Morgunblaðið - 03.06.1998, Blaðsíða 60

60 MIÐVIKUDAGUR 3. JÚNÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Eirikur Ágúst
Brynúlfsson,
bóndi á Brúarlandi,
Hraunhreppi í
Mýrasýslu, fæddist
á Hrafnkelsstöðum í
sömu sveit hinn 15.
janúar 1942. Hann
lést á heimili sínu
25. maí síðastliðinn.
Árið 1955 flyst hann
með foreldrum sín-
um og systkinum að
Brúarlandi sem þá
var nýbyggt úr
landi Hrafnkels-
staða. Foreldrar Ei-
ríks voru hjónin Halldóra Guð-
brandsdóttir, fædd 1911, og
Brynjúlfur Eiríksson, fæddur
1910. Móðir hans 87 ára að aldri
lifir son sinn en faðir hans lést
árið 1976. Systkini hans eru:
Helga, fædd 1936, gift Borge
J.I. Jónssyni (2 dætur), Ólöf,
Það er mánudagurinn 25. maí.
Vorið er farið að skarta sínu feg-
ursta. Sauðburðurinn er í algleym-
ingi og annir bóndans eru hafnar
yfir almenn mörk vinnu og hvfldar.
Á þessum árstíma er oft naumur
munur á nóttu og degi. Það var þá
og við þessar kringumstæður að
hann Gústi bróðir okkar var kallað-
ur á brott, mitt í dagsins önn aðeins
56 ára að aldri. Líklega hefði hann
ekki valið sér sjálfur hentugri dán-
arstað hefði hann mátt þar um ráða
því hann hneig niður við fjárhús-
dymar með sólina í hádegisstað á
aðra hönd en fagran fjallahringinn
á hina. Þetta var hans umhverfi,
þama var starfsvettvangur hans og
þar lá einnig áhugasvið hans því
segja má að umhirða sauðfjár hafi
verið honum í blóð borin allt frá
bamsaldri. Á þeim tíma var hann
gjaman samferða föðurafa sínum
og alnafna Eiríki Ág. Jóhannessyni
við hin daglegu störf í kringum
kindurnar. Hann var þá strax sér-
lega fjárglöggur og má gjaman
nefna það hér þegar hann „strák-
pollinn" deildi harkalega við Guð-
brand móðurafa sinn um hver ætti
ákveðnar kindur sem sá síðarnefndi
var að setja í hús. Það kom hins
vegar í ljós síðar að það var stráksi
sm hafði haft rétt fyrir sér. Ávarp
Ingólfs heitins móðurbróður okkar
til ljósmóðurinnar þegar hún kom
að taka á móti drengnum í því
aftakaveðri sem þá var, að þakið
fauk af fjárhúsunum í heilu lagi
„Þarna taka fjárhúsin ofan fyrir
þér“ gætu eins hafa verið ætluð
hinum ófædda sveini. Gústi byrjaði
snemma búskap með eigin fjárstofn
sem smástækkaði og tók alfarið við
fjárbúi föður okkar 1973. Hesta átti
hann alltaf allnokkra og hafði yndi
af nærvæm við þá. Hann hugsaði
vel um skepnur sínar, ræktaði upp
góðan fjárstofn og komst þokkalega
af fyrir þann lífsstíl sem hann
tamdi sér og gætti þess að fjárfesta
ekki meira en hann væri borgunar-
maður fyrir. Hann naut þess gjam-
an þegar tóm gafst frá daglegu
amstri að hverfa á vit náttúmnnar
til veiðiskapar í net eða á stöng og
þann dag sem hann dó var hann bú-
inn að ákveða ferð í svartbaksegg
eftir hádegið. En ferðaáætlunin
breyttist bæði snögglega og hastar-
lega. Eiríkur kvæntist ekki né eign-
aðist börn en hafði aftur á móti al-
veg sérstakt lag á að hæna að sér
böm annarra og þá ekki síst böm
okkar systkinanna sem hann leiddi
gjaman með sér, lét þau hjálpa sér
og kenndi þeim að umgangast og
þekkja skepnumar. Þau era því
orðin mörg frændsystkinin sem í
dag kveðja hann og syrgja.
Kæri bróðir. Við þökkum þér af
heilum hug fyrir samfylgdina sem
okkur finnst nú að hafi verið alltof
stutt. Einnig viljum við fyrir hönd
bamanna okkar þakka fyrir þær
stundir sem þú gafst þeim með þér.
Þegar sorgin kveður dyra er gott
að eiga góðan vin. Það reyndi einn
bróðirinn þegar vinur hans rétti
fædd 1938, gift Páli
Sigurbergssyni (6
börn), Ragnheiður
Hrönn, fædd 1939,
gift Hauki M. Arin-
bjaraarsyni (4
böra), Halldór, fæd-
dur 1943, giftur
Ástu Sigurðardótt-
ur (2 synir), Brynj-
ólfur, fæddur 1945,
giftur Fanneyju
Einarsdóttur (3 syn-
ir), Guðbrandur,
fæddur 1948, giftur
Snjólaugu Guð-
mundsdóttur (2 syn-
ir), og Guðmundur Þór, fædur
1950, giftur Ásdísi Baldvinsdótt-
ur (3 böra).
Eiríkur Ágúst var ókvæntur
og baralaus.
Útför Eiríks fer fram frá
Borgarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
honum eftirfarandi vísu sem hann
orti er hann frétti andlát þitt:
M sorgin nístir sálarstreng,
samt huggun hver einn finnur hér,
því hver sem grætur genginn dreng,
á góða mynd í huga sér.
(Bogi Sigurðsson.)
Við biðjum góðan Guð að taka vel
á móti þér og vemda og styrkja
móður okkar á erfiðri stundu.
Systkinin.
Það var mikið reiðarslag þegar
við fengum fréttina um að Gústi
frændi, Eiríkur Ágúst Brynjúlfs-
son, væri dáinn, þetta gat ekki
staðist. Hann ætlaði að gefa á síð-
ustu jötuna fyrir hádegismat og
koma svo inn að borða, en í þetta
sinn kom hann ekki inn, hann varð
bráðkvaddur fyrir framan fjárhúsin
sín. Þegar komið var að honum sátu
hundarnir hans tveir hvor sínu
megin við hann og drúptu höfði. Og
nú þegar við systkinin setjumst nið-
ur til að minnast hans em vissir at-
burðir sem við öll minnumst sam-
eiginlega.
Á vorin vorum við oft tíma og
tíma á Brúarlandi hjá Gústa og
ömmu. Það vom mörg árin sem
eitthvert okkar fór að hjálpa Gústa
í sauðburðinum. Þar kynntumst við
hans hugmyndum um hvernig um-
gangast skyldi lambféð og hjálpa til
við burðinn og þar skyldi allt gert á
réttan hátt.
Kindurnar vora Gústa allt og
alltaf átti hann tvo hunda, sem kyn-
slóð eftir kynslóð hétu Snati og
Týri, og fylgdu honum hvert fót-
spor. Hann átti líka alltaf hesta og
Glæsir gamli, Gletta og Mó-Skjóni
eru okkur lang minnisstæðust. Við
höfum öll farið á Glæsi sem var
mikið uppáhald hjá frænda og var
hann kominn yfir þrítugt þegar
hann var felldur.
Gústi frændi tók aldrei bílpróf en
komst samt allra sinna ferða óheft,
hestamir, traktorarnir og það
nýjasta, fjórhjólið, sem hann fékk
sér fyrir nokkrum árum, voru sá
ferðamáti sem hann viðhafði.
Það var mikill spenningur á
hverju sumri, á meðan við vorum
yngri, þegar Gústi kom hestaferð-
ina sína vestur. Og aftur biðum við
eftir því að hann kæmi við í kaffi,
þegar hann, að haustinu, var á leið-
inni inn í Dali, þar sem hann var
skilamaður til síðasta dags. Svo
fengum við að hjálpa honum að
draga í Mýrdalsrétt og síðan var
endað í kjötsúpu heima í Hauka-
tungu. Gústi frændi kom marga
vetur að taka af heima og þá var
fylgst með hverri hreyfingu og smá
saman lærðist hvernig ætti að
flokka ullina því Gústi hafði þann
starfa í mörg ár að safna saman ull
um allar sveitir, sem umboðsmaður
Álafoss.
Það eru ótal minningar sem
koma upp í hugann og endalaust
væri hægt að telja upp. Skarðið
sem myndaðist við fráfall Gústa
frænda verður ekki fyllt. Hann var
fastur punktur í tilverunni og miss-
ir okkar er mikill. Við þökkum þér,
kæri frændi, fyrir þann auð sem þú
hefur gefið okkur á samleiðinni og
mun nýtast hér eftir sem hingað til.
Elsku amma, þú átt okkur öll að
og sameiginlega þiggjum við styrk
frá Guði.
Systkinin frá Haukatungu.
Og hver á þá að sjá um rollurn-
ar, lömbin og allt það sem honum
þótti svo vænt um, ekki getur
lang-amma gert það, hún er orðin
svo gömul, var það fyrsta sem ég
sagði við mömmu þegar hún og
pabbi sögðu mér að nafni frændi,
Eiríkur Ágúst Brynjúlfsson, hefði
orðið bráðkvaddur fyrr um daginn.
Eg vildi að ég væri orðinn aðeins
stærri svo ég gæti hjálpað eitthvað
til, en ég er bara átta ára svo
kannski geri ég það þegar ég verð
eldri. En mig langaði ekki í sveit-
ina, ekki þennan dag, ég þurfti að
jafna mig aðeins. Það var bara
ekki hægt að fara í fjárhúsin og
enginn nafni með, það verður síð-
ar.
Við nafnamir vomm að ræða
saman fyrir fáum dögum hvemig
við ætluðum að ráðstafa kindinni
minni, henni Eiríku, og lömbunum
hennar næsta haust, því að ég átti,
eins og svo margir af ungum ætt-
ingjum í gegnum tíðina, kind í
sveitinni. Nafni var einstaklega
góður við krakka og mér fannst
gott að koma á Brúarland og fara
með honum í fjárhúsin. Hann leiddi
mig um allt, sýndi mér og sagði
hvernig allt var og kenndi mér jafn-
framt um leið. Hann tók mig með
sér á fjórhjólið og við þeyttumst um
allt eins og kóngar. Já, mikið hef ég
verið heppinn að eiga þennan frá-
bæra frænda!
Að kvöldi þessa sorgardags, þeg-
ar ég fór að sofa, bað ég Guð að
leyfa nafna að sjá um kindurnar i
himnaríki því að hann væri svo góð-
ur í því og liði best innan um kind-
ur. Og því vona ég nú að hann sé
fjárhirðir hjá Guði. Elsku nafni
frændi, þakka þér fyrir að hafa ver-
ið til og leyft mér að vera með þér
og þegar ég verð gamall karl og fer
tfl Guðs þá veit ég að þú tekur á
móti mér.
Þinn nafni,
Eiríkur Ágúst Brynjarsson.
Það dimmdi og dagurinn varð
öðmvísi eftir en áður, þegar okkur
barst sú fregn að Gústi á Brúar-
landi, Eiríkur Ágúst Brynjúlfsson,
hefði orðið bráðkvaddur fyrir utan
fjárhúsin sín, mánudaginn 25. maí
sl. Þetta var reiðarslag sem enginn
átti von á. Kannski af því að ein-
hvern veginn var Gústi eilífur í okk-
ar augum. Hann hafði lítið breyst
frá því að við mundum eftir honum
fyrst og við gengum að honum jafn
vísum og þeirri staðreynd að sólin
kemur upp að morgni og sest að
kvöldi. Og nú hefur hans sólarlag
borið að, alltof fljótt.
Gústi var bóndi af lífi og sál, lifði
og hrærðist fyrir kindurnar sínar.
Fyrir þær var fátt nógu gott og
þeirra þarfir gengu gjarnan fyrir
hans eigin. Hann var að mörgu
leyti bóndi af gamla skólanum, ekki
mikið fyrir breytingar, alla vega
ekki breytinganna vegna, en til-
einkaði sér nýjungar að yfirveguðu
máli. Hafði ákveðnar skoðanir á
þeim málum sem honum fannst sig
einhverju varða, annað lét hann af-
skiptalaust. Gústi fór vel með,
hugsaði vel um sitt og var ekki
þurftafrekur maður. Hann átti eng-
an sinn líka. Það var alltaf jafn
gaman að koma að Brúarlandi, þar
sem hann bjó stærstan hluta ævi
sinnar og nú síðustu árin með móð-
ur sinni, og rökræða við hann um
hlutina. Að skipta um skoðun var
nú ekki það sem Gústi gerði dag-
lega, alla vega ekki bara til þess að
skipta um skoðun. Hann var
strangheiðarlegur, gerði sömu
kröfur til annarra og sjálfs sín í
þeim efnum sem og mörgum öðr-
um. Sama má segja um vinnu. Það
var ekki í kot vísað að biðja Gústa
fyrir krakka og þar nutum við góðs
af. Hann var natinn leiðbeinandi,
tók okkur ætið sem jafningja og
talaði aldrei niður til okkar.
Gústi átti alltaf hest sem hægt
var að setja barn á og var ýmist
farið til að smala eða bara í
skemmtiferð. Jafnvel áður en við
gátum almennilega gengið, fengum
við að fara á bak og teymt undir
okkur um hlaðið. Þegar aldur leyfði
var kennt að leggja á hest, stjórna
honum, og hvernig gagnkvæm virð-
ing ætti að einkenna samskipti
manns og hests. Við þessar ferðir
eru margar dýrmætar minningar
bundnar og enginn hefur kennt
okkur betur en hann að umgangast
dýrin og bera virðingu fyrir þeim.
Þegar litið er til baka er efst í
huga þakklæti fyrir allan þann auð
sem hann færði okkur með því að
gefa leiðsögn sína um lífið og tilver-
una, að því búum við alla ævi.
Tryggð og trúmennska vom einnig
mjög ríkir þættir í fari hans og
fengum við að njóta þess ríkulega.
Kæri frændi og vinur, við þökkum
þér fyrir samiylgdina. Tómleikinn og
söknuðurinn er mikill en björt minn-
ing lifir í hjörtum okkar um einstak-
an mann. Elsku amma og langamma.
Við vitum að spor þín em þung og
biðjum því algóðan Guð að leiða þig
og styrkja á þessari erfiðu göngu.
Nú fækkar þeim óðum, sem fremstir stóðu,
sem fógnuðu vori í grænni hlíð,
stríðustu straumvötnin óðu
og storkuðu frosti og hríð,
lyftu þegjandi þyngstu tökum,
þorðu að berjast við lífskjör hörð. -
Peir hnigu bognir í bökum
Að bijósti þér, ættaijörð.
(Davið Stefánsson.)
Fjölskyldan Mávakletti 5,
Borgarnesi.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Gústa, elskulegs frænda
míns. Á mínum yngri árum þegar
ég var í sveit hjá Gústa og ömmu,
hófust flestar sögur sem ég sagði
vinum mínum á: „Ég og Gústi
frændi." Hann var barngóður og
við krakkarnir fengum að vasast
með honum við flest þau verk sem
til falla í sveit. Þau ævintýri vora
uppspretta þessara sagna minna.
Vorið 1996 kom ég aftur í sveitina
til ömmu og Gústa til að aðstoða við
sauðburðinn, og urðu þessi endur-
nýjuðu kynni mín af vorverkunum í
sveitinni til þess að styrkja tengsl
mín við sveitina og Gústa. Hann
frændi minn hafði sínar skoðanir og
sitt lag á hlutunum.
Minningin um Gústa mun alltaf
lifa með mér og sögurnar mínar
halda áfram að byrja á: „Ég og
Gústi frændi."
Ég bið góðan Guð að styrkja
ömmu á sorgarstundu, og þakka
þær stundir sem ég hef átt með
frænda mínum.
Sigurður Halldórsson.
Hugur minn lamaðst við að fá
þær sorgarfréttir að hann Gústi
frændi minn og nafni væri dáinn.
Mig langar að þakka þér, elsku
frændi minn og nafni, fyrir allt sem
þú hefur verið mér og gerðir fyrir
mig. Ef ég get verið stolt yfir ein-
hverju í lífinu, þá get ég verið stolt
af því að heita í höfuðið á honum
Gústa frænda og henni ömmu
minni.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefúr hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
EIRIKUR AGUST
BRYNJÚLFSSON
Elsku amma og við öll, mér er
orða vant, en Guð veri með okkur
öllum og styrki okkur í þessari
miklu og sám sorg.
Halldóra Ágústa
Pálsdóttir (nafna).
Öll eram við eitthvað. Alltof al-
gengar era þó öfgar í báðar áttir út
frá þessari einföldu staðreynd, sem
ein og sér er yndisleg. Við gerum
lífið að alltof flóknu ferli með því að
stækka eða minnka þetta „eitt-
hvað“ fyrir sjálfum okkur, því að
við vitum í raun ekki hvað það er.
Það eina sem við vitum með vissu
er að við eram eitthvað sem deyr.
Sama hversu erfiður dauðinn er, er
hann kaldhæðnislega það einasta
eina öragga við lífið.
Þrátt fyrir mikilmennsku og
brjálæðislega yfirgangssemi
mannsins við móður jörð verður
honum aldrei ljósara en þegar
dauðinn hrifsar til sín líf í fullu
fjöri, hversu algerlega undirorpinn
hann er lögmálum náttúrunnar,
hversu lítill hann er í samanburði
við hana og hún ein mikil. Það er
erfitt fyrir okkur að sætta okkur
við smæð okkar, að geta ekkert
gert við dauðanum, sætta okkur við
að hann sé órjúfanlegur hluti lífsins
og takast á við sorg okkar, vitandi
það að við verðum að fyrirgefa
náttúranni dauðann, því hún er líka
lífið og eftir lögmálum hennar lifum
við.
Menn era misjafnlega tengdir
náttúranni. Gústi frændi okkar,
bóndi af lífi og sál, lifði í nánu sam-
bandi við náttúrana eins og flestir
bændur gera. Hann var ókvæntur
og ást hans og athygli beindist því
enn meira að dýranum. Fyrir vikið
tengdist hann búskapnum og nátt-
úranni enn sterkari böndum, þó að
fyrir honum hafi það sennilega að-
eins verið hinn eini sanni hvers-
dagsleiki. En hversu yndislegt er
það ekki þegar hversdagsleikinn er
samofinn náttúrunni, þar sem upp-
runa alls er að finna.
Inn í þennan hversdagsleika
frænda okkar komum við bræður
oft. Gústi var einstaklega hrein-
skilinn og skóf venjulega ekkert
utan af hlutunum. Fyrir ófáum
systkinabörnum sínum þyrfti hann
t.d. að útskýra hvernig nýr ein-
staklingur í náttúrunni verður til
og það gerði hann af sinni ein-
skæru hreinskilni yfir eðlileika
hlutanna. Fyrir honum var þetta
jafn sjálfsagt og að vatn er blautt -
svo blátt áfram. Þannig var hann,
hreinskiptinn. Gústi var afskap-
lega staðfastur og lærðum við
fljótt að yfirleitt fór betur á því að
hann réði, enda var hann natinn og
nákvæmur, sérlega varðandi
skepnurnar. Þannig var hann okk-
ur góður lærifaðir og einstök fyrir-
myndi, ekki síst hvað dugnað
snerti. Þó að Gústi sameinaði
áhugamál og starf hafði hann mjög
gaman af að ferðast, ekki síst á
hestum, og var unun að hlusta á
hann segja ferðasögur af sér, þar
sem eftirtektargáfa hans naut sín,
þó að ekki leyfði hann sér oft
þennan munað.
Elsku frændi! Svo fjölmargar
minningar era tengdar þér. Þú átt
þinn hluta í uppeldi okkar. Þú sýnd-
ir okkur flóann, hvernig krækja átti
fyrir keldurnar, og fjallið, kenndir
okkur örnefnin jafnhliða því hvern-
ig fara á að skepnum. Að hossast í
dráttarvéinni í fjórar klukkustundir
inn á Vatnshlíð og aftur til baka var
þess virði. Þú kenndir okkur að
sitja hest og þegar þú keyptir Bláu
merina eða fjórhjólið, sagðirðu okk-
ur einfaldlega að halda okkur fast.
Þú kenndir okkur ásamt öðram að
vinna og munum við alltaf búa á
því. Jólin áttum við líka alltaf sam-
an.
Gústi! Við erum afar þakklátir
fyrir að hafa mátt taka þátt í hvers-
dagsleikanum þínum og hafa fengið
að gera hann að okkar og einfald-
lega hafa mátt fylgja þér hluta þíns
vegar. Nú skilja leiðir, en vonandi
finnum við allir okkar veg áfram.
Minningin um þig, Gústi frændi, lif-
ir.
Brynjúlfur og Guðmundur,
Brúarlandi.