Morgunblaðið - 04.09.1998, Side 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 4. SEPTEMBER 1998 49
ustu endurfundi. Þegar við sátum og
spjölluðum yfir einum bjór viku áður
eða þegar við drukkum kaffibolla um
borð hjá þér á miðvikudeginum fyrir
þína siðustu brottfór.
Kynni okkar allra byrjuðu fyrii’
rúmum fjórum árum, þegar þú komst
sem vélstjóri til Luderitz í Namibíu.
Fyrst til afleysinga með okkur og svo
síðar sem yfirvélstjóri á þínu skipi.
Kæri vinur og samstarfsfélagi, þótt
við hinir yfirgæfum gamla góða
Luderitz og færum til annarra verka,
hér í Nambibíu, þá lauk aldrei vináttu,
né samgangi á milli okkar og fjöl-
skyldna. Við komum reglulega í heim-
sókn til Luderitz og þið reglulega tii
Walvis Bay og alltaf var hist og grillað
eða farið saman út að borða.
Enginn okkar hafði gert ráð fyrir
að því lyki í bráð. Við sendum okkar
bestu kveðjur til Bjarkar og bam-
anna á þessari erfiðu stundu.
Guðjón Kolbeinsson, Eyjdlfur
V. Valtýsson og fjölskyldur,
Walvis Bay.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Kallið kemur að ofan. Hversu oft
stöndum við ekki berskjölduð fyrir
þessu kalli að ofan. Við spyrjum
sjálfa okkur hvers vegna og finnst við
ekki fá nein svör. Ungur maður í
blóma lífsins er kallaður burt frá eig-
inkonu og börnum á einu augnabliki.
Hver er tilgangurinn?
Það er margs að minnast úr allt of
stuttri ævi Gulla. Hann setti ávallt
fjölskyldu sína ofar öðru. Hann sótti
sjóinn stíft sem vélstjóri og þar helst
sem var tekjuvon. Hann var eftirsótt-
ur vélstjóri þar sem fæmi hans og
kunnátta þótti vera einstök. Hann
tamdi sér háttvísi og reglusemi og
var jafnan hrókur alls fagnaðar hvar
sem hann kom. Hann virtist vera
þeim einstöku eiginleikum gæddur
að geta leyst erfiðustu vandamál og
halda ávallt ró sinni á erfiðleika-
stundum, enda var borin mikil virð-
ing fyrir honum hvort heldur var af
íslenskum samstarfsmönnum eða er-
lendum.
Litla íslenska samfélagið okkar hér
í Luderitz er eins og ein fjölskylda.
Tilhlökkunin við að hittast, taka þátt í
gleði og starfi okkar allra bindur
þetta samfélag fjan-i heimahögunum,
svo sterkum böndum. Það mæta allir
uppá flugvöll eða niður á bryggju til
að taka á móti nýjum þegni í þetta
litla samfélag eða kveðja einhvern
sem hefur lokið sinni vist hér.
Þegar von var á Guila heim eftir
langa og stranga útiveru fjam fjöl-
skyldu sinni, ríkti gleði og fögnuður í
þessu Iitla samfélagi.
Svo mikil var þrá fjölskyldunnar
að sjá eiginmann og fóður að hún
flaug upp til Walvis Bay til þess að
geta síðan siglt með honum hingað til
Luderitz. Þessa heimkomu bar uppá
þrítugasta og áttunda afmælisdaginn
hans og mættum við öll til að fagna
heimkomu hans og afmælisdegi. Mik-
il hamingja og ást ríkti hjá fjölskyld-
unni það kvöld.
Það er einkennileg tilfinning að sjá
ekki þann sem við erum að kveðja né
geta faðmað hann og fylgt honum á
brottfararstað. Það er eins og tóma-
rúm hafi myndast og við vitum ekki
hvernig við eigum að bregðast við.
Eitt vitum við þó að það tómarúm
sem myndaðist við snöggt brotthvarf
Gulla héðan úr þessu litla samfélagi
verður seint ef þá nokkurn tírria fyllt.
Það er huggun harmi gegn að vita
af Gulla í Guðsríki.
Far þúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Við vottum fjölskyldu hans og öðr-
um ástvinum dýpstu samúð á sorgar-
stund sem þessari.
Kveðja,
Islendingar í Liideritz.
+ Vignir Guðna-
son var fæddur
að Akri, Innri-
Njarðvík, 30. ágúst
1931. Hann andað-
ist á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 26.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar lians voru
Guðni Magnússon, f.
21.11. 1904, d. 15.9.
1996 og Jóna Jóns-
dóttir, f. 18.12. 1904,
d. 18.7. 1939. Stjúp-
móðir hans, seinni
kona Guðna, var
Hansína Krisljáns-
dóttir, f. 8.5. 1911, d. 5.11. 1997.
Bróðir Vignis er Birgir Guðna-
son. Hálfsystkini eru Eiríkur
Guðnason, Steinunn Guðnadóttir
og Árnheiður Guðnadóttir. Upp-
eldisbróðir, sonur Hansinu, er
Ellert Eiríksson.
Ég man vel daginn, sem Vignir
frændi minn fæddist. Þá var mikið
umstang á loftinu í Akri í Innri-
Njarðvík, mannagangur og komin
þangað ljósmóðir. Þar fæddist þeim
hjónum Jónu Jónsdóttur frá Stapa-
koti og Guðna Magnússyni frá Garð-
bæ sonur. Þau voru þá nýlega gift og
höfðu hafið búskap, en hann hafði þá
nýlokið námi í málaraiðn og var far-
inn að stunda iðn sína.
Ekki liðu nema nokkrar vikur frá
fæðingu Vignis, þar til hann og móð-
ir hans veiktust mjög illa af skarlats-
sótt, og var það álit lækna, að Vignir
hefði aldrei náð fullum bata eftir þau
veikindi, og hefðu bæði heyrn hans
og raddbönd laskast.
Ekki átti Vignir heimili í Akri
nema í fjögur ár, en þá fluttist fjöl-
skyldan í nýbyggt hús sitt við Suður-
götu í Keflavík, sem enn er innan
ættarinnar, en þar býr nú Steinunn,
hálfsystii- Vignis. Aðstaða Guðna var
þar öll önnur og mun auðveldara fyr-
ir hann að stunda vinnu sína þaðan,
en hann ferðaðist um árabil ætíð á
milli vinnustaða á hjóli með dósir
sínar og áhöld.
En oft kom Vignir í heimsókn í
Njarðvikurnar, en þar bjuggu líka afi
hans og amma, Magnús Pálsson og
Steinunn Olafsdóttir ásamt Ámheiði,
eða Öddu, dóttur sinni í Garðbæ. Að
Garðbæ var alltaf gott að koma, enda
oft gestkvæmt, þrátt fyrir það, að
Steinunn lá nítján ár í rúminu, eftir að
hafa fengið lömunarveiki.
Þegar Vignir var á áttunda ári,
veiktist móðir hans, en hún hafði áður
verið berklasjúklingur á Vífilsstöðum
og var ekki heilsuhraust. Hinn 14. júlí
1939 fæddist þeim hjónum annar son-
ur, en fjórum dögum síðar lést Jóna,
aðeins 34 ára gömul.
Þai- hvai-f af sjónarsviðinu stórbrot-
in kona, sem vildi allan vanda leysa og
öllum gott gera. Vignii- líktist henni að
því leyti að hann var heill og traustur
maður.
Eins og móðir hans, hafði Vignir
strax sem bam mikla dulræna hæfi-
leika. Hann fór til dæmis alltaf
snemma að sofa á kvöldin og náði
varla og oft ekki að borða kvöldverð,
en ætti að segja honum daginn eftir
eitthvað, sem skeð hafði meðan hann
svaf, þá vissi hann það allt, og gat jafh-
vel sagt okkur meira en við vissum.
Sérstaklega minnist ég brunans mikla
og mannskæða, þegar samkomuhúsið
Skjöldur í Keflavík brann hinn 30. des-
ember 1935. Vignir var sofandi, þegar
sá atburður gerðist, en þegar segja
átti honum fréttimar morguninn eftir,
þmfti þess eklri. Hann vissi allt um
bmnann og gat jafriframt talið upp
hverjir hefðu látist.
Með Jónu kom á heimili þeiiTa
Guðna Halldóra Auður, Dóra, hálf-
systir hennar, samfeðra, um sex ára
gömul, en móðir hennar vai- Helga
Égilsdóttir, þriðja kona Jóns, föður
hennar, Jónssonar, sem áður hafi
misst Valgerði, móður Jónu og Guð-
rúnu, móður Einars Norðfjörðs og
Margeirs Jónssonar. Með Helgu
eignaðist Jón síðan tíu börn, en eitt
átti hún fyrii'.
Dóra hafði brennst illa, og
hjúkraði Jóna henni, og varð sam-
band þeirra mjög náið. Er Jón, faðir
Vignir giftist 6.
desember 1980 Guð-
ríði Árnadóttur, f.
15.10. 1932. Bjuggu
þau að Kópubraut
16, Innri-Njarðvík.
Fyrri eiginmaður
Guðríðar var Oskar
Jakobsson sem lést
1968. Börn þeirra
eru Árni Jakob
Óskarsson og Guðný
Óskarsdóttir. Vignir
starfaði alla sína
starfsævi á Kefla-
víkurflugvelli og var
um langt árabil um-
boðsmaður Ilagtrygginga í
Keflavík.
Vignir verður jarðsunginn frá
Nj arð víkurkirkju, Innri-Nj arð-
vík, í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
þeirra, og Helga fluttust til Keflavík-
ur, vildi Dóra ekki frá Jónu fara og
varð eftir hjá henni og Guðna. Þau
Vignir voru því alin upp saman, því
hjá Guðna átti Dóra heimili
fi'amundir tvítugsaldur. Hún dvelur
nú á DAS í Hafnarfirði.
Góðvild hjónanna Jónu og Guðna
var mikil, því er faðir minn veiktist
af krabbameini, aðeins 42 ára að
aldri, tóku þau hann inn á heimili sitt
í Keflavík, til að léttara væri fyrir
lækni að annast hann, og hjá þeim dó
hann 19. desember 1937, svo það var
ekki langt stórra högga milli.
Haustið 1939 átti litli bróðir Vign-
is, sem skírður var Jón Birgir, að
koma heim til fóður síns, eftir að
hafa verið á fjórða mánuð á Fæðing-
arheimili Reykjavíkur, eða samfleytt
frá fæðingu, og Vignir litli þá kom-
inn í skóla.
Þetta sama haust hættir móðir
mín búskap, gerist ráðskona hjá
Guðna og gætir drengjanna hans.
Hún hét Guðríður Jónsdóttir og var
fóðursystir Jónu, móður Vignis. Og
áfram rennur tíminn, og við búum
saman í nokkur ár, eða þar til Guðni
kvæntist aftur árið 1944, Hansínu
Kristjánsdóttur, ágætiskonu og
Vignir fær góða stjúpmóður og
systkinunum fjölgar.
Þá flytjum við móðir min ofar á
Suðurgötuna og Birgir fylgir okkur.
Hún elur hann síðan upp til tíu ára
aldurs, er hann flyst aftur á heimili
föður síns, systkina og stjúpmóður.
Hansína hafði misst mann sinn, Ei-
rík Tómasson í Grindavík, eftir sutta
sambúð frá einu barni, Ellert, sem
hún hafði með sér. Hálfsystlrinin
urðu þrjú, Eiríkur, Steinunn og Árn-
heiður.
Eftir hefðbundið skyldunám, var
Vignir einn vetur i héraðsskólanum í
Reykholti, en vann síðan hjá fóður
sínum um tveggja ára skeið. Hann
var lengi umboðsmaður tryggingar-
félags, samhliða störfum á Keflavík-
urflugvelli, þar sem hann starfaði í
yfir fimmtíu ár, lengst af hjá vamar-
liðinu. Hvarvetna hefur hann reynst
sérlega traustui' og dyggur starfs-
maður og tryggur vinur. Vísa Steph-
ans G. Stephanssonar við fæðingar-
dag hans í Afmælisbókinni frá 1943,
sem þeh’ feðgarnir gáfu mér í jóla-
gjöf það ár, finnst mér eiga vel við
hann:
Víst er gott að vera hjá
vina sveit og grönnum,
og kunna réttar áttir á
allri byggð og mönnum.
Vignir var kominn á fimmtugsald-
ur, er hann gekk að eiga Guðríði
Árnadóttur, Gauju, en þau höfðu átt
heima sitt í hvoru húsinu í Njarðvík
og voru leikfélagar í æsku. Áður
hafði Gauja verið gift Óskari Jakobs-
syni, en hann drukknaði í Hítarvatni
frá tveimur börnum, Árna og Guð-
nýju.
Gauja vai- dótth- Ái-na Sigurðsson-
ar og Ástu Einarsdóttur, er bjuggu á
Blómsturvöllum í Innri-Njarðvík, en
skildu. Síðai- gengu þau í hjónaband
Adda í Garðbæ og Árni. Þau eignuð-
ust lítið og notalegt hús við Kirkju-
brautina í Innri-Njarðvík og gátu
búið þar fram á elliár í skjóli Vignis
og Gauju, sem höfðu komið sér upp
yndislegu heimili skammt frá, að
Kópubraut 16. í hjálpseminni við
tengdafóður og frænku komu vel
fram miklir eðliskostir Vignis.
Vignir og Gauja áttu góð ár sam-
an, sem hefðu vissulega mátt verða
mun fleiri. Börnum Gauju, Árna og
Guðnýju, gekk Vignir í föðurstað af
slíkri hlýju og umhyggjusemi, að
varla hefði verið unnt að gera betur.
Og hinn 26. ágúst stefndi fjöl-
skyldan í ferð til Portúgals, en eng-
inn veit sína ævina fyrr en öll er.
Honum Vigni var ætlað að leggja
upp í aðra ferð þann dag. Þar hefur
vantað góðan mann á annan stað.
Á tæpum tveimur árum eru þau
öll búin að kveðja þennan heim,
Guðni, Hansína, Eiríkur sonur Ell-
erts og Vignh’. Þessu fólki vil ég öllu
þakka samfylgdina og bið því bless-
unar Guðs.
Við hjónin vottum Gauju, Árna og
Guðnýju innilega samúð, vegna and-
láts frænda okkai- beggja, og biðjum
Guð að styrkja þau í söknuði þeirra.
Einnig vottum við samúð systkinum
Vignis, fjölskyldum þeirra og aldr-
aðri tengdamóður og tengdafólki.
Helga Kristinsdóttir frá Akri.
Mig langar að minnast bróður
mlns með nokkrum orðum. Viggi var
elstur okkar systkinanna og tók
gjarnan að sér að siða okkur hin til,
þegar við vorum Util. Fjölskyldan
var stór og var oft mikill ærslagang-
ur og ekki vanþörf á að stilla til frið-
ar. Ef okkur var fengið eitthvert
verkefni til að vinna, þá þýddi aldrei
að kasta til hendinni, að Vigga mati
átti að gera hlutina vel og rétt.
Það er einmitt þessi nákvæmni
sem einkenndi Vigga alla tíð. Annað
sem einkenndi Vigga og var hans
besti kostur var hvað hann var greið-
vikinn, viljinn var ótakmarkaður.
Þetta fundu allir sem honum kynnt-
ust. Það var alveg sama hvað manni
datt í hug sem unglingur, eins og t.d.
að skreppa til Reykjavíkur til að
kaupa kjól, það þurfti ekki annað en
að nefna það við Vigga, þá var ekk-
ert mál að skutla manni.
Viggi hafði snemma mikinn áhuga
á bílum, og er mér sérstaklega minni-
stæð fyrsta drossían hans, sem var
brún, með dúnmjúkum sætum, sem
ávallt var gaman að fara í bíltúr í.
Viggi var líka mjög barngóður og
gældi við systkinabörnin í tíma og
ótíma. Okkui’ þótti því synd að hann
skyldi ekki eignast börn sjálfur, en á
fimmtugsaldri giftist hann Gauju,
sem var ekkja með tvö börn og þá
fékk hann fóðurhlutverk. Hann gekk
börnum hennar í föðurstað og reynd-
ist þeim sem sannur faðir. Þau fundu
best fyrir því hvað Viggi var hjarta-
hlýr, einlægur og síðast en ekki síst
hvað hann var greiðvikinn. Viljinn til
að gera öllum til hæfis var í fyrir-
rúmi hjá honum.
Elsku Gauja, Guðný og Árni, ég
veit að missir ykkar er meiri en
marga grunar, ég bið því Guð og
góða menn að styrkja ykkur í sorg
ykkar. Elsku bróðir, hvíl í friði,
minningin um þig lifir.
Steinunn.
Mig langar að minnast Vignis
frænda míns sem nú hefur kvatt
þennan heim. Við höfðum vitað um
tíma að hverju stefndi en samt er svo
erfitt að sætta sig við að svona skyldi
fara. Ég minnist Vignis fyrst þegar
ég var lítil og við systurnar vorum
svo spenntar að vita hvað væri í jóla-
pakkanum frá Vigni því gjafirnar frá
honum voru alltaf svo spennandi.
Hann heimsótti okkur þegar við
bjuggum um tíma í Danmörku og
vorum við systurnar mjög hrifnar af
þessum skemmtilega og stríðna
frænda okkar. Vignir bjó lengi í for-
eldrahúsum og fannst okkur systkin-
unum gaman að fara niður til Vignis
á Suðurgötunni, alltaf átti hann eitt-
hvað gott handa okkur. Vignir giftist
seint, en hann hafði verið hamingju-
samlega giftur Gauju í 18 ár þegar
hann lést. Vignir var mikill fjöl-
skyldumaður og reyndist börnum
Gauju, þeim Ái-na og Guðnýju, góður
faðir. Fjölskyldan var dugleg að
mæta á öll mannamót og eins ferðuð-
ust þau víða saman á undanfomum
árum. Við Vignir hittumst oft þegar
fjölskyldan kom saman við ýmis
tækifæri og eins kom hann oft til
okkar í vinnuna að hitta bróður sinn
og okkur hin, hann sá um lyklamálin
í íyrirtækinu. Vignir var mjög greið-
vikinn og mikill nákvæmismaður,
hann skilaði verkum sínum vel unn-
um. Hann heyrði illa, sem háði hon-
um nokkuð, en hann passaði sig
alltaf á að fylgjast samt vel með öllu
og láta ekkert fram hjá sér fara.
Ég vil þakka Vigni samfylgdina og
bið góðan Guð að styrkja Gauju,
Árna og Guðnýju í sorginni, það eru
svo margar hlýjar minningar um
Vigni sem geta yljað þeim á erfiðum
tímum.
Sóley Birgisdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1116, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina jnni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
+
Ástkær eiginmaður minn,
JÓN MAGNÚSSON,
Hávarsstöðum,
andaðist á Sjúkrahúsi Akraness mánudaginn
31. ágúst.
Jarðarförinn fer fram frá Hallgrímskirkju í
Saurbæ laugardaginn 5. september kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeir, sem
vildu minnast hans, eru þeðnir að láta Sjúkrahús Akraness njóta þess.
Sigríður Beinteinsdóttir,
synir og aðrir vandamenn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
BJÖRN BJARNASON
frá Efra-Seli,
Landsveit,
verður jarðsunginn frá Skarðskirkju á Landi
laugardaginn 5. september kl. 14.00.
Bjarnheiður Björnsdóttir,
Margrét Björnsdóttir, Konráð Andrésson,
Gyða Fanney Björnsdóttir, Magnús Einarsson,
Indriði Björnsson, Ásta Pétursdóttir,
Guðbjartur Björnsson, Ragnhildur I. Antonsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
VIGNIR
GUÐNASON