Morgunblaðið - 11.07.1996, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 11. JÚLÍ 1996 39
SIGURLAUG
ÓLAFSDÓTTIR
+ Sigurlaug Ólafs-
dóttir var fædd á
Krossum á Arskógs-
strönd við Eyjafjörð
11. júlí 1909. Hún
lést í Reykjavík 28.
ágúst 1979. Foreldr-
ar hennar voru hjón-
in Ólafur M. Þor-
steinsson bóndi á
Krossum á Árskógs-
strönd og Ásta _S.
Þorvaldsdóttir. ÓI-
afur og Ásta voru
bræðrabörn og var
ein föðursystir
þeirra Snjólaug
móðir Jóhanns Sigurjónssonar
skálds. Ólafur og Ásta eignuð-
ust fimm börn og var Sigurlaug
elst þeirra. Aðeins eitt systkin-
anna er enn á lífi, Margrét
mgi.
(Gréta), sem gift
er Vilhelm Hák-
ansson.
Árið 1928 giftist
Sigurlaug Halldóri
Kristni Halldórs-
syni, arkitekt frá
Garðsvík á Sval-
barðsströnd, f. 4.
mars 1900, d. 23.
ágúst 1969. Eign-
uðust þau eina
dóttur, Ástu Þór-
gunni, tónmennta-
kennara, sem er
gift John Alexand-
er yfirverkfræð-
Þau eru búsett í Skot-
landi. Dætur þeirra eru Dóra
Kristín hjúkrunarfræðingur og
hjúkrunariektor og Shirley
Marie barnalæknir.
Elskulega móðir mín,
minning Ijúfust frá þér skín.
Oft ég hefi ætlað mér
ástúðina að þakka þér.
I rúmi telpan litla lá
löngum vetrar dægrum á.
Margar sögur móðir góð
mælti fram og söng mér ljóð.
(Ásta Þ. Alexander)
I þau nær 17 ár síðan móðir
mín kvaddi okkur hér, hefur mig
oft langað til að minnast hennar
og þakka henni allt, sem hún gerði
fyrir mig, og marga aðra. Ætlaði
ég mér upphaflega að gera þetta
um það leyti sem hún dó, en af
ýmsum ástæðum kom ég því ekki
í verk þá. Dróst það hjá mér frá
ári til árs, en betra er seint en
aldrei, og fannst mér því afmælis-
dagurinn hennar tilhlýðilegastur
allra daga til þess.
Móðir mín var einhver sú hjálp-
samasta manneskja, sem ég hef
þekkt, en ekki var ég ein um að
njóta hennar einstöku hjálpsemi,
hún var alltaf boðin og búin að
rétta ættingjum og vinum hjálpar-
hönd, ef henni fannst þess þörf,
t.d. tók hún þrisvar sængurkonur
heim til sín, sem ekki komust á
fæðingardeild Landspítalans, sem
í þá daga var allt of lítil. Þessar
þrjár konur voru Gréta systir
hennar og tvær vinkonur. Fæddu
þær böm sín í rúmi móður minnar.
Einnig kom það stundum fyrir, að
ættingjar og vinir utan úr sveit
biðu sjúkrahúsvistar heima hjá
okkur, bæði þegar við bjuggum á
Akureyri, og eftir að við fluttum
til Reykjavíkur. Oft rétti hún einn-
ig vinum sem nær bjuggu hjálpar-
hönd heima hjá þeim, þegar henni
fannst þess þurfa. Hún þekkti sjálf
vel heilsuleysi af eigin raun, bæði
af sjálfri sér og mér, enda voru
foreldrar mínir bæði mjög samhent
um hjálpsemina.
Krossar voru myndarheimili og
mannmargt. Tóku amma og afí
oft fósturbörn og voru sum alin
alveg upp á Krossum. Sjálf áttu
þau fimm börn og var móðir mín
elst af þeim.
Símstöð var sett upp á Krossum,
einhvern tíma milli 1909-1917.
Lærði móðir mín ung að gæta
stöðvarinnar, eða aðeins átta ára.
Mun hún því hafa verið ein yngsta
„símastúlka" á landinu. Annaðist
hún stöðina að mestu leyti þar til
afí minn missti heilsuna 1925 og
gat ekki lengur gegnt störfum sem
bóndi. Tók hann þá sjálfur við
gæslu stöðvarinnar.
Foreldrar mínir bjuggu fyrst á
Akureyri í 16 ár, þar var faðir
minn byggingarfulltrúi og kennari
við Iðnskólann. Síðan fluttust þau
til Reykjavíkur 1944. Þar vann
faðir minn fyrst við Skipulag ríkis
og bæja í 13 ár. Árið 1957 var
stofnsett í Reykjavík deild hjá rík-
inu, sem átti að sjá um almenn
húsnæðismál í landinu. Var hún
kölluð Húsnæðismálastofnun rík-
isins og var faðir minn skipaður
húsnæðismálastjóri. Hann var því
fyrsti húsnæðismálastjóri lands-
ins. Verið getur að fyrirkomulag
þessarar stofnunar hafi eitthvað
breyst síðan. Gestakoma jókst á
heimilinu eftir þetta, en yfírleitt
var gestkvæmt á heimili foreldra
minna og öllum tekið opnum örm-
GUNNLAUGUR
SIG URBJÖRNSSON
+ Gunnlaugur Sigurbjörns-
son fæddist í Reykjavík 26.
desember 1963. Hann lést í
Kópavogi 9. júní síðastliðinn og
fór útför hans fram frá Kópa-
vogskirkju 20. júní.
Hann Gulli er dáinn og viljum
við Breiðabliksstúlkur minnast hans
með fáeinum orðum. Þrátt fyrir að
við hefðum frétt af erfíðum veikind-
um hans var það áfall að hann
skyldi fara svona fljótt.
Það var ekki auðvelt hlutskipti
sem Gulli fékk þegar hann var að-
eins 22 ára og tók það að sér að
þjálfa 2. fl. kvenna Breiðabliks. í
þeim hópi voru fjörugar og ærsla-
fullar 13-14 ára stúlkur en Gulli
leysti það vel af hendi, kenndi okk-
ur margt og undir hans stjórn töp-
uðum við naumlega úrslitaleik utan-
húss 1985 en urðum síðan íslands-
meistarar innanhúss 1986.
Gulli var meðal þéirra fyrstu til
að þjálfa yngri flokka kvenna í
knattspyrnu. Vann hann brautryðj-
andastarfíð vel. Hann þjálfaði
sterkan hóp stúlkna sem enn í dag
spilar með hinu sigursæla liði
Breiðabliks. Þegar svona stór hópur
ungra stúlkna kemur saman er
margt og mikið brallað. Það voru
ótrúleg uppátæki sem við fundum
upp á, annað en að spila fótbolta,
en alltaf var Gulli jafnrólegur og
ljúfur og aldrei skipti hann skapi.
Hann var áhugasamur þjálfari enda
sjálfur búinn að spila með sigursæl-
um flokki innan Breiðabliks, en síð-
ar valdi hann þann kostinn að nota
sumrin til að ferðast um landið
okkar á fjallajeppanum sínum.
Um leið og við þökkum Gulla
fyrir leiðsögnina, tíma hans og þol-
inmæði, vottum við fjölskyldu hans
og vinum okkar dýpstu samúð. Hjá
okkru vakir minning um góðan
dreng.
F.h. 2. fl. kvenna Breiðabliks
1985, Ingibjörg Hinriksdóttir
og Kristrún L. Daðadóttir.
um, hvenær sem fólk kom. Oft var
glatta á hjalla, þó sérstaklega þeg-
ar systkini móður minnar komu
saman. Var þá stundum tekið lag-
ið, því þau höfðu fallega söngrödd
og mikla ánægju af söng. Mun ég
hafa fengið tónlistaráhugann og
gleðina af tónlist af móður minni.
Móðir mín hafði einnig mikla
ánægju af að hitta fólk á manna-
mótum, þó hún væri að eðlisfari
hlédræg og hefði að ýmsu leyti
minnimáttarkennd, þrátt fyrir sitt
fallega heimili og handavinnu, að
ógleymdri allri hennar hjálpsemi
við aðra.
Á þeim dögum sem ég var enn
heima, var héimilið aðalstarfsvið
konunnar, enda voru íslenskar
konur yfirleitt góðar húsmæður
og helguðu sig því af alhug, og
hvað er meira virði en góð móðir
og húsmóðir. Margar fóru á hús-
mæðraskóla og fór móðir mín á
húsmæðraskólann á Blönduósi
1926-1927. Voru það eins árs
heimavistarskólar.
Hinn 23. mars 1958 var stofnað
í Reykjavík Styrktarfélag vangef-
inna. Áttu foreldrar mínir frum-
kvæðið að stofnun þess ásamt
hjónunum Guðmundi Gíslasyni og
Guðbjörgu Bjarnadóttur, sem nú
eru einnig bæði látin. Var stofn-
fundurinn fjölmennur, og vafa-
laust margir af fyrstu meðlimun-
um enn starfandi í félaginu. Meðal
þeirra voru Margrét móðursystir
mín og Vilhelm maður hennar.
Var stofnun þessa félags eitt hið
veigamesta verk, sem móður minni
fannst hún hafa unnið um ævina.
Tók hún eins mikinn þátt í starf-
semi þess og hún gat, þar til henn-
ar eigin heilsa leyfði það ekki leng-
ur. Eg held að félagið hafí starfað
ötullega að öllu sem lýtur að vel-
ferð þroskaheftra ætíð síðan, enda
var það markmiðið við stofnun
þess.
Eftir að ég giftist og fluttist til
Edinborgar, um áramótin 1959-
1960, komu foreldrar mínir í heim-
sókn til okkar eins oft og þau
gátu. Tók maðurinn minn John
Alexander, jafninnilega á móti
þeim og ég sjálf, eins og hann
hefur tekið öllum íslendingum,
sem til okkar koma. Þau ár sem
foreldrar mínir komu ekki til okk-
ar fórum við til þeirra. Áttum við
margar ánægjustundir saman,
sérstaklega þó eftir að dætur okk-
ar, Dóra og Shirley, fæddust.
Móðir mín kom til mín og var
hjá mér í nokkrar vikur í bæði
skiptin sem ég fæddi dæturnar,
svo sem hennar var von og vísa,
blessaðrar. Ég veit að það mundi
hafa glatt foreldra mína, að báðar
dæturnar hafa alltaf verið vel heil-
brigðar og vegnað vel.
Eftir að faðir minn lést, fór
heilsu móður minnar ört hrak-
andi, og er ég sannfærð um að
missirinn og söknuðurinn hafa átt
sinn þátt í því, enda var hjónaband
þeirra einstaklega gott. Það gladdi
okkur þó, að hún var oft hér hjá
okkur, stundum allt upp í 7-10
mánuði í einu, og voru sumarmán-
uðirnir alltaf hluti af þeim tíma.
Síðustu tvö árin sem hún lifði, var
heilsa hennar svo slæm, að hún
gat ekki verið hjá okkur. Fór ég
eins oft og ég gat til hennar, en
því miður var það takmörkunum
bundið, þar sem ég hafði heimili,
börn og vinnu hér, en þó ég ætti
engin systkini heima í Reykjavík
til að hugsa um hana, var hún
ekki ein. Þökk sé Grétu (Mar-
gréti) móðursystur minni og Vil-
helm og þeirra fjölskyldu. Þau
sýndu henni alla þá umhyggju sem
þau gátu og mun ég verða þeim
þakklát fyrir það til æviloka. Einn-
ig er ég þakklát öllum öðrum, sem
sýndu henni vináttu og hlýhug á
þessum erfiðu árum.
Blessuð sé minning þín, móðir
mín, og blessuð sé minning ykkar
beggja alla tíð, elskulegu foreldr-
ar.
Ásta Þórgunnur Alexander,
Edinborg.
MARGRET G.
BJÖRNSSON
+ Margrét G.
Björnsson
fæddist á Patreks-
firði 14. nóvember
1917, en fluttist á
fyrsta ári í Borgar-
nes með foreldrum
og eldri systkinum.
Hún varð
bráðkvödd í
skemmtiferð í Fær-
eyjum aðfaránótt
2. júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þóra Leopold-
ína Júlíusdóttir, f.
26.8. 1879, d. 26.1.
1967 og Guðmundur Björnsson,
f. 5.12. 1873, d. 4.6. 1953, sýslu-
maður Mýra- og Borgarfjarðar-
sýslu. Margrét var yngst 9
systkina, en þau eru: Ingibjörg,
f. 5.7.1903; Júlíus, f. 25.7.1904,
d. 26.11. 1991; Björn, f. 7.10.
1905; Þuríður, f. 13.1. 1907;
Karl, f. 22.2. 1908, d. 6.7. 1941;
Jórunn, f. 6.9. 1913; Anna, f.
19.5.1915; og samfeðra: Ingólf-
ur, f. 3.12. 1905, d. 28.11. 1995.
í júní 1940 giftist Margrét
fyrri manni sínum, Sveini
Viggó Stefánssyni, f. 9.9. 1913,
d. 15.8. 1987, þau skildu. Börn
þeirra: 1) Guðmundur Karl, f.
12.6.1941, d. 1.1.1989, kvæntur
Rósu Aðalsteinsdóttur, f. 17.2.
1941, þau skildu, börn þeirra
eru, Steinarr Bjarni, f. 4.10.
1961 og María, f. 18.5. 1963,
fyrír átti hann Siguijón Arn-
ljót, f. 4.11.1960, með Þorgerði
Sigurjónsdóttur,
seinni kona Guð-
mundar Karls var
Ólöf Ragnarsdóttir,
f. 3.3. 1940, d. 3.10.
1992, er átti fyrir
Ragnar, Ernu og
Rósu. 2) Margrét, f.
3.4.1947, gift Jakob
Hálfdanarsyni, f.
1.1. 1942, börn
þeirra eru Þórný
Björk, f. 26.12.
1967, Jón Víðis, f.
7.1. 1970 og Hlynur
Sveinn, f. 31.12.
1970. 3) Brynjólfur,
f. 25.3. 1951, d. 17.11. 1984,
barnlaus. Brynjólfur ólst upp
þjá og var ættleiddur af hálf-
bróður Margrétar, Ingólfi Guð-
mundssyni og konu hans Lauf-
eyju Halldórsdóttur, en þau eru
bæði Iátin.
Hinn 10. nóvember 1957 gift-
ist Margrét seinni manni sinum,
Hálfdani Eiríkssyni, f. 24.6.
1901, d. 28.5. 1981. Börn hans
af fyrra hjónabandi: Hildur, f.
22.2.1931; Hadda, f. 12.6. 1935;
Jakob, f. 1.1. 1942; og Jón. f. ^
29.5. 1947.
Margrét vann við verslunar-
störf og rak Innrömmun Mar-
grétar. Hún var virk í félags-
starfi aldraðra og spilaði brids
í félagsmiðstöðvum þeirra, var
félagi í Samfrímúrarareglunni.
Margrét verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku amma.
Þá er komið að kveðjustundinni,
hinni hinstu. Þegar ég kvaddi þig
fyrir Færeyjaförina, hvarflaði ekki
að mér að þetta yrði í síðasta sinn
sem við sæjumst, því þrátt fyrir
háan aldur var svo mikið líf og fjör
í þér að engan óraði fyrir þessu.
Þú lifðir lífinu til fullnustu síð-
ustu árin og á ég þá ósk helsta að
verða jafn hress og fjörug og þú
varst þegar yfir mig færist aldur.
Ekki gleymi ég því þegar þú komst
til Hveragerðis í húsmæðraorlof,
þann vetur sem ég bjó þar. Þú varst
í viku þar en það var svo mikið að
gera hjá þér og vinkonum þínum
við spilamennsku og fleira að þú
hafðir ekki tíma til að líta inn nema
í klukkutíma. Svona á lífið að vera,
nóg að gera fram á hinstu stundu.
Það er erfitt fyrir lítið fólk að
skilja að langa sé dáin og komi
ekki aftur. Þau eru ekki sammála
um hvort þú vaknaðir eða sofnaðir,
ég hugsa að bæði hafi rétt fyrir
sér. Það verður ekki fyrr en laugar-
dagarnir fara að líða hjá, án þess
að við fáum þínar himnesku pönnu-
kökur og jólin, sem alltaf hafa ver-
ið eins frá því við öll munum eftir
okkur, að maður áttar sig á að
þetta er endanlegt ferðalag en ekki
eitt af mörgum.
Ég veit að það hefur verið vel
tekið á móti þér hinum megin og
að við eigum eftir að hittast aftur
síðar. Þangað til lifírðu í minningum
okkar allra.
Valdi, Sunna Mjöll og Jakob
Reynir biðja fyrir kveðju.
Guð blessi þig.
Þórný Björk.
Horfin er á braut systir okkar,
Margrét G. Björnsson. Hún og eig-
inmaður hennar, Hálfdan Eiríksson,
gerðust bæði félagar í Samfrímúr-
arareglunni á íslandi 11. apríl 1961.
Margrét starfaði ötullega í reglunni
yfír 30 ár og voru henni falin mörg
trúnaðarstörf, sem hún vann af ein-
lægni og trúmennsku.
Það er nú svo, að félagsskapur
byggist á félögum þeim sem innan
hans eru og fúsir eru að leggja af
mörkum krafta sína og tíma, sem
Margrét var vissulega.
Við kveðjum hana með þakklæti
og virðingu með orðum Freysteins
Gunnarssonar.
Tímarnir líða sem hverfandi hvel.
Hugurinn reikar til komandi tíða. *
Enginn má vita, hvað vor kann að bíða,
vermandi sól eða bitrasta él.
Maðurinn fæðist við bros eða böl,
byltist með óðfluga tímanna straumi,
vaknar til sorgar og svæfist í glaumi,
svifinn á burt eftir skammvinna dvöl.
Gleðin er léttfleyg, og lánið er valt.
Lífið er spuming, sem enginn má svara.
Vinimir koma og kynnast og fara,
kvaðning til brottfarar lífið er allt.
Liðin að sinni’ er vor samverustund,
síðustu kveðjur með andblænum líða.
Velkomin aftur, er sjáumst vér síðar,
sólnanna drottinn oss blessi þann fund.
Sigríður Kjartansdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru
einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess
Mbl@centrum.is en nánari upplýsingár
þar um má lesa á heimasíðum. Það eru
vinsamleg tilmæli að lengd greina fari
ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínu-
bil og hæfilega linuleng — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skfrnamöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
LAUGARNES
APÓTEK
Kirkjuteigi 21 '
ÁRBÆJAR
APÓTEK
Hraunbæ 102 b
eru opin til kl. 22
9S
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Laugarnesapóteki