Morgunblaðið - 11.07.1996, Qupperneq 40

40 FIMMTUDAGUR 11. JÚLÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ARNÓR BJÖRNSSON
+ Arnór Björns-
son fæddist i
Reykjavík 6. maí
1966. Hann varð
bráðkvaddur 25.
júní síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Dómkirkjunni
4. júlí.
Amór Bjömsson var
níu ára gamall þegar
hann hóf nám í Hvassa-
leitisskóla. Þar kynntist
ég honum fyrst. Að
'■'"rinu ári undanskildu
vomm við sambekkingar upp frá
því, allt þar til við lukum stúdents-
prófi frá Menntaskólanum í Reykja-
vík ellefu árum síðar. Arnór var
bjartur yfírlitum og fríður, andlit
hans var opið og oftast auðlesið.
Hann var mjög tilfinninganæmur
og fær um að gefa mikið af sér.
Við vomm trúnaðarvinir frá fyrstu
tíð og bámm virðingu hvort fyrir
öðm. Keppnisandinn var ekki langt
undan, eftir próf vomm við fljót að
bera saman bækur okkar. Amór var
góðum gáfum gæddur, hann var
duglegur skákmaður og dró það
ekki úr virðingu minni fyrir honum.
^>egar bekkjarfélagar okkar hófu
uönskunám kynntumst við betur.
Við höfðum bæði alist upp að hluta
til í Svíþjóð og fómm því einu sinni
í viku í kvöldtíma í sænsku. I dön-
skutímum áttum við frí og fómm
þá gjarnan niður í Austurver og
sátum þar og ræddum saman. Oft
var um svo margt að tala, sérstak-
lega þegar unglingsárin færðust
yfir, að við mættum of seint í næsta
tíma á eftir, bekkjarfélögum okkar
til óblandinnar ánægju og kennara
t'l skapraunar. Við héldum því fram
"■5?> við hlytum að vera systkin, önn-
ur skýring gat ekki verið á vinskap
okkar. Sami augnlitur og freknur á
nefi voru frekari sönnun þessa. Á
menntaskólaárunum breyttist vænt-
umþykja okkar í hrifningu og við
vörðum miklum tíma saman. Við
urðum heimagangar á heimili hvort
annars. Ég naut þess að kynnast
Álfheiði móður Amórs og Andra
litla bróður, sem Arnór var alltaf
réttilega stoltur af. Amór var mik-
ill húmoristi og oft var glatt á hjalla
á heimili foreldra minna þegar hann
var þar í heimsókn. Við vorum of
ung til að samband okkar þróaðist,
en minningin um kynni okkar mun
búa með mér alla tíð. Það tók okkur
Jj&ngan tíma að slíta fyllilega sam-
bandi okkar, en eftir að því lauk
sáumst við sjaldan. Það var samt
alltaf gleðilegt að hitta Arnór á förn-
um vegi eða fá fréttir af honum.
Síðastliðið sumar sá ég hann í hinsta
sinn. Framtíðin blasti
við honum og hann var
ánægður með lífið, á
leið utan í strembið
nám og, að því er ég
gat mér til, tilbúinn að
verða ástfanginn.
Hann var síðan nýkom-
inn aftur til íslands í
sumarleyfi þegar hann
varð bráðkvaddur.
Arnór skilur „eftir sig
marga ástvini, missir
þeirra er mikill. Eftir-
lifandi unnustu sendi
ég mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Elsku
Álfheiður, Björn og Andri, ég bið
guð að veita ykkur styrk í sorg
ykkar.
Elín Jónsdóttir.
Ljóshærður sex ára sólargeisli.
Hvítt ský þyrlast á hjóli eftir malar-
götu í stúdentahverfi í Uppsölum
sumarið 1973. Það er Arnór á sjö-
unda ári, leiftrandi af lífsorku, yndi
móður sinnar, stolt föður síns og
síðar fyrirmynd Andra, litla bróður
sem þá var nýfæddur. Ég minnist
þessa sumars í heimsókn hjá fjöl-
skyldunni og allra fyrri og seinni
gieðistunda, ungt fólk með lítil börn.
Við héldum þétt saman vinahópur-
inn, Svíþjóðarfararnir, sem áttum
heiminn á Stokkhóims-Uppsala-
svæðinu upp úr 1968. Við áttum
okkur drauma um fyrirmyndarþjóð-
félag og fyrirmyndaruppeldi og við
fylgdumst vel hvert með börnum
annars. Arnór var með þeim elstu.
Okkur þótti öllum svo vænt um
hann. Eftir að heim til íslands kom
tók við erfiðleikatímabil í ljölskyld-
unni. Arnór var þá orðinn stærri og
reyndist ávallt stoð og stytta þótt
líka reyndi á hann sjálfan. Við fylgd-
umst áfram með honum úr aðeins
meiri fjarska, dáðumst að taflhæfi-
leikunum, hlýja viðmótinu og
ábyrgðarhlutverkinu í fjölskyldunni,
námsáhuganum og félagslyndinu.
Hann var í miðju hvar sem hann
fór. I háskólanum skar hann sig úr
í nemendahópnum, var sameining-
arafl og hvatning fyrir aðra. Sem
kennari í félagsvísindadeild gladdist
ég yfir að heyra samkennarana fara
jákvæðum orðum um frammistöðu
Arnórs og einstaka stöðu í hópi. Það
voru því gleðifréttir þegar hann hóf
framhaldsnám í sálfræði við banda-
rískan háskóla. Upphaf þess ferils
var glæsilegur, áhuginn og eljan
virkjuð í markvissu rannsóknanámi.
Hann myndi eiga eftir að marka
mikilvæg spor. Hann átti líka unn-
ustu og hamingjan blasti við. Þá
kom reiðarslagið. Óskiljanlegt.
Óbærilegt.
INGOLFUR
ARNARSON
+ Ingólfur Arnarson fæddist
í Reykjavík 3. mars 1957.
Hann lést í Danmörku 24. júní
“^síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Fossvogskirkju 3. júlí.
Kveðja frá Fóstbræðrum
Fyrir rúmlega mánuði vorum við
Fóstbræður á söngferðalagi á Norð-
urlöndum og Eistlandi. Hinn 24.
maí héldum við tónleika í Sirkus-
byggingunni í Kaupmannahöfn.
Tónleikana sótti fyrrum söngfélagi
okkar, Ingólfur Árnarson, og við
ræddum við hann bæði í hléi og
eftir tónleikana. Hann var greini-
vlega glaður að hitta okkur og hann
lét vel af tónleikunum. Hann tjáði
okkur m.a. að hann stæði á kross-
götum á þeirri stundu og að hann
væri ekki búinn að gera upp við sig
hvort hann ætlaði að flytjast heim
eða búa áfram í Kaupmannahöfn.
Það hvarflaði ekki að okkur að
mánuði síðar væri hann allur. Sú
frétt kom eins og þruma úr heið-
skíru lofti og okkur, söngbræður
hans, setti hljóða. Ingólfur söng
með karlakórnum Fóstbræðrum í
þijú ár, frá 1991-1993, og gerði
það með miklum ágætum. Hann
söng fyrsta tenór og rödd hans var
björt og faileg. Nú er það staðreynd
með karlaraddir að tenórar eru
sjaldgæfari en bassar og því sjáum
við alltaf pínulítið meira eftir tenór-
um sem hverfa úr okkar röðum.
Við sáum eftir Ingólfi þegar hann
varð að hætta í kórnum er hann
fluttist til Kaupmannahafnar en við
héldum alltaf í vonina að hann
kæmi aftur til okkar.
Sú von mun ekki rætast. Ingólfur
tók sér ferð á hendur þangað sem
ríkir eilífur söngur og þar syngur
hann fyrsta tenór í fjölmennasta
kór alheimsins.
Mikill harmur er nú kveðinn að
fjölskyldu hans og við Fóstbræður
sendum henni okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Stefán M. Halldórsson,
formaður Fóstbræðra.
Smæð okkar og vanmáttur eru
þungbær frammi fyrir Manninum
með ljáinn sem getur snúið leiksviði
okkar í einni andrá úr gleðileik í
þungan harm. Það er nærri okkur
höggvið. Við mæður, vinkonur Álf-
heiðar, drúpum höfði.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við góðan dreng. Við Þor-
steinn sendum öllum aðstandendum
Arnórs okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi allar góðar vættir
veita þeim styrk sem nú syrgja svo
sárt.
Sigrún Júlíusdóttir.
Það voru hröð og hörð augnablik
þegar mér var tilkynnt um andlát
vinar míns, Arnórs Björnssonar, og
sama hversu mikið ég reyndi þá
gat ég ekki flúið þann raunveru-
leika að það væri Arnór skólafélagi
minn úr sálfræðináminu og vinnufé-
lagi úr Unglingaathvarfinu sem
væri látinn. Mér fannst þetta engan
veginn geta staðist, í öllum þeim
minningarbrotum sem tóku að
streyma fram var Arnór lífsglaður,
virkur og kunni að njóta lísins.
Hvernig gat það gerst að hann,
heilbrigður og hraustur maður á
besta aldri, yrði bráðkvaddur? Aldr-
ei hafði raunveruleikinn virst jafn-
óraunverulegur.
Oft hefur maður heyrt um lýsing-
ar fólks sem staðið hefur frammi
fyrir dauðanum af því hvernig lífs-
skeið þeirra hefur þotið þeim fyrir
hugsjónum. Á svipaðan hátt fannst
mér, þegar ég stóð frammi fyrir
andláti Arnórs, að öll okkar sam-
skipti þytu hjá á augabragði. Fyrstu
árin í sálfræðideild Háskólans, sam-
starf í félagslífi sálfræðideildarinn-
ar, samvinna við kennslu, vinnan í
Unglingaathvarfinu og allar stund-
irnar á kaffistofu Odda. Allt stóð
þetta mér svo ljóslifandi fyrir hug-
sjónum, í hrópandi ósamræmi við
óréttlæti heimsins sem hafði svipt
vin minn lífinu sjálfu.
Það var aldrei ládeyða í kringum
Amór, hann var fijór og virkur og
víst var að í frímínútum voru lífleg-
ar umræður við það borð sem Arn-
ór sat við. En þegar það átti við
var hann líka nærgætinn og skiln-
ingsríkur og það nýttist honum vel
í starfmu í Unglingaathvarfinu, þar
sem hann naut trausts og virðingar
meðal unglinganna. í Unglingaat-
hvarfinu áttum við saman margar
dýrmætar stundir, bæði með ungl-
ingunum og eins eftir vaktir þegar
starfsfólkið settist niður og ræddi
málin. Mér eru sérlega minnisstæð
þau ferðalög sem hópurinn úr Ung-
lingaathvarfinu fór saman, þar varð
mér oft enn Ijósara hversu heil-
steyptur Arnór var og hversu mikl-
um mannkostum hann var gæddur.
Það tekur mig sárt að geta ekki
fylgt vini mínum síðasta spölinn í
þessu jarðlífi. Ég kveð þig, Arnór
minn, með söknuð í hjarta og ríkar
minningar í huga. Frá Danmörku
sendi ég öllum aðstandendum mínar
innilegustu samúðarkveðjur á þess-
um erfiðu stundum. Megi minning-
ar um hinn góða dreng styðja ykk-
ur í sorginni.
Baldur G. Jónsson.
Hinsta kveðja til vinar
Andlát Arnórs er okkur mikið
áfall. Við sem syrgjum hann nú
eigum erfitt að með að þurfa að
kveðja hann í síðasta sinn, því með-
al okkar var hann alltaf svo fullur
af lífí. Fráfall hans skilur eftir stórt
skarð í vinahópnum sem ekki verð-
ur fyllt.
Þegar við rifjum upp tímann í
sálfræðinámi við Háskóla íslands
er Arnór miðpunkturinn í þeim
minningum. Við sem eftir stöndum
mundum kannski ekki þekkjast eins
vel núna ef Arnórs hefði ekki notið
við. Á fyrsta ári í Háskólanum
myndaðist strax ákveðin stemmn-
ing í kringum Arnór sem við löðuð-
umst að. Það var fyrst og fremst
vegna þessara áhrifa frá honum að
vinahópur myndaðist sem stóð sam-
an í gegnum allt námið og eftir að
því lauk. Þessi hópur samanstóð af
Arnóri og Baldri auk okkar. Hann
dreif hópinn áfram, í námi sem utan
þess og hagur alls hópsins varð
okkur kappsmál. Ekkert annað kom
til greina en að standa sig vel og
Arnór átti stóran þátt í að fá okkur
til þess að vinna af metnaði og finna
svör við þeim spurningum sem
komu upp.
Það kom stundum fyrir að við
sáum ekki fyllilega tilganginn með
ýmsu í náminu en samstaða hópsins
kom okkur yfir slíkar hindranir þar
sem við studdum við bakið hver á
öðrum. Jákvæðni og kraftur Arnórs
hafði áhrif á hópinn sem skilaði sér
meðal annars í betri námsárangri
og góðu samstarfi við kennara. Það
var ekki laust við að hópurinn væri
stundum litinn hornauga af sumum
samnemendum þar sem einingin
hefur ef til vill birtst þeim sem hroki.
Við vinirnir héldum líka saman
utan námsins og áttum margar
skemmtilegar og eftirminnilegar
stundir. Arnór var ávallt hrókur alls
fagnaðar og það var erfitt að vera
í slæmu skapi nærri honum. Þegar
við hugsum til hans núna kemur
fyrst upp í hugann þegar við sátum
á kaffístofunni og spjölluðum um
allt milli himins og jarðar, eða þeg-
ar við fórum að skemmta okkur
saman. Arnór á heiðurinn af mörg-
um af okkar bestu og skemmtileg-
ustu minningum frá skólaárunum
og það er erfitt að lýsa því hversu
þakklátir við erum honum fyrir það.
Það er með sárum söknuði sem
við kveðjum góðan vin og félaga.
Við eigum erfitt með að hugsa um
framtíðina án hans. Það er ekki
auðvelt að vera bjartsýnn á þessari
stundu en við vitum að Arnór hefði
viljað að við héldum okkar striki.
Hans verður best minnst á þann
hátt.
Við viljum votta fjölskyldu Arn-
órs, unnustu og öðrum aðstandend-
um okkar dýpstu samúð og biðjum
Guð að veita þeim styrk til þess að
takast á við sorgina.
Gísli, Gretar og Stefán.
Undarleg eru máttarvöldin, að
kalla til sín svo efnilegan ungan
mann eins og Arnór. Það er ómögu-
legt annað en að hans bíði stærri
verkefni annars staðar fyrst hann
fékk ekki að klára það sem hann
ætlaði sér hérna megin. Arnór var
einstaklega hlýr og skemmtilegur
strákur, en jafnframt ákaflega
greindur og metnaðargjarn. Hann
hafði þann einstaka hæfileika að
hrífa aðra með sér, svo fullur af
orku og lífsgleði að það var ómögu-
legt að smitast ekki af honum. Ég
kynntist Arnóri fyrst í Menntaskól-
anum í Reykjavík, en missti sjónar
af honum í nokkur ár þar sem hann
útskrifaðist á undan mér. Leiðir
okkar lágu aftur saman er við hóf-
um bæði nám í sálfræði við Há-
skóla íslands haustið 1990. Það var
sérstakur hópur sem byijaði í sál-
fræði þetta haust og með okkur
myndaðist sterk vinátta sem enn
helst þrátt fyrir að nú séum við
dreifð um heiminn í framhalds-
námi. Arnór var alltaf ómissandi í
hópnum og óteljandi stundum eydd-
um við á kaffistofunni í Odda þar
sem við ræddum námið og verkefni
framtíðarinnar. Arnór var alltaf
einn af bestu nemendunum en starf-
aði einnig mikið að félagsmálum.
Hann var hrókur alls fagnaðar þeg-
ar við gerðum okkur glaðan dag,
ávallt geislandi af orku og lífs-
gleði. Eg var svo heppin að halda
áfram að vinna með Arnóri eftir
útskrift þegar við tókum okkar
fyrstu skref saman sem kennarar
í sálfræði. Það var mjög skemmti-
legur tími fyrir okkur og sem fyrr
lærði ég mikið af þeirri samvinnu.
Við vorum strax á fyrsta ári far-
in að tala um að fara í doktorsnám
til Bandaríkjanna í klíniska sál-
fræði, þótt erfitt væri að komast
þar að. Það gekk heldur ekki
þrautalaust fyrir sig og í fyrstu til-
raun uppskárum við ekki það sem
við vildum. Arnór var mér mikill
styrkur þá með sína óbilandi bjart-
sýni og við stöppuðum í hvort ann-
að stálinu og reyndum aftur. Síðast-
liðið haust rættist svo draumurinn
þegar við héldum bæði vestur um
haf og það hefði ekki verið eins
skemmtilegt ef við hefðum ekki
bæði getað farið. Þótt við enduðum
á sitthvorum staðnum héldust vin-
áttuböndin og ótal bréf höfum við
skrifað i vetur til að fylgjast með
náminu hvort hjá öðru og hvetja
hvort annað áfram. Við hefðum átt
að ljúka doktorsprófi sama ár og
við ræddum oft um þau verkefni
sem við myndum takast á við þegar
heim kæmi. Ég mun sakna þess
sárt að fá ekki að eiga Arnór að
sem kollega í framtíðinni, en ég
veit að hann verður alltaf nálægur
og mun gera mitt besta til að koma
hugsjónum okkar í verk.
Kæri vinur, ég hélt alltaf að við
yrðum áfram samferða og það er
svo sárt að þurfa að kveðja þig
svona snemma. Við völdum alltaf
sömu leið og það verður tómlegt
að halda áfram án þín. En ég er
viss um að þú ert kominn á betri
stað og eflaust situr þú núna og
rökræðir við Skinner og hina meist-
arana. Ef ég þekki þig rétt líður
ekki á löngu áður en þeir standa á
gati. Þakka þér fyrir ótal hamingju-
stundir og yndislegar minningar um
góðan vin. Þú munt alltaf lifa áfram
í hjörtum okkar sem sitjum eftir
og söknum þín.
Ég votta fjölskyldu Arnórs og
unnustu mína dýpstu samúð. Megi
Guð styrkja ykkur á þessari erfiðu
stundu.
Urður Njarðvík.
Mér finnst erfitt að koma orðum
að öllu því sem er búið að veltast
um í huganum síðastliðnar tvær
vikur.
Það er ekki hægt að skilja af
hveiju Arnór dó núna, svona ungur
og hamingjusamur í blóma lífsins.
Það er erfitt að sjá nokkurn tilgang
bakvið þennan atburð.
Við systkinin kynntumst Arnóri
og Andra bróður hans þegar pabbi
okkar, Vilhjálmur, og Álfheiður
mamma þeirra bræðra tóku saman.
Þegar pabbi og Álfheiður giftust
var Arnór um 21 árs og ég á 16.
ári. Andri og Þrúður systir mín
fermdust um svipað leyti og Ingólf-
ur bróðir minn var 11 ára.
Fyrstu árin eftir að pabbi og
Álfheiður giftust gistum við systk-
inin í Ljósheimum 7 aðra hveija
helgi, en seinna breyttust þessar
helgardvalir í matarboð annan
hvern laugardag. Þessi matarboð
urðu alltaf skemmtilegri og meira
gefandi i hvert skiptið. Sérstaklega
hin síðustu ár eftir að við krakkarn-
ir vorum öll komin yfir ár gelgju-
kastanna. Það var alltaf gaman að
hitta Arnór hvort sem það var í
matarboðum hjá foreldrum okkar
eða annars staðar.
Arnór er frábær fyrirmynd og
hann virkaði, og virkar enn, hvetj-
andi á mig til þess að vinna að því
að fá sem mest út úr lífinu. Arnór
var hvetjandi á þennan hátt vegna
þess að hans eigin lífsgleði, metnað-
ur og sjónarmið voru smitandi og
virka sem drifkraftur. Ég hugsaði
oft til Arnórs bæði þegar ég bjó í
París og núna síðastliðinn vetur
þegar hann var í Boulder í Coiorado
og tilhugsunin um hann er alltaf
upgörvandi.
Ég er þakklát fyrir þann tíma
sem ég þekkti Arnór. Mér finnst
ég vera heppin og ég er stolt af
því að hafa þekkt hann. Það eitt
er gott fararnesti á lífsferðalaginu.
Ég tala einnig fyrir hönd Þrúðar
og Ingólfs systkina minna. Það var
svo margt í Arnóri. Hann var svo
klár, skemmtilegur, tilfinninga-
næmur og góður. Það var gott að
eiga hann að. Fyrir mér eru minn-
ingarnar orkuppsprettan og drif-
krafturinn enn tifandi í huganum.
Hann hafði svo margt til að gefa.
Fáir eru að missa eins mikið
vegna dauða Arnórs og Andri bróð-
ir hans og Álfþeiðar mamrna hans.
Sterkur karakter Arnórs finnst mér
vera afurð enn frekari karakters
Álfheiðar.
Elsku Álfheiður, Andri, Sólborg,
pabbi og Sara. Þið eruð svo dugleg
og standið ykkur svo vel í þessari
sorg. Megi Guð veita ykkur styrk.
Linda Vilhjálmsdóttir
og systkini.