Morgunblaðið - 11.07.1996, Page 38

38 FIMMTUDAGUR 11. JÚLÍ 1996
MINIMIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ásdís Magnús-
dóttir fæddist í
Miðhúsum í Bisk-
upstungum 10.
september 1915.
Hún lést á Land-
spítalanum 30. júní
síðastliðinn. For-
eldrar Ásdísar voru
Magnús Gislason
frá Efstadal í Laug-
ardal, f. 18.8. 1872,
- d. 1943 og Guðrún
Brynjólfsdóttir frá
Miðhúsum f. 20.8.
1886, d. 1976.
Systkini Ásdísar
eru Sigurður, f. 5.9. 1916, d.
1.2. 1995, Þórhildur, f. 22.12.
1917, Áslaug, f. 7.8. 1919,
Brynjólfur, f. 13.8. 1920, d.
25.3. 1994. Hulda, f. 3.8. 1926,
Gísli, f. 23.1. 1929.
Fjölskyldan flutti til Reykja-
víkur og þar giftist Ásdís eftir-
lifandi eiginmanni sínum Ósk-
ari B. Péturssyni gullsmiði
11.10.1941 og bjuggu þau að
Karlagötu 15 alla tíð. Óskar er
fæddur í Reykjavík 13.3. 1909.
Foreldrar hans voru Pétur
Sumum er gefið meira en öðrum
í lífinu var sagt við mig fyrir stuttu.
Þessi setning átti við efnahag fólks,
það er mikið rétt.
En að fá þær góðu gjafir í vöggu-
gjöf sem mamma fékk og missa
aldrei sjónar af þeim þá hefur hún
verið í mínum huga efnaðasta
manneskja sem ég þekkti. Guð gaf
henni bæði visku, mannkærleika og
styrk til allra verka sem hún tók
að sér í lífinu, hvort sem þau voru
stór eða smá. Listamaður var hún
í útsaumi, sem heimili hennar og
pabba ber vitni um, hún var klettur
sem aldrei bifaðis,t sama á hveiju
gekk, ljóðelsk var hún mað afbrigð-
um og kunni fleiri ljóð utan að en
ég þekki til í dag. Hún þurfti ekki
Gunnarsson frá
Hundadal í Miðdöl-
um, f. 16.12. 1882,
d. 5.4. 1972, og Sig-
ríður Bjarnadóttir
frá Njarðvík, f.
15.9. 1868, d. 30.9.
1967. Börn Ásdísar
og Óskars eru Ásta
B. Óskarsdóttir, f.
24.8. 1947, gift
Þórði Ág. Henriks-
syni, f. 27.6. 1942.
Börn þeirra eru
Linda Björk
Þórðardóttir, f. 4.3.
1968, sambýlismað-
ur hennar er Hörður Magn-
ússon, f. 21.2. 1965, og Henrik
Óskar Þórðarson, f. 19.7. 1969,
giftur Elínu Hlíf Helgadóttur,
f. 14.11. 1969. Sigríður Ósk
Óskarsdóttir, f. 22.2. 1952, gift
Snorra Jóhannessyni, f.
8.2.1952, d. 5.10. 1994, synir
þeirra eru Jóhann Davíð Snor-
rason, f. 9.6. 1972, og Ingvi
Pétur Snorrason, f. 8.3. 1977.
Utför Ásdísar fer fram frá
Fríkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
annað en að heyra ljóð lesið þá
kunni hún það utan að.
Ferðalög voru hennar yndi og
pabba líka, þar slógu tvær hörpur
saman. Það voru forréttindi að alast
upp hjá þeim og ferðast svona mik-
ið í þá daga sem við gerðum. Náttúr-
an og mamma voru samofin í eina
heild. Með fuglunum og þeim ger-
semum sem hún sá í henni.
Aldrei heyrði ég hana hallmæla
neinum manni, alltaf tók hún upp
hanskann fyrir þá sem minna máttu
sín. Hún horfði alltaf á góðu hliðarn-
ar á hveijum þeim sem hún kynnt-
ist og laðaði því alltaf það góða fram
í okkur. Bamelsk var hún með ein-
dæmum sem bamaböm og systkina-
böm munu af öllu hjarta taka und-
ir. Bömin í hverfinu voru áður en
maður vissi búin að gefa henni fing-
ur eða eitthvað af sjálfum sér.
Nú er skarð fyrir skildi hjá þess-
um hópi sem umgekkst þessi fallegu
og góðu konu sem lýsti sínu ljósi
veginn. Elsku mamma, þú varst
mitt ljós og bjarg þegar ég átti erfið-
ast. Mín ósk er að hafa lært af þér
og láta þitt Ijós lýsa veginn minn
áfram, þá veit ég að rétti vegurinn
er framundan.
Elsku hjartans pabbi, þinn missir
er stór. Ég vona að Guð gefi þér
styrk og hjálp til hvers dags.
Sigríður Ósk Óskarsdóttir.
Þegar ég fór til Þýskalands í byij-
un júní og kom til ömmu og afa til
að kveðja þau, fann ég að amma
var klökk, sem ekki var vani hjá
henni. Ég held hún hafi vitað að
við myndum ekki hittast aftur. Þeg-
ar mamma sagði mér að amma
væri mikið veik ákvað ég að koma
strax heim, ég vildi hitta hana aft-
ur. En ég kom of seint. Ég hefði
viljað faðma hana að mér og segja
henni hvað mér þótti vænt um hana.
Þegar pabbi dó tók hún mig að sér
og hjálpaði mér á allan þann hátt
sem hún gat. Hjá henni var alltaf
opið hús fyrir mig, svona var amma
alveg frá því ég man eftir mér. Allt-
af traust og góð, aldrei sá ég hana
í vondu skapi eða reiða. Ég á eftir
að sakna hennar mikið.
Elsku afi, Guð veri með þér.
Ingvi Pétur Snorrason.
Landið skartaði sínu fegursta 30.
júní sl. þegar Ásdís Magnúsdóttir
móðursystir okkar kvaddi þennan
heim. Það var vel við hæfí þar sem
alltaf var bjart og hlýtt í kringum
hana.
Dísa frænka skipaði stóran sess í
lífí okkar systranna og minnumst
við með hlýhug allra þeirra stunda
er við áttum í návist hennar.
Ógleymanlegar eru þær stundir
úr æsku okkar þegar við heimsóttum
Óskar og Dísu á Karlagötuna því
alltaf tóku þau vel á móti okkur
krökkunum. Dísa var glæsileg og
falleg kona svo af bar, hláturmild
og mjög skemmtileg. Minnumst við
sérstaklega þegar þær systur,
mamma og Dísa tóku sig til og hófu
enskunám af miklum móð. Var þá
oft mikið hlegið þegar þær hlýddu
hvor annarri yfír heimanámið.
Ótalmörg eru þau skemmtilegu
atvik sem koma upp í hugann þegar
horft er til baka. Við erum þakklát-
ar fyrir að hafa fengið að njóta
samveru þessarar yndislegu frænku
okkar. Hvíli hún í friði.
Elsku Óskar, Ásta, Sigga og fjöl-
skyldur, Guð veri með ykkur á sorg-
arstund.
Systurnar í Útgarði.
Mér hlýnar alltaf um hjartarætur
bara að hugsa til hennar ömmu
Ásdísar. Hún hefur verið hluti af
mínu lífí alla mína ævi og gefíð mér
svo margt i gegnum tíðina, að það
verður erfítt að hugsa um framtíð-
ina án ömmu. Það var alltaf hægt
að Ieita til afa og ömmu. Amma var
heimavinnandi húsmóðir og afi með
verkstæði í kjallaranum. Þetta gerði
okkur krökkunum kleift að heim-
sækja þau hvenær sem við vildum,
og alltaf var tekið á móti okkur
með jafnmikilli hlýju og ástúð.
Amma átti alltaf eitthvað gott í
skápnum sem gott var að narta í.
Bestar þótti mér pönsurnar með
sykrinum ég tala nú ekki um klatt-
ana.
Amma er sú hjartahlýjasta kona
sem ég hef þekkt, aidrei tók hún
styggðaryrði sér til munns og ekk-
ert þoldi hún verr en þegar við systk-
inin vorum að hnýtast. Var hún þá
vön að segja: „Elskiði,friðinn“. Hún
umvafði alla hlýju og kærleika sem
henni kynntust og aldrei mátti hún
minni máttar sjá. Það átti enginn
ömmu, hún var allra.
Amma var náttúruunnandi og
föðurlandsvinur mikill. Litlu fugl-
arnir í sveitum og í borg, blómin í
náttúrunni, skeljarnar úr fjörunni,
fjöllin og æska landsins - þetta var
allt hennar yndi. Hún þreyttist aldr-
ei á að horfa og njóta þess sem land-
ið bauð upp á. Ámma var alfræði-
ljóðabók. Hún unni ljóðum óskap-
lega. Ættjarðarljóð og ljóð eftir
Davíð Stefánsson voru í hennar
uppáhaldi. Hún fór með mikið af
ljóðum og söng fyrir mig sem stelpu.
Áfi og amma ferðuðust mikið um
landið alla tíð og ekkert var þeim
hjartfólgnara. Ég var það heppin
að fá að fljóta með í margar útileg-
ur. Á ég margar hlýjar minningar
frá tjaldútilegum um land allt; í
Vaglaskógi, Borgamesi, á Akur-
eyri, í Þjórsárdal og Skaftafelli. Tíð-
ar ferðir í Heiðmörkina á góðum
sumardögum eru þó eftirminnileg-
astar. Þá var teppi tekið með og
sama lautin alltaf valin. Við gengum
um og sleiktum sólina. Síðan var
dregið upp smurt brauð, gráfíkjukex
og mjólk á flösku. Amma og ég
fórum og týndum blóm; beitilyng,
sóleyjar, blágresi, krækilyng, gulm-
öðru og sortulyng. Margir urðu þeir
íslensku blómvendirnir sem urðu til
í þessum ferðum.
Kæra amma, ég þakka þér. Ég
þakka þér fyrir að fá að eiga hlut-
deild í þínu lífi, og yfir að hafa feng-
ið að kynnast þér því þú varst heims-
ins besta amma og þú varst amman
mín.
Þín eina ömmustelpa,
Linda Björk Þórðardóttir.
Komið er að kveðjustund minnar
kæru móðursystur, Ásdísar Magn-
úsdóttur eða Dísu systur eins og
hún var oftast nefnd í fjölskyld-
unni, hún kvaddi þennan heim að
kvöldi 30. júní, einu fegursta kvöldi
sumarsins. Kvöldsólin sendi geisla
sína yfír borgina og útsprunginn
gróðurinn skartaði sínu fegursta.
Það var eins og hún hefði valið þessa
stund til að kveðja í allri þessari
fegurð sem hún unni svo en það er
eins og maður sé aldrei viðbúinn
þeirri frétt að þeir sem hafa alltaf
verið til staðar frá því maður man
eftir sér, séu þar ekki lengur, þó
svo_ að vitað væri að hveiju stefndi.
Ásdís Magnúsdóttir fæddist að
Miðhúsum í Biskupstungum. For-
eldrar hennar voru Magnús Gíslason
frá Efstadal og Guðrún Ragnheiður
Brynjólfsdóttir frá Miðhúsum. Ásdís
var elsta barn þeirra hjóna af 7
systkinum, og er hún sú þriðja úr
hópnum sem kveður þennan heim,
en Brynjólfur og Sigurður eru látn-
ir fyrir fáum árum, eftirlifandi
systkini Ásdísar eru Þórhildur, Ás-
laug, Hulda og Gísli. Það er komið
stórt skarð á stuttum tíma í systk-
inahópinn sem alla tíð hefur staðið
mjög vel saman.
Aðstæður höguðu því þannig að
fjölskyldan fluttist suður á mölina
1924 eins og svo margar aðrar á
þessum miklu kreppu- og umbrota-
tímum. Saga hennar er saga þjóðar-
innar þegar svo margir bjuggu við
fátækt og kröpp kjör. Hjá efnalitlum
fjölskyldum urðu allir að fara að
vinna þegar þeir gátu og það gerðu
Ásdís og systkini hennar sem öll eru
góðum kostum búin og hafa staðið
sig vel. Þessi kynslóð má svo sann-
arlega muna tímana tvenna en með
dugnaði og harðræði hefur hún unn-
ið sig frá fátækt til bjargálna.
Ung að árum kynntist Ásdís eft-
irlifandi eiginmanni sínum, Óskari
B. Péturssyni gullsmiði. Dísa og
Óskar hafa alltaf verið í mínum
huga óaðskiljanleg heild eins og ein
persóna, og heimilið þeirra, sem alla
tíð hefur verið á Karlagötu 15, ein-
staklega hlýleg umgerð um þeirra
fallega samband. Eins og þjarg sem
alltaf hefur verið til staðar og er
okkur öllum til fyrirmyndar.
Dísa og Óskar hafa lifað ham-
ingjuríku lífi, þau ræktuðu vel garð-
inn sinn, ferðuðust mikið um landið
sem þau unnu svo. Þau hafa stund-
að sund um langt árabil sér til
heilsubótar og lifðu fallegu fjöl-
skyldulífi.
Ásdísi og Óskari fæddust tvær
dætur, þær Ásta Bjarnay og Sigríð-
ur Ósk. Ásta Bjarney er gift Þórði
Henrikssyni, og eiga þau tvö börn.
Sigríður Ósk var gift Snorra Jó-
hannssyni sem nú er látinn, þeirra
börn eru tvö.
Fjölskyldan var Dísu allt, sem hún
umvafði með sinni birtu og hlýju,
barnabömin voru hennar sólargeisl-
ar.
Það er margt sem kemur upp í
hugann í minningu liðinna ára en
fyrst og fremst einstök umhyggja
og velferð í garð allra fjölskyldu-
meðlima. Ásdís var elst af systkina-
hópnum, sem hún bar alla tíð mikla
umhyggju fyrir og eiga þau Óskar
og Dísa stóran þátt í því hvað þau
systkinin hafa haldið þétt saman,
nánast á hveijum sunnudegi komu
þau til Sigga frænda á Hjallavegin-
um sem naut þess að taka á móti
hópnum.
Okkur systkinabörnunum sýndu
Dísa og Óskar einskæra ræktar-
semi, þau komu í afmælin okkar
langt fram eftir aldri. Ég minnist
eins afmælisdags míns sérstaklega,
þá lá ég á spítala. Þetta var um
hávetur, snjór yfir öllu og fáir komu
í heimsókn, en Dísa og Óskar létu
það ekki aftra sér og komu í heim-
sókn og færðu mér hálsmen sem
Óskar hafði smíðað. Þessu gleymi
ég aldrei.
Dísu fylgdi alltaf ákveðinn fín-
leiki, hún var dama fram í fíngur-
góma, en þessi fínlega kona bjó
yfir miklum innri styrk. Það kom
berlega í ljós við hið sorglega frá-
fall Snorra tengdasonar hennar,
sem féll frá svo langt um aldur fram,
einnig í hennar eigin miklu veikind-
um, hugurinn var svo miklu meiri
en getan. Hún kvartaði ekki, heldur
bar sig miklu betur en efni stóðu
til. Fárveik, daginn fyrir andlát sitt,
dreif hún sig á kjörstað til að kjósa
í forsetakosningunum. Þannig var
Dísa, svo ótrúlega einbeitt, ef hún
ætlaði sér eitthvað.
Komið er að leiðarlokum og um
leið og ég vil þakka þér, Dísa mín,
hlýjuna og umhyggjuna sem þú allt-
af sýndir mér og minni fjölskyldu,
sendi ég þér, Óskar minn, Ástu og
Siggu og fjölskyldunni allri mínar
dýpstu samúð.
Ég kveð þig kæra frænka á þessu
fagra sumarkvöldi með ljóði Jónasar
Hallgrímssonar, „Ég bið að heilsa".
Nú andar suðrið sæla vindum þíðum
á sjónum allar bárur smáar rísa
og flykkjast heim að fógru landi ísa,
að fóstuijarðar minnar strönd og hlíðum.
Guðrún R. Axelsdóttir.
Dísa frænka mín er látin og lang-
ar mig að minnast hennar með örfá-
um orðum. í huga mínum á ég
margar góðar og hlýjar minningar
um hana, sérstaklega frá æskuárum
mínum.
Ég minnist ferðalaganna sem far-
in voru á sumrin, en þá var reynt
að nýta sumrin til að ferðast þó
farartækin væru ekki beysin og
vegirnir ekki eins góðir og í dag.
Mér fannst skemmtilegast þegar ég
fékk að sitja í bílnum hjá Dísu og
Óskari, þar var alltaf glatt á hjalla
og í æskuminningum voru þetta oft
hinar mestu ævintýraferðir. Ég
minnist heimsóknanna á Karlagöt-
una, þar var alltaf tekið á móti
manni með opnum örmun og góðum
veitingum, þar var ætíð gestkvæmt
og gaman að koma. Óskar rak gull-
smíðaverkstæði í kjallaranum og
fóru viðskiptavinirnir ósjaldan upp
í kaffi til Dísu á meðan Öskar vann
að viðgerðum.
Ég minnist tilhlökkunarinnar á
laugardögum þegar Dísa og Óskar
komu í heimsókn til okkar út á
Seltjarnarnes en til margra ára litu
þau oft inn um helgar. Þegar kom
fram á unglingsárin minnkaði sam-
bandið en samt sem áður var alltaf
ánægjulegt að hitta Dísu og var það
ekki svo sjaldan því mikil og sterk •
tengsl voru ætíð á milli hennar og
móður minnar og er ég viss um að
þær hafa talað saman nánast dag-
lega í gegnum árin.
Dísa frænka varð áttræð á sl. ári
og var ánægjulegt að heimsækja
hana á heimili dóttur hennar og
finna fyrir hjartahlýju hennar og
hvað hún samgladdist mér yfír ný-
fæddri dóttur minni.
Ég votta þér, Óskar minn, börn-
unum og barnabörnum mína inni-
legustu samúð. Blessuð sé minning
þín, Dísa mín.
Örn.
Minningargreinar
og aðrar greinar
FRÁ áramótum til 15. febrúar sl.
birti Morgunblaðið 890 minningar-
greinar um 235 einstaklinga. Ef
miðað er við síðufjölda var hér um
að ræða 155 síður í blaðinu á þess-
um tíma. í janúar sl. var pappírs-
kostnaður Morgunblaðsins rúmlega
50% hærri en á sama tíma á árinu
1995. Er þetta í samræmi við gífur-
lega hækkun á dagblaðapappír um
allan heim á undanfómum misser-
um. Dagblöð víða um lönd hafa
brugðizt við miklum verðhækkun-
um á pappír með ýmsu móti m.a.
með því að stytta texta, minnka
spássíur o.fl.
Af þessum sökum og vegna
mikiilar fjölgunar aðsendra greina
og minningargreina er óhjákvæmi-
legt fyrir Morgunblaðið að tak-
marka nokkuð það rými í blaðinu,
sem gengur til birtingar bæði á
minningargreinum og almennum
aðsendum greinum. Ritstjóm
Morgunblaðsins væntir þess, að
lesendur sýni þessu skilning enda
er um hófsama takmörkun á lengd
greina að ræða.
Framvegis verður við það mið-
að, að um látinn einstakling birtist
ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd en lengd annarra greina um
sama einstakling er miðuð við
2.200 tölvuslög eða um 25 dálks-
entimetra í blaðinu.
í mörgum tilvikum er samráð
milli aðstandenda um skrif minn-
ingargreina og væntir Morgun-
blaðið þess, að þeir sjái sér fært
að haga því samráði á þann veg,
að blaðinu berist einungis ein meg-
ingrein um hinn látna.
Jafnframt verður hámarkslengd
almennra aðsendra greina 6.000
tölvuslög en hingað til hefur verið
miðað við 8.000 slög.
ÁSDÍS
MAGNÚSDÓTTIR