Morgunblaðið - 05.04.1997, Blaðsíða 41

t
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 5. APRÍL1997 41
maður heldur heilsu og ástvinum
sínum.“ Þetta sagði Steini við mig
seint um kvöld, réttri viku áður en
hann kvaddi okkur og þennan heim.
Hafði hann nokkrum dögum áður
fengið að vita að hann væri á för-
um. Hann lét ekki bugast heldur
var staðráðinn í að standa sig eins
og hann hafði alla tíð gert.
Fátt er hollara ungum manni á
alstirndri síðvetrarnóttinni, þegar á
daginn má greina hjartslátt vorsins
í geislum sólarinnar, en að ræða við
föður sinn um dauðann.
Ég vildi að ég hefði fengið tæki-
færi til að kynnast Steina lengur
en þau fjögur ár sem við Heiðrún
erum búin að vera saman. Reyndar
bjóst ég allan tímann við því að svo
yrði því Steini var ekkert gamal-
menni með staf þótt hann væri kom-
inn á þennan aldur. Þvert á móti
var hann mjög hraustur og fylgdist
vel með öllu sem var að gerast í
þjóðlífínu.
Alltaf var Steini mér mjög góður
og tók mér eins og syni sínum. Ég
geymi minninguna um hann í hjarta
mínu.
„Hann laut yfir lindina, las það sem speglað-
ist í gárunum.
Og degi tók að halla
og dagur tók að hljóðna,
eólan dúrar,
aftanskin í lundi.
Meðan kliður dagsins
í kveldsins friði
eyddist
og niður lagsins
í eldsins iði
deyddist
rétti hann mér höndina, benti til sólar og
saung."
(Úr Únglinginum í skóginum.
1925, Halldór Laxness).
Jóhann Grétarsson.
Þorsteinn Bjarnason, fyrrverandi
framkvæmdastjóri og gjaldkeri
Verkalýðsfélagsins Boðans, lést
þann 23. mars síðastliðinn, á sjötug-
asta og fyrsta aldursári.
Þorsteinn, eða Steini eins og við
oftast kölluðum hann, var kosinn
gjaldkeri stéttarfélagsins á aðal-
fundi árið 1971. Hann gegndi þessu
starfi allt til ársins 1995 eða í 24
ár. Þorsteinn lét af störfum vegna
vanheilsu árið 1995. Hann var í
hlutastarfi til ársins 1977, en fór þá
í fullt starf hjá Boðanum.
Ekki var nú svo vel að verkalýðs-
félagið ætti húsnæði fyrstu árin og
voru stjómarfundir haldnir á heim-
ili Þorsteins, eins var hann með
skrifstofu- og bókhaldsaðstöðu
heima hjá sér, svo sem margir
muna. Má nærri geta að mikið
mæddi því á heimili þeirra hjóna,
þar sem margir áttu erindi við Þor-
stein og vísast ekki allir komið á
skrifstofutíma. En ávallt var okkur
vel tekið og ekki síður af hálfu eig-
inkonu Þorsteins, Jónu Eiríksdóttur,
sem oft þurfti að hafa heitt á könn-
unni, hafí hún þökk fyrir.
Það er svo ekki fyrr en árið 1985,
sem Boðinn kaupir eigið húsnæði í
Austurmörk 2, Hveragerði, og flutt-
ist þá öll starfsemi þangað. Það var
mikið lán fyrir félagið að Þorsteinn
valdist í þetta starf hjá verkalýðsfé-
laginu, því hann var samviskusamur
með afbrigðum og ákaflega trúr í
öllu sem hann tók sér fyrir hendur.
Til dætnis vom ófáar ferðimar
sem farnar voru til Þorlákshafnar,
þar sem vom útborgaðar atvinnu-
leysisbætur og var það til fleiri ára
sem Þorsteinn og fleiri stjórnarmenn
fóm á milli og oft í misjöfnum veð-
rum yfír vetrartímann.
Þá kom oft berlega í ljós hversu
varkár og traustur Þorsteinn var,
ekki mátti skakka degi ef annað var
hægt.
Þorsteinn mátti aldrei vamm sitt
vita í neinu máli og hefði hann ekki
nægar upplýsingar hætti hann ekki
fyrr en allt var komið á hreint. Þor-
steinn var ákveðinn og fastur fyrir
og skipti ógjarnan um skoðun nema
sterk rök lægju fyrir.
En hann gat líka slegið á létta
strengi og brá þá fyrir glettnis-
glampa í augunum.
Ekki fór það fram hjá okkur að
Þorsteinn var mikill fjölskyldumaður
og birtist þar eðlislæg umhyggja
hans fyrir því sem hann bar ábyrgð
á. En þótt í mörgu væri að snúast
og heilsan farin að bila var hann
fyrst og fremst gjaldkerinn sem
vakinn og sofinn bar hag félagsins
fyrir bijósti, enda sá hann þessi 24
ár félagið eflast og dafna, ekki síst
fyrir hans eigin tilstilli.
Við sem minnumst Þorsteins hér
fátæklegum orðum þökkum honum
gott samstarf og vitum að sá sem
er trúr hefur gott veganesti til
hinstu farar.
Eiginkonu, dætrum, tengdason-
um og öðrum ástvinum, sendum við
innilegar samúðarkveðjur og biðjum
Guð að styrkja ykkur í sorg ykkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kveðjur,
Stjóm verkalýðsfélagsins Boð-
ans, Hveragerði, Þorlákshöfn.
MARGRÉT
ANDRÉSDÓTTIR
+ Margrét Andr-
ésdóttir fæddist
á Stokkseyri 8. maí
1914. Hún lést á
heimili sínu hinn 20.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Andrés Ingi-
mundarson og Jón-
ína Jónsdóttir. Hún
átti sex systkini og
eru þau öll látin
nema Lóa Andrés-
dóttir sem býr á
Stokkseyri.
Utför Margrétar
fer fram frá Stokks-
eyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku Magga frænka, við munum
aldrei gleyma öllum þeim góðu
stundum sem við áttum með þér,
þær munum við ætíð geyma í hjarta
okkar til minningar um þig. Þau
voru yndisleg árin á Stokkseyri
þegar við systurnar áttum heima í
Hellukoti og styttum okkur stundir
með því að læra að spila vist, prjóna
og reikna í huganum en þú varst
heimsins besti hugarreikningskenn-
ari því þolinmæði þín og þraut-
seigja var engu lík. Þú varst heldur
engri Iík og oft getum
við hlegið að því þegar
hún mamma sagði
okkur söguna af því
þegar hún ætlaði að
láta þig bölva en þú
hafðir ákveðið að segja
aldrei neitt blótsyrði
og við það stóðstu þótt
hún Ester þín léti þig
segja Hanci í koti eins
hratt og þú gætir, en
aldrei klikkaðir þú.
Við munum sakna
þinna þéttu og kær-
leiksríku faðmlaga en
þau voru eintök og
enginn getur faðmað okkur eins og
þú gerðir.
Elsku besta frænka. Takk fyrir
allt.
Ester, Jónína og Lóa Björk.
Elsku Magga mín, þú varst alltaf
svo góð við mig og vildir mér það
allra besta. Þú varst lítið ljós í hjarta
mínu, nú hefur þetta ljós dofnað
en það mun samt aldrei hverfa.
Minningin um þig varir að eilífu.
Með þessum fáu orðum vil ég kveðja
þig, elsku frænka.
Ester Inga.
GUÐRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR
+ Guðrún Guð-
mundsdóttir
fæddist á Blesastöð-
um á Skeiðum 17.
desember 1914.
Hún lést á Hrafn-
istu í Reykjavík 22.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin á Blesa-
stöðum, Guðmund-
ur Magnússon,
bóndi og kennari,
f. 11.5. 1878, d.
20.10. 1972, og
Kristín Jónsdóttir,
húsfreyja, f. 16.5.
1886, d. 2.9.1971. Systkini Guð-
rúnar eru Jón, f. 14.3. 1911;
Magnús, f. 17.9. 1912; Her-
mann, f. 23.8. 1913, d. 18.10.
1980; Elín, f. 10.1. 1916; Helga,
f. 17.5. 1917; Þorbjörg, f. 1.7.
1918; Magnea, f. 20.7. 1919;
Ingigerður, f. 1.2. 1921; stúlka,
f. 10.2. 1922, d. sama dag; Ósk-
ar, f. 1.7. 1923, d. 1925; Svan-
laug, f. 8.7. 1924; Ingibjörg, f.
2.9. 1925; Hrefna, f. 5.7. 1927,
og Óskar, f. 5.5. 1929. Hálfsyst-
ir Guðrúnar, samfeðra, er
Laufey, f. 20.3. 1920.
Guðrún giftist árið 1938
Bjarna Tómassyni, f. 17.6.1915,
d. 26.8. 1993, frá Helludal í
Biskupstungum. Börn þeirra
Sú hugsun hefur leitað mjög á
mig á liðnum vikum hve gott það
er að fá að sofna að kvöldi eftir
erfiðan dag. Svo sannarlega hlýtur
það að hafa verið tengdamóður
minni léttir að fá að sofna hinum
hinsta svefni eftir veikindi og aðra
erfiðleika síðustu ára. En þótt líf
hennar hafí sennilega sjaldnast ver-
ið neinn dans á rósum hljóta það
þó að vera hinar jákvæðu stundir
sem við geymum í minningunni.
Þótt Guðrún hafí búið á dvalar-
heimilum síðustu æviárin var það
ávallt Hveragerði sem átti hug
hennar allan, enda voru þau hjón
meðal fyrstu íbúa þar. Þau byggðu
sér hús að Breiðumörk 5 og þar
bjuggu þau í rétta hálfa öld, rækt-
uðu sinn garð og ólu upp 11 börn.
Það var fyrir rúmum tuttugu árum
sem ég kom fyrst á Breiðumörkina
og var strax boðinn velkominn inn
á þetta stóra heimili. Mér varð fljótt
ljóst að þetta var ekkert venjulegt
heimili, í mínum augum var það oft
líkara fjölmennum samkomustað.
Enda bömin og bamabömin mörg
og var augljóst að þau áttu öll at-
hvarf á Breiðumörkinni, oft ásamt
vinum og kunningjum. Var oft þétt
setið við eldhúsborðið, borð sem þó
var með þeim stærri sem ég hef
séð á heimilum. Hlýtur stundum
að hafa verið þröngt í búi, því ótelj-
andi vom þær ferðirnar sem ein-
hver var sendur út í búð með pen-
ingaseðil til þess að kaupa eitthvað
sem vantaði þegar að borðinu höfðu
bæst fáeinir matargestir. Öllum
þjónaði Guðrún með jafnaðargeði
og minnist ég þess aldrei að hún
hafi skipt skapi hvað sem á gekk
Ég held að hún hafí alltaf litið á
fjölmenni sem sjálfsagðan hlut,
enda alin upp í stórum systkinahópi
á Blesastöðum á Skeiðum. Raunar
eru systur hennar svo margar að
mér hafa ekki dugað tuttugu ár til
þess að átta mig á þeim öllum eða
læra að þekkja þær í sundur. En
það veit ég að systur hennar allar,
bræður, mágar og mágkonur hafa
stutt hana dyggilega á erfiðum
stundum á liðnum áram.
I lok þessara fátæklegu minning-
arorða vil ég þakka öllum þeim sem
sem reynst hafa tengdamóður
minni vel á liðnum áram og votta
ég öllum ættingjum hennar og vin-
um mína innilegustu samúð.
Jónas Helgason.
í dag kveð ég með virðingu
tengdamóur mína, Guðrúnu Guð-
eru Tómas, f. 14.1.
1939, d. 13.3. 1996;
Óskar, f. 7.3. 1940,
d. 31.12. 1961; Guð-
mundur, f. 2.2.
1942; Kristín, f.
29.6. 1943, d. 15.10.
1993; Steinunn, f.
20.3. 1945, maki
Ingi Sæmundsson;
Hafsteinn, f. 20.8.
1950, maki Anna
Valdís Steingríms-
dóttir; Hildur, f.
15.6. 1953; Birgir
f. 15.6. 1953; Guð-
rún, f. 14.7. 1955,
maki Jónas Helgason; Kolbrún,
f. 12.7. 1958, maki Morten Ott-
esen, og Björk, f. 12.7. 1958,
maki Siguijón Stefán Björns-
son. Barnabörnin eru 18 og
langömmubörnin eru orðin 10.
Guðrún og Bjarni bjuggu í
Breiðumörk 5 í Hveragerði frá
árinu 1943 allt til þess er Bjarni
lést árið 1993. Þá fluttist Guð-
rún á dvalarheimilið á Blesa-
stöðum og síðan á Hrafnistu í
Reykjavík. Með húsmóðurstörf-
um sinnti Guðrún ýmsum störf-
um í Hveragerði.
Utför Guðrúnar fer fram frá
Hveragerðiskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.
mundsdóttur, sem lést 22. mars sl.
eftir langan, erfiðan og fómfúsan
æviferil.
Elsku Gunna mín. Lífíð var þér
ekki auðvelt, þú varðst fyrir mörg-
um áföllum, en þú varst ekki sú
manngerð sem kvartaðir. Sérhver
endir er upphaf að einhveiju nýju
og ég trúi því að þetta upphaf hjá
þér núna verði auðveldara.
Þegar ég kynntist syni þínum
fyrir tuttugu og tveimur áram og
hann fór að segja mér frá fjölskyldu
sinni, að þau væra ellefu systkinin,
einn bróðir hans hefði dáið tvítugur
og að þijú af systkinum hans væru
þroskaheft, þá átti ég ekki auðvelt
með að setja mig í hans spor eða
skilja hvernig þú stóðst undir þessu.
Ég sem ólst svo til upp með einum
bróður og fannst stundum nóg.
Þegar ég svo fór að kynnast þér,
Gunna mín, þá komst ég að því
þvílík hetja þú varst.
Ég veit að það er ekki síður
hjartakvöl okkar en hamingja sem
byggir upp íjölskyldu eða vináttu
og þannig hefur mér fundist það
vera með okkur.
Ég hef stundum velt fyrir mér
þegar það er verið að heiðra menn
fyrir störf sín að hvunndagshetjhur
eins og þú, Gunna mín, ættuð það
frekar skilið.
Fyrir tæpum þremur áram varð
ég fyrir miklu áfalli, þá gafst þú
mér mikið en vissir ekki til að þú
gæfír neitt, gjöf sem er betri en
allar aðrar og það er hugrekki.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Elsku Gunna mín, ég þakka þér
samfylgdina. Minninguna um góða
og hugrakka konu mun ég ég ætíð
varðveita.
Þín,
tengdadóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Að fæðast — lifa — deyja. Þessi
áfangaskipti jarðneskrar tilvistar
okkar fáum við engu ráðið um. Við
vitum fullvel að eitt sinn skal hver
deyja. Engu að síður kveinkum við
okkur, þegar að dauðinn sjálfur
kveður dyra og hrífur brott ein-
hvern sem stendur okkur nær og
okkur þykir vænt um. Svo er nú,
þegar nýtt skarð er höggvið með
fráfalli Guðrúnar Guðmundsdóttur.
Það er svo margt sem kemur upp
í hugann þegar ég hugsa um Gunnu
frænku. Hún var trúuð kona og
sannur vinur sem alltaf var hægt
að leita til bæði í gleði og sorg.
Gunna var ávallt ung í anda og gaf
mikið af sér þrátt fyrir mikla erfíð-
leika sem hún varð fyrir á lífsleið-
inni. Nú er þessum erfíðleikum í
jarðnesku lífí hennar lokið og hún
mun núna fara til æðri heimkynna,
þar sem ástvinir hennar munu taka
á móti henni.
Elsku Gunna, ég er svo þakklát
fyrir allt sem þú gafst mér í þessu
lífi. Ég vil kveðja þig með eftirfar-
andi ljóði Davíðs Stefánssonar.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna
þú vildir rækta þeirra ættjörð.
Frá æsku varstu gædd þeim góða anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa
og eykur þeirra afl og trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum - eins og þú.
Ég flyt þér móðir þakkir þúsundfaldar
og þjóðin öll má heyra kvæði mitt.
Er Islands mestu mæður verða taldar,
þá mun það hljóma fagurt, nafnið þitt.
Blessuð sé öll þín barátta og vinna.
Blessað sé hús þitt, garður feðra minna,
sem geymir lengi gömul spor.
Haf hjartans þakkir blessun bama þinna
og bráðum kemur eilift vor.
Kæru frændsystkini og vinir. Ég
og fjölskylda mín sendum ykkur
okkar dýpstu samúð og biðjum al-
góðan guð að gefa ykkur styrk í
sorginni.
Bryndís Jónsdóttir
og fjölskylda. ‘1r
Lífíð hefst og lífið endar. Börn
fæðast og eitt sinn verða allir menn
að deyja.
Þá er komið að kveðjustund,
elsku amma okkar í Hveragerði,
og margar góðar minningar sem
koma upp í hugann. Þó svo að við
kæmum ekki oft í Breiðumörkina
höfðum við ávallt gaman af návist
þinni og hlýju. Við kynntumst þér
sem sterkri manneskju hvað sem
bjátaði á. Margur í dag mætti taka
þig til fyrirmyndar í lífskapphlaupi
nútímans. f Breiðumörkinni var
alltaf líf og fjör og alltaf fullt af
fólki og þá sérstaklega um slátur-
helgina og fengum við þá oft að
gista hjá þér. Á seinni áram fluttir
þú nær okkur á Hrafnistu og þá
sáum við þig oftar.
Elsku amma, nú færð þú að hvíla
í friði við hlið eiginmanns þíns og
bama þinna.
En allra síðast viljum við kveðja
þig með versi sem þú kenndir börn-
um og barnabörnum þínum.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson) '**•'
Blessuð sé minning hennar.
Óskar Bjarni og Birna Ósk.
Serfræðingai
i blomaskrevtinuuni
við öll tækifæri
Bblómaverkstæði
INNA.
Skolavorouslig 12.
i horni Bergslaðastrælis
simi 551 ‘>»90