Morgunblaðið - 18.10.1996, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 18. OKTÓBER 1996 45
faðmi sínum aðeins ef þeir vilja
kannast við hann og fylgja honum
í einlægni, heiðarleika og iðrun.“
Við þökkum samfylgdina með
Kristjáni Kjartanssyni og kveðjum
hann hinstu kveðju fullviss þess að
hann hvílir nú í elskuríkum náðar-
faðmi Jesú Krists. Ástvinum hans
biðjum við allrar Guðs blessunar.
Björn Björnsson
forseti guðfræðideildar.
Kristján Kjartansson lést í um-
ferðarslysi 8. október sl. Kynni okk-
ar Kristjáns hófust á barnaskóla-
árum okkar þegar föðuramma hans,
Salvör, flutti í næstu íbúð við æsku-
heimili mitt við Grenimel í Reykja-
vík. Fjölskylda Kristjáns bjó þá við
Hólatorg, norðan Hólavallakirkju-
garðs, og Kristján kom oft hjólandi
í heimsókn til ömmu sinnar.
Kristján var hugmyndaríkur.
Honum leiddist sjaldan, og hafði
jafnan eitthvað í deiglunni. Hann
ferðaðist mikið um á reiðhjóli og
var laginn við viðgerðir þegar reið-
skjótarnir biluðu. Þrátt fyrir ungan
aldur var Kristján jafnan úrræða-
góður þegar vantaði varahluti eða
verkfæri. Ósjaldan kom hann úr
svaðilförum í Vatnsmýri eða utan
af Seltjarnarnesi á reiðskjóta sem
hann hafði orðið að hnýta saman
með vírbút eða spotta sem hann
hafði fundið á víðavangi. Á hjóla-
ferðum sínum kannaði Kristján
umhverfíð. Hann uppgötvaði til
dæmis afbragðsgóðan veiðistað við
Kjarvalshús úti á nesi, yfirgefna
kofa í Vatnsmýri og hervirki í
Öskjuhlíð. Ólíkt mörgum jafnöldrum
sínum hætti Kristján ekki könn-
unarleiðöngrum á unglingsárum. í
stað þess stækkaði athafnasvæðið
eftir að hann fékk bílpróf og víst
er að fáir þekktu vegarslóða, snjó-
sækna staði og drullupytti í ná-
grenni Reykjavíkur betur en Krist-
ján. Kristján var slyngur ökumaður
og laginn við bílana eins og reiðhjól-
in. Hann skorti ekki hugmyndir til
að koma föstum eða biluðum bíl af
stað.
Á Guðnabakka í Borgarfirði átti
fjölskylda Kristjáns annað heimili
og undi hann sér þar vel. Á sumrin
sinnti hann ýmsum bústörfum en á
vetrum var meira dvalist innivið.
Oftsinnis var þá setið að tafli eða
við grúsk í bókum og skjölum. Einu
sinni fannst til dæmis safn gamalla
hæstaréttardóma sem dugðu til upp-
lestrar það sem eftir var dags og
fram á morgun hins næsta. Kristján
hafði áhuga á fólki og mannlegu
eðli og oftsinnis brá hann sér í heim-
sókn á næstu bæi til skrafs við
bændur sem allir voru af annarri
kynslóð en Kristján sjálfur og kunnu
margar sögur af sjálfum sér og
öðrum.
Kristján tefldi ekki bara við skák-
borðið, heldur í ýmsum öðrum við-
skiptum sínum þar sem hann gerði
sér far um að hugsa nokkra leiki
fram í tímann. Hann hlaut í arf þá
skoðun að betra væri að hugsa stórt
en smátt. Sú hugsun lýsti sér í
mörgum af hans verkum, meðal
annars í þeirri ákvörðun að hefja
nám við Háskóla íslands eftir ára-
langt hlé frá bóklegu námi. Einurð
og ákveðni skiluðu honum eftirtekt-
arverðum árangri í guðfræðinni sem
hann átti ekki langt í að ijúka. Eitt
sinn hafðdi Kristján orð á þvi að á
tvennt þyrfti sérhver maður að
kunna vel, smíðar og lög. Hvorugt
taldi hann tiltökumál.
Ekki má láta hjá líða að minnast
á þá kímni sem þróaðist í vinahópi
Kristjáns og hann átti ekki síst hlut-
deild að. Hún byggðist meðal ann-
ars á að sjá í spaugilegu ljósi hefð-
ir og menn sem halda dauðahaldi í
venjur og líta flest alvarlegum aug-
um, þó einkum sig sjálfa. Þannig
sneri Kristján til dæmis listilega út
úr hinum hefðbundnu útvarpsveður-
fregnum mörgum til mikillar
skemmtunar. Sjálfur taldi Kristján
þó að sýna bæi varúð í að varpa
gömlum hefðum fyrir róða.
Ég og fjölskylda mín sendum
Arndísi, Þorbjörgu og systkinum
Kristjáns innilegar samuðarkveðjur.
Haraldur Ólafsson.
Hinn 8. október síðastliðinn lést
í Reykjavík vinur minn og félagi til
margra ára, Kristján Kjartansson.
Það var mér og mörgum öðrum
mikið áfall að heyra þá sorgarfregn
að Kristján skyldi hafa látist með
svo skyndilegum hætti sem raun
varð á en slysin gera ekki boð á
undan sér, svo mikið er víst.
Kristján var ekki vinmargur mað-
ur en þeir vinir sem hann átti voru
góðir vinir hans og við þá hélt hann
miklum og góðum trúnaði.
Ég á margar góðar minningar
um þær stundir sem við Kristján
áttum saman með kunningjum okk-
ar, fastur liður hjá okkur félögunum
var að hjóla út í Birkiturninn við
Hringbraut og fá.okkur maltöl sam-
an og þar var oft glatt á hjalla og
margt spjallað, því næst var hjólað
áfram út í Hljómskálagarð og spyrnt
á hjólunum og athugað hver væri
fljótastur.
Oft var kátt hjá okkur félögunum
á Hólatorginu en þar lékum við sam-
an meðan Kristján bjó þar, allir
munum við eftir bobbborðinu í kjall-
aranum heima hjá Kristjáni en þar
héldum við meistaramót í bobbi og
þar var hart barist en þó með
drengilegum hætti.
Það er með miklum söknuði sem
ég kveð þig, Kristján minn, þó að
við hefðum ekki mjög mikið sam-
band hin síðari ár þá tengdumst við
tryggðaböndum þegar við vorum
unglingar og áttum fjölmargar
skemmtilegar stundir saman. Ég bið
algóðan Guð að geyma þig.
Aðstandendum öllum sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur og
bið Guð að styrkja þá í þessari miklu
sorg.
Björgvin Björgvinsson.
„Sá getur allt sem trúir.“
Með þessum orðum Jesú kvaddi
Kristján mig glaður í bragði á haust-
kvöldi. Rúmri klukkustund síðar var
hann látinn. Þessi orð hafa verið
mér hugleikin æ síðan. Þau eru mér
í senn hvatning og huggun í harmi.
Hvatning um að halda áfram á sömu
braut. Að stefna ótrauður að því
að boða Guðsríkið, að boða þann
Guð sem maður á erfitt með að
skilja á stundum sem þessum. Þegar
eitt efnilegasta prestsefni guðfræði-
deildar er svo skyndilega kallað
burt.
„Torskildar eru mér hugsanir þín-
ar, ó Guð.“
Þegar ég hóf nám í guðfræðideild
vakti fljótlega athygli mína hár og
myndarlegur ungur maður, sem var
einstaklega góður í viðkynningu.
Háttvís og snyrtilegur. Með sinni
ljúfmannlegu röddu bauð hann mig
velkominn í deildina. Þetta hlýja
viðmót Kristjáns er mér enn í fersku
minni. Ég hugsaði með mér, þessi
maður verður án efa góður prestur
og eftir því sem árin liðu var ég
sannfærðari í huga mínum. Per-
sónuleiki manna vegur þungt á vog-
arskálum prestsskapar. Mikill sómi
hefði verið að Kristjáni í presta-
stétt. Hann var prúðmenni fram í
fingurgóma. Trúaður og heilsteypt-
ur einstaklingur. Hafði skemmtilega
kímnigáfu og var einstaklega greið-
vikinn. Náungakærleikurinn var
honum hjartans mál.
Góður orðstír er gulli betri. Allir
samstúdentar Kristjáns þekkja þann
einstaka mann er hann hafði að
geyma.
Kristján hugðist ljúka embættis-
prófi nú í vor. Löngu námi var um
það bil að ljúka. Við blasti björt
framtíð. Daginn sem hann lést lauk
hann við sína fyrstu predikun.
„Já, mínar hugsanir eru ekki yðar
hugsanir, og yðar vegir ekki mfnir
vegir segir Drottinn. Heldur svo
miklu sem himinninn er hærri en
jörðin, svo miklu hærri eru mínir
vegir yðar vegum og mínar hugs-
anir yðar hugsunum."
Ég trúi því að framtíð Kristjáns
sé nú bjartari en nokkru sinni.
Framtfð í nýju ríki. Ríki Drottins.
Þar sem lífið er eilíft.
Hafðu þökk fyrir stutta en ein-
staka viðkynningu, kæri samstúd-
ent. Nú hefur þú augum litið hinn
djúpa leyndardóm.
„Sæll er sá, er situr í skjóli Hins
hæsta.“
Aðstandendum öllum færi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Megi almáttugur Guð styrkja ykkur
öll og styðja á sorgarstundu. Minn-
ug orða Kristjáns, er harmurinn eigi
óyfirstíganlegur.
„Sá getur allt sem trúir.“
Birgir Þórarinsson.
Þriðjudaginn 8. október hringdi
Kristján vinur okkar. Hann var að
tala um að koma til okkar í vor.
Þá væri hann búinn að ljúka námi.
Við ræddum um framtíðina og hvað
tæki við að loknu námi. Það gladdi
okkur að hann skyldi hringja og við
hlökkuðum til að sjá hann í vor.
Kristján kom til okkar sumarið
1991 sem kaupamaður. Mikið vorum
við fegin þegar við sáum hann renna
í hiað, því leitin að kaupamanni hafði
verið löng og án árangurs. Það er
þó óhætt að segja að eftir að hafa
kynnst Kristjáni, þá hafi okkur öllum
þótt biðin þess virði.
Hann varð fljótlega eins og einn
af fjölskyldunni og við gleymdum
oft að hann hafði ekki búið hér alla
ævi. Þótti okkur því sjálfsagt að
hann þekkti nöfnin á túnunum og
öli önnur verk rétt eins og við. Krist-
ján var vandvirkur, samviskusamur
og vann vel öil sín störf. Þó gerði
hann ævinlega litið úr eigin hæfi-
leikum og sagði oft að verklokum:
„Þetta var nú ekki nógu gott hjá
mér.“
Við vorum svo lánsöm að Kristján
kom aftur til okkar sumarið 1992.
Þá var hann að vinna í þakstiga
uppi á bröttum þökum í margar vik-
ur. En aldrei kvartaði hann þó að
vinnan væri bæði leiðinleg og erfið.
Lífið fer oft öðruvísi en ætlað er,
óvæntir atburðir eiga sér stað sem
við mennirnir fáum engu um ráðið.
Vorið mun koma án þess að Kristján
komi í heimsókn, en minningarnar
um hann munu alltaf vera með okk-
ur.
Guði sé lof, sem glaða von
gaf oss í raunum vðndum
lét hann sinn ljúfa líknarson
ieysa’ oss af dauðans böndum,
hans andinn kær er ætíð nær
öllum, sem þjáning liða,
vér skulum því þrengingum í
þreyja, vona og bíða.
(Hallgrimur Pétursson.)
Birna, Sturlaugur
og Helga, Efri-Brunná.
Ég kynntist Kristjáni fyrst fyrir
mörgum árum þegar hann heimsótti
ömmu sína á Grenimelinn þar sem
ég bjó. Hann og Haraldur bróðir
minn urðu vinir en ég þekkti hann
lítið. Það var ekki fyrr en 10-15 árum
seinna að ég hringdi í hann fyrir orð
bróður míns til að fá hjá honum ein-
hver verkfæri. Ekki man ég hvemig
fór með verkfærin en ég man að við
áttum langt og gott spjall sem reynd-
ist bara vera það fyrsta af mörgum.
‘Það var sama hvar við hittumst, á
Laugaveginum eða í sundi, við gát-
um alltaf tekið upp þráðinn og alltaf
SVERRIR KARL
S TEFÁNSSON
+ Sverrir Karl
Stefánsson
fæddist á ísafirði
16. september 1975.
Hann lést á heimili
sínu á Isafirði 13.
október síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Rannveig Hest-
nes, f. 14.11. 1947,
og Stefán Dan Ósk-
arsson, f. 11.6.
1947. Systkini
Sverris eru Harpa,
f. 20.7.1969, Selma,
f. 26.7. 1972, og
Helgi Dan, f. 13.4.
1985.
Útför Sverris fer fram frá
Isafjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Okkur Hafdísi Iangaði til að
skrifa nokkur orð um vin okkar
Sverri Karl, sem er látinn. Svo
hefur verið sagt að þeir góðu deyi
ungir og á það sannarlega við um
Sverri Karl. Sverrir var mjög sér-
stakur strákur sem ávallt bar mik-
ið á. Það lá alltaf vel á honum og
alltaf var stutt í brosið og góða
skapið. Sverrir var mjög góður vin-
ur og sannur vinur vina sinna.
Hann var mjög listrænn, samdi
mörg ljóð og einnig teiknaði hann
mikið. Að við tölum nú ekki um
öll hálsmenin sem hann smíðaði
fyrir sjálfan sig og vini sína.
Það verður undarlegt að hafa
Sverri ekki í kringum sig því hann
átti stóran þátt i lífi okkar og þá
sérstaklega Hafdísar. Þau voru
mjög samrýnd og náin og áttu eitt
besta og sérstakasta vinasamband
sem ég hef vitað um.
Við vitum að Sverris verður sárt
saknað í okkar vinahópi og verður
skarð hans aldrei fyllt. Sverrir, við
vonum að þér líði vel þar sem þú
ert og munum við aldrei gleyma
þér. Sendum við Stebba, Ransý og
fjölskyldunni á Hlíðarvegi 42 inni-
legar samúðarkveðjur með von um
að ykkur farnist vel í framtíðinni.
Ágpst og Hafdís.
Elsku Sverrir Karl. Ó, hve sárt
við söknum þín er þú fórst svo
snögglega frá okkur. Sorgin breytt-
ist þó í ást þegar við hugsum um
góðar og frábærar stundir sem við
áttum saman. Alltaf varstu tiltækur
þegar einhver okkar þurfti að tala.
Alltaf huggaðir þú okk-
ur og tókst utan um
okkur þegar við þurft-
um á að halda. Nú
föðmum við þig í huga
okkar og hjarta. Við
minnumst þess hve vel
við skemmtum okkur
saman. Við hugsum til
þín með góðum huga
og vitum, að þér líður
vel hjá fjölskyldunni
þinni þar sem þú ert.
Þú, Sverrir, flýgur
frjáls um hjarta okkar
allra, vina og ættingja.
Gleymdu ekki að við
elskum þig. Þú skiptist
jafnt í hjarta okkar. Við elskuðum
þig í lífi og nú í dauða. Sverrir, svo
sérstakur varstu að aldrei, aldrei
muntu gleymast.
Guð veri með þér, við elskum þig.
Saknaðarkveðj ur,
Ólöf, Bertína og Braga.
Og æ er vinur vinaraugum hverfur
og vonarstjömu byrgir dauðasær,
en fast að hjarta sorg og harmur sverfur
þú sálarinnar hörpustrengi slær.
Er veröld bregzt og hjarta, gramt við heim-
inn,
sér hvíldar fmnur engan samastað,
þú dularfullt í dimman svífur geiminn
og dómstól himinsala stígur að.
Á banastund frá bijósti þá þú líður;
en berst að eyrum, þegar hverfur allt,
frá frelsisheim þinn bergmálsómur blíður;
„Bróðir, í dag þú með mér vera skalt““
(Kristján Jónsson)
Elsku vinur, ég ann þér svo, nú
horfinn ertu yfir móðuna miklu af
óskiljanlegum tilgangi æðri máttar.
Með tár í augum ég hugsa um þig,
þú sem varst mér eins og bróðir,
þökk sé þér fyrir þína stuttu veru
hér. Þitt hlýja bros og þín fallegu
augu, þin gíettni og þín blíða munu
ylja mér í minningunni um þig nú
þegar ég kveð þig með söknuði og
tárum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Stebbi, Rannsý, Harpa,
Selma, Helgi Dan og aðrir ástvinir.
var það jafngaman og gefandi. Krist-
ján var sérstæður persónuleiki og
hafði yndislega iífssýn. Hann átti
einlæga og fallega trú og deildi hanni
með öðrum á hógværan og hroka-
lausan hátt.
Ég hitti Kristján síðast á götu í
haust. Við vorum á kvöldgöngu
tvær vinkonur þegar Kristján hjól-
aði framhjá okkur og við veifuðum.
Hann sneri við og kom til okkar.
Þarna á Ljósvallagötunni funduð-
um við dágóða stund og mér er það
mjög minnisstætt hvað hann var
ánægður og bjartsýnn á lífið og
tilveruna. Enn á ný fékk ég innsýn
í lífsskoðun sem einkenndist af
áherslu á andleg gæði fremur en
veraldleg og hvernig það er í fram-
kvæmd að treysta Guði fyrir lífi
sínu. Kristján gaf mér alltaf eitt-
hvað dýrmætt til að hugsa um.
Þegar við kvöddumst hafði ég orð
á því við hann hvað mér þætti hann
hafa mikið að gefa heiminum.
Kristján brást við á sinn hógværa
hátt og sagði: „Jæja heldurðu það
já, það er nú gott.“ En nú er Krist-
ján farinn og við sem þekktum
hann eigum fallega minningu um
góðan dreng.
Ég þakka þér, Kristján, fyrir öll
ógieymanlegu samtölin okkar, þau
voru mér mikils virði. Vertu sæll,
kæri vinur.
Ég votta sambýliskonu Kristjáns,
móður og systkinum mína innileg-
ustu samúð.
Ásta Ólafsdóttir.
Megi góður Guð gefa ykkur styrk á
þessum erfiðu sorgarstundum.
Ágpústa Óladóttir.
Dauðinn hefur óvænt kallað til sín
ungan mann. Einn nemenda Fram-
haldsskóla Vestfjarða andaðist að
heimili sínu sunnudaginn 13. október
1996.
Sverrir Karl Stefánsson fæddist
16. september 1975, sonur hjónanna
Rannveigar Hestnes og Stefáns Dan
Óskarssonar, sem búa að Hlíðarvegi
42 á ísafirði.
Sverrir lauk grunnskólaprófi hér
á ísafirði vorið 1991. Næsta vetur,
1991-1992, var hann í grunndeild
málmiðna í Framhaldsskóla Vest-
fjarða. Veturinn 1994-1995 var
hann nemandi á listabraut í Fram-
haldsskólanum í Reykholti í Borgar-
firði. Síðan lá leið hans aftur hingað
heim og hann fór við upphaf þessa
árs, 1996, á námssamning í vélsmfði
hjá fyrirtækinu Póls rafeindavörum.
Jafnframt var hann á ný við nám í
Framhaldsskóla Vestfjarða í áföng-
um sem teljast til samningsbundins
iðnnáms. Sverrir heitinn lét það í
ljós við kennara hér fyrir sl. helgi
að sér fyndist hann vera á réttri
leið hvað námið varðaði.
Sverrir átti marga góða félaga
og vini meðal annarra nemenda skól-
ans. Hann var yfirleitt léttur í lund
og hress, enda mjög hugmyndarík-
ur. Hann var prýðisgóður teiknari
og eftir hann er til talsvert af mynd-
um. Jafnvel fékkst hann við Ijóða-
gerð. Þá gerði hann nokkuð af skart-
gripum, sem eru varðveittir, t.d.
•hálsmen og hringir. Þannig lék ekki
vafi á að hann byggi yfir umtalsverð-
um hagleik.
Sverrir átti við vanheilsu að stríða
allt frá barnsaldri, þótt fáir yrðu við
hana varir í daglegum samskiptum
við hann. Þessi vanheilsa dró hann
til dauða, þegar hann var aðeins á
22. aldursári.
Það er átakanlegt að verða nú að
kveðja til fulls svo ungan mann, sem
verulegar vonir voru bundnar við.
Hér sannast vissulega sem oft áður,
að við hinum slynga sláttumanni fær
enginn séð. Hinir mörgu og góðu
félagar Sverris sakna nú ákaft vinar
í stað. Sárastur er þó harmur fjöl-
skyldunnar, bæði foreldra hans,
tveggja eldri systra og yngri bróður-
ins, og annarra vandamanna. Fyrir
hönd Framhaldsskóla Vestíjarða
sendir undirritaður þeim öllum inni-
legar samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Sverris Karls Stefánssonar.
Björn Teitsson.
0 Fleiri minningnrgreinar um
Sverri Karl Stefánsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.