátínan og gleðin var alltaf
skammt undan þar sem Bassi Ei-
ríks fór. Því var ekki að undra að
vinmargur væri.
Að leiðarlokum sendi ég Dísu
og sonunum, Eiríki Erni, Pétri og
Sigurði, og fjölskyldum þeirra inni-
legar kveðjur og bið þeim öllum
blessunar guðs. Eftir lifir fögur og
ljúf minning um góðan lífsföru-
naut, föður og vin.
Guðrún Sigbjörnsdóttir.
Það var fyrir um það bil einu
ári, að Sigurður Arnarson sótti um
að gerast prestur í Grafarvogssókn.
Nokkrir guðfræðingar sóttu um að
gegna prestþjónustu í sókninni sem
er yngsta kirkjusókn í landinu. Þeg-
ar ljóst var hver yrði fyrir valinu
fagnaði ijölskylda Sigurðar Arnar-
sonar af heilum hug. Sérstaklega
fögnuðu eðlilega foreldrarnir, þau
Bryndís Pétursdóttir leikkona og
Örn Eiríksson loftsiglingafræðing-
ur. Ekki var minni gleði til staðar
þegar yngsti sonurinn var síðar
vígður til að gegna prestþónustu í
Grafarvogi.
Einmitt þegar þessum gleði-
áföngum var fagnað af hálfu íjöl-
skyldunnar gerði vart við sig hjá
Erni sjúkdómur sem sigraði að lok-
um. Hann barðist við sjúkdóminn
af miklu hugrekki og æðruleysi.
Þar hjálpaði mikið til bjartsýni hans
og einstök kímnigáfa. Hann virtist
ávallt skynja og sjá björtu hliðarnar
á tilverunni. Enginn tími gafst til
að vera veikur.
Eftir að yngsti sonur hans, Sig-
urður, vígðist, fylgdist Örn afar vel
með öllu safnaðarstarfi í Grafar-
vogssókn. Ég hefi reyndar aldrei
fyrirhitt stoltari föður, á vígsludegi
sonarsins og reyndar var sama
stoltið til staðar þegar sonur hans
Pétur náði því marki að verða flug-
stjóri hjá Flugleiðum, fyrir nokkrum
mánuðum. Sjálfur starfaði Örn hjá
Flugfélagi íslands og starfaði með
og var einn af þeim sem við getum
nefnt frumheija flugsins hér á
landi. Flugið og allt starf á Reykja-
víkurflugvelli átti hug hans allt þar
til kallið kom hinn 15. júní síðastlið-
inn.
Sjálfur er ég afar þakklátur fyrir
það að hafa fengið tækifæri til að
kynnast Erni. Það var ánægjulegt
að heimsækja hann á sjúkrahúsið,
þó að tilefnið væri ekki gott. Hjúkr-
unarfólkið hafði á orði við mig að
aldrei hefði það kynnst eins jákvæð-
um sjúklingi, og ómurinn sem barst
út frá stofunni hans, fól í sér gleði-
hljóm. Ávallt þegar ég átti tal við
hann spurði hann, hvort eitthvað
skemmtilegt hefði átt sér stað í
starfinu. Víst var um það, að ávallt
var hægt að greina honum frá ein-
hveiju sem skapaði og kallaði fram
gleðibros. Og eftir að hafa þreifað
á „stöðunni" í Grafarvogi, og auð-
vitað sjálfu fluginu, flaug hugurinn
norður yfir heiðar, heim til Akur-
eyrar og í sjálfan Skagafjörðinn,
en þessir tveir staðir áttu svo mikið
í honum.
Örn var óhræddur gagnvart því
sem tæki við er lífi lýkur hér. Hann
vissi og treysti því að allt er í hönd-
um Guðs og að hann lætur ekki
aðstoð sína bresta.
Fjölskylda hans öl) bar hann á
örmum sínum í baráttu hans, leiddi
hann inn í himin Guðs, þar sem
hann mun næðis njóta.
Örn átti sér uppáhaldsorð úr
hinni helgu bók, væntanlega vegna
starfa sinna að flugmálum, þá þeg-
ar aðstæður í lofti voru athugaðar,
rannsakaðar, til að meta hvort loftf-
arið mætti hefja sigtil flugs. Orðin
hans, sem reyndar hafa talað til svo
margra öld fram af öld, eru úr
121. sálmi Davíðs. Þau segja:
Ég hef augu mín til fjallanna.
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar.
Lokaorð sálmsins segja: Drottinn
mun varðveita útgang þinn og inn-
gang héðan í frá og að eilífu.
Það er einmitt bæn okkar hjóna,
Elínar og mín, sem og starfsfólks
í Grafarvogskirkju, að sá sem gefur
allt líf varðveiti ykkur öll, þig, Bryn-
dís mín og drengina þína þijá, Ei-
rík Örn, Pétur og fjölskyldu þeirra
og hann Sigurð okkar.
Megi Drottinn blessa, „varðveita,
útgang ykkar og inngang í frá og
að eilífu“.
Vigfús Þór Árnason.
Kveðja frá vinnufélögum
Við dauðans dyr verða öll orð
léttvæg og smá. Við vissum að vin-
ur okkar Örn, eða Bassi eins og
hann var gjarnan kallaður í vina-
hópi, háði harða baráttu við illvígan
sjúkdóm, en þó var okkur illa brugð-
ið er fréttin barst af andláti hans.
Hugrekki hans og kjarkur var
mikill, en góðlátleg kímni hans var
aldrei langt undan. En þannig var
Bassi í lífi sínu og starfi, dugnaðar-
forkur og lífskrafturinn geislaði af
honum, hvar sem hann fór og vissu-
lega lágu leiðir hans víða, vegna
starfs hans, sem loftsiglingafræð-
ings hjá Flugfélagi íslands. Sem
slíkur dvaldi hann oft á Grænlandi,
við ísleitarflug. Bassi var mikill
náttúruunnandi, í stórbrotinni nátt-
úru Grænlands held ég að hann
hafi fundið sína lífssinfóníu í ailri
sinni dýrð, þar sem almættið leikur
af fingrum fram sköpunarverk sitt,
en þeir einir njóta, sem hafa mót-
takarann í lagi, og hann var vissu-
lega í lagi hjá .Bassa.
Hann var mikill listunnandi, naut
góðrar tón- og myndlistar og ekki
síst var leiklistin honum mikið
áhugamál.
Hestamennska var honum í blóð
borin og var ekki komið að tómum
kofanum hjá honum á því sviði og
var hann ótrúlega fróður um ættir
gæðinga og ekki gæðinga. Naut
hann lífsins með þessum vinum sín-
um meðan tækifæri gafst.
Þegar ný tækni hafði leyst sigl-
ingafræðingana af hólmi, hóf hann
starf í flugumsjón hjá Flugfélagi
íslands og síðar Flugleiðum. Hann
var þannig áfram í nánu sambandi
við flugið, sem hafði hrifið hann
strax á æskuárunum hans á Akur-
eyri. Sem flugumsjónarmaður naut
hann góðrar reynslu sinnar úr flug-
inu. Hann gaf sig allan á þessum
nýja starfsvettvangi, hálfkák átti
ekki við hans skap, en Bassi hafði
heilsteypta skapgerð. Gat hann ver-
ið harður í horn að taka, þegar svo
bar undir, en var þó mjúkur sem
lamb inn við beinið og velviljaður
var hann öllum og úrræðagóður.
Drengur góður í orðsins bestu merk-
ingu. Hann lét af störfum 1993, 67
ára, er hann fór á eftirlaun.
Bassi var fjallmyndarlegur,
bjartur yfirlitum og víkingslegur.
Var jafnræði á milli þeirra hjóna,
hans og hinnar glæsilegu leikkonu,
Bryndísar Pétursdóttur. Heimili
þeirra ber vitni um, að þar fara
miklir fagurkerar og listunnendur.
Við vottum frú Bryndísi, sonun-
um þremur og fjölskyldum þeirra
okkar dýpstu samúð.
F.h. Félags flugumsjónarmanna
á íslandi,
Ólafur Stefánsson.
ARNIARNGRIMSSON
+ Árni Arngríms-
son var fæddur
á Dalvík 29. febrúar
1920. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
17. júní siðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Arngrímur
Jóhannesson frá
Ytra-Holti í Svarf-
aðardal, smiður á
Dalvík, f. 11.3.1886,
d. 20.3.1982, og Jór-
unn Antonsdóttir
frá Hamri í Svarfað-
ardal, f. 26.12.1890,
d. 1.5. 1960. Systur Árna, Ingi-
björg og Þóra, eru búsettar á
Dalvík.
Hinn 25. desember 1942
kvæntist Árni eftirlifandi eigin-
konu sinni, Báru Elíasdóttur
frá Dalvík. Foreldrar hennar
voru Elías Halldórsson og Frið-
rika Jónsdóttir, Vikurhóli, Dal-
vík. Þau eru bæði látin. Árni
og Bára eignuðust fimm börn.
Þau eru: 1) Jórunn,
f. 22.2. 1944, d.
13.1. 1990. Eftirlif-
andi maki er Sture
Karlsson, Kungs-
hamn, Svíþjóð. 2)
Vignir, efnaverk-
fræðingur, Þýska-
landi, f. 8.1. 1947,
kvæntur Petru
Halling. 3) Þor-
steinn Máni, hag-
fræðingur, Dalvík,
f. 17.9. 1949. 4) El-
ías Björn, verka-
maður á Isafirði, f.
29.4. 1955, kvænt-
ur Svandísi Hannesdóttur leik-
skólakennara. 5) Friðrika Þór-
unn, ljósmóðir og hjúkrunar-
fræðingur, Eyjafjarðarsveit, f.
5.10. 1959, gift Sigurði Bjarna-
syni smið. Barnabörnin eru ell-
efu að tölu.
Útför Árna fer fram frá
Dalvíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Þó ljóst væri að mágur okkar
Árni Arngrímsson ætti ekki langt
líf fyrir hönd vegna þrálátra undan-
genginna veikinda kom andlát hans
okkur samt á óvart.
Á kveðjustund er margs að minn-
ast ekki síst þar sem kynnin hafa
verið löng og farsæl eins og var
milli Árna og fjölskyldna okkar alla
tíð.
Við munum öll eftir hinum unga
glæsilega manni sem gekk að eiga
Báru systur okkar á jólum 1942,
og hve hamingjusöm þau voru og
lífið brosti við þeim. Þau bjuggu sér
fallegt heimili sem alla tíð síðan
hefur staðið styrkum fótum og veitt
skjól öllum sem þangað hafa leitað.
Það hefur ekki bara verið fjölskyld-
an, vinir og ættmenni sem þar hafa
átt athvarf, heldur hver og einn sem
þangað leitaði. í þessu voru þau
hjónin og börn þeirra samhent.
Árni var glæsilegur ungur mað-
ur, mikill íþróttamaður, söngmaður
góður og hrókur alls fagnaðar hvar
sem hann fór.
Að loknu skyldunámi. á Dalvík
fór hann í Laugarvatnsskóla og
lauk vélstjóraprófi á Akureyri, og
síðan meiraprófi bifreiðastjóra. Þá
hóf hann störf við akstur sérleyfis-
bifreiðar milli Dalvíkur og Akur-
eyrar og annaðist það starf í 15 ár.
Árið 1957 veiktist hann af berkl-
um sem leiddu til þess að hann
varð einn af fyrstu sjúklingunum
sem gengust undir lungnaskurð á
Landspítalanum hjá Hjalta Þórar-
inssyni lækni. í þessum veikindum
átti hann í nærri tvö ár, og varð
aldrei sami maður eftir. Við þetta
urðu þáttaskil í lífi hans, þegar
hann fór að stunda eigin rekstur.
Hann fékk sér vörubifreið og ám-
okstursvél og tók á leigu malarnám.
Síðan stofnuðu þau hjónin verslun-
ina Höfn sem þau ráku í nokkur
ár, og jafnframt áttu þau alltaf
trillu, sem var þeirra líf og yndi,
og nutu þess að fara út á Eyjafjörð
með færi og stöng. Þessi bátur var
líka alltaf til taks fyrir ættingja og
vini sem langaði til að skreppa á
sjó, og minnumst við margra góðra
stunda frá þeim ferðum.
Þegar faðir okkar dó árið 1964
fluttist móðir okkar á heimili þeirra
Árna og Báru og naut þar slíkrar
ástúðar og umhyggju að aldrei
verður fullþakkað, og þar átti Árni
sinn hlut.
En nú er skarð fyrir skildi, sem
aldrei verður fyllt.
Við kveðjum kæran mág hinstu
kveðju, með þökk fyrir allt og allt
og biðjum þann er öllu ræður að
styrkja systur okkar og fjölskyld-
una í sorg þeirra.
Bjarki, Björn, Þórunn
og fjölskyldur.