Morgunblaðið - 18.10.1996, Blaðsíða 42

42 FÖSTUDAGUR 18. OKTÓBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ARNI
PÉTURSSON
+ Árni Pétursson
fæddist í Vest-
mannaeyjum 4.
febrúar 1941. Hann
lést 9. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Lilja
Sigfúsdóttir (f.
11.10. 1917, d.
15.10. 1990) og Pét-
ur Guðjónsson (f.
12.7. 1902, d. 21.8.
1982) frá Kirkjubæ
í Vestmannaeyjum.
Pétur átti fimm
börn með fyrri
konu sinni, sem lést
fyrir aldur fram. Þau eru: Jón-
ína Ósk, Guðlaug, Guðlaugur
Magnús, Jóna Halldóra og Guð-
jón en hann lést 1985. Börn
Lilju og Péturs voru fjögur og
var Arni þeirra næstelstur. Hin
eru: Guðrún Rannveig, Brynja
og Herbjört.
Eftirlifandi eiginkona Árna
er Lára K. Guðmundsdóttir, f.
3.3. 1950. Þau gift-
ust 1.6. 1974. Hún
er dóttir hjónanna
Huldu Þorsteins-
dóttur og Guðmund-
ar S. Júlíussonar
kaupmanns en hann
lést 1979. Börn
Árna og Láru eru
Þórunn Anna, f. 5.8.
1976, lögfræðinemi,
og Þorsteinn Júlíus,
f. 19.10. 1988.
Ámi lauk kenn-
araprófi 1965 og
starfaði lengst af í
Hlíðaskóla í Reykja-
vík. Síðustu árin var hann að-
stoðarskólastjóri utan síðasta
skólaárs en þá var hann skóla-
stjóri sama skóla. Frá 1973 var
Ámi öll sumur umsjónarmaður
á tjaldstæði Reykjavíkurborgar
í Laugardal.
Utför Ama verður gerð frá
Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
* * Ámi Pétursson svili minn er lát-
inn_ aðeins 55 ára að aldri.
Áma hitti ég fyrst þegar konan
mín kynnti mig fyrir fjölskyldunni
fyrir einum 23 árum. Þá voru Lára
mágkona mín og hann nýtrúlofuð.
Alla tíð síðan hefur samband fjöl-
skyjdnanna verið mjög náið.
Ámi fæddist í Vestmannaeyjum
og ólst þar upp í stórum systkina-
hópi. Þó að hann yfirgæfi heima-
hagana tiltölulega ungur til að
sækja sér menntun, var hann alltaf
— trúr uppmna sínum.
Árni var mjög skoðanafastur
maður. Hann var ekkert að hlaupa
til og skipta um skoðun á málum
eða breyta vinnubrögðum bara af
því að önnur ný vom í tísku. Árni
var líka vanur að láta skoðun sína
á mönnum og málefnum skýrt í ljós.
Gestrisnin var þeim hjónum í blóð
borin og í sameiningu byggðu þau
sér og bömunum gullfallegt en um
leið notalegt heimili. Löngum hefur
því verið gestkvæmt hjá þeim hjón-
um þar sem unun var að sækja þau
heim í Garðabæinn, ekki síst því
að Árni var ætíð hrókur alls fagnað-
ar. Einstök eru vináttuböndin sem
nokkrir skólafélagar í Menntaskól-
.2 anum á Laugarvatni bundust fyrir
mörgum ámm. í sameiningu reistu
þau sér sumarbústað í Skorradal.
Sælureit þar sem þau nutu sam-
vista bæði öll saman sem og með
fjölskyldum sínum.
Árni átti mjög auðvelt með að
tala við börn og unglinga, sem löð-
uðust að honum. Kennarastarfið
átti því vel við hann, enda var hann
frábær kennari. Einnig fórst honum
mjög vel úr hendi stjórn Hlíðaskóla,
bæði sem aðstoðarskólastjóri sem
hann hafði verið í allmörg ár og sem
skólastjóri síðastliðið skólaár í
námsleyfi nafna síns.
Ámi var afskaplega bóngóður
maður. Minnisstætt er mér hversu
vel hann reyndist okkur í húsbygg-
ingastússi og flutningum fyrir
mörgum árum.
Árni starfaði einnig sem tjald-
stæðisvörður í Laugardalnum í ára-
tugi. Þar nutu hæfileikar hans sín
til fullnustu. Einlægur vilji til að
greiða götu allra, einstakir hæfileik-
ar í samskiptum við ókunnuga
ásamt tungumálakunnáttu og góðri
þekkingu á landi og þjóð. Enda
eignaðist hann og fjölskyldan góða
vini þar sem voru erlendir ferða-
menn sem koma jafnvel á hveiju
— ári og dvelja á tjaldstæðinu í Laug-
ardal í góðu yfirlæti.
Mikill er missirinn við skyndilegt
fráfall Árna Péturssonar. Nemend-
ur Hlíðaskóla sakna frábærs kenn-
ara. Samkennarar og aðrir starfs-
menn skólans sakna einstaks vinnu-
félaga. Systkini, ættingjar, tengda-
fjölskylda og vinir sakna bróður,
’ frænda og vinar. Mestur er þó miss-
ir Láru og barnanna sem ekki fá
notið lengur samvista við ástríkan
eiginmann og föður.
Finnbogi Rútur
Hálfdanarson.
Mig langar í fáum orðum að
minnast þín. Sárt er að kveðja þig
sem svona snögglega varst hrifinn
burt. Okkar kynni voru reyndar
stutt en ánægjuleg. Eldri sonur
minn varð fyrir því láni að kynnast
dóttur þinni og vil ég þakka fyrir
þá samfylgd sem hann átti með þér
og allar þær stundir sem þú veittir
honum með tilveru þinni og hjálp.
Ég get seint fullþakkað það.
Það er mikill missir að þér, Árni
minn, þakka þér samfylgdina.
Elsku Lára, Þórunn, Þorsteinn,
Hreiðar og aðrir aðstandendur,
megi Guð vera með ykkur og veita
ykkur styrk í sorginni.
Linda Sjöfn Hreiðarsdóttir.
Um hádegisbil 9. október sl. barst
mér sú harmafregn, að æskuvinur
minn hann Árni Pétursson hefði
orðið bráðkvaddur á heimili sínu.
Við Árni fæddumst á Kirkjubæ í
Vestmannaeyjum með 12 daga
millibili. Heimili okkar voru hlið við
hlið, þar sem við ólumst upp sem
bestu systkini værum, það slettist
varla upp á vinskapinn. Þar fædd-
ust líka Bíbí, Gunný, Marý, Bjarni,
Sigurlín, Steini, Tryggvi, Herbjört,
Jói, Kristján o.fl., sem deildu með
okkur sumrum að Kirkjubæ í leik
og starfí.
Það er lítið eftir af Kirkjubæjun-
um í dag nema minningar og þær
góðar. Jú, annars, legsteinninn hans
Jóns píslarvotts Þorsteinssonar, sem
nú er staðsettur á Eldfelli yfir leik-
svæði okkar á Kirkjubæjarhlaðinu
þar sem hann stóð áður.
Umhverfís legsteininn var vegg-
ur. Þar hittumst við börnin í leik.
Þegar við vorum í fallin spítan var
hún staðsett á einu horni veggjarins
og við lékum okkur í myndastyttu-
leik á honum.
Legsteinn Jóns Þorsteinssonar,
sem drepinn var í Tyrkjaráninu
1627, gæti sagt frá ýmsu er tengist
æskuárum okkar.
Ég minnist þess að Eyjólfur Ey-
fells listmálari kom sumar eftir sum-
ar og málaði frá legsteininum, Ell-
iðaey og Bjarnarey. Einhverju sinni
kom Herbjört, systir Árna, að máli
við listamanninn og gerði athuga-
semd, það vantaði kofann í Elliðaey,
þar sem hann pabbi hennar væri
núna að veiða lunda.
Ég er víst komin á þann aldur
að allt sem tengist æskuárunum er
svo fallegt í minningunni, eins og
það hafí alltaf verið sumar og sól.
Við vorum börn þess tíma þegar
maður var manns gaman, lestur
góðra bóka þótti göfgandi og fjöl-
miðlun var að hefja göngu sína.
Ég minnist þess þegar sjónvarpið
var að hefja útsendingar sínar, að
þá voru allir nágrannarnir boðnir
fyrsta kvöldið í stofu hjá afa og
ömmu, því Ingi frændi hafði fest
kaup á sjónvarpi. Allir voru yfir sig
hrifnir, þetta var eitthvað sem allir
þyrftu að fá sér. Hann smáþynnist
hópurinn er var í stofunni forðum.
Lífsstarf Árna var kennsla sem
hann hafði getið sér gott orð fyrir,
sérstaklega fyrir móðurmáls-
kennslu. Hann var yfirkermari við
Hlíðaskóla í Reykjavík. Á sumrin
starfaði hann á tjaldsvæðinu í Laug-
ardal.
Systir Árna, Brynja, varð 50 ára
í ágúst sl. Þar hittist stór hópur af
Kirkjubæjarfólkinu og átti ánægju-
lega stund saman. Stofumar hennar
Brynju ómuðu af ánægju og hlátri
þessa fólks að hittast og rifja upp
gamlar minningar, þar á meðal var
Árni sem lék á als oddi. Hann sagði
mér að hann væri kominn í ársfrí
frá kennslu og hygði á frekara nám
á sama tíma og dóttir hans var að
hefja lögfræðinám.
Æskuvinur minn Árni Pétursson
er nú genginn á vit feðra sinna,
langt um aldur fram, og með honum
kveður góður drengur.
Ég bið góðan Guð að styrkja
konu hans og börn í þeirra miklu
sorg, svo og systkini og aðra að-
standendur.
Ingibjörg Bragadóttir.
Það er margt sem berst að huga
manns þegar vinur er kvaddur.
Endurminningar hrannast upp og
hugurinn fyllist þakklæti fyrir að
hafa átt vináttu góðs manns. - Já,
það er fjarskalega sárt að kveðja
Árna Pétursson hinstu kveðju eftir
38 ára samfylgd sem einkenndist
af trausti og ánægju.
í lok sjötta áratugarins áttu ungl-
ingar í sjávarplássum ekki margra
kosta völ ef þeir vildu leita sér
mennta eftir skyldunám. Einn var
þó sá kostur, sem reyndist mörgum
farsæll og örlagaríkur, en það var
að fara í heimavistarskóla. Þann
kost valdi Árni.
Það var litríkur hópur sem hittist
í fyrsta sinni í byrjun október 1958
austur á Laugarvatni til að hefja
nám við menntaskólann þar. Nokkr-
ir voru heimavanir, aðrir lengra að
komnir. Frá Vestmannaeyjum komu
fjórir væntanlegir bekkjarfélagar og
í þeim hópi var Árni Pétursson.
Fljótlega myndaðist sterk sam-
heldni og góður andi innan hópsins
þar sem hver og einn naut sín og
sérvizka ýmisleg fékk að blómstra
og var jafnvel talin til mannkosta
og virðisauka. Árni varð brátt ein
af driffjöðrum hópsins og taldi ekki
eftir sér spor eða verk sem þurfti
að vinna í þágu bekkjarins. Hann
var féiagslyndur og gleðinnar mað-
ur, það geislaði af honum ánægjan
við glaðan söng og enginn stýrði
skólasystrum sínum betur en Árni
á gangaböllum í „tjútti" eða „djæf“.
Árni var í meðallagi hár, dökkur
yfirlitum, grannvaxinn og bar sig
vel. Hann var snyrtimenni og vand-
aði vel klæðaburð sinn. Segja má
að hann hafi verið fagurkeri með
næmt auga fyrir fallegum og vönd-
uðum hlutum og bar umhverfi hans
vott um það. Árni var glettinn og
skemmtilega spaugsamur en jafn-
framt dulur um eigin hagi og tilfinn-
ingar. Hann var góður vinur vina
sinna og gott að eiga hann að trún-
aðarvini.
Fjögurra ára vist Árna í M.L. var
honum lærdómsrík og Ijúf. Hann
var farsæll námsmaður, víkkaði
sjóndeildarhring sinn og nam hin
ýmsu fræði sem kennd voru í mála-
deild en íslenzka og íslenzk fræði
voru honum einkar hugleikin. Vera
hans í þéttskipaðri heimavist skól-
ans skerpti og kristallaði eðlislæg
sérkenni Árna sem voru tillitssemi,
hjálpsemi og snyrtimennska.
Það var glaður hópur sem útskrif-
aðist 14. júní 1962 fráM.L. ogþakk-
látur kvaddi hann kennara sína, þá
Jóhann Hannesson, skólameistara,
Ólaf Briem, Harald Matthíasson og
fleiri góða menn.
Já, það voru bjartsýn ungmenni,
sem kvöddu skólann sinn þann fagra
dag og hlökkuðu til að takast á við
verkefnin sem biðu á næsta leiti.
Þetta voru góð ár sem lögðu
grunn að góðri, varanlegri vináttu.
Nú skildu leiðir í námi en engu að
síður var hvert tækifæri notað til
að hittast, fara í útilegur og ferða-
lög. Hópurinn stækkaði af mökum
og börnum og flestir urðu virkir
þátttakendur. Ofarlega í huga eru
ferðir í tilefni 25 og 30 ára stúdents-
afmælanna en þá var farið til út-
landa. Eftirminnilegsta „utanlands-
ferðin“ er þó sú sem farin var þeg-
ar Árni bauð bekknum að koma á
Þjóðhátíð til Eyja 1964. Við vorum
gestir á óðalinu að Kirkjubæ. Árni
var óðalsbóndinn og naut aðstoðar
Dagfríðar heitinnar mágkonu sinn-
ar. Hvergi hefðum við fengið betri
viðurgjörning.
Það var stórkotlegt að fá að upp-
lifa stemmninguna eins og hún er
hjá heimafólki, því okkur var sann-
arlega tekið eins og við værum inn-
fædd!
Árni hóf nám við guðfræðideild
Háskóla íslands haustið 1962 en
hvarf frá námi og fór að kenna við
Gagnfæðaskólann í Vestmannaeyj-
um. Hann lauk kennaraprófi frá
Kennaraskóla Islands vorið 1965.
Síðan starfaði hann við Hlíðaskóla
í Reykjavík, lengst af sem kennari
en hin síðari ár aðstoðarskóla- stjóri.
Sl. vetur var Árni skólastjóri og
fórst það vel úr hendi. Hann var
einkar vel látinn kennari og farsæll
lærifaðir nemendum sínum.
Árum saman vann Árni á sumrin
sem umsjónarmaður á tjaldstæðinu
í Laugardal. Hróður landsins barst
víða því margir erlendir ferðamenn
rómuðu leiðsögn hans, lipurð og
fræðslu um land og þjóð.
Árni var ekki mikið gefinn fyrir
byltingarkenndar breytingar eða
tízkusveiflur í kennslu eða lífshátt-
um en var opinn fyrir nýjungum ef
hann áleit þær vera til bóta. Hann
var íhaldsmaður í beztu merkingu
þess orðs og Var málsvari þeirra sem
minna máttu sín. - Gömul og sönn
gildi stóðu hjarta Árna nær.
Í haust fékk hann árs leyfi frá
kennslustörfum og ákvað _að stunda
íslenzkunám við Háskóla íslands en
það stóð ekki lengi, aðeins rúman
mánuð og síðan eins og hendi væri
veifað var hann allur.
Árið 1974 kvæntist Árni Láru
K. Guðmundsdóttir og tveim árum
síðar eignuðust þau dótturina Þór-
unni Önnu og 1988 soninn Þorstein
Júlíus. Hann kveður nú föður sinn
daginn fyrir áttunda afmælisdaginn.
Árni unni konu sinni og börnum og
vildi veg þeirra sem mestan. Sam-
eiginlega byggðu þau hjónin ein-
staklega fallegt heimili sem ávallt
stóð fjölskyldum þeirra og vinum
opið. Dæmalaus gestrisni þeirra og
höfðingslund gleymist þeim ekki
sem nutu og fyrir það viljum við
þakka á skilnaðarstundu.
Við vottum Láru, Þórunni Öpnu,
Þorsteini Júlíusi, systkinum Árna
og öðrum ástvinum hans, okkar
dýpstu samúð.
Guð blessi þig, þú blóm fékkst grætt
og bjart um nafn þitt er.
Og vertu um eilífð ætíð sæll
við aldrei gleymum þér.
(Guðmundur Magnússon)
Laugarvatnsstúdentar 1962.
Faðir vinkonu minnar Þórunnar,
hann Árni Pétursson, er fallinn frá.
Því miður gerast atburðir og hlutir
sem við höfum enga skýringu á og
höfum enga stjórn á.
Árni var alltaf hjálpsamur og var
boðinn og búinn til að hjálpa okkur
vinkonunum er þess var þörf. Hann
hafði gott lag á unga fólkinu og
hafði ávallt ráð undir rifi hveiju.
Alltaf var hann glaðvær þegar ég
kom í heimsókn til Þórunnar og
oftar en ekki sat hann í stofunni á
kvöldin og slakaði á eftir strangan
vinnudag.
Nú er hann Árni farinn í ferðalag
sem við öll munum takast á hendur
einhvern tíma, sumir snemma, aðrir
seint. Svona _er nú lífið stundum
óréttlátt. En Árni er nú á stað þar
sem honum líður vel og mun fylgj-
ast með sínum nánustu, Þórunni í
sínu námi, Þorsteini vaxa upp og
Láru við vinnu sína.
Elsku Þórunn, Lára og Þorsteinn
Júlíus, guð geymi ykkur í sorginni
og veiti ykkur styrk til að halda
áfram.
Guðrún Inga.
„Dáinn, horfínn!" Þessi upphafs-
orð í ljóði Jónasar Hallgrímssonar
leita á okkur núna þegar kær vinur
er fyrirvaralaust tekinn frá okkur.
Það þýðir ekki að deila um hinn
æðsta dóm.
Það eru 38 ár frá því flest okkar
hittust á Laugarvatni til að helja
menntaskólanám. Sú vinátta sem
myndast á mótunarárum æskufólks
í heimavistarskóla er sérstök því hún
byggist á umburðarlyndi og skiln-
ingi. Skilningi á sérkennum hvers
og eins, og draumum, þegar við
erum að búa okkur undir lífið. Sum-
ir draumar rætast en aðrir ekki,
eins og gengur, en okkur fínnst við
vera þau sömu og þegar við hitt-
umst fyrst.
Við sviplegt fráfall Árna Péturs-
sonar hrannast minningarnar upp.
Hann var Vestmannaeyingur og
stoltur af því. Hann var lífsglaður
maður sem naut þess að vera til,
góður félagi sem sló í gegn á fyrsta
ballinu með framúrskarandi dans-
kunnáttu sinni, jafnvígur á tvist og
tangó og allt þar á milli.
Arni var ekkert að flýta sér að
festa ráð sitt. Flestir í hópnum voru
löngu komnir á fullt í barnastússi
og lífsgæðakapphlaupi þegar hann
fann sína útvöldu. En biðin var þess
virði. Fagurkerinn okkar kynnti til
sögunnar glæsilega, rúmlega tví-
tuga konu, Láru K. Guðmundsdótt-
ur, þegar við hin vorum að komast
á fertugsaldurinn. Hún small inn í
hóþinn okkar.
Árin liðu og að því kom vorið
1986 að nokkrum innan hópsins
fannst að hann þyrfti að hittast oft-
ar, þrátt fyrir árlegar samkomur
bekkjarins. Fimm hjón ákváðu að
nú skyldi byggja sumarbústað í sveit
þar sem hægt væri að koma saman
og njóta samvista, kynnast börnum
hvers annars betur og hlúa hvert
að öðru. Það var upphafið að miklu
ævintýri, sem endaði með fullbyggð-
um bústað, Skálkaskjóli, eftir marg-
ar vinnustundir, sem allir nutu til
hins ýtrasta. Sama var hvort holur
voru grafnar, skurðir dýpkaðir,
spýtur nagldregnar eða kvöldverður
reiddur fram í svanga verkamenn,
allt þetta gert af stakri ánægju.
Ámi var harðduglegur, ósérhlífínn
verkmaður sem lá ekki á liði sínu
hvort sem um var að ræða skurð-
gröft eða að framreiða veislukost
að kvöldi og gætti þess að lág-
markskröfum um fágun væri full-
nægt. Þessi félagsskapur hefur enn
styrkt vináttuböndin og þótt notk-
unin á bústaðnum sé þannig að fjöl-
skyldurnar eiga sína vikuna hver
er aðalhátíð ársins þegar allir Skálk-
ar koma saman en það er fastur
liður um hveija verslunarmanna-
helgi. Þá eru haldnar veislur sem
eiga vart sinn líka og hefur Árni
átt stóran þátt í að gera veisluborð
og -föng þannig að erfitt verður um
samjöfnuð.
Hann sagði okkur til syndanna
ef honum fannst við ósmekkleg því
hann vildi hafa allt eins fallegt og
kostur var. Smekkmaður og snyrti-
menni - það eru orð sem lýsa hon-
um vel. Árni var gæddur sterkum
persónuleika, fór sínar eigin leiðir í
lífinu og kærði sig kollóttan þótt
skoðanir hans færu ekki saman við
skoðanir fjöldans. Hann flutti mál
sitt á skýran og rökvísan hátt og
enginn velktist í vafa um viðhorf
hans. Þetta virtu menn og mátu.
Hann var að vissu leyti einfari en
samt félagslyndur og kunni manna
best að gleðjast með öðrum. Þó
Árni væri vandur að virðingu sinni
sá hann skoplegu hliðarnar í lífinu
bæði hjá sér og samferðamönnum
sínum og var manna fyrstur til að
gera grín að sér og sérvisku sinni
sem orð fór af.
Þau Lára bjuggu sér og börnum
sínum glæsilegt heimili í Brekku-
byggð 4 í Garðabæ þar sem óbrigð-
ul smekkvísi og höfðingslund þeirra