Morgunblaðið - 21.02.1998, Blaðsíða 26

26 LAUGARDAGUR 21. FEBRÚAR 1998
HVERNIQ ER PAB GEPT?
Sítr jnu-
draumur
á tungu
Hvað er það sem skilur á milli þess sem
er gott og þess sem er einstakt? Er það til-
fínning? Er það smekkur? Er það tækni?
Eða eitthvað allt annað? Súsanna Svavars-
dóttir fór á stúfana í leit að gæðaleyndar-
málum í ýmsum hornum samfélagsins. Og
hún byrjar á ostakökum.
MORGUNBLAÐIÐ
GÚSTAV hellir súkkulaðibráðinni yfir.
Morgunblaðið/Ásdís
ÞEGAR botninn er tilbúinn er
rjóinaostinum og þeytikreminu
hrært saman.
RJÓMAKREMIÐ sléttað
út í forminu...
TILBÚIN ein Moggaostakaka.
SUMT er þannig í lífinu að
þegar maður hefur snert
það, séð, heyrt, smakkað -
eða fundið af því lykt - þá
finnst manni sísvona að
maður hafi komist eins nálægt full-
komnun og hægt verður.
Og man það alltaf.
Ég man eftir kaffibolla sem ég fékk
á kaffihúsi í Flórens. Kaffihúsið var
ekki merkilegt að sjá, hola í vegg á
húsi við göngustíg - en ilmurinn náði
yfir svo stórt svæði að það hefði rúm-
að heila höll. Og þessi ilmur tosaði
mann á nefinu út úr öllu samhengi
ferðarinnar, inn á þennan göngustíg,
að húsinu og svo gekk maður inn í
holuna sem hafði eilítið afgreiðslu-
borð og á bak við það stóð lítill maður
með skotheldar kaffigræjur. Engin
sæti - ekkert. Og kaffið?
Það var espressokaffi. Hnaus-
þykkt og stútfullt af bragði.
Það var svona kaffi sem maður
leggur frá sér bollann og hugsar: Ef
lífið væri kaffi, gæti ég dáið núna -
þvíþetta var fullkomið.
Ég man ennþá bragðið af þessu
kaffi. Síðan er allt kaffi sýndarkaffi.
Þetta gerðist líka í Peking, á Veit-
ingahúsi fjölskyldu Maós formanns.
Þar var tofuréttur í chilisósu - líka
fullkominn en sem betur fer er lífið
ekki heldur tofuréttur í chilisósu.
í auganu var það málverkið La
Prima Vera, eftir Botticelli, sem
framkallaði þessa líðan, í fingur-
gómunum hnausþykkt, kínverskt
silki og í eyranu tónlistin í kvik-
myndinni Allir heimsins morgnar.
Og svo heldur maður áfram að
skækiast þetta í gegnum lífið og
heldur að maður hafi náð öllu sem er
best - og heldur áfram að detta oná
bestu hlutina hér og þar aldeilis
óvænt og formálalaust.
frá þessu áhugaleysi á bakkelsi og
það eru ostakökur.
Fyrst þegar ég smakkaði ostaköku
í Ameríkunni hélt ég að bragðlauk-
amir í mér væru orðnir skynvilltir.
Trúði ekki að eitthvað svona gott
væri til.
Og síðan smakka ég ostakökur
hvar sem ég fer.
Var til að byrja með ósköp lukku-
leg með þær allar og fannst þær allar
eins. En smám saman þjálfaðist
bragðskynið í að greina á milli osta-
köku og ostaköku. Þéttleiki, léttleiki,
er hún of sæt, ekki nógu sæt, of þurr,
of blaut, of eitthvað, van eitthvað?
Auðvitað endaði þetta með því
að ég var aldrei ánægð
með neina ostaköku. Fjár-
Lans bragðskynið búið
að svíkja mig, orðið eins gagnrýnið
og allt hitt draslið. Aldrei hægt að
gera manni til hæfis.
Þangað til...
Þangað til ég lenti í litlu boði, í
litlu húsi, í litlum bæ - og sá þessa
rosalega stóru ostaköku. Fitjaði ör-
lítið upp á trýnið, en ekki mikið
vegna þess að hún var með sítrónu-
bragði og ég var nokkuð viss um að
hún gæti ekki verið of sæt. Það
finnst mér verst, næst á eftir því að
þéttleikinn sé of mikill og hver
biti verði að þremur bitum
þegar hann lendir upp í
manni. Bðö...
sem hún átti að vera; eilítill sítrónu-
keimur sem maður fann fremur í
nefinu en munninum. Svona keimur
- ekki alveg bragð. Sítrónuhlaupið
ofan á mjög þunnt - ekki þykk leðja
sem skríður um allan munninn á
manni. Eiginlega var botninn látinn
um að vera sætur, dökkur og hrika-
lega bragðgóður.
Svo sat maður með stóra sneið af
þessari sítrónuostaköku, stakk ein-
um bita í munninn og lygndi aftur
augunum á meðan hann bráðnaði
uppi í manni og bragðið og áferðin
liðu mjúklega inn í hvem ilm- og
bragðskynjara. Sat bara langt fram
eftir kvöldi og gæddi sér hægt og ró-
lega á þessari gersemi.
Ákvað svo að tosa uppskriftina út
úr húsmóðurinni.
„Jamm,“ sagði hún, „þú hringir í
bakaríið Þrjá fálka sem bakar meðal
annars fyrir Þórsbakarí og segir: Ég
ætla að panta hjá ykkur eina sítrón-
uostaköku fyrir morgundaginn. Svo
næsta dag, þá keyrirðu í bakaríið og
sækir hana.“
Þetta var auðvelt.
Ég var svo hugfangin af þessari
Eg hef alltaf átt í dálitlu basli
með kökur og tertur. Svodd-
an er bara ekki mitt fóður,
freistar mín ekki og
eyðileggur enga var-
anlega og árangurs-
lausa megrunar-
kúra.
Það gerir það
annað.
Hins vegar er
ein undantekning
En þessi ostakaka
var ekld þannig. Það
var ekki of mikið af
neinu í henni. Það vant-
aði heldur ekki neitt.
Hún var svo létt að hún
bráðnaði í munninum og
hún var svo nákvæmlega allt
DRAUMSTAFIR Kristjáns Frímanns
, Mynd/Kristján Kristjánsson
I efni draumsins.
AÐ SÆKJA sér efni til uppbygg-
ingar raunveruleikans í efnivið
drauma er eiginleiki sem öllum er
gefinn en ekki mörgum aðgengileg-
ur. Til að opna á þennan hæfileika
þarf svipuð meðöl og við opnun
nýrra og ókunnra forrita sem finna
má á Alnetinu, það er; tíma og um-
hugsun. Tíma til að dreyma og
leyfa drauminum að koma, gefa
táknum hans stund til að skýrast á
eigin draumtíma og myndum hans
að formast í mynd raunverulegs til-
gangs. Þessi meðhöndlun á efni
draumsins krefst umhugsunar og
íhygli svo úr verði sá vefur sem
spinnur manni veruleika vökunnar
í svefni. En til hvers? Skipta
draumar einhveiju máli? Skiptir
innra lífið, ytra lífið einhverju?
Maður skyldi ætla svo, að mynd sú
sem draumurinn ljær manni í
svefni af sjálfum sér og umhverfmu
skipti máli. Ef ekki til að byggja
mann upp til betra lífs, þá til að
forða manni frá skakkafollum eða
röngum ákvörðunum. Svefninn er
ástand þar sem líkaminn er hlut-
laus svo andinn (sálin) geti óhindr-
að unnið að framgangi sínum, upp-
hefð og þróun til æðra lífs. Gegnum
drauma kemur sálin sér á framfæri
við meðvitund með skilaboð til
sjálfsins um þátttöku í þessari upp-
byggingu. Og því betur sem með-
vitundin tengist dulvitundinni í
samvirkri gæðastjómun sjálfsins,
þeim mun auðveldara verður fyrir
þann mann að skilja drauma sína,
ná fram og verða heill. Eða eins og
máltækið segir: Heilbrigð sál býr í
hraustum likama.
Draumur „Móla“
Ég var að hlaupa úti og söng há-
stöfum. Allt í einu lendi ég í skæða-
drífu af örvum sem var skotið að
mér og ein hæfði mig í bakið. Ég
hætti að syngja og smátt og smátt
dregur úr mér allan þrótt og mér
finnst ég deyja en er þó uppistand-
andi (hangandi). Þá kemur þar
gamall maður og ég vissi að hann
gæti hjálpað mér. Hann stendur yf-
ir mér og ælir upp hænueggi og
síðan gamaldags hatti. Þá lifnaði ég
við.
Ráðning
Að syngja hástöfum er gæfu-
tákn. Þú dettur í lukkupottinn með
gerðum þínum og verkum, það ger-
ist snögglega (hlaupa úti) og þú ert
búinn undir breytingar (gamli mað-
urinn). Þessum breytingum fylgir
rógur og baktal (örvadrífan) sem
hafa slæm áhrif á þig (það dregur
úr þér mátt) en gamli maðurinn
(Animus/þinn innri maðurA'emd-
ari) bendir þér á einfalda en snjalla
(hænueggið) leið til að snúa rógi og
baktali í jákvæðan farveg. Það
krefst innsæis og útsjónarsemi
(hatturinn) þinnar að finna lausn-
ina.
Tveir draumar
„Essgee"
1. Vinstri fóturinn á mér er
miklu styttri en hinn, svo mikið að
þegar ég stend í hann er sá hægri
kengboginn. Fólk horfir á mig
þegar ég geng en mér er sama, en
ég vil vita hvað kom fyrir. Ég fer
ásamt fleira fólki að skoða gamlar
kvikmyndafilmur af mér sem barni
og á einni þeirra sit ég grátandi