Morgunblaðið - 12.12.1997, Blaðsíða 52

Morgunblaðið - 12.12.1997, Blaðsíða 52
52 FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 1997 MINIMINGAR MORGUNBLAÐIÐ j ÁSTHILDUR PÉTURSDÓTTIR + Ásthildur Pét- ursdóttir fædd- ist í Reykjavík 11. júni 1934. Hún and- aðist í Sjúkrahúsi Reykjavíkur hinn 4. desember síðast- liðinn og fór útför hennar fram frá Dómkirkjunni 11. desember. Ásthildur Péturs- dóttir lést þann 4. desember sl. eftir nærri árslöng þung- bær veikindi. Við hjónin kynntumst Ásthildi fljótlega eftir að við fluttum í Kópavoginn 1967. Með okkur tókst mikil vinátta, sem stendur ævilangt. Það var heldur ekki neinn kost- ur á því að heillast ekki af Ást- hildi, þvílíkur fjörkálfur sem hún var, síkát og geislandi af lífsorku, gamansöm með ærslum en þó al- varleg á stundum. Hún var inni- legur þátttakandi í viðfangsefnum óskylds fólks, í sorg og vandamál- um daglegs lífs. Það var eins og hún tæki fólk að sér, það varð henni hjartfólgið og kært. Eftir á að hyggja höfum við fáa þekkt hennar líka. Svo einstök var hún að allri gerð. Það var því engin tilviljun, að starf hennar seinni árin beindist að fararstjórn með hópa aldraðs fólks og aðra. En hjá Samvinnu- ferðum-Landsýn starfaði hún í áratug. Þá átti hún að baki langan feril við störf að félagsmálum og í stjórnmálum. Hún var bæjarfull- trúi í fjöldamörg ár fyrir Sjálf- stæðisflokkinn í Kópavogi og gegndi þar mörgum trúnaðar- störfum. Hún var hamhleypa til allra verka og sparaði sig hvergi. Sjálfstæðisfólkið í bænum minnist hennar með þakklæti og virðingu fyrir ómetanlegt framlag til bæj- arfélagsins og félagsstarfsins í bænum. Maður hennar, Páll Þorláksson rafverktaki, var einn af hinum mætustu mönnum sem nokkur hittir, traustur, yfírvegaður en ákveðinn. Með þeim hjónum var jafnræði og voru þau mjög dáð af öllum sem þeim kynntust sakir glæsileika og mannkosta. Þau áttu fagurt heimili þar sem gestrisni var mikil. Minnumst við margra góðra stunda þar, sérstaklega þeg- ar þau efndu skyndilega til dýrlegr- ar veislu fyrir okkur hjónin, vegna þess að úr okkar fjölskyldu höfðu látist á skömmum tíma margir nákomnir ættingjar. Það var ógleymanlegt kvöld í góðra vina hópi og sýndu hjónin þarna þessa einstöku umhyggju fyrir óskyldu fólki, sem var svo einkennandi fyr- ir allt líf Ásthildar Pétursdóttur. Páll Þorláksson lést langt fyrir aldur fram í kosningabaráttunni 1986. Eftir það gegndi Ásthildur áfram bæjarfulltrúastörfum til 1990 en festi eigi sama yndi í póli- tík. Hún tregaði Pál mikið. 1991 kynntist hún Ásgeiri Niku- lássyni og héldu þau hús saman þar til yfir lauk. Ásgeir reyndist Ásthildi frábærlega vel og í veik- indum hennar vék hann vart frá henni. Það var áreiðanlega mikil gæfa fyrir Ásthildi að kynnast slík- um mannkostamanni, sem Ásgeir er í sjón og raun. Var hann henni vel samboðinn að dómi okkar gam- alla vina hennar, sem láta sig slík mál töluvert varða. Að leiðarlokum viljum við þakka fyrir þau foréttindi að hafa átt samleið með Ásthildi Pétursdóttur. Hún er ógleymanleg manneskja, í fremstu röð hvar sem hún kom eða hvað sem hún gerði. Eftirlifandi ástvinum hennar sendum við okkar innilegustu samúðarkveðjur. Steinunn og Halldór. Á ferð í gegnum líf- ið verða á vegi okkar ólíkir einstaklingar. Einstaklingar, sem renna fram hjá í dags- ins önn eða verða samferðamenn. Ein- staklingar, sem hafa misjafnlega mikil áhrif á okkur. Hinu undarlega ferðalagi tilverunnar lýsir skáldið Tómas Guð- mundsson vel í kvæð- inu Hótel Jörð, „því það er svo misjafnt, sem mennirnir leita að, og misjafn tilgangurinn, sem fyrir þeim vakir.“ Það er lán fyrir hvern og einn að eignast góða og trausta vini. Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að eiga Ásthildi Pétursdóttur að vini. Ásthildur var einstaklega gefandi í mannlegum samskiptum, varpaði birtu á um- hverfi sitt og laðaði fram það besta í samferðamönnum sínum. Hún var glaðvær, jákvæð og hvetjandi og gerði hversdagslífið bæði skemmtilegra og hlýrra. Með henni var hversdagslífið ekki hversdagslegt. Leiðir okkar Ásthildar lágu fyrst saman í stjórnmálaskóla Sjálfstæðisflokksins fyrir tæpum tuttugu og fimm árum. Þar var saman kominn fjölskrúðugur hóp- ur einstaklinga á öllum aldri, alls staðar að af landinu og með marg- víslegan bakgrunn. Einstaklingar sem lítið þekktust áður en voru komnir þarna saman vegna áhuga á stjórnmálum og sjálfstæðis- stefnunni. í svona hópi skera sig fljótt ákveðnir einstaklingar úr. Ásthildur varð fljótt sú sem tengdi menn saman með glaðværð sinni og uppörvandi framkomu. En jafnframt kom glöggt fram að á bak við gáska og hlátur bjó sterk pólitísk sannfæring og næmur skilningur á fólki. Þá voru hnýtt vinabönd sem ekki hafa slitnað. í framhaldi af kvennaárinu 1975 varð til innan Sjálfstæðis- flokksins óformlegur kvennahóp- ur þegar við stofnuðum nokkrar til slíks hóps til að treysta böndin og styrkja hver aðra. Þar komu saman úr ólíkum áttum konur, sem gegndu ýmsum trúnaðar- störfum. Óhætt er að segja að í þessum vinkvennahópi hafi Ást- hildur verið lífið og sálin. Hún var sú sem gerði allt skemmtilegt, jarðbundin en þó um leið sú, sem lyfti umræðunni þegar þörf var á og hafði einstakt lag á að létta andrúmsloftið. Ásthildur var mikill og einlægur sjálfstæðismaður og starfaði að sveitarstjórnarmálum um árabil. I starfi sveitarstjórnarmannsins nutu eiginleikar hennar sín vel. Hún var einstaklega áhugasöm um umhverfi sitt og lét velferðar- mál bæjarbúa sig miklu varða. Hún starfaði í félagsmálaráði, að dagvistarmálum, fræðslumálum og málefnum aldraðra svo eitt- hvað sé nefnt. Ásthildur ræktaði ekki síður starfið innan Sjálfstæð- isflokksins og gaf mikið af sjálfri sér, tíma sínum og orku í það. Hún skildi öðrum fremur mikil- vægi mannlegra samskipta í pólit- ísku starfi. Hún var ötull flokks- maður og var heimili þeirra Páls við Fífuhvammsveg í Kópavogi vettvangur fjölmargra funda og mannfagnaða. Mannkostir Ásthildar og fjöl- breyttir hæfileikar komu líka í'ljós í leiðsögumannsstarfinu sem hún gegndi hin síðari ár. Foreldrar mínir voru meðal þeirra fjölmörgu sem nutu leiðsagnar hennar. Frá ferðalagi um Islendingabyggðir í Kanada minnast þeir hennar sem yndislegrar manneskju, sem á sinn umhyggjusama og yfirvegaða hátt náði til hvers einasta í hópnum og gerði ferðina enn eftirminni- legri. í tæpt ár hefur Ásthildur barist við krabbamein. Því mótlæti mætti hún af miklu æðruleysi og tapaði aldrei gleði sinni og reisn. En enginn má sköpum renna og nú er komið að kveðjustund. I byijun aðventu þegar ljósin tendr- ast eitt af öðru slokknaði lífsljós Ásthildar. Aðventan var hennar tími og þann tíma notaði hún til að gleðja aðra og færa vinum sín- um birtu og gleði. Yfir minningu hennar er birta og gleði og í hug- um vina og ástvina mun hún áfram lifa. Á kveðjustund er þakk- læti mér efst í huga. Innilegt þakklæti fyrir einlæga og sanna vináttu. Við Geir sendum ástvin- um hennar samúðarkveðjur og biðjum Guð að blessa minningu Ásthildar Pétursdóttur. Inga Jóna Þórðardóttir. Desember, jólamánuðurinn er kominn. Ásthildur Pétursdóttir, jólabarnið mikla, hefur kvatt. Ýmsum er það gefið að vera gleðigjafar og það var Ásthildur, vinkona mín, svo sannarlega. Henni tókst að klæða hversdags- leikann hátíðarbúningi með nær- verunni einni. Ekkert var það sem henni virtist svo leiðinlegt að ekki sæi hún eitthvað skemmtilegt við það líka. Ekkert virtist henni svo erfitt að hún greindi ekki ljósið framundan. Glaðværð hennar og jákvætt lífsviðhorf snerti alla í návist hennar og nutu þeir góðs af. Ég var ein af þeim. Að eiga vináttu Ásthildar hef ég ætíð talið mikil forréttindi og fyrir það er ég þakklát. í jólamánuðinum, mánuði ljósa- dýrðar og gleði, kveður hún og heldur til annarra starfa. Ferðinni hér er lokið. Ég þakka Ásthildi fyrir að fá að vera samferða henni hluta af leiðinni. Einlægar samúðarkveðjur sendi ég fjölskyldu hennar. Linda Rós Michaelsdóttir. Ásthildur æskuvinkona mín er látin. Við vorum rétt fimm ára þegar leiðir okkar Iágu fyrst sam- an. Það var mikill fengur að eign- ast hana sem vinkonu. Hún var full af lífsorku og gleði, áræðin og hugrökk, fljót að taka ákvarð- anir og fylgja þeim eftir. Hún hafði afar sterka útgeislun. Þessir eiginleikar nýttust henni í hveiju því sem hún tók sér fyrir hendur, hvort sem það var inni á heimil- inu, í stjórnmálastarfi eða í farar- stjórn. Ásthildur átti gott æskuheimili í Þjórsárgötu 3 í litla Skeijó, þar sem foreldrar hennar höfðu byggt sér hús. Þar ólst hún upp í stórum systkinahópi, í vinnugleði og glað- værð. Foreldrar Ásthildar, Pétur og Jórunn, voru einstök hjón. Pét- ur hafði fast starf sem bílstjóri hjá frystihúsinu Herðubreið og Jórunn sem hafði stundað nám í Kennaraskólanum gætti bús og barna sem var æði mikið starf, þar sem þau ræktuðu garðinn sinn heima fyrir á margvíslegan hátt. Þau voru alla tíð með búskap, kýr, kindur og hænsni og þar af leiðandi vel bjargálna. Jórunn var nútímakona, hún fékk ólíklegasta grænmeti til þess að þrífast í garði sínum og nýtti það sem aðrir töldu til illgresis í matargerð. Það voru til dæmis ekki margir á þessum árum sem notuðu hvönnina sem krydd í mat, en það gerði Jórunn. Á bernskuheimili Ásthildar var ávallt gestkvæmt. Foreldrar henn- ar vildu sjá ungt fólk mennta sig og töldu þess vegna ekki eftir sér að hlúa að námsfólki í lengri eða skemmri tíma með fæði og hús- næði. Þar má telja systurson Jór- unnar, Pálma Jónsson sem kennd- ur var við Hagkaup, sem var þar til heimilis fyrstu háskólaár sín. Sjálf get ég aldrei fullþakkað þeim Pétri og Jórunni þann hlýhug og góðvild sem þau sýndu mér alla tíð, en ég átti eftir að tengj- ast fjölskyldu þeirra á annan hátt, þar sem eiginmaður minn, Ólafur Steinar Valdimarsson, var bróður- sonur Péturs. Þannig var ég end- anlega komin inn í fjölskylduna. Það urðu aðeins þrír mánuður á milli þeirra bræðrabarna. Þegar Halldór fisksali, sem stofnaði íþróttafélagið Þrótt, lagði til við okkur stelpurnar að stofna handboltadeild, vorum við Ásthild- ur með í þeim hópi og æfðum með fyrstu árin. Við létum það ekki nægja heldur stunduðum við sjób- öð í Nauthólsvík eftir æfingar. Þannig leið æska okkar í litla Skeijó þar sem íbúarnir voru eins og ein fjölskylda. Þetta litla sam- félag var eins og lítill þjóðflokkur. Þegar bréf bárust frá útlöndum, sem ekki var oft, voru bréfin stíl- uð á viðtakanda ásamt götuheiti og númeri, síðan bara Skeijafjörð- ur, ísland. Það var ekkert minnst á Reykjavík. Ásthildur eignaðist góðan lífs- förunaut, Pál Þorláksson rafyrkja- meistara, sem varð bráðkvaddur rétt rúmlega fimmtugur. Þau kynntust ung að árum, í gagn- fræðaskóla, og héldust þétt í hendur alla tíð. Fyrstu búskapar- árin bjuggu þau á Grettisgötu 6 í húsi foreldra Páls, sem hún bar ávallt mikla virðingu fyrir, og var samband þeirra alltaf einstaklega traust og gott. Fljótlega réðust þau í að byggja framtíðarheimili sitt á Fífuhvammsvegi 39 í Kópa- vogi og bjuggu þar í ástríku hjóna- bandi ásamt börnunum sínum tveimur Björgvini og Margréti. Síðar bættust í hópinn tengdabörn og barnabörn, sem Ásthildur var afar stolt af. Með árunum urðu þau bæði virk í félagsmálastarfi, hann í sínu fagfélagi og hún í sveitarstjórnarmálum, þar sem hún sat fyrir Sjálfstæðisflokkinn í bæjarstjórn í lengri tíma. Á síðasta áratug hefur Ásthild- ur alfarið starfað sem fararstjóri hjá Samvinnuferðum-Landsýn og er löngu orðin landsþekkt sem slík, enda var slagorðið þetta: Kátir dagar með Ásthildi Péturs- dóttur. Fyrir nokkrum árum þegar ég hitti Ásthildi í vinahópi geislaði hún af gleði og hamingju. Þar hvíslaði hún að mér að hún væri búin að eignast vin, Ásgeir Niku- lásson. Samband þeirra veitti henni mikla lífsfyllingu. Þau ferð- uðust mikið saman og stunduðu golf sem var mikið áhugamál þeirra beggja. í veikindum Ást- hildar veitti Ásgeir henni allan þann stuðning og umhyggju sem unnt var. Ég votta Ásgeiri, börnum henn- ar Björgvini og Margréti, tengda- börnum, barnabörnum og systkin- um Ásthildar mína dýpstu samúð. Ég kveð Ásthildi með virðingu og þökk fyrir allt. Fjóla Magnúsdóttir. Hún brá jafnan birtu á um- hverfi sitt, mágkonan mín kæra, Ásthildur Pétursdóttir. Stórar eðl- iseinkunnir hennar voru glaðværð, bjartsýni, hugmyndaríki, dugnað- ur og framkvæmdagleði, - ástríki. Náin samfylgd í áratugi skilur eftir margar minningar. Heimili þeirra Ásthildar og Páls Þorláks- sonar vinar míns á Fífuhvamms- vegi í Kópavogi var rómað fyrir rausn. Þau voru samhent hjón í ástríku og farsælu heimilislífi með börnunum tveimur, Björgvini og Margréti. Páll, íhugull og útsjón- arsamur, búhöldur góður. Ásthild- ur, félagslynd, virkur þátttakandi í bæjarmálum og Sjálfstæð- isflokknum, lét til sín taka víða. Hún var frumkvöðull í málefnum aldraðra og þjóðkunn fyrir farar- stjórn eldri borgara um heimsins höf í tvo áratugi. Hún var af öllum störfum sínum vinsæl. Oftar en ekki naut ég þess að staðsetja mig í tilverunni með því að vera kvæntur systur Ásthildar Péturs- dóttur. Ásthildur var þó umfram allt íjölskyldumanneskja, umvafði sitt fólk, enda af því ástsæl mjög. Á heimili Ástu og Palla var ætíð gott að koma, hvort sem var hversdags eða spari. Þar var ætíð veislukostur. Hvað sem öllum önn- um þeirra hjóna leið höfðu þau alltaf tíma fyrir vini og vanda- menn. Fjölskylda mín hefur senni- lega á engu heimili setið jafn marga fagnaði og þar, með vinum og vandamönnum í fjölbreytilegri samsetningu við ólíkustu skilyrði. Það var þungt og ótímabært fráfallið hans Páls í maí 1986, aðeins 52 ára gamals. Ásthildur syrgði hann ákaflega, að vonum. Við þann atburð varð auðvitað gagnger breyting á lífi Ásthildar, sem í sinni djúpu sorg nýtti þó sínar bestu eðliseinkunnir og varð öðru fólki ekki minni gleðigjafi en áður. Hún einhenti sér í farar- stjórn fyrir eldri borgara sem aldr- ei fyrr. Hún flutti á Seltjarnarnes og hefur síðustu árin búið þar í ástúðlegu samfélagi við Ásgeir Nikulásson, afbragðsmann. Með glaðsinni sínu og atorku virtist Ásthildur alltaf vera bráðung. Þess vegna kom okkur svo mjög að óvörum, fremur en ella, þegar illkynja sjúkdómur heltók hana í ársbytjun. Engu var síðan eirt. Fjölskyldan hefur fylgst með því magnþrota til loka og er harmi lostin. Síðustu mánuðir eru sem hendi væri veifað. En Ásthildur sjálf brást ekki sinni gerð, miðlaði frá sér kæti á hveiju sem gekk, nær til endaloka. Það er umhugs- unarvert. Ásta okkar allra setti mark sitt á samtíðina, hún skilur eftir sig góð spor með lífi sínu. Við söknum hennar og syrgjum hana djúpt. Lífið er litasnauðara að Ástu genginni, — en minning- arnar eru góðar, hlýjar og elsku- legar. Við vottum Ásgeiri vini hennar, Björgvini, Sigrúnu og dætrum þeirra, Margréti, Sverri og börn- um þeirra, öldruðum tengdaföður, Þorláki Jónssyni, öðrum vanda- mönnum og vinum dýpstu samúð. Guði sé lof og dýrð við minningu sólargeislans Ásthildar Péturs- dóttur. Guð almáttugur umvefji kærleik sínum eilíft líf þeirra Páls Þorlákssonar í samfélagi við sig. Páll Bragi Kristjónsson. Ég get ekki látið hjá líða að skrifa nokkrar hugleiðingar og kveðja vinkonu mína Ásthildi Pét- ursdóttur, sem í dag er kvödd hinstu kveðju. Það var það síðasta sem mér datt í hug, að hún ætti svo stutt eftir þegar hún kom í herbergið til mín á Reykjalundi falleg, glæsileg, vel klædd, hressi- leg og um fram allt kát. Þarna kynntist ég á fáum vikum ógleym- anlegri konu sem var eins og ég hefði þekkt alla ævi. Svo vel náð- um við saman, að við urðum strax mestu mátar og vinkonur og trúð- um hvor annarri fyrir okkar lifs- rás. Ég man ekki til að hafa skemmt mér svona vel með nokk- urri manneskju. Við vorum síhlæj- andi og sprellandi jafnt að degi sem nóttu. Ef við vöknuðum óvænt samtímis, gátum við velst um af hlátri. Við leiddumst um svæðið, sprelluðum við fólk og kölluðum okkur tvær úr Tungun- um. Engum datt í hug að Ásthild- ur væri um það bil að kveðja þenn- an heim. Ég er viss um að mikil kátína og hlátur hressir upp á hugann. Asthildur kemur til með að lifa í minningu minni sem mik- ill gleðigjafi. Hennar indælu fjölskyldu votta ég mína innilegustu samúð og veit að þótt missir ykkar sé sár, voruð þið mjög rík að eiga hana. Guð blessi minningu Asthildar. Ragnheiður Agústsdóttir. Ljúfar minningar streyma gegnum hugann þegar minnst er samfylgdar við Ástu. Kærasta og síðar eiginkona elsta bróðurins auðgaði óneitanlega líf yngri
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.