Morgunblaðið - 02.12.1997, Blaðsíða 46

f 6 ÞRIÐJUDAGUR 2. DESEMBER 1997
MORGUNBLAÐIÐ
Ekki ein
' báran stök
Veiðisaga úr bókinni Ofurlaxar og aðrir
minni eftir Kristján Gíslason, sem
nýkomin er út hjá Forlaginu.
"W'TTIISTJÁN Gíslason er
04 þekktur meðal íslenskra
M^stangveiðimanna fyrir það
að hafa skapað ýmsar laxaflugur
sem náð hafa vinsældum meðal
þeirra sem iðka fluguveiði með
stöng. En Kristján er ekki síður
þekktur fyrir bækur sínar tvær um
veiðar sem hafa komið hafa út á
liðnum árum, notið ómældra vin-
sælda og hlotið skínandi dóma les-
enda. Hér lyftir hann penna á nýj-
an leik, miðlar af reynslu sinni til
veiðimanna, rifjar upp ævintýri af
árbakkanum og lýsir heimagerðu
laxaflugunum sínum ítarlega í
myndum og máli. Nýja bókin heitir
Ofurlaxar og aðrir minni. Forlagið
gefur bókina út.
Núna langar mig að segja þér
•^jtrúlega skrýtna veiðisögu. Hún er
ótrúleg vegna þess að aldrei hefur
annað eins hent nokkum veiði-
mann svo mér sé kunnugt.
Mér finnst þetta hlægilegt núna,
en þegar sögunni lauk munaði
minnstu að ég brysti í ákafan grát,
enda náði stórbrotið orðasamband,
sem ég lét mér um munn fara,
varla að milda skapið neitt að ráði.
Eg hef heldur ekki átt við sér-
staka erfiðleika að stríða á veiðiferli
mínum, þér að segja. Auðvitað hafa
"•^eiðiferðimar gengið misjafnlega
eins og vant er. En sérstakur hrak-
fallabálkur hef ég semsé ekki verið
utan í þetta skipti. En það munaði
þá líka um það þegar að því kom.
Atburðarásin var svo stórkostleg
að ég gat ekki gert kröfu til að
nokkur maður tryði frásögninni -
heldur hlaut ég að búa þetta til svo
að menn héldu ekki að ég væri slík-
ur afglapi að koma fisklaus úr ánni
hverja vökuna af annarri.
Þetta gerðist í lok eins og hálfs
dags veiðiferðar.
Við vorum þama nokkrir saman.
Veðurdísimar höfðu leikið við okk-
ur allan tímann. Vatnið var eins og
jdð kjósum það helst og töluvert
Var af fiski. Öll skilyrði til veiða
vora eiginlega fyrsta flokks og yfir
engu að kvarta.
Nema óláni mínu sem reyndist
engu líkt!
Allir voru veiðimennirnir vanir
veiðum. Þeir höfðu auðvitað lagt
sig alla fram - og höfðu allir veitt
nokkra fiska.
Nema ég!
Óheppnin hafði elt mig allan tím-
ann. Nokkrum sinnum hafði ég
sett í fiska, en þeir höfðu allir
sloppið eftir mismunandi langan
tíma. Sumir þessir fiskar vora þó
nokkuð vænir - og öllu stærri en
flestir þeir sem hinir mennimir
•ifciiddu. Einn mjög vænn fiskur
náði að losa sig af í flæðarmálinu
rétt við fætuma á mér. Hann var
eiginlega alveg uppgefinn. Ég var
að beygja mig niður til að taka
hann með hendinni þegar ég rak
skyndilega aðra löppina í stein og
datt kylliflatur í ána rétt við landið.
Við byltuna kom snöggt átak á
stöngina sem losaði fluguna úr
fiskinum. Sem betur fer meiddist
ég ekki mikið en blotnaði nokkuð
og kenndi talsvert til í rassinum og
bakinu á eftir.
>Þvílíkt áfall!
* Öðrum fiski tókst að festa línuna
mína bak við stein, og hvemig sem
ég reyndi tókst mér ekki að losa.
Það endaði náttúrlega með því að
ég varð að slíta allt í sundur.
Þriðji fiskurinn þaut niður ána
með þvílíkum hraða að ég hafði
með engu móti við honum - uns
Bfcnuna þraut og taumurinn söng í
sundur!
KRISTJÁN Gíslason með væna
laxa í einhverri veiðiánni.
Ég er ekkert að tíunda þér
nokkra fiska sem tóku hjá mér en
slepptu flugunni eftir mismunandi
langan tíma. Þeir virtust hafa sér-
staka ánægju af að stríða mér,
gerðu sig líklega til að koma í land
en sáu ætíð að sér í tíma. Ég játa
ekki að hafa gert allt öfugt, en
náttúrlega hefði mátt ætla það -
eins og þeir ötuðust í mér hver af
öðrum.
Þannig gekk þetta til.
Ég var að burðast við að segja
frá þessu við matborðið, svona til
nokkurrar afsökunar á því að ég
kom fisklaus heim eftir hverja vök-
una af annarri. Ég efast um að
menn hafi trúað þessu enda þótt
þeir þættust gera það og sýndu
mér einhverskonar samúðarsvip-
brigði - flestir.
En nú var seinasta vakan semsé
yfirstandandi. Ekki var seinna
vænna að reka af sér slyðraorðið,
ná í land fiskum þó ekki væri til
annars en að koma heim með ein-
hverja bröndu í soðið. Ekki var
efnilegt að snúa heim eftir eins og
hálfs dags veiðiferð aflalaus - með
öngulinn í rassinum.
Svo vel vildi til að ég átti ágæta
veiðistaði þessa vökuna og jók það
náttúrlega vonir mínar um ein-
hvem feng.
Ég hafði ekki reynt lengi þegar
fiskur tók fluguna mína og ólíkt
öllu hingað til kom hann í land.
Þetta var svo sem enginn stórfísk-
ur en hann var þó altént nægur í
soðið. Túmum var þar með eigin-
lega bjargað og léttist því skapið.
Fiskinn lagði ég frá mér upp við
klettavegginn. Leit ég til hans með
velþóknun um leið og ég færði mig
neðar með strengnum.
Af margefldum áhuga kastaði ég
- skipti um flugur - og reyndi
djúpt og grunnt um veiðistaðinn.
Að svo búnu hvíldi ég mig og ána!
I tilefni af þessum umskiptum í
veiðivelferð minni þá settist ég hjá
nestisdótinu, fékk mér kaffisopa og
fannst sem allt horfði nú betur fyr-
ir mér.
Nú hafði ég loksins geð í mér til
að virða umhverfið fyrir mér, en
það hafði orðið útundan í aflaleys-
inu og óhöppunum. Utsýnið var
vinalegt og fagurt eins og það er
yfirleitt á okkar dýrlega landi.
Ég prófaði nokkrar flugur, mis-
munandi stórar, en ekkert gekk.
Ég var alltaf að hugsa um laxana
mína tvo sem gaman yrði að koma
með að veiðihúsinu og síðan heim.
Þeir skyldu ekki halda að ég væri
orðinn að einhverri fiskifælu, félag-
amir, að óhöppin mín, sem þeir
höfðu reyndar ekki lagt fullan
trúnað á, væra endirinn á þessari
veiðiferð.
Bíðið bfira við. Hálftíminn er nú
liðinn og tímabært að hífa inn lín-
una og hætta köstunum.
Ég er staddur neðarlega við
strenginn og verð því að rangla
svolítið uppeftir til að ná í laxinn.
Það er orðið dálítið skuggsýnt svo
það gengur ekki sem best að finna
gripinn. Ég tel mig muna hvar ég
lagði hann, svipast þar um góða
stund en kem hvergi auga á fiskinn.
Þegar ég er um það bil að gefast
upp við að leita geng ég skyndilega
fram á sporðræksni skammt frá
klettinum! I sama bili sé ég mér til
skelfingar tvo hrafna sitjandi á
syllu skammt frá mér - og það
hlakkar í kvikindunum, áreiðan-
lega!
Nú verð ég æfur af reiði, bara ég
hefði nú byssuhólk til að freta á
dónana! Þeir höfðu augljóslega étið
laxinn minn, allan nema blá sporð-
inn. Atti þetta þá líka að henda mig
eftir öll ódæmin á undan? Hver
stjórnaði þessu eiginlega?
Það var eins gott að eiga þó ann-
an fisk til að milda þetta allt saman
og til að sefa skapofsann ofurlítið.
Best að flýta sér að ná í hann og
að koma sér sem fyrst heim í veiði-
húsið. Það var áreiðanlega neðan
til við neðri veiðistaðinn sem ég
UM vatnasvæði Stóru-Laxár munu af og til synda réttnefndir „ofurlax- hafði lagt hann frá mér þennan -
ar“ eins og dæmin sanna. Hér sér yfir Hólmahylinn. eða hvað?
FÉLAGARNIR Gunnar Petersen og Jón Kárason tefldu gjarnan milli þess sem þeir veiddu og fiskageymslan
hentaði vel undir taflborðið uns henni buðust önnur verkefni.
Vindaldan gáraði yfirborð árinnar
og einn og einn fiskur stökk til
ánægjuauka okkur báðum, sýndist
mér.
En það leið óðum á vökuna og ég
þurfti að halda áfram, helst að fá
annan fisk til að bjarga andlitinu.
Það virtist heldur ekki líta sem
verst út.
Næsti veiðistaður var eilítið neð-
ar í ánni, eiginlega næstum sam-
hangandi við þennan héma.
Eftir að hafa reynt hér langa
stund færði ég mig niður á þennan
stað og hélt áfram af nægum áhuga
góða stund. En eitthvað var hann
tregur að taka - uns skyndilega
var einn laxinn kolfastur á færinu
mínu. Þessi var nokkru vænni en
sá fyrri og kæmi hann í land væri
ég eiginlega orðinn sigurvegari í
þessari ferð þrátt fyrir óhöppin á
undan.
Og víst kom hann í land, átta
punda spegilfagur lax, og mér lá
við að reka upp siguróp að honum
lönduðum.
Nú virtist ég vera búinn að finna
fluguna sem hann vildi héma og
þvi hélt ég áfram að kasta með
endurnýjuðum ákafa. Fór ég var-
lega niður með öllum strengnum
en ekki vildu þeir koma fleiri.
Degi tók nú mjög að halla. Sólin
var um það bil að bregða sér fyrir
næstu fjallsöxlina og það styttist í
dimminguna.
Nú leit ég á klukkuna. Enn átti
ég hálftíma eftir áður en vökunni
lyki. Komst ég að þeirri niðurstöðu
að þennan hálftíma væri skynsam-
legast að nota við efri veiðistaðinn
- enda væri hann nú hvíldur nokk-
uð.
Lá mér svo mikið á að hefja
köstin þar efra að ég gleymdi að
taka veidda laxinn með mér en ark-
aði upp að efstu mörkum veiðistað-
arins og hóf köstin af mikilli elju -
og í nokkra kappi við tímann.
Nú var orðið það dimmt að erfitt
var að sjá nokkuð frá sér. Af mikilli
nákvæmni litaðist ég nú um, rangl-
aði fram og aftur með veiðistaðn-
um, starði á hvem blett en sá ekk-
ert, lengi vel.
En bíddu nú aðeins við!
I fjöranni neðst við veiðistaðinn
sé ég allt í einu hvítan fiskinn
nokkuð frá mér, og hann sýnist
vera á leiðinni út að ánni - og
reyndar út í ána! Um leið og ég sé
þetta tek ég til fótanna, ætla að
grípa fiskinn en næ honum ekki,
hann er sloppinn - í ána.
Af því hvað ég er kominn nálægt
fiskinum kemst ég ekki hjá að sjá
hann, helv... minkinn um leið og
hann stingur sér í ána, greinilega
með fiskinn minn í kjaftinum!
0 Bókarheiti er Ofurlaxar og
aðrir minni en höfundur er Kristján
Gislason. Útgefandi er Forlagið.
Bókin er 204 bls. með fjölda mynda.