Morgunblaðið - 21.08.1998, Blaðsíða 36

►36 FÖSTUDAGUR 21. ÁGÚST 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ 01ga Harðar-
dóttir fæddist í
Reykjavík 3. júní
1960. Hún lést á
Landspitalanum 11.
ágúst síðastliðinn.
Olga var einka-
barn foreldra sinna,
Sigrúnar Lovísu Sig-
urðardóttur, f. 28.
apríl 1922 á Ísafírði
og Harðar Bergþórs-
sonar sjónianns, f.
30. nóvember 1922 á
Akureyri, d. 10. nóv-
ember 1986.
Hinn 7. janúar
1995 giftist Olga George Alex-
ander Serna Marchán, lækni frá
Kolombíu, f. 16. maí 1954. Sonur
þeirra er Róbert Alexander, f. 3.
nóvember 1992.
Olga lauk stúdentsprófi frá
Menntaskólanum í Reykjavík ár-
ið 1980. Veturinn 1980 til 1981
nam hún frönsku í Strassborg í
Frakklandi og 1981-1982 lagði
hún stund á nám í frönsku við
Háskóla Islands. Hún bjó í
Helsinki í Finnlandi frá 1982 til
1987, þar sem hún lærði finnsku
Þegar við Olga kvöddumst fyrr í
sumar, hún á leið í hringferð um
landið og ég til sólarstrandar, höfð-
um við á orði að fjögurra vikna að-
skilnaður væri langur fyrir okkur
vinkonumar. Þá eins og jafnan hin
seinni ár, var óhjákvæmilegt að
sjúkdómur hennar skyggði á
ánægjustundir okkar. Við heim-
komu mína úr fríi varð mér ljóst að
aðskilnaðurinn yrði lengri en áætlað
var. Ég fékk þó að deila með henni,
^fjölskyldu hennar og vinum síðustu
dögunum þar til lífsviljinn undra-
sterki dugði ekki til og hún fékk
sína hvíld.
Olga var besta vinkona mín frá
því við vorum sex eða sjö ára gaml-
ar, saman í bekk í Isaksskóla. Þar
var grundvöllur lagður að vináttu,
hann treystur gegnum skólagöngu í
Æfingadeild Kennaraskólans,
Barnamúsíkskólann, Hagaskóla og
Menntaskólann í Reykjavík. Ég er
sannfærð um að þau órjúfanlegu
tryggðabönd sem mynduðust á
þessum árum hafi ekki verið okkur
síðra veganesti út í lífið en fræðin
sem numin voru á skólabekk.
Eftir stúdentspróf tók við há-
skóianám og vinna hér og erlendis
og styrktust þá böndin þrátt fyrir
sautján ára búsetu okkar hvorrar í
sínu landinu. Olgu var lítið gefið um
tilfinningasemi og mærð og höfðum
við ekki síður gaman af því að draga
dár hvor að annarri en að slá gull-
hamra. En við deildum áhyggjum
okkar, stórum og smáum og trúðum
fyrir leyndarmálum og vissum að
þannig myndi það alltaf verða.
Allir sem kynntust Olgu á náms-
árum vissu að hún skaraði fram úr í
flestu því sem hún tók sér fyrir
hendur, að því er virtist fyrirhafnar-
laust. Málamanneskja með afbrigð-
um, hún fór til Frakklands, talaði
frönsku, síðar til Finnlands, talaði
- 'finnsku og ekki vafðist sænskan
fyrir henni í Svíþjóð. Hún gerði ekki
mikið úr óvenjumiklu næmi og gáf-
um, var lífsglöð, sterk og sjálfsör-
ugg, hreykti sér aldrei af afrekum
og veit ég að hún hefði ekki kært
sig um að þau yrðu tíunduð sérlega
hér. Hæfileika sína að nema fljótt
og vel nýtti hún sér þó til hins
ýtrasta, því samhliða góðum náms-
árangri gafst henni nægur tími til
að blanda geði við fólk, skemmta
sér og njóta lífsins. Það var hennar
gæfa, því hún uppskar sem hún sáði
og var líf hennar ríkt af ánægju-
stundum með fjölskyldu og vinum.
Olga var vinsæl, átti fjölda góðra
vina og ræktaði garðinn sinn. Vinir
hennar urðu margir mínir vinir og
mínir hennar. Þegar ég kynntist
manninum mínum Árna, urðu þau
fljótlega bestu vinir. Þegar hún
kynnti mig fyrir manninum sínum
jfcÁlexander, fannst mér eins og ég
hefði þekkt hann alla tíð.
og starfaði við menn-
ingarmiðstöðina
Sveaborg. I október
1988 lauk hún BA-
prófi frá Háskóla Is-
lands, með frönsku
sem aðalgrein og
finnsku sem auka-
grein. Því næst lá
leið hennar til Sví-
þjóðar, þar sem hún
lærði bókasafnsfræði
í Borás og útskrifað-
ist í árslok 1989.
Olga starfaði í
tæpt ár á háskóla-
bókasafni og síðar
sjúkrahúsbókasafni í Stokkhólmi,
en hóf í september 1990 störf hjá
Friðarrannsóknastofnuninni í
Stokkhólmi, SIPRI. Þar starfaði
hún þar til hún fluttist ásamt fjöl-
skyldu sinni til íslands sumarið
1997. Síðasta haust hóf hún störf
á mynda- og greinasafni Morgun-
blaðsins og starfaði þar til dauða-
dags.
Olga verður jarðsungin frá Ás-
kirkju í dag, föstudag, og hefst
athöfnin klukkan 15. Jarðsett
verður í Gufuneskirkjugarði.
Örlögin leiddu Alexander langa
leið frá heimalandi sínu Kólumbíu í
Suður-Ameríku, um Rúmeníu þar
sem hann lauk læknisnámi, til Sví-
þjóðar. í Svíþjóð kynntist hann
Olgu, varð hennar ástvinur og eign-
aðist með henni Róbert litla Alex-
ander. Þar annaðist hann Olgu síðar
í veikindunum af meiri ást og hlýju
en unnt er að gera sér grein fyrir.
Síðasta ár Olgu bjuggu þau fjöl-
skyldan hérlendis í faðmi ástríkrar
móður, tengdamóður og ömmu, Sig-
rúnar. Þá nutu þau nærveru hvert
annars í erfiðleikunum. Saman áttu
þær mæðgurnar minningu um
Hörð, pabba Oigu, en hann lést fyr-
ir tæpum tólf árum. Olga iíktist föð-
ur sínum mjög í útliti og fasi og var
hann henni ákaflega kær.
Sigrún, AJexander og Róbert
Alexander eiga allar mínu bestu
hugsanir og samúð. Kristinn Möll-
er, vinur Sigrúnar, hafi þakkir fyrir
stuðning sinn við fjölskylduna.
Tómarúminu við fráfall Olgu
verður ekki lýst, en ég kveð vinkonu
mína með þakklæti fyrir vináttu og
tryggð í rúm þrjátíu ár. Þegar hún
lést á sumarmorgni eftir hetjulega
baráttu, fengum við nærstaddir vin-
ir og fjölskylda bestu huggun frá
Róbert Alexander, sem kom til að
kveðja mömmu sína og sagði með
brosið sitt fallega á vör: „Nú er
mamma á himnum hjá Guði.“ Þá
vissum við það.
Megi minning Olgu lifa.
Halldóra Bragadóttir.
Við Olga vorum um tvítugsaldur
þegar við kynntumst. Á þeim tíma
ræddum við sjaldnast um árin
framundan, okkur þóttu þau sjálf-
gefin. Eftir að hún veiktist ræddum
við aldrei um veikindi hennar en við
vissum að það sem við áður töldum
sjálfgefið var það ekki lengur.
Hún var greind, kærleiksrík og
heilsteypt persóna með mikla
kímnigáfu og aðdáunarvert þol.
Hún var lífsglöð og hláturmiid en
um leið bar fas hennar vott um
æðruleysi sem gerði það að verkum
að manni fannst að henni myndi
takast að sigrast á öllum þeim erfið-
leikum sem á vegi hennar yrðu.
Dauðinn hrifsaði hana til sín alltof
unga og gerði okkur, sem þekktum
hana, svo átakanlega ijóst að gæfan
er ekki ætíð hliðholl þeim sem eiga
skiiið allt það besta.
Kolbrún Bergþórsdóttir.
Ég man fyrst eftir Olgu í Haga-
skóla. Há, grönn og falleg stúlka
með áberandi kringlótt gleraugu,
yfirleitt í Álafossúlpu, svolítið 68-
kynslóðarleg, þótt við tilheyrðum
ekki þeirri frægu kynslóð. Hún var
ekki úr Vesturbænum en samlagað-
ist fljótt öðrum nemendum skólans,
vai- ein af þeim sem allir tóku eftir
og vissu hver var.
Svo komu menntaskólaárin,
skemmtileg og áhyggjulaus. Vina-
hópurinn var stór enda var Olga
góður vinur, ræktarsöm, félagslynd
og lífsglöð. Hún bjó á Bergþórugöt-
unni ásamt foreldrum sínum. Faðir
hennar var sjómaður og vann á
þessum árum í Danmörku, en kom
heim í löng frí á nokkurra mánaða
fresti. Hún var mikil pabbastelpa og
naut þess að fá hann heim. Árin liðu
hratt við nám og leik. Olga var af-
burða vel gefin, tók góð próf án þess
þó að miklum tíma væri eytt í lest-
ur. Hún átti sérlega auðvelt með að
læra tungumál og hélst það í hend-
ur við vaxandi útþrá. Útlöndin heill-
uðu og hún var ákveðin í því að fara
út um leið og hún gæti.
Síðan komu háskólaárin. Þá duttu
kynnin niður en ég frétti allaf öðru
hverju af henni frá Frakklandi,
Finnlandi og svo að hún var orðin
bókasafnsfræðingur í Stokkhóimi.
Eitt sinn þegar ég var stödd í
Stokkhólmi ákvað ég að reyna að
hafa upp á henni. Fann hana ekki í
símaskránni og fór því upp í sendi-
ráð en þar kannaðist enginn við
hana. Á meðan ég var að tala við
starfsmenn sendiráðsins kom
símbréf að heiman þar sem Olga
var að sækja um starf í sendiráðinu.
Hún tók ekki starfið en ég fékk
símanúmerið, hafði samband og það
var eins og við hefðum síðast hist í
gær. Eftir það var alla tíð mikið og
gott samband milli okkar.
Á þessum árum var ýmislegt að
gerast í lífi Olgu. Eitt sinn er ég var
stödd í Stokkhólmi hafði hún varla
tíma til þess að kíkja á kráarlífið. Þá
hafði hún hitt Alexander, lækni frá
Kóiombíu sem starfaði í Svíþjóð.
Kynni þeirra hófust eins og í lækna-
róman. Hún að vinna á bókasafni á
sjúkrahúsi og myndarlegi læknirinn
sem þurfti alltaf að fá upplýsingar
og aðstoð þegar hún var á vakt. En
örlögin voru ráðin og fljótlega fóru
þau að búa saman. Um svipað leyti
hóf hún störf hjá SIPRI, alþjóðlegri
friðarstofnun með aðsetur í Stokk-
hólmi. Þar vann hún þar til þau
fluttu heim, fyrst sem bókasafns-
fræðingur en síðan tók hún meðal
annars að sér að byggja upp gagna-
grunn stofnunarinnar. Sonurinn
Róbert Alexander fæddist 1992,
yndislegur strákur og augasteinn
foreldra sinna.
Fyrir um ári fluttu þáu heim til
íslands. Bjuggu þau í góðu sambýli
með Sigrúnu móður Olgu. Alexand-
er fór í háskólann í íslenskunám og
Olga hóf störf hjá Morgunblaðinu.
Um tíma gekk lífið sinn vanagang
þar til veikindin tóku sig upp að
nýju.
Olga Harðardóttir varð aðeins 38
ára gömul. í tæp 6 ár barðist hún
við krabbamein. Það komu góðir
tímar þegar leit út fyrir að hún
hefði haft betur, en svo komu
bakslögin og þá hófst baráttan að
nýju með erfiðum geisla- og lyfja-
meðferðum. Hún sýndi alveg ótrú-
legan dugnað þennan tíma og ætlaði
sér að lifa. Sér til stuðnings hafði
hún stóran hóp ættingja og vina.
Auk þess fékk hún ómetanlegan
stuðning frá starfsmönnum
Krabbameinsdeildar Landspítalans.
Þar lést hún 11. ágúst síðastiiðinn,
umkringd þeim sem henni þótti
vænst um.
Aexander minn, þinn missir er
mikill, þú reyndist Olgu sérlega vel,
hlýja þín og elska í hennar garð var
alveg einstök. Elsku Róbert, þú ert
vonandi of ungur til þess að skilja
hvað þú hefur misst, og Sigrún, sem
hefur horft bæði á eftir eiginmanni
og einkabarni deyja um aldur fram,
ykkur og öðrum aðstandendum
votta ég samúð mína.
Anna Guðrún Ivarsdóttir.
Við viljum með örfáum orðum
minnast Olgu frænku okkar sem
lést ung að árum hinn 11. ágúst sl.
Olga var alltaf einlæg og glaðlynd
og manni leið vel í návist hennar.
Þrátt fyrir að hún hafi búið erlendis
lengi hefur sambandið við hana
alltaf verið mjög gott. Hún var dug-
leg að rækta fjölskylduna og koma í
heimsókn og mundi eftir afmælis-
dögum allra. Eftir að Hörður faðir
Olgu lést voru Sigrún og Olga alltaf
hjá okkur á aðfangadagskvöld okk-
ur til mikillar ánægju. Þegar
mamma lést kom Olga heim til að
vera við dánarbeð hennar og veita
fjölskyldunni stuðning.
Olga var sjálfstæð, drífandi og
óhrædd við að takast á við nýjung-
ar. Hún var heimskona, félagslynd
og hafði gaman af að víkka sjón-
deildarhringinn og kynnast annarri
menningu. Hún fór t.d. í nám til
þriggja landa, Frakklands, Finn-
lands og Svíþjóðar. Hún lærði öll
þessi tungumál, enda var hún mikil
tungumálamanneskja.
Hún festi rætur í Svíþjóð og
kynntist þar Alexander sem hún
giftist svo í ársbyi-jun 1995. Olga og
Alexander eignuðust soninn Róbert
Alexander sem hefur verið sólar-
geisli í lífi þeirra, enda hefur hann
erft lífsgleði og kæti foreldra sinna
og er eftirlæti allra.
Olga var góð eiginkona og móðir,
afslöppuð, en samt full af krafti og
lífsgleði. Hún barðist af miklu hug-
rekki við krabbameinið fram á síð-
ustu stundu og virtist geta séð
björtu hliðarnar á öllu. Þrátt fyrir
það var hún raunsæ, enda hafði hún
horft á föður sinn og báðar föður-
systur deyja úr sama sjúkdómi.
Elsku Sigrún, Alexander og Ró-
bert, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð, þið hafið misst svo
mikið. Megi allar þær góðu minn-
ingar sem þið eigið um yndislega
dóttur, eiginkonu og móður styrkja
ykkur í sorginni og ylja ykkur um
ókomin ár.
Guðrún og Bergþóra.
Olga Harðardóttir hóf störf hjá
Morgunblaðinu síðastiiðið haust.
Hún var góður starfsmaður og
vinnufélagi, en kveður nú þetta líf
langt um aldur fram eftir hetjulega
baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Samvera okkar var stutt en góð.
Hún gaf okkur svo ótrúlega margar
ánægjustundir að minnast.
Við vinnufélagarnir kveðjum
Olgu með söknuði og biðjum Guð að
varðveita hana, eftirlifandi eigin-
mann, son hennar og móður.
Tilveru alla
og töfra hennar
glæðir guðsandi.
Lögmál hans
kveikja lífsgneista
vitund verðandi.
Líkt og laukur
lyftist úr moldu,
fóstrar fræ og sáir,
þannig er líf
og þroski manna
eillf upprisa.
(Davíð Stef.)
Við vottum ástvinum hennar okk-
ar dýpstu samúð.
Áslaug, Berglind, Ingunn,
Ólöf (Olla) og Ragnheiður.
Hvað kemur fyrst í hugann þegar
setja á niður orð á blað í minningu
góðrar vinkonu? Það er erfitt að
lýsa því sem um hugann fer á slík-
um stundum, enda eru minningar
oft eins og leiftur; stutt staldur við
atburði eða samtöl, minningaslitur
sem þó gefa svo mikið. Þetta upplifi
ég nú þegar ég hugsa um kynni
okkar Olgu. Um huga minn fljúga
ótal minningabrot, mörg án orða:
Samveran í háskólanum, bíóferðir,
kaffihús... Ég man þegar við sátum í
Norræna húsinu og fengum okkur
kaffi eftir frönskutíma í Háskólan-
um og gengum síðan niður í miðbæ
til að ná í strætisvagn heim. Ég
stundaði það að biðja hana um að
halda á töskunni fyrir mig eitt
augnablik en segja henni svo frá
einhverju skemmtilegu, svo hún
gleymdi að rétta mér hana aftur og
hélt á henni fyrir mig alla leið niður
í bæ. Og átti svo ekki orð til að lýsa
vandlætingu sinni á svona athæfi!
Þetta var orðinn einkabrandarinn
okkar og við hittumst varla án þess
að kankast á um það hvemig ég
plataði hana forðum daga.
Þegar Olga fór utan til náms
OLGA
. HARÐARDÓTTIR
fækkaði samverustundunum, en það
brást ekki að við hittumst þegar
hún kom heim til Islands í fríum en
það gerði hún reglulega. Ég heim-
sótti hana til Svíþjóðar vorið 1992.
Þá blasti lífið við henni; hún var
ófrísk, full tilhlökkunar. Það var
skömmu eftir þá heimsókn sem hún
greindist með sjúkdóminn sem dró
hana til dauða. Hún barðist hetju-
lega og ætlaði ekki að lúta í lægra
haldi - og framundir það síðasta
trúði ég að það tækist, enda kvart-
aði hún aldrei og gerði lítið úr þján-
ingum sínum.
Þau Alexander og Róbert litli
heimsóttu okkur hálfum mánuði áð-
ur en hún dó og var hún þá hin
hressasta, þótt hún bæri kvíðboga
fyrir væntanlegri sjúkrahúsdvöl. Og
enn trúði ég því að hún myndi hafa
betur. En mér varð ekki að ósk
minni og nú sit ég og rita þessar lín-
ur, döpur í huga.
Nú kveð ég góða vinkonu sem
ætíð mun eiga sess í hjarta mínu.
Blessuð sé minning hennar.
Elsku Alexander, sem staðið hef-
ur með henni eins og klettur í þess-
ari erfiðu baráttu, Sigrún og litli
Róbert; megi Guð gefa ykkur styrk
á þessum erfiðu tímum.
Kolbrún Þórisdóttir.
Það er veisla í garðinum. Verið er
að fagna skírn dóttur húsráðenda.
Hún er látin heita Olga eftir föður-
ömmu sinni. Olgu litlu hafði lengi
verið beðið og því er gleðin mikil.
Sviðið er Reykjavík, Esjan og sund-
in blá. Það er vor í lofti og sumarið
fer í hönd. Hljómarnir eru norræn-
ir, bjartir og hreinir. En sjálf er hún
suðræn á svip, hnátan litla, enda
haft á orði að einhver forfeðra
hennar hafi verið ættaður frá suð-
rænum sólarströndum. Sjómanns-
blóð var og í báðum ættum og út-
þráin.
Olga reyndist foreldrum sínum
mikill gleðigjafi og augasteinn.
Uppvaxtarárin liðu fljótt og áður en
varði var hún orðin hin fönguleg-
asta stúlka, meðalhá, grönn og fríð
sýnum. Hún var prýðilega gefin og
reyndist hinn mesti námshestur í
skóla og minnisstætt er að í MR
valdi hún að fara í fornmáladeild
sem þótti nokkuð sérstakt. Hún var
vinsæl og vinmörg alla tíð enda var
hún glaðlynd og félagslynd og lagði
alltaf gott til málanna.
Eftir stúdentspróf stundaði hún
um tíma nám í frönsku í Háskóla ís-
lands. En útþráin kallaði þessa hug-
Ijúfu, ungu stúlku og hún fór í fram-
haldsnám erlendis, fyrst tungu-
málanám í Frakklandi og Finnlandi,
svo bókasafnsfræði í Svíþjóð. Alls
staðar lauk hún prófum með láði.
Hún var fæddur málamaður og tal-
aði tungumál þessara þjóða eins og
innfædd.
Þegar faðir Olgu lést fyrir aldur
fram kom í hlut hennar að vera stoð
og stytta móður sinnar og því hlut-
verki sinnti hún með miklum ágæt-
um, hafði við hana stöðugt samband
á meðan hún var erlendis og sýndi
henni mikla umhyggju.
En bráðlega breyttist sviðið á
nýjan leik og við tóku léttari og lit-
ríkari tónar, ættaðir úr heitari lönd-
um. Það var er Olga kynntist eftir-
lifandi eiginmanni sínum, Alexand-
er Marchán, í Stokkhólmi þar sem
þau unnu bæði á sjúkrahúsi, hún
bókasafnsfræðingur og hann lækn-
ir. Alexander er ljúfur maður og
þau áttu afar vel saman. Síðar var
Olga ráðin sem bókasafnsfræðingur
hjá sænsk-alþjóðlegri rannsóknar-
stofnun um friðar- og hermál í
Stokkhólmi. Einnig þar var hún í
miklum metum.
En undarlegt er lífið. I sömu
mund og hamingja þeirra var sem
mest hrönnuðust upp óveðursský.
Rétt áður en Róbert litli fæddist
kom í ljós að Olga var með illvígan
sjúkdóm sem erfitt mundi að eiga
við. En það var tekist á við sjúk-
dóminn af festu og öryggi. Hún
þurfti oft að þola erfiða meðferð en
allt til þess síðasta varðveitti hún
bjartsýni sína, festu og kjark og þá
ekki síður umhyggju fyrir fjöl-
skyldu sinni og vinum.
Olga og Alexander fluttust svo al-
farið til Islands síðastliðið haust