Morgunblaðið - 31.05.1997, Qupperneq 42

42 LAUGARDAGUR 31. MAÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
4
JÓNA GUÐBJÖRG
GISSURARDÓTTIR
+ Jóna Gissurar-
dóttir fæddist í
Votmúla í Sand-
víkurhreppi hinn
22. september 1908.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands
hinn 25. maí síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Katrín Björnsdótt-
ir, f. 1. september
1882, d. 18. nóv-
* ember 1963, og
Gissur Gamalíels-
son, f. 15. nóvember
1872, d. 12. desem-
ber 1942. Systir Jónu var Guð-
rún, f. 30. nóvember 1910, d.
8. nóvember 1990. Hinn 4. júlí
1938 giftist Jóna Robert G.
Jensen mjólkurfræðingi, f. 16.
ágúst 1910, d. 21. maí 1987.
Börn Jónu og Ro-
berts eru: 1) Björn
rennismiður.f. 6.4.
1939, eiginkona
hans er Guðrún A.
Halldórsdóttir og
eiga þau tvo syni.
2) Gissur mjólkur-
fræðingur, f. 12.1.
1944, eiginkona
hans er Hansína A.
Stefánsdóttir og
eiga þau tvo syni.
3) Jóhanna banka-
maður, f. 17.8.
1946, eiginmaður
hennar er Svavar
Bjarnhéðinsson og eiga þau
tvær dætur og einn son. Barna-
barnabörnin eru níu.
Útför Jónu fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Heiðurskona er gengin. Mig
langar í fáum orðum að minnast
elskulegrar tengdamóður minnar,
Jónu Gissurardóttur sem lögð er til
hinstu hvílu í dag.
Það var á jólum 1961 sem við
--j. sáumst fyrst, en þá skyldi ég kynnt
sem verðandi tengdadóttir hjá Ijöl-
skyldunni á Selfossi. Ég, feimin
sveitastelpan, kveið þessu auðvitað,
en sá kvíði reyndist ástæðulaus,
þegar á hólminn var komið, því
hjónin Jóna og Robert tóku svo inni-
lega vel á móti mér, strax. Þó að
við þekktumst ekki á þeirri stundu
þá entist þetta hlýja viðmót þeirra
beggja til mín allt þeirra líf.
Þegar þetta var, bjó fjölskyldan
í Múla við Eyrarveg og þrátt fyrir
að húsið væri lítið, vakti það eftir-
tekt mína hvað þeim virtist öllum
líða þar vel, en móðir Jónu, Katrín
Björnsdóttir var hjá þeim og svo
voru systkinin Björn, Gissur og Jó-
hanna. Ég sá strax að Jóna var
myndarleg húsmóðir. Allt svo hreint
og fágað og allur matur svo vel
tilbúinn hjá henni og góður. Hún
hafði yndi af handavinnu og prýddu
heimili hennar margir góðir munir
sem hún hafði unnið.
Haustið 1962 byrjuðum við Björn
búskap uppi á lofti í Múla. Ég hafði
nú lesið í bókum að það væri ekki
heppilegt að búa svona nálægt
tengdaforeldrunum. Sú kenning
afsannaðist nú þama. Þetta varð
ekki nema einn vetur því þá seldu
þau hjón húsið í Múla og keyptu
sér hús á Sunnuveginum en þar var
þá í byggingu okkar hús. Bjuggum
við þar í góðu nábýli næstu 20 ár-
in. Ómetanlegt var það fyrir syni
okkar að alast upp í nálægð ömmu
og afa og margar voru ferðirnar
milli heimilanna. Þessi ár þeirra á
Sunnuveginum voru án efa þeim
góð ár, þá fæddust barnabörnin
eitt af öðru og veittu þau öll ömmu
og afa ómælda gleði og ánægju.
Fyrir þetta nábýli okkar hér á
Sunnuveginum er ég þakklát.
Fvrir mér var Jóna yndisleg
kona, svo hlý og nærgætin, um-
hyggjusöm og góð. Fjölskyldan var
henni allt. En hún stóð ekki ein.
Sem ung stúlka var Jóna í vist á
góðum heimilum í Reykjavík og
þótti það á þeim tíma á við dvöl í
húsmæðraskóla. Síðar vann hún í
Tryggvaskála og þar munu þau
hafa kynnst hún og Robert Jensen
eiginmaður hennar. Þau giftu sig
4. júlí 1938. Þá var vor í lofti, sagði
hún mér eitt sinn og brosti. Hann
var mjólkurfræðingur hjá Mjólkur-
búi Flóamanna. Kom hingað til ís-
lands vorið 1935 frá Alaborg í
Danmörku. En á þessum árum var
lítið um atvinnu í Danmörku og
ungi maðurinn til í að prófa eitt-
hvað nýtt.
Robert var sterkur persónuleiki,
hlýr, opinn og skemmtilegur. Hann
hafði yndi af útiveru og veiðiskap.
Árið 1982 fluttu Jóna og Robert í
Háengi 15 og áttu þar nokkur góð
ár. Robert lézt 21. maí 1987. Jóna
fluttist vorið 1988 á dvalarheimilið
Sólvelli á Eyrarbakka, þar sem hún
naut góðrar aðhlynningar síðustu
árin. Þessi ár voru Jónu oft erfið
vegna veikinda og þurfti hún oft
að gangast undir erfiðar aðgerðir,
og sýndi hún sérstakt þolgæði í
þessum erfíðleikum. Fjölskylda
Jónu þakkar starfsliði dvalarheimil-
isins á Sólvöllum og hjúkrunarliði
Sjúkrahúss Suðurlands fyrir alla
umhyggju og hjúkrun. Kærri
tengdamóður þakka ég af heilum
hug samfylgdina og bið Guð að
varðveita hana.
Blessuð sé minning mætrar konu.
Guðrún Á. Halldórsdóttir.
Á öðrum degi aprílmánaðar 1908
drukknaði á Stokkseyrarsundi
bóndinn í austurbænum á Votmúla
í Sandvíkurhreppi. Jón Gamalíels-
son, giftur Guðbjörgu Aradóttur,
ættaðri úr Gaulveijabæjarhreppi.
Bróðir Jóns var Gissur og kona
hans var Katrín Björnsdóttir frá
Bollastöðum í Flóa. Þau höfðu þá
um hríð leitað jarðnæðis en ekki
fengið. Við sviplegt fráfall varð hins
vegar úr að Gissur og Katrín tóku
við búskap á Votmúla. Guðbjörg
Aradóttir var þar þó áfram með
nokkrar kindur, en starfaði að öðru
leyti utan heimilis við það sem til
£611.
Hinn 22. september þetta sama
ár fæddist þeim Gissuri og Katrínu
dóttir sem skírð var Jóna Guðbjörg
eftir frænda sínum og konu hans.
Þá konu kveðjum við í dag, 88 ára
að aldri. Dætur hjónanna á Vot-
múla urðu tvær. Haustið 1910
fæddist þeim dóttirin Guðrún Dag-
björt, sem varð eiginkona þess sem
þetta skrifar.
Árið 1916 tóku Gissur og Katrín
í fóstur unga stulku, Eyrúnu Ólafíu
Rafnsdóttur. Öllum þótti mikið til
þess koma að fá lítið barn í bæinn
og þessari stúlku sem þurfti að fá
gott heimili var ekki í kot vísað. Á
Votmúla var henni opinn allra
faðmur og þar fékk hún ómælda
ást. En sorgin gleymir engum, seg-
ir máltækið og spænska veikin sem
geisaði á haustdögum 1918 tók litlu
stúlkuna á Votmúla. Ljósið sem
skærast lýsti upp hug og hjörtu fjöl-
skyldunnar á Votmúla var ailt í einu
slökkt. Myrkrið varð mikið, tárin
hrundu og það þótt árin liðu. Það
var alla tíð eins og systurnar fengju
kökk í hálsinn ef talið barst að fóst-
ursystur þeirra og sama mátti segja
um móður þeirra.
Við útför litlu stúlkunnar í Laug-
ardælakirkju sagði presturinn að þar
væri jarðsett eitt af olnbogabörnum
heimsins. Aftur þyrmdi yfír fjöl-
skylduna og ný holskefla gekk aftur
yfír sálarlíf ijölskyldunnar. úr þeirri
átt þaðan sem huggunar var vænst
kom það sem þyngdi sorgina sáru.
En áfram hélt lífíð. Sem ung
kona starfaði Jóna Guðbjörg í vist-
um í Reykjavík en síðar nokkur ár
ÞORBJÖRG
JÓNSDÓTTIR
+ Þorbjörg Jóns-
dóttir fæddist á
Tröllanesi á Norð-
firði 13. ágþíst 1917.
Hún lést 19. maí síð-
astliðinn á Dvalar-
heimili aldraðra í
Borgarnesi. Foreldr-
ar hennar voru Jón
Sveinsson og Lilja
Jóhannesdóttir.
Systkini Þorbjargar
voru Hallgrímur,
Sveinn, Jóhann og
Ari og var Þorbjörg
yngst. Sambýlismað-
ur Þorbjargar var
t Ólafur Einarsson, f. 10. mars
1911, d. 12. september 1979.
Dætur Ólafs og Þorbjargar eru
Lilja, f. 17. september 1939, og
Ósk, f. 15. desember 1949.
Útför Þorbjargar fór fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Hún elsku amma okkar er dáin.
Við ætlum að minnast hennar með
örfáum orðum.
Elsku amma, mikið eigum við
margar minningar um skemmtilegar
stundir saman. Þú varst alltaf svo
dugleg og hjálpsöm og vildir allt fyr-
ir alla gera. Alltaf var
borð þitt hlaðið pönnu-
kökum, kleinum og öðr-
um kræsingum. Það var
svo gott að vera hjá þér
og kúra í rúminu þínu
og horfa á sjónvarpið og
stundum var svo þröngt
þar því allir vildu vera í
rúminu hjá þér.
Við vitum að englar
himinsins hafa fylgt þér
á betri stað og þú munt
verða fyrst til að taka á
móti okkur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð blessi minningu ömmu okkar.
Þorbjörg Heidi, Hildur,
Hrönn og Guðbjörg.
JÚLÍUS GÍSLASON
+ Júlíus Gíslason fæddist á
Hóli á Langanesi 3. október
1938. Hann lést á hjartadeild
Landspítalans 22. maí síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Fossvogskirkju 30. maí.
Vinur er fallin frá. Þrátt fyrir að
Júlli hafí lengi ekki gengið heill til
skógar og nú seinustu vikur legið
illa haldinn á sjúkrahúsi datt okkur
aldrei í hug að tími væri kominn til
-wr'iö kveðja. Það er erfítt að hugsa
sér að í framtíðinni eigum við ekki
eftir að njóta umhyggu Júlla en
hann var lífsförunautur móður
minnar.
Júlli var sjómaður, dáðadrengur.
Það var honum sárt þegar hann
heilsu sinnar vegna varð að hætta
þeirri atvinnu og fá sér vinnu í landi.
m Júlíus var rólegur og yfirvegaður og
' ætíð viljugur til að rétta fram hjálp-
arhönd. Það voru ófáar ferðirnar
sem hann fór til að sækja okkur
bræðurna þegar við vorum að koma
frá útlöndum. Eða þá að keyra okk-
ur fyrir allar aldir á morgnana. Og
alltaf með glöðu geði gert. Hann var
fróður maður, einkum um sjávarút-
veg og bar hag sjómanna fyrir
bijósti. Áttum við ófáar rökræður
um þau mál.
Júlli var sérlega barngóður og litu
börnin mín á hann sem afa sinn.
Þau eiga eftir að sakna hans sárt.
Því miður munu nýfæddu synirnir
ekki njóta þeirra forréttinda að fá
að kynnast honum. Mestur er miss-
irinn þó fyrir móður mína og er erf-
itt að setja sig í hennar spor. Ég
bið góðan Guð að styrkja hana á
þessum erfíðu tímum.
Kæri vinur, við kveðjum nú í
hinsta sinnv Blessuð sé minning þín.
Ólafur og fjölskylda.
GUNNUR HANNA
ÁGÚSTSDÓTTIR
+Gunnur Hanna
Ágústsdóttir
fæddist á Vopna-
firði 23. júlí 1954.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
22. maí síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Hafnar-
kirkju 29. mai.
Þegar ég sit hér með
pennann í hönd og
ætla að skrifa nokkur
orð um vinkonu mína,
þá veit ég varla hvar
skal byija.
Það var árið 1981 að við Gunnur
bjuggum í sama stigagangi ásamt
fjölskyldum okkar, að við kynnt-
umst. Hún kom alltaf til dyranna
eins og hún var klædd, lá ekkert á
skoðunum sínum, en fyrir mig 5
árum yngri var hún mikil stoð og
stytta. í janúar ’82 átti ég mitt
annað barn, Rakel Ösp. Það var
sama hvort var að degi eða að
kvöldi, alltaf gat maður bankað upp
á hjá Gunni og beðið hana að passa,
það var ekki ósjaldan að hún leit
eftir börnunum fyrir okkur og hafði
þau líka einu sinni yfir helgi, á
meðan að við skruppum til Reykja-
víkur. Það var svo þegar dóttir mín
var orðin 4 ára fæddist þeim Gulla
og Gunni dóttirin Melkorka en fyrir
áttu þau Sigurð sem þá var orðinn
9 ára. Dóttirin var þeim mikil gleði
og sótti hún mikið í Rakel Ösp þeg-
ar hún varð eldri. Gunnur var mjög
heilsteyptur persónuleiki, gekk að
öllu sem hún tók sér fyrir hendur
af heilum hug.
Mér fínnst sárast, þegar maður
flytur búferlum, hvað samskiptin
verða oft minni en maður ætlar
sér. Það var fyrir 5 árum að við
fluttumst suður, og höfðum við allt-
af samband af og til. Það sýnir nú
hvaða persónu hún hefur að geyma,
þau komust ekki í bæinn þegar
Rakel Ösp var fermd fyrir ári en
bönkuðu upp á nokkrum vikum
seinna til að færa henni ferming-
argjöf og aðeins að kíkja í kaffi.
Núna í vetur, þegar að ég frétti
að Gunnur væri orðin veik, hugsaði
ég að það gæti nú ekki staðið lengi,
hún sem alltaf var svo hraust og
mikil reglumanneskja
og ekki voru nú auka-
kílóin að þvælast fyrir
henni. Ég sagði einmitt
við sjálfa mig í síðustu
viku, best að hringja
nú í Gunni og vita
hvernig hún hefur það!
En því miður, það varð
aldrei úr því símtali.
Það var ég sem fékk
símtal með þessum
sorgarfréttum, sem ég
nú viku seinna er ekki
enn búin að átta mig
á. Maður spyr alltaf
hvað almættið sé að
hugsa að taka frá okkur unga konu
sem á yndislegan mann og tvö mjög
vel gerð börn.
Elsku Gulli, Siggi, Melkorka, for-
eldrar, systkini og tengdaforeldrar,
ykkar sorg er mikil og sagt er að
þeir deyja ungir sem guðirnir elska.
Við vottum ykkur öllum okkar
dýpstu samúð, við vitum það að
minningin um góða konu mun
hjálpa ykkur í framtíðinni.
Elsku vinkona, hafðu þökk fyrir
allt.
Guðmunda; Rakel Ösp
og Rúnar Örn.
„Eigum við ekki að skreppa yf-
ir?“ Ósjaldan hljómar þessi setning
í heimsóknum okkar í Miðtún 9 á
Höfn. Móttökurnar í Miðtúni 11
voru heldur aldrei af Iakari taginu
og alltaf svo stutt í kímnina og fjör-
ið. Gunnur ákveðin og röggsöm eins
og hún var, alltaf með skoðun á
öllum mögulegum hlutum. Það var
eins og henni félli aldrei verk úr
hendi, hvort sem var í garðinum
eða inni við. Ef börn voru annars
vegar voru líka fáir betri en Gunn-
ur. Þessi einstaka þolinmæði og
elja er alls ekki öllum gefin. Ævi-
starfíð tengdist líka börnum en eft-
ir að hafa sjálf staðið í barnaupp-
eldi undrumst við allt það þrek sem
Gunnur átti eftir þegar heim úr
vinnu var komið.
Til er sá sjúkdómur sem er sjúk-
dóma verstur. Lækningar bera ekki
alltaf árangur og bataskrefin eru
stutt og oft illmerkjanleg. Elsku
Gunnur, við héldum alltaf í vonina
um að þú gætir höndlað lífið á ný,
h'fið sem í raun hafði fjarað út á
síðustu mánuðum. Þó blundaði
innra með okkur óttinn um að fara
kynni sem fór.
Við viljum að lokum þakka þér
fyrir allar góðu og skemmtilegu
stundirnar sem við áttum saman,
því miður urðu þær ekki fleiri. Gulli,
Melkorka, Siggi og íris, við munum
halda áfram að skreppa yfir til
ykkar þegar við komum austur og
gera allt sem í okkar valdi stendur
til að létta ykkur þá erfiðu tíma sem
framundan eru. Megi minningin um
hina glaðværu Gunni lifa með okk-
ur öllum.
Þrándur og Rakel.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftamjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
Gott er sjúkum að sofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davið Stef.)
Gunnur var kvik í hreyfingum,
hafði fastmótaðar skoðanir, þó ekki
óhagganlegar, og var ljúf í viðmóti.
Þó var ekki auðvelt að kynnast
Gunni náið, það tók sinn tíma því
að skrápurinn hennar var dálítið
þykkur. En þegar búið var að hnýta
bönd vináttu mátti treysta því að
þar var öruggt skjól sama á hveiju
dyndi. Gunnur reyndist þeim traust
sem klettur sem á það létu reyna.
Ég þekkti Gunni í mörgum hlutverk-
um. Hún var mér vinur, hún var
samstarfsmaður og hún var fóstra
dætra minna, fóstra því hún vakti
ekki einungis yfír þeim á leikskólan-
um heldur áttu þær oft hjá henni
innhlaup og vist þess utan. Á öllum
sviðum var hún heilsteypt og sönn.
Í vinnu var hún nokkuð föst fyrir,
allt að því þrá, en þegar hún tók
að sér að hrinda einhveiju í fram-
kvæmd þá var það ætíð gert af
heilum hug og af mikilli nákvæmni
og natni. í starfí leikskólastjórans
bjó hún einnig yfír því sem er nauð-
synlegast; ómældri virðingu fyrir
bömum og sjónarmiðum þeirra.
Þegar ég færði sjö ára dóttur
minni þær fréttir að Gunnur væri
dáin var henni mjög brugðið. Hún
sagði þó strax að hún vildi kveðja
hana, vildi fara í jarðarförina því
hún hefði þekkt Gunni svo vel, hún