Morgunblaðið - 04.10.1997, Blaðsíða 42

42 LAUGARDAGUR 4. OKTÓBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR HÖRÐ-
UR ÞÓRARINSSON
+ Guðmundur
Hörður Þórar-
insson var fæddur
í Vestmannaeyjum
10. desember 1936.
Foreldrar hans
voru hjónin Elísa-
bet Guðbjörnsdótt-
ir, f. 14.10. 1914,
d. 2.6. 1992, og
Þórarinn Guð-
mundsson frá Há-
eyri í Vestmanna-
eyjum, f. 4.7. 1910,
d. 6.11. 1970.
Systkini hans eru
Ásta, f. 1938, bú-
sett í Hafnarfirði, gift Guð-
mundi Karlssyni; Oskar, f.
1940, búsettur í Vestmannaeyj-
um, kvæntur Ingi-
björgu Andersen;
Þóranna, f. 1940,
búsett í Reykjavík,
gift Kristjáni Guð-
bjartssyni.
Hinn 29. desem-
ber 1956 kvæntist
Guðmundur Hörð-
ur eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Sig-
urbjörgu Guðna-
dóttur, f. í Vest-
mannaeyjum 29.12.
1935.
Utför Guðmund-
ar Harðar fer fram
frá Landakirkju í Vestmanna-
eyjum í dag og hefst athöfnin
klukkan 11.
Þegar við kveðjum vin okkar,
Guðmund Hörð, Týssa, sem lést
langt um aldur fram, aðeins 60 ára,
hrannast minningar upp.
Við kynntumst, Systu og Týssa
skömmu eftir að við fluttum til Vest-
mannaeyja 1961. Týssi var þá fræg-
J^*ur knattspymukappi í Vestmanna-
eyjum.
Kynni okkar hófust fyrst á 50 ára
afmælihátíð Knattspymufélagsins
Týs og smám saman urðum við mjög
góðir vinir. Aldrei bar skugga á þá
vináttu. Sameiginlegur áhugi á golfi
jók einig á hin góðu tengsl.
Guðmundur Hörður var hár og
glæsilegur, hláturmildur og mjög
gestrisinn.
Áttum við margar ógleymanlegar
stundir í Brekkó. Alltaf var tekið
^ > höfðinglega á móti okkur og munum
við ætíð minnast þeirra með þakk-
læti.
Við samhryggjumst þér, elsku
Systa, sem bæði hefur misst ljúfan
eiginmann og besta vin frá barn-
æsku. Erfitt verður að hugsa sér
annað án hins. Þið vomð svo óvenju-
lega samrýnd.
Ágústa og Ólafur.
í dag er kvaddur frá Landakirkju
kær vinur okkar hjóna í 30 ár. Guð-
mundur Hörður Týssi Þórarinsson
eins og við kölluðum hann gjaman.
Hann fór alltof fljótt, og eftir
stöndum við öll ráðþrota og hiygg.
Við kynntumst Systu og Týssa fyrir
alvöru úti á Spáni 1967, þá tókst
með okkur vinátta og alla tíð síðan
höfum við talið þau til okkar bestu
vina.
Týssi og Systa voru með glæsileg-
asta fólki og var tekið eftir þeim
hvar sem þau fóru.
Það var í framhaldi af þessari
vináttu sem Týssi kom til okkar og
bað Ragga að kenna sér golf, en
hann var byrjaður í þeirri íþrótt og
hafði náð sæmilegum árangri.
Það var ekki að sökum að spyija,
Týssi náði strax tökum á golfinu og
stóð læriföðurnum miklu framar.
Við vomm ekkert hissa því, Týssi
var íþróttamaður af Guðs náð og
; hafði haldið uppi heiðri Eyjanna í
mörg ár á sviði knattspyrnunnar.
Áttu hann og Systa mörg góð ár í
golfinu, en hún dreif sig líka í þessa
íþrótt sem átti hug þeirra allan. Og
veit ég að fiölmargir kylfingar ofan
af landi áttu hjá þeim skjól í gegnum
árin, en þar var aldrei lokað hurð á
neinn, þá var ekki eins og nú, hótel
og gististaðir hér í Eyjum.
Fyrir 10 árum lenti Týssi í mjög
erfiðri hjartaaðgerð í London og var
honum vart hugað líf. En þessi kappi
hristi það af sér eins og svo margt
annað, en hann varð aldrei samur
eftir, og nú gaf hjartað sig endanlega
og eftir sitja margir og lúta höfði.
Elsku Systa okkar, við vottum
þér, Ástu Bubbu, Óskari, Hjalla og
þeirra fjölskyldum alla okkar samúð.
Sigríður og Ragnar.
Við leiðarlok vil ég minnast vinar
míns og frænda, Guðmundar H.
Þórarinssonar.
Hann fékk snemma gælunafnið
Týssi sem fylgdi honum ætíð síðan.
Þeir vinirnir Óskar Valdason og
Hermann bróðir, sem báðir voru
snjallir íþróttamenn, gáfu honum
þetta gælunafn því á pakka sem
þeir færðu honum á fyrsta afmælis-
deginum stóð: „Til Týssa.“
Allir vissu að nafnið varð til vegna
þess að félagið sem allir á þessum
stöðum dáðu hét Knattspymufélagið
Týr. Týssi fæddist á Háeyri og ólst
þar upp ásamt systkinum sínum
Ástu, Þórönnu og Óskari.
Foreldrar hans voru hjónin Elísa-
bet Guðbjömsdóttir og Þórarinn
Guðmundsson. Á þessum ámm ólust
líka upp á Háeyri dætur Ástu systur
okkar, Edda og Herdís, en faðir
þeirra sat í breskum fangabúðum,
sökum þjóðernis síns.
Týssi ólst upp í húsi þar sem allir
vom velkomnir og engum úthýst.
Lífsviðhorf hans mótuðust af því.
Hlýtt hjartalag er jafnvel meira virði
en veraldlegur auður. Enginn skyldi
órétti beittur. Æskuheimilið stóð
öllum opið og oft var glatt á hjalla.
Handan götunnar var Lautin. Ein-
stakt svæði þar sem krakkarnir undu
glaðir við leiki, allt árið. Boltaleikir
á sumrin og þegar snjórinn kom
vom skíðasleðar og skautar dregnir
fram. Þetta var ævintýraheimur
æskunnar. Knattspyrna var mikið
iðkuð í Lautinni og margir góðir
knattspymumenn stigu þar sín
fyrstu spor á ferlinum. Týssi var
afburða leikinn með boltann og bjó
yfir mikilli tækni. Skotviss var hann
einnig með afbrigðum.
í mörg ár lékum við saman með
ÍBV og oft varð ég vitni að ótrúlega
nákvæmum sendingum hans. Týssi
lék knattspyrnu til 35 ára aldurs og
var með þegar ÍBV komst fyrst upp
í 1. deild (sem nú er úrvalsdeild)
1967. Árið eftir skoraði hann fyrsta
markið í deildinni fyrir félagið.
Það var til sóma fyrri ÍBV þegar
þeir léku síðasta deildarleikinn í ár
með sorgarbönd til að heiðra minn-
ingu hans.
Týssi nam húsasmíði hjá þeim
feðgum Hafsteini og Ágústi í
Varmahlíð. Hann var vandvirkur
fagmaður og sinnti störfum sínum
af alúð og samviskusemi. Á sjóinn
hélt hann á vetrarvertíðum, þegar
minna var að gera í iðngreininni.
Það var títt meðal iðnaðarmanna á
árum áður að bregða sér á sjóinn
eða í fiskvinnsluna á veturna.
Fótbolti, trommuleikur og djass
voru áhugamál okkar Týssa og Ósk-
ars. Og eins og í fótboltanum var
Týssi teknískur trommuleikari.
Hann fékk því miður allt of fá tæki-
færi til að tjá sig á því sviði.
Týssi kvæntist indælli konu,
Systu, Sigurbjörgu Guðnadóttur, 29.
desember 1956. Þau voru samrýnd
og góðir félagar, sem helguðu sig
golfíþróttinni af miklum mynd-
arbrag.
Að leiðarlokum vil ég þakka allt
sem Týssi var mér í lífinu. Réttlátur
og mikill mannvinur. Hann hafði
mikið skopskyn til að bera og gat
glaðst innilega á góðri stundu.
Við Elsa sendum Systu, systkin-
um Týssa og fjölskyldum þeirra okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Ég mæli fyrir munn Háeyringa
þegar ég segi: Kæri vinur, far þú í
friði. Friður Guðs þig blessi.
Sigurður Guðmundsson
(Siggi á Háeyri).
Fregnin um andlát Týssa frænda
kom eins og þruma úr heiðskíru lofti.
Týssi var gæddur þeim kostum sem
sérhver maður gæti verið stoltur af.
Gott jafnaðargeð, kímnigáfa og
hjálpfýsi voru áberandi ríkjandi
þættir í fari hans.
Guðmundur og Systa áttu fallegt
heimili sem einkenndist af hlýju og
gestrisni og fundum við systkinin
okkur alltaf velkomin þar. Þegar ég
var lítil stúlka úti í Eyjum fannst
mér alltaf stafa ævintýraljóma af
Týssa og því sem hann var að sýsla
og ég var mjög stolt _af því að eiga
hann fyrir frænda. Ég kveð hann
frænda minn nú með þessum fátæk-
legu orðum og bið Guð um að styrkja
Systu í hennar miklu sorg.
Jónína.
Guðmundur Hörður, „Týssi“, var
alinn upp á Háeyri í Vestmannaeyjum
ásamt systkinum sínum, á stundum
við kröpp kjör verkamannafjölskyld-
unnar. Þetta með öðru markaði Íífs-
sýn hans, enda var hann félagslega
sinnaður og sósíalisti ævilangt og
hafði ríka réttlætiskennd og samúðin
var með þeim sem minna mega sín.
Týssi var einn af Lautarpeyjum,
en í Lautinni var fótbolta sparkað frá
morgni til kvölds og úr hópi Lautar-
peyja hafa sprottið margir fræknir
sparkarar og varð Týssi einn af kunn-
ustu knattspymumönnum Vest-
mannaeyinga. Eins og geta má af
gælunafni hans var hann alia ævi
eldheitur Týrari og spilaði á yngri
árum fótbolta með Tý og ÍBV og var
hann formaður Týs um árabil. Þá var
hann vel liðtækur kylfingur og varð
formaður Golfklúbbs Vestmannaeyja.
Á seinni árum var hann sannur fé-
lagi í Oddfellowstúkunni Heijólfi
IOOF.
Týssi var góðum gáfum gæddur
og hefði þess vegna getað lagt fyrir
sig langskólanám, en vegna að-
stæðna varð hann að fara að vinna
fyrir sér og leggja fjölskyldu sinni
lið strax og aldur og kraftar leyfðu.
Hann lærði húsgagnasmíðar, sem
hann gerði að ævistarfi sínu, en
stundaði jafnframt sjó á vetrarver-
tíðum framan af ævi. Hann var
gætinn að geði og gætinn í orði og
lagði aldrei annað en gott til manna
og málefna, hann hafði ríka kímni-
gáfu, góða frásagnarhæfileika og
næmt auga fyrir því jákvæða og
kátlega í mannlífinu.
Foreldrum sínum reyndist hann
alla tíð sterk stoð og auðsýndi móð-
ur sinni aldraðri, eftir andlát föður
síns, einstaka umhyggju og kærleika
er hún dvaldi á heimili þeirra Systu
í nokkur ár. Hann var varfærinn við
börn og unglinga og sýndi þeim oft
ótrúlega þolinmæði enda hændist
ungt frændfólk hans mjög að honum
og hugsa þau nú mörg með hlýju
og þakklæti til látins vinar síns og
frænda.
Stærsta gæfuspor lífs síns steig
Týssi, þegar hann gekk að eiga
æskuunnustu sína, Sigurbjörgu
Guðnadóttur, „Systu“, hinn 29. des-
ember 1956, en samband þeirra var
alla tíð kærleiksríkt og voru þau
einkar samhent og góðir félagar á
lífsleiðinni. í hugskoti og á tungu
ættingja og vina voru nöfn þeirra
svo samofin, að varla varð til annars
hugsað eða nafn þess nefnt, að ekki
fylgdi hitt á eftir.
Að leiðarlokum viljum við og börn
okkar þakka Týssa góða samferð
sem aldrei bar skugga á. Samúð
okkar og hugur dvelur hjá Systu,
sem hefur mest misst.
Ásta og Guðmundur Karlsson.
Að eiga góða að er ein mesta
gæfa sérhvers manns. Elsku Týssi
minn, ég var svo lánsamur að eiga
þig að. Þú varst svo góðhjartaður,
umhyggjusamur og hreinskilinn og
varst alltaf tilbúinn að gefa mér góð
ráð leitaði ég til þín. Þegar ég kveð
þig. í hinsta sinn koma upp í hugann
kærar minningar um samverustund-
ir okkar og eru þær allar ljúfar og
góðar og eiga eftir að ylja mér um
ókomna tíð. Allar heimsóknir okkar
systkinanna til ykkar Systu þegar
við vorum lítil, ferðimar á völlinn
til að sjá þig keppa í fótbolta og
þegar við fórum með mömmu til að
taka þátt í þrettándagleði Týs og
ég komst að því að þú varst einn
af jólasveinunum, mikið var ég
lukkulegur þá. Þá naustu þín vel
með öll börnin í kringum þig. Það
var ekkert skrítið hvað börn hænd-
ust að þér því erfitt var að fínna
eins barngóðan mann og þig. Öll
fótboltablöðin sem þú gafst mér og
voru myndskreytt með öllum bestu
liðum og leikmönnum í Englandi,
ég man hvað ég var iðinn við að
klippa myndimar út og hengja þær
upp á vegg í herberginu mínu. Þessa
æskuminningar mun ég varðveita
vel.
Það var sumarið 1976 sem
mamma ákvað að flytja frá Eyjum
og setjast að í Reykjavík. Ég hafði
eignast góða vini og langaði ekki til
Reykjavíkur. Ég man alltaf þegar
mamma sagði mér frá því að þú og
Systa hefðu boðið mér að búa hjá
ykkur. Ég fór að heimsækja ömmu
með fréttirnar og samgladdist hún
mér innilega, enda þekkti hún það
af eigin reynslu hversu yndislegt það
var að vera hjá ykkur. í hönd fór
tími sem er mér mjög kær. Allar
þær stundir sem við sátum og spjöll-
uðum um fótbolta og golf eða þegar
ég fór út á golfvöll til að draga fyr-
ir þig golfkerruna og fýlgjast með
þér í golfmótum. Um jólin kom
amma í heimsókn og sátum við í
stofunni og spjölluðum og nutum
þess að eiga góða stund saman.
Þegar ég eignaðist hana Köru Sól
síðastliðinn vetur hlakkaði ég mikið
til að fara með hana í heimsókn til
ykkar Systu. Það var svo í sumar sem
við Svava heimsóttum ykkur með litla
krílið og voru það miklir fagnaðar-
fundir. Þetta var í hinnsta sinn sem
leiðir okkar lágu saman og mun ég
varðveita þessa minningu og allar
þær minningar sem ég á um þig.
Ég kveð þig, elsku Týssi minn,
með söknuði og þakklæti fyrir allt.
Ég gat ávallt leitað til þín þegar svo
bar undir og alltaf tókstu mér opnum
örmum og sýndir mér væntumþykju,
hlýju og stuðning.
Hugur minn er hjá þér, elsku
Systa mín. Ég bið góðan Guð um
að styrkja þig. Við þekkjum það öll
vel, að þótt dauðinn sé sár, þá erum
við í hendi Guðs, sem ræður öllu í
lífi og dauða. Þess vegna lifum við
í þeirri trú, að við eigum eftir að
hittast og eiga aftur góðar stundir
saman.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Samúel Grytvik.
Þá er enn einn Lautarpeyinn fall-
inn í valinn. Að þessu sinni er það
einn af Háeyrarstrákunum. Guð-
mundur Hörður Þórarinsson var
fæddur á Háeyri 10. desember 1936.
Þeir bræður fóru snemma að leika
knattspyrnu, enda segir kunnugur
mér að knattspyrnan hafi verið í
genum þessara stráka úr Lautinni.
Þeir Háeyrarstrákar voru Ingi, Her-
mann, Sigurður, Guðmundur og
Óskar, en í Lautinni við Háeyrina
hópuðust ærslafullir strákar þessara
ára, og spiluðu fótbolta alla daga
og öll kvöld, meðan einhver mátti
vera úti. Þarna voru líka krakkarnir
frá Reynistað, Höfðahúsi, Baldurs-
haga, Hjalteyri, Steini, Reynifelli og
margir fleiri. Þessir strákar áttu það
allir sameiginlegt að verða Týrarar,
sumir eins og Týssi, Eggó og Helgi
urðu formenn Týs, eins og Tóti, fað-
ir Týssa, hafði verið.
Guðmundur var snemma vaskur •
knattspyrnumaður, ákaflega skot-
fastur og fimur svo af bar. Ungur
lék hann sama árið með 3., 2. og
1. flokki, en 1. flokkur var meistara-
flokkur þeirra ára. „Hann var þekkt-
ur fyrir sín þrumuskot“ eins og seg-
ir í ljóðinu um frækinn kappa. Týssi
skoraði fyrsta mark ÍBV á Hástein-
svelli í leik á móti Val úr auka-
spyrnu með þrumuskoti. Albert Guð-
mundsson valdi Týssa, þá 18 ára, í
pressulið sitt á móti landsliðinu.
Týssi var prúður og skemmtilegur
leikmaður og það var svo mjög að
oft sýndist manni hann hafa límt
boltann á skóinn.
í sínu daglega lífi var þessi öðling-
ur slíkt ljúfmenni að til var tekið
hvar sem hann kom, en með skop-
skynið ofarlega á hillunni. Hann lifði
í ástríku hjónabandi með eftirlifandi
eiginkonu sinni, Sigurbjörgu Guðna-
dóttur, þekktri golfkonu. Iþróttir
voru því oft ræddar á því heimilinu,
enda tókst frúnni það ómögulega,
Týssi var farinn að spila golf. Við
sem störfuðum með Guðmundi í Tý
vitum að margir munu sakna góðs
félaga og vinar, en enginn eins sárt
og Sigurbjörg og því leitar dapur
hugur okkar til hennar og eftirlif-
andi ættingja, með þá bæn í hjart-
anu að hann sem allar sorgir linar
veiti styrk í þungum raunum.
Við kveðjum góðan Týrara.
F.h. knattspyrnufélagsins Týs,
Helgi Sigurlásson.
Nú kveð ég kæran frænda minn.
Hann er sár söknuðurinn í hjarta
þeirra sem þekktu Týssa nú þegar
hann hefur kvatt okkur í hinsta sinn.
Fróðari menn en ég hafa sagt mér
að svona sé þessi lífsins gangur og
við því sé ekkert að gera. En mikið
þótti mér það samt sárt að heyra
að baráttu þinni væri lokið. Það
hvarflaði ekki að mér að þú ættir
svo stutt eftir þegar ég heimsótti
þig og Systu fyrir rúmum mánuði.
Gleðin og styrkurinn skein þá í gegn.
Þétt handarbandið og breiður faðm-
urinn voru sem aldrei fyrr.
Þessi tvö kvöld sem ég fékk að
njóta gestrisni ykkar rifjuðust upp
fyrir mér gamlar minningar frá því
ég dvaldi ófá skipti hjá þér og Systu
sem peyi. Vetrarkvöldin sem við
sátum í stofunni á Brekkugötu og
röbbuðum um golf og önnur hugleik-
in efni urðu mér ljóslifandi. í handr-
aðanum áttuð þið fjöldann allan af
reynslu- og gamansögum sem þið
voruð fús til að deila með öðrum
enda var það engin tilviljun að ná-
vist ykkar greiddi hlátrinum leið upp
á yfirborðið og að léttleikinn fylgdi
ykkur hvert fótmál.
Ég mun alla tíð búa að því að
hafa fengið að kynnast Týssa
frænda. Þessum stóra manni sem
maður horfði alltaf upp til. Það
breytti engu hvort maður var smá-
polli á stígvélum og með stíflað nef
eða langt kominn í tvítugt og tæpir
tveir metrar, alltaf horfði maður upp
til hans. Ekki bara vegna þess hvað
hann var hár og þrekvaxinn heldur
var það persónan sjálf sem var svo
stór og gnæfði hátt. Eftirtektarvert
þótti mér að heyra Týssa aldrei tala
illa um nokkum mann og virtist það
vera víðs íjarri huga hans. Það var
sama hvernig á honum lá, alltaf lagði
hann sig fram við að finna fólki eitt-
hvað til ágætis í stað þess að leita
að flísinni í auga þess. Réttlæti og
samkennd voru hans dyggðir og fyr-
ir það munu ég og eflaust fleiri minn-
ast hans.
Vertu sæll, nafni, minningin um
góðan dreng mun iifa í hjörtum okk-
ar. Systu votta ég dýpstu samúð
mína og á þessum erfiðu tímum mun
hugur minn dvelja hjá henni.
Guðmundur Hörður
Guðmundsson.
0 Fleiri minningargreinar um
Guðmund Hörð Þórarinsson biða
birtingar og mimu birtast í blað-
inu næstu daga.