Morgunblaðið - 21.02.1998, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 21. FEBRÚAR 1998 43
MÍNERVA
GÍSLADÓTTIR
+ Mínerva Gísla-
dóttir var fædd á
Bessastöðum liinn
14. september 1915.
Hún lést á Dvalar-
heimili sjúkrahúss-
ins á Sauðárkróki 9.
febrúar síðastliðinn.
Hún var dóttir hjón-
anna á Bessastöðum
þeirra Gísla Kon-
ráðssonar og Sigríð-
ar Sveinsdóttur.
Mínerva var ein níu
systkina sem eru:
Sigurður Jóhann,
Sigurbjörg, Sveinn,
Konráð, Hallfríður, Haraldur,
Ingibjörg og Jón. Þau eru öll lát-
in nema Jón tvíburabróðir
Mínervu.
Árið 1937 giftist Mínerva Sæ-
mundi Jónssyni er Iést 1993.
Mínerva eignaðist
níu börn sem eru: 1)
Erla, f. 1936, 2) Jón,
f. 1939, 3) Soffía, f.
1940, 4) Sigurbjörg
Hallfríður, f. 1942, 5)
Oddný, f. 1943, 6)
Sigríður, f. 1946, 7)
Gísli, f. 1947, 8)
drengur, f. 1949 (lát-
inn), 9) Nanna, f.
1950.
Sæmundur og
Mínerva hófu búskap
1937 í Glaumbæ í
Skagafirði og ári síð-
ar á Bessastöðum,
Sæmundarhlíð þar sem þau bjuggu
til ársins 1985 er þau fluttu á Öldu-
stijr 1, Sauðárkróki.
Utför Mínervu fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ástkær tengdamóðir okkar,
Mínerva á Bessastöðum í Sæmund-
arhlíð, er látin eftir langa sjúkdóms-
legu á Sauðárkróki.
Margs er að minnast þegar litið
er yfir farinn veg liðinna ára. Margt
ber að þakka, en þó fremur öðru
einstaklega ánægjuleg samskipti og
samverustundir sem aldrei bar
skugga á. Efst í huga okkar tengda-
barnanna er þakklæti og söknuður,
er við minnumst einstakrar konu
sem var okkur öllum sem móðir frá
fyrsta degi er við hittum hana. Við
tengdabörnin erum átta og afkom-
endahópurinn er því orðinn stór er
horfir á eftir elskulegri ömmu og
langömmu með trega í hjarta. Við
kynntumst Mínervu fyrst er hún
bjó á Bessastöðum með eiginmanni
sínum, Sæmundi Jónssyni. Þar
bjuggu þau góðu búi, byggðu og
ræktuðu jörðina eins og best varð á
kosið. Bæði voru þau ákaflega natin
við skepnur og unnu landinu og
sveitinni sinni.
Mínerva var ákaflega hógvær
kona, grandvör, geysilega iðin og
var alltaf að. Það var unun að sjá
hana vinna, því afköstin, hand-
brögðin og dugnaðurinn var ein-
stakur er hún stýrði sínu stóra
heimili á Bessastöðum. Við borð
hennar var alltaf pláss og í stofum
hennar rúm, einstök húsmóðir og
gestrisin með afbrigðum. Já, marg-
ar urðu máltíðirnar okkar og barn-
anna hjá Mínervu á Bessastöðum
og á Öldustígnum. Hún var listagóð
matreiðslukona og var það henni
auðsjáanlega sérstök ánægja að fá
marga í mat til sín með góða matar-
lyst. Heimili hennar var okkur
ávallt opið og faðmur hennar var
hlýr en hann var einnig sterkur.
Þar var ekki aðeins heimili afkom-
enda hennar, heldur líka fjölmargra
ættingja og vina um lengri eða
skemmri tíma og alltaf var Mínerva
veitandi í hugsun, orðum og gjörð-
um. Tengdaforeldrar hennar og hún
Jónína Ingibjörg Jónasdóttir, eða
Ina eins og hún var jafnan kölluð,
dáin 1966, áttu öll sitt heimili hjá
Mínervu. Auk þeirra var fjöldi ung-
linga hjá þeim í sumardvöl og sótti
manndóm í vist hjá Mínervu og Sæ-
mundi. Um langt árabil var hún í
þjónustuhlutverki, sem reynir mikið
á, en gefur ómælt.
Þegar elli kerling sótti að og
kraftarnir þrutu þá fluttist Mínerva
á Dvalarheimili sjúkrahússins á
Sauðárkróki. Þar naut hún frábærr-
ar umönnunar og hjartahlýju
starfsfólksins. Þann líknarhug og
góðvild er umlukti hana á Dvalar-
heimilinu þakka ástvinir af heilum
hug. Mínei'va lagði ríka áherslu á að
halda íbúðinni á Öldustígnum þrátt
fyrir veru sína á Dvalarheimilinu,
svo þar inætti vera áfram opið
heimili fyrir fjölskylduna stóru,
þegar hún og Skagafjörður voru
sótt heim.
Það var unun fyrir okkur tengda-
börnin að ræða við Mínervu. Hún
var afar fróð um sveitunga sína og
héraðið, berdreymin og sá svo
margt sem okkur hinum var ekki
gefið. Hún var afar heilsteypt
manneskja og við minnumst hennar
með þakklæti; hvernig hún kom
fram við okkur og börnin okkar.
Avallt boðin og búin að hygla þeim
og ræða við þau um nám þeirra og
framtíð. Þessi orð okkar eru skrifuð
til að þakka fyrir að hafa kynnst
Mínei-vu og eiga hana að í öll þessi
ár, í blíðu og stríðu. Heiðarleiki,
tryggð og ósérhlífni hennar verða
okkur ætíð fyrirmynd.
Fjölskylda Mínervu, ættingjar og
vinir kveðja hana nú með söknuði
og þakklæti fyrir að hafa fengið að
njóta samvista við hana svo lengi.
Megi almættið, sem leiðir okkur og
alla þá er hjarta þitt sló fyrir, leiða
þig í sólina elsku Mínerva. Þín verð-
ur ávallt minnst af okkur tengda-
bömum sem mikilhæfrar gæðakonu
sem við fáum seint fullþakkað for-
sjá, handleiðslu og vináttu sem
aldrei bar skugga á.
Blessuð sé minning hennar.
Tengdabörnin.
Nú er látin ein sú mesta og besta
persóna sem við bræður höfum á
ævinni kynnst. Allar okkar minn-
ingar um hana tengjast hlýju, gleði
og dugnaði. Hún kláraði allt sem
hún byrjaði á, tók á móti öllum af al-
úð og umhyggju og sá til þess að frá
henni færi enginn svangur. Aldrei
féll henni verk úr hendi og alla sína
ævi vann hún baki brotnu við að sjá
fyrir sér og sínum. Samt var hún
ótrúlega heilsuhraust mestan hluta
ævi sinnar og þess vegna var það
svo sárt að fylgast með hvernig ellin
fór með hana. Hún var smám
samam að hverfa og undir lokin var
nær ekkert eftir af þessari miklu og
sterku manneskju. Samt var alltaf
gott að hitta hana og aldrei auðvelt
að vera lengi í burtu án þess að
skreppa í Skagafjörð og heimsækja
ömmu.
Síðustu árin hennar voru mjög
erfið. Veikindin drógu smátt og
smátt úr henni allan kraft og það
var augljóst að hennar tími á þess-
ari jörð var liðinn. Því vorum við
fyi-ir löngu búnir að búa okkur und-
ir að hún gæti kvatt hvenær sem
væri. Samt var það eins og að fá
kúlu í hjartað þegar fregnin af and-
láti hennar barst og á næsta augna-
bliki fundum við hvernig þessi kona
sem hafði skipt okkur svo miklu
máli hvarf úr lífi okkar og skildi eft-
ir sig tóm, en líka yndislegar minn-
ingar.
Nú, þegar við sitjum hér og skrif-
um þessi orð, hugsum við um þessa
dásamlegu konu sem okkur finnst
að einhvern veginn hafi alltaf verið
til og við fyllumst þakklæti til þeirr-
ar forsjónar sem leyfði okkur að
kynnast henni, jafnvel þótt það hafi
bara verið á hennar síðustu árum og
okkar fyrstu.
Hvíldu í friði, elsku amma, eigi
einhver það skilið þá ert það þú.
Runólfur, Páll og Sæmundur.
Elsku amma okkar.
Nú er við kveðjum þig í hinsta
sinn eru margar minningar sem
koma upp í hugann bæði frá Bessa-
stöðum og Öldustígnum. Þú varst
alltaf sú sem varst fyrst á fætur og
það var ljúft að vakna á morgnana
við glamrið í pottunum og ilminn af
hafragrautnum. Minningin um þig í
eldhúsinu er okkur minnisstæð því
þar eyddir þú flestum stundum við
það að malla eitthvað ljúffengt
handa okkur.
Þú hafðir einstakt lag á því að
láta okkur fínnast við gera mikið
gagn, þó að við værum ekki mjög há
í loftinu. í heyskapnum gerðum við
lítið annað en að vera fyrir, en alltaf
hafðii- þú orð á því hvað við værum
dugleg og hjálpsöm. Eftir að þið afi
fluttuð á Króldnn eyddum við ófá-
um stundum við það að spjalla um
heima og geima. Þú vissir alltaf
hvað við vonim að gera og sýndir
því mikinn áhuga, þó að við ömmu-
börnin værum mörg. Mikil gleði var
alltaf í kringum þig og útgeislun þín
og spjallgleði náði til allra hvar sem
þú komst.
Þú munt alltaf verða fyrirmynd
okkar þótt þú sért bara hjá okkur í
minningunni, gjafmildi þín og góð-
mennska gleymist aldrei hversu
lengi sem við lifum.
En nú þegar við kveðjum þig vilj-
um við þakka þér fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir okkur, það er okkur
ómetanlegt.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Guð geymi þig, elsku amma.
Bylgja Rún, Iris Eik, Hlynur
Freyr og Elva Ösp.
Þetta er búið! Þetta stríð sem bú-
ið var að standa svo lengi er búið.
Það var áfall að heyra þetta þó að
við værum búið að búa okkur undir
þetta í þónokkurn tíma. Það er bara
svo skrýtin tilfinning að hugsa til
þess að amma sé farin, að það sé
enginn upp á elliheimili sem bíður
eftir að einhver líti inn. Hún hefur
verið svo stór hluti lífsins alveg síð-
an ég man eftir mér. Hvað var gam-
an að fara í Bessastaði og heim-
sækja ömmu og síðar á Öldustíginn.
Alltaf var manni tekið eins og ein-
hverjum höfðingja, fullt af kökum
og enginn gerði eins gott kakó eins
og amma. Alltaf varstu tilbúin að
ræða allt við mann eins og fullorð-
inn, hversu barnalegt það var. Þú
kenndir manni að hafa alveg sér-
staka sýn á lífið, að allir ættu að lifa
í sátt og samlyndi og hjálpa hver
öðrum. Best voru árin meðan ég var
í fjölbraut á Króknum. Þá var stutt
á Óldustíginn og það var eins og að
koma í sérstakan heim, heim fullan
af ástúð og væntumþykju. Spjalla
um búskapinn við afa meðan amma
tók til mat eða kaffi. Skemmtilegast
þótti þeim þegar einhver af vinkon-
um mínum kom með. Þá var spurt
frétta úr sveitinni. Og oft var það
sem við stelpumar rákum inn nefið
til „kökuömmu“, enda alltaf nóg að
borða handa svöngum unglingum.
Meðan afi var veikur var ég hjá
ömmu svona aðeins til að líta til með
henni, en það varð nú öfugt. Alltaf
var ljós þegar ég kom heim, stund-
um kveikt á kerti, sama hversu
seint það var og á eldhúsbekknum
beið smá nætursnarl. Svo fórstu á
elliheimilið en alltaf var jafn gott að
koma til þín. Þú fylltir allt í kring
um þig af ástúð og umhyggju.
Nú ertu farin en ég veit þú hefur
það gott hjá öllum hinum sem famir
em. Hjá okkur er skarð sem ekki
verður svo auðveldlega fyllt en við
eigum góðar minningar sem ylja og
ég veit þú vakir yfir okkur. Takk
fyrir allt, elsku amma mín, minning
þín lifir í hjörtum okkar.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sælustraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn.
Hve öll sú gleði er fyrr naut hugur minn
er orðinn hþómlaus utangátta og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm,
já vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
i stundareilífð eina sumamótt.
Ó alheimsljós, ó mynd sem hverfur skjótt.
Harpa.
Elsku amma mín.
Þetta var lengsta vika í ævi okk-
ar, þessi vika sem þú varst sem
veikust. Hverja einustu stund var
hugur minn hjá þér og þegar síminn
hringdi mánudaginn 9. febrúar vissi
ég að ég fengi að heyra að amma
mín væri dáin.
Amma, þú varst alveg einstök
manneskja. Þú varst alltaf glöð og
ánægð, meira að segja á þessum
erfiða tíma kom bros á varir þínar.
Eg sakna þín svo mikið en rifja um
leið upp góðu minningamar sem ég
á um þig. Eg man þegar ég var í
sveitinni þinni á Bessastöðum, þeg-
ar ég kom til þín og var hjá þér svo
dögum skipti. Þá hættir þú alltaf að
sofa hjá afa og svafst hjá mér í stað-
inn. A morgnana fannst þér of
snemmt að vekja mig áður en þú
fórst í fjósið, en komst í staðinn inn
frá hálfnuðum fjósverkunum og
tókst mig með þér út. Og svo var
það nóttin sem ég pissaði undir okk-
ur báðar. Já, ég átti margar góðar
stundir með þér, bæði í sveitinni og
eftir að þú fluttir á Krókinn, þá var
ég mikið með þér, til dæmis eftir að
afi dó.
Ég get aldrei þakkað nóg fyrir að
þú varst heiðursgestur í brúðkaup-
inu mínu og þú kynntist báðum
börnunum mínum og Þorsteini.
Amma mín, þú varst orðin þreytt
og lúin og líður nú vel á himnum
með öllum þeim sem við söknum
líka sárt.
Ég og fjölskylda mín munum
minnast þín alla okkar ævi.
Þín alnafna
Mxnerva Gísladóttir
og fjölskylda.
Ég var sex eða sjö ára þegar ég
fór fyrst í sveit fram að Bessastöð-
um til Sæmundar frænda míns og
Mínervu konu hans, hennar Mínu á
Bessastöðum eins og hún var alltaf
kölluð. Ég var þar síðan mörg sum-
ur og átti ávallt góðu að mæta. Auð-
vitað langaði mig stundum heim á
Skagfirðingabraut, einkum þegar
eitthvað hafði komið upp á sem olli
hugarangri. Þá fann ég alltaf hugg-
un hjá þessari góðu konu, sem - eft-
ir á að hyggja - hafði svo langan og
strangan vinnudag og erfiðan
verkahring. Það er mikið lán að
lenda hjá svo góðu fólki þegar menn
fara að heiman, einkum ef þeir hafa
verið aldir upp við mikið eftirlæti.
Það skildi ég ekki þá, en sé þeim
mun betur nú.
Heimilið á Bessastöðum var fjöl-
mennt. Þar voru þau hjón og börnin
þeirra sjö. Það skolast til í minninu
hver var heima hvaða sumar, en
Sigga, Gísli og Nanna, jafnaldra
mín, voru þar flestöll sumrin. Soffía,
Sigurbjörg og Oddný giftust út á
Krók, norður í Hörgárdal og suður
á land. Jón kvæntist henni Steinu
sinni og reisti nýbýli á Fosshóli, en
þeir sem fóru að heiman komu æv-
inlega í heimsókn hvert sumar og
auk þeirra Valdi og Erla, dóttir
Mínervu, en þau búa á Húsavík. Og
aldrei gleymi ég Inu gömlu, sem lá
lömuð í rúmi sínu árum saman og
naut einstaks atlætis Mínu og alls
hennar fólks. Auk þess voru í heim-
ili foreldrar Sæmundar, hún Soffía
ömmusystir mín og Jón Jónsson
Skagfirðingur og höfðu suðvestur-
stofuna fyrir sig. Eftir að Soffía dó
færði Jón sig fram í herbergi á
ganginum.
Svo bættu þau hjónin við sig
gemlingum eins og mér og mörgum
fleiri, og auðvitað var það ærin fyr-
irhöfn þótt við gætum sótt kýr í
haga, komið þeim á bás og farið
með hrífu í flekk þegar sólin skein.
Sæmundur var oddviti Staðar-
hrepps, vinnusamur maður, fast-
heldinn á forna siði, aðgætinn og
traustur í hvívetna, kenndi okkur til
verka og hafði reglu á hlutunum.
Við höfðum aldrei hátt meðan frétt-
ir voru sagðar og eftir hádegismat-
inn fengu Sæmundur og Jón eldri
góða þögn til þess að leggja sig. Sæ-
mundur sló með gamla laginu ef
hægt er að segja svo undir lok 20.
aldar: Brúnn og Rauður drógu hann
á hestasláttuvél þegar ég man fyrst,
og síðan slógu þeir Jón og síðar
Gísli með orfi og ljá kragann um-
hverfis. Ég man vel þegar dráttar-
vélin kom. Hún var rauð, en guð má
vita hvaða tegund það var. Hafði þá
sem og löngum síðar lítið vit á vél-
um. Þá fengu Brúnn og einkum
Rauður hvíldina. Mig langaði
óskaplega til þess að komast undir
dráttarvélarstýri, en fékk aldrei.
Líklega hefur það verið óvenjulegt
á þeim tíma. Að minnsta kosti þótti
mér þá sem hver drengur fengi að
aka dráttarvél svo framarlega sem
næði með tær niður á bremsu. Jón
og síðar Gísli sáu um vélavinnu.
Þegar ég rifja upp þessa sælu
sumardaga finnst mér gestir hafi
komið á hverjum degi. Mínerva tók
á móti þeim af höfðingsskap og víst
naut hún hjálpar Soffíu meðan þrek
hennar entist. Eldhúsborðið stóra
var þakið veizluföngum og við
krakkarnir fengum okkar skammt
og vel það.
Verkahringur húsfreyju í sveit
hefur alltaf verið stór. Mína réð inn-
an stokks af myndarskap og gekk
þó ekki síður að útiverkum. Hún
stjórnaði mjöltum og þreif öll
mjólkurílát af sérstakri kostgæfni.
Það situr í bamsminni mínu. Það er
nákvæmnisverk og þeir einir þekkja
sem í hafa komizt. Hún lét ekki sitt
eftir liggja í heyskap, gekk rösklega
fram og ég sé hana fyrir mér
geislandi af krafti og dugnaði og við
krakkarnir í halarófu að rifja.
Svona liðu árin, en ég datt inn í
hringrásina eftir skóla á vorin og
fór heim um göngur. Stelpurnar
tíndust smám saman að heiman,
Jón Sæmundsson fór að spila á
trommur í Fergusontríóinu með
Gunnlaugi og Geirmundi Valtýsson-
um; það breyttist í Rómó og Geira í
fyllingu tímans. Bændur keyptu
vélar og bústörfin tóku stakkaskipt-
um. Við urðum unglingar og allt í
einu fullorðin og þurftum að fara að
vinna fyrir okkur sjálf. Nýr taktur
kom í lífið. Áhyggjulausir æskudag-
ar hjá góðu fólki voru liðnir og orðn-
ir að minningum.
Mína og Sæmundur fengu búið í
hendur Jóni syni sínum og sonum
þeirra Steinu, fluttust út á Krók og
áttu þar ævikvöld. Sæmundur lézt
vorið 1993 og í vikunni sem var
kvaddi Mína þetta líf. Hún var
södd ævidaga, enda búin að skila
miklu starfi. Hún bjó síðustu árin á
ellideild Sjúkrahúss Skagfirðinga.
Bessastaðafólk heimsótti hana oft
og hún var umvafin ástúð og vin-
semd í marga ættliði! Hún var
sjálfri sér lík; sífellt veitandi og
ekki féll henni verk úr hendi.
Kvartaði aldrei. Hún var glæsileg
kona í sjón og raun, örlát og um-
hyggjusöm til lokadags. Hún fylgd-
ist grannt með sínu fólki, gat um-
hugsunarlaust sagt mér hvað hver
og einn var að sýsla við þegar ég
heimsótti hana, sem vissulega var
alltof sjaldan.
Enginn gengur sitt æviskeið á
enda án mótlætis. Dauðinn var
þunghöggur í garð Bessastaðafólks
og hjó þar sem sízt skyldi, í raðir
hinna ungu. Mínerva stóð sem
klettur í þeirri raun. Víst var henni
brugðið, en harm sinn bar hún
aldrei á torg. Hún stóð þétt við hlið
þeirra sem um sárast áttu að
binda. Margur hefði látið undan
síga, en hún var vissulega eins og
grenitréð í kvæði Stephans G. sem
bognaði ei en brast einungis í byln-
um stóra síðast. Engan þekki ég
sem hefur mátt takast á við jafn-
þunga raun á efri árum, en hún lét
aldrei bugazt.
I huga mínum á ég margar mynd-
ir af henni Mínu á Bessastöðum.
Bæði þar heima og út á Krók. Hún
var einstaklega góð kona og ég naut
þeirra forréttinda að vera barn und-
ir verndarvæng hennar.
Börnum hennar og öllu Bessa-
staðafólki sendi ég samúðarkveðjur
og ekki efast ég um að hún Mína
hefur nóg að starfa Guðs um geim.
Sölvi Sveinsson.