Morgunblaðið - 04.10.1997, Blaðsíða 28

no 5ITTOAaíIAOUAJ
28 LAUGARDAGUR 4. OKTOBER 1997
JARNADÖTTU R
Ég þurfti
a minu
Auður Bjarnadóttir, leikstjóri og dansa-
höfundur, er með mörg járn í eldinum
þessa dagana. Hún hefur nýlokið við
tvær uppsetningar í reykvískum leik-
húsum og næst er ferðinni heitið til
G10 A.l HK' 1051' ÚA
MORGUNBLAÐIÐ
Morgunblaðið/RAX

Akureyrar þar sem söngleikur fer á fjal-
irnar. Súsanna Svavarsdóttir ræddi við
Auði um samband leikara og leikstjóra
og innihald lífsdansins, yfír gómsætri
máltíð á Grænum kosti.
HVAÐ er sameiginlegt með
einkalffi tveggja leikara
sem leika samkynhneigða
karlmenn og konu sem er frum-
stæð, frjáls, laus við ok hins hlut-
verkaskipta samfélags? Þeir karlar
með hlutverk, sem sníður þeim
þröngar skorður, hún lifir á eigin
forsendum. Þeir í hlekkjum hugar-
fars, hún hlaupandi um slétturnar
eins og úlfurinn. Þeir tala, hún
dansar. Þeir í BoVgarleikhúsinu,
hún í Tjamarbíói. Þeir í ástarsögu,
hún í sögu um frelsi. Astarsaga 3
nafnið á öðru verkinu, Fyrir lífið
nafnið á hinu.
En handbragðið er eitt og hið
sama; handbragð Auðar Bjarna-
dóttur sem stýrir sviðsetningu á
Ástarsögu 3 eftir Kristínu Ómars-
dóttur í Borgarleikhúsinu og dans-
verkinu Fyrir lífið, sem hún samdi
ásamt Láru Stefánsdóttur, í Tjam-
arbíói. Framsýningar með tveggja
vikna millibili í septembermánuði
og enn er september þegar við setj-
umst niður á Grænum kosti - sem
svo skemmtilega vill til að er uppá-
haldsveitingastaðurinn okkar begg-
ja - og tölum um hvað lífið sé
skemmtilegt; allir möguleikamir,
allar hugmyndimar sem grassera í
andrúmsloftinu, sköpunin, vinnan,
börnin, maturinn.
Og haustið, einhver fegursti tími
ársins með sinn sérstaka ilm, sinn
sérstaka hljóm og litimir ... Það
eina sem maður saknar er litimir,
náttúran þar sem maður tyllir sér
við gluggann á Grænum kosti -
ekkert nema grátt og aftur grátt,
bílastæði og hús. En það gleymist
þegar maturinn berst. Fyllt samosa
í forrétt og síðan koma aðalréttim-
ir; súrsætur pottréttur með brokk-
ólísalati, grjónum og hrásalati, gul-
rótarbuff með tveimur salötum og
hummusborgari. í eftirrétt eru
dísætar kökur, sykurlausar, ger-
lausar - allt svo gott og heilnæmt
og manni líður vel á eftir, er alveg
laus við þá tilfinningu að maður hafi
beitt sjálfan sig líkamlegu ofbeldi.
Drekkum gulrótarsafa og vatn með
matnum og fáum dásamlegt kaffi
úr lífrænt ræktuðum kaffibaunum á
eftir.
„Við hjónin vorum barnlaus í
tvær vikur í sumar,“ segir Auður,
„og við borðuðum eiginlega héma
allan tímann. Voram eins og kost-
gangarar.“
Nafn Auðar hefur verið tengt
leikhúsinu frá því hún var barn.
Hún var ekki há í loftinu þegar hún
byijaði að dansa og taka þátt í leik-
sýningum og eftir að æskuskónum
sleit hefur hún starfað sem ballett-
dansari, bæði hér heima og erlend-
is, auk þess sem hún hefur starfað
sem dansahöfundur í æði mörgum
leiksýningum og verið aðstoðarleik-
stjóri. En fyrir tveimur áram ákvað
hún að færa sig til í leikhúsinu og
hélt til Bretlands til að læra leik-
stjóm. Eftir heimkomuna vora svo
ermarnar upp brettar og hafist
handa.
Ekki lítið átak íyrir tveggja
barna móður.
Tíu skæruliðar í
stufunni
„Framsýningin á Astarsögu 3 var
12. september, á afmælisdegi sonar
míns,“ segir Auður.
Og eyddi hann afmælisdeginum í
leikhúsinu?
„Nei, hann fékk ekki að koma.
Hann er bara tíu ára og þetta er
ekki sýning fyrir börn. Hann fékk
hins vegar sitt afmæli. Það vora tíu
skæraliðar í stofunni og sjálfur er
hann mikill kraftabolti.
Eg laumaði mér út og gestirnir
urðu eftir hjá manninum mínum.
Eg var búin að segja gestunum að
þeir yrðu að sjá um sig sjálfir en ég
gleymdi að segja manninum það
svo hann sá um veisluna - og
fannst hann af einhverjum ástæð-
um þurfa að gera það vel.“
Hefurðu séð allar sýningamar á
Astarsögu síðan?
„Nei, ég sá fyrstu þrjár sýning-
arnar en sat á mér á 4. sýningu. Eg
var að hugsa um að senda leikurun-
um, Þorsteini, Þórhalli og Áma
Pétri, skeyti til að segja þeim að ég
saknaði þeirra. Það er gamla góða
stjómsemin ...“ segir Auður hlæj-
andi og við ræðum það hvort samós-
an sé of sterk til að vera forréttur í
hádeginu. Það fer auðvitað eftir því
hversu baneitraður maður er.
Dnsymdi að hann
væri hestur
„Dæmi um stjómsemi leikstjóra:“
segir Auður þar sem við sitjum
elskusáttar við samósuna, hvort
heldur hún er sterk eða ekki. „Einn
leikarann er farið að dreyma mig.
Hann dreymdi að hann væri Æ
hestur. Þessi hestur hefur að
vísu nokkram sinnum komið til “
TÖLVULEIKURINN
SérkennHegir
sjúhdómar
Breskir tölvuleikir eru iðulega frumlegir
--------——-7-------—-
og skemmtilegir. Arni Matthíasson
spreytti sig á sjúkrahússrekstri.
BRETAR njóta í dag
framsýni sérvitringa í
tölvumálum. Þannig má
segja að þótt tæknilegt forskot
tölvumála sé vestur í Bandaríkj-
unum hafa breskir forritarar iðu-
lega vinninginn í hugkvæmni og
framleika. Veldur sjálfsagt ein-
hverju að þar í landi var heil kyn-
slóð forritara alin upp við frum-
stæðar ódýrar Sinclair-tölvur.
Sést það kannski best á nýlegum
leikjum breskum, þar á meðal
Theme Hospital.
í grannatriðum gengur Theme
Hospital út á það að reka sjúkra-
hús með sem mestum hagnaði og
árangri og sú hlið leiksins er af-
skaplega vel útfærð. Kímni er að-
al framleiðandans, Bullfrog, og
því er margt sérkennilegt á seyði
á sjúkrahúsinu aukinheldur sem
sjúkdómar era margir torkenni-
legir, ekki síður en lækningaað-
ferðir.
Leikurinn hefst á langri frá-
sögn af spítalanum, starfsmenn
era kynntir til sögunnar, sjúk-
dómar og tækni. Hægt er að
byrja á kynningarleik áður en
farið er út í alvörana, en þegar
þangað er komið er eins gott að
vera vel á verði. Sjúkrahúsið
hefur úr takmörkuðu fé að
spila og gæta verður að því að
lega það. Hvað verður maður beð-
inn um næst?“ Nema, hann veit
ekki fyrr til en að hann er vaknaður
og er þá í trans!“
Þessa sömu nótt dreymdi mig að
mér væri boðið danshlutverk. Ég
hef ekki dansað í fimm ár og hugs-
aði mjög alvarlega um það. En, ó,
þetta var svo spenn-
andi hlutverk. Ég átti
að dansa ofsalega geð-
veika konu og
fannst það voða
hans í draumi. En svo dreymir
hann eina nóttina að ég er að leik-
stýra honum og hann er í miklu
hestsgervi. Ég bið hann að vera
miðill í þessu hestsgervi og fara í
miðilsástand. Hann þakkaði bara
kærlega, sagði
er nefni-