Morgunblaðið - 22.03.1997, Side 44

44 LAUGARDAGUR 22. MARZ 1997
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
-I- Valgerður Guð-
• mundsdóttir
fæddist á Valdalæk
á Vatnsnesi 14. maí
1913. Hún lést á
Sjúkrahúsinu á
Hvammstanga 14.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
M. Eiríksson og
Þórdís Jónsdóttir á
Valdalæk. Systkini
Valgerðar á lífi eru
Ögn, Ari, Hólm-
fríður og Þórarinn
en Sigurbjörg og
Steinunn létust ungar.
Sonur Valgerðar er Eggert
Ó. Levy, giftur Álfhildi Páls-
dóttur og eru þau búsett á
Hvammstanga.
Útför Valgerðar fer fram
frá Hvammstangakirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
11.00.
Nú þegar komin er kveðjustund
langar okkur að minnast ömmu í
nokkrum orðum. Þegar við vorum
krakkar bjó amma um tíma hjá
foreldrum okkar og áttum við því
mikið samneyti við hana. Hún
reyndist okkur og vinum okkar
ætíð vel og alltaf var gott að koma
heim og fá heitar kleinur og annað
góðgæti sem hún bar á borð fyrir
okkur.
Amma var listamaður í höndun-
um og prýða hannyrðir hennar
heimili okkar og annarra. Hún
heklaði og pijónaði dúka og rúm-
teppi, saumaði út púða og myndir
að ógleymdum öllum pijónaflíkun-
um. Höfum við og bömin okkar
fengið að njóta þess óspart sem
hún hefur pijónað. Aldrei vantaði
sokka eða vettlinga og á leikskól-
um barnanna þekktust tvíbönduðu
vettlingarnir úr og
alltaf vitað hvaða barn
ætti þá þó ómerktir
væru.
Amma var mikill
dýravinur og þegar
hún bjó í Lindarbrekku
áttu hestarnir það til
að banka á hurðina til
að fá brauð og gekk
það jafnvel svo langt
að læsa þurfti, svo
þeir kæmu bara ekki
inn. Einnig naut hún
þess að fýlgjast með
lömbunum á vorin.
Þegar aldurinn
færðist yfír og heilsunni hrakaði
fluttist amma á deild fyrir aldraða
á Sjúkrahúsi Hvammstanga. Þar
naut hún góðrar aðhlynningar alla
tíð og er það ljúft að þakka.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Valdís, Páll og fjölskyldur.
Mig langar að minnast nokkrum
orðum Valgerðar Guðmundsdóttur
sem verður jarðsungin frá Hvamm-
stangakirkju í dag.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að komast ungur að árum í sveit
að Harastöðum í Vestuhópi. Þar
bjuggu Valgerður og Sigurbjörn
Guðmundsson frá Syðri-Þverá.
Fyrst í stað var erfitt fyrir ung-
an dreng úr Reykjavík að sætta
sig við lífið í sveitinni en Valgerður
og Sigurbjöm sáu til þess að það
breyttist fljótlega enda varð raunin
sú að á næstu árum, þegar vor-
aði, var maður orðinn viðþolslaus
að komast norður aftur.
Var ekki laust við að foreldrum
mínum þætti stundum vera
fullmikið dekrað við mig í sveitinni.
Valgerður stjómaði heimilishald-
inu á Harastöðum af festu og reglu-
semi, ásamt því sem hún tók fullan
þátt í bústörfunum. Hún var fær
hannyrðakona og man ég eftir því
að mér fannst með ólíkindum hvað
hún gat töfrað úr pijónavélinni sem
hún átti. Matseldin hjá heni var
frábær - helst man ég eftir að illa
gengi að fá mig til að borða hrær-
ing og súrmat, þó að Sigurbjöm
gerði ítrekaðar tilraunir til þess.
Valgerður hugsaði ætíð vel um
okkur strákana sem dvöldum sum-
arlangt á Harastöðum og þrátt
fýrir að oft gengi mikið á, sá Val-
gerður til þess að hlutimir fæm
ekki úr böndunum.
Eftir andlát Sigurbjöms flutti
Valgerður til Hvammstanga og bjó
þar lengst af í Lindarbrekku en
síðustu árin dvaldist hún á Sjúkra-
húsinu á Hvammstanga.
Alltaf var gott að koma í heim-
sókn til Valgerðar enda var hún
gestrisin. í slíkum heimsóknum
sýndi hún mér oft myndir af sonar-
börnum sínum og bömum þeirra
og mátti glögglega finna hve stolt
hún var af þeim.
Þegar ég lít til baka, minnist
ég þess tíma sem ég dvaldi á Hara-
stöðum, með þakklæti í hugá,
þakklæti fýrir að hafa fengið að
kynnast lífinu í sveitinni og dvelja
hjá svo góðu fólki, slíkt var og er
ómetanlegt.
Að lokum.vil ég þakka Valgerði
fyrir allar góðu stundirnar og það
ástríki sem hún sýndi mér.
Blessuð sé minning hennar.
Eggert syni hennar og fjöl-
skyldu sendi ég samúðarkveðjur.
Júlíus Guðmundsson.
VALGERÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
HRAFNHILD UR
SVEINSDÓTTIR
+ Hrafnhildur Sveinsdóttir
fæddist í Vestmannaeyjum
22. mars 1943. Hún lést á
Landspítalanum 1. febrúar síð-
astliðinn og fór útför hennar
fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
í dag hefði Hrefna vinkona orð-
ið 54 ára og langar mig að minn-
ast hennar í örfáum orðum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Við kynntumst 16 ára gamlar í
Vestmannaeyjum er við fórum á
vertíð. Strax tókst með okkur mik-
il vinátta sem hélst alla tíð fram
á síðasta dag. Hún kom og heim-
sótti mig norður í sveitina eftir að
vertíðinni lauk, og eftir að ég eign-
aðist mitt heimili á Húsavík kom
hún og dvaldi hjá mér þar. Það
var alltaf svo gaman að hitta
Hrefnu, hún var alltaf svo hress
og kát.
Þegar ég brá mér í borgina,
reyndi ég alltaf að hitta Hrefnu
eða a.m.k. að heyra í henni. Við
höfðum báðar gaman af að fara
út að dansa og fórum við oft sam-
an. Ég man þegar hún bjó á Skóla-
vörðustígnum og oft var komið
við þar, og skverað sig til á dansi-
ball. Hún var svo heppin að eign-
ast_
Árna Guðmannsson sem lífs-
förunaut og heimsótti ég þau fyrst
í Sigtúnið er þau voru að byija
að búa. Eins var yndislegt að
heimsækja þau Árna og Hrefnu í
Fögrubrekkuna, en þar bjuggu
þau ásamt fjórum dætrum sínum,
sem nú eru að byija að tínast að
heiman til að stofna sitt eigið
heimili.
Hrefna hafði mjög gaman af
útilegum og oft kom fjölskyldan.
norður með tjaldvagninn og alltaf
var komið við hjá okkur á Húsa-
vík. Eftir að ég flutti í höfuðborg-
ina tókust með okkur enn nánari
kynni. Það leið ekki sú vika að við
sæjumst ekki og heyrðumst og svo
eftir að veikindin tóku sig upp aft-
ur höfðum við samband daglega.
Við vorum svo ákveðnar i því að
við ættum eftir að gera svo margt
skemmtilegt saman í þessu lífi að
ekki væri kominn tími fýrir flutn-
inga strax.
Við vorum alltaf að plana eitt-
hvað skemmtilegt og alltaf átti
Hrefna frumkvæðið þó hún væri
sárþjáð.
Við ætluðum á Vestfirðina á
komandi sumri í nýja tjaldvagnin-
um og á árshátíð í byijun mars
og þar fram eftir götunum.
Ég gleymi ekki síðustu heim-
sókninni hennar til mín á þrettánd-
anum. Hún hafði ekki þrek til að
koma, en kom samt.
Elsku vinkona! Viku áður en þú
fóst sástu sjálfa þig sveiflast í
hvítum kjól með rauða tösku niður
í bæ. Alltaf var stutt í grínið. Átta
klukkutímum áður en kallið kom
hélt ég í höndina á þér, þú varst
svo sterk þegar þú sagðist biðja
að heilsa öllum.
Ég veit að þú hefur fengið góða
heimkomu og nú getur þú sveiflast
um í hvítum kjól með rauða tösku
og ég veit að við eigum eftir að
hittast aftur. Minningin um góða
vinkonu mun varðveitast í hjarta
mínu svo lengi sem ég lifi.
Elsku Ámi, Signý, Dagný, Sól-
ey, Hafdís og fjölskylda, við Jói
biðjum Guð að styrkja ykkur og
gefa ykkur gott líf.
Gréta Sigfúsdóttir.
+ Hulda Erla
Ólafsdóttir
fæddist í Ólafsvík
9. desember 1941.
Hún lést 18. mars
síðastliðinn á
krabbameinsdeild
Landspítalans.
Foreldrar hennar
voru Ólafur Björn
Bjarnason, f. 5.8.
1906, d. 5.3. 1973,
og Laufey Þor-
grimsdóttir, f.
17.12.1911, d. 5.11.
1992. Ólafur Björn
og Laufey eignuð-
ust fimm börn, þau eru Lára,
f. 20.9. 1931, Ingunn, f. 2.4.
1933, d. 16.2. 1986, Sigrún, f.
Að elska sina móður
og segja henni það
að gera það í hljóði
eða koma þvi á blað.
(Rúnar ívarsson)
24.9. 1936, Hulda,
f. 9.12. 1941, d.
18.3. 1997, Hilmar,
f. 30.3. 1950, og
fósturdóttir þeirra
Sólveig Jóhannes-
dóttir, f. 31.1.1943.
Hulda giftist
Baldri Jónssyni en
þau skildu. Fóstur-
sonur þeirra er
Baldur Baldursson.
Einnig eignaðist
hún eina dóttur,
Hjördísi Björns-
dóttur.
Hulda Erla verð-
ur jarðsungin frá Ólafsvíkur-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Þetta ljóð kemur upp í huga
minn þegar ég minnist mágkonu
minnar og vinkonu í dag. Dallý
eins og hún var ætíð kölluð meðal
vina bjó mestalla tíð í Ólafsvík.
Ég kynntist henni þegar ég kom
fyrst til Ólafsvíkur 1966 og urðum
við mjög góðir vinir.
Dallý veiktist fyrir nokkrum
árum og háði mikla baráttu við
sjúkdóminn. Þótt hún væri oft
mikið veik var ávallt stutt í brosið
og hláturinn.
Eftir að við Solla fluttumst til
Reykjavíkur hélst mjög gott sam-
band á milli. í okkar fyölmörgu
samtölum og heimsóknum var
mjög áberandi væntumþykjan sem
hún bar til barna sinna og frænd-
fólks. ÖIl þau skipti sem ég heim-
sótti hana á spítalann spurði hún
frétta af skyldfólki sínu en þannig
var Dallý. Elsku Hjördís, Balli og
aðrir aðstandendur, megi guð
styrkja ykkur í sorginni.
Elsku vinkona, hvíl í friði. Ó,
elsku besti faðir, sem yfir öllu skín,
tak burt allar kvalir er hún gengur
til þín.
ívar Steindórsson
og fjölskylda.
Við fylgjum til hinstu hvílu
elskulegri frænku minni Dallý.
Margs er að minnast á þessari
stund. Aðeins tvennt er öruggt í
lífínu, maður fæðist og maður
deyr. Þann tíma sem lífið varir
safnar maður minningum. Þær
minningar sem helst koma upp í
huga mér eru fjölskylduferðalag
að Mývatni, heimsóknirnar í sveit-
ina, Hafnarfjörðinn og Ólafsvík.
Þær stundir gáfu mér mikið.
Elsku Hjördís, Balli, Anna, Auð-
ur og aðrir aðstandendur, minning-
in um góða konu lifir í hjörtum
okkar. Eins og stjarna skínandi
birtist minning um þig, þú varst
oft brosandi. Með söknuði kveðj-
um við.
Okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Rúnar, Sigrún
og Alla Rún.
+ Björgvina
Magnúsdóttir
fæddist í Reykjavík
30. mars 1949. Hún
lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 14.
mars síðastliðinn.
Hún var yngst sex
barna Magnúsar
Gísiasonar og Ást-
rósar Guðmunds-
dóttur.
Eftirlifandi eig-
inmaður Björgvinu
er Hannes Gunn-
arsson. Þau eign-
uðust einn son,
Gunnar ísberg, f. 20.8. 1979.
Útför Björgvinu fór fram
frá Fossvogskapellu 21. mars.
í dag verður jarðsett yngsta
systir mín Björgvina Magnúsdóttir.
Við söknum ótrúlegrar glað-
værðar hennar sem ég undraðist
oft, svo erfitt sem hlutskipti henn-
ar var.
Hannes maður hennar hefur
árum saman verið mikill sjúklingur
og hefur hún annast hann af slíku
trygglyndi og alúð að mér hefur
stundum þótt óskiljanlegt hvemig
hún komst í gegnum það. Samband
hennar og Gunnars var mjög gott
og hefur sjálfsagt verið driffyoðrin
að því að láta hlutina ganga.
Þar sem starfsvettvangur henn-
ar var í mörg ár eingöngu innan
veggja heimilisins voru tækifærin
ekki mörg til að kynnast nýju fólki.
En hún átti nokkra trygga vini sem
mátu hana og þóttu vænt um hana.
Samband hennar við okkur syst-
urnar var mjög gott og við glödd-
umst alltaf þegar hún
gat verið með okkur
ásamt Gunnari. En
það gerðist við ýmis
tækifæri ef hún átti
heimangengt.
Bugga var 15 árum
yngri en ég og var mér
kærkomin dúkka á
þeim árum, sérstak-
lega þar sem hinar
yngri systur mínar
voru að mér fannst
orðnar fullsjálfstæðar
fyrir það hlutverk.
8. febrúar síðastlið-
inn komum við syst-
umar saman ásamt fjölskyldum
okkar og skemmtum okkur á þann
hátt sem við gerðum alltaf þegar
eitthvað stóð til. Bugga og Gunnar
voru þar eins og oftast undir slík-
um kringumstæðum. Bugga var
glöð og skemmtileg og enginn
hugsaði um dauðann, en þetta var
réttum mánuði áður en hún veikt-
ist og viku seinna var hún öll.
Of sjaldan hugsum við um að
sýna kærleika okkar gagnvart öðr-
um í verki á meðan þeir lifa, ef
við gerðum það yrði kannske ekki
eins erfítt að syrgja.
Stórt skarð er enn höggvið í
þennan systkinahóp. Hún er þriðja
systkini okkar sem deyr á tæpum
sex árum og öll í kringum fimm-
tugt.
Bugga var mjög falleg og vinsæl
ung kona og hefur sjálfsagt eins
og við öll gerum ætlað sér léttbær-
ara hlutskipti. En því ræður eng-
inn.
Blessuð sé minning Buggu.
Erla Magnúsdóttir.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÍÐUR ÞÓRUNN JÓNSDÓTTIR,
lést á Elli- og hjúkrunarheimilinu Grund fimmtudaginn 20. mars.
Jónína Gðmundsdóttir, Sigurgeir Axelsson,
Hólmfriður Jóna Kramer, Raymond Kramer,
barnabörn og barnabamabörn.
HULDA ERLA
ÓLAFSDÓTTIR
BJÖRGVINA
MAGNÚSDÓTTIR
i
1
j
j
i
CJ
l
0
<
V
í
i
(
i
(
<
(
I
I