Morgunblaðið - 18.10.1996, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 18. OKTÓBER 1996 43 - ^
beggja naut sín afar vel. Það er
okkur öllum ógleymanlegt, sem nut-
um gestrisni þeirra og veitinga.
Tíminn fiaug oft frá okkur og dag-
renning kom miklu fyrr en nokkurn
óraði fyrir, ekki nærri búið að syngja
allt sem við kunnum.
Vinur, það var hann okkur, en
það duldist engum sem til þekkti
að þau hjónin, Árni og Lára, voru
meiri vinir og félagar en flest önnur
hjón. Svo samrýnd voru þau að
ávallt koma þau bæði í huga manns
þegar annars er getið.
Með trega og söknuði kveðjum
við kæran og góðan vin, þökkum
samfylgdina og gleðina sem hann
veitti okkur. Hvíli hann í friði. Við
biðjum góðan Guð að styrkja Láru
okkar, Þórunni Önnu og Þorstein
Júlíus í sorg þeirra.
Okkur langar að kveðja hann
Árna með þessu saknaðarljóði sem
Jónas Hallgrímsson orti og lýsir vini
okkar svo vel:
Brann þér í bijósti,
bjó þér í anda,
ást á ættjörðu,
ást á sannleika.
Svo varstu búinn
til bardaga
áþján við
og illa lygi.
Skálkamir:
Svanhildur Elentínusdóttir og
Einar Hjaltested, Elín Guð-
mundsdóttir og Jósef Skafta-
son, Elín Bachmann Haralds-
dóttir og Hörður Bergsteins-
son, Stefanía Magnúsdóttir og
Guðjón Torfi Guðmundsson.
Á sunnudaginn var kom eldri
dóttir mín til _ mín og sagði:
„Mamma, hann Árni P. er dáinn.“
Um huga minn flugu minningar um
gamla kennarann minn. Ég var í
7. og 8. ÁP á árunum í kringum
1974. Við vorum baldnir og óstýril-
átir nemendur og upp á móti öllu.
En með sínum einstaka persónu-
leika, festu og blíðu leiddi Árni okk-
ur í gegnum þessi ár, þolinmóður,
ákveðinn og skemmtilegur og hafði
hann einstakt lag á að draga fram
það besta hjá hveiju okkar. Ég hef
alla tíð síðan borið mikla virðingu
fýrir Áma og gladdi það mig þegar
eldri dóttir mín varð svo heppin að
fá Árna sem kennara þegar hún fór
í unglingadeildina.
í gegnum árin, frá því að ég var
I gaggó, hef ég margoft átt erindi
í Hlíðaskóla, iðulega leitaði ég Árna
uppi til þess að heilsa upp á hann
og ræða málin. Ámi var minn besti
kennari, alla tíð. Bið ég Guð um að
geyma hann vel og gefa fjölskyldu
hans styrk í sorginni.
Freyja, 7. og 8. ÁP.
Ótrúlegt að þú skulir vera farinn,
þú sem varst svo mikið lifandi. En
svona vildirðu fara, fljótt, en auðvit-
að ekki svona ungur. Það er llka
ótrúlega stutt síðan við voram í
hópi ungra kennara sem byijuðu
sitt lífsstarf við Hlíðaskóla á áranum
1963-’65.
Þinn leiftrandi sérstaki stíll kom
fljótt í ljós bæði í leik og starfi. Það
var líka ljóst að þú hafðir fundið
rétta starfið, þú varst afbragðs
kennari. Þínar greinar vora stærð-
fræði og móðurmál, þar sem mál-
fræðin og ritunin áttu hug þinn.
Málfræði Björns Guðfinnssonar
var þín bók og hvað sem fram kom
af öðru námsefni i málfræði, fór
sú bók aldrei úr höndum þínum.
Þér var meinilla við allt hringl. Það
var greinilegt að þér var bragðið
þegar þú komst í heimsókn í skól-
ann nýlega í námsleyfi þínu og
hafðir það eftir einum kennara þín-
um í Háskólanum að tilvísunarfor-
nöfnin sem og er væru orðin að
samtenginum. Þannig varstu, hvers
vegna að breyta því sem þú vissir
að væri gott og þér hafði gengið vel
með.
Þú varst hvort tveggja í senn
mesti sjálfstæðismaðurinn sem ég
hef nokkra sinni hitt og um leið
sjálfstæðasta persónan.
Þú varst fagurkeri sem byggðir
upp með Lára konu þinni glæsilegt
heimili sem átti hug þinn og hjarta.
Þar naustu þín vel í faðmi fjölskyldu
MINIMINGAR
eða á góðum stundum í hópi vina
og kunningja. Til ykkar var alveg
einstakt að koma.
Það er erfitt að kveðja þig, nafni,
félagi og samstarfsmaður í liðlega
þijátíu ár, þar af sem sá nánasti frá
1982. Það er langt í það að við
starfsfólk og nemendur Hlíðaskóla
áttum okkur á orðnum hlut.
Elsku Lára, Þórunn Anna og
Þorsteinn Júlíus hugur okkar allra
er hjá ykkur og megi Guð gefa
ykkur styrk á erfiðum stundum.
Kæri vinur, ég þakka þér fýrir
mjög ánægjulega viðkynningu sem
aldrei bar skugga á og ég óska þér
Guðs blessunar á nýjum leiðum.
Margar leiðir
liggja um heim.
Einn er endir
á öllum þeim.
Þótt heiman fylgi þér
hópur fríður,
áfangann hinsta
einn þú riður.
Því er mest
um þá þekking vert:
Allt hið þyngsta
er af einum gert.
(Þýð. Mapús Asgeirsson)
Árni Magnússon.
Það sló eldingu niður á kennara-
stofu Hlíðaskóla við morgunkaffið
miðvikudaginn 9. okt. síðastliðinn
er sú fregn barst að sérlega kær
vinur okkar hjónanna og annarra
starfsmanna skólans væri látinn.
Þetta gat ekki verið rétt, aðeins
örfáum dögum fyrr vorum við sam-
an í hófi, þar semgleðin og bjartsýn-
in réðu ríkjum. Árni, bam sumars-
ins, talaði um nám sitt við Háskóla
íslands og söng af hjartans lyst.
En það er ekki spurt: „Hvenær vilt
þú fara?“ Höggið kemur þegar eng-
inn á von á því.
Leiðir okkar Árna hafa verið
nokkuð samstiga frá því við báðir
gerðumst kennarar við Hlíðaskóla
haustið 1965, en þá var konan mín
búin að kenna þar í eitt ár.
Andinn í Hlíðaskóla er þannig að
þeir sem eitt sinn hefja kennslu þar
fara þaðan ekki sjálfviljugir. Margar
ferðir hafa kennarar Hlíðaskóla far-
ið saman þar sem Ámi var hrókur
alls fagnaðar. Ein þeirra var haust-
ferð út í Viðey árið 1979. Þangað
kom Ámi ineð konuna sína, sem
hann elskaði og virti framar öllu
öðru og vitanlega var framburður
þeirra, hún Þórann litla Anna, með
í ferð.
Sem kennari var Árni Pétursson
mikill listamaður, þess bera vitni
þeir nemendur sem verið hafa í bekk
hjá honum og komu oft löngu síðar
í heimsókn til hans til að fá góð
ráð. Þeir lærðu ekki aðeins fræðin,
heldur líka snyrtimennsku, sem
Árna var í blóð borin. Margoft fóram
við saman með unglinga út fyrir
borgina bæði í styttri og lengri ferð-
ir. Þá kom í ljós hvílík blanda af
þolinmæði og festu bjó í drengnum.
íslenska var Áma mál málanna
og fáir fremri þar. Alltaf var hann
tilbúinn að hjálpa bæði nemendum
og kennurum ef þeir voru í vafa um
eitthvert atriði í stafsetningu eða
málfræði.
Síðastliðinn vetur var Árni skóla-
stjóri við Hlíðaskóla. Skólaslitin það
vorið voru I hans anda óvenju glæsi-
leg og honum til mikils sóma.
Við Ámi unnum saman á Tjald-
stæði Reykjavíkur í fjöldamörg sum-
ur. Þar kom vel í ljós að þótt íslensk-
an væri hans aðaláhugamál, var nóg
pláss fyrir ýmis önnur tungumál
sem svifu af vöram hans þegar hann
fullur alúðar sinnti ferðalöngum.
Hann sagði oft: „Gestir okkar era
í fyrsta, öðru og þriðja sæti, við sem
vinnum hérna erum ekki einu sinni
á listanum.“ Á vaktaskiptum að
kvöldi mætti Árni með alla fjölskyld-
una, brosandi út að eyram, litli
drengurinn, hann Þorsteinn Júllus,
kom að hjálpa mér að taka niður
fánana og bera þá inn, sönn hjálpar-
hella eins og pabbinn.
Árni var höfðingi heim að sækja,
þar var alltaf hlýlegt andrúmsloft
og fátt nógu gott fyrir gestina.
Árni og Lára voru samhent og
lifðu lífinu lifandi. Þau voru alla tíð
miklir aðdáendur fagurra hluta og
ber heimili þeirra þess vitni, þar sem
hver hlutur er í fullu samræmi við
umhverfi sitt. Börn okkar hjóna
nutu góðs af þessu, þegar tilefni var
til sendu þau hjón þeim fagra gripi.
Elsku Árni, við hjónin söknum
þín sárt, það skarð sem þú skilur
eftir verður ekki fyllt. Við biðjum
aigóðan Guð að hjálpa Láru, Þór-
unni Önnu og Þorsteini Júlíusi í
þeirra miklu sorg.
Kristján Sigfússon.
Miðvikudagurinn 9. október rann
upp. Kennarar og nemendur í Hlíða-
skóla mættu til vinnu sinnar að
venju. Vinnugleði ríkti og lífið gekk
sinn vanagang. En skyndilega
breyttist allt eins og hendi væri
veifað. Okkur barst sú sorgarfrétt
að Ámi Pétursson aðstoðarskóla-
stjóri væri látinn. Allt hljóðnaði,
kennarar og nemendur skynjuðu að
skólinn yrði aldrei samur. Spurning-
ar vöknuðu. Af hvetju? Við áttum
engin svör.
Þegar við kveðjum Árna Péturs-
son hinstu kveðju og lítum yfir far-
inn veg er margs að minnast. Hann
var ungur að áram er hann hóf
kennslu í Hlíðaskóla og þar vann
hann allan sinn starfsaldur. Störf
kennara og skólastjórnenda eru oft
á tíðum erfið og slítandi en jafn-
framt gefandi og reyna á marga
þætti mannlegs eðlis. Ámi var mað-
ur mikilla mannkosta og sterkur
persónuleiki, það fundum við svo
vel sem áttum með honum samleið.
Honum var hægt að treysta og hann
lagði sig fram um að vera jákvæður
og glaðlegur á vinnustað og sem
stjómandi og kennari var honum
mikið í mun að rétta fram hjálpar-
hönd og láta alla njóta fyllsta sann-
mælis. Smekkvísi og snyrtimennska
vora ríkir þættir í fari Árna. Kom
það fram á margan hátt: í störfum
hans, klæðaburði og framkomu. Við
samstarfsfólk hans minnumst þess
hve mikla alúð hann lagði í verk sín
og öllum verða minnisstæð skólaslit-
in nú í vor sem Árni lagði metnað
sinn í að færa fram af virðuleik og
með hátíðarblæ.
Um þrjátíu ára skeið kenndi Árni
unglingum stærðfræði og íslensku
og gerði það með miklum sóma.
Hann gerði kröfur um vinnusemi,
vandvirkni og virðingu og var sjálf-
ur fyrirmynd á þessum sviðum.
Árni hélt góðu sambandi við gamla
nemendur sína og fýlltist stolti og
gleði þegar fréttir bárast af vel-
gengni þeirra í námi eða starfi.
Sérstaklega var honum umhugað
um að nemendur legðu rækt við
íslenska tungu, málfræði og staf-
setningu enda var hann afbragðs
kennari í þeim greinum. Hann var
oft á tíðum „lifandi orðabók" á
kennarastofunni ef upp komu álita-
mál í þessum sviðum, enda nær
óskeikull að okkar mati. í haust fór
hann í námsorlof og hafði nýlega
hafið nám í íslensku við Háskóla
Íslands þegar kallið kom, snöggt
og ótímabært.
Ámi var gæfumaður í einkalífinu.
Lára, eiginkona hans og böm þeirra,
Þórann Anna og Þorsteinn Júlíus,
voru honum afar kær og það kom
sérstakur hljómur væntumþykju og
virðingar í rödd Árna þegar hann
nefndi þau á nafn. Heimilið var
honum líka mikils virði, það var stolt
hans og gleði.
Að leiðarlokum kveðjum við Áma
Pétursson með þakklæti fýrir sam-
fylgdina. Innilegustu samúðarkveðj-
ur sendum við eiginkonu, bömum
og öðram ástvinum með ósk um að
þeim veitist huggun og styrkur í
þungum harmi.
Samstarfsfólk í Hlíðaskóla.
Það ríkti í senn gleði og tregi,
tilhlökkun og eftirsjá á síðasta fundi
Poreldra- og kennarafélags Hlíða-
skóla í vor. Komið var að kveðju-
stund eftir skemmtilegt og árang-
ursríkt starfsár þar sem Arni Pét-
ursson hafði leyst af sem skóla-
stjóri. Sumir foreldranna voru að
draga sig í hlé eftir nokkura ára
starf og Árni var á leið í ársleyfi,
sem hann ætlaði að nýta til að end-
urmennta sig eftir þriggja áratuga
farsælt starf sem kennari, aðstoðar-
skólastjóri og nú síðast sem skóla-
stjóri. Hann leyndi ekki eftirvænt-
ingunni sem bjó I brjósti hans á
þessari stund. Én nú er Árni farinn
í lengra frí en við bjuggumst við
og því býr í bijósti okkar söknuður
yfir því að geta ekki framar notið
samstarfs við hann og ljúfar minn-
ingar um góðan mann sem gott var
að vinna með. Á síðasta skólaári
reyndi enn meira en ella á mann-
kosti Árna í samskiptum við for-
eldra og nemendur vegna stöðu
hans sem skólastjóra. Hann var allt-
af tilbúinn að hlusta á hugmyndir
okkar og taldi það ekki eftir sér að
kanna til hlítar hvort og hvemig
mætti koma til móts við óskir okk-
ar. Ef upp kom ágreiningur lagði
hann sig fram um að leiða hann til
lykta enda leið honum ekki vel ef
hann vissi af ósætti.
Árni var mikill og farsæll skóla-
maður. Það vakti athygli hversu vel
hann virtist þekkja alla 500 nem-
endur skólans og það með nafni.
Hann hafði mikla trú á nemendum
sínum, allir vora þeir að hans mati
góðir inni við beinið þó að sumum
gengi erfiðlega að láta aðra skilja
það til fullnustu. Árni var maður
mikilla tilfinninga og lét þær óspart
í ljós þegar við átti; gleði, ánægju
og stolt þegar vel gekk hjá nemend-
um og sárindi þegar nemendur
brugðust að einhveiju leyti, hvort
sem var í umgengni, hegðun eða
öðru. Hann vaktaði hvern nemanda,
hafði í huga hvernig honum leið og
hvemig gekk enda lagði hann
áherslu á að gæði í skólastarfi væri
ekki hægt að mæla með próf-
árangri einum saman, þar skipti
mestu máli líðan barnanna í skólan-
um.
Hann hafði mjög gaman af starfi
sínu og þreifst mjög vel í því. „Ég
skil ekki hvað fólk er að meina þeg-
ar það segir að kennarastarfið sé
vanþakklátt,“ sagði hann eitt sinn.
„Foreldrar eru upp til hópa þakklát-
ir og gaman að vinna fyrir þá. Það'
era einstaka nöldurseggir innan
um,“ hélt hann áfram og gaut aug-
unum á einn okkar sem augljóslega
tilheyrði þeim hópi. Þetta var lýs-
andi fyrir Áma; jákvæður og ljúfur
en jafnframt hreinskilinn ogtilbúinn
að segja meiningu sína.
Þáttur Árna í stofnun og þróun
foreldraráðs Hlíðaskóla var mikil-
vægur. í upphafi var hann mjög
gagnrýninn á hugmyndir foreldra
og átti þannig þátt í að koma af
stað mjög þarfri og markvissri um-
ræðu um tilgang þess að stofna
foreldraráð. Þegar ráðið hóf göngu
sína síðasta vetur var hann líka
mjög jákvæður og veitti því braut-
argengi innan veggja skólans. For-
eldraráðið í Hlíðaskóla hefur í
mörgu verið fýrirmynd annarra for-
eldraráða og unnið ákveðið braut-
ryðjandastarf og það mátti greini-
lega frnna stolt hjá Árna og öðrum
stjómendum skólans yfír því hvem-
ig til tókst. Á hátíðarstundum naut
hann sín vel. Eftirminnilegt var hið
árlega jólaföndur í Hlíðaskóla en
þangað kom Árni alltaf og útbjó
aðventukransinn sinn sem var mikið
listaverk og vakti slíka aðdáun að
menn töluðu um að það eitt væri
næg ástæða til að láta sig ekki vanta
á hátíðina. Við minnumst einnig
með sérstakri gleði útskriftarinnar,
sem hann stóð fýrir í vor, sem jafn-
framt var sú síðasta sem hann tók
þátt í. Hún var í senn hátíðleg,
virðuleg og skemmtileg.
Við viljum færa aðstandendum
Áma okkar innilegustu samúðar-
kveðjur á þessari sorgarstundu.
Megi minningin um góðan mann
styðja ykkur í sorg ykkar.
Foreldra- og kennarafélag
Hlíðaskóla.
Foreldraráð Hlíðaskóla.
Fyrir hönd nemenda Árna Péturs-
sonar í 7. og 8. ÁP í Hlíðaskóla á
áranum 1970-72 langar undirritaða
að kveðja ástsælan kennara og
þakka fyrir okkur. Við voram sund-
urleitur hópur sem haustið 1970
byijaði í gaggó. Tímarnir róstusam-
ir og mannskapurinn misöraggur
með sig eins og gengur snemma á
táningsárum. Bekkurinn blandaðist
strax vel saman, ekki síst fyrir bein
og óbein áhrif umsjónarkennarans,
Árna Pé. eins og hann var jafnan
kallaður. í skólastofunni skapaðist
með Árna stemmning sem var sér-
kennileg blanda afslöppunar, kímni
og svo metnaðar fyrir eigin hönd
og nemenda sinna. Og Árni smitaði
okkur krakkana. Löngum fór það
orð af Árna að honum hefði tekist
vel til með okkar hóp. Þótt það
reyndist hégómlegum unglingum á
stundum erfítt að meðtaka slíkt lof,
þá hefur það veganesti reynst mörg-
um okkar dijúgt.
Enginn skyldi vanmeta gildi góðs
kennara fyrir nýjar kynslóðir. Kenn-
ara sem sáir fræjum forvitni og metn-
aðar til áframhaldandi landvinninga.
Margir njóta eflaust slíkrar leiðsagnar
á námsferli sínum, en það er sjald- "í1*
gæft að nemendur njóti afburðakenn-
ara. Kennara sem kunna þá einstöku
list að læða inn hjá nemanda hvöt
til náms á þann hátt að viðkomandi
telur hana sjálfsprottna. Slíkur kenn-
ari varst þú, Ami, og þú kenndir
okkur meira: Að bera virðingu fyrir
sjálfum okkur og eigin getu.
Um leið og við þökkum þér og
kveðjum þig í hinsta sinn, söknum
við þess að hafa ekki haft tóm til
þess að skilja skaphöfn þína og
kímni til fullnustu sem fullorðnar
manneskjur, en slík era víst skipti
nemenda og kennara.
Minningin um þig 1 skólastofunni
er okkur kær og ógleymanleg:
Hnarreistur en þó alltaf kankvís — *'N
hvort sem þú leiddir mannskapinn
um völundarhús danskrar málfræði
eða í hnyttnum orðaskiptum við
bekkinn þinn.
Við vottum fjölskyldu Árna
dýpstu samúð okkar. Blessuð sé
minning Árna Péturssonar.
Bjöm Guðbrandur Jónsson,
Jörundur Guðmundsson.
Ég átti mér tvo drauma sem dóu
með Árna P. Annar var senda börn-^-
in mín í nám hjá honum og hinn
var að Árni yrði stoltur af mér þeg-
ar hann frétti af því þegar ég lýk
doktorsritgerð í eðlisfræði.
Andlátið er einar verstu fréttir
sem mér hafa borist því ég hefði
viljað geta sagt Árna að ég beri
ómælanlega virðingu fyrir honum
þar sem hann var einstakur maður
og frábær kennari. Ég efast um að
hann hafí vitað það því ég var mesti
ólátabelgur og Árni var alltaf að
skamma mig en samt stóð hann
alltaf með mér eins og klettur ef
ég lenti hjá skólastjóranum. Ég var
nefnilega utanhverfísnemi og því
auðvelt að vísa mér úr skóla.
Árni var án efa besti grannskóla- ^
kennari fyrr og síðar og komandi
kynslóðir í Hliðunum fara mikils á
mis. Með árunum geri ég mér alltaf
betur grein fyrir því hversu vel Árni
bjó nemendur sína undir bæði fram-
tíðina og framhaldsnámið.
Að lokum þætti mér mjög vænt
um ef 9. ÁP, árg. ’73, sem útskrif-
aðist ’89, hefði samband við við mig
sem fyrst í síma 567-1507 svo við
getum komið saman og heiðrað
minningu Árna.
Helgi Magnússon.
• Fleirí minningargreinar um
Áma Pétursson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.